stupid to be new

Mitchel keek geirriteerd rond. Nog steeds geloofde hij het niet. Hopend dat het een droom was. Opnieuw een nieuw gebied binnen getreden. Oneerlijk. Zijn ouders haatte hij gewoon. Waarom moeste ze hem weg van zijn jongere broer halen. Oke zijn broer is maar 4 jaar verschil dus is hij twaalf jaar. Waarom hebben ze het eigenlijk gedaan? Het is niet eerlijk. Alles verliep prima voor hem thuis....En als hij eerlijk moest zijn was dat ook voor hem zo. Toch wist hij dat dat eigenlijk maar de illusie was, in werkelijkheid? Daar was hij altijd sterk down en dan als hij dat niet is is het juist helemaal het omgekeerde. Dus zo te zien werd het nu wel teveel voor hun geworden. Maar daar kon hij toch niks aan doen? En hoe komt het dan dat het wel lukt met zijn broer. Verward schudde hij even met zijn hoofd. Hij haatte het hier nu ook al, ookal is hij hier nog maar een halfuurtje ofzow. Hij hield nooit de tijd bij dus waarom nu oppeens wel, niet dat hij hier weer na enkele weken terug weg is. Het was hem van de eerste keer al weer duidelijk geweest, hier komt hij gewoon niet weg. En daar kan hij nu eenmaal niks meer aan doen. Maar dat zat hem nu niet echt dwars, wat hem juist wel dwars zat was, dat hij zijn broert nooit meer zou zien. Nooit meer met hem kon gaan voetballen om te gaan afkoelen, nooit meer het getreiter horen van hem. Dat stak hem het meeste, zijn ouders hebben het zelfs helemaal niet met Mitchel of zijn broer besproken, alsof ze daar het volste recht op had. NIEt dus. Oneerlijk was dat gewoon. VOor iemand anders beslissen. Even zuchtte hij, maar het was nu eenmaal gebeurd en daar kan hij nu ook niets meer aan doen. Gedaan is gedaan en gebeurd is gebeurd. NIets aan te veranderen. Jammer genoeg moet hij zich daarbij neerleggen. Even streek Mitchel met zijn hand door zijn ravenzwarte haren die schuin lagen.

Nu pas nam Mitchel echt de moeite om te zien waar hij was beland. Al die andere uren die hij in de krappe auto had gespendeerd had hij voor zich uit gekeken en gewoon gestaart. Alsof hij er niet met zijn gedachten bij was, wat ook zo was geweest. Het enige kleur dat hij hier zag was wit. Echt interessant hoor, het stoote gewoon de blijheid af. Stom. één woord sprong in zijn gedachten op en dat was 'saaaaaiiii' en dat was dan ook het enige. Geirriteerd dat het echt zo was en niet gewoon een of andere droom stapte hij richting -ook weer de witte- zetel en plofde daar op neer. Hij stak zijn beide handen in zijn broekzak en legde zijn voeten verveeld op een tafeltje dat nog redelijk dicht genoeg stond om zijn voeten erop te kunnen zetten. Mitchel wist nu al dat er hier helemaal niks te beleven zou vallen als je er zelf niks zou aan doen. Maar hij heeft geluk, dingen verzinnen kon hij nog wel. natuurlijk niet altijd maar meestal lukte het wel samen met zijn broertje. Net zoals in de auto staarde hij naar zijn voeten en zijn licht groene ogen werden wazig. Zijn eerst downe gezicht veranderde en werd nu helemaal neutral, vlakjes. Wat altijd gebeurde als hij met zijn gedachten ergens anders was. Wat kon hij anders doen. Hij moest tot zichzelf komen om alles op orde te krijgen in zijn hoofd. Jammer genoeg werd die tijd hem niet gegund toen hij de deur inneens hoorde dicht vallen, Mitchel had hem zelfs niet horen open gaan. Nogal sloompjes draaide hij zijn hoofd naar de deur en zag daar een jong meisje van ongeveer rond zijn leeftijd, wat hier waarschijnlijk altijd het geval zou zijn. Leeftijdsgenoten....Zijn ouders hadden daardoor toch niet verwacht dat hij zou veranderen, vergeet die gedachten dan maar. HIj is zoals hij is en niemand zou daar ooit verandering kunnen aanbrengen ook geen leeftijdsgenoten, punt uit. Hij keek het meisje strak aan, zuchtte toen even en verzitte wat zodat hij weer gemakkelijker zat."Hey" sprak hij toen maar luchtig tegen het onbekende meisje, als ze wil spreken moest ze maar bij hem komen anders mocht ze voor hem part verdwijnen ookal zou een gesprek in een nieuw gebied hem toch opfleuren.

Met een krachtige duw kreeg Illuna de deur van de algemene ruimte open en stapte droogjes naar binnen. Bewakers die de wacht hielden en de deur omzoomde keken haar scherp aan en ze wist dat ze nog steeds in de gaten werd gehouden. Het kon haar weinig schelen wat die kleerkasten van haar dachten, ze was toch maar een van de duizenden jongeren die hier zat opgesloten, ze hadden genoeg om handen om haar met rust te laten nu. Gelukkig had ze dan eindelijk toch haar Ipod nog terug gekregen, kon ze zich terug afsluiten van dit vreselijke oord. Zacht slofte ze de witte ruimte rond, blijkbaar waren er vandaag weer nieuwelingen aangekomen. Bijna elke dag werd het voller en voller in Disturbia, Illuna vroeg zich af of ze nooit met te veel zouden worden sinds hier toch nooit iemand nog levend naar buiten ging. Een rilling liep over haar rug met de gedachte dat ze hier misschien ook nog dood zou eindigen. Je wist maar nooit, wanneer patiënten mee werden gevoerd naar de kelder wist je al dat je ze waarschijnlijk niet meer zou terugzien. Haar blik ging de ruimte door, haar eerste dag leek nog als gisteren ook al zat ze hier nu al een dikke drie maanden vast.Hoe ze zich ineengedoken in een van de zetels had gezet met haar Ipod op het hoogste volume, iedereen negerend die ook maar iets tegen haar zei. Ze was bang geweest maar dat zou ze nooit toegeven omdat het allemaal werd overschaduwd door pure haat voor haar ouders, het was allemaal hun schuld dat ze nu hier zat.
Toen ze zich een plek zocht om te gaan zitten hoorde ze vaag een stem door haar muziek door, verward trok ze een oortje uit en draaide haar hoofd in de richting van het geluid. Een jongen met zwarte haar zat nonchalant in een van de witte zetels, Illuna had hem nog nooit gezien hij was vast een van de nieuwe. Droog wandelde ze richting de zetel en liet zich neerploffen aan het andere einde. "Hoi" zei ze droog. Waarom niet even praten sinds ze nu toch al in ontvangstcomité was veranderd ?