I will get used

​ ​​ ​
Hoe lang zaten ze daar nu al zo? Niet dat het haar iets kon schelen want ze hadden neits te doen, ja ok zij kon gewoon die cel uitstappen want niemand wist eens dat ze hier was maar Arnoud kon niet mee want ze hadden hem hier opgesloten. Ah ja. Even streek Mikaela door haar blonde haren en dacht na, ze had heimwee, en waarschijnlijk zou ze dat altijd wel hebben. Was ze maar thuis, weer in haar eigen comfortabele bed, niet zoals deze die hier waren en veel te hard waren ook nog. Haar ogen sloten zich even aan de herrineringen aan de tuin die aan het huis was gevestigd Die was wel twee keer zo lang hun huis, ze had er alleen maar goeie herinneringen aan en daar was ze erg dankbaar voor. Niet zoals die vreselijke herinneringen aan haar stiefmoeder die haar leven verzuurde. Toch zou ze dat graag weer terug nemen om weg van Disturbia hier te geraken. het was Mikaela wel opgevallen dat hij soms bijna in slaap viel dus zweeg ze om hem niet te storen. Ik heb je eigelijk niet gevraagt waarom je hier zit " hoorde ze hem vragen waardoor haar spieren zich in een fractie van een seconde weer opgespannen waren. Eigenlijk wou ze er niet over hebben maar ze zit hier toch tot ze dood is wat kon het dan toch voor kwaad, niets dus. "In het begin was het gewoon niet te zien, ik krijg woede uitbarstingen, het was goed verborgen waardoor niemand het besefte, zelfs euh...ik niet. Totdat mijn moeder voor mijn ogen is verm...." Mikaela brak het woord direct af en wende haar blik af toen ze de tranen voelde opkomen" Toen ze een ongeluk had" veranderde ze dat verschrikkelijke woord." Er was iets diep vanbinnen bij me geknakt, daarna had ik een heel hechte band met mijn vader omdat hij wist hoe ik me voelde maar hij wist niets van de veranderingen de woede die ik meer en meer voelde opkomen. Het zou misschien nooit boven water zijn gekomen maar toen kwam die vrouw van een stiefmoeder bij ons wonen. Ze haatte me vanaf het moment dat ze me zag en maakte sindsdien mij het leven zuur en smeet..euh af en toe dingen naar me als mijn vader niet thuis was. Op een dag toonde ze een of andere folder ofzow van Disturbia en zij dat ze me daarnaar toe zou sturen zodat niks meer in de weg kon liggen tussen haar en mijn vaders geld."Een heldere traan rolde over MIkaela haar beide wangen" Ik kon het niet meer tegen houden, die vreselijke woede die ik jaren heb kunnen inhouden en sloeg met een gebalde vuist recht in haar gezicht, jammer genoeg kwam juist op dat moment...mijn vader binnen" Even zweeg ze maar begon toen weer verder "Zonder dat hij nog nadacht is hij akkoord gegaan met die vrouw haar voorstel om mij naar hier te brengen, vanwege ik te gevaarlijk ben met die woede uitbarstingen" Nu begon ze langzaam te snikken duwde haar gezicht tussen haar handen zodat hij haar tranen niet te zien kreeg. Wat miste ze haar vader zo vreselijk.

​ ​​ ​
Natuurlijk hield ze zich sterk maar op sommige momenten door sommige gebeurtenissen is dat moeilijker dan andere keren. Een lichtte zucht verliet haar keelgat en met een vlug gebaar veegde ze haar tranen weg, zwak wilt ze al helemaal niet overkomen. Het was dom om haar zelf zo te laten gaan. Niet slim...Maar het was gewoon niet in te houden. Door nog eens goed erover te hebben gepraat heeft ze beseft dat ze nog steeds van haar vader hield en vergaf hem van wat hij had gedaan, toch kon je het niet meer terug draaien ook al wou Mikaela dat met heel haar hart. 'Zing ik zo slecht dat je er van gaat huilen' hoorde ze hem vragen waardoor ze even haar omdraaide, haar tranen lachend wegveegde en even met haar hoofd schudde." Nee zo erg is het niet" sprak ze lichtjes grinnikend. Toen hij ook zijn andere arm rond haar had geslagen en ze dichter bij hem had getrokken liet ze haar hoofd tegen zijn borskas leunen en luisterde ze naar zijn hartslag. Even sloot ze haar ogen en genoot van het geklop van het hart en kalmeerde haar wat meer, niet helemaal maar het hield wel. Je moet blij zijn met zoon vader. Hij veelste snel zoon beslissing genomen. Hij zal je gaan missen. Hij zal inzien dat hij fout zat. Vooral als je contact met hem houdt en zegt dat je hem mist" Mikaela liet zijn woorden eens goed tot haar door laten dringen en speelde het nog eens opnieuw af in haar hoofd en schudde half met haar hoofd."Ja, maar hij kan het nu toch niet meer gedaan maken?" sprak ze half vragend en zeggend. Het komt wel goed hoorde ze hem nog zeggen maar ze zei er niks op en toen ze hem hoorde zingen sloot ze haar ogen weer langzaam en luisterde naar wat hij zingde en kalmeerde nog wat meer. Toen Mika merkte dat het liedje was gestopt fluisterde ze half." je zingt mooi" Langzaam keek ze op keek hem even enkele seconden recht aan maar legde toen haar hoofd weer op zijn borstkas en staarde naar het niets."Wat mis ik men vader vreselijk" sprak meer tegen zichzelf dan tegen Arnoud.