Disturbia
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Brianne

Brianne


Aantal berichten : 378
Registratiedatum : 16-12-11
Leeftijd : 27
Woonplaats : In een onderwatergrot in een mooi hutje van zeewier

Character sheet
Naam: Brianne Ariana Audley
Partner: Let's forget about the rest... just the two of us.
Reden van plaatsing: Paniekstoornis, soms stemmen in haar hoofd

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyzo jan 22, 2012 1:16 am

Damn, damn boy, you do it well
And I thought you were innocent
You took this heart and put it through hell
But still you're magnificent
I, I'm a boomerang
Doesn't matter how you throw me
Turn around and I'm back in the game
Even better than the old me
But I'm not even close without you

Een rilling schoot over Brianne's lichaam heen. DAMN. Dat was het enige wat ze zich kon bedenken op dit moment. Het was het enige woord dat als een mp3 op repeat stond in haar hoofd. Nee, eigenlijk was het voor die Damn een ander woord geweest. Een woord dat ze niet meer over haar lippen kreeg, niet wilde krijgen. Toch wist een glimlach zich over haar lippen te wurmen. Ja, hij was verleden tijd, en dat zou hij blijven. Als hij haar zou tegenkomen zou hij net zo’n idioot als haar zijn. Zou hij álles zijn waarvoor hij haar had uitgemaakt omdat ze anders was. Zelfs een slet. Want hij had heus wel meerdere gehad na haar. Zíj was zelfs zijn langste relatie geweest… van twéé weken. Eigenlijk triest als je erover nadacht. Heel triest.
Haar outfit was makkelijk, een zwart topje en rokje, hierover een wit vestje en daaronder zwarte ballerina’s.
Ze liep voorzichtig over het paadje naar de hooischuur toe, waarom dat ze daarnaartoe wilde wist ze niet; ze was best wel een stadsmeisje en een hooischuur vond ze meer horen bij een… ja… plattelandsmeisje?
Haar blonde lokken waren in een hoge staart opgebonden, haar lippen hadden een rode kleur door de lipstick. Hell yeah, zelfs in een of ander gestoordenhuis moest je er nog op je best uitzien vond Brianne dan; had je tenminste iets leuks om naar te kijken in de spiegel.
Haar ogen waren omringd door de zwarte mascara, een heel dun lijntje zwarte eyeliner en een warm kleurige oogschaduw die paste bij het rokje. Ja, Brianne werd soms wel eens een tutje genoemd; maar ze genoot ervan om íéts van de gewone bewoonde wereld hier te hebben. In haar geval was dat haar passie voor mode, make-up en er een beetje toonbaar uitzien. Nee, ze liep niet in de laatste mode, dat vond ze onzin, maar ze liep er naar haar mening wel fatsoenlijk bij en dat was het belangrijkste in haar ogen.
Haar voeten plaatsten zich zorgvuldig over de tegels heen, stap voor stap en met een elegantie die ze een lange tijd niet door haar lijf had voelen stromen. Al sinds ze een maand geleden moest stoppen met klassiek ballet omdat ze hier terecht was gekomen. Ja, dat had ze haar hele leven bijna gedaan; klassiek ballet. Haar passie. Ze glimlachte even toen ze zich het beeld voor zich haalde toen ze haar rek- en strek oefeningen was aan het doen en de bewaker ineens binnen kwam stormen. Zijn gezicht was duizenden euro’s waard geweest. Meer zelfs.
Ze schudde haar hoofd wederom, nee ze had óók geen zin om aan bewakers te denken.
Ze opende voorzichtig de deur van de hooischuur die zacht krakend openging en begon te piepen zodra ze er iets harder tegen duwde. Ze bekeek de grote ruimte en glimlachte toen. Het was rustig hier, een plek om tot jezelf te komen…
Ze voelde hoe haar lichaam een kreetje sloeg, hoe haar benen als vanzelf begonnen te bewegen terwijl de muziek niet was te horen, maar door haar hele lichaam vloeide. Iedere pas was op de maat. 1…2…3…4…5…6…7 en… 8. En zo ging het door, haar lichaam en haar gedachten waren één terwijl haar voeten zich over de vloer verplaatsten. Ze danste háár choreografie uit het laatste ballet optreden dat ze had gedaan. En of ze danste, haar hele lichaam sprong van blijdschap, van geluk.
En toen stopte alles. De muziek die haar lichaam had doen verplaatsen stopte. Tschaikovsky stopte. Brianne zuchtte zacht terwijl ze voelde hoe het zweet over haar voorhoofd parelde. Ja, ze had in het zwanenmeer Odette gespeeld. Ze had ervan genoten hoe alle aandacht naar haar uitging als ze danste, hoe je in de muziek en in de rol kon kruipen… en nu was dat alles voorbij. Zonde. Ze glimlachte even terwijl ze de schuur verder rondkeek. Hier kon ze gerust wel eens langskomen om te dansen besefte ze zich toen. Het was hier stil, verlaten en er was genoeg ruimte. Perfect dus. Ze glimlachte vrolijk terwijl ze haar ogen op de deur richtte die zacht kraakte. De wind. Had ze de deur niet al horen kraken toen ze was aan het dansen? Nee toch? Een zucht verliet haar lippen terwijl ze zichzelf liet neerploffen op een van de hooibalen en wat ging frunniken aan haar zwarte panty. Disturbia mocht dan voor gestoorden zijn en voor mensen die compleet de weg kwijt waren, maar zij was de weg niet kwijt. Ze was alleen … anders.
‘W..wie is daar?’ vroeg ze toen uiteindelijk in een poging te kijken of er iemand was binnengekomen toen ze daar was aan het dansen. Ze voelde hoe haar voeten pijn deden van het dansen door dat ze behoorlijk op haar tenen had gedanst. Haar ogen glommen door de pretlichtjes die erin stonden. Haar hele lichaam leek te gloeien van geluk. Als je niet beter wist zou je denken dat Brianne het gelukkigste meisje ooit was.
Oh… haar voeten, ze haatte ze nu, ze mochten niet zoveel pijn doen dat Abby het in haar hoofd uitgilde en tegen haar schreeuwde dat ze verkeerd bezig was als ze voor één keer haar lichaam weer liet dansen zoals het altijd had gedaan.. als ze toch spitzen kon krijgen hier ergens zou ze dolgelukkig zijn, want nu deden haar voeten zo'n pijn en liep ze kans dat ze neus van haar ballerina’s waren versleten door de grond en dan was er wéér een paar schoenen minder..

[& Smexy zonnebrildragen Ethan :\\\\'D]
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyzo jan 22, 2012 8:41 am

'But I see your true colors. Shining through. I see your true colors. And that's why I love you. So don't be afraid to let them show. Your true colors. True colors are beautiful, like a rainbow.' De wekker luidde de muziek van een zender die hij van een ander dorpje, ver weg, had opgepikt. Hij geeuwde en wreef in zijn ogen, het was vroeg in de ochtend. Meteen sloeg hij zijn benen over de rand van zijn bed heen en luisterde naar de relaxte muziek die zich afspeelde. Ondertussen keek hij naar buiten, de felle, scherpe zon die door zijn lamellen heen scheen verwarmde zijn borst. Zodra een vogel zijn attentie trok, merkte hij op dat hij al een tijdje zat te staren en draaide zijn hoofd om naar zijn nachtkastje, naar de foto die naast de wekker stond. Een fotolijstje met zijn ouders en zijn hond, Nicky, erin. Een Border Collie, ze was geen betere keus geweest. Zij had zijn leven verhelderd, in kleur gebracht. Hij wou er niet teveel aan denken, dus richtte zijn blik al gauw naar de wekker toe. Drie minuten na half negen... Hij had nog rustig de... WAT?! Hij was al véél te laat, had nu allang op zijn werk moeten zijn. Had hij dan zo diep door de wekker heen geslapen? Binnen een fractie van een seconde zette hij het apparaat uit, griste zijn broek van de grond en begon die half hinkend door zijn kamer aan te trekken, naar zijn kast toe. Eenmaal daar rukte hij de deuren grof open, trok er een standaard wit hemd en trok daar overheen een het zwarte pak wat hij voor zijn werk nodig had.
Vlug maakte hij het naar de badkamer, haalde daar kort een kammetje doorheen, totdat het voor zijn gevoel wat warrig maar goed zat. Het scheerapparaat vertikte het om goed mee te werken, dus liet hij zijn lichte stoppelbaardje maar zitten voor vandaag, hij was toch al verdomd laat. Douchen kwam later wel, had hij toch gisteravond laat nog gedaan. Paniekerig vloog hij door het huis heen, pakte zijn spullen die hij voor nu nodig had en vertrok binnen no time zijn huis, terwijl de meeste kastjes en deurtjes nog wijdopen stonden, behalve zijn voordeur dan. Gauw draaide hij die handig op slot en nam zijn fiets om naar het werk te crossen, lopen had hij nu geen tijd voor. Het viel hem op dat het aardig stil was op straat, maar daar had hij nu geen tijd voor om uit te zoeken. Hij was nog steeds niet helemaal wakker, misschien dat het hem later wel te binnen schoot waarom de meeste mensen zich schuil hielden in hun huizen. Diep in gedachten verzonken zette hij zijn fiets op slot bij een paar andere ouderwetse, verschroeide fietsen en liep koeltjes naar binnen. Nonchalant propte hij zijn handen in zijn zakken en hoopte dat hij ongestoord het kantoor voorbij kon lopen, naar zijn werkplek, maar voordat hij ook maar één stap binnen het gebouw had gezet hoorde hij al een akelige, harde stem om hem brullen. ‘Ethan! Hier komen.’ Het was duidelijk. Natuurlijk was hij te laat, dat had hij zelf ook wel in de gaten. Een onhoorbare zucht verliet zijn neusgaten, liep rustig op hem af zonder ook maar een pas te versnellen en zag de irritatie bij zijn baas hoog oplopen. ‘Dit is je laatste keer. Volgende keer ben je ontslagen.’ Zei hij nog best kalm, al zag hij de duidelijke woede in hem opborrelen. ‘’Krijg ik ook nog een kans om het uit te leggen?’’ Bracht hij daarop rustig uit, had het lef om hem volledig koel in zijn ogen aan te kijken, nadat hij zijn zonnebril op zijn haren had geschoven. ‘We weten allebei wel dat je geen excuses hebt, ga nu aan het werk, jongen. Dit bespreken we later wel. Zack is vandaag niet op komen dagen, dus jij moet zijn werk overnemen. De hooischuur.’ Ethan knikte strak en zette daarna zijn zonnebril weer voor zijn ogen.
Hij wist het wel, het was zijn verdiende loon om nu de rotklusjes op te knappen. Expres gewoon, terwijl hij er ook niets aan kon doen dat hij zich per ongeluk verslapen had. Hoewel hij geprobeerd had zijn baas een reden te geven, had hij niet eens de kans gekregen om het uit te leggen. Al moest hij wel toegeven dat hij nog geen goede, verklaarbare reden had kunnen verzinnen. Het klonk gek; maar hij voelde zich nog steeds niet helemaal wakker, misschien omdat hij geen koude douche had genomen of op z’n minst koud water in zijn gezicht had geplensd. Dat zou hij later wel doen, in zijn pauzetijd, nu liep hij met zijn handen in zijn zakken naar de hooischuur, checken of er daar enkele patiënten waren. Hopelijk van niet, en als ze er wel waren.. dat ze niet zoveel ophef zouden veroorzaken, hij had er namelijk geen zin in op dit moment om zijn handen vuil te maken. Bovendien had hij nog niet zijn zaken op orde gemaakt, eventuele spuiten meegebracht die hij kon gebruiken om in ieder geval één iemand onder controle te houden. Hij zuchtte opnieuw, opende de klapdeuren die naar buiten zouden leiden en bekeek de rozentuin. Het was allemaal verwilderd en verdord, er was niets vredevols meer van over. Het zag er donker uit, maar dat kon ook best door de glazen van zijn zonnebril komen. Zwijgend liep hij verder, het was toch nog rustig in het gebied en de meeste zouden nog op bed liggen. Hoewel hij dat het liefste ook nog willen doen, moest hij aan zijn plicht toegeven en het werk voortzetten van zijn ouders. Het was tenslotte een familie traditie geweest, iedere man die in de familie zat moest en zou bij Disturbia Clinic werken.
Opnieuw in gedachten verzonken, baande hij zijn weg door de rozen heen naar de hooischuur, die er niet ver vanaf lag. Nee, sterker nog, hij was er bijna. Voordat hij er helemaal aangekomen was en de deur verder kon openen, hoorde hij voetstappen, maar geen stemmen. Om niet op te vallen, besloot hij eerst een kort kijkje te nemen, door achter de deur te blijven en door de kier heen te kijken. Een meisje, aan het dansen. Niet zomaar dansen, nee, het was ballet. Dat had hij tenminste eerder opgemerkt op de televisie, aangezien ze hier in het dorp niet aan danslessen deden. Het was saai hier, maar hij wist dat hij niet weg kon hier. Aandachtig bleef hij kijken, alsof hij in trance was en geboeid door het meisje. Wanneer het ten einde kwam, kon hij nog net zijn mond dichthouden en zodra haar schattige meisjes stem te pas kwam, besloot hij zich niet als een pedofiel zich achter de deur schuil te houden en zichzelf te laten zien. Een stap naar links deed hem zichzelf showen en hij liep naar haar toe. ‘’Dat was mooi.’’ Was zijn enige reactie en keek even rond, om te kijken of er verder niet meer patiënten aanwezig waren. Het bleek niet zo, tenzij die verstopt zat in het hooi, wat hem erg stug leek. Een korte blik naar haar deed hem zijn attentie erop vasthouden. Hij kon het niet ontkennen dat ze mooi was, maar verder ook niet. ‘’Er is storm op komst, het is beter als je naar binnen gaat.’’ Hij sprak niet veel, maar hij kon het ook niet aanzien dat ze straks misschien wel bedwelmt werd door de regen die door het dak van de hooischuur zou vallen, zo stevig zag het er namelijk niet uit. Hierna draaide hij zich om en maakte de aanstalten om weg te lopen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Brianne

Brianne


Aantal berichten : 378
Registratiedatum : 16-12-11
Leeftijd : 27
Woonplaats : In een onderwatergrot in een mooi hutje van zeewier

Character sheet
Naam: Brianne Ariana Audley
Partner: Let's forget about the rest... just the two of us.
Reden van plaatsing: Paniekstoornis, soms stemmen in haar hoofd

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyzo jan 22, 2012 9:35 am

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Sanstitre20b

I wanna leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, and something that I left behind
When I leave this world, I'll leave no regrets
Leave something to remember, so they won't forget
~


In… uit…in…uit. Haar borstkas bewoog zacht op en neer terwijl ze diep in- en uitademde om zo voldoende lucht binnen te krijgen. Haar blonde haren gleden los uit het elastiek dat maar los om haar haren had gezeten waardoor haar haren langs haar schouders naar beneden vielen, net een waterval. Haar ogen glommen in het naar binnen vallende licht terwijl ze glimlachte en haar blik naar onder bracht, naar haar voeten. Raar genoeg was de zwarte stof van het schoentje nog niet verpest terwijl ze half als spitzen hadden gediend. Haar ogen richtte ze al snel weer ergens anders op, proberend haar droom te laten stoppen. Er was geen ballet meer hier, hoe zou ze ooit zichzelf kunnen verbeteren als er niemand was om haar te vertellen wat ze fout deed? Haar wangen, waar zachte blosjes op waren te zien door de hitte die ze voelde, werden nog net beschermd of anders zouden er tranen overheen zijn gelopen. Tranen van verdriet, teleurstelling…gemis. Brianne slikte, vermaande zichzelf en keek toen op naar het plafond van de schuur. Het getik van zachte miezerregen was goed te horen op het hout en ze slikte. Ieuw. Ze kon de regen niet uitstaan. Verschrikkelijk, alles ging dan slecht zitten en werkte niet meer mee. Haar haren werden pluizig; als ze pech had liep haar make-up uit. Niet een wereldramp, maar wel een flinke domper. Ze grijnsde. Ja, ze wilde zichzelf eigenlijk niet eens voorstellen zonder make-up… ze kon heus wel zonder de deur uit, maar als ze mocht kiezen droeg ze liever een laagje mascara dan geen. Foundation en die zooi vond ze daarentegen weer overdreven. De enige make-up die ze had was een dagcrème, mascara, eyeliner, oogschaduw, lipstick en in de winter droeg ze heel soms een bronzing poeder om niet lijkbleek te zijn. Ze wreef voorzichtig over de zachte stof van haar rokje en zuchtte even. Normaal gesproken zou je nu juist een tutu horen te dragen. Van prachtige witte stof, tenzij er een optreden was; dan in je outfit. Ze stond uiteindelijk maar op van de hooibaal en keek weer de ruimte rond. Zachtjes neuriede ze mee met de melodie van Tschaikovsky die nog steeds in haar hoofd speelde en ze onderdrukte de neiging weer te gaan dansen, hoe zeer haar lichaam haar nog smeekte. Abby in haar hoofd werd weggeduwd als ze danste. Dat was mede een van de redenen waarom Brianne het dansen niet had willen opgeven, maar ach; van Abby had ze sinds ze hier zat steeds minder en minder last. Maar als ze last had van de stem was het ook echt een regelrechte hel die zich in haar hoofd afspeelde. Het leek dan wel alsof Abby haar hele eigen wil martelde, liet schreeuwen van pijn en dan met huid en haar verslond. Ja, en dat vond Brianne nog zacht uitgedrukt. Ze glimlachte toen en merkte dat Abby zelfs nu ze eraan dacht niet haar hele hoofd door de war kwam gooien. Mooi zo, rust in haar hoofd.

Toen er een man aankwam keek ze verschrikt op. Hij zette slechts een stap gokte ze, toen was hij zichtbaar geworden voor haar. Een sterke wil voorkwam het dat ze echt met haar mond open stond. Hadden ze wel even mogen zeggen… dat Disturbia geen kwelling was maar een trefpunt voor knappe jongens. Ha! Dan was ze hier eerder heen gekomen.. nouja, dat was overdreven maar dan nog. Hij was… handsome zoals ze op z’n Engels zouden zeggen en zij was Engels dus dat mocht wel. Hij had een weekendbaardje en een jonge uitstraling. Gosh. Hoe oud zou hij zijn? midden of eind twintig? Anyway; hij was knap daar kwam het op neer. Het enige gevaarlijke aan de man was dat ze 1. op oudere mannen viel; dat was een van haar rare tikjes 2. hij kon zo’n enge bewaker zijn die meisjes verkrachtte omdat dat gewoon kon 3. het was zo’n domme doos die meende dat hij stoer was en haar compleet de grond in zou drukken.

Oh, hoe lang had hij hier eigenlijk al gestaan? Lang genoeg dat hij haar had zien dansen? Dat zou een ramp zijn. Ze was verschrikkelijk geweest daarnet, zonder spitzen. Maar ach; ze was gek, dat kon ze als excuus gebruiken dat ze wat rondhupste door de ruimte en eruit zag als een kikker die de weg compleet kwijt was. Hij zei slechts een paar woorden die haar hele dag goed maakten. Het was mooi. Ze glimlachte een onschuldige, lieve, warme lach, eigenlijk dus haar gewone lach maargoed, en keek hem een tikkeltje verlegen aan. ‘D..dankjewel.. denk ik,’ zei ze toen zacht, enigszins in de war dat een bewaker een compliment in haar richting had gemaakt in plaats van dat hij haar aankeek alsof ze niks was vergeleken bij hem. Ze keek hem onderzoekend aan, vooral naar zijn gezicht, om te kijken of hij geen grap was aan het maken, of hij het echt meende dat hij het goed vond. Toen hij iets zei over storm schoten haar ogen, nog voordat hij was uitgepraat naar het dak van de hooischuur. Als dat zou doorzakken dan was ze inderdaad een verzopen kat, dan rende ze liever even door de regen naar binnen toe om daar haar make-up weer goed te doen en warm te zitten; zonder dat ze gevaar liep bedwelmt te worden onder hout en regen. Dat vond ze in combinatie met zichzelf niet zo’n hele goeie combo..
‘Ja..’ mompelde ze toen zachtjes, gewillig waarna ze met sierlijke passen naar de man toe liep, zich beheersend om hem niet helemaal te onderzoeken of hij zoals ze dat noemden boyfriend-material zou zijn. Hij was een bewaker; die wilde je niet als vriend, dan haatte iedereen je. Toch was meneer de bewaker, wat zijn naam ook mocht wezen, een goed uitziende man al leek het wel alsof hij net uit bed kwam. ‘Je moet alleen iets eerder je bed uit komen,’ zei Brianne daarom zachtjes ‘Anders raak je je baan nog kwijt, kun je wel uitslapen..’ zei Brianne toen gevat, de haren van de man zaten warrig; zijn weekendbaard was niet geschoren; allemaal tekens dat hij zich had verslapen. Ze kende ze maar al te goed.



B R I A N N E
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyzo jan 22, 2012 10:34 am

Hij kon het niet laten om zich toch weer om te draaien, ze was interessant. Ethan wist dat Brianne gevaarlijk materiaal was, wat uiterlijk betrof en hij besloot zijn aandacht maar van haar af te houden. Niet dat hij met ieder mooi meisje naar bed ging en tenslotte was dit een patiënt, dat zou hem zijn kop kosten als hij haar iets zou aandoen van ook maar enig lichamelijk contact. Hij zou niet alleen zijn baan verliezen, maar ook de reputatie die hij had opgebouwd en daarnaast nog de treuring van zijn familie. Zijn familie... wat zou die inderdaad wel niet van hem denken? Ethan, de meisjesverkrachter? Nee, dat kon hij niet maken. Hij zag de treurende gezichten van zijn ouders al voor zich, hun teleurstelling die hij zelfs diep van binnen hard kon voelen.
Wanneer haar zoetsappige stem klonk, kon hij het toch niet laten om vanachter zijn zonnebril zijn ogen op haar te laten vallen en niet alleen op haar ogen. Het antwoord van haar was kort geweest, maar hij volgde iedere handeling die ze uitvoerde. Ze liep naar hem toe, wist dat haar ogen op zijn lichaam brandden en misschien wel zelfs waar ze naar verlangde, maar hij liet zich niet zomaar overhalen. Nog steeds hield hij zijn handen in zijn zakken, keek voor kort omhoog naar het dak en merkte dat er al enkele spatjes naar beneden waren gevallen. Zodoende vielen er zelfs ook een paar op zijn zonnebril, wat hem behoorlijk irriteerde en zonder pardon schoof hij het ding omhoog, zodat zijn ogen in zicht kwamen voor haar. Opnieuw trok ze haar mond open en kwam er geluid uit, niet een irriterend geluid, maar eerder een goddelijke. Na enkele seconden drong het tot hem door wat ze precies gezegd had en onderdrukte hij de neiging om zijn mond open te laten vallen. Hoe wist ze.. wat? Oh, vast door zijn uiterlijk, zijn haar zal zeker nog wel door de war zitten en bovendien had hij nog geen kans gehad om zichzelf te scheren. En misschien dat ze het gebrul van zijn baas wel had gehoord over dat hij te laat was aangekomen op zijn werk. Of misschien was het een gokje, een verdomd goed gokje. Hij grijnsde, alleen als plezier van haar woorden en wierp nog even een korte blik naar de deur, die zachtjes piepte door de wind die hem alle kanten opzwaaide. Het was grappig, toevallig alleen zij was buiten en de rest zat binnen, te schuilen voor de regen of lag zelfs nog in bed, te maffen.
Had ze een reden gehad om hier te zijn, was het een goede plek voor de meid om na te denken, had ze er zomaar zin in om hier te dansen, zonder enig publiek? Het waren allemaal vragen die dwaas door zijn gedachtegang heen liep, binnen die enkele seconden dat hij zijn hoofd naar de deur gedraaid had. Het zonnetje werd inmiddels verdonkert door grijze en grauwe wolken die ervoor schoven. ''Ik weet het..'' Bracht hij zacht uit, dat hopelijk niemand hem kon horen, hoewel hij wist dat er niemand buiten zou zijn. En camera's hingen er hier niet, dus waarom hij eigenlijk zacht praatte wist hij niet, misschien omdat hij dat fijn vond. Hij haalde zijn rechterhand uit zijn broekzak vandaan en begon wat over zijn kin te wrijven, door naar zijn kaaklijn en krabde even bij zijn slaap.
Ondertussen was de regen al harder aan het tikken tegen de dakplaten en scheen zelfs een flits op te merken, die voor kort de schaduw van de hooibalen oplichtte. ''Moet je niet naar binnen, meissie?'' Vroeg hij uiteindelijk tegen haar en draaide zich toen om. Hij kende haar volledige dossier, hoe ze zich gedroeg, waar ze vandaan kwam, hoe oud ze was, waarom ze hier zat en zelfs haar dagelijkse handelingen. Het werd allemaal bijgehouden en hij had het allemaal gelezen. Met zijn fotografische geheugen onthield hij dat makkelijk en wist dat ze er niet graag van hield dat haar make-up uit zou lopen, al was het nu ook weer niet bepaald een hel. Het was eerder gewoon de neiging om het gauw weer bij te werken. Meiden en make-up, waarom? Ze waren eigenlijk mooier naturel, maar weinig ervan zouden dat begrijpen, hoe vaak je ze het ook zou zeggen. ''Ik meen het. Het word alleen maar erger.'' Vervolgde hij zijn laatste zinnen en keek haar recht in haar ogen aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Brianne

Brianne


Aantal berichten : 378
Registratiedatum : 16-12-11
Leeftijd : 27
Woonplaats : In een onderwatergrot in een mooi hutje van zeewier

Character sheet
Naam: Brianne Ariana Audley
Partner: Let's forget about the rest... just the two of us.
Reden van plaatsing: Paniekstoornis, soms stemmen in haar hoofd

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyma jan 23, 2012 5:32 am

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Sanstitre20b

I wanna leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, and something that I left behind
When I leave this world, I'll leave no regrets
Leave something to remember, so they won't forget
~


Hoe hij zich omdraaide deed haar rillen, een kort schokje door haar ruggengraat deed haar opschrikken. Hij bewoog anders dan de jongens hier in Disturbia.. volwassen. Logisch ook, want hij was immers volwassen maar dan nog… ze slikte even kort. De enige bewakers die ze hier was tegengekomen waren al kalend, hadden al tekenen van het leven in hun gezicht staan. Ze waren soms met een buikje; waarschijnlijk niet van bier, want dat dronken die rare apen hier niet. Zijn ogen waren een klein beetje zichtbaar vanachter zijn zonnebril en ze keek hem recht in zijn ogen aan, zonder enige schaamte. Ze voelde hoe haar lichaam tegenstribbelde tegen de blosjes en die strijd won tot haar grote genoegen. Abby zat ergens ver weg in haar achterhoofd te mokken dat haar gedachten een grote muur rondom haar hadden gemaakt zodat Brianne even rust had in haar hoofd. Zijn ogen keken haar ook aan en ze ontweek zijn blik algauw door haar ogen op de grond te richten. Hij had haar recht aangekeken, zonder ook maar enige emotie op zijn gezicht. Wat voor rotleven moest je eigenlijk wel niet hebben als je hier werkte? En dan maakte zij het nog erger door hem op zo’n manier te bekijken, want ze besefte dondersgoed dat hij wist dat ze enkele momenten zo naar hem had gekeken. Dat besefte iedere jongen meestal wel, maar die vonden dat leuk en schonken haar dan ook aandacht. Deze man… Volwassenen zaten kennelijk anders in elkaar dan zij… Ze grijnsde even haar witte tanden bloot toen ze zag dat de man daarentegen wel verbaasd was dat ze wist dat hij zich had verslapen. Hierop zei ze niks, maar knipoogde ze alleen met een triomfantelijke glimlach die haar lippen sierde.
‘Goed dat je het weet,’ zei Brianne toen waarna ze het niet kon laten één gemene opmerking te plaatsen, ze had gehoord van mensen dat de ouders en familie van de bewakers hier in het dorp woonden en sommige familie’s het zelfs als plicht zagen hier te werken. ‘Het zou zonde zijn om de teleurstelling op de gezichten van familie te moeten zien als dit niet meer je werkplek is, niet?’ vroeg ze toen. Niet gemeen bedoeld, al werd dat ook wel duidelijk door haar stem die nog steeds net zo zoet en lieflijk klonk als altijd. Ze keek hem aan terwijl ze zijn bewegingen volgde naar zijn kin en uiteindelijk naar zijn slaap. Een kleine glimlach sierde haar lippen. Niet meteen verleidelijk, al kon je het wel zo interpreteren als je daar zin in had.

‘Vind je dat dat moet dan?’ vroeg Brianne toen terwijl ze voorzichtig een stukje voor hem uitliep en de eerste druppels op haar hoofd voelde. Shit. Ze zette algauw een paar passen terug terwijl ze haar handen even over haar haren liet glijden. Arme haren, ze zouden compleet geruïneerd worden..
‘Trouwens, wat weet je allemaal van mij?’ vroeg ze hem toen terwijl haar blik onderzoekend op hem werd gericht, haar blauwe ogen leken de zijne wel te doorboren, maar wegkijken deed ze niet totdat ze een antwoord zou kijken bleven haar oceaanblauwe ogen op de zijne gericht. Ze glimlachte kort, besloot haar blik af te wenden omdat ze het nu wel genoeg vond. Toen hij zei dat het alleen maar erger zou worden slikte ze. Ja, daar maakte hij wel een punt; maar dan moest ze door de regen heen. Dat was aan de andere kant een leuke test om te kijken hoe ver ze bij meneer hoe hij ook mocht heten kon gaan. ‘Laten we dan maar gaan,’ zei ze toen zacht waarna ze zonder pardon zijn hand vastpakte en een sprintje trok door de rozentuin richting de ingang naar de algemene kamers, iets wat je in een normaal huis de woonkamer zou noemen. Ze liet zijn hand toen ze onder het afdak stond los; glimlachte onschuldig en liep toen naar binnen toe. De schade was beperkt gebleven; slechts haar haren waren ietsje uit model maar zaten wel nog goed genoeg om ze niet bij te werken. ‘Brianne,’ zei ze toen zachtjes terwijl ze hem als een onschuldige puppy aankeek. ‘Brianne Audley, maar dat wist je vast al aangezien iedereen ons hier bij getal kent..’ zei ze toen, ze had het vaak genoeg gehoord.. dat er een getal werd geschreeuwd naar een persoon door een bewaker. De meeste van de bewakers waren compleet in wit gehuld, de man voor haar droeg een wit hemd en een zwart pak. Raar. ‘Waarom draag je geen wit?’ vroeg ze toen scherp terwijl ze hem weer recht aankeek, een flauwe glimlach speelde rondom haar lippen die toonde dat ze gewoon oprecht nieuwsgierig was. ‘Heb je een speciale rang hier ofzo?’ zei ze toen zachtjes waarna ze even door de ruimte heen keek. Bijna niemand was aanwezig; ze waren zo’n beetje de enigen op één jongen na die in zichzelf zat te murmelen over zijn teddybeer die zijn ouders had opgegeten. Arme ziel. Ze slikte even, de zachte klassieke muziek op de achtergrond gaf steken in haar hart omdat ze niet kon dansen. Balen. Ze keek toen onzeker naar de man voor haar en slikte, wendde nog steeds balend haar hoofd af terwijl ze probeerde de muziek tevergeefs uit haar hoofd weg te bannen.



B R I A N N E
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyma jan 23, 2012 10:03 am

Hoewel hij het lang volhield om zijn blik niet van haar ogen af te halen, voelde hij toch na een aantal seconden dat het hem wat warm begon te worden en richtte toch zijn ogen maar weer op een hooibaal wat er een beetje levenloos stond te staan. Zodra haar goddelijke stem weer klonk, keek hij haar dan ook even aan, vloog zijn blik naar haar nek, maar dacht er verder niets bij. Wanneer ze uitgesproken was over zijn familie, trok hij geïnteresseerd en sexy zijn linker wenkbrauw op. Hoe kon ze dat weten? Of was het een roddel, omdat zovele families dit deden in Disturbia? Ja, dat zou het vast zijn, aangezien hij haar niet vaak tegenkwam en ze onmogelijk dossiers kon hebben gelezen, laat staan over de bewakers. Wanneer haar ogen de zijne wel leken te doorboren, leek hij voor kort even te zinken in haar ogen, maar wist zichzelf te herpakken door met zijn keel te schrapen en te bedenken wat het slimste antwoord op dit moment kon zijn. ''Stuff.'' Antwoordde hij maar lichtelijk nonchalant en stopte zijn handen weer koeltjes in zijn zakken van zijn broek.
Thank god dat ze er niet echt op door ging en dat ze hier weg wou gaan. Maar hetgeen wat hij niet verwacht had was dat ze zijn hand gepakt had binnen no time en hem meetrok door de rozentuin heen, naar de ingang van de algemene ruimte. Het was al voorbij voordat hij het doorhad en keek even om zich heen of hij geen andere bewakers of sterker nog; zijn baas had gezien. Het voordeel was van dat ze niet in zicht van camera's waren geweest, dus hopelijk had niemand hen kunnen zien. Door de deken van regen zouden de andere patiënten zich niet gemakkelijk naar buiten kunnen glippen, tenminste, de meeste hadden er niet echt behoefte aan om met dit noodweer in de rozentuin te staan dansen.
Hij kuchtte even wanneer ze binnen waren en hij rondkeek. Leek het nou maar zo, of hadden ze echt geluk gehad? De enige die hen heel misschien had kunnen zien was de jongen die iets brabbelde over dat zijn teddybeer zijn ouders had vermoord, maar veel aandacht besloot hij zich er niet aan te besteden. ''Dit? Oh, dit is niets.'' Antwoordde hij op de vraag van Brianne over zijn pak. Hij zette zijn zonnebril af, klemde die aan zijn pak vast bij zijn kraag en wenkte Brianne. ''Ik zal een handdoek voor je halen, die gekken hier zullen je nog raar aankijken waarom je zo nat bent geworden.'' Ethan wist dat hij eigenlijk nog bij zijn post had moeten staan, bij de hooischuur, maar hij was niet achterlijk. Er was niemand meer buiten, daar was hij haast zeker van, en de baas kon het onmogelijk veroorloven dat er nóg iemand zich ziek melde en hij zou zeker wel ziek worden van die koude regen als hij ook maar langer dan dit buiten had gestaan. In gedachten, opnieuw, liep hij naar het toilet van de werknemers en griste daar twee handdoeken van vandaan. Daarna liep hij koeltjes terug, gaf er één aan de meid en begon daarna zijn haren af te drogen, waarna ze echt helemaal warrig lagen. Verschillende puntjes staken uit en zijn hele model was naar de mallemoeren, maar eigenlijk maakte zijn haarstijl niet veel uit, het was altijd wel sexy. Hierna knoopte hij zijn pak rustig los, waardoor alleen zijn hemd nog zichtbaar was. Maar doordat er daar ook regendruppels op waren gevallen, doordrong zijn huid er op sommige plekken doorheen. Hij hing zijn pak op het dichtstbijzijnde bankje en legde zijn zonnebril er bij.
''Gaat het weer wat?'' Vroeg hij aan haar, terwijl hij nog de laatste restjes water van zijn gezicht afdroogde en haar glimlachend aankeek.
Terug naar boven Ga naar beneden
Brianne

Brianne


Aantal berichten : 378
Registratiedatum : 16-12-11
Leeftijd : 27
Woonplaats : In een onderwatergrot in een mooi hutje van zeewier

Character sheet
Naam: Brianne Ariana Audley
Partner: Let's forget about the rest... just the two of us.
Reden van plaatsing: Paniekstoornis, soms stemmen in haar hoofd

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptydi jan 24, 2012 5:23 am

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Sanstitre20b

I wanna leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, and something that I left behind
When I leave this world, I'll leave no regrets
Leave something to remember, so they won't forget
~


Het was grappig hoe hij iedere beweging die hij in haar richting maakte met zijn ogen probeerde te verbergen, alsof hij niet naar haar keek. Het deed haar zacht grijnzen maar net zoals de man voor haar liet ze niet merken dat ze het pure humor vond dat hij haar probeerde te negeren. Dat zou hem toch niet lukken, dat kon ze hem nu al melden. Ze grijnsde zachtjes, haar blauwe ogen fonkelden van plezier toen ze gelijk bleek te hebben wat betreft zijn familie. Hoe ze dat wist? Makkelijk. Hij hief een van zijn wenkbrauwen, al zei ze het zelf nogal sexy, omhoog en glimlachte erbij. Ja, ze was dan wel een complete retard zoals mensen het zouden noemen, ze was er wel eentje met mensenkennis. Dus hij was ook uit zo’n… gezin? Dat vond ze nogal apart aangezien de jongeman voor haar nou niet bepaald haar idee was van streng gelovig. Voor zover ze had gezien droeg hij geen kettinkje met een kruisje, laat staan enig ander teken dat hij gelovig was. Zij had tijdenlang toen ze nog gelovig was, nu al lang niet meer, iedere dag een gouden kruisje met een diamantje om haar nek gedragen en het alleen afgedaan als ze ging douchen of dansen. Zijn zachte kuch maakte haar los uit haar gedachten en ze keek toen met een vrolijk, verwachtingsvol gezicht op. Ja, hoe zou hij zich hier onderuit praten? Zou hij gewoon van onderwerp wisselen of ging hij echt op haar opmerking in..? Nope, hij wisselde van onderwerp. Dat was aan de ene kant laf, aan de andere kant best slim.. ‘Stuf?’ herhaalde ze zijn woorden terwijl een zacht geproest voortkwam omdat ze haar echte gelach probeerde in te houden. Dus dat wist hij van haar.. stuff? Een rilling van irritatie schoot door haar lichaam. Haar leven was geen stuff, haar hele karakter alles wat zij was… dat was Brianne, geen stuff. Maar ach; hij kon het niet beter weten, hij was immers een man; die maakten nog wel eens misplaatste opmerkingen… tenminste, de mannen die zij kende dan. ‘Nou, voor zover ik zie is jouw niets een pak,’ merkte Brianne toen kalm op waarna ze iets verder keek dan alleen het pak, maar naar het merk. ‘En zo te zien niet eens een goedkoop pak ook, verdient deze baan soms goed?’ vroeg ze hem toen terwijl ze hem onschuldig aankeek, enigszins gekwetst omdat door haar hoofd spookte dat de enige reden waarom mensen hier dus zouden werken was omdat het zeker bakken met geld verdiende. Want zeg nou zelf; wie wilde dag in dag uit bij zulke mentaal doorgeslagen kinderen zitten?

Haar gekwetste blik veranderde al snel weer in die zachte, vriendelijke bijna perfecte blik die over haar gezicht heerste. Een kwart van de tijd was het een masker, driekwart van de tijd was die blik ook echt gemeend want zo ongelukkig was Brianne niet eens; ze was wellicht een van de meest normale mensen hier aangezien enkele problemen die ze had met medicatie konden worden verholpen, of althans voor een groot deel. Ze glimlachte dankbaar naar Ethan toen deze zei een handdoek te gaan halen en plofte neer op een van de banken die er stond in, hoe kon het ook anders, een witte kleur.
Toen hij weer terugkwam viel haar blik op de nonchalante tred die de jongen had en ze grijnsde, vroeg zich af of de man ooit wel eens was uit geweest naar een club, al gokte ze van niet. Voorzichtig maar met een dankbare glimlach nam Brianne de handdoek aan en droogde hier voorzichtig haar haren mee zodat ze niet ook nog eens om een borstel zou moeten vragen. Terwijl de jongen zijn pak losknoopte volgde Brianne iedere beweging met haar ogen op haar gemakje maar toen zijn pak uit was schoot haar blik naar het witte hemd. Sukkel, wist hij niet dat witte hemden doorschenen als ze nat wa… als ze nat waren. Haar blik schoot nu nog meer haar het hemd toe en ze had gelijk; de plekken waar regendruppels waren schenen door en deden haar zacht glimlachen. ‘Handig,’ zei ze daar slechts grappend op terwijl ze hem vriendelijk aankeek. ‘Laat me raden, het is verboden om patiënten je naam te vertellen?’ vroeg ze hem toen zacht lachend. ‘Niet dat ik het een probleem vind; ik vind het wel sexy.. op een rare manier,’ merkte ze gewoon op alsof het het normaalste van de wereld was, mensen zouden toch denken dat ze mentaal gestoord was; dus ze kon zeggen wat ze wilde zeggen. ‘Ben je überhaupt ooit eens uit geweest, of ben je iedere dag braaf twee keer naar de kerk gegaan?’ vroeg ze toen verder waarna ze weer beetje bij beetje haar haren droogde, haar ogen nieuwsgierig op hem gericht vanaf de bank, waardoor hij een heel stuk groter leek.



B R I A N N E
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptyma jan 30, 2012 11:30 am

''Maakt dat wat uit?'' Grijnsde hij naar de dame, wanneer ze had gevraagd over zijn pak die anders duidde dan de rest van de bewakers die hier rondliepen. Ja, hij had misschien een iets belangrijkere rang, maar dat kwam alleen omdat zijn familie die hiervoor hadden gewerkt gewoon hoger waren geweest. Dat maakte hem ook wat specialer dan de rest, niet dat dat extraatje hem leuker maakte, meer dan het minimumloon verdiende hij namelijk ook niet. Nee, het was gewoon simpel geweest, een zwart pak. Doordat hij nu natuurlijk dat pak had losgeknoopt en uit had gedaan, waren zijn spierballen overduidelijk zichtbaar van zijn armen en bovendien ook zijn sixpack doordat zijn hemd doorscheen. Stom van hem, maar hij had er ook niet bepaald bij nagedacht dat het regende buiten, terwijl hij vanochtend dit pak simpelweg snel had aangetrokken. Daar had hij geen enkel moment aan kunnen denken, zijn baas dwaalde alleen maar door zijn hoofd heen, omdat hij al veel te laat was en door het uitkiezen van perfecte kleren alleen maar meer tijd zou gaan kosten. Tijd kostte geld, dat stond zeker weten vast.
Wanneer haar stem weer klonk, keek hij vanaf het uitzicht van de rozentuin richting haar gezicht en merkte de vriendelijke blik op. Hierdoor kon hij het niet weerstaan om er zelf ook ééntje terug te geven en heel eventjes op te gaan in het mooie moment, wat hij zelden meemaakte. Deed ze dit expres, of was ze echt gewoon normaal van binnen? Afgezien van de paniekstoornis die ze wel eens kon hebben, was ze eigenlijk best normaal, moest hij toegeven. Het was vreemd hoe 'normale' mensen zulke schoonheid konden wegsturen naar een psychische kliniek, waar ze de rest van hun leven moesten zitten. Ieder mens had wel iets beperkts in zich zitten, maar bij de één kwam het er wat meer uit dan de ander, tenminste zo zag hij het. Het was gek, maar was hij nu filosofisch bezig? Hij merkte dat hij iets te lang naar haar aan het staren was, en hield zijn blik al gauw genoeg weer van haar af, voordat hij misschien als een of andere verlangende pedofiel beschouwd zou worden. ''Laat ik het maar houden op Mister Anonymous.'' Zei hij met een zachte grinnik en luisterde haar volgende vraag aan, terwijl hij de handdoek alweer wat sexy door zijn haren heen bracht. De laatste vochtige druppels wreef hij er hiermee uit en legde het zijden doek naast zijn bovenkleding neer op de bank, zodat het niet meer vochtiger zou worden. ''Ik ga één keer per week heen, maar eerlijk gezegd vind ik er weinig aan.'' De laatste zin wat hij uitbracht fluisterde hij in haar oor, wanneer hij naast haar op zijn hurken was gegaan. Hij had het zó verricht dat het zelfs voor de mensen, zowel als de camera's, om hem heen niet had geleken op een fluistering en dat hij gewoon even simpel door zijn hurken was gegaan om iets van de grond af te rapen. Ethan was dan ook al vlug weer naar sta-stand gegaan en zodra hij zijn ogen op haar ogen richtte, merkte hij vanuit zijn ooghoeken op dat er een gedaante hun kant op kwam. Het was dat joch wat net met zijn teddybeer 'gespeeld' had en rare dingen had gezegd over moorden. Hij kwam als een gek op de meid af, had een oor van de beer in zijn mond hangen en had zijn armen naar voren gestoken om haar ieder moment bij haar keel te kunnen grijpen.
Dit liet de bewaker echter niet gebeuren en greep dat kind meteen bij zijn schouders, waardoor hij meteen gestopt werd. Hij merkte dat hij best krachtig was, maar helaas voor het jochie was Ethan veel sterker. ''Jij gaat maar even lekker afkoelen in de isoleercellen, Jessie.'' Bromde hij en nam hem mee aan zijn linkerpols het gebouw door. Hij stribbelde dan wel tegen, maar omdat de bewaker sterker was kon hij er weinig tegenin brengen. Al gauw had hij het gepiept gekregen om hem in een witgekleurde cel te zetten waar het rustig was geweest, geen kip te bekennen, dus kon hij rustig even tot zichzelf komen. Ook al was hij soepel geweest dat hij zijn beer mocht houden, dat hoorde bij zijn ziekte. Hij moest altijd iets bij zich hebben wat hem tot rust kon manen, maar aan de andere kant wekte dat dus ook kwade gevoelens bij hem op, zoals nu dus bleek, zomaar uit het niets. Vlug beende hij terug naar de algemene ruimte en ging naar Brianne toe. ''Hee, gaat het? Dat was even schrikken, maar hij kan je niets doen hoor, niet wanneer ik in de buurt ben.'' Hierbij trok hij charmant zijn rechter mondhoek omhoog en legde voor kort zijn rechterhand op haar bovenarm, om haar een teken van zorg te geven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Brianne

Brianne


Aantal berichten : 378
Registratiedatum : 16-12-11
Leeftijd : 27
Woonplaats : In een onderwatergrot in een mooi hutje van zeewier

Character sheet
Naam: Brianne Ariana Audley
Partner: Let's forget about the rest... just the two of us.
Reden van plaatsing: Paniekstoornis, soms stemmen in haar hoofd

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptydi jan 31, 2012 6:06 am

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Sanstitre20b

I wanna leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, and something that I left behind
When I leave this world, I'll leave no regrets
Leave something to remember, so they won't forget
~


Wat een kwelling. Een verschrikkelijke kwelling. Hóé konden ze het haar hier nog erger maken dan de mensen die juist bedoeld waren om níét leuk, knap, sexy, aardig of enige andere positieve eigenschap van Disturbia weg te houden en er de meest knappe man neer te zetten waardoor ze pas merkte dat het net een afkickkliniek voor haar liefde voor knappe jongens was en ze nu een ultieme test waren aan het houden; weersta hem, dan kun je de wereld aan ofzo. Leuk. Maar dat lukte haar zeker wel, hoe was echter de vraag die je kon stellen. Ze glimlachte even vriendelijk naar hem terwijl ze haar handen voorzichtig door haar haren heen haalde en dit zo enkele seconden bleef herhalen. ‘Dat maakt zeker uit,’ zei ze toen zacht glimlachend tegen hem. ‘Dan weet ík namelijk hoeveel ik bij je kan doen, wie weet stond het wel door de gemeengraad ofzo en was een zwart pak zeer gemeen?’ zei ze toen zacht lachend waardoor je doorhad dat ze niet gewoon wel degelijk compleet gestoord was, maar het als grapje bedoelde. De vriendelijke blik die haar toen werd gegund deed haar ogen vol plezier staan en een glimlach deed haar mondhoeken omkrullen terwijl ze een grijns nog wist te onderdrukken. Toch verlegen dat ze zo rustig zat met een bewaker wendde ze haar blik af naar haar handen die ze inmiddels op haar schoot had gelegd om zijn blik niet te zien. Wederom: leuk. Mister Anonymous.. ach, het bracht wel leven in de brouwerij; zij wist niet wie hij was en hij wist n… oh wacht. Dat wist hij wel. Zonde, nu was het hele spelletje weg.. Maargoed, dat was ook wel leuk zo, toch? Nu pas was het gegrinnik haar opgevallen en ze trok, net zo charmant als de man voor haar, haar wenkbrauw even op maar glimlachte toen vriendelijk, ‘je weet toch dat ik een heleboel geregeld kan krijgen, is het niet?’ zei ze toen lachend tegen hem. ‘Dan kom ik dus ook wel achter je naam, ooit.’ zei ze toen zacht lachend met een knipoog. Nee, ze zou zijn naam niet gaan zoeken; zo verslaafd was ze nou ook weer niet aan hem.

Toen hij naast haar neerhurkte en zijn warme adem woorden vormden die haar oor in gingen schoot een rilling over haar lijf heen. Ze glimlachte. ‘Ik geloof,’ fluisterde ze toen net zo zacht terug, ‘dat maar één keer naar de kerk gaan een schande is,’ vervolgde ze toen glimlachend. ‘Niet dat ík het erg vindt,’ zei ze toen, ‘maar ik geloof dat er mensen zijn die er wel moeite mee hebben.’ haar ogen waren op de zijne gericht terwijl ze hem uitdagend aankeek. Ja hij was knap, ja hij was onbereikbaar en já, ze vond onbereikbare mannen altijd wel leuk… ze zag ze meestal als een uitdaging, maar nu niet. Nu zag ze hem als… dat wist ze eigenlijk niet. Bewaker waarschijnlijk, iemand die de rest van zijn leven met haar opgescheept zat omdat dit haar thuis zou zijn totdat ze ergens werd begraven. Toen Mister Anonymous dan opstond zag ze vanuit haar ooghoeken iets op hun afkomen met een soort gegrom dat werd gedempt door iets.

Haar ogen werden groot toen twee uitgestoken armen haar kant op kwamen en ze gilde. Shit. Paniek. Ze kromp ineen terwijl ze zich tot een bal oprolde en haar handen op haar hoofd plaatste. Haar ogen kneep ze paniekerig dicht terwijl ze in een van de zakjes in haar rokje, ja haar rokjes hadden zakjes; ze waren multifunctioneel, probeerde te zoeken naar haar medicijnen. Weer een gil, niet van haar deze keer. Nee, van Abby in haar hoofd die heel even leek te ontwaken maar toen net zo snel weer wegvaagde. Ze slikte paniekerig het wit gekleurde spul en haalde diep adem en voelde hoe haar lichaam wel meteen op de medicatie leek te reageren. Thank god. Ze keek op, alles was in een paar seconden gebeurd, hooguit zo’n tien seconden. Ze zag de man met de jongen aan het andere eind van de ruimte en hoorde hem nog net iets over isoleercellen zeggen. Brianne slikte, voelde hoe haar hart in haar keel was aan het kloppen. Ze keek omhoog naar het plafond, wit. Haar adem werd rustiger, meer onder controle, en ze keek weer voor zich uit waar de man weer door de deur heen verscheen, weer die mannelijke tred. Ach, ze kon hem nooit krijgen dat was 1. niet mogelijk door de situatie en 2. niet mogelijk door haar en 3. hij wilde haar sowieso niet. En een vier moest ze nog verzinnen, maar dat zou waarschijnlijk iets zijn dat ze geen gevoelens voor hem had of iets dergelijks, dat zou het nu tenminste zijn. Het enige gevoel dat er was, was lust. En dat vooral omdat ze in alle tijd dat ze hier zat alleen maar jongens had gezien die net een baby waren in een volwassen lijf. Oftewel; Brianne had in lange tijd gewoon geen… ja… boy material gezien. En dan bedoelde ze góéd uitziende jongens. En liet deze man er nou net een zijn. God wilde haar vast straffen dat ze niet gelovig was via deze manier: als jij niet gelooft, krijg je hem niet . Ze vond zijn grap in ieder geval niet leuk, daar kwam het toch wel op neer.

Zijn woorden deden haar opschrikken uit haar gedachten en weer een glimlach opzetten. ‘Eh ja, het gaat wel,’ murmelde ze er toen uit waarna ze een speelse blik kreeg bij zijn laatste woorden. ‘Dus dan moet je maar in mijn buurt blijven,’ concludeerde ze toen uitdagend terwijl haar ogen richting de camera schoten. Ja, haar vader was een man van de politie, zo’n man die het goede deed. Voor zover zij wist was haar vader altijd degene die haar vrienden bonnen uitschreef als ze te hard reden en stond zij voor gek. Maargoed, ze had ook wel wat van hem geleerd. De meeste camera’s hadden een bepaalde hoek waarin je niks kon zien, en ook een bepaalde grens waarin ze geluid konden opvangen. Haar ogen schoten door de kamer heen en er was één hoek in de hele kamer die niet werd gefilmd. ‘Meekomen,’ fluisterde ze toen onopvallend in het oor van de man waarna ze opstond en rustig naar die hoek liep en op het kleine bankje daar ging zitten. De leeshoek. Het was sowieso niet handig er een camera te hangen: de enorme planken vol boeken lieten niks zien dus ze zouden er geen baat bij hebben bedacht Brianne zich toen. ‘Wil je dan nu wel je naam vertellen?’



B R I A N N E
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan
Bewaker
Ethan


Aantal berichten : 110
Registratiedatum : 19-01-12

Character sheet
Naam: Ethan Ryder
Partner: *Epic stem* ''So lonely, so lonely, so lonely...''
Reden van plaatsing: Het is zijn plicht voor het dorp om hier te werken.

You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Emptydo maa 01, 2012 11:08 am

Zijn hand die hij op haar schouder had neergelegd haalde hij zo gauw als die er was weer weg, om geen vreemde gedachtes te wekken bij het meisje. Gelukkig kwam er een antwoord uit haar mond en was ze niet erg lang in haar paniek geschoten, zoals ze wel eens kon hebben, als hij haar dossier goed gelezen had. Hij knikte op haar antwoord dat het wel met haar ging, al was het maar een matige reactie en van haar blik ontstond er automatisch een lichte glimlach op zijn eigen gezicht. ''Zolang er gevaar dreigt wel, maar ik zie niets wat je nu bang kan maken.'' Zei hij daarop terug op een eigenwijze toon en keek haar diep in haar ogen aan. Hij was dan misschien wel gemakkelijk over te halen en nog best jong vergeleken met de rest van de bewakers hier, maar liet zich ook weer niet helemaal over zich heen lopen door zich te laten gebruiken door de tieners hier. Daar was hij te goed getraind voor. Het feit dat dat zij even omhoog keek, deed hem naar haar hals kijken. Zo kwetsbaar, onaangeraakt, zo... smooth. Hij wist niet hoe hij het kon verklaren, maar kon zijn blik op één of andere manier niet meer er vanaf scheuren, weg halen. Zelfs knipperen was iets wat hij vermeed.
Totdat ze weer bewoog en hij gauw genoeg zijn blik naar een bepaald punt op de grond wist te brengen en had in gedachten om nu gewoon weg te lopen, naar de isoleercellen. Naar de plek waar hij net het kind in gesmeten had, checken hoe het met hem ging. Gezien het feit dat hij haar net bijna aangevallen had, zonder enkele reden. Tenzij ze hem iets geflikt had, waar hij haar niet zo gauw voor aanzag. Tenminste, niet zonder dwang, de stem die zich in haar hoofd bevond was onnatuurlijk. Ethan betwijfelde zelfs of het wel realistisch was te beschrijven, of gewoon grote fantasie van Brianne. Hij wist zichzelf omhoog te drukken door middel van zijn spieren en stond toen volledig rechtop, keek voor kort om zich heen. Of ze eventueel gezelschap hadden. Maar dat bleek niet zo te zijn, behalve de oneindige bakken met water die uit de hemel bleven vallen. Op dat moment hoorde hij een stem in zijn oor fluisteren, waarvan de haren in zijn nek recht overeind kwamen te staan en hij meteen naar haar omkeek vanaf het raam. Zonder wat te zeggen of wat te doen liet hij zich zo gezegd meetrekken naar de hoek. Het viel hem op dat er hier op dit punt geen zicht was van camera's en op het eerste oog ook geen teken van leven als er eventueel tieners of collega's van hem vanuit de hallen zouden komen, richting de algemene ruimte. De hoek waar boeken stonden, waar ze gebruik van konden maken om te lezen. Om in de fantasie van schrijvers te kunnen schuilen en voor eventjes uit zichzelf te kruipen. Gauw genoeg richtte hij zijn aandacht terug op de blondine en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. Waar sloeg dit op? Totdat hij haar stem hoorde was hij licht in verwarring, maar toen viel alles op zijn plaats. Dus ze had hem hierheen gesleurd voor zijn naam? Hij boog lichtelijk voorover, zodat hij gedeeltelijk over haar heen boog, wat dominanter over kwam maar ook op ooghoogte zou zijn. ''Zoals je hier ziet,'' hij wees naar de plek waar het naamplaatje hing op zijn zwarte pak, ''hangt er hier een kaartje met mijn naam erop. E. Ryder. Daar zal je het mee moeten doen.'' Fluisterde hij even zacht terug zoals zij net had gedaan wanneer ze hem vertelde dat hij mee moest komen en er ontstond zelfs een geniepig grijnsje op zijn gezicht. ''Ik heb wel wat beters te doen dan dit.'' Vervolgde hij, waarna hij omkeek of er al iemand was aangekomen waar hij zich bezig mee kon houden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty
BerichtOnderwerp: Re: You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent    You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent  Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» A new start ? Hell no~
» Hungry like Hell [Matt]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Disturbia :: Disturbia Clinic || Buiten :: H.-
Ga naar: