Knives and Pens

Lucas was op een van de banken in het vertrek gaan zitten. Het was nu ongeveer een week geleden dat hij in hier was aangekomen. Of tenminste sinds hij uit zijn coma ontwaakt was. Een aantal vragen waren nu beantwoord en dat was fijn. Maar nog steeds wist hij heel veel niet en hij had de ruggengraat er niet voor om het iemand van het kliniek om te vragen. Maar dat kwam nog wel. Voorlopig moest hij toch nog regelmatig terug naar de ziekenhal voor wat onderzoeken. In ieder geval was hem nu duidelijk dat dit een kliniek was en dat hij hier samen met alle andere tieners zat opgesloten, omdat ze gestoord waren volgens de mensen die hun hier vasthielden – zelf vond hij dit nogal overdreven. Wat hij zelf dan allemaal had gedaan om hier terecht te zijn gekomen, wist hij nog niet precies.
Hij was gelukkig wel wat aangesterkt sinds toen. Ook kon hij weer redelijk normaal denken en lopen. Voor zover hij wist, lag het aan de stoffen die hij binnen had gekregen met die prikken. Die hadden hem nogal verdoofd. Precies zoals de bedoeling was van degene die ze aan hem gegeven hadden.
De jongen keek wat rond in het vertrek waar hij nu zat. Het was behoorlijk saai ingericht. Er stonden wat moderne banken en een salon tafel. Ook stonden hier en daar wat planten voor de decoratie. De kamer was behoorlijk licht door de grote ramen. Lucas voelde zich hier niet erg thuis. Hij voelde zich een kleine zwarte mier in de wereld van het wit. Het was hem opgevallen dat er erg veel wit in het kliniek was. Dat maakte hem bang. Al wist hij niet goed waarom. Misschien had het iets met zijn verleden te maken, waarvan hij zich bijna niets kon herinneren. Soms vroeg hij zich af of hij wel wilde weten wat zich daar had afgespeeld. Misschien was het wel beter zo. Hij kon nu overnieuw beginnen. Al was het dan in een kliniek voor geestelijk gestoorden. Hij moest het er maar mee doen. Ook had hij een vaag vermoeden dat de vreemde visioenen en onscherpe, verwarrende beelden die hij af en toe binnen kreeg erbij hoorde. Vreselijke beelden en stemmen. Hij kon ze niet beschrijven, maar het gevoel dat hij erbij had was erg onbehagelijk. Daardoor wilde hij er liever niet nog meer van weten. Sommige dingen moest je simpelweg niet willen weten.

[alleen Insanity (en Hayden als ze wil )]

Insanity's orange en blauwe oog keken rond. Als had ze een blurry zicht van voor ongeveer de helft een prachtige wereld, en voor de hlft het zicht van een witte, koude kamer, met een paar anderen. In de andere wereld waren die andere tieners wolven. Het meisje ging met haar hand door haar haar heen en zuchtte. Ze hoorde heel de tijd een zware, maar mooie stem. 'Waarom zijn hier geen scherpe dingen? Misschien als je hard genoeg tegen de muur aan loopt verwond je jezelf, kijk, hem kan je misschien vermoorden.' Insanity haar ogen werden groot en ze ademde diep. Ze voelde hoe de wolf haar lichaam wou overnemen, en gromd zachtjes. "Niet nu" Zei ze tegen zichzelf. Het gevoel deinsde achteruit, en ze kon weer klaar denen. Zelfs als ze zich genoeg concentreerde kon ze de wereld van de wolf een beetje weg duwen. Ze wandelde wat in het rond en nam daarna de razor van haar ketting en sneed in haar vinger langzaam duwde ze kleine sneetjes in haar linkerhand en grijnsde, toen het rode bloed vind haar vingertoppen naar beneden stroomde. Het warme donkerrode bloed viel af en toe met druppeltjes op de grond, als ze het niet eerst oplikte. Insanity was echt niet god bij haar hoofd, maar ze hield van bloed, pijn en messen, het gevoel van haar eigen bloed op haar hand en tong deed haar lichtjes bibberen, op een voor haar fijne manier. Maar toen kwam een verzorgster naar haar toe gerend. "Blijf daar zitten!" Zei ze tegen het meisje, en Insanity werd naast een jongen neergezet, en de verzorgster stopte haar hand in een verband. "Dat is al de 3de keer, prober eens wat vrienden te maken!" Ze rolde haar ogen, "Whatever" en keek naar de jongen. "Hay?" Vroeg Insanity, terwijl ze de bebloedde razor terug aan d'r ketting hing.

(Ze kijkt echt naar Lucas met een gezicht alsof er niks aan de hand is, dit is allemaal normaal voor haar. Mijn post is waarchijnlijk wel beetje vaag )

Met haar sinds kort obsessie voor Bellatrix Lestrange, liep ze met een brede grimas door de donkere hallen heen. Alsof iemand haar achterna zat, zo'n gevoel had ze in haar rug prikken, keek ze voor kort achterom. Het leek voor een seconde of twee dat er een verschijnsel stond, maar in werkelijkheid was het maar slechts een witte kast die maar vaagjes te zien was doordat haar ogen nog niet goed genoeg aan de duisternis gewend waren. Een donkerrode roos, waar een middelgroot spinnetje aan hing, hield ze vast in haar rechterhand. In haar ogen stelde het een kromme toverstok voor, met daaraan een korte ketting en dooddoener hangertje, die ze continu rondtolde voor de lol. In haar oren klonk een geweldig nummer, wat niet iedereen als lievelings zou beschouwen. Hoewel ze de tekst niet kende, had ze wel de grote drang om het keihard mee te schreeuwen. Gewoon omdat het kon.
Langzaam aan kwam ze uit de donkere hallen vandaan, ze kende de weg nu wel op haar duim. Nu, na zes jaar gevangenschap in deze psychische kliniek. Ze wist wat voor gevolg dat voor haar was. Zelfmoordneigingen, vanwege die andere mensen in haar. Het deed haar zeer, maar nu was ze volledig afgeleid van die reden van plaatsing.
Een nonchalante grinnik verliet haar mond, alsof ze een dronken hinnik had uitgestoot, maar dat weerhield haar niet van het feit dat ze haar fantasie volledig liet gaan. Ondertussen had ze de puntige doorns langs haar linkerarm gehaald, per ongeluk, waardoor die diep in haar huid doordrongen en niet ver van de aders af kwamen. Pas wanneer ze echter een warm goedje voelde, zodra ze in de algemene ruimte liep, keek ze ernaar op en ontstond er automatisch een scheve grijns op haar gezicht. Als een geobsedeerde freak bracht ze haar arm dan ook naar haar mond, liet haar tong over de smaak van ijzer glijden en de rode vloeistof kwam hierdoor zelfs op haar kin terecht. Als een gulzige begon ze aan de open wonden te zuigen, steeds meer bloed stroomde over haar kleding heen, totdat het uiteindelijk op de grond raakte.
Na enkele seconden merkte ze pas op dat er meerdere freaks in de kamer zaten. Hayden had er geen schaamte meer voor gehad. Nee, al een lange tijd voelde ze zich in de ban van deze kliniek, waarschijnlijk was ze de langste overlevende die hier ooit was geweest en ze voelde zich er trots op. Zo trots dat ze er in de ban van was geraakt en automatisch ook wel andere ziektes over ging nemen, zoals de obsessie voor bloed, wat oorspronkelijk van haar ex-kamergenote Gwyn afkwam. Zodra er een stem klonk, keek ze op en haalde ze haar tong van haar arm af. Inmiddels was het goedje al over haar gehele arm verspreid, zat het op haar gezicht gesmeerd en waren er enkele druppels in haar kleren gaan trekken.
Langzaam kwam ze tot stilstand, bracht haar hoofd naar achter, wat een aantal krakende geluiden veroorzaakte in haar nek en richtte de roos omhoog die een stok moest voorstellen. ''YEEEEEAAAAAAAAAAAAH!'' Schreeuwde ze als een bezetene en voelde hoe al haar kwaadaardige energie erbij uitgeschoten werd.

Lucas dacht eerst nog alleen te zijn, maar al snel kwam een meisje de kamer binnen. Ze had fel oranje haar, met groen erin. Ook had ze twee verschillende oogkleuren. Een beetje vreemd, maar Lucas vond het haar eigenlijk wel mooi staan. Tot hij een stem in zijn hoofd hoorde echoën. Duivelsgebroed. Bezetene. Demon. Eerst was het een stem die dat fluisterde. Zacht, maar duidelijk verstaanbaar. Meer stemmen spraken, eerst in koor, maar toen door elkaar en het was niet langer verstaanbaar. Lucas schudde zijn hoofd wild heen en weer, zodat het ophield. Dit werkte natuurlijk niet. De stemmen hielden hardnekkig vol. Ineens klonk er een stem boven die andere uit. Zoon van Stan, vernietig hem! Het maakte hem bang. Zo bang. Hij voelde de angst door zijn hele lijf stromen. Hij kon nergens heen. De andere stemmen spraken nu: Slecht. Bedorven. Demon. Waardeloos. Monster. Stommeling. Egoïst. Bezetene. Verliezer. "Niet waar, niet waar!," riep de jongen terug. En toen was hij weer bewust van zijn omgeving. Hij voelde zich klam van het zweet. Hij zag dat het meisje naast hem was gaan zitten en een verpleegster hem vreemd aankeek. Hij verborg zijn gezicht snel tussen zijn knieën en hield zijn armen daar weer strak omheen geklemd. Hij wilde het liefst verdwijnen. Niet omdat hij zich schaamde voor zichzelf, maar omdat hij wist dat iedereen hem haatte. Iedereen zei dat continue tegen hem. Iedereen wilde dat hij verdween. Iedereen wilde dat, inclusief hijzelf.
"Hay?" vroeg het oranje harige meisje naast hem toen. Hij tilde zijn hoofd op en keek haar aan. Het duurde een paar seconde voor hij antwoordde. "Hoi," zei hij, zonder veel woorden te gebruiken, maar niet chagrijnig of kortaf klinkend.
Een derde persoon kwam de kamer binnen. Ze had een roos met daaraan een kettinkje hangen. Haar andere arm had ze bij haar mond, waar ze het bloed vanaf likte. Lucas wist dat hij dit eigenlijk heel vies, slecht en ongepast moest vinden, maar eigenlijk vond hij het niet erg. De brunette was stil gaan staan. Ze gooide haar hoofd in haar nek en schreeuwde als een psychoot: ''YEEEEEAAAAAAAAAAAAH!''

Insanity rekte zich uit, en zag het verband alweer wat roder kleuren door bloed. Ze grinnikte zachtjes en keek naar de jongen naast haar. Ze had hem begroet, maar het duurde wel even tot hij terug antwoorde. 'Hoi.' Zi hij. Opeens kwam een ander persoon de kamer binnenlopen, ze had een roos vast, met een spinnetje aan. Haar arm was opengereten en ze likte het bloed eraf, maar het stroomde uit de wonde op de grond. Blijkbaar was Insanity niet de enigste die van bloed hield. Haar rechter oog werd donkerblauw. 'Bloed, moord, grijp haar, bloed, verzwakt, vermoord haar!' gromde de wolf binnenin haar hoofd. Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik kan niet zomaar mensen vermoorden." Probeerde ze, maar bijna uit zichzelf stond haar lichaam op en botste ze tegen de tafel, waardoor een pijnelijke stek door haar scheen liep. "Godver..." Gromde ze, en alles werd wazig. Ze zag allemaal wolven om haar heen, en het voelde alsof ze weer in de wolf zijn lichaam zat, ze botste tegen een boom op, en sneed zich aan takken en doorns. De wolven lachten naar haar, en deden alsof dit goed was, ze duwden haar tegen de bomen en struiken, waardoor haar poten als wolf opengereten werden en beetje begonnen bloeden. Aangezien Insanity geen controle had over haar lichaam als ze werd overgenomen. "Nee, wacht, later, later, we doen dit later, later pijn, ja, ja dat is goed, later pijn doen, later bloed, meer bloed, bloed van lichaam, niet armen, bloed keel, bloed..." Binnenin vroeg Insanity zich af of de wolf dit tegen haar zei, of dit haar eigen gedachten waren, en ze werd 'wakker', terug in de zetel, met de razor terug in haar hand, en haar armen weer vol krassen, waardoor bloed via haar armen langzaam naar beneden stroomde, waarna ze begon te lachen. "Hehe." Zei het meisje, en haar oog werd weer wat lichter blauw, waardoor ze meer kon nadenken. Ze hief haar arm op en likte eraan, zodat ongeveer het meeste bloed weg was. "Soww, ik ben Insanity, jij?" Zei ze met een vrolijk, opgewekt hoofd, alsof er niks gebeurt was.

(PS: 'e' doet irritant ><)

De zuster die net het kleurrijk-harige meisje had verzorgd, was inmiddels teruggekomen en had de bloed druppels op de grond ook al opgemerkt. Zodra Hayden haar blik op de twee gasten, die in de algemene ruimte zaten, richtte keek ze hen enkel en verbaasd met een schuin gedraaid hoofd verbaasd aan. Op het moment dat ze haar rechter mondhoek omhoog wou trekken en haar blauw-grijze ogen naar de bloedvlek op de meid haar arm draaiden, merkte ze net te laat vanuit haar ooghoek op dat er een bewaker van schrik op haar af was komen rennen. Ze was te laat om nog te kunnen ontwijken en maakte een flinke smakker met haar buik op de grond, waardoor de roos uit haar hand ontsnapte en het bloed van haar arm over de witte vloer van de ruimte vloeide. Het was niet veel wat eruit kwam, want ze had geen slagader geraakt, maar toch liet het wel vlekken achter. ''Aargh.'' Bracht ze als enige uit, meer wist ze voor nu niet te bedenken en probeerde met kracht zich onder de mannelijke bewaker uit te wurmen, aangezien hij bovenop haar lag om haar tegen te houden zodat er ieder moment andere werknemers konden komen om haar voor nu rustig te kunnen houden door middel van een injectie. 'Even stil liggen, meissie.' Ze gromde en keek hem moordlustig aan, ze liet het niet gebeuren dat ze nu naar de isoleercellen werd gebracht. Niet na de zoveelste keer in korte tijd.
Een grote scheut adrenaline schoot door haar hele lijf heen, wat haar plotseling de mogelijkheid gaf om haar nagels in de vloer te zetten en haar daarmee naar voren te trekken, alsof ze gek geworden was en veranderd was in een demon. Een angstaanjagende gil, die daadwerkelijk wel kippenvel op huid moest veroorzaken bij de wezens die zich ook in deze ruimte bevonden, verliet haar keel en ze wist zichzelf te bevrijden uit de greep van de man. Strompelend wist ze zichzelf omhoog te werken, totdat ze in een kruip positie stond en ging zo snel mogelijk naar de twee tieners toe die zich naast elkaar hadden gezet. Een 'Hello there...' blik ontstond op haar gezicht, waarna ze al gauw breed genoeg grijnsde naar de meid. Met haar bebloede armen, handen en vingers pakte ze de arm van het meisje vast waar het met bloed doordrukte verband omheen zat en begon het er als een wilde vanaf te scheuren met haar tanden. Alsof ze de tanden had van een omnivoor, die plotseling puntig en scherp waren geworden, rukte ze het eraf totdat enkel en alleen het verse bloed en wond over bleef. Als een gulzige begon ze eraan te zuigen, waardoor het haast wel pijn moest doen en dronk als het ware haar bloed eruit. Het liep zelfs langs haar kin, opnieuw drupte het op haar kleding. Het was haast wel te zeggen dat ze bloed van een onschuldige aan haar handen had. Wanneer haar blik die van de meid raakte, hield ze een paar centimeter afstand van haar arm en draaide haar hoofd een tikje schuin als een onschuldige. ''Hayden..'' bracht ze uit met een krakende, schorre stem die niet meer van haar eigen te herkennen was. Nee, eerder als een bezetene klonk het. Hierna vormde er al gauw een brede grijns op haar gezicht, die daarbij haar witte tanden ontblootte, al waren die nu besmeurd met rood vloeistof, afkomstig van een mede freak.

Lucas zat nog steeds met zijn benen opgetrokken op de bank, toen het meisje naast hem ineens tegen zichzelf begon te praten. "Nee, ik kan niet zomaar mensen vermoorden," begon ze. De jongen keek haar verbaasd aan, terwijl ze opstond en haar scheen stootte tegen de tafel. Ze gromde een scheldwoord, waar Lucas zeker van wist dat in een normale wereld je ervoor gestraft zou worden. Maar in deze inrichting was niets normaal, dus zette hij zijn bedenkingen opzij.
"Nee, wacht, later, later, we doen dit later, later pijn, ja, ja dat is goed, later pijn doen, later bloed, meer bloed, bloed van lichaam, niet armen, bloed keel, bloed, " ging het meisje verder. Dit keer zat er nog minder logica in de woorden die ze uitsprak. Vervolgens begon ze te lachen. “Tegen wie heb je het?” vroeg hij nieuwsgierig. Maar zodra hij het gevraagd had, had hij er bijna meteen spijt van. Hij was veel te nieuwsgierig geweest.
"Soww, ik ben Insanity, jij?" vroeg het meisje toen. Lucas wilde net antwoordde toen het volgende vreemde schouwspel zich voordeed. Een bewaker was op het tweede meisje, dat net binnen was gekomen, afgerent en lag nu boven op haar op de grond.
“Even stil liggen, meissie,” zei de bewaker. Maar het meisje liet het daar niet bij zitten en trok zich weg onder de man. Daar zou ze wel redelijk sterk voor moeten zijn, bedacht Lucas zich, terwijl hij naar het postuur van de man keek. Hij bedacht dat hij maar beetje een beetje uit haar buurt kon blijven, voor zijn eigen gezondheid, toen ze op hen afkwam. Ze had de arm van Insanity gepakt en rukte het verband er met haar tanden vanaf. Lucas keek verbouwereerd toe. Hij probeerde er niet al te angstig uit te zien. Toen ze het bloed van de arm van het meisje had afgelikt, zei ze met de stem van een bezetene: “Hayden..” en grijnsde breed, zodat hij haar rood gekleurde tanden kon zien. Nu was de angst werkelijk van zijn gezicht af te lezen. Zij moest echt regelrecht uit de hel gekomen zijn. De hel. Een plek voor demonen en vuur. Waar alle slechtheid vandaan kwam.
Een vreemd beeld van flakkerende muren van vuur ontplooide zich. Tussen de muren door kwamen onbekende mannen aanlopen in zwarte pijen en een kap over hun hoofd. Ze kwamen langzaam op hem afgelopen. Lucas wilde wegrennen, maar merkte dat hij was vastgebonden aan een houten paal die de grond in stak. De mannen liepen om hem heen en zongen een lied zonder worden. Een lied van onheil en verdoemenis. Een zware stem weerklonk vanuit het duister: “Zoon van Satan, gij zult vernietigd worden.”
Ineens was de Lucas weer terug in de algemene ruimte. Hij zag twee meisjes tegenover hem zitten. De een likte het bloed van de arm van de ander. Daarna zei ze breed grijnzend: “Hayden..” De jongen zag haar rood gekleurde tanden en dacht even die al eerder te hebben gezien. Hij schudde zijn hoofd. Het zal wel niets zijn, bedacht hij fronsend.

Al die tijd dat hij hier had gewoont, was het dan tijd voor het werk dat daar bij pastte. Een half jaar was hij bezig geweest met sporten en een proteïne-dieet. Dat had zijn werk wel gedaan, veel meer spieren kon hij toch niet krijgen. Het was ook wel nodig, een bewaker zijn voor een psychiatrische inrichting, waar niet iedereen zo vredelievend was. Daarom had hij het zekere voor het onzekere genomen en zichzelf helemaal kapot getraind. Of beter gezegt, enorm getraind. Het was zijn eerste dag hier, het contract was getekend, het enige wat er nog moest gebeuren was aan de slag gaan. Dus ja, dat deed hij dan maar. Jack was wel benieuwd hoe het hier zou lopen, hij wist wel dat hij streng moest zijn, geen problemen daarmee. Het zou helemaal goed gaan, hij had wapens… mocht er iets mis gaan. Bovendien had hij gezag, daar hoopte hij teminste op. Straks waren het een stelletje pubers die gingen irriteren…
Hij dwong zichzelf om er niet meer over na te denken en liep over het pad naar de entree van het complex. Jack had de hele plattegrond in zijn hoofd gestampt, dus om te verdwalen was een moeilijkere opdracht dan de weg te vinden. Zo kalm mogelijk deed hij de deur open en zag daar iets… redelijk schokkend kon je wel zeggen. Het begon dus al lekker, hij kon gelijk ingrijpen. 2 meisjes, helemaal onder het bloed, de wonden likkend. Een jongen, die soort van geschokt toekeek. Dit waren èchte gekken, en dat was nog zeer zacht uitgedrukt.
Heel kort bleef hij staan, denkend over wat hij het beste kon doen en liep toen naar ze toe. “Zijn jullie wel hélemaal goed bij je hoofd?” vroeg hij, wat natuurlijk een retorische vraag was. Want ze waren gestoord. Snel pakte hij het meisje wat aan de arm van het andere meisje zat te zuigen bij haar schouders en trok haar ruw naar achteren. Geduld was absoluut geen optie, dat kon hij wel zeggen zonder het te proberen.
Jack zag het al voor zich, iets in de trent dan, wil je alsjeblieeeft ophouden. Nee nee, dat werd het is mooi niet. Hij hield het meisje met het bruine haar stevig vast bij haar arm en keek naar het andere meisje. Vervolgens wenkte hij de zuster die aan kwam snellen en het meisje snel weer opnieuw ging verbinden.
“Ik denk dat het goed is als ze jou nog is even gaan checken…” mompelde hij toen hij weer naar het meisje keek, haar mond was besmeurd met bloed. Misshien dacht ze dat ze een vampier was, of, ze was gewoon niet goed bij haar hoofd en scheurde iemand open voor de lol. Dat laatste was waarschijnlijker, maarja, je wist het hier nooit. Haar wegbrengen naar een isoleercel was geen goed idee, wie weet wat ze haarzelf daar zou aandoen. Dit meisje had een serieus probleem. “Kom mee.” Probeerde hij op een ongevoelige toon, wat niet lukte. Om een vage reden vond hij dat wel moeilijk, het was ook maar een mens. Maaar, zo mocht hij niet denken. Misschien kon hij haar beter meeslepen.. Al die dilemma’s, Jack besloot er een punt achter te zetten, pakte het meisje steviger bij haar arm en maakte aanstalte om weg te lopen.