Go Fuck Yourself Dude! ~

Gekrijs, geschreeuw, alles wat je je maar kan bedenken, verdween uit Avelyn's keel. Tranen sprongen uit haar ogen toen ze een vaag 'geklik' hoorde dat er op wees dat ze echt vast zat. "Dit kunnen jullie niet maken!" Haar toon klonk scherp en haar gezicht stond op springen, dit ging ze hen nooit meer vergeven. Niet dat die dudes er zich ooit eens van zouden aantrekken, voor hun waren zij maar de abnormale mongolen die niets konden en beter dood dan levend waren. "Zolang jij niet kalmeerd kunnen wij dit heus wel maken, wie komt je trouwens redden? Hé? Wie?" De man keek haar bloedserieus aan, schreeuwde dat laatste met een duidelijk gezag waar Avelyn niet kon tegen beginnen. Die man wist natuurlijk maar al te goed dat Avelyn niemand meer had, niemand kon bereiken en heel haar familie haar dood wenste. Inclusief haar zus, die zou haar misschien nog missen, misschien. Een klagende zucht verliet haar keel en gehoorzaam liet ze zich op een houten stoel zakken die in het midden van de isoleercel stond. Wat was de bedoeling hier eigenlijk van? Dat je helemaal gek werd van de stilte, je alleen was en de vier muren waar je maar niet uit kwam? Oh, haar kregen ze niet niet, mooi niet!
Een uur later zat ze er nog steeds in dezelfde houding, zelfde zure gezicht en klamme handen die ze steeds weer aan haar shirtje veegde die ondertussen al nat was van het zweet. Het leek wel of ze claustrofobisch werd van deze ruimte, dit kleine kamertje waar er maar geen einde aan kwam. "Ik wil er uit! Laat me gaan!" Gillend schopte ze tegen de deur die haar cel afsloot, alleen, de pijn in haar teen overheerste de mentale pijn waardoor ze ineen zakte en kermde van de pijn. Damn! "Ik zweer het jullie, ik vermoord iedereen die ik op mijn pad tegenkom als ik hieruit kom. Misschien nog het eerst jullie koppen!" Snerend draaide ze haar gezicht van withete woede naar een man die met een vuile grijns met zijn sleutels zwaaide. "Bring it on bitch." Avelyn stond te koken, kon zich moeilijk beheersen dus nam ze een elastiekje die ze in haar haren had zitten en liet dat richting de man zijn gezicht vliegen. De cipier gaf een kreet, herstelde zich snel en gooide de cel open. "Dit zul je je het hele leven beklagen!" Hij greep haar vast, schudde d'r door elkaar en liet zijn grote hand in een vloeiende beweging in haar gezicht neerknallen. "Het zal je leren, vuil wijf!" Bij dat laatste kon ze zijn adem tegen haar nek voelen. Beroerd bleef ze tegen de grond liggen terwijl ze met haar hand langs haar bloedrode kaak streek waar er langzaam maar zeker een beetje bloed uit sijpelde. De rotzak. Haar helblauwe ogen keken de man verbouwereerd die tevreden over zijn actie de cel weer op slot deed en verdween. Tot haar verbazing kwam er opeens een vrouw haar richting uit, ze deed de celdeur open en wenkte Avelyn met zich mee te komen. Niet begrijpend wat ze moest doen liep ze achter de man aan omdat ze niets beters wist en ze alles zou doen om uit deze ruimte te komen.
"Luister goed, blijf hier zitten en dan kan je er niets gebeuren. Ik heb alles gezien en ga dit voordragen aan de directeur, die man moet ontslagen worden. Het kan zijn dat ik straks iemand afzet in deze kamer die net als jij zal moeten wachten op mijn toestemming om naar buiten te gaan." Dankbaar keek ze de vrouw aan die jong in de dertig was en haar meelevend aankeek. "Daarna kunnen we naar je kaak kijken, het ziet er niet echt aantrekkelijk uit." Een plagende glimlach verscheen op de vrouw haar gezicht waardoor Avelyn kort lachte en haar schouders optrok. "Zag het er daarvoor dan beter uit? Nee, dacht ik ook." Ze grijnsde, zwaaide de vrouw na en liet haar blik zuchtend over de kamer heen glijden. Een tweetal bedden, een kast en een kleine frigo waar er allemaal diepvrieseten in zat. Nu begreep Avelyn het, ze zou hier moeten verblijven tot wanneer ze de toestemming zou krijgen eruit te komen. Dan mocht ze eigenlijk wel heel veel geluk hebben want normaal gezien zat ze nu- de tijd dat ze hier zat- in de isoleercel en zou ze het er veel erger uitgezien hebben voor haar. Wat haar wel nieuwsgierig maakte was dat er een tweede bed zat, zou er nog iemand komen? Wie weet, misschien kwam er wel helemaal niemand. We shall see.

-Open. Wel even een pb-tje alsjeblieft voor wie gaat reageren.

Lucas kreeg voor de derde keer die dag een aanval. Beelden en woorden stroomde door elkaar heen en hij kon er geen duidelijke boodschap uit krijgen. Het maakte hem gek. Ineens voelde hij hoe hij ruw vastgepakt werd en tegen de grond gesmeten werd. Zijn armen op zijn rug werden geboeid en hij naar onbekende bestemming werd gebracht. Hij probeerde zich los te rukken van de bewaker, maar die was een stuk sterker dan het magere geraamte dat hij nog maar voorstelde. Bovendien lukte het hem niet om die stemmen weg te werken. Ze bleven in zijn oren krijsen. Meestal onverstaanbaar, maar soms kon hij er woorden tussen opvangen. Dit waren bijna altijd negatieve woorden en anders woorden waarvan hij de boodschap al helemaal niet begreep. Het was verwarrend.
De jongen werd meegesleurd naar de isoleercellen. Onderweg begonnen de stemmen wat te sussen en toen ze een vrouw tegen het lijf liepen, hoorde hij alleen nog maar zacht gefluister. Zo kon hij zich meer op haar concentreren en volgen wat ze te zeggen had. Ze wees de bewaker erop haar te volgen en vertelde waar hij heen moest.
Uiteindelijk kwamen ze met zijn drieën aan bij een deur waar ze stil bleven staan. De vrouw pakte een grote bos sleutels en zocht de goede om hem in het slot te steken. Lucas kon hieruit concluderen dat hij hier zo meteen in gegooid zou worden en voor onbekende tijd kon wegrotten.
Zijn conclusies kwamen uit. Nadat de deur was geopend, duwde de bewaker - ietwat te ruw, volgens Lucas, hij had immers toch niets kwaads gedaan? - hem naar binnen. Lucas hoorde de zware voetstappen van de bewaker die weg beende, maar de vrouw was blijven staan. Hij keek achterom. De vrouw lachte vriendelijk. "Alsjeblieft, hier is die iemand," zei ze. Pas toen viel het de jongen op, dat er nog iemand in deze cel zat. Hij herkende haar nog. "Avelyn.." zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. De vrouw knikte. "Kennelijk kennen jullie elkaar, dat is mooi," zei ze zelfvoldaan. "Ik moet nu gaan, maar het zal niet heel lang duren... Althans dat hoop ik." Daarna sloot ze de deur en echode de welbekende klik door de cel. De hakken stierven langzam weg. Daarna was het weer stil.
Lucas keek het meisje aan. "Eh.. hoi?" zei hij niet erg op zijn gemak. Daarna bekeek hij de cel. Er was een koelkast, een kast en twee bedden. Hoelang was het de bedoeling dat hij hier moest blijven? Het was op zich redelijk comfortabel. Beter dan de andere isoleercellen. Het was hier veel leefbaarder, maar betekende dat dan niet dat ze hier ook langer in moesten blijven? De vrouw van daarnet zei dat ze hen er zo snel als het kon uit zou halen, maar wat hield dat dan in? Lucas probeerde de vragen uit zijn hoofd te bannen.

Niet op haar gemak ging ze op het bed zitten dat maar heel sober was. Buiten een wit laken met een diep opgevuld kussen was er niets. Lichtelijk teleurgesteld dat ze hier de dagen zou moeten passeren keek ze haar ogen uit naar de frigo die tot haar verbazing helemaal gevuld was met frisdrank en een tweetal blikjes redbull. Whow, diegene die hij de vorige keer heeft gezeten had hier best een leuke tijd gehad. Oké, de drank daar kon er niets mis meer mee lopen. Opgelucht dat er toch iéts positiefs aan deze ruimte was duwde ze haar rug tegen de leuning van het bed en krulde zich helemaal op in een bolletje. Zo, dat was al een heel stuk warmer dan daarvoor. Het laken trok ze met een korte beweging over haar lichaam zodat ze nu helemaal ingedekt was en haar ogen kon sluiten. Nu ze in het bed lag leek het wel alsof haar lichaam zich meteen aanpaste en haar hersenen aanstuurde om te gaan slapen. Bizar. Na zo'n halfuurtje indutten werd ze gewekt door het slot die opeens omdraaide en een bekend klik geluidje maakte. Shít, straks was dat die dude die ze daarnet nog had geslagen en nu wraak zou nemen. Bang dat het daadwerkelijk die persoon was sprong ze overeind en keek met een stel blauwe kijkers récht naar de deur die om de twee seconden wat verder openging. De bekende stem van de vrouw -die haar nog geen halfuur geleden hier ook had afgezet- klonk vanachter de deuropening en daar verscheen er een jongen. Wat? Hold on, die dude kende ze! Lichtjes verontwaardigd dat het juist die jongen was die haar zou vergezellen liet ze een korte zucht horen. Misschien zag ze toch nog liever in die isoleercel.. Niet dat het aan de jongen lag, eerder aan het feit dat ze niet veel zin had in mannelijk gezelschap en ze eerder een meisje nodig had om alles aan te veranderen. Bij jongens lag dat zo wat anders, sommige dingen hield je nog steeds voor jezelf als je daar tegen praatte. Ach ja, roeien met de spanen die je hebt .. Betekende dat je het dus maar moest doen met de dingen die je had. Met een gemaakte glimlach op haar gezicht verwelkomde ze de jongen die blijkbaar al even verbaasd haar richting uit kwam. "Lucas.." Meer dan een fluistering was het niet maar toch duidelijk hoorbaar voor de jongen. "Volgens mij moeten wij hier een tijdje met elkaar doorbrengen." Het was eerder een vaststelling dan een vraag dus meer uitleg hoefde ze ook niet van Lucas. De laatste keer dat ze de jongen had gezien was van in het ziekenhuis maar toen was ze uit ergernis vertrokken omdat er nog een ander meisje was bijgekomen. Drie mensen in één kamer, daar kreeg ze nog zo'n claustrofobisch gevoel van .. Met een kleine glimlach op haar gelaat ging ze op het bed zitten en gaf ze een hoofdbeweging naar het bed naast haar. "Zet je maar hoor. Volgens mij hebben we de paar dagen niet veel meer te doen dan zitten en slapen dus kunnen we het maar doen ook." Ergens kon Avelyn er de humor nog wel inzien al moest ze toegeven dat ze het toch niet zo grappig vond als ze liet blijken. "We hebben nog geluk, er is frisdrank en redbul. In dat vlak hebben we nog wel veel geluk." Lacherig deed ze het kleine koelkastje open waar ze een blikje uitnam en naar Lucas gooide. Of hij zo goeie reflexen had zou ze weldra ontdekken, hopelijk ving hij het op want straks zou het nog tegen zijn hoofd belanden. Stel je voor! Ghehe. Mean girl dat ze was. "En, wat brengt jou hier?" Het was de enigste zinvolle vraag die er in haar opkwam dus stelde ze die dan ook maar meteen.

-Oké, erger dan dit kan niet. Sawry O.o

Avelyn had hem ook herkend, want hij hoorde hoe zijn naam door haar gefluisterd werd. Toen de vrouw weer weg was en de deur opnieuw op slot zat, stelde het meisje vast: "Volgens mij moeten wij hier een tijdje met elkaar doorbrengen." Lucas knikte. Zo’n vermoeden had hij al.
"Zet je maar hoor. Volgens mij hebben we de paar dagen niet veel meer te doen dan zitten en slapen dus kunnen we het maar doen ook," zei Avelyn na een tijdje. Lucas ging op het bed zitten. En keek nog wat om zich heen. Veel was er niet te zien. "We hebben nog geluk, er is frisdrank en redbul. In dat vlak hebben we nog wel veel geluk," vervolgde ze lacherig, terwijl ze naar de koelkast liep. Lucas grijnsde als een boer met kiespijn. Het was niet dat hij te kieskeurig was om dit te waarderen, maar aangezien hij niet echt een zoetekauw was, hield hij niet echt van frisdrank en al dat andere suikerzoete spul.
Ineens zag hij een blikje fris recht op zich af komen vliegen. In zijn gedachte raakte hij een seconde in paniek, maar zijn lichaam reageerde een stuk sneller. En voor hij het wist had hij het blikje in zijn hand. Hij stond versteld van zijn eigen reflexen. Nu hij het blikje in zijn handen had, besloot hij toch maar wat te drinken. Hij had namelijk best wel dorst. Hij trok het blikje open en nam er rustig een slok uit. De koolstof prikte in zijn neus. Eventjes dacht hij het op te kunnen houden, maar toen nieste hij toch. Snel rende hij met zijn hand voor zijn neus naar de wc en trok er een stuk wc papier vanaf. Hij snoot gauw zijn neus, met zijn hoofd zo rood als een biet. Toen hij klaar was, ging hij weer zitten op het bed en grijnsde beschaamt naar haar. ”Sorry.” Hij pakte het blikje weer, maar nam dit keer een kleiner slokje.
"En, wat brengt jou hier?" vroeg Avelyn hem. Lucas keek haar aan en haalde zijn schouders toen op. “Die bewaker,” antwoordde hij toen. Het was aan twee kanten waar. Want die bewaker had hem uiteindelijk hier gebracht. En voor zover hij wist, had hij niets verkeerds gedaan en was het die bewaker die moeite met hem had gehad. “Had weer een aanval,” legde hij toch maar iets specifieker uit. ”Jij?"

[mwah.. geef niets.. ik heb btw kleurtjes aan mn zegtekstjes toegevoegd ]