Disturbia
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Busted

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Katherine

Katherine


Aantal berichten : 26
Registratiedatum : 24-01-12

Character sheet
Naam: Kat(herine) Stewart
Partner: If I need one, I will get one
Reden van plaatsing: Bipolaire stoornis (manisch depressief)

Busted Empty
BerichtOnderwerp: Busted   Busted Emptyma jan 30, 2012 9:44 am

Het was rond vier uur 's middags. Katherine lag nog steeds in bed. Het was gister heel laat geworden en vandaag had ze geen zin om op te staan. Ze zat opgerold in haar dekbed. Met zelfs haar hoofd onder de dekens. Want elk lichtstraaltje deed pijn aan haar ogen. Ze had onder tussen vreselijke koppijn. Als ze nu ook al misselijk was geweest, wist ze zeker dat het een kater was. Maar aangezien alcohol hier niet toegestaan was, net als drugs en andere verdovende middelen, zou dat moeilijk kunnen. Kat mistte al die middelen enorm. Zeker op een dag als vandaag kon ze zich helemaal lam zuipen om dat depressieve gevoel een beetje kwijt te krijgen. Niet dat het veel hielp. Het liefst zou ze er meteen een eind aan hebben gemaakt.
Een paar meisjes kwamen de slaapkamer naast die van haar binnen. Ze begrepen kennelijk niet dat er nog mensen waren die wilden slapen en al wisten ze het wel, dan hielden ze er alsnog geen rekening mee. Ze praten veel te hard en dat maakte Katherine nog chagrijniger. Na een tijdje had ze genoeg van hen gekwebbel gehoord. Ze stapte uit bed - al was het met moeite - en pakte een broek, een saai shirt en een donker grijze trui die veel te groot voor haar was. Ze kleedde zich snel om en liep toen naar buiten. Aan make-up en haar deed ze verder niets, daar had ze nu echt geen zin in. Het zag er toch niet uit en ze was lelijk, met of zonder make-up, dat maakte toch niet uit.
Na een paar minuten slofte ze over de gang. Ze had haar capuchon ver over haar hoofd getrokken. Niemand hoefde haar te zien. Niemand wilde haar zien. Iedereen haatte haar. Niemand wilde haar. Ze was een trut, een bitch. Ze had geen vrienden en zou die ook nooit krijgen. Wie wilde er nou zo'n freak als haar als vriend hebben?
Ze moest ergens sigaretten vandaan zien te krijgen om haar wat afleiding te geven. Daarom liep ze in de richting van het kantoor. Ze wist dat daar nog weleens iets te halen viel dat je eigenlijk niet mocht hebben hier. Ze haatte het hier. Ze zat hier opgesloten en mocht helemaal niets. Er was niets om haar af te leiden. Ze kon alleen maar verzuipen in haar vreselijke zelf. In dat monster dat ze was. Ze kon hier wegrotten. Niemand die het iets uitmaakte. Ze was hier als een afgedankt vod heen gestuurd. Pijn. Ze wilde de pijn voelen. Echte pijn. Pijn vanbuiten. Om de hartverscheurende pijn van binnen te vergeten. Ze kon er niet meer tegen. Het maakte haar kapot.
Ineens merkte ze dat ze bij het kantoor aangekomen was. Ze keek om zich heen van onder haar capuchon. Niemand te zien. Als een kat sloop ze naar binnen. Geheel geruisloos. Ze zocht in de kastjes. Als ze hier ergens een fles wijn kon vinden was ze al blij genoeg. Bier was nog beter. Hoe meer alcohol, hoe beter. Zonder veel hoop snuffelde ze in de kasten en lades.
Tot ze iemand op de gang hoorde. Ze propte alle troep gauw weer in de lade. Niets gevonden. Daar baalde ze van. Ze sloot de la, maar het was al te laat. De deur ging open en ze was betrapt.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

Busted Empty
BerichtOnderwerp: Re: Busted   Busted Emptyma jan 30, 2012 10:29 am

Zaterdagmiddag. Het liefste had hij thuis gezeten, maar had helaas weer de dienst van een andere collega moeten overnemen. Aan de andere kant gaf het hem wel weer extra overuren dat hij later weer betaald kreeg, dat was wel chill. Ach, hij had nu toch kantoordienst, niet de hele dag, maar enkel nu. Zijn vingers vlogen vliegensvlug over het toetsenbord heen, het was zijn beurt om te evalueren, over de gehele dag en verschillende cliënten die hij vandaag geobserveerd had. Katherine was daar één van, die hij niet veel opgemerkt had, lag enkel in haar kamer in haar bed, wat hij via camera's gezien had bij zijn collega's. Het formulier wat hij aan het invullen was bij het programma wat hij geopend had op de computer, vulde hij zo snel mogelijk in, zodat hij nog een korte ronde hoefde te verrichten in de kliniek en daarna naar huis kon gaan. Daar had hij wel behoefte aan, wat rust en een drankje. Zodra er een collega binnenkwam, keek hij even om en zag dat die naar hem toe kwam lopen. Angel, daar was ze weer, sinds een lange tijd. ''Tijd niet gezien, lief.'' Ze werkte hier pas weer sinds kort, had een tijd rust gehad vanwege overspanning. Hij drukte zacht en lief een kus op haar wang, wat al dichtbij haar lippen lag, waarna hij het papier bekeek wat ze in haar handen mee had genomen. Ah, dat was dus voor hem. Hij stond op en kreeg het toen ook toegereikt. Nog meer werk, hij had het liefste gehoopt dat er een deel nu van hem werd overgenomen, maar dat kon niet. Hij sloeg zijn werk op, drukte de monitor voor kort even uit en liep ermee naar een ander kantoor van zijn collega, om wat na te vragen.
Zodra hij terug kwam zag hij een meisje bij het kantoor staan waar hij net nog in was geweest en zodra hij door het raam keek waar zijn computer stond, zag hij dat Angel al weg was. Damn, ze was waarschijnlijk wel geroepen door de baas, voor een gesprek. Maar dat maakte hem nu niet uit. Hij liet het papier los, waardoor het wat nonchalant op de grond viel en greep het meisje vast bij haar schouders. ''En wat zijn we aan het doen, dame? Je weet dondersgoed dat het verboden is om hier te komen. Vooral jij, Katherine.'' Hij keek haar fel in haar ogen aan, liet haar niet meer los. ''Vertel me niet dat je nu verslaafd gaat worden, aan weet ik het wat je aan het zoeken was.'' Siste hij haar in haar oren, niet omdat hij gemeen wou overkomen, maar omdat hij ergens wel om haar gaf en bovendien gewoon ongerust was. Ze had gelukkig wel de verkeerde lade te pakken gehad, het was in een andere kast waar alle spullen lagen. Doordat er de afgelopen tijd zoveel gesneuveld was door cliënten hier, hadden ze afgesproken om het in een andere kast te bewaren, waar nu dus ook een slot op zat. ''Zijn die meiden weer bezig?'' Fluisterde hij er achteraan, waarna hij haar los liet en op zijn hurken ging zitten om op ooghoogte te komen. Niet dat ze klein was, maar dat voelde gewoon beter op één of andere manier.
Ethan wist wel dat dit meisje hem niet zoveel kwaad ging doen, ze had geen ernstige ziekte waardoor ze iedereen uit het niets ging slaan, waar zovele tieners hier last van hadden. Kort keek hij even opzij, of hij toevallig andere collega's zag. Maar dat bleek niet het geval te zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Katherine

Katherine


Aantal berichten : 26
Registratiedatum : 24-01-12

Character sheet
Naam: Kat(herine) Stewart
Partner: If I need one, I will get one
Reden van plaatsing: Bipolaire stoornis (manisch depressief)

Busted Empty
BerichtOnderwerp: Re: Busted   Busted Emptyma jan 30, 2012 10:24 pm

Katherine draaide zich geschrokken om toen ze zware voetstappen op de gang hoorde. Het moest wel een bewaker zijn. Ze stond verstijfd tegen de kast. Ze kon nergens heen. Dit was het einde. Nu was het afgelopen. Een prachtig einde. Ze wilde niet meer verder. Het lukte haar niet. Ze was een zwakkeling. Een mislukkeling. Iedereen was beter af zonder haar. Iedereen haatte haar. Ze wilde verdwijnen van de wereld. Van deze verdoemde planeet. Ze hoorde de deur opengaan. Een bewaker kwam binnen gestormd. Hij liet het papier dat hij eerst vast had uit zijn hand vallen en greep Katherine bij haar schouders vast. Deze aanraking bracht haar weer in de normale wereld. ''En wat zijn we aan het doen, dame? Je weet dondersgoed dat het verboden is om hier te komen. Vooral jij, Katherine,'' zei de man en keek haar fel aan. Het meisje keek weg. Ze probeerde haar capuchon verder over haar hoofd te trekken. Ze wilde niet dat hij haar gezicht zag. Haar uitdrukking vol haat. Haat, niet naar hem maar naar zichzelf. Naar de wereld. Naar alles.
Toen realiseerde ze zich dat hij haar naam had gezegd. Hij wist haar naam dus. Ze was dus al bekend. Had geen geheimen meer voor hem. Tenminste, dat dacht hij. Hij wist waarschijnlijk net zoveel als haar vader wist. Die had natuurlijk alles verteld en dat was in haar dossier beland en natuurlijk kon elke eikel daarbij komen. Ze haatte het hier.
''Vertel me niet dat je nu verslaafd gaat worden, aan weet ik het wat je aan het zoeken was,'' Siste de man in haar oor. Ze probeerde zich los te rukken. Dit lukte natuurlijk niet. Ze kon haar kracht nooit aan die van hem meten. Toch bleef ze trekken, in de hoop dat hij zijn greep zou verslappen in een moment van onoplettendheid. ”Laat me los!” siste ze terug, om haar woorden bij te staan trok ze extra hard. Maar de bewaker hield haar vast met een ijzeren greep.
Ze was toch al verslaafd. Verslaafd aan alles waar je maar verslaafd aan kon raken. Verslaafd aan de pijn van het leven. De pijn van het zijn. Ze had in haar leven al zoveel geprobeerd. Sommige dingen werkten en vond ze fijn, ze hielpen haar wat rustiger te blijven. Ze wist dat er ook echte medicijnen waren. Die zouden haar emoties in toom houden. Haar gedachten versuffen. Maar die waren verschrikkelijk. Ze sloten een gedeelte van haar op. En ze wilde niet gevoelloos worden. Ze wilde niet saai en dood zijn zoals andere mensen. Ze wilde niet net zo’n grijs stofje zijn als al die andere miljoenen stofjes in het universum. Ze wilde een ster zijn. Ze wilde stralen. Laten zien dat ze bestond. Laten weten dat ze er was en dat niemand haar kon doven. Maar ze wist dat dat nooit ging gebeuren. Ze wist dat ze als ieder ander een stofje zou blijven. Ze was een mislukkeling, net als ieder ander. Misschien nog wel een grotere idioot, omdat ze dacht dat ze ooit iets meer kon worden dan dat ze was. Maar die medicijnen zou ze nooit slikken. Ze hing zichzelf nog liever op.
Uiteindelijk liet ze haar hoop varen dat ze uit zijn greep kwam en ze verslapte een beetje. Ze wist dat haar actie mislukt was. Ze wist niet wat hij nu met haar zou doen. Misschien kon ze nog ontsnappen en zich ergens verstoppen.
Maar dan had ze nog niets. Ze wilde alcohol, nicotine, heroïne. Ze wilde weg. Naar een andere werkelijkheid. Ze wilde meer van zichzelf worden. Ze bedacht dat ze nog schoonmaakalcohol in haar toilettas had zitten. Dat gebruikte ze om haar piercing mee schoon te houden, anders ging het ontsteken. Misschien kon ze daar wat van nemen. Zou het gevaarlijk zijn? Ze wist het niet, het maakte haar ook niet uit. Misschien kon ze het verdunnen met water, of niet, dan was het meteen over. Of ze ging naar de ziekenzaal. Daar hadden ze vast pijnstillers. Paracetamol misschien. Maar ze wist dat ze haar in de gaten hielden. Overal hingen camera’s. Nog voordat ze iets in had kunnen nemen, stonden drie man paraat om haar naar de ziekenzaal te slepen en haar een maagspoeling te geven. Ze zou langzaam sterven. Wegrotten op deze afgelegen plek. Een snelle dood was ze gewoonweg niet waard. Ze wilden haar liever langzaam zien wegteren.
Ze keek de bewaker, die nu op zijn hurken stond, recht aan. Haar ogen fel van afkeer en woede. Vol haat. Haat aan alles, aan iedereen. ”Laat me los,” schreeuwde ze nu. Ze gaf nog een ruk aan haar arm en het lukte haar los te komen. Voor even dan. Ze draaide zich om, om zo snel mogelijk het kantoor te verlaten, maar in haar haast struikelde ze over de bureau stoel. Het lukte haar niet meer om haar evenwicht te houden en ze viel op de grond. In haar val probeerde ze nog iets vast te pakken. Het enige wat ze kon grijpen was de stoel. Maar die stond niet al te stabiel en viel met haar mee. Ze belandde na een halve draai op haar zij, met de stoel bovenop haar. Haar hoofd knalde hard tegen de grond.
Zo snel als ze kon krabbelde ze weer op. Het vocht dat in haar ogen opwelde, probeerde ze terug te duwen. En verborg haar gezicht weer onder de stof van haar trui. Het was wat ze verdiende. Zij was de stommeling die zich liet betrappen. Ze wist dat een tweede poging om te ontsnappen niet meer zou lukken. Ze had overal te veel pijn. Dus wachtte ze half zittend af wat er nu komen ging.

[zwart kleurtje is als ze depri is, roze in manishe periode Blijft het duidelijk :3]
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

Busted Empty
BerichtOnderwerp: Re: Busted   Busted Emptyma jan 30, 2012 11:06 pm

De tijd die hij had genomen om op zijn hurken te gaan, zo snel stond hij ook weer op, om niet lager in niveau te gaan maar om ooghoogte te komen. Al kon hij die van haar toch niet zien, dus was het een nutteloze poging, voor hem dan, zij kon hem natuurlijk perfect zien. Inmiddels liet hij haar los met zijn rechterarm, zodat hij zijn zonnebril af kon zetten en op zijn hoofd schoof. De schreeuwende stem die uit Katherine's mond vandaan kwam, beviel hem niet, maar hij wist zelf ook wel dat hij wel ietsje harder kneep in haar schouder en dat door zijn spierballen wat zeer zou doen. Hierdoor liet hij haar maar los, zolang ze maar niet opnieuw aan lades en kasten ging rommelen. Wanneer er opnieuw voetstappen op de gang klonken, keek hij voor kort even om aangezien hij toch nog in de deuropening stond. Angel, opnieuw.
Damn, wat was ze toch prachtig. Helaas draaide ze niet vaak dezelfde diensten als hij en bovendien was zij geen bewaker, enkel een persoon van de administratie en dat soort dingen. Dus meestal kwam hij niet eens in de buurt van haar. Soms alleen met pauzes hier in het kantoor merkte hij haar wel eens op, maar dan waren er ook andere collega's in de buurt, dus kon hij meestal niet eens met haar praten. Aangezien de rest hem dan afleidde en hij bij zijn eigen dienst mensen moest gaan zitten, zo strikt waren die verdomde regels hier in de kliniek, waarvan het echte werk nog niet eens aan pas kwam.
Een glimlach verscheen op beide gezichten en hij kon voor eventjes zijn blik niet meer van haar afscheuren, haar golvende haar die ver over haar schouders hingen, haar huid die er zo smooth uit zag en vast ook wel zo zou voelen. Kort voelde hij een hand op zijn schouder, als begroeting en liep ze de hal verder om naar haar eigen kantoor te gaan. Het was jammer dat ze hier niet zat, zijn eigen kantoor voor vandaag.
Een knal klonk, waardoor hij van de dame wegkeek die inmiddels uit het zicht verdween en zijn blik richting de cliënte richtte, die overigens op de grond was gevallen. De stoel lag bovenop haar, waardoor hij zijn hoofd lichtjes schudde en op haar af liep. Maar voordat hij de kans had om haar een handje te helpen en de stoel waar hij net nog op had gezeten recht overeind te zetten, was ze zelf al omhoog gekrabbeld en zat daar nu. Lag het nu aan hem, of had hij iets van een twinkeling in haar ogen gezien voordat ze de capuchon weer op deed, niet van plezier, maar van opkomende tranen? Hij kwam opnieuw op zijn hurken, legde nu zachtjes zijn rechterhand op haar linker bovenarm en keek haar met een lichte glimlach aan, met een bezorgde blik. ''Hee, gaat het? Heb je ergens pijn?'' Vroeg hij zachtjes, omdat hij haar tot rust wou manen en niet wou dat ze opnieuw ging schreeuwen. Zijn blik ging voor kort over haar lichaam heen, om te checken of ze niet ergens bloedde, maar omdat hij nergens iets van een roodkleurige vloeistof opmerkte gingen zijn ogen gauw genoeg weer terug naar de plek waar haar ogen verscholen lagen door de duisternis van de capuchon. Het maakte hem niet veel uit, ze mocht zelf weten of ze die op hield. Ze zaten hier tenminste de rest van hun leven, waarom hun vrijheid zoveel mogelijk afnemen, zoals de meeste bewakers hier van wel vonden? Het was belachelijk, ze moesten zelf hier eens rond gaan lopen met continu bewaking en camera's op hun, ze konden niets, maar dan ook helemaal niets zelf verrichten. Bij iedere handeling die ze uitvoerden kwamen er al gelijk minstens vijf mensen op hun neus zitten. Het was niet zomaar een gok, nee het was echt zo, zoals de cliënten hier behandeld werden.
Hij kon het zich ook wel voorstellen, bij de meeste was het ook gewoon nodig. Maar bij sommige cliënten hoefde dat niet, zoals Brianne of bij Katherine. Niet dat ze helemaal geen toezicht meer nodig hadden, maar gewoon wat minder dan gebruikelijk. Ach, maar had hij daar helemaal niets over te zeggen, hij was maar een bewaker met misschien een iets hogere rang dan de rest van de bewakers door zijn zwarte pak, maar meer ook niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Katherine

Katherine


Aantal berichten : 26
Registratiedatum : 24-01-12

Character sheet
Naam: Kat(herine) Stewart
Partner: If I need one, I will get one
Reden van plaatsing: Bipolaire stoornis (manisch depressief)

Busted Empty
BerichtOnderwerp: Re: Busted   Busted Emptydi jan 31, 2012 6:30 am

Katherine zag dat de man even was afgeleid door een vrouw die binnen kwam. Die werkte hier kennelijk ook. Ze was niet lelijk en had lang golvend blond haar. Typisch zo'n droomvrouw van veel mannen. Ze merkte dat de bewaker ook zo over deze vrouw dacht. Ze was even iets te betrokken bij de manier waarop ze naar elkaar keken, dat ze niet meer op haar omgeving lette en zo over de bureau stoel struikelde. Met een harde smak viel ze op de grond. De bewaker was meteen afgeleid van de vrouw en kwam op haar af. ''Hee, gaat het? Heb je ergens pijn?'' vroeg hij bezorgd. Het meisje schudde haar hoofd. "Laat me met rust," zei ze bits. Ze had geen hulp nodig. Ze kon het best zelf. Iedereen kon wat haar betreft oprotten. Ze krabbelde zelf overeind en stond al snel weer op twee benen. Het ging weer prima. Misschien had ze nog een kans om weg te komen. Ze keek naar de deur en toen naar de bewaker. Zou ze het halen? Als ze snel genoeg was, lukte het haar misschien nog, maar aangezien ze niet de sportiefste was en eigenlijk totaal geen energie meer had, wist ze dat ze het toch niet zou halen. en hoe meer ze nu zou flikken, hoe minder kans er was dat het een tweede keer lukte. Een ezel stootte zich geen tweede keer tegen een zelfde steen. Deze bewaker zou dan wel geen licht zijn, maar een ezel was hij zeker niet. Eerder een hufter. Die mocht ze ook niet. Eigenlijk mocht ze niemand. Ieder mens was toch hetzelfde. Iedereen gedroeg zich hetzelfde en als je afweek van dat patroon werd je voor gek verklaart en opgesloten. Zoals met de mensen hier was gebeurt. Niet dat zij daardoor iets verschilde van al het andere stof. En een ster zouden ze nooit worden. Was er ooit wel iemand die zo'n sprankelende uitstraling had? Was het mogelijk om jezelf van het stof te scheiden? Kon een stofje ooit wel in iets mooiers veranderen? Waarschijnlijk niet. Het was hopeloos dromen te hebben. Ze kwamen toch maar voor een enkeling uit. En degene die een droom kreeg waargemaakt, was het er achteraf toch mee eens dat het tegenviel. Dromen bestonden niet. Het was slechts bedrog. Een mooie illusie dat mensen hoop gaf. Hoop was net zo goed een illusie. Het was allemaal nep. Het enige dat achterblijft is leegte. En die leegte is enorm. De leegte vermorzelde iedereen en daarna was er niets meer. Zelfs geen minuscule stofjes. alleen de nagalm van het perfecte. De nagalm van een droom, een droom die vervaagd en vergeten is.
Katherine keek weer naar de man tegenover haar. Ze had opnieuw geen idee wat zou komen. Al vermoedde ze dat het een reisje naar de isoleercellen werd. Elke bewaker zag dat immers als de ideale oplossing. Aangezien Kat nog niet zo lang op Disturbia zat, was ze daar zelf nog nooit geweest, maar wat ze erover gehoord had, klonk niet bepaald lokkend. Als je je in dit kliniek nog niet opgesloten voelde, dan gebeurde dat wel in die cellen. Je kon je daar letterlijk dood vervelen. Ze vroeg zich af of er echt al mensen waren overleden in die cellen. En hoeveel dat er dan waren. Zou ze in een cel vol met lijken gestopt worden? Ze raakte door dat idee in een lichte paniek. Maar uiteindelijk maakte het toch niet heel veel uit als je dood was. Onder de grond zat het er vol mee. Het kon haar niets schelen wat er met haar gebeurde. Alle alternatieve eindigden toch altijd hetzelfde. een happy end kwam er niet. Dat was in ieder geval duidelijk. De details waren onbekend, maar het liep altijd af met de dood. Hoe je het ook keerde of draaide. De dood was het einde. Na de dood was het punt uit. Niets meer. Ze zuchtte. Kom maar op, dacht ze.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Busted Empty
BerichtOnderwerp: Re: Busted   Busted Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Busted
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Disturbia :: Disturbia Clinic || Binnen :: K.-
Ga naar: