With every move i make, i know less [Lucy]

Het gevoel van pure woede en haat was nu langzaam aan weggetrokken, maar daardoor kwam er een ongelofelijk leeg gevoel in de plaats, en het deed pijn. Het was het lege gevoel wat hij zowat altijd al had gehad, behalve in de tijd dat hij en Gwyn samen waren.. waren, het woord deed pijn. Maar het lege gevoel kwam nog pijnlijker aan dan altijd, omdat het lege gevoel eindelijk een tijdje weg was geweest, maar weer terug was gekomen, hij was vergeten hoe pijnlijk het kon zijn. Nu liep hij gewoon levenloos door de gangen heen, terwijl hij beter in de gaten werd gehouden door de bewakers, vanwege zijn vele woedeaanvallen de afgelopen dagen. Hij zuchtte eens, en bij een trap ging hij op een van de tredes zitten, iets waardoor een beeld door zijn hoofd schoot, dit was de plek waar hij toen met Gwyn had gezeten, de avond dat hij zo dom was geweest, of, was het toch niet zo dom, ze was, zwanger, en hij, hij had niks gedaan, dus, dan was ze toch vreemdgegaan, dus was het niet fout dat hij niet op haar kus was ingegaan. Het deed pijn, om er zo over na te denken, hij wou het gewoon achter zich laten, haar toevoegen aan zijn verleden, en het verleden vergeten, maar iets protesteerde. Iets wou dat ze geen deel van zijn verleden werd, maar een deel van zijn leven, en zijn toekomst. Een toekomst zonder verleden, maar hij wist dat het niet mogelijk was, zonder verleden had je geen heden, of toekomst, maar waarom moest zijn verleden hem dan zo achterna zitten, waarom kon het niet gewoon op de achtergrond blijven, waarom moest het hem pijnigen? Hij schudde zijn hoofd lichtjes, en liet zijn hand door zijn warrige, krullende haar gaan, hij kon het nog helemaal voelen, de manier waarop Gwyn door zijn warrige haar jon streken, alles wat ze deed wat ervoor zorgde dat hij zich niet meer ongewenst voelde, en het gevoel had dat zijn leven toch nog nut had. Hij zuchtte eens en beet op zijn lip, waarna hij op keek.

Na een tijdje stond hij alweer op, hij wist niet waarom, maar als hij op plekke was waar dingen gebeurd waren met Gwyn, dingend ie hij zich nog het beste kon herinneren, deed het hem gewoon te veel pijn, hij kon er niet tegen, waarom kon het niet gewoon stoppen, waarom kon hij Gwyn nu niet gewoon vergeten, waarom kon hij geen einde maken aan al de pijn. Nou, het kon, maar, zo mocht hij niet denken, dat was hetgeen wat iedereen wou, en hij ging hun niet geven wat ze wouden, hij zou niet uit hun levens verdwijnen, omdat zij dat wouden. Hij slikte eens, en liep zonder op te letten verder, de meeste mensen zagen hem toch wel aankomen, en ontweken hem wel. Nog steeds was hij diep in gedachten verzonken, en hij schrok toen ook even toen hij tegen een meisje opbotste. In een reflex stak hij zijn handen uit en hield hij haar tegen, zodat ze niet viel. Even keek hij naar haar, waarbij opeens allemaal vragen in zijn hoofd kwamen, wie was ze, waarom leek het alsof hij haar herkende, en waarom was hij nu zo verward. Even aarzelde hij, maar als hij antwoorden wou, dan moest het maar. ‘Sorry, gaat het?’ vroeg hij, even beet hij op zijn lip. Het ging al veel beter, door Gwyn was dit eigenlijk gebeurd, hij durfde wel te praten nu, maar als hij het niet wou, kon je het niet forceren. Maar nu wou hij praten, om antwoorden te krijgen, want iets aan dit meisje hield hem gevangen in een web vol vragen, en hij had het gevoel dat hij alleen maar vrijheid kon krijgen door de antwoorden. ‘Ik ben trouwens Declan, Declan Badger.’ Zei hij nog. Badger, ja, hij wou de achternaam van zijn stiefvader niet overnemen, en dus hield hijd ie van zijn vader, zijn echte vader, die hij nooit had gekend.

Lucy zat op de grond in de hoek van de kamer. Ze zat in kleermaker zit en staarde even voor haar uit. Ze glimlachte terwijl Meneer Hupps, door de kamer huppelde. Ze wilde het liefst achter hem aan rennen, maar ze wist dat ze raar aangekeken zou worden als ze dat deed. Ze kende het gevoel maar al te goed als mensen haar aan keken omdat ze meneer Hupps niet zagen. Mensen waren stom, ze konden niet eens hun fantasie meer gebruiken om Meneer Hupps te kunnen zien. Lucy lachte zachtjes toen Meneer Hupps op zijn kont viel voor haar neus. Meneer Hupps was een wit pluizig konijn. Hij was al drie jaar oud en kon behoorlijk knorrig zijn af en toe. Lucy ging op haar buik liggen met haar benen in de lucht die ze langs elkaar bewoog. Ze kriebelde Meneer Hupps op zijn buik en lachte zachtjes daarna. Veel mensen zouden zien dat ze haar vingers in de lucht bewoog en dat ze lachte van uit het niets. Lucy maakte het niet zoveel uit wat mensen zagen, als zij Meneer Hupps maar kon blijven zien. Een paar dagen geleden had ze wel iemand anders ontmoet, maar voor haar leek dat alweer zo lang geleden. Ze vondt het niet eng om met mensen te praten, maar iedereen leek hier zo depressief en gepijnigd. Misschien waren ze dat ook wel, misschien was Lucy wel naar een verkeerde plek gebracht. Misschien had mama haar ergens verkeerd afgezet. Mama had gezegd dat het hier leuk was voor Lucy. Lucy ging weer recht op zitten. Leuk? Niks was hier leuk, mensen waren saai en lachte niet als zij iets tegen hun zei.

Door een klap die in de kamer te horen was schrok meneer Hupps en rende hij weg.
'Wacht!' Riep Lucy en ze stond zo snel mogelijk op. Haar witte jurkje draaide zich om haar benen toen ze vluchtig begon te lopen. Ze keek door de gang, maar zag Meneer Hupps nergens.
'Meneer Hupps? Waar ben je?' Vroeg Lucy en ze rende door de gang. Ze moest hem vinden, straks raakte hij verdwaald en dan ging hij misschien dood. Tranen zaten al in de ogen van Lucy, ze moest er niet aan denken als Meneer Hupps dood zou gaan, zou ze niemand meer hebben.
'Meneer Hupps!' Riep Lucy, ze keek niet uit en voelde dat ze tegen iets of iemand opbotste. Toen ze opkeek naar de jongen waar ze tegen op liep glimlachte ze veronderschuldigend. Het was een leuke jongen om te zien.
'Het gaat.' Zei Lucy zachtjes, ze letten niet echt op de jongen, maar meer om de ruimte om haar heen. Ze moest Meneer Hupps vinden, misschien zou hij wel terug naar haar toe komen. Dat gebeurde normaal ook, maar hier durfde ze het niet zeggen. Straks was hij verdwaalt en kwam hij nooit meer terug. ‘Ik ben trouwens Declan, Declan Badger.’ Lucy leek in een klap meneer Hupps vergeten te zijn en staarde Declan aan. Hij heette Badger? Lucy wilde haar mond open laten zakken, maar ze deed het niet. Ze giechelde zachtjes en glimlachte daarna.
'Ik ben Lucy, Lucy Badger.' Zei ze met een klein glimlachje.

Declan keek het meisje rustig aan, ze leek nogal, gehaast, alsof ze ergens naar op zoek was, en terwijl Declan dan ook zijn naam zei, vond hij dat hij haar gewoon met rust moest laten, waarschijnlijk beeldde hij het zich gewoon in, en verdeed hij andermans tijd. Maar toen hij eenmaal zijn naam had gezegd en hij zag hoe haar blik veranderde vloog die gedachte weg. En al zeker toen hij haar stem hoorde, Lucy, Lucy Badger, dezelfde achternaam. Had hij nu een zusje, of ene halfzusje natuurlijk, hij schoof die gedachte even weg, meerdere mensen hadden dezelfde achternaam, zonder familie te zijn, hij moest eerst zeker zijn voor hij dat ging denken, of haar zou zeggend at ze familie waren, want als het niet zo was, ja, dan was het ook stom. Hoewel, hij herkende haar ergens van, misschien herkende hij zichzelf in haar, als ze dezelfde vader hadden, kon het goed mogelijk zijn, hij leek veel op zijn vader, zei zijn moeder wel vaker, en het kon dat Lucy ook zoveel op haar vader leek, dan waren ze halfzus en -broer. Hij beet nadenkend op zijn lip en liet zijn hand eens kort door zijn haar gaan, zich afvragend hoe hij erachter kon komen of ze zijn halfzusje was, ja, zusje, dacht hij, aangezien ze er jonger dan hem uitzag. ‘Uhm, als ik mag vragen, wie is je vader?’ vroeg hij, misschien kon hij het zo afleiden, zijn moeder had zijn vaders naam wel eens gezegd, maar hij herinnerde het zich niet meer, als hij de naam zou horen zou het wel weer boven komen drijven, en zou ze zeggen dat ze haar vader niet kende, dan zou hij het ook meteen weten.

Hij keek het meisje nog eens aan, als het zo was, dat zij zijn hafzusje was, dan zou het wel enorm toeval zijn, maar, misschien als het zo was kregen ze wel een goede broer zus band, en tja, dat was wel fijn. Ook omdat hij dan het gevoel zou krijgen dan er iemand om hem gaf, dat er familie om hem gaf, iets wat hij al een hee grote tijd niet meer had gehad. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken, een beetje uit ongemak en zuchtte eens, hoe zou zij hier terecht gekomen zijn? Er was toch niks erg met haar gebeurd? Ging het door zijn hoofd heen, iets waardoor hij zachtjes op zijn lip beet, ging hij nu al om haar geven, zich zorgen maken over haar, hij kende haar eigenlijk nog maar net, maar, er was wel de mogelijkheid dat dit zijn kleine zusje was, kreeg je dan al kreeg je dan al zo snel een ‘big brother’ gevoel? ‘Ik denk, dat ehh, het wel eens goed kan zijn dat je mijn halfzusje bent.’ Zei hij. Om vervolgens even naar haar te kijken.

Lucy was Meneer Hupps totaal vergeten. Ze staarde naar Declan, hij had dezelfde achternaam. Kon hij een broer of half broer van haar zijn. Lucy liet haar mond toch een beetje open zakken en glimlachte daarna. Ze had een half broer, waarschijnlijk. Haar vader kende ze niet, die was weg gegaan na haar geboorte en haar moeder heeft nooit verteld wie hij was. Stiekem hoopte Lucy altijd dat hij een of ander mysterieus wezen was met speciale krachten. Dat hij Lucy ooit zou komen opzoeken en zou vertellen dat zij de nieuwe konining zou worden van een groot rijk waar fantasie het hoogte punt van de dag was. Helaas was die dag nog steeds niet aangebroken, maar dromen kon altijd nog. Toen Declan aan haar vroeg of zij wist wie hun vader schudden Lucy zachtjes haar hoofd. Ze wou dat ze wist wie hij was. Dat ze wist waarom ze zoveel op haar vader leek zoals haar moeder haar altijd vertelde. Eigenlijk haatte ze dat, ze haatte het als haar moeder weer eens zei dat ze op haar vader leek. Dat wilde ze niet, omdat hij weg was gegaan. Maar nu op dit moment leek ze voor het eerst blij te zijn dat ze op haar vader leek. Ze had er een half broer aan over gehouden.
'Ik weet niet wie hij is. Hij is weggegaan bij mijn geboorte. Ook al zij mijn moeder wel altijd dat ik veel op hem leek.' Zei Lucy met een glimlach en ze draaide een rondje op haar tenen. Lucy was veelste vrolijk voor haar leeftijd. Ze kon dansen in de gangen alsof de vloer haar poduim was. Ze kon zingen door de hallen alsof er niemand bij was. Ze was eigenlijk altijd wel vrolijjk. Haar jurk draaide om haar benen heen en ze stopte weer voor Declan.

Toen Lucy de jongen voor haar neus nog eens goed bekeek, kreeg ze meteen een somber gevoel. Haar gevoel vertelde dat de jongen al veel had meegemaakt en dat hij hier niet zag vanwege een vakantie zoals haar moeder haar had vertelt. Ze durfde het niet vragen, wilde de pret van het hebben van een half broer niet verpesten. Lucy zetten haar vertrouwelijke glimlach weer op haar gezicht. Als Declan echt haar half broer was zou hij haar niet uitlachen of zou hij haar niet vreemd aan kijken als ze met Meneer Hupps in discussie was. Meneer Hupps was hier dan nu niet omdat hij was weggerend, maar toch als hij er wel zou zijn zou Declan haar niet uit lachen. ‘Ik denk, dat ehh, het wel eens goed kan zijn dat je mijn halfzusje bent.’ Lucy giechelde om het idee, ze vond het leuk om een half broer te hebben. Ze sloeg haar armen om zijn nek en omhelsde hem. Dat was toch normaal bij Familie? Lucy wist het niet precies, maar als het wel zo was dan vondt ze familie hebben nu al leuk. Lucy hield van knuffelen hoe meer hoe beter. Het liefst zou ze de hele dag met iedereen knuffelen. Maar vooral met Meneer Hupps anders zou hij misschien jaloers worden.
'Ik vind je nu al de leukste halfbroer die ik ken.' Lachte Lucy en ze liet Declan los. Hij was dan ook de enige halfbroer die ze had, maar wel de leukste.