Echo...

Een schelle gil, doet me in elkaar krimpen, een rilling schiet door mijn lichaam. Kippenvel bedekt mijn lichaam, tranen branden achter mijn ogen. Krampachtig druk ik mijn handen tegen mijn oren, ik wil het niet meer horen. Wil me er voor afsluiten, maar weet dat dat niet kan. Dat ik haar gegil zal blijven horen, tot ze haar uiteindelijk met rust laten of ze haar zo hard hebben geslagen dat ze bewusteloos is. Gefrustreerd bijt ik op mijn lip, ik wil wat doen. Ik kan dit toch niet toestaan? Ze gaat er aan kapot! Abrupt kom ik overeind, storm de trap op. Met mijn vuisten ram ik op de deur. "Laat me eruit!" Schreeuw ik, woedend schop ik tegen de deur in de hoop dat die mee geeft. Maar er gebeurt niets. Zeker tien minuten blijf ik zo staan, schreeuwend, bonkend op de deur. Uiteindelijk vliegt deze open, klapt met zo'n vaart tegen me aan dat ik achterover sla en de kelder trap af val. Kreunend beland ik op de grond, til mijn hoofd iets op zodat ik de grote gestalte van mijn vader boven aan de trap kan zien. Hij kijkt op me neer, ik ken de blik in zijn ogen maar al te goed. Weet wat er komen gaat, instinctief kruip ik naar achter. Bloed druppels vallen op de grond, met mijn vingers voel ik aan mijn slaap als ik mijn hand terugtrek zie ik dat er bloed aan kleeft. Met drie stappen is mijn vader beneden, nog twee en hij staat voor me. Hij torent boven me uit. "Niet doen." Fluister ik, maar het heeft geen zin. Een harde schop in mijn ribben, een trap tegen mijn borst. Ik word opgetild aan mijn arm. "Als ik je zeg dat je je kop moet houden, dan houdt je je kop!" Schreeuwt mijn vader, terwijl hij me door elkaar rammelt. "Maar..." Ik krijg niet de tijd mijn zin af te maken, word tegen de muur aan gegooid en alles word zwart.

Met een ruk schoot Dante overeind, zweet druppeltjes kleefde aan zijn voorhoofd. Het duurde even voor dat hij besefte waar hij was, wie hij was. Hij was niet in Italië, hij was geen zeven meer en zijn vader was dood. Huiverend haalde hij adem, zijn zusjes gegil echode nog na in zijn hoofd. Zonder te aarzelen, schoof hij de dekens van zich af, slingerde hij zijn benen over de rand van zijn bed en kwam hij overeind. De vloer voelde koud aan onder zijn blote voeten, snel pakte hij zijn trainingsbroek, een shirt en een vest trok die aan. Om nu in zijn boxer over de gang te gaan lopen, leek hem niet erg slim. Dan werd hij sowieso direct terug gebracht naar zijn kamer en daar zat hij niet op te wachten. Zonder er verder over na te denken, duwde hij de deur open. Zo geruisloos mogelijk liep hij door de verlaten gang, het was er doodstil. Zou iedereen liggen slapen? Of zouden er meer mensen zijn die door nachtmerries uit hun slaap werden gehouden? Het was jaren geleden dat Dante normaal geslapen had, al sinds de dood van zijn zusje achtervolgde de beelden van vroeger hem in zijn slaap. Ze lieten hem niet los, overvielen hem wanneer hij op zijn kwetsbaarst was. Dante stak zijn handen in zijn zakken, liep in de richting van de gangen die er bijna altijd verlaten bij lagen. De begeleiders kwamen er bijna nooit, en dat maakte het een uitstekende plaats om rond te dwalen. Al helemaal op een tijdstip als deze. Er werd gezegd dat het er spookte, en sommige patiënten geloofde dat daadwerkelijk. Maar Dante niet, er bestonden geen geesten en als ze bestonden dan konden ze toch niks uit vreten.
Doordat hij nog op blode voeten liep hoorde je hem nauwelijks, het feit dat hij op de bal van zijn voet liep droeg hier ook aan bij. Verveeld daalde hij een stukje van de keldertrap af, ging op één van de traptreden zitten. Hij leunde met zijn rug lichtjes tegen de muur, staarde zwijgend de duisternis in. Hij was nu al weer bijna vier dagen in Disturbia kliniek, dit was echter de eerste dag die hij buiten de muren van de isoleercel door bracht. Toch voelde hij zich nog altijd een gevangen, en dat zou niet veranderen. Tenzij hij een manier zou vinden uit te breken, maar die kans was klein en als het hem lukte uit te breken dan kon hij nergens heen. Dante wist dat dit de rede was waarom hij naar de kliniek gebracht was, voor de tweede keer. Ze waren bang dat als ze hem in een gevangenis stopte hij uit zou breken, en hij kon ze geen ongelijk geven. In Fox River had hij ook al een plan klaar gehad om uit te breken, hij moest alleen nog één paar puntjes op de i zetten en dan was hij een vrij man geweest. Helaas werd hij nog voor hij uit kon breken in een isoleercel gezet, tot hij opnieuw was veroordeeld tot levenslang maar dit keer niet in een gevangenis maar in een gesloten inrichting. Hij wist niet wat erger was. Bij beide zat hij opgesloten, had hij niet de bewegingsruimte die hij nodig had. Maar hier werd hij aangekeken als gek, hier was hij gestoord net als alle patiënten. In de gevangenis was je toch nog meer een mens, je hoefde niet gek te zijn om er te zitten. Als je hier zat moesten er toch wat draaitjes los zitten, je moest in elk geval een etiket hebben met daarop wat voor stoornis je had. Pure onzin. Alleen omdat je anders dacht was je toch niet per definitie gek? Maar ja was had je er aan? Als je eenmaal een stempel opgedrukt had gekregen kwam je er niet meer vanaf, het was als een brandplek die je nooit meer kwijt raakte. Hij zou de rest van zijn leven een ADHD'er met een antisociale persoonlijkheidsstoornis blijven en misschien dat er nog een keer psychopathie bij op zou komen ook. De psycholoog bij wie hij onder behandeling stond, had het er wel van gehad dat hij hem er op wou testen. Maar hij had ook uitgelegd dat sommige kenmerken van ASPS sterk overeenkwamen met die van psychopathie en het feit dat hij hoogbegaafd was maakte het geheel nog complexer. Dit omdat hij zich meer dan de meeste ASPS patiënten bewust was van zijn situatie, en de gevolgen van bepaalde daden. Voetenstappen weerklonken, Dante keek op. Kneep zijn ogen tot spleetje's. "Wie is daar?" Zei hij, zijn stem had iets ijzig. Er ging iets dreigend's van uit, juist doordat de woorden zo rustig waren uit gesproken. Het was duidelijk dat Dante niet bang was voor het geen dat zich in de duisternis verschool, en dat hij zich meester voelde over de situatie. Of hij dat nu was of niet.

[Iedereen welkom ]

Met zijn hand wreef Dante over zijn schouder, tijdens een gevecht in de gevangenis was die door één of andere eikel uit de kom gerukt. Ach, de man was er niet veel beter van af gekomen, hij had aan het gevecht twee gebroken ribben en een blauw kaak over gehouden. Erg lang had Dante niet met zijn ontwrichte schouder rond moeten open, een vriend van hem had zijn arm terug op zijn plaats getrokken. Als het aan de bewakers had gelegen, hadden ze de jonge Italiaan pas de volgende dag naar de dokter gestuurd. Ja Dante was zo wel goed in het maken van vrienden, als het maken van vijanden. Beide kon hij even snel, het enige probleem was dat hij niet goed was in het instant houden van relaties. Iets wat gold voor bijna alle ASPS patiënten. Hierdoor hield hij uiteindelijk vaak meer vijanden dan vrienden over. Een zucht schoof over zijn lippen, hij trok zijn shirt recht. Waardoor het litteken dat deels zichtbaar was geweest, weer werd verborgen onder de donkere stof. Dante haatte zijn littekens, de littekens die zijn lichaam ontsierde. De een verhaal vertelde dat hij voor zichzelf wou houden. Die lieten zien dat zijn jeugd alles behalve plezierig was geweest. Hij hield zijn shirt ook bijna altijd aan, enkel als hij geen keus had trok hij het uit. De littekens op zijn armen waren minder duidelijk, enkele kleine ronde littekens die afkomstig waren van de brandende uiteinde van een sigaret. Nog een paar langwerpig littekens, die verschillende achtergronden hadden. Overigens had hij niet al zijn littekens aan zijn vader te danken, een enkeling had hij op straat opgelopen en een paar andere in de gevangenis.
Dante kwam overeind. Een paar meter bij hem vandaan stond een meisje, die wat angstig op zijn woorden had gereageerd. Hij kneep zijn ogen tot spleetje's, nam haar in zich op. Ze droeg een kort broekje, een los shirt en liep net als hem rond op blote voeten. Nog iemand die niet kon slapen. Waar ze was? Dante fronste, vroeg zich af met wat voor iemand hij te maken had. "Vlak bij de kelder." Beantwoorde hij haar vraag rustig, hij deed een stap naar voren. Ze had lange blonde haren, die nog warrig zaten van het slapen. Hoe kon het dat ze niet wist waar ze was? Was ze zwaar gestoord? Leefde ze in een soort fantasie wereld? Of was het besef dat ze in een kliniek zat nog niet tot haar door gedrongen? Misschien had ze wel geslaapwandeld, had zijn stem haar wakker gemaakt. "Wat doe je hier?" De ijzige toon die eerst in zijn woorden had weerklonken was geheel verdwenen, nu hij wist wie hij tegen over zich had voelde hij niet langer de neiging met zijn stem te tonnen dat je niet met hem moest sollen.

De vloer voelde ijskoud aan onder zijn blote voeten. Waarom had hij ook al weer geen schoenen aangetrokken? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op het blonde meisje tegenover hem. Waarom zou ze hier zitten? Wat was de reden van haar plaatsing? Schizofrenie? Manisch depressief? Anorexia nervosa? Borderline? Iets anders? Het was vreemd dat je mensen altijd direct in een hokje plaatste, ook al was je er tegen. Je kon niet anders, het ging van zelf. En dat irriteerde Dante. In de gevangenis had hij zich bij iedereen afgevraagd waarvoor ze veroordeeld waren. Hadden ze een winkel beroofd? Een ruit ingegooid? Iemand vermoord? Een zedendelict gepleegd? Vooral aan die laatste groep had hij een ongelooflijke hekel, iedere man die het maar in zijn hoofd haalde tegen de wil van een meisje aan haar te zitten zou hij het liefst de nek om draaien. Hij balde zijn handen tot vuisten, ademde langzaam uit en ontspande ze weer. Tot tien tellen, had de psycholoog tegen hem gezegd. Yeah, right. Alsof dat hielp als hij écht boos was. Nee, als een woeden aanval éénmaal bezit van hem had genomen, was hij niet meer te stoppen. Ja hoor, daar gingen zijn gedachten weer, binnen enkele seconden waren ze van het meisje afgedwaald naar zijn woedeaanvallen. Dat terwijl de laatste alweer een week geleden was. Hij zat hij hier ook niet vanwege zijn woedeaanvallen, zoals sommige mensen hier. Hij zat hier van wegen zijn ASPS, en zijn neiging tot moorden.
Het meisje leek verward, ze draaide zich om, begon te praten maar stopte weer. Ze had een droom. Als hij haar zo zag staat, vermoedde hij dat het geen fijne droom was geweest. Hij aarzelde, in dit soort situaties wist hij nooit wat te zeggen. Zodra hij zich in de gevoelens van andere moest verdiepen haakte hij af, ze waren zo onbegrijpelijk. Het meisje leek zelf niet te begrijpen hoe ze hier terecht was gekomen, ze leek niet overtuigd van haar eigen conclusie. "Slaapwandel je vaker?" Vroeg hij, terwijl hij haar nog eens onderzoekend in zich op nam. "Je bent nog steeds in de instelling, of het een slim plan is dat je bij de kelder rond hangt weet ik niet." De laatste woorden voegde hij er schouder ophalend aan toe. Hem kon het niet zo veel schelen als hij problemen kreeg omdat hij s'nachts uit zijn kamer was gesneakt. Al was het misschien beter als hij dat wel deed. Tenslotte was dit zijn laatste kans, als hij het weer verpeste moest hij terug naar de gevangenis. Dan zou zijn vonnis weer op nieuw worden uit gesproken, en misschien zou hij dan dit keer wel de doodstraf krijgen. "Ik ben trouwens Dante." Stelde hij zich voor, zich afvragend of zijn woorden het meisje een beetje gerust hadden gesteld. Waarom was ze eigenlijk zo angstig? Er was toch niks om bang voor te zijn hier? Oké, er liepen hier wel wat gekken rond maar de meeste deden niet zo veel kwaad. Althans Dante was er nog geen tegen gekomen, ja een paar jongens die net als hij moeite hadden hun agressie onder controle te houden en met wie hij dan ook in gevecht was geraakt. Maar daar bleef het bij.

Zwijgend keek hij naar het meisje, op wiens gezicht voor enkele seconden een kleine glimlach was verschenen. Zou ze ook zo rustig tegenover hem staan als ze wist wat hij allemaal op zijn kerfstok had? Hij betwijfelde het. Veel mensen zouden waarschijnlijk gillend weg rennen als ze wisten wat hij had gedaan. Niemand die naar zijn kant van het verhaal zou luisteren, niemand. Ja, de rechter had het gedaan maar dat was zijn taak. Hij moest eerst het complete plaatje kennen, voor hij er een oordeel over mocht vellen. Niet dat dat altijd het geval was, vaak genoeg werden mensen veroordeeld zonder dat men precies wist wat er was gebeurd. Hoe kwamen er anders onschuldige mensen in de gevangenis terecht? Een zucht schoof over Dante's lippen, met zijn hand ging hij door zijn korte haren. Ze waren nog korter geweest, zoals gebruikelijk was bij gedetineerde waren zijn haren gemillimeterd. Maar binnen een maand was er al weer een aardig stuk aangegroeid, en onderhand had zijn haar zijn oude lengte al weer terug.
Hij knikte ten teken dat hij het begreep, al begreep hij het niet. Hij kende dat niet, dat angstgevoel. Niet in een situatie als deze in elk geval. Maar hij wist hoe hij dit moest verhullen, hij wist hoe hij mensen kon doen geloven dat hij dezelfde gevoelens als hen had. Ook als dat niet zo was. "Misschien zou je kunnen vragen of ze s'nachts de deur op slot willen doen. Dan kom je in elk geval niet hier te recht." Hij keek haar aan, een geruststellend glimlach was op zijn gezicht verschenen. "Nee, daar heb je gelijk in. De bewakers zullen er wel rekening mee houden, en anders help ik je wel." Hij meende het, als hij partij zou moeten kiezen. Hoefde hij niet lang na te denken. Bovendien zou niet alleen het meisje, maar ook hij zelf in de problemen zitten als ze gesnapt werden hier. "Een beetje maar." Zei hij met een scheve grijns, hij volgde haar naar het trapje ging naast haar zitten. Wat hem hier bracht? "Ik kon niet slapen." Antwoordde hij, niet een erg uitgebreid antwoord. Maar ze moest er voor nu maar genoegen mee nemen, hij had geen zin om uit te leggen dat hij last had van nachtmerries. Hij zag het als een zwakte, bovendien was er een kans dat ze hem vroeg waarover ze gingen en dat wou hij al helemaal niet vertellen. Zijn verleden was van hem, en van hem alleen. "Weet je zeker dat je niet terug wilt naar je kamer?" Vroeg hij, "Het is niet dat ik je weg wil hebben hoor, maar als je wilt kun je nog een paar uurtjes slapen voor je uit bed word getrommeld." Vervolgde hij.

Het was alsof ze meer tegen zichzelf, dan tegen hem sprak. Voor een moment keek hij haar onderzoekend aan, dus de deur op slot doen hielp niet? Dan moest ze echt vast slapen, als ze in staat was zonder wakker te worden uit een raam te klimmen. Zou dat de reden zijn dat ze hier zat? Het feit dat ze slaapwandelde? Nee, dat kon geen reden zijn om op gesloten te worden in een kliniek als Disturbia. Dan moest er toch echt iets meer met je aan de hand zijn. Als hij enkel ADHD had gehad, had hij hier ook niet gezeten. Nee, met die stoornis werd je niet gezien als gevaar voor de samenleving of voor jezelf. Een glimlachje was op Taylor's gezicht verschenen, hij glimlachte terug. Als mede 'patiënten' moesten ze toch voor elkaar op komen, althans dat vond Dante. Je zou het hier niet alleen redden, dat was in de gevangenis ook zo. Zonder rugdekking overleef je het daar niet lang, nu zou het in een instelling als deze wel niet zo snel lopen. Maar dan nog. Dante schudde zijn hoofd, zich realisserend dat zijn gedachten weer af begonnen te dwalen.
Taylor leek genoegen te nemen met zijn korte antwoord, ze vroeg in elk geval niet verder en dat waardeerde hij. Hij had het niet graag over zich zelf, zijn verleden. Het was gebeurd, hij kon er niets meer aan veranderen. Het was al erg genoeg dat de herinneringen zijn gedachten niet met rust laten, hij wou ze niet ook nog eens uitspreken. Bovendien waren en bepaalde dingen in zijn verleden die mensen af zouden schrikken, dingen die er voor zouden zorgen dat ze een ander beeld van hem kregen. Dante wist dat hij van geluk mocht spreken dat hij zo makkelijk kon liegen, het verschil tussen waarheid en leugen was bij hem niet te onderscheiden. Iets wat deels te danken had aan het feit dat hij geen schuldgevoelens kende. "Daar ben ik het mee eens." Hij keek haar aan, een scheve grijns was op zijn gezicht verschenen. Hier met Taylor zitten was beter, dan alleen met zijn dachten naar een donkere gang zitten staren. Alleen met zijn gedachten en herinneringen. De schreeuw van zijn zusje die nog altijd zijn zijn hoofd na leek te echoën. Had hij het kunnen voorkomen? Het was een vraag die hem nooit los gelaten had. "Ik weet het niet precies, ik geloof naar het mortuarium." Best vreemd eigenlijk dat ze dat hier hadden, kwamen er zo vaak patiënten om?

De stenen traptrede voelde koud aan onder zijn blote voeten, zorgde ervoor dat hij wakker bleef, gefocust. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Taylor, die enkel een kort broekje en een los shirt droeg. Zonder er echt over na te denken trok hij zijn vest uit, legde die over haar schouders. "Hier, trek maar aan. Anders krijg je het koud." Hij glimlachte naar haar, om zijn blik vervolgens weer af te laten dwalen. Ergens was hij benieuwd naar wat er daar beneden lag, ja het mortuarium. Maar waarom hadden ze dat hier nodig? Zo vaak kwamen er hier geen mensen om, toch? Oké, misschien wel. Er liepen hier tenslotte allemaal 'gekken' rond, althans dat was hoe buitenstaanders hen zouden bestempelen en misschien waren ze ook wel een beetje gek. Maar wat hield dat nu eigenlijk in? Gek zijn? Wanneer was je gek? Als je anders dacht dan de meeste mensen? Als je de wereld anders zag dan de 'normale' mensen? Volgens Nietsche is de wereld opgebouwd uit afspraken, afspraken die de mens gemaakt heeft. Taal structureert en vormt de wereld. De mensen zet de wereld, naar eigen hand, doet dit naar eigen belang. Wij zien de wereld zoals wij leren dat we hem moeten zien. Dus misschien zijn mensen die de wereld anders zien dan hij in 'werkelijkheid' is wel niet gek. Misschien houden ze zich enkel niet aan de regels, wie weet zijn zei de wereld juist zoals hij echt is. Dante schudde zijn hoofd, besefte zich dat zijn gedachten weer eens totaal afgedwaald waren. En waar naar toe? Naar één of andere filosofie, over wie hij in de gevangenis wat had gelezen. Een interessante man welles waar, die uiteindelijk helemaal krankzinnig was gestorven. Maar toch, het was geen onderwerp waar je midden in de nacht over na ging denken, zittend op een kelder trap naast een meisje dat je nog geen uur kende.
"Wie weet is het wel heel gezellig, houden de bewakers daar thee kransjes." Merkte Dante droogjes op, hij keek Taylor even aan. Ze begon te praten, viel stil en schoot in de lach. Hij keek haar aan, een grijns verscheen op zij gezicht. "Ik denk dat het inderdaad goed is dat je hier wakker bent geworden en niet daar, dan had je iedereen wakker geschreeuwd." Het laatste voegde hij er op een plagerige toon aan toe, hij wist niet hoe ze er op zou reageren. Dacht er ook niet zo over na, de woorden waren zijn mond al uit voor hij überhaupt had na gedacht over het effect. Zo ging het altijd, eerst doen dan denken. Soms pakte het goed uit, soms niet. "Ik ben pas net hier, maar het was niet helemaal willekeurig gekozen. Ik wist dat deze gangen hier waren, en dat hier over het algemeen geen bewakers komen. Die zijn bang voor het donker, of zo. Daarom ben ik hier heen gegaan, ik had niet zo zin in een bewaker die me terug naar mijn kamer stuurt." Antwoordde hij. "Ben je nog nooit een bewaker tegen gekomen, als je s'nachts slaapwandelt?" Voor een moment keek hij haar vragend aan, waarna hij zijn blik weer voor zich richtte. Hoe laat zou het zijn? Zou de zon al bijna op komen? Nee, waarschijnlijk niet. Daarvoor was het nog te vroeg, of niet?