~Bye bye feelings~

Percy liep langs de graven van de overleden mensen die hier lagen. Wat had hij zin om gewoon voor een vrachtwagen te gaan staan en wachten totdat hij overreden zou worden. Waarschijnlijk zou het moeilijk zoeken worden hier naar een vrachtwagen die hem vrijwillig over zou rijden. Hij ging tegen de boom aanzitten die in het midden van de begraafplaats stond. De eerste dag had hij hier ook met Dahlia gezeten. Had ze hem gezoend, hij was die dag zo blij haar weer te zien. Die dag leek nu ook ver weg. Hij zat daar tegen de boom en trok de mouwen van zijn micky mouse trui ver over zijn knokkels. Hij had zich een klein beetje laten gaan tegen de muur, maar het ging wel goed met hem. Als je er over heen kon kijken van hoe hij er nu uitzag. Zijn wallen onder zijn ogen waren zo groot dat ze bijna op zijn knieeen hingen, maar het ging allemaal wel. Het liefst wilde hij gewoon even alleen zijn. Niemand die aan hem zou lopen zeuren en zou vertellen wat hij verkeerd had gedaan of dat ze van hem hielden. Dat het allemaal wel goed kwam. Hij zuchtte zachtjes en liet zijn hoofd tegen de boom aan leunen. De begraafplaats was altijd een goede plek om na te kunnen denken over dingen. Dingen waar hij eigenlijk liever niet over na dacht. Hij ging weer recht zitten en bekeek de graven een voor een op deze afstand. Wat hadden die mensen het makkelijk. Ze waren dood hadden geen gevoelens meer en zo wel maakte het niet uit omdat niemand zich er meer om bekommerde wat voor gevoelens zij hadden. Misschien kon hij ook beter dood zijn, dan maakte het niet meer uit wat hij voelde. Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Het had geen zin, Dahlia zou helemaal gek worden en Fanta waarschijnlijk ook. En dan had je zijn zusje nog wat moest die wel niet denken? Wat dacht die uberhaupt, zou ze hem ooit nog willen zien? Bij die vraag voelde Percy een steek in zijn hart. Hij had tegen haar gelogen en wist dat hij daar mee de risico liep Denise nooit meer te zien.

Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de wind dat zachtjes over de begraafplaats heen waaide. Misschien kon hij net zoals de wind gewoon weg waaien. Hij zocht allemaal uitwegen om hier weg te kunnen. Percy schudden zijn hoofd, hij was geen wind dus kon hier ook niet weg waaien, hij was ook niet dood dus iedereen kon zijn gevoelens zien. Hij was gewoon een sukkel een eikel en een loser. Hij kon niets anders verzinnen dan zichzelf pijn te doen, wat allemaal begon met een limonade glas. Hij vervloekte die dag nog steeds. Hij beet op zijn onderlip en opende zijn ogen weer. Hij moest die dag niet vervloeken maar juist aanbidden. wat zou er met hem gebeurt zijn als hij nooit zichzelf pijn gedaan had. Dan zat hij nu nog steeds op school, maakte hij ruzie met zijn vader had zijn moeder hem nooit zien staan en moest hij nog steeds elke dag voor zijn zusje zorgen. Hij zuchtte opnieuw en liet zijn kapotte onderlip met rust. En als hij zichzelf nooit pijn was gaan doen was hij niet hier terecht gekomen. Dan had hij Dahlia waarschijnlijk ook nooit meer gezien. Aan de andere kant als hij Dahlia nooit meer had gezien had hij haar ook nooit meer pijn kunnen doen. Dan had hij Fanta ook nooit ontmoet, dan hoefde zij ook niet opnieuw pijn te lijden. Wat voor een sukkel was hij dan wel niet. Hij liet iedereen pijn leiden. Hij beet weer op zijn onderlip en stond op. Hij wilde weg lopen, maar hij kon het niet. Hij moest ergens tegen slaan. Het eerste de beste dat hij raakte was de boom en de korstjes van zijn knokkels schuurde er af. Fijn nu bloedde hij ook weer. Hij veegde zijn bebloedde knokkels af aan zijn broek. Hij liet zich weer tegen de boom aan zakken naar beneden en ging weer zitten. Hij trok zijn mouw van zijn trui over zijn knokkels en voelde het stof prikken in de open wondjes. Hij voelde het warme bloed langzaam over zijn knokkels lopen. Hij zuchtte zachtjes en sloot zijn ogen weer. Stop, Percy Stop. Beval hij zichzelf.

[Angel]

De begraafplaats. De plek waar alles begon. En ook eindigde. Het leven was raar. Het leven liep raar. Angel liep ook, door de begraafplaats heen. Het waren prachtige graven, maar zonder kleur. De bloemen die er bij lagen waren verlept. Het was een treurig gezicht. Ze keek weer verder op het paadje, en hoorde het gekraak onder haar voeten. Ze zag een jongen zitten met een Mickey-Mouse shirt. Maar hij zag er niet zo vrolijk uit. Met zijn bebloede knokkels. Ze zei maar niets, want hij zag er uit alsof hij alleen wilde zijn. Angel keek eens goed naar zichzelf. Ze zag een grijze sweatshirt, en daaronder een gescheurde broek. Haar schoenen waren versleten zwart-witte All Stars. De kleur was onzin. Zwart, en grijs, dat was het mooiste. Haar dikke eyeliner was ondertussen een beetje uitgelopen. En eigenlijk wilde ze er niet meer staan. Ze wilde liggen, van de pijn. Maar het ging niet. Ze had er gewoon geen fut meer voor. Het gezucht, uit haar mond was het vaakst wat ze hoorde. Eigenlijk was Ange, zoals haar moeder haar noemde geen nut voor deze wereld. Snel greep ze haar oortjes uit haar tas, en deed ze in haar oren. Haar oversized sweatshirt hing lekker los. Alles wat te strak zat, was vreselijk. De muziek die ze luisterde, was gelukkig geen gezellige muziek. Niet dat ze dat op haar MP3 had staan, maar ze had een angst om blij te worden.

Haar blauwe ogen hingen slap, toen ze om zich heen keek. Alsof ze wakker was geworden. Maar ze stond gewoon op dezelfde plek. De muziek die ze nu hoorde was Heavy Metal. Snel deed ze haar muziek weg. Ze draaide zich om, snel. Om te kijken of die jongen er nog zat. En ja, hij zat er nog. Misschien was ze toch niet zo lang weggeweest. Haar ring deed pijn om haar vingers, dus gooide ze die slap op de grond. Je hoorde zachtjes een tikje, maar ze liep gewoon door. Ringen deden haar niets meer. Vroeger was ze echt een huppel-kind. Nu kon ze niet eens denken aan rokjes, en roze fleurige dingen. Gelukkig was ze geen Gothic, maar het leven had haar veranderd. Angel wist nooit wat er met haar zou gebeuren, ze voelde zich soms heel raar, verdrietig, en dan weer boos. Het was een mix, met hoe depressief ze ook was. Ze deed wreef haar glanzende haar uit haar ogen, en ging toen maar zitten naast de jongen. Was er iemand die ook zo dacht? Misschien. 'Hoi.. ik ben.. uhm.. Angel' mompelde ze niet goed verstaanbaar. Hopelijk verstond hij er wat van. Anders zou ze misschien wel van de aardbodem verdwenen zijn. Maar als hij het niet hoorde, veranderde er ook niks.

-Kort, tja. -

percy staarde in het niets en zag een meisje de begraafplaats opkomen. Ze had een gescheurde broek en sweatshirt die te groot was. Hij keek naar beneden naar de grond onder hem. Het was groen gras. Het gras is altijd groener aan de overkant. Fluisterde zijn gedachtte. Hij keek naar de overkant van waar hij nu zat en zuchtte. Zelfs dit gras was niet groener aan de overkant. Hij keek weer naar beneden, naar de grassprietjes en begon ze een voor een te tellen. Ook dat had weinig nu want hij raakte de tel kwijt. Een zuchte rolde over zijn kapote lippen en hij beet weer op zijn onderlip. sloot zijn ogen om alles te kunnen vergeten wat hier was. Hij luisterde alleen nog maar naar de wind die door de bomen heen zou gaan. Wat klonk dat toch mooi, hij genoot werkelijk van het mooie geluid dat de bomen maakte door de wind. Het was vreemd dat hij rustig werd van zulke geluiden. Hij steunde weer met zijn hoofd tegen de boom aan en hield zijn ogen gesloten. Misschien was hij het meisje niet opgevallen, zou ze gewoon door lopen en denken dat hij een of anderen gestoorde gek was. Dat was hij natuurlijk ook anders zat hij hier niet maar toch. Ze moest gewoon doorlopen. Een zachtte tik tegen de grond liet Percy niet eens op kijken. Hij wilde niet weten wat mensen om hem heen deden. Dat maakte hem niet meer uit. Hij had lang genoeg naar anderen gekeken nu wilde hij alleen nog maar naar zichzelf kijken en al zijn gevoel uit zetten. Gewoon door leven als een gevoelloos mens dat niks meer voelt. Dat leek Percy heerlijk gewoon kunnen doen wat je wilde zonder je zorgen te hoeven maken wat anderen mensen er van vinden. Een zachtte stem naast hem liet hem toch opkijken. Hij opende zijn ogen en ging recht zitten om te kunnen zien wie er tegen hem praten.

Het meisje dat net nog op het pad stond zat nu naast hem. Was hij zo ver weg geweest dat hij dat niet gemerkt had of wilde hij het niet merken. Ze vertelde hem haar naam. Angel. Was dat niet het engelse woord voor engel? Ze had een bleek gezicht en mooie grijze ogen, die er perfect bij passen. Hij glimlachtte zwakjes naar haar. Haar uiterlijk paste perfect bij haar naam. Ze zag er lief en onschudlig uit net als een echte engel. Percy keek weer naar de grond en haalde in zijn gedachtte terug hoe hij moest praten. Hij wilde niet praten maar deed het toch.
'Percy.' Zei hij zachtjes en keek weer naar Angel. Hij wist niets anders te zeggen, hij kon moeilijk over het mooie weer gaan praten of zo. Aan de andere kant waarom ook niet. Omdat hij geen zin had om over het mooie weer te praten. Want zo mooi was het nou ook weer niet. Het was droog en daar was ook alles mee gezegd. Hij zuchtte zachtjes, soms werd hij gek van zijn eigen gedachtes. Hij trok zijn mouwen van zijn trui verder over zijn knokkels en liet het stof in zijn wondjes prikken. Als ze straks ontstoken waren zag hij het wel. Hij zou wel langs de ziekenboeg gaan. Ze konden hem daar vast wel helpen. Of ze zouden hem weer plat spuiten met kalmerings middel, dat kon ook gebeuren. Hij wilde er niet aan denken. Hij keek weer naar Angel en probeerde een nuttigs gespreks onderwerp te vinden.
'Normaal is het rustig hier, een goed plek om na te kunnen denken.' Fluisterde Percy terwijl hij zijn ogen over de begraafplaats liet gaan.

Ze zette een schuin glimlachje op. Het was een zwak glimlachje, maar toch. ze keek naar beneden en opende haar mond, waardoor het leek alsof ze wilde praten. Maar ze deed het niet. Percy vond ze altijd wel een grappige naam, niet zo vaak gehoord. Angel keek eens goed in zijn ogen, ze waren lichtblauw. Een erg mooie kleur. 'Normaal is het rustig hier, een goed plek om na te kunnen denken.' Hij zei het op een ongemakkelijke toon. De toon herkende ze. Misschien had ze wel iets te snel gepraat, of had ze hem gestoord in zijn hoofd. Onzeker knipperde ze een paar keer met haar ogen. Toen ze voor zich keek om haar zware hoofd op te tillen zag ze een glinsterend iets, waarschijnlijk haar ring. Die ze een paar minuten geleden op de grond had gegooid. Ze pakte hem niet op, daar had ze even geen zin in. Haar trui zakte steeds af, en na een tijdje irriteerde het echt. Snel verslikte ze haar zin, maar na een tijdje zei ze het toch. 'Mijn hoofd is altijd leeg hier, ik ben dan ook een echt.. leeghoofd' zei ze. En eigenlijk was het niet grappig bedoelt, toch grijnsde ze zachtjes. Het was een grappig geluidje. Angel wenste altijd toen ze jonger was, dat ze een andere lach kon kopen. Maar op die momenten, tja. Niets aan te doen. Ze pakte een pen zonder inkt, en begon uit verveeldheid op de boom te schrijven. Ze zette haar naam erop. ANGEL ROSIQUE CIEL was HERE, ♥. Het hartje was mislukt, maar dat boeide niet.

Toen ze al haar spullen in haar tas had gestopt, inclusief haar ring, begon ze weer te praten. 'Ik vind de begraafplaats wel mooi. Er zijn tenminste niet van die stomme felle kleuren' zei ze. En toen pakte ze haar benen en bond haar armen er omheen. Haar kin liet ze op haar knieën leunen. De wind klonk veilig in haar oren. Veilig...

Percy keek Glimlachend naar Angel. Daarna liet hij zijn blik weer naar de grond gaan. Waarschijnlijk vond hij het gras veel intersanter dan het meisje dat naast hem zat. Dat was niet onaardig bedoelt, maar hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij was allang blij dat ze iets tegen hem gezegd had. De stilte die er heerste vond hij ongemakkelijk. Ook al haatte hij altijd stilte. Hij had altijd het gevoel dat hij iets moest zeggen. Waarom wist hij niet maar hij vond van zichzelf dat hij iets moest zeggen. Hij keek opzij naar het meisje die iets in de boom kraste. Normaal zou hij er iets van zeggen, hij vond altijd dat je bomen met rust moest laten, maar nu zei hij helemaal niks en keek hij weer voorzich uit. Hij trok zijn mouwen nog verder over zijn knokkels en keek weer naar de grond. 'Ik vind de begraafplaats wel mooi. Er zijn tenminste niet van die stomme felle kleuren' Percy keek omzich heen over de begraafplaats dat klopte er waren hier maar weinig kleuren. Hij keek naar het meisje dat zelf ook maar weinig kleur droeg. Eigenlijk wilde hij wel vragen waarom? maar hij deed het niet. Hij kon er zelf ook wel bij waarom je geen felle kleuren droeg hier. Hij beet op zijn kapote onderlip en staarde weer naar de grond. Het enige dat hier een felle kleur was was de groene kleur van het gras. Hij keek naar het meisje en glimlachte.
'Ik begrijp het, ik zou ook geen felle kleuren dragen of willen zien. Niets hier is vrolijk en zo voel ik me ook niet.' Zei Percy zachtjes. Hij keek weer naar de grond en trok zijn knieeen op. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieeen en keek voorzich uit.

'Aan de andere kant ben ik wel blij dat ik hier ben.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek weer naar Angel die precies hetzelfde zat als hem. Of zat hij hetzelfde als Angel? Het maakt niet uit, vond Percy en hij liet zijn knieeen zakken. Misschien kon hij beter zijn mond houden, hij wilde niet praten over waarom hij hier zat, maar ongemerkt gebeurde het altijd. Ook wilde hij niet teveel vrienden maken, misschien kon dat stom, maar het was wel waar. Hij hechten zich altijd te veel aan mensen. Dat was gewoon te stom voor woorden. Hoe kon hij zich altijd zo erg hechten aan mensen. HIj zuchtte zachtjes en keek weer naar de grond, zo was het ook bij Fanta gebeurt alleen maar praten en daarna had hij haar gezoend. Ruzie gekregen met Dahlia en het geprobeerd weer goed te makenmaar hun vriendschap blijft gewoon aangetast hierdoor.

-Haha waarom denkt altijd iedereen dat hij bruine ogen heeft O.o hij heeft echt blauwe ogen zoek maar eens op Logan lerman. Maakt niet uit hoor maar ik vodn het grappig-

'Ik weet niet of ik blij ben. ik voel niets' zei ze. Angel merkte allang dat hij afstandelijk deed. Maar waarom wist ze niet. Natuurlijk was het haar zaak niet. Dus hield ze haar mond al. Er was een lange stilte. Erg ongemakkelijk. 'Moet ik.. weggaan?' zei ze zachtjes. Onzeker was ze niet, maar ze kende hem amper. Ze kende niemand amper. Was iedereen afstandelijk? Zij zocht vrienden, vriendinnen. Mensen die aardig deden. Ze staarde naar het gras, en stond toen op. Ze liep verder het pad op, waar een klein gebouwtje stond. Ze ging er zitten, op het trapje. Angel pakte haar iPhone. Dat kreeg ze, voor ze naar dit toe ging. Omdat ze hier nooit meer uitkwam, en haar ouders wilden dat ze contact hielden. Met een goed ding. Die iPhone was niet erg goed, maar ze moest het ermee doen. Blackberry's waren niet haar ding. Dus ja. Ze zocht berichtjes, maar de laatste was van haar ex-vriendje. Met het bericht: Goodbye. Dat bericht zat altijd in haar hoofd. Ze werd er gek van. Hij maakte het uit, omdat ze weg ging. Hij was lief, maar kon niet leven zonder mij. Dus maakte hij het uit. Rare reden. Maar nu wilde ze even in haar eigen bed. Wie had er gedacht dat ze hier eeuwig moest blijven? Haar zwarte nagellak was er bijna afgesleten. Ze keek om, en zag een klein raampje. Omdat ze toch wel nieuwsgierig was ging ze staan. Met haar 1.68 meter kwam ze niet erg hoog. Toen ze erdoor heen keek, zag ze mooie stoelen staan. van voren een prachtig beeld. Katholieke kerken. Die waren altijd veel mooier dan protestantse, kale kerken.

Angels hoofd, hing op haar hand. Ze verveelde zich, en het enige geluid wat ze hoorde, waren de rotvogels, en het getik van haar nagel. De jongen zat er. Kijkend naar het groene gras. Was hij of zij nou bot? Boos kraste ze haar wang open. Ze schrok toen ze het voelde. Twee druppeltjes bloed zaten aan haar vinger. Ze likte het weg, en pakte toen een tissue uit haar tas. Het heelde gelukkig snel, maar dat zou ze nooit doen. Als klein kind was ze ook altijd zo bang geweest voor bloed, en operaties.

"Mam, wat mag ik dan doen?" klonk de stem van het kleine meisje. "Doe maar wat voor jezelf, mijn kind!" Maar stiekem keek ze toch mee, vanuit de speelhoek. Er lag een man in een witte kamer. De mannen om hem heen hadden een mond-kapje op en een muts. Opeens gaf één man een mes aan de voorste. En toen ging het snel voor haar kleine oogjes. De man sneed het lichaam open, en ze zag bloed, en andere enge dingetjes. "MAMAA! MAMAA!! LAAT DIE MAN HET STOPPEN!" riep ze angstig. "Heb je toch gekeken?" Waarop het meisje geen antwoord gaf. Ze huilde in haar moeders armen, en werd naar boven gebracht. Waarna ze in een diepe slaap viel. Dat kleine 10-jarige meisje, heette Angel.

-ik dacht het. donkere ogen op de avatar. -

'Moet ik.. weggaan?' Voordat Percy antwoord had kunnen bedenken wat hij wilde was Angel al op gestaan en weg gelopen. Dat heb je weer mooi gedaan Percy, de volgende die weg van je loopt. Hij duwde die gedachtte weg, hij wilde toch ook alleen zijn? Soms begreep hij echt niks van zijn eigen gedachtte kon hij alleen maar als een soort toeschouwer naar zijn eigen gedachttes luisteren. Misschien was hij ook wel gewoon een toeschouwer van zijn eigen leed. Misschien hoefde hij hier niet te zijn, kon hij ook gewoon verweg zijn. Hij schudden zijn hoofd. Alles hier maakte hem gek. Of was hij gek? Hij wist het niet hij trok zijn knieeen weer op en keek alleen maar voorzich uit. HIj wilde echt niet zo afstandelijk zijn echt niet. Het gebeurde gewoon, op sommige dagen wist hij niks te zeggen en kon hij ook niks nuttigs zeggen. Misschien kwam dat wel omdat hij ook niet nuttig was. Hij beet op zijn onderlip en keek naar het meisje dat naar het kerkje was gelopen. Ze kon net naar binnen kijken omdat ze zo klein was. Dahlia was nog kleiner, tegen haar kon hij wel alles zeggen. Eigenlijk was hij ook alleen maar zielig, vond hij. Hij vond dat hij zielig deed, hij moest ophouden met zielig doen. Niet zo'n sukkel zijn en leven met de fouten die hij gemaakt had. Wat was hij voor iemand die alleen maar stil in een hoekje kroop als alles fout ging. Hij voelde een steek door zijn hoofd heen gaan en kon er niks aandoen. Hij duwde met de muizen van zijn hand tegen zijn hoofd en wilde zijn schedel het liefst stuk duwen. Het deed hem pijn, waarom ging het niet gewoon weg! Uiteindelijk stond hij op en sloeg nogmaals tegen de boom met zijn linker vuist. Hij voelde het fel er af schuren. Het bloed opwellen uit zijn wond en hij trok zijn mouw er over heen. Het maakte hem niet uit dat er nog allemaal vuil in zijn knokkels zit nu.

Hij liep naar het kleine gebouwtje waar het meisje zat. Hij liep het paadje af naar het meisje en ging op de stenen trap zitten. 'Sorry.' Zei Percy terwijl hij toe keek hoe het meisje een tisseu tegen haar wang drukte. De tisseu kleurde rood, hij voelde zich schuldig over het feit dat hij zichzelf opnieuw pijn had gedaan twerijl hij Dahlia opnieuw had beloofd het niet te doen. Hij schudden zijn hoofd om er niet aan te denken en richtte zich weer tot het meisje Angel.
'Sorry, mijn naam is Percy.' Stelde hij zichzelf opnieuw voor aan het meisje en hij trok zijn mouwen verder over zijn handen. 'Angel is echt een aparte naam.' Zei hij nadenkend. 'Niet dat het niet mooi is!' Zei hij vlug. 'Integen deel, te hoort het niet vaak en dat maakt de naam zo mooi.' Zei hij met een zwak glimlachje en hij keek naar haar.
'Gaat het?' Vroeg hij. 'Met je wang, bedoel ik.' Zei hij er achteraan. Percy was altijd al slecht geweest met woorden en met nieuwe mensen. Gelukkig kon hij enigzins geluid uitslaan dat nog ergens op leek anders was hij helemaal voor gek verklaard.

'De wang gaat wel.' ze ze. Ze keek hem aan, en haar ogen begonnen te glinsteren. 'Ik vond Angel nooit een mooie naam, want als ik nou een stom kind was, wat dan?' glimlachtte ze. Ze deed haar bruine haar achter haar oren en likte haar lippen. 'Ik.. vroeg me af wat er aan de hand was? Je lijkt er niet helemaal bij te zijn..' vroeg ze meteen. De zin was eruit. Nu wilde ze het antwoord graag weten. Als hij het niet vertelde had ze pech. Misschien was het ook niet het goede moment ervoor, maar het was er al uit, dus niks meer aan te doen. Toen ze opkeek zag ze het stenen paadje.. Waarom was haar leven geen pad? Dat je gewoon kon volgen? Maar ze concentreerde zich weer op Percy. Als hij zou antwoorden wist ze iets. Er was een lange stilte. En ze vroeg zich af, of hij terugging in zijn herinneringen of zo. Toen er een vogel voorbij vloog begon Angel weer te praten. 'Ik ben depressief..' zei ze sip. Haar hoofd hield ze tussen haar vingers, en ze begon te snikken. Dat was het enige wat ze kon. Iedere keer was het heftig om te vertellen. Maar ze moest het tegen iemand zeggen. Dan zou het de pijn verhelpen. Ze veegde haar tranen weg. Er zat zwart aan haar mouw. 'Sorry, voor mijn aanstellerigheid.. En.. mijn eyeliner is uitgelopen' glimlachte ze dan maar. Ze durfde hem niet aan te kijken op zo'n manier. Dat zag er belachelijk uit. En dus zuchtte ze en keek naar beneden. Het was een stilte. Voor de storm.

'Ik vond Angel nooit een mooie naam, want als ik nou een stom kind was, wat dan?' Percy glimlachte ook, ja dan hadden de ouders en probleem gehad. Maar waarschijnlijk vonden de ouders hun kinderen toch niet stom. In elk geval niet alle ouders vonden hun kinderen stom, toch? Hij wist het niet, het leek hem gewoon niet logisch om niet van je eigen kind te houden, vond Percy.
'Ik denk niet dat ouders zomaar een naam als Angel aan hun kind geven. Ik denk dat ze daar goed over nadenken en zeker weten dat het kindje lief zal zijn.' Sprak Percy meer voorzichzelf uit werkelijk echt tegen Angel. 'Ik.. vroeg me af wat er aan de hand was? Je lijkt er niet helemaal bij te zijn..' Percy keek naar Angel en glimlachte naar haar. Dat had ze goed gezien dan. Hij keek weer even voorzich uit en dacht er over na. Moest hij het wel zeggen tegen haar, hij kende haar niet eens. Ze had niks te maken met de problemen die Percy had, maar aan de anderen kant was zij misschien veel nuttiger om zijn verhaal bij te doen dan een boom. Na een lange stilte opende hij uiteindelijk zijn mond.
'Ik heb gewoon wat problemen. Niet heel erngstig ofzo, alleen weet ik niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Aangezien ik normaal nooit praat over mijn problemen maar ze op een anderen manier oplos.' Fluisterde Percy en hij keek weer naar Angel. Zo had hij haar uitgelegd hoe het ongeveer zat en zo had hij deels zijn hart gelucht.

'Ik ben depressief..' Zei Angel en ze begon te huilen. Percy beet op zijn onderlip, dat hadden ze ook hem gezegt. Hij wist het niet, hij voelde zich gewoon zoals hij zich altijd voelde, sinds dat hij voor zijn zusje ging zorgen. Dus hij wist het niet, Het meisje huilde zachtjes en Percy legde een hand op haar schouder. 'Sorry, voor mijn aanstellerigheid.. En.. mijn eyeliner is uitgelopen' Percy schudden zijn hoofd.
'Je hoeft geen sorry te zeggen.' Zei hij tegen haar en wreef zachtjes over haar schouder, hij probeerde haar te troosten op zijn ultra slechte manier. Hij wist niks tegen haar te zeggen dan dat het wel goed zou komen, maar dat wisten hun beide dat het niet zo was. Ze kwamen hier beide niet meer vandaan en dat wisten ze ook allebei. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij op zijn lip beet.
'Het maakt niet uit, het komt wel goed.' Zei hij dan als nog, hij kon er gewoon niet tegen als mensen huilde. Misschien was dat stom, maar hij voelde zich altijd schuldig als mensen om hem heen huilde. Hij keek ook naar de grond en voelde een steek van pijn door zijn hart gaan. Hij had alweer iemand aan het huilen gemaakt, hij had het alweer voor elkaar gekregen dat er iemand huilde in zijn bijzijn. Waarom? Waarom maakte hij iedereen verdrietig?

-Sorry, flut post-

Ze haalde zijn hand van haar schouder af. 'Het komt niet goed.. Met niemand niet. Alle patiënten, blijven hier voor altijd.' zei ze. Haar tranen waren verdwenen. Ze keek hem aan, recht in zijn ogen. 'We zullen het zelf leuk moeten maken. Anders komen we niet veel verder. Ik wil niet eeuwig zo blijven, maar het is gewoon zo. Dus... Ik ben al dagenlang hier. Niemand praat. Jij bent de enige die normaal doet. Maar jij.. Ik zag je lopen, met twee andere meisjes..' De rest van de zin slikte ze door. Hij had al mensen ontmoet. Niets lukte haar goed. Het was onoplosbaar. Ze was gewoon zo. Niets aan te doen. De mensen die ze zag waren tegen zichzelf aan het praten. Of ze waren van de wereld. Het was een sip gezicht. Bijna om zelf nog gekker te worden. Want Angel was geboren als een doodnormaal kind. Toen ze ouder werd, ging ze zich steeds meer bijzonder te voelen. Op een goede manier. Tot, haar 15de. Toen was ze opeens heel verdrietig, en had niets meer zin. Nu, op 17 jarige leeftijd, had ze het nog steeds. Die depressie zou niet overgaan. Het was manisch. Heftig om dat minstens 5 keer in een week te horen. Ja, ze is ziek. En al dat gedoe.

Het liefst had ze dat tegen hem willen zeggen. Maar ze hield haar mond, wie weet vertelde ze weer stomme dingen.


- geen flut post, i like it. -
-mijnes is echt XXXXXXL FLUT-

'Het komt niet goed.. Met niemand niet. Alle patiënten, blijven hier voor altijd.' Percy schudden zijn hoofd. Dahlia had hem dat ook a vertet en toen wide hij het ook niet geoven. Nu wilde hij het ook niet geoven. Het zou we goed komen, met iedereen. Met hem, Dahia, Fanta en ook met Angel die naast hem zat. Alleen wisten we niet wanneer het goed zou komen. We hadden nog geen dromen om naar te streven, daarom leek het net alsof we hier vooraltijd zouden blijven. Percy beet op zijn onderlip en keek naar Angel.
'Denk jij dan niet dat ze ons zullen laten gaan. Denk je echt dat wij hier dood zullen gaan?' Vroeg hij voorzichtig. Hij zelf weigerde te geloven dat ze echt zo wreed waren om ons hier te laten sterven, dat konden ze toch niet doen? Hij liet zijn onderlip met rust en keek voorzich uit. Waarschijnlijk hadden ze gelijk, eenmaal Disturbia in en je komt er nooit meer uit. Zijn vader zei, zijn moeder, Dahlia en nu Angel ook. Hadden zij dan allemaal de hoop op gegeven? Nou van zijn vader hoefde hij geen hoop te ontvangen, maar van de rest toch wel? Hij keek weer Angel en hij glimlachte zwakjes.
'Ik denk het namelijk niet, ik denk dat we hier wel uit kunnen komen. Alleen dat ze ons vertellen van niet. Zodat we ons zelf gek maken met de gedachtte, net zo lang totdat we echt gek zijn.' Zei Percy. Hij beet weer op zijn onderlip en keek weer voorzich uit naar de graven die er stonden. Het waren er te weinig om alle mensen van een kliniek te hebben begraven. Of bestond deze kliniek nog niet zo lang?

'We zullen het zelf leuk moeten maken. Anders komen we niet veel verder. Ik wil niet eeuwig zo blijven, maar het is gewoon zo. Dus... Ik ben al dagenlang hier. Niemand praat. Jij bent de enige die normaal doet. Maar jij.. Ik zag je lopen, met twee andere meisjes..' Percy schrok op uit zijn gedachtte en keek naar Angel. Hij beet op zijn onderlip toen ze zei dat hij de enige was die normaal deed. In het begin vond hij ook alles vreemd, iedereen was vreemd, maar nu keek hij er niet meer raar van op.
'Na een tijdje raak je er wel aan gewend, dat iedereen anders is.' Zei Percy met een glimlach. Hij wist nog heel goed wat er allemaal met hem gebeurde eerste twee dagen. Hij glimlachte, het liefst wilde hij die dagen eigenlijk best wel vergeten. Hij keek naaar Angel en wachtte totdat ze haar zin afmaakte, iets wat ze niet deed.
'Je bedoelt Fanta en Dahlia?' Vroeg Percy en hij voelde een brok in zijn keel die hij snel weg slikte. 'Dahlia is een hele goede vriendin van mij, ik kende haar al voor dat ik hier kwam. Fanta, zij... Ik ken haar nog niet zo lang, maar ja....' Percy wist niet of hij de band die hij had met Fanta nou echt een relatie kon noemen. Hij was zelf niet helemaal uit over zijn gevoelens voor Fanta en voor Dahlia.
'Het is allemaal een beetje vreemd, ik denk dat ik het beste daar op kan houden. Het is ook een lang verhaal.' Glimlachte Percy. Het was niet dat Angel het niet mocht weten, maar hij wist niet hoe hij het moest vertellen. Hij had Fanta ook niet eens vertelt wat er tussen hem en Stefan was gebeurd, Fanta zou echt flippen als ze het te horen kreeg van een ander. Niet dat hij iets voelde voor Stefan, verre weg zelfs. Het was gewoon vreemd allemaal.

'Player.' zei ze speels met een schuine glimlach. Ze stond zelfvoldaan op, en ging voor hem staan. Toen opeens rende ze hard weg. Achter een boom, daar bekeek ze hem. Natuurlijk had hij haar zien rennen, maar Angel hield wel van een spelletje. Ze werd toch al voor gek veroordeeld, veel gekker kon ze niet worden. Ze rende verder naar de bosjes, en toen ze om keek om te kijken of hij rende struikelde ze over een steen. Een grafsteen. Ze schrok, maar huilde niet. Haar knie was open, maar niet heftig. Opeens moest ze echt heel hard lachen. Toen ze de grafsteen zag wist ze niet wat ze moest denken. Maar ze lachte er op los. Het was heel raar, want haar buien waren heel verschillend. Het meeste was depressief, maar nu had ze een hele kwetsbare, gezellige bui. Angel bleef liggen, met haar been nog steeds over de grafsteen heen geklampt. Haar ogen keken naar boven, kijkend naar de wolken. Het zacht voelde als satijn in haar rug. Ze zou zo in slaap kunnen vallen. Gelukkig gebeurde dat niet. Haar bruine haar hing losjes en zat vol met gras.

Na een tijdje ging ze weer zitten en zag ze Percy niet gelijk. Misschien was ze toch een beetje van het pad af. Ze maakte bochten in haar leven. Dat was het enige wat haar leven beter maakte. Haar broek had nu een paar gaten meer, en daardoorheen zag je kleine straaltjes bloed. Het was een licht-blauwe broek, dus die kon ze straks weer weggooien. Verderop, lagen nog meer grafstenen, dus ze was al blij dat ze niet over die grote was gevallen. Ze haalde de plukjes gras uit Angel's haar, en gooide het om zich heen. Ze ging weer zitten op de plek waar ze zat, alsof er niets gebeurd was. Behalve dan de grote glimlach op haar gezicht.
'Goed.. Sorry.. Hihi.' giechelde ze. Ze kon niet ophouden met lachen. Haar hoofd hing weer in haar handen, maar dit keer lachte ze erop los. Heerlijk, dat was lang geleden. Ze zuchtte, hoestte even, en keek hem toen weer aan. Ze wist niet of hij het zo grappig zou vinden, maar zij had wel veel lol.

- mag ik hier trots op zijn? , hij is wel kort, maar AAAHH. -

'Player.' Percy verslikte zich bijna in zijn eigen speeksel toen Angel dat woord zei. Hij was geen PLayer, verre weg zelfs daarvan. Hij had nog nooit iets met een meisje gedaan totdat dat Dahlia hem kuste. Hij had nooit tegen ahar gezegd at hij iets voor haar voelde. En dat met Fanta dat was... Hij wist het niet, toen hij iets met Fanta kreeg had hij niks met Dahlia ze waren gewoon vrienden. Dat Dahlia hem kuste waar Fnta bij was dat was, gewoon niet handig. Maar hij had niks met Dahlia dus het was ook niet zijn fout dat hij verliefd was geworden op Fanta.
'Dat is niet waar!' Riep hij uit, maar toen hij opzij keek om het tegen Angel te zeggen zat ze niet meer naast hem. Hij keek omzich heen en zag Angel vrolijk over het pad heen huppelen en rennen. Hij keek haar verbaasd na en zag hoe ze viel. Hij onderdrukte en een lach en beet op zijn onderlip. Hij ging niet naar haar toe, hij vond het wel best. Als zij hem een player vindt, dan vindt ze dat maar. Hij kende haar niet eens, dus hoe kon hij het nou erg vinden wat zij van hem vondt. Stiekem vond hij het wel erg, hij kende haar dan wel niet. Maar als zij al zo'n beeld van hem heeft wat moeten anderen dan wel niet denken? Hij beet harder op zijn onderlip en voelde uiteindelijk de smaak van bloed in zijn mond. Hij had zijn lip opnieuw stuk gebeten. Hij zoog op zijn lip om het bloed weg te zuigen en liet daarna zijn lip weer met rust. Hij trok de mouwen van zijn trui verder over zijn knokkels en liet het meisje dat nog steeds bij de grafsteen lag met rust. Het liefst zou hij gewoon opstaan en weg lopen. Asl zij hem een player vondt, dan deed ze dat maar. Hij wist dat hij er geen een was.

na een tijdje kwam Angel weer naast Percy zitten. 'Goed.. Sorry.. Hihi.' Giechelde ze en Percy keek haar niet eens aan. Hij begon weer op zijn onderlip te bijten. Het maakte hem niet uit dat hij al stuk was. Hij hoorde hoe Angel het uitbrulde van het lachen naast hem. Hij kon niet begrijpen wat er zo grappig was. Misschien lag het wel aan hem, misschien lachte ze wel om hem. Omdat hij er zo belachelijk uitziet. OF heeft ze het verhaal gehoord van Fanta of Dahlia en lacht ze hem nu uit om zijn stomme gevoelens. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieeen en liet zijn hoofd in zijn handen rusten. Zie je wel wat voor een sukkel je bent Percy. Fanta vindt je helemaal niet leuk, ze heeft het waarschijnlijk aan Angel vertelt hoe belachelijk Percy zich gedragen heeft. Of Dahlia heeft haar vertelt wat voor een sukkel hij is door niet eerlijik tegen haar te zijn over zijn gevoelens. Hij beet harder op zijn onderlip bij die gedachtes. HIj was dan ook een sukkel, hij kende ook geen liefde. Hij wilde zijn gevoelens gewoon uitzetten. Hij voelde een golf van woede opkomen in zijn borstkast en uit eindelijk haalde hij uit naar Angel.
'Kan je me op zijn minst vertellen wat er zo grappig is!' Vroeg hij kwaad en hij voelde zijn tranen achter zijn ogen prikken. Hij had nu al spijt dat hij zo uitgevallen was tegen het meisje dat wel plezier kon zien in haar leven.
'Sorry.' Mompelde hij zachtjes en liet zijn hoofd weer in zijn handen rusten. Wat was hij toch ook een sukkel, kon kwaad worden als anderen wel plezier konden hebben.

-Zeker wel!!-

'Lieve Percy, ik lach niet om jou. Ik lach om deze domme kliniek' zei ze nog steeds met haar lieve lachje. Er verschenen kleine kuiltjes in haar wangen. 'Mag ik blij zijn? Lachen is toch gewoon.. leuk! Lach, ook al is er niets grappig.' ze keek weer iets serieuzer en trok hem toen overeind. 'Je moet ook wel tegen een grapje kunnen. Ook al zoen je niet met die.. chickies van je, je vindt ze allebei leuk. Dat grapje, noemt iedereen een player!' grijnsde ze. Angel trok hem mee naar het grasveld, en ging zitten. 'Kom, ga zitten. Die stenen tegels beginnen vervelend te zitten!' En ze plofte neer in het gras. 'Kijk, ik weet hoe het is om keuzes te maken.. Er waren twee jongens die me leuk vonden toen ik 13 was ofzo, en ik vond ze allebei leuk. Toen heb ik uiteindelijk voor de knapste gekozen, want ik kon echt niet kiezen kwa karakter. Hem heb ik gehouden tot mijn 17de. En toen plaatste ik mezelf hier, alles was over. Toen hij het hoorde flipte hij helemaal, en zei dat het niet waar was. Maar.. ik zit hier toch. Met die stomme depressie van me. De jongens hier, zijn wel aardig, maar niet knap..' en toen schoot ze weer in de lach. Voor eventjes. Ze wilde bijna zeggen tegen Percy dat hij niet lelijk was, maar was bang dat hij anders zou denken dat zij hem leuk vond. Maar nee, dat was ze niet. Nooit was Angel over haar ex gekomen, het was zwaar zonder hem. Het hele leven voelde als een baksteen op haar rug, om zo maar te zeggen.

De lucht zag er blauwer uit dan normaal, op deze dag. Toch pakte ze haar muts, en trok die op haar hoofd. Ze had het snel koud. Haar sjaal lag nog in het gebouw, maar voorlopig wilde ze daar niet heen. De grafstenen zaten vol mos, en de meeste letters waren weggevaagd. Dit kerkhof was al oud. En een beetje eng. Als ze hier s'nachts zou heen kon gaan, zou ze een heel leuk feestje kunnen geven. Het was inmiddels al bijna haar verjaardag. Niet dat ze mensen zou uitnodigen, maar lichten en cola zagen er niet vies uit, dus het zou mensen misschien wel aantrekken. In verdere gedachten kwam ze eventjes terug. En keek toen naar Percy. Wat had hij te zeggen?

Percy voelde zich echt schuldig dat hij boos was geworden op haar. Hij bedoelde het echt niet zo scherp als dat het er uit was gekomen. 'Lieve Percy, ik lach niet om jou. Ik lach om deze domme kliniek' Percy keek verbaasd naar Angel, hoe kon zij nog zo lief tegen hem zijn terwijl hij zo boos op haar werd? Hij beet op zijn onderlip terwijl hij naar haar bleef kijken. Hij vond het vreemd toen angel hem omhoog trok. 'Je moet ook wel tegen een grapje kunnen. Ook al zoen je niet met die.. chickies van je, je vindt ze allebei leuk. Dat grapje, noemt iedereen een player!' Percy kon er nou niet bepaald om lachen ofzo als hij een player word genoemd. Hij plofte neer naast Angel en hij schudden zijn hoofd.
'Hoe weet jij trouwens dat ik gevoelens heb voor beide?' Vroeg hij nors en hij sloeg zijn armen over elkaar. Hij wilde het eigenlijk niet eens weten hoe ze wist. Waarschijnlijk had ze met Fanta of met Dahlia gesproken en hun hadden een eigen verhaal gemaakt van wat er was gebeurt. Hij beet kwaad op zijn onderlip, waarom moest het altijd weer hem over komen dat hij in dit soort problemen kwam. Hij luisterde niet naar Angels verhaal, het kon hem helemaal niks schelen dat zij voor een knapperen jongen heeft gekozen omdat ze verliefd was en op beide karakters niet kon kiezen. De karakters van Dahlia en Fanta waren groten verschillen en hij wilde niet op uiterlijk af gaan. Want dat was ook onmogelijk. Hij schudden zijn hoofd, het was gewoon niet zo makkelijk voor hem als dat het Angel was bij die twee jongens toen. Als hij Dahlia achter zou laten om voor Fanta te kiezen, zou ze zichzelf iets aan doen en hij ook. En als hij Fanta zou achter laten dan zou hij gewoon iets missen in zijn leven. Hij schudden zijn hoofd zachtjes en kek naar het gras dat onder zat.

Hij beet op zijn onderlip en keek toen weer naar Angel. 'Gelukkig ben ik geen dertien en wil ik van mezelf niet kiezen tussen twee personen waar ik veel van hou.' Zei Percy zachtjes. Hij wilde niet kiezen tussen Dahlia of Fanta. Hij wilde ook niet verder praten over dit onderwerp. Aangezien dit onderwerp hem meer pijn deed dan hij werkelijk dacht. Hij wreef zachtjes over zijn voorhoofd en gleed met zijn hand in naar zijn nek. Hij wreef zachtjes over zijn nek en voelde een stekende hoofdpijn door zijn hoofd gaan. Hij zuchtte zachtjes, hij had zijn aanvallen de laatste paar dagen zo vaak achter elkaar gehad. Of nou na het gesprek tussen Fanta en Dahlia heeft hij alleen nog maar aanvallen gehad. Zijn hele armen waren kapot zijn lippen waren kapot en zijn zijn knokkels was ook niets meer van over. Gelukkig vielen de bloed vlekken op zijn micky mouse trui nog wel mee. Er zaten eerder oudere bloedvlekken op van vorig jaar en zo. Hij trok zijn trui over zijn knokkels om de wonden te verbergen en hij keek weer naar Angel.
'Maar heb je nog iets met die jongen?' Vroeg hij aan Angel om de aandacht op haar te vestigen in plaats op hem. Hij zou het wel ontzettend knap vinden van die jongen om zo een relatie in stand te houden. Hij zelf heeft geen enkel contact meer gehad met thuis sinds hij hier is. Niet dat hij dat wilde ofzo maar toch.

'Jeetje.. Kan je ook nog vrolijk doen of niet?' zei serieus. 'Ik heb geen contact met die jongen, natuurlijk niet..' Ze zuchtte diep, en liep het pad af, haar hoofd gebogen. Ze las de sms'jes. Die had ze nooit verwijderd. Ze had hem losgelaten, en eigenlijk was dat onmogelijk. Maar.. Het moest. Angel slikte, en stapte door. Tranen kwamen niet meer tevoorschijn, ondertussen was het normaal om geen vriendje te hebben. Ze hoopte dat Percy bleef zitten, want ze had geprobeerd om hem op te vrolijken, maar hij gaf niet toe. Zijn gedachten lieten duidelijk niet los. Als zij zo was, dan zou ze gek worden. Ze had jongens opgegeven. Ze had hem opgegeven. Ze rende weg, en steeds harder. Ze keek nog even naar achter, maar rende weer. Toen ze langs liep zag ze graven staan, ze liep er doorheen. Als ze daar doorheen liep, dan voelde ze alsof het leven uit haar werd gezogen. Het hield niet op. Haar hoofd zat vol met de twee hoofden. 'Gelukkig ben ik geen dertien en wil ik van mezelf niet kiezen tussen twee personen waar ik veel van hou.' had Percy gezegd. Daardoor voelde ze zich rot. Haar muts trok ze nog verder over haar hoofd, en ze ging zitten tegen een boom. Die boom zat tegen de weg aan, dus ze keek naar de auto's die voorbij reden. Had ze hem pijn gedaan? Duidelijk, te veel. Maar hij had haar nu ook pijn gedaan. Veel pijn, waarvan ze dacht dat het al weg was. Maar haar lichaam, voelde koud aan, en haar hart was bevroren. Niemand die hem weer liet smelten.

'Jeetje.. Kan je ook nog vrolijk doen of niet?' Percy keek op naar Angel. Sorry, waarom zou hij perse vrolijk doen voor haar. Hij had gewoon geen zin in om vrolijk te doen terwijl hij zich zo voelde. Hij kon gewoon niet vrolijk zijn in zijn aanvallen, als hij zijn bonkde koppijn niet kon verdrijven door aan leuke dingen te denken. Als hij alleen maar aan zijn eigen bloed kon denken dat moest stromen, moest vloeien en het liefst al zijn bloed moest vloeien uit zijn lichaam. Hij beet kwaad op zijn onderlip en keek weer naar de grond.
'Nou sorry hoor, dat ik niet de vrolijkste ben.' Beet hij haar kwaad toe. Hij zag hoe Angel weg liep. Hij wilde haar niet kwetsen maar het gebeurde gewoon. Hij wilde haar geen pijn doen, het was al weer iemand die hij pijn gedaan had. Hij liet zijn onderlip met rust en volgde Angel met zijn ogen. Hij voelde zijn koude schuld gevoel opkomen. Zou ze boos op hem zijn? Hij keek naar haar en voelde hoe het koude schuld gevoel hem helemaal overspoelde. Hij wilde wel zeggen dat het speet, maar zou ze dat ook geloven? Hij bleef haar aankijken en haar volgen met zijn ogen. Hij beet opnieuw op zijn stukkende onderlip. Uiteindelijk beet hij zo hard op zijn lip dat de smaak van bloed opnieuw in zijn mond kwam. Hij liet zijn nagels over de wonden gaan van zijn wonden die jeukte en na een paar keer zijn nagels over de wonden heen te hebben gehaald voelde hij een warme vloeistof tussen zijn vinger door glijden. Hij keek naar zijn linker arm waar hij zijn nagels over heen had gehaald.
'Shit.' Mompelde hij terwijl hij zijn vingers van zijn arm afhaalde. Hij keek naar zijn arm die langzaam met rood bloed liet zien. 'Shit, shit.' Mompelde hij nogmaals en bleef eigenlijk alleen maar naar het rode bloed kijken.

Hij wist niet met wat hij met moest deppen, er was niks in de buurt waarmee hij het kon deppen. De lange wonden onder het bloed waren allemaal open gehaald. Er zaten wel meer dien twintig litekens op zijn arm, maar de wonden die nog nieuw waren, waren er ook wel een stuk of tien. Dit had hij binnen vijf dagen zichzelf allemaal aangedaan. De wonden op zijn arm, zijn knokkels en zijn lippen. Ja hij zag er behoorlijk bloederig uit zo. Hij beet weer op zijn onderlip en hij probeerde met zijn vingers het bloed te stoppen.
'Shit.' Mompelde hij opnieuw, hij kon niks anders bedenken dan dat woord. Hij wilde het bloedden laten stoppen, maar hij wist niet hoe. Tranen sprongen in zijn ogen en uiteindelijk voelde hij ze ook over zijn wangen lopen. Hij keek toe hoe zijn tranen zich mengde met het bloed dat op zijn arm liep. Hij voelde zich echt een sukkel, hij was ook een sukkel. Hij wilde het liefst nu gewoon als een klein kind gaan huilen. Alles vergeten en gewoon alleen nog maar huilen. Hij voelde zich zo schuldig dat hij zo was uitgevallen tegen Angel.

Angel zat daar weer in de koud. En ze keek naar het gras. Het was grauwer dan normaal. de lucht was niet meer zo blauw als eerst, en het ergste was dat ze zich vreselijk voelde. Hij was tegen haar uitgevallen, en ze wist dat hij vol met verdriet zat, maar dan moest hij er wat aan doen. Zij was verbaasd, en verdrietig. De eerste die aardig deed, bleek toch stommer te doen. Haar benen zaten onder de blauwe plekken. Ze wreef erover en voelde een paar pijn-steken. Haar ogen waren langzaam aan het dichtvallen. Angel was kapot. Kapot.. vanbinnen en vanbuiten. Ze had geen energie meer, om alles op te lossen. En haar hoofd zat vol. Haar ouders wisten nooit hoe zij zich voelde. Ze had het met één iemand gedeeld, en die begreep het ook niet. Elke keer zo intiem met zo'n jongen. Dat soort types had ze wel door. Misschien kon hij zich wel voordoen als een hele zielige jongen, maar hij dacht nu alleen aan zichzelf. En dat deed zij na een lange tijd ook.

Ze stond op en voelde alsof alles in slowmotion ging. Ze rende, na haar blikje cola op te hebben het hele kerkhof rond. Haar haar hing slapjes los. Maar veerde op en neer tijdens het rennen. Haar armen zwaaiden mee. En toen stopte ze. Draaide duizenden rondjes, en werd duizelig. Ze zag graven staan met bloemen, en haalden de bloem weg. Ze maakte ze kapot, en gooide het over heel het veld. Haar ogen draaiden mee. Ze bekeek zichzelf nog eens, en zag er onrustig uit. Haar wangen hadden kleur, maar voor de rest zag ze bleekjes. Hoe zou ze over hem kunnen komen.. Hij zou er niet meer voor haar zijn. Hij had al een nieuwe vriendin. De spiegel gooide ze op de grond en er zaten scheuren in. Altijd had ze twee spiegeltjes bij. ze keerde haar rug om voor de graven en liep het pad naar de deur van het kerkhof. Maar iets hield haar tegen. Het stak in haar rug dat er nog een jongen achter haar zat. Angel raakte de punten aan van de deur, om het open te maken, en keek nog een blik. Die blik veranderde het. Ze sloot het hek weer, en ging zitten midden op het pad. Slap.. Slappeling dat je bent. Nieuwe levens starten, dat moet je doen

Percy bleef kijken naar zijn arm, waar zijn tranen zich vermengde met het bloed. Hij leek wel in een soort trance. Een trance die hij heel goed kende. Hij was een sukkel, een watje een eikel. Hij dacht alleen, maar aanzich zelf zoals altijd. Er was niet voor niks dat er zulke krassen op zijn arm zaten. Elke kras was een stukje verdriet, boosheid of andere emotie die hij voelde. Op Zijn andere arm was het voor elk mens dat hij pijn gedaan had. Hij kon Angel ook op zijn arm graveren nu. Hij had haar ook pijn gedaan. Een nieuwe streep kon hij over zijn rechter arm zetten voor Angel. Hij bleef naar zijn armen staren, ze werden langzaam bloed rood. Rood, bloed rood, donker rood, bloed rood, licht rood, bloed rood, vuur rood, bloed rood, rood. Was rood je lievelings kleur niet Percy? Zijn eigen gedachtes maakte hem gek. Altijd in zo'n trance als deze. Hij keek niet eens op toen Angel over de begraaf plaats rende, toen ze alles om hem heen stuk maakte en toen haar spiegel brak. Het geluid van de spiegel bracht hem herineringen op die hij niet wilde. Hij zag voor zich hoe hij in de spiegel had geslagen hoe zijn hand onder het bloed. Hoe hij zich aan de anderen kant had gezien van de spiegel. Een Percy die wel gelukkig was, die wel door zijn vader werd gezien als een jongen die ook alles kon. Die ook door zijn moeder werd gezien als een lieve zoon. Die nog meer van zijn zusje hield. Tranen schoten nog meer in zijn ogen. Hij wilde hier weg, hij wilde hier ver weg. Hij had het gehad, met alles met iedereen. Hij huilde zachtjes en legde zijn hoofd in zijn handen. De laatste keer dat hij zo gehuild had, was toen hij hoorde dat Dahlia weg was.

Hij keek niet op naar Angel die bij de poort stond om weg te gaan. Hij keek niet op toen ze in het midden van het pad ging zitten. Hij leek het niet horen, niet te zien. Of hij wilde het niet zien, dat kan ook. Zijn tranen bleven over zijn wangen stromen. Hij wilde hier weg, hij wilde ver weg. Misschien kon hij wel vluchtten, misschien kon hij zichzelf wel iets aan doen dat hij er niet meer was. Zijn kom tegen een steen slaan of zijn polsen door snijden. Zijn tranen bleven over zijn wangen stromen. Hij keek niet meer op naar zijn armen die branden van pijn, die leken te overstromen van bloed. Bloed rood, rood, vuur rood, bloed rood, donker rood, bloed rood, licht rood. Hij bleef alle kleuren rood in zijn hoofd herhalen, maar hij kwam telkens neer op bloed rood. Hij huilde zachtjes door en snikte. Het maakte hem niet uit dat iemand hem zou horen. Het maakte hem niet uit dat niemand hem zou komen troosten. Hij wilde gewoon zijn tranen een keer kwijt. Zijn woede een keer kwijt en iedereen mocht het weten dat hij ook gevoelens had. Hij beet op zijn onderlip en probeerde zijn tranen weer terug te dringen, alleen lukte het niet. Hij liet zijn tranen maar weer gaan. Wat zouden anderen van hem denken. Dat hij een losers is? Of een watje of een sukkel? Hij wist het niet, hij wilde het ook niet weten. Hij kon alleen maar zeggen dat hij zich langzaam opgelucht ging voelen. Dat het leek alsof er een druk van zijn schouders ging. Alsof alle schuld gevoelens die hij had langzaam oploste. Maar het zou niet lang duren. Er zou al snel iets komen dat hij het koudee schuld gevoel weer terug zou krijgen. Dat mensen hem weer de schuld zouden geven van iets waar hij niets aan kon doen.

-Sorry, dat Percy zo'n emotioneel wrak is op dit moment O.o-

Angel schrok, toen ze zich omdraaide. Hij zat hard te huilen. Maar.. Misschien.. Had zij hem pijn gedaan? 'Woow.. Wat is er?' vroeg ze bezorgd. Ze sloeg een arm om hem heen, en keek hem vriendelijk aan. Goed. Nu moest ze iets voor hem doen. Ze pakte uit haar tas een tissue en gaf die aan Percy. Het was een beetje ongemakkelijk. Hij was aan het huilen, en zij zat er ook een beetje sip bij. Haar ogen keken naar beneden. Wat had ze aangericht.. Ze keek naar zijn arm, en bond een sjaaltje van haar eromheen. 'Niemand hoeft dit te weten toch? Dat je jezelf pijn hebt gedaan? Dan staan we quite. Sorry, als ik je pijn heb gedaan..' zei ze met een brok in haar keel. Ze klonk hees, en zag een beetje wit. Nu kon je goed zien, dat ze wallen had gekregen, van nachtenlang geen slaap gehad te hebben. Haar spiegel lag daar, en ze ruimde alles op. Ze gooide het in de prullenbak, en draaide haar hoofd toen weer naar hem. Ze voelde zijn pijn in haar hart, en eigenlijk kon ze het niet aanzien.

Nog nooit had ze iemand zo'n pijn gedaan. Behalve misschien.. haar ex. Een traantje verscheen toen ze diep in gedachten verstard bleef staan. Die veegde ze snel weg, en ze hoopte dat hij het niet had gezien. Haar handen trilden, dus snel schudde ze in hoop dat het ophield. Haar blik hield ze van hem af, en ze richtte zich op haar tas. Na hem gepakt te hebben zette ze haar zonnebril op. Dat deed ze als ze haar emoties niet wou tonen. Hij mocht niet zien dat zij verdrietig was, want dan zou hij er niet overheen komen. Hij gaf zichzelf vaak de schuld, omdat hij een oplossing zocht. Dat was raar, want hij kon haar ook de schuld geven. Misschien was het wel haar schuld. Ze wist het niet. Door zijn emotie, was ze in de war. En daardoor gingen haar emoties door elkaar. Frustratie was de grootste. Ze ze maakte een vlecht en deed die aan een kant van haar hoofd, daarna ging ze naast hem zitten. Haar zonnebril zakte een beetje af, maar dat merkte ze niet.

Percy hield zijn hoofd in zijn handen. Zijn tranen raakte bijna op, maar hij wilde dat niet. Hij zocht naar zijn verdriet. Hij zocht naar schuld die hij moest voelen. Hoe hij Angel pijn had gedaan. Hoe hij Dahlia en Fanta pijn had gedaan. Als hij geen verdriet voelde zou hij zichzelf weer pijn doen en dat wilde hij eigenlijk niet. Hij wilde zichzelf geen pijn doen. Maar hij moest wel, hij moest zichzelf pijn doen. Hij zou zichzelf net zo lang pijn doen totdat hij opnieuw een aanval kreeg en bij die aanval kon hij niks anders dan huilen. Hij was een sukkel een loser. Hij kon niks, was niks. Hij kende geen liefde geen gevoelens. 'Niemand hoeft dit te weten toch? Dat je jezelf pijn hebt gedaan? Dan staan we quite. Sorry, als ik je pijn heb gedaan..' Percy hoorde de stem van Angel dichterbij dan hij verwacht had. Hij dacht dat ze nog steeds achter hem zat ver weg. Hij keek op en veegde ruw de tranen weg van zijn wang. Hij schudden zijn hoofd en beet op zijn onderlip.
'H-het is niet jouw schuld.' Fluisterde Percy met een snik in zijn stem. 'Mensen weten dat ik mezelf pijn doen, daarom ben ik hier.' Zei hij zachtjes en pakte de zakdoek aan van Angel. Hij probeerde het bloed te deppen zodat er niks op zijn trui zou komen. Het bloedden was erger dan hij gedacht had. Zijn hele arm zat onder het bloed en zijn broek ook, waar het bloed op was gaan druipen. Hij veegde nog een paar tranen ruw weg, hij wilde niet meer huilen. Eigenlijk best wel vreemd eerst wilde hij wel huilen omdat het goed voelt en nu wilt hij niet meer huilen omdat hij geen loser wilt zijn.

'Sorry.' Zei Percy nogmaals terwijl hij het laatste beetje bloed met zijn zakdoek weg haalde. Het hele witte zakdoekje was rood gekleurd van zijn bloed. Zijn stem klonk nog schor en hij zag er waarschijnlijk vreselijk uit zo. Zijn haar zat door de war omdat hij met zijn handen er door heen was geweest. Hij probeerde zijn haar een klein beetje weer normaal te doen, maar eigenlijk was dat niet nodig het zat toch niet. Niet dat het hem iets uitmaakte, zo'n ijdeltuit was hij nou ook weer niet. Maar het zag er natuurlijk wel stom uit als zijn haar recht over eind stond. Hij maakte zich druk om zijn haar terwijl er eigenlijk belangrijke dingen zijn om druk over te maken. Zijn armen! Hij depte het laatste beetje bloed weg, maar het bloed bleef opwellen uit zijn wonden. Hij veegde ook de laatste paar bloed druppels van zijn handen en vingers. Waarschijnlijk zag dat bloed er vreselijk uit allemaal. Hij was het wel gewend, het was wel eens erger geweest. Hij hoopte eigenlijk dat zijn aanvallen nu na vijf dagen een op hielden voor een tijdje. Het had nog nooit zo lang geduurt.
'Sorry.' Zei Percy opnieuw tegen Angel. 'Sorry, normaal ben ik wel een stuk vrolijker.' Mompelde hij. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij een stuk vrolijker was, maar hij wilde angel niet af laten schrikken. Eigenlijk wilde hij wel meer vrienden hebben dan dat hij nu had.
'Echt waar hoor.' Zei Percy terwijl hij opkeek naar Angel. Hij keek haar even verbaasd aan toen hij zag dat ze een zonnenbril op had. Waarom? Het was niet eens zonnig buiten. Hij beet op zijn onderlip en keek daarna weer naar zijn arm om het laatste bloed weg te halen met een zakdoekje dat al doorweekt was van zijn bloed.

'Je hoeft je niet te verontschuldigen.. Ik weet dat jij ook depressief bent. Ik weet hoe je je voelt.' zei ze zonder toon. Ze klonk heel neutraal, want ze wilde niet zielig doen. Ze haatte mensen die zielig wilden doen. Percy daarentegen had echt pijn, ze zou het hem zo vergeven. En eigenlijk had zij een knuffel nodig. Liefde van haar vriendje. Steun, begrip. Alles. En de tranen verschenen weer. Ze ademde met trillingen, en heel zachtjes. En snel deed Angel haar hoofd omhoog. En probeerde ze te zuchten. Maar na iedere zucht zag ze een traan. Het was iets om zich voor te schamen, bij haar. Echt dom dat ze huilde. Hou op, stom mens. Je gaat toch niet huilen omdat je er zin in hebt, of wat voor domme reden je ook hebt. Met haar nagels ging ze gefrustreerd door haar vlecht. Er begonnen plukjes uit te steken, en dat zag er niet mooi uit. Maar vandaag was de dag, dat niets uitmaakte. Zou het raar zijn? Als hij nou de enige van de kliniek was, zou ze voor altijd alleen zijn. Hij was bezet, en ze was niet geïnteresseerd. Vooral niet, omdat die domme trienen vochten om hem. Die meiden hadden hem aan het huilen gemaakt. Want, hij bood zijn excuses aan. Ze hadden moeten weten hoe gevoelig hij was, en niet denken van huppeldepup. Als je het wist, zou je er wat aan doen. Niet tegen de jongen praten, van: "OOOH IK VIND JE LEEUK!"
Zo dacht Angel erover.

Maar als ze het anders bekeek, huilde hij omdat hij gaf om de meisjes. De ene meer dan de andere. Maar hij wou de ene geen pijn doen, en er waren andere dierbare relaties. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. Angel wist té veel. Ze dacht over alles na. Soms werd het vervelend, maar alleen zo kon ze even niet aan zichzelf denken. Het moest verholpen worden, hij kon toch niet eeuwig zo zijn! Ze bekeek zijn ogen in de hoop dat hij terug zou kijken.. Haar blik was duidelijk. Als hij nu niet zag wat ze dacht, dan moest ze het zeggen, en dat komt altijd harder aan. Hard. Pijnlijker.

'Je hoeft je niet te verontschuldigen.. Ik weet dat jij ook depressief bent. Ik weet hoe je je voelt.' Hij glimlachte naar Angel, hij wilde haar bedanken maar dat zou helemaal als een sukkel klinken. Toch opende hij zijn mond.
'Bedankt... Bedankt dat je niet kei hard bent weg gerend en mij hier heb gelaten.' Zei hij met een klein stemmetje. Hij glimlachte nog een keer naar haar. Hij was haar echt dankbaar dat ze niet was weggelopen en misschien aan iedereen had vertelt dat hij zat te janken op de begraafplaats. Hij beet op zijn onderlip en keek omlaag toen Angel omhoog keek en zuchtte. Huilde ze? Had hij haar toch nog verdrietig gemaakt? Hij wist het niet, hij wist niet wat Angel dacht. Hoe wist Angel dat hij ook depresief was? Hij keek weer op naar Angel en beet op nieuw op zijn kapotte onderlip. Hij wist het niet, was het zo duidelijk te zien dat hij een emotioneel wrak was dat niets anders kon dan zichzelf pijn doen en janken? Hij was gewoon een loser en dat dacht Angel ook. Ze dacht waarschijnlijk dat hij zich aanstelde, dat hij dit alleen maar deed omdat hij niet kon kiezen tussen twee meisjes. Hij was een sukkel. Hij beet harder op zijn onderlip en bleef Angel aan kijken die hem nu ook aan keek. Uiteindelijk liet hij zijn onderlip los omdat hij niet wilde dat die opnieuw zou bloedden.
'Sorry.' Zei hij opnieuw, waarom wist hij niet. Hij had het gevoel dat hij nog een keer zijn excuses moest aanbieden aan Angel. Hij beet opnieuw op zijn onderlip.

Hij bleef in haar ogen staren, alsof het moest van iemand. Eigenlijk voelde hij zich echt belachelijk, hij stond al iemand een paar minuten aan te staren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij bleef op zijn onderlip bijten en haar aan staren alsof hij daar de antwoorden kon vinden die hij al jaren zocht. Misschien moest hij nu maar eens zijn ogen op iets anders richten, maar wat? Hij wilde zijn ogen wel een andere kant op laten staren maar hij kon het niet.
'Sorry, ik...' Hij wist niks te zeggen, hij kon niks bedenken wat een goede reden kon geven waarom hij zich zo gedraagde. Hij beet weer op zijn onderlip en keek uiteindelijk weg van Angel, het was onbeschofd om mensen aan te staren.
'Sorry, dat ik je aanstaarde.' Zei hij uiteindelijk zachtjes.

'Ik.. keek je aan' zei ze met haar lieflijke stem. 'Ik kan bijna niet geloven dat je jezelf overal de schuld van geeft. Je bent zo'n ontzettende leuke jongen!' ze wilde niet slijmen, maar hij moest gewoon iets horen, van iemand. 'Jij hebt niets gedaan. Misschien is het jouw schuld wel niet. Begrijp je?' Ze beet een seconde op haar lip, en het zag er best sexy uit, wat niet haar bedoeling was. Daarna glimlachte ze met haar hoofd een tikje naar beneden. 'Je moet weten, die meiden hebben maar geluk met jou. Weet je waarom ze je leuk vinden? Omdat ze allebei, jou zien. Jij bent gewoon.. een aardige jongen. Voor zover ik ken dan' en ze glimlachte breder. Haar vlecht haalde ze los, en Angel stond op. Daarna haar mooie haar uitgeschud te hebben, ging ze weer zitten. Ze keek weer naar voren, en het bleef een tijdje stil. 'Ik had niemand anders als eerste willen ontmoeten, wie weet wat er dan zou gebeuren!' lachte ze. Jongens als gewone vrienden, waren leuker dan meisjes. Dat had ze altijd gevonden. Geen gedoe, geruzie. Gewoon eerlijke shit. Lachen, lol hebben. Daar draait het leven toch om? Eigenlijk hoefde het leven niet moeilijk te zijn. De kliniek was wel saai, maar toch vond ze het wel leuk. Misschien was Percy wel een vriend. Nog niet.. maar toekomstig. Haha, dat klonk stom. Ze kon met hem praten, en dat was fijn. Hij had hetzelfde probleem, depressie. Huilen, na de eerste minuten, het kwam allemaal zo snel. Maar het voelde niet overhaast. Het leven is ook niet overhaast. Het leven is hoe het is, en Percy zat in haar leven. Op een vriendschappelijke manier. Voor nu wist ze het niet. Haar ex zat natuurlijk nog in haar kop.

Een hele lange tijd dacht Angel dat jongens verkeerd waren. Gemeen, allemaal macho. Maar ze heeft het overdreven. Op deze aardbol is vast wel een jongen die haar leuk zou vinden. Misschien wel in die kliniek. Misschien wel die jongere jongen. Die tegen zichzelf praatte. Het leven was niet slecht, het was goed. Positief bekeken dan. Negatief bekeken, was anders. De hele kliniek had nog niet tegen haar gepraat, alleen die stomme zusters die deden alsof je één was ofzo. Belachelijk. "HALLO! Ik ben 17 jaar hoor! Trut!" dat had ze gezegd. Natuurlijk was ze uitgevallen, maar kleine kinderen, Bah. Ze wilde er niet aan denken. Toen zij klein kind was, wilde ze mevrouw genoemd worden. Apart, maar misschien hoorde dat wel bij haar..

Misschien ook niet.

'Ik kan bijna niet geloven dat je jezelf overal de schuld van geeft. Je bent zo'n ontzettende leuke jongen!' Percy beet op zijn onderlip. Hij en een lieve jongen, natuurlijk joh. Nog even en ze zei tegen hem dat hij de hoop niet op moest geven. Dat alles wel goed zou komen en dat alles waar hij voor vecht zou komen. Aardige woorden waren het alleen, hoeveel zou ze er echt van menen? Hij beet op zijn onderlip, hij voelde zich schuldig dat hij zo dacht over Angel. Angel had het waarschijnlijk goed bedoelt en dan haalde hij haar zo omlaag door te denken dat ze het slecht bedoelde. 'Je moet weten, die meiden hebben maar geluk met jou. Weet je waarom ze je leuk vinden? Omdat ze allebei, jou zien. Jij bent gewoon.. een aardige jongen. Voor zover ik ken dan' Percy glimlachte naar Angel. Ook al zou ze het niet menen, het was toch aardig om van iemand te horen dat je een aardige jongen bent. Een stuk leuker om te horen dan voor player neer gezet te worden.
'Dankje.' Zei Percy zachtjes tegen Angel. Hij meende het echt, hij was oprecht blij dat Angel iets aardigs over hem gezegd had. Misschien vreemd of raar, maar hij vond het echt fijn om een keer van iemand te horen dat hij aardig was. Hij lachte zachtjes toen Angel zei dat ze blij was dat hij de eerste was ze ontmoet had. Het deed hem denken aan de mensen die hij allemaal al ontmoet had. Gwyn die zijn bloed gedronken had, Stefan die hem kuste. Dahlia die hem om zijn nek vloog en Fanta die meteen een aanval kreeg toen ze hem zag. Had hij maar als eerste Angel ontmoet dat had hij misschien anders gekeken naar ze plek.


'De rest van de mensen vallen ook wel mee hoor. Sommige zijn gewoon een beetje...' Hij wist niet hoe hij het moest noemen. 'Apart.' Zei hij uiteindelijk maar met een klein glimlachje. Hij keek naar Angel en glimlachte uiteindelijk een normale glimlach.
'Ja ik zou zeggen apart, ze zijn niet onaardig als je ze beter leert kennen. Ook al moet je wel uit kijken met sommige.' Zei hij en keek weer naar de grond. Misschien wist ze het zelf al dat ze moest uitkijken voor sommige mensen, hij kende ze ook lang niet allemaal, maar wist wel waar ze zich soms verstopte. Hij beet op zijn onderlip en proefde opnieuw de smaak van bloed. HIj moest echt een keer gaan stoppen met het bijten op zijn onderlip nog even en hij had geen onderlip meer. Toch beet hij zoals gewoonlijk op zijn onderlip en hij keek weer naar Angel.
'Ben je hier al lang?' Vroeg hhij uiteindelijk na een korte stilte, hij wist niet zo goed waar hij over moest praten aangezien het onderwerp liefde voor beide niet goed deed. Liefde was ook voor niemand een goed onderwerp. Je hoorde nooit dat iemand echt gelukkig was ofzo in de liefde, waarom trapte we dan allemaal er elke keer weer in? Hij wist het niet en wilde er ook niet over nadenken.