Just observing.

Razendsnel trok de pier zich aan hen voorbij, als je goed keek kon je zien hoe de golven kapot sloegen op het strand. Tientallen mensen hadden zich uit gestrekt op badlaken's, lagen te genieten van het zomerse weer. Dawn schoof wat dichter naar het raam toe, om de draaimolen die er verlaten bij lag beter te kunnen bekijken. Van één van de paarden was het oor afgebroken, zou dat de reden zijn dat er niemand in zat? Of liepen er gewoon geen kinderen rond op dit tijdstip. Hoe laat was het eigenlijk? Ze leunde iets naar voren, zodat ze man voorin de zwarte jeap beter kon zien. De ketting die aan haar boeien bevestigd was rinkelde zachtjes, nog altijd snapte ze niet hoe hen hier geboeid heen brengen invloed kon hebben op ze zaak. Maar ze vertrouwde Christiaan dat hij wist wat hij deed, en haar vader had ook geen commentaar gehad op de actie. Dus ze maakte zich er niet druk aan. "Hoe lang duurt het nog voor we er zijn, George?" Dat de man niet de George was die ze al vijf jaar kende wist ze, natuurlijk wist ze dat. Ze was niet gek. Nee, dit was niet de collega van haar vader. In elk geval niet degene die regelmatig bij hen over de vloer was gekomen. Maar dat maakte niet dat deze man geen George heette, natuurlijk kon hij George heten. Er waren zo veel mannen die George heten. Dat het een NCIS agent was wist ze zeker, tenslotte had hij zijn batch aan hun laten zien en haar vader had hen verteld dat ze hen kon vertrouwen. "Nog vijf minuten, dan zijn we er." Antwoordde de jonge man, die op de stoel naast de bestuurder zat. Beide mannen hadden de opdracht gekregen mee te spelen in de fantasie van de tweeling, na een kort protest hadden ze uiteindelijk ingestemd. In eerste instantie hadden Christiaan en George de meiden zelf naar de kliniek willen brengen, maar de directeur was hier niet mee akkoord gegaan. Ook voor de dochters van een NCIS agent en ex SEAL konden ze geen uitzondering maken.
'Chloë, Dawn aan jullie linkerkant zien jullie zo het centrum opdoemen. Het hotel word omsloten door appartementen, de meeste zijn wit geschilderd. Behalve het hotel, dat is gelig. Er staat een hek om heen, dit is omdat de meeste gasten veel waardevolle spullen bij zich hebben. Jullie weten wat jullie moeten doen? Val niet op, doe alsof je daar thuis hoort. Succes meisjes, ik reken op jullie.' De vertrouwde stem van hun vader stierf weer weg, Dawn beet op haar lip. Ze vond het naar om haar vader maar heel af en toe te kunnen horen, al was ze toch elke keer blij om zijn stem te horen. Zo wist ze tenminste zeker dat hij nog leefde, dat die eikels hem nog niet hadden vermoord. Hoe hij elke keer contact met hun wist te krijgen wist ze niet, het deed er ook niet toe. Hij had gezegd dat ze zich er niet druk om hoefde te maken, dat daar geen tijd voor was. Daar was het, het hotel. Het stak sterk af tegen de rest van de appartementen. Was groter, mooier. Met piepende banden kwam de jeap tot stilstand, de bestuurder en George stapte uit, liepen om de auto heen en opende de deuren. De boeien rond hun polsen werden los gemaakt, met haar hand wreef Dawn over de rode striemen die achterbleven op haar huid. Hadden ze die boeien niet iets losser kunnen maken? Het was toch enkel voor de show. Een zomer briesje streek langs haar blote benen, Dawn droeg een wit zomerjurkje met daaronder een paar bruine hakken met bandjes, die zachtjes op de stenen tikte. In werkelijkheid zakte haar hakken lichtjes weg in het dunne laagje sneeuw dat op het slordig aangelegd pad was neer gedaald, kippenvel stond op haar blote armen. Als ze lang buiten zou blijven lopen, zou ze hoe dan ook kou vatten "Dawn, je hebt toch wel een vest bij je? Het is veel te koud om zo buiten te lopen." George stem klonk verbaasd, Dawn keek hem met een vrolijke glimlach aan. "Hoe kom je daar bij? Het is heerlijk weer." Met haar hand ging ze door blonde haren, die tot over haar schouders vielen.
"Zo hier is het dan, vanaf nu staan jullie er alleen voor." Zei George, terwijl hij de deur openduwde zodat de meiden langs hem heen naar binnen konden stappen. Een man gehuld in een zwart pak stond op hen te wachten, over zijn linker arm hing een witte doek. Dawn kon met moeite een giechel onderdrukken, hij zag er echt uit als een ober uit zo'n film. Met zijn haar in een strakke scheiding en zijn gezicht in een plooi. "Geef me jullie tassen, dan controleren we ze." Zijn stem was zacht en vriendelijk, waarom hij hun tassen wou controleren begreep ze niet helemaal. Maar zijn gezicht was niet van één van de mannen uit de dossiers, die ze samen met Chloë had door gespit. Ze gaf haar tas dan ook aan de man, waarna ze haar blik nieuwsgierig door de lobby liet gaan. "Loop maar door, de tassen liggen vanavond op jullie kamers." Vervolgde de man, terwijl hij de tassen op de balie zetten waarachter een vrouw gehuld in een mantelpakje stond. De vrouw die Dawn zag was eigenlijk een man, die direct de tassen van de meisjes open ritste om te kijken of ze geen wapens bij zich hadden. Samen met Chloë liep Dawn door naar de foyer en ging op één van de donker rode banken zitten. Haar benen sloeg ze over elkaar, rustig bekeek ze de mensen om zich heen. Een vrouw die ongeïnteresseerd door een mode tijdschrift bladerde, drie mannen die op een gedempte toon met elkaar in gesprek waren. Op de tafel tussen hen in lage enkele blauwdrukken. De drie kaartende bewakers, hadden niet in de gaten dat ze bekeken werden door het jonge meisje. Dat ze pionnen waren in de wereld van de tweeling. "Zouden dat ze zijn? Ik kan hun gezicht niet zien." Zei Dawn zacht tegen Chloë, zo zacht dat enkel zij het zou kunnen horen.

[Only Chloë and Dawn]

Al een lange tijd bevonden ze zich in de jeep, maar Chloë had geen enkel besef van de tijd die zo snel voorbij vloog. Ze dacht alleen maar aan de plek die ze thuis noemden, waar ze nog geen drie uur geleden 'afscheid' hadden genomen van hun familie en vrienden. Dit was een ontzettend grote zaak, dus zouden ze hen voorlopig niet meer zien, was hen verteld. Hoewel ze aan de ene kant er tegenop zag om zo ver en lang van huis te vertrekken, had ze aan de andere kant ook wel zin in de zaak. Een nieuw avontuur, een nieuw begin, zoals zij het altijd noemde. Kort pikte Chloë een stukje van het strand op, en keek naar de zee, hoe die het einde van de wereld betekenden maar in werkelijkheid nog maar het begin van de aarde was. Een glimlach vormde op haar gezicht bij die gedachte en keek geconcentreerd ernaar hoe het strand afliep. 'Help, help me!' Klonk er luid en duidelijk, waardoor ze een soort van haar oren 'spitsten' en rondkeek waar het geluid vandaan kwam. Toen ze goed keek zag ze daar een met bloed besmeurde hotte jongen staan met een halve surfplank in zijn hand. Hiervan schrok de blondine en had de neiging om weg te kruipen, maar toen ze een seconde later goed achter zich keek, zag ze de jongen lachend in een rode BMW Z3 stappen waar zijn vrienden in zaten. Opgelucht slaakte ze een onhoorbare zucht en draaide zich weer om, waarna ze naar Dawn keek en merkte hoe op haar armen lichte kippenvel ontstond door het moment dat zich net deels in haar hoofd geproduceerd had. Ze haatte die beelden, maar kon er verder niets aan doen. Het had waarschijnlijk met haar trauma te maken, dat ze af en toe dat soort filmpjes in haar hoofd had, maar tegelijkertijd zich ook hier afspeelde.
Op dat moment hoorde ze een stem in haar oor, wat enkel en alleen voor haar te horen was en niemand anders, die zich bekend maakte wat ze te wachten stond en wat ze moesten doen. Het 'fragment', dat was zoals zij het bekeek maar dan dat ze de mogelijkheid niet had om het af te spelen wanneer ze maar wou, eindigde al snel en ze keek Dawn aan. Ze knikte lichtjes en kort, en zette haar linkerarm tegen de hare aan. Hoewel het niet koud was, vond ze het fijn om een soort van verbonden met haar zus te zijn, ook al waren ze dat technisch gezien al, en om deze kleine momenten met haar samen te delen.
Zonder zich van haar af te halen, draaide ze haar hoofd om en zag hoe de witte gebouwen voorbij zoefden, maar op een gegeven moment wel hoe de jeep langzaam tot stilstand kwam wanneer er een geel hotel in het zicht verscheen. De handboeien werden afgedaan en net zoals dat haar zus deed, wreef ze met een pijnlijk en vertrokken gezicht over haar polsen heen. Rode striemen waren achtergelaten en het liefste zou ze de mannen daar een trap voor geven, voor het feit dat ze die dingen om moesten, maar hield zich nog in om geen onnodige aandacht te trekken hier op deze plek. Haar gezicht hield ze al gauw weer in de plooi en streek ondertussen haar stijlvolle kleding goed. Samen met haar tweeling zus liep ze naar de ingang van het hotel, waar een deurportier voor hen de deur open hield en tikte tegelijkertijd op de stenen met haar hakken. Kort gniffelde ze om de reactie van haar zus over haar kleding, die mannen waren zeker weten niet goed in hun hoofd. Dat was al zeker voordat ze ook maar in de jeep waren gestapt. Zoals gewoonlijk als ze het wat spannend vond, maar dat zeker niet uitstraalde, frunnikte ze wat aan haar kettinkje waar een hartvormige hanger aan hing waar een foto van haar gezin in zat. Dus met haar vader en moeder en natuurlijk hun tweetjes. Een brede grijns was op hun gezicht te zien. Ze hadden het zo gezellig samen. Een zucht ontsnapte haar keel. Dat waren nog leuke tijden, nu was alles anders. Niet alleen nu, maar jaren geleden al. Ze waren nog klein toen die foto was gemaakt, daarna was alles anders geworden. De tijd had hen bedrogen en niet alleen dat.
Een ober stond hen op te wachten, die duidelijk maakte dat hij hun koffers wou hebben en wat lichtelijk twijfelend zette Chloë hem neer. Ach, er zaten toch geen bruikbare spullen in die ze op dit moment moesten hebben. Kort keek ze de man nog achterna, terwijl ze samen met haar zus naar de foyer liep om daar plaats te maken, die de tassen op de balie zette waar een op-het-eerste-gezicht betrouwbare vrouw achter stond. Wanneer de balie uit het zicht was, richtte ze haar zicht op een bankje en lette ondertussen op vanuit haar ooghoeken of ze wat verdachts zag staan. ''Ik zie hun gezicht net zo min als jij.'' Bracht Chloë met haar zoetsappige stem uit en deed zo onopvallend mogelijk door een spiegeltje uit haar zak te halen en haar lippen vol te smeren met een zacht-roze bijpassende lippenstift. De spullen die ze bij zich had, waren in werkelijkheid maar enkel een stukje karton en een paperclip. Ze merkte op dat er een man verderop in de foyer zich schuild hield achter een stuk krant, maar waar wel piepkleine gaatjes in zaten om de ruimte in de gaten te houden. ''Sis, kijk daar eens.'' Siste ze haar toe en wees haar de plek aan met haar ogen. Het spiegeltje en lippenstift had ze inmiddels alweer opgeborgen en haalde sexy een hand door haar blonde haren heen.
Een manier vormde in haar hoofd op, als dekmantel om hem hopelijk te lokken. ''Kom, Willow.'' Het feit dat ze haar zus haar echte naam niet zei, kwam raar over voor de bewakers die aan het kaarten waren en keken haar met gefronste wenkbrauwen aan, maar besloten er verder geen aandacht aan te geven. De codenamen die ze gebruikten was een goed plan geweest, het had altijd wel geholpen om hen ware identiteit verborgen te houden. Niemand, behalve hun ouders en deels goede vrienden van hen zoals Christiaan en George, wist hoe ze daadwerkelijk waren. Sierlijk stond ze op en liep naar de bar toe, om daar plaats te maken op een kruk maar verder niet naar de man te kijken, maar in plaats daarvan een glas water te bestellen. Natuurlijk was er geen bar in de kliniek, maar was dat slechts een tafel in de Algemene Ruimte waar zich vlakbij een waterkraantje bevond. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de man opstond, de krant neerlegde en zijn gezicht voor de helft zichtbaar was. Enkel zijn ogen waren bedekt door middel van een grote zonnebril, die zonder te ontkennen hem best goed stond. Chloë tuitte haar lippen wanneer hij plaats naast Dawn maakte en voor hemzelf een koffie verkeerd bestelde.

"Ik zal zo eens kijken of ik een beter beeld van ze kan krijgen." Met haar vingers tikte Dawn op de tafel, haar nagels waren donkerrood gelakt. Ze had het gister avond gedaan, vlak voor hun vertrek. Ze had nog tussen Jason -de zoon van Christiaan- en Chloë op de bank gezeten. Met ze drieën hadden ze een film gekeken, Shutter Island heette het. De film had haar kippenvel bezorgd, halverwege was ze opgestaan en zonder iets te zeggen naar haar kamer gelopen. Waarom wist ze niet. Het had gewoon verkeerd gevoeld, ze had het niet kunnen kijken zonder een drukkende pijn in haar borst te voelen. Op de kamer die speciaal voor Chloë en haar was ingericht, had ze haar nagels gelakt. Om maar niet aan de beelden te denken, die ze zo juist op de tv had gezien. Zacht beet Dawn op haar lip, ze zou Christiaan's familie missen. Melany, Christiaan's vrouw die zich over hen had ontfermt alsof ze haar eigen kinderen waren. Jason, die een jaar ouder was dan zij, er zeker niet verkeerd uit zag en ook nog eens aardig was. En niet te vergeten Christiaan, die de rol van vader zo goed mogelijk op zich had genomen. Hij was altijd vrij beschermend tegenover hen geweest, niemand kwam aan de dochters van zijn beste vriend. Maar niet zo erg dat het vervelend werd, wat dat betrof hadden ze het ook na de ontvoering van hun ouders goed gehad. Toch had het altijd verkeerd gevoeld, natuurlijk had het verkeerd gevoeld. Hun ouders zaten ergens opgesloten, elke dag werd de kans kleiner dat hen levend terug zouden vinden. Daarom was het goed dat ze nu eindelijk actie ondernamen, dat ze daadwerkelijk op zoek gingen naar de organisatie die hun leven had verwoest.
Chloë's stem trok haar uit haar gedachten, ze volgde de blik van haar zus. Een man verschool zijn gezicht achter een krant, waar kleine gaatjes in geknipt waren. Een klassieke spionage truc, waarmee je direct door de mand viel als je te maken had met mensen die oplette. Dawn stond op, liep achter Chloë aan naar de bar. Ging naast haar zus zitten, en volgde haar voorbeeld door ook en een water te bestellen. Nog geen vijf seconden later zette een niet slecht uitziende barman twee glazen voor hun neer. De donkerblonde jongen, die aan de andere kant van de tafel had gezeten had met een lichte grijns op de vraag van de meisjes gereageerd. In de veronderstelling dat ze met hem aan flirtte waren, of in de hoop. Waarschijnlijk dat laatste. Dawn nam een slokje van haar water, de ijsklontjes tikte zachtjes tegen de rand van het glas. De man die zonet net de krant had zitten 'lezen' kwam naast hen zitten, ze schonk hem een vriendelijke glimlach waarna ze haar ogen weer op haar zus richtte. "Heb je al enig idee wat je morgen aan gaat doen, naar dat feest?" Ze waren niet daadwerkelijk van plan morgen uit te gaan, al zou het haar niks verbazen als ze dat uiteindelijk wel zouden doen. Tenslotte zaten ze nog altijd in LA en Dawn twijfelde er ook niet aan of er was hier een geweldig uitgaansgebied. Vanuit haar ooghoeken wierp ze zo nu en dan een steelse blik op de man naast zich.

Het moest Dawn vast en zeker ook wel al opgevallen zijn dat de vreemde man naast haar was gaan zitten, aangezien ze over een onderwerp begon wat haar wel aansprak. Alleen niet zij, maar beide meisjes hielden wel van het uitgaan. Maar drinken deed ze niet, gewoon omdat het pure rotzooi was wat ze verkochten en ze moest altijd gefocust blijven, in welke situatie dan ook. Haar concentratie ging er alleen maar van omlaag, al zei ze het zelf. Een glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze het geld voor de tweeling naar de man schoof en hij hen met een knikje en een knipoog bedankte, wat hij binnen die enkele minuten dat ze hier zaten niet bij andere klanten had gedaan. Chloë moest moeite doen om haar gezicht niet uit de plooien te halen door stiekem hem te blijven begluren, maar zich om de man te focussen vanuit haar ooghoeken.
Binnen enkele seconden klonk de stem van haar tweelingzus, Dawn, en keek ze haar aan met haar hazelbruine ogen. ''Ik dacht eraan om dat witte diep uitgesneden decollète jurkje aan te doen, met witte parelketting en armbanden, plus mijn witte handtasje erbij. Wat vind je daarvan?'' Zei ze op een ietwat sjieke toon en keek haar met glinsterende ogen aan.
''Misschien is het leuk om mijn haren te stijlen en in een knot te binden, met hier en daar wat plukjes eruit stekend en dit plukje gewoon los te laten hangen.'' Eenmaal over dit onderwerp begonnen, was ze er eigenlijk niet meer van weg te slaan, maar ondertussen lette ze wel op zijn handelingen die hij verrichte.
Hij leek wel even met zijn rechterhand naar zijn broekzak te gaan, maar liet hem gauw alweer vieren zodra hij een glimp opving dat er iemand naar hem keek. Zou hij wat schuil houden? Of gewoon ter beveiliging een wapen bij zich hebben? Talloze vragen gingen door haar hoofd heen, wie hij was en wat hij hier deed. In ieder geval was hij een best slechte spion als hij dat voor moest stellen. ''En wat heb jij in je gedachten, Wil?'' Zei ze om het gesprek niet helemaal stil te laten vallen. ''Morgen word echt top! Het is hier in de balzaal toch? Omdat de eigenaar zijn nieuwe aankoop wil pronken. Heb er zin in.'' Ondertussen had ze alweer een slok van haar glas water genomen en wachtte af wat Dawn te zeggen had over morgen.

Aan het gezicht van haar zus te zien was ze tevreden met het onderwerp dat Dawn had uitgekozen, niet dat ze anders had verwacht. Tenslotte hielden ze beide van uitgaan, dansen, flirtte, lachen en gezellig doen. Chloë dronk niet, geen druppel. Dawn dronk soms een paar glazen, maar had nog nooit haar grens overschreden. Was dat ook niet van plan, ze wou controle hebben over wat ze deed en dat zou dan niet meer het geval zijn. Ze zou zich laten leidde door haar dronken kop, en dat was het stomste wat je kon doen. Dan zou ze niet na denken, en dat was alles behalve handig. Al helemaal als je bezig was met een missie. "Klinkt goed, als je nog maar een paar jongens voor mij overlaat." Voegde ze er plagend aan toe, alsof zij de losbandigste van de twee was. In haar stem weerklonk dan ook geen sjieke toon, niet omdat ze het niet kon. Maar omdat het te overdreven werd, en juist dan zou het opvallen. Zouden ze achterdocht wekken, bij de man die naast haar zat. "Zoals je vorige week ook had? Ja, dat stond echt goed." Knikte ze goedkeurend, waarna ze een slokje nam van haar water. Haar pink lichtjes omhoog, zoals iedereen die aan de bar zat scheen te doen. Haar blik ging even naar de jongen achter de bar, die met een klant aan het praten was terwijl hij glazen schoon spoelde. Ze wierp hem een speelse glimlach toe, terwijl ze een pluk van haar haar uit haar gezicht streek.
"Ik dacht aan dat strapless donkerblauwe jurkje, met die lange gouden ketting en me mijn zwarte pumps. Me haar wou ik krullen en gewoon los laten." Antwoordde ze, nadat ze haar blik weer op haar zus had gericht. "Ja, als ik de roddels moet geloven heeft hij alles uit de kast getrokken om er het beste feest ooit van te maken. Ik ben benieuwd, het word sowieso geweldig!" Reageerde ze met een vrolijke glimlach op Chloë's woorden, waarna ze weer een slokje van haar water nam. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de man naast zich, die de krant voor zich neer had gelegd en de indruk wekte dat hij er in las. Hij speelde zijn rol goed, maar toch had Dawn het idee dat er iets niets klopte. Iets in de houding van de man maakte dat hij hier niet thuishoorde, maar hij wist het zo te spelen dat ze nooit zijn hele gezicht zagen. Waardoor ze hem niet kon koppelen, aan één van de mannen uit de foto's in de dossiers de ze gekregen hadden.

Kerstversiering hing overal in het hotel, zelfs buiten had ze in de jeep al enkele versiersels gezien op gebouwen en in tuinen die mooi bij elkaar pastte. Hoewel ze wel van die kerst sfeer hield, besloot ze zich er niet al te veel aandacht aan te besteden en haar concentratie op die man te houden. ''Echt? Oh, sis, dat staat je zo goed! Dat moet je zeker weten doen.'' Zei ze met een brede glimlach, waarbij haar witte, stralende tanden ontbloot werden.
Nog geen seconde later stond de man simpelweg op nadat hij de laatste slok van zijn drankje had genomen, greep nog eventjes kort met zijn hand naar zijn broek en baande zich toen een weg door de mensenmassa heen om naar de toiletten van de mannen te gaan. Chloë zuchtte zachtjes opgelucht en draaide zich toen weer met haar kruk om, om zich tot Dawn te richtten. ''Wat denk jij? Zal hij gevaarlijk zijn? Zou hij iets opgepikt hebben van ons gesprek van daarnet, iets over de eigenaar of zal hij eerder op de rijkdom hier uit zijn?'' Fluisterde de blondine haar blondharige zus toe, terwijl ze hierna schijnheilig de laatste slokken uit haar glas haalde en die in haar mond giette, richting haar maag liet stromen.
''Is het verstandig om hem achterna te gaan? Ik vertrouw hem niet, vooral niet wat er misschien in zijn broek zit, heb je gezien hoe hij er steeds aan zit? Ik heb alleen niet kunnen zien wát er precies daar zich bevind.'' Haar stem was enkel en alleen voor Dawn te horen, aangezien ze zo zacht praatte en ze voelde dat er verder niemand echt naar hen aan het opletten was. ''Of.. zou hij hier voor ons zijn? Ik weet het niet, Willow.'' Kort beet Chloë op haar onderlip, dit had ze niet veel vaker gehad. Meestal had ze wel meteen door met wie of wat ze te maken hadden, maar dit was gewoon zo onbekend, al deed hij niet eens z'n best om een echte spion hier te zijn. Of was dat juist een truc van hem om hen te lokken in de val, of juist niet? Aargh, haar brein stond op knappen door dit hele gebeuren!

Haar blik liet Dawn door de foyer dwalen, de drie mannen zaten nog altijd leken geobsedeerd door de blauwdrukken die midden op de tafel lagen. Best vreemd eigenlijk, dat ze het hier -waar iedereen het kon zien- die kaarten gingen bestuderen. Misschien waren ze dan toch onschuldig, tenslotte had ze hun gezichten nog niet gezien en wist ze ook niet of ze in het dossier stonden. Voor het zelfde geld waren het een paar bouwvakkers, nee daarvoor waren ze te chique gekleed. Misschien architecten? Dat zou kunnen, dat soort mensen verdiende ziek veel geld en zouden zich dus makkelijk een hotel als deze kunnen veroorloven. Chloë's woorden zorgde er voor dat Dawn, die haar blik niet op de mannen had laten rusten maar de hele ruimte had bekeken om niet verdacht over te komen, haar ogen weer op haar zus richtte. Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht, ze snapte wat mensen bedoelde als ze zeiden dat Chloë uitbundiger was dan haar.
De man kwam overeind, liep in de richting van de mannen toiletten, Dawn keek niet op bleef haar zus aankijken terwijl ze het water in haar glas, iet wat verveelt, een rondje liet draaien door met het glas te bewegen. "Ik weet het niet, maar hij zal niks nuttigs kunnen vertellen." Antwoordde Dawn terwijl ze nog een laatste slokje uit haar glas nam, haar ogen dwaalde af naar de richting waarin de man zo juist verdwenen was. "Vertrouwen doe ik hem niet, misschien is het een mobiel. Althans dat denk ik, het was alsof hij aarzelde of hij een sms'je moest sturen of niet." Vervolgde ze, waarna ze haar glas op de bar zetten. "Ik ga wel even kijken of ik wat uit kan vinden, be right back." Reageerde ze op dezelfde gedempte toon als net, waarna ze overeind kwam. Met haar hand ging ze door haar blonde haren, terwijl ze rustig in de richting van de vrouwen toiletten liep. De man kwam onderhand de WC uit, in zijn hand zijn mobiel. Dawn richtte haar ogen op de kerstversiering aan de muur, het hotel was rijkelijk versiert. Alsof het iemand zou ontgaan dat het kerstmis was, met die enorme boom in de foyer. Met een klap kwam ze tegen de man aan, struikelde half en sloeg zijn mobiel uit zijn handen. Een rode blos verscheen op haar wangen. "Sorry, sorry." Stotterde ze, terwijl ze beschaamd zijn mobiel van de grond pakte. "Het spijt me echt heel erg, ik zat niet op te letten. Heel stom van me." Ratelde ze, terwijl ze snel het klepje van het mobiel iets omlaag schoof en de simkaart uit het apparaatje trok. Zo dat de man het niet kon zien. "Het is al goed. Mag ik nu mijn mobiel terug?" Bromde de man, Dawn knikte gaf hem het mobieltje terug. "Nogmaals sorry." Zei ze, waarna ze met een verlegen glimlachje doorliep naar de toiletten. Tevreden bekeek ze simkaart, daar zouden ze vast wel iets mee kunnen. Ze moest alleen wel een manier vinden om hem straks ongemerkt terug te kunnen stoppen. Misschien dat ze de kaart straks op de grond zou kunnen gooien, alsof hij er uit was gevallen toen hij op de grond was beland. Ze wierp een blik in de spiegel, streek met haar vinger een klein vlekje mascara weg uit haar ooghoek. Waarna ze terug liep naar de bar, de man was verdwenen. "Zijn sim." Fluisterde ze tegen Chloë, ze drukt haar zus de chip in haar hand waarna ze weer op de barkruk ging zitten.