What the F

''Ik kan niet ontkennen dat je er veel mooier dan mij uitziet.'' Zei Avan met zijn op dat moment zwoele stem, terwijl hij een meid van de kliniek recht in de ogen aankeek en de waarheid ontdekte. Ze gaf niets om uiterlijk, maar enkel en alleen om hem, ondanks dat hij in het vrouwenlichaam van Hayden zat. Haar hand reikte zowat zijn wang, maar op dat moment merkte hij vanuit zijn ooghoeken op dat er een bewaker aan kwam lopen. Wanneer hij opmerkte wie het was, drukte hij gauw een kus op de meid haar voorhoofd en sloot daarna de deur van haar slaapkamer en volgde vervolgens de man. Hij liep een totaal andere kant op dan dat hij had verwacht en richting de Donkere Hallen. Hij wist dat Hayden daar niet bepaald vrolijk van werd, maar hem kon het geen barst schelen en volgde hem totdat ze een trap afmoesten, die naar de Kelder zou leiden. Daar twijfelde hij even, maar zette toch door en achtervolgde hem stilletjes. Wanneer hij eenmaal beneden stond en hij geen hand voor ogen zag, moest hij eerst wennen aan de duisternis die er zich bevond. Het was volledig stil, waar was hij nu gebleven?
'Ben je daar weer, Avan?' Klonk er een mannelijke, brute stem en voor hij het wist voelde hij een harde klap tegen z'n achterhoofd aan, waardoor hij bijna z'n evenwicht verloor maar gauw genoeg kon omdraaien en de man een stoot wist te geven in z'n maag. Vlak daarna nog een knietje, waardoor hij weer voorover geklapt stond van de pijn en naar adem hapte. Avan zijn rechter mondhoek kroop omhoog en keek eventjes grijnzend toe, maar wreef wel al gauw op zijn achterhoofd. Niet gauw later voelde hij iets op zijn vingers, zou dat bloed wezen? Het was te donker om dat hier te zien. Wanneer hij zich er op probeerde te focussen, maar het niet zag vanwege de duisternis, besloot hij het maar op de rode vloeistof te houden.
Op dat moment voelde hij een akelig iets in zijn arm en viel daarna neer. 'Dat zal je wel even bezighouden, knul.' Klonk de bewaker zijn stem nog, met wie hij het vaker aan de stok had gehad vanwege het feit dat hij Hayden misbruikt had en daarna nog lichte voetstappen als teken dat hij de Kelder verliet. Binnen enkele seconden verloor hij het bewustzijn en wist zelfs zijn ogen niet eens te sluiten, maar wel in een trance raakte van dromen.

[&Matt]

‘Één twee doe maar mee, drie vier, Johnny hier. Vijf, zes flugel fles. Zeven, acht, feest vannacht.’ Zonder op te houden zong Eowyn naast hem het irritante deuntje, en Matt had de neiging het vrouwelijke elfje weg te slaan. Toch wist hij zich in te houden, en hij plakte een vrolijke glimlach op zijn gezicht. ‘’Zeg eens, Eowyn. Zou je alsjeblieft op kunnen houden met je liedje? Het is prachtig, maar vind je het niet genoeg om het maar één keer te zingen. Na de twintigste keer verlang ik eigenlijk wel naar een nieuw liedje,’’ Matt keek het elfje afwachtend aan, maar die schudde haar hoofd. Eigenwijs zong ze haar liedje nogmaals en Matt rolde met zijn ogen. Hij herschikte de zwarte muts op zijn hoofd en stopte zijn handen in de zakken van zijn sweater.
Elven, soms waren het vreselijke wezens. Altijd deden ze waar ze zelf zin in hadden, en hoewel ze vrijwel altijd lief waren, konden ze ook gemeen uit de hoek komen. Het ergste is dat het dan totaal onverwachts komt, soms gaat het zelfs over een gebeurtenis die een aantal uren geleden gebeurd zijn. Elven, ja, het waren de trouwste maatjes die je jezelf kon wensen, maar ze waren in staat om het bloed onder je nagels vandaan te toveren. En het lukte Eowyn aardig. ‘’Zing mee Matt, zing mee!’’ Eowyn zat op zijn schouder en toeterde het bevel hard in zijn oor. Matt schudde zijn hoofd en liep langs een groepje kliniek patiënten. Meteen hield het groepje stil, en Matt keek verbaasd hun richting. Waren ze over hem aan praten? Dat kon toch niet, hij was toch helemaal niet zo bekend hier? Hij herschikte zijn muts nog eens, en liep weer verder. ‘’I don’t care, no, I don’t care at all,’’ neuriede hij en hij liep verder.

Waar liep hij eigenlijk heen? Matt wist het niet, hij liep enkel wat doelloos rond. Niet dat de kliniek zo groot was, daar niet van, maar hij had vast nog iets niet gezien. Hij zag wel waar zijn voeten hem brachten. Eigenlijk vond hij dat maar een vreemde uitdrukking. Hij was toch degene die zijn voeten stuurde met zijn hersenen? ‘’Ja Matt, Mattymatt. Jij stuurt je voetjes. Voetjes van de vloer en dans maar lekker mee!’’ Eowyn kwetterde plotseling in zijn oor, en Matt schudde wild met zijn hoofd. Met een langgerekt gilletje van plezier werd Eowyn gelanceerd. Net voordat ze de muur raakte begonnen haar vleugeltjes te wapperen, en niet veel later zweefde ze weer voor Matt’s gezicht. Die bromde enkel. ‘’Ik had je gezegd om mijn gedachtes niet meer te lezen, is het niet?’’ Streng keek Matt het elfje aan, dat met een arrogant pruilmondje terugkeek. ‘’Nou, je kan me lekker toch niet tegenhouden!’’ klonk diens stemmetje, en Matt rolde met zijn ogen. Soms werd hij echt gek van haar.


Zonder het te weten was hij in een afgelegen gang gelopen, en het licht flikkerde aan en uit. Het verf bladderde van de muren, en een camera bungelde losjes aan de bedrading die bijna knapte. De grond was bezaaid met stof en er waren enkel twee paar voetstappen te zien die in een rechte lijn naar de deur verderop gingen. Achter die deur was het volledig zwart, en er was enkel een plof te horen. Je weet wel, het geluid van iemand die op de grond viel. Er verscheen een frons tussen Matt’s wenkbrauwen, maar hij liep nog niet naar binnen. Iets in hem beveelde nog even te wachten. Matt hurkte neer bij de voetsporten in het stof, en aandachtig bekeek hij ze. Zoals hij eerder al opgemerkt had, waren het twee verschillende voetafdrukken. Één daarvan was smal en fijntjes, de andere groot en lomp. Het profiel van de schoenzool kwam Matt bekend voor, en even dacht hij na. Natuurlijk! Het was van de schoenen die de bewakers allemaal droegen. Onhandig kwam Matt overeind en hij staarde in het duister. Wat moest een bewaker in die leegte? ‘’Kom Matt, ik wil weten wat hij daar doet, jij niet?’’ Eowyn keek hem afwachtend aan en Matt knikte. Langzaam liep hij het duister in, om vervolgens even met zijn ogen te knipperen. Al snel was hij aan het donker gewend, met zijn nachtzicht was niks mis. Eowyn ging onder zijn muts liggen, maar zorgde ervoor dat haar hoofdje er nog onderuit stak. Haar kleine kinnetje leunde in haar handen, en met grote pikzwarte ogen keek ze verbaasd rond. Ja, Matt was ook een beetje verbaasd. De gang had iets lugubers over zich. Hier en daar lag er een bloedvlek op de grond, en bijna struikelde Matt over een ijzeren staaf. Het uiteinde was roodgekleurd en deed Matt fronsen. Hoewel de gang niet prettig was om doorheen te lopen, was hij niet bang. Nog niet in ieder geval.
Toen hij voetstappen hoorde, stond Matt plotseling stil, en hij zocht naar een verstopplaats. Bij gebrek aan een goede plek, ging hij maar achter een pilaar staan, en hij drukte zijn armen stijf tegen zijn lichaam aan. Hij hield zijn adem in, maar liet die weer voorzichtig lopen toen de voetstappen zich verwijderden. Een bewaker stapte net vanuit het duister de verlichte gang in, en klopte een spinnenweb van zijn spierwitte pak. ‘’Mooi, dan kunnen we die in ieder geval niet meer tegenkomen,’’ fluisterde Eowyn en Matt knikte beamend. Hoewel de bewaker al weg was, was hij nog steeds nieuwsgierig en hij liep zonder te aarzelen verder. Zijn ogen gleden langs de muren en omdat hij niet oplette, botste hij tegen een deur aan. Was dit een soort kelder ofzo? Matt fronste en langzaam drukte hij de deurklink naar beneden. Hij glipte naar binnen en trok de deur zachtjes dicht. Nu was hij wel verblind, het was hierbinnen nog donkerder dan het buiten geweest was. Langzaam zochten zijn vingers langs de muur naar het lichtknopje, en toen hij die uiteindelijk gevonden had knipte hij die aan. Een klein peertje verlichtte de kleine kelderruimte met een gelig licht, en misprijzend keek Matt naar het stof dat in de hoeken lag. In het midden lag iets op een bundel kleren leek, en met tikte het met zijn voet aan. Toen het ding omrolde, zag hij pas dat het een meisje was. Geschrokken deinsde hij terug, en hij struikelde over zijn eigen voeten. Vloekend krabbelde hij omhoog, om naar het meisje – althans hij dacht dat het een meisje was- toe te lopen. Hij veegde de lange bruine haren uit het gezicht, en Matt kwam tot de conclusie dat er inderdaad een meisje op de grond lag. Met gesloten ogen en een onregelmatige ademhaling. Het leek erop dat ze beuwsteloos was. Kalm dacht Matt na, om vervolgens zijn geheugen te onderzoeken. Wat moest je ook alweer doen met mensen die bewusteloos zijn? Ohja! Het slachtoffer op de rug rollen en het hoofd iets naar achteren kantelen. Zo kon het slachtoffer nog normaal ademen. Maar nu, hoe kreeg hij haar wakker? In films sloegen ze altijd op de wangen van de personen, zou dat echt werken? ‘’Ja, probeer het eens!’’ Kwetterde Eowyn, en ze ging op de buik van het meisje zitten. Matt aarzelde even, maar sloeg vervolgens zachtjes met vlakke hand tegen de wang van het meisje. Toen dat niet hielp, sloeg hij ietsjes harder en hij wachtte af. Werd ze wakker?

Vanaf het moment dat de vloeistof in zijn lichaam was gaan werken, bleef hij nog wel bij bewustzijn, maar leek het enkel zo dat hij bewusteloos was omdat zijn ogen gesloten waren. Elk spiertje wat zich maar in zijn lichaam bevond, was volledig verlamd en het leek zelfs zo dat hij zijn hart niet eens meer kon voelen. Maar in werkelijkheid bonkte die wel, al was dat gewoon heel zachtjes. Avan raakte in paniek, hoorde Hayden gillen in zijn hoofd en dat kon hij maar niet stoppen, hoeveel Kate haar ook probeerde te troosten. Ze waren alledrie in paniek geraakt, wisten niet hoe lang die vloeistof zou werken, of hij er überhaupt nog wel uit kon komen. Of er überhaupt wel iemand hem zou komen redden, hier, in de kelder, waar nooit iemand kwam. Enkel werknemers die een gestorven patiënt kwamen brengen waren hier zelden, maar dat gebeurde niet gauw. Hij probeerde lichaamsdelen te bewegen, al waren het enkel en alleen zijn oogleden maar. Er gebeurde helemaal niets. Het liefste wou hij het nu uitgillen van angst, maar dat was ook onmogelijk op dit moment.
Hoewel het haast vreemd was, liepen er wel twee tranen aan beide kanten van zijn ogen eruit. Op het moment dat ze langs zijn slaap gleden, terwijl hij dat zelf niet eens voelde, was er iemand naar hem toegekomen. Alleen was het punt dat hij dat niet kon zien of horen, aangezien alle zintuigen ook gelijk uitgeschakeld waren.
Zelfs de voetstappen, het praten en de klappen tegen zijn gezicht waren niet voelbaar. Het enige lichtpuntje was dat daardoor zijn ogen open waren gegleden en hazelbruine ogen zichtbaar waren geworden, die nog net niet op het punt stonden om naar achteren te glijden. De ademhaling werd ook al benauwd, hij kon nauwelijks meer lucht binnenkrijgen. Hoewel hij het niet voelde, kon hij het zich wel bedenken dat het niet lang meer zou duren voordat hij aan het einde zou komen. Nog een klap tegen zijn gezicht aan, maakte dat hij plotseling de pijn voelde in zijn wang en zo langzaam het gevoel terug kreeg in zijn gezicht.
Dit deed hem heel hard, met een piep, ademhalen en probeerde zijn hoofd overeind te krijgen. ''H.. help!'' Bracht hij zachtjes uit, met een schorre stem. Het feit dat hij niets anders dan zijn hoofd op dit moment voelde, frustreerde hem enorm en hij liet die dan ook gauw weer zakken zodat hij de ijskoude vloer tegen Hayden's achterhoofd aanvoelde. Haarlokken verspreiden zich over de grond, die nu overal om hem heen lagen. Het was waarschijnlijk vreemd voor de jongen dat die een meisje zag, waar een jongensstem uit kwam en waar de oogkleur van was veranderd. Maar dat zou degene niet opmerken, omdat die de normale oogkleur van Hayden niet kende. Een grote vraag van nu was dan ook; zou hij hem helpen, of van schrik wegrennen en niet meer terugkeren?
Maar nu het gevoel langzaam terugkeerde, zou hij hier dan nog lang moeten liggen? Hij kon wel al weer ademhalen, een volledige opluchting en liet die stinkende lucht van lijken dan ook met diepe halen door zijn longen stromen, door zijn neus heen. De lucht was afschuwelijk, maar op dit moment kon hem dát onderwerp niet veel schelen. ''Ik kan niet bewegen..'' Waren de laatste woorden die hij op dit moment uit kon brengen en keek hem wanhopig aan, voor zover hij kon zien in de duisternis.

Twee tranen deden hem slikken, en hij bekeek het meisje van bovenaf. Had de bewaker haar hierheen gesleurd? Wie weet had hij wel iets met haar gedaan. Verkracht ofzo. Al was dat niet waarschijnlijk, aangezien de kleding van het meisje gewoon nog netjes zat. Alhoewel, dat had de bewaker ook gewoon zelf gedaan kunnen hebben. Hij kon geen andere reden bedenken om iemand hierheen te brengen.
Toen het meisje begon te praten, keek Matt haar met grote ogen aan. Haar stem! Of kon hij beter zeggen; zijn stem? De stem die hij net gehoord had was duidelijk die van een man, van een jongen. Echter was het lichaam voor hem zeker weten die van een meisje. Hij kende niet bepaald veel jongens met borsten, of ze moesten wel zo dik zijn dat het vet hun lichaam omringde. Dat was bij deze persoon niet het geval. Hoewel een aparte angst zich meester van hem maakte, wandelde Matt toch vooruit naar de persoon toe. Hij zou hem of haar maar voor het gemak als meisje houden.
Toen ze zei dat ze niet kon bewegen knikte Matt begrijpend, hoewel hij niet wist of ze hem kon zien of niet. ‘’We moeten je eerst hier weg zien te krijgen. De lucht die hier hangt is niet te harden, en waarschijnlijk niet eens goed voor je longen ook.’’ Matt krabde nadenkend op zijn hoofd, en negeerde Eowyn die verontwaardigd begon te mompelen. Ze was alweer onder zijn muts gekropen, blijkbaar boeide het haar niet zo dat er iemand hier half bewusteloos op de grond lag.

Goed, om het meisje hier weg te krijgen zou hij haar op moeten tillen. Ze zag er niet zwaar uit, dus dat moest geen probleem zijn. Het was eerder de vraag of hij de weg naar het licht kon nemen zonder te struikelen of ergens tegenaan te botsen. Buiten de kelder was het mogelijk nog donkerder dan het hierbinnen geweest was. Maar hij moest de gok maar wagen. Hij hurkte bij het meisje neer en sloeg haar slappe armen om zijn hals. Vervolgens tilde Matt haar op. Zijn ene arm ondersteunde haar rug en zijn andere arm ondersteunde haar onderlijf bij haar knieholtes. Voorzichtig kwam hij omhoog, zichzelf verbazend over het lichte gewicht van het meisje. Hij duwde de deur van de kelder met zijn voet open, en liep voorzichtig de trap door. Vervolgens wist hij –tot zijn verrassing- zonder te botsen of te struikelen zijn weg door het donker te vinden, en niet veel later stapte hij het licht weer in. Besluiteloos leunde hij vervolgens tegen de muur. Wat moest hij doen? Het meisje naar zijn kamer brengen, of ergens in het dorp. Hij kon haar ook naar de ziekenboeg brengen, maar hij wilde niet dat ze dachten dat Matt het meisje iets aangedaan had. Dat werd dan maar naar zijn kamer gaan.

Zogezegd, zo gedaan. Matt wandelde voorzichtig met meisje in zijn handen naar zijn kamer, en hij duwde de deurklink met zijn ellenboog open. De deur sloot hij met zijn voet en hij legde het meisje op zijn –net opgemaakte- bed. Hij legde zijn deken over haar heen en zuchtte. Ze zou zo toch wel weer kunnen bewegen? Als er een verdovingsmiddel ingespoten was –wat zeer waarschijnlijk is- dan zou ze zo wel weer de oude zijn. Toch?

Het duurde niet lang voordat het middel wat meer uit gewerkt raakte, maar ondertussen was Avan uit het lichaam gezogen en was het levenloos geworden, terwijl die in Matt zijn armen vervoerd werd naar zijn kamer. Een worstelpartij was weer in haar hoofd ontstaan, over wie het nu 'eventjes' zou gaan regelen. Avan die in paniek raakte en schreeuwde dat niet zijn verdomde schuld was, terwijl Kate hem probeerde te overstemmen en gilde dat hij nooit in haar lichaam had moeten gaan. Hayden liet het maar zitten en waagde niet eens een poging om er überhaupt wat tegenin te brengen. Als het kon, dan rolde ze met haar ogen, en liet de twee maar lekker discussieren. Als vanzelf liet ze zichzelf terug naar haar bloedeigen lichaam vloeien en voelde hoe ze het gevoel langzaam terugkeerde in haar ledematen. Ze opende kalm haar ogen en keek om zich heen, een kamer. Maar niet haar eigen, ook al leken ze sprekend op elkaar qua kleuren en dat soort stuff. Het enige verschil was natuurlijk de inrichting, hoe de kamer leuk versierd was met eigen spullen en dat soort dingen.
Haar hoofd kon ze in ieder geval wel al fatsoenlijk bewegen en probeerde die omhoog te hijsen, waardoor ze een jongen zag. De enige vraag die nu in haar gedachten opkwam was wat er precies was gebeurd, of hij dit haar aangedaan had en wie hij eigenlijk was? ''Wat..'' Bracht ze uit, maar het enige wat eruit kwam was een ontzettende schorre stem, waardoor ze haar keel schraapte. ''Wat is er gebeurd?'' Kwam er dit keer al wat beter uit en probeerde haar benen over de rand van zijn bed te gooien. Dit lukte echter niet, en deed haar benen enkel in een rare positie eindigen. ''Kan.. kan je helpen? Ik wil zitten.'' Zei ze zachtjes, alsof ze bang was voor wat de mensen achter de camera's wel niet over haar zouden denken. Ze probeerde haar armen tegen de deken van het bed aan te zetten, zodat ze zichzelf omhoog kon drukken, maar dat was ook best moeilijk omdat nog niet al haar gevoel was teruggekeerd. Een harde zucht slaakte ze daardoor en keek hulpeloos naar het plafond, terwijl ze er nog steeds zo uit het veld geslagen erbij lag.