Epic Jam

Een frisse bries beet zich vast in het gezicht van een jongen. Hij was gewoon naar buiten gelopen, van plan om het gebied een beetje te verkennen. Zijn ogen stonden best wel vrolijk. Muziek klonk door de WeSC, die hij voor de verandering gewoon 's om zijn nek had gehangen, zodat hij de geluiden uit de omgeving ook nog kon horen. Er was niks veranderd aan zijn extreme waakzaamheid. Dat kreeg je er onmogelijk nog uit. Het enige wat veranderd was, was de snelheid waarmee hij uit zijn hallucinaties werd gehaald. Daar zat Illuna voor een deeltje tussen. Ze was altijd in de buurt om hem te kalmeren, als het nodig was. Daar was hij haar heel erg dankbaar voor. Toch vond hij dat hij iets moest doen wat hij vroeger deed, gewoon ter ontspanning en om even aan de drukte en de regels van de clinic te ontsnappen. Hij was op zoek naar een plek om even onder te duiken en een van zijn favoriete hobby's terug uit te oefenen. Hij was op zoek naar een plek om te breakdancen. Het was iets wat hij in Detroit ook altijd deed, samen met Alexander en nog wat vrienden. Het was een van de dingen waar hij vrolijk van werd en nieuwe energie van kreeg. Een glimlach kwam om zijn lippen toen hij een houten constructie zag, vlak voor hem. Hij nam een aanloopje, zette zijn handen op de leuning en sprong er lenig over. De grond was redelijk vlak en glad. Perfect. Hij trok de WeSC uit zijn iPod en de muziek ging iets luider. De stilte rondom hem zorgden ervoor dat hij de muziek goed kon horen. De beats van I Can Transform Ya van Chris Brown zinderden in zijn hoofd en aders. Hij begon simpel. Some basic 2 steps gevolgd door een Kick-out. Hij had er best wel zin in. Hij ging helemaal op in zijn bewegingen, in de energie die door zijn aderen stroomde. Het enige wat telde was de muziek en de manier waarop hij zijn gevoelens wou outen. Hij deed een Coin Drop en een grijnsje kwam om zijn lippen. In zijn ogen lag een geconcentreerde blik. Om het een beetje uitdagend te maken voor zichzelf, besloot hij een move te doen die hij al een heel tijdje niet meer gedaan had, omdat hij zichzelf verwond had bij het uitvoeren ervan. Hij haalde diep adem en zijn lichaam ging vlekkeloos over op een Swipe. Deze keer leek alles goed te gaan, en hij voegde er nog een Windmill aan toe. Om te eindigen deed hij een Dead Freeze.

Hij kwam lenig overeind en zette de muziek wat zachter. Hij ging op de leuning van het prieeltje zitten en staarde zelfvoldaan voor zich uit. Jammer dat hier geen jams werden gedaan. Hij had nog niemand anders zien dansen hier. In de straten van Detroits werden vaak battle's gedaan. Spontaan uit het niets of Crewbattles die georganiseerd werden door een lokaal radiostation. Wood had een paar keer meegedaan, alleen of met zijn crew, en een paar keer had hij een mooie prijs behaald. Daar was hij best wel trots op. Hij schrok op toen hij een geluid hoorde. Een andere patiënt. Damn. Hoelang had die al staan kijken?


[Voor alle geïnteresseerden]

12 jaar geleden
"Nikki?" riep Emily vanuit het donker. Nikki balde haar vuisten. Dat was wel heel gemeen van Emily. Dat ze zich verstopte... Boven haar klonken voetstappen. Mama? Was ze nu al thuis? "Kom nou, Nikki. Je bent toch niet bang in het donker?" Emily lachte. "Kennelijk ben je toch nog een baby." Ze trok een boos gezicht. Emily wist niet waar ze het over had. Gewoon een stom, gemeen meisje. Ze zou de cola voor haar pakken en dan naar boven rennen en het tegen mama zeggen, en dan zou Emily nooit meer op haar mogen passen. Ze leunde de piepkleine ruimte in terwijl ze zich probeerde te herinneren waar mama de cola bewaarde. Daar stond het toch, op de plank? Ze stoof erop af en ging op haar tenen staan. Haar vingers sloten zich om een koel blikje. "Nikki? Nikki?" Dat was Emily's stem, maar van ver weg, schril. Voetstappen roffelden over de vloer boven haar hoofd - boven de kelder. Een tweede stem die zich plotseling ontwikkelde deed haar verstijven. Deed haar doodstil doen staan, waarna ze langzaam achterom keek. In de deuropening stond een oude vrouw in en roze jurk; haar ogen en tanden glinsterden in het donker. Mevrouw Hobb. De huid van mevrouw Hobb rimpelde en wriemelde. Toen werd hij zwart en glanzend, knetterend als een twijgje in het kampvuur. Haar haar knisperde en schoeide. Grote stukken vielen eraf. De kaken vielen open, de tanden glinsterden nog steeds.
"Welkom terug, Nikki."
Een zucht schoof over haar lippen terwijl ze voor zich uit staarde. Ze zat op de rand van de fontein, die door het weerkaatsen van het water enkele fijne druppeltjes tegen haar rug schoot. Haar donkerrode, bijna zwarte haren werden meegezwierd met de wind. Als uitzicht waren er enkel bloemen en een hoog, beveiligd hek. En de bewakers die daar rondom stonden, niet te vergeten. Ietwat geïrriteerd blikte ze met haar donkerblauwe ogen richting de vogel die constant liep te fluiten. Nog steeds schonk ze geen aandacht aan de mensen die om haar heen liepen, die haar telkens bekeken alsof ze van een andere planeet kwam. Het was mooi weer, de zon scheen hevig en wolken waren er niet te bekennen. Op dit soort dagen was ze liever buiten, dit gaf dan nog een klein beetje gevoel van vrijheid. Vanavond zou ze teruggaan naar de kelder, teruggaan naar Meneer Kyle. Ze zou haar missies zoals gewoonlijk weer voltooien. Overdag was het altijd hetzelfde: enkel een pokerface opzetten, zich anders voordoen, "vrienden" maken en een beetje de leuke uithangen. Het misleiden van andere patiënten en bewakers was hetgene waar zij haar dag mee vulde. Maar dit deerde haar niet, ze genoot ervan. Nikki stond op, streek het jurkje die ze aanhad even glad en liet haar hakken tikkende geluiden produceren op de stenen grond. Zo liep ze even, zonder doel, richting het niets. Ze kwam uit bij het prieel, waar ze tegen het hekje eromheen leunde, en enkel naar voren staarde. Toen ze een ander mens hoorde, draaide ze zich abrupt om en keek in de ogen van een jongen. Het was weer tijd voor een nieuw masker, zo te zien. Ze zette een verleidelijke, gemaakte maar toch echt lijkende glimlach op. "Oh, ehm.. Hey." zei ze toen, haar stem vriendelijk klinkend. Dat er een gemeen, angstaanjagend persoon achter haar zogenaamde imago zat, wist niemand. En niemand ging dit ooit weten ook.

Ze had geen zin vandaag. In niets eigenlijk het was zo'n dag dat je vanalles geplant had, maar als het er werkelijk op neer kwam, dan kon je niets doen. Ja, zo'n dag was het inderdaad. Ze lag op haar bed, in haar eigen kamer. Er was niemand meer, de anderen waren vast ergens anders. Er wel een productieve dag van aan het maken. Zuchtend hees ze zichzelf overeind en staarde naar de muur. In het verleden hadden andere mensen er dingen op gekrast, die de bewakers die moeite niet vonden om af te schuren. Sommigen waren al half vergaan door de tijd, en anderen kon ze nog lezen alsof ze er gisteren nog opgezet waren. Zij had er nog niets opgeschreven, ze kon maar niets bedenken wat. En als ze het deed, moest het wel goed gebeuren, iets waar in de toekomst mensen nog zouden staren, wat indruk zou maken, hun bij zou blijven. Maar haar inspiratie liet haar dood blijven. Het zat haar niet mee vandaag. Haar benen bungelden zachtjes over de rand van het bed, en ze voelde dat ze wat aan het vervellen waren. Normaal had ze dat alleen voor in de zomer, maar blijkbaar kon alles nu. De deur was niet op slot, ze mocht vrij rondbewegen, dat wist ze. Bovendien was ze een van de rustigste patienten die er waren, dus ze had ook al een streepje voor bij de onzichtbare bewakers die overal waren. In het begin had ze zich aan hen gestoord, was zelfs een beetje bang geweest, maar nu begon ze vertrouwen in hen te krijgen, het voelde goed. Ze zorgden dat alles goed liep, en hoewel er een paar waren die ze nog steeds de nek kon omdraaien waren, waren ze over het algemeen wel normaal. Wat voor leven zou het eigenlijk zijn, de hele dag in de kliniek? Ze woonden hier praktisch, net zoals hun. Hoewel er voor hen geen uitweg was, en zij buiten het werk alle zorgen konden vergeten. Dat was een groot verschil, wat altijd tussen hun in zou blijven hangen. Nina ging vanzelf rechtop staan, en liep naar de celdeur. Krakend piepte die open, en ze stak haar hoofd even eruit om te kijken of er niemand was. Nee, niemand te zien voorlopig. Rustig glipte ze door de kleine opening die ze zichzelf toestond, en liep naar de deur aan het einde van de gang. Ze wou naar buiten, niet om iets te doen, maar om wat frisse lucht op te scheppen. En wat te zien van de buitenwereld nu dat nog mogelijk was. Eenmaal buiten leunde ze zachtjes tegen de muur, totdat iets haar stilte verbrak. Achterdochtig keek ze om zich heen, wie had het lef om haar stilte te doorbreken? Het geluid bracht haar uit bij het prieëltje, waar een jongen met een radio en een meisje zaten. De jongen had blijkbaar net zijn moves geöefend, terwijl het meisje net aankwam. 'Wat zijn julie bezig?' Vroeg ze nieuwsgierig. 'Dansen?' Ze keek blijer, dansen kon iedereen in de kliniek, sommigen beter als anderen. 'Ik ben Nina.' Stelde ze zich dan maar even vlot voor, ze konden gelijk mekaar leren kennen, ze zouden mekaar toch nog wel eens een keer tegen het lijf lopen in de kliniek niet ?

Dudes, sorry voor het derpisch begin en such

Het meisje voor hem had donkerblauwe ogen. Best wel indrukwekkend. Sommige mensen hadden doffe gevallen, maar deze exemplaren waren allesbehalve saai. Ze zag er geschrokken uit, alsof ze niet verwacht had dat hij hier zou zijn. Nuja, met die koude was dat best begrijpelijk. Hij deed de kap van zijn hoofd en haalde zijn handen door zijn warrige, donkerblonde haar. Hij glimlachte een beetje scheef naar haar toen ze hem begroette. "Hallo", Antwoordde hij zacht. Onzeker was hij niet, gewoon niet erg op zijn gemak. Dat was hij nooit bij vreemden, tenzij ze echt een geweldig kalme eerste indruk maakten. Zoals Illuna. Die had nooit bedreigend op hem over gekomen. Kon misschien ook door haar gestalte komen. Tot ze die aanval had gekregen, en op hem was beginnen schreeuwen. Toen was hij wel bang geweest, dat gaf hij eerder toe. De stress had zijn hele systeem overhoop gezet. Nu gebeurde dat niet, want hij voelde zich goed en vol positieve energie. Het meisje had hakken aan. Als ze hem aan zou vallen, zou hij het zeker halen tot in de clinic. Met zijn sneakes van DC kon hij verschrikkelijk snel rennen. Aan vechten deed hij niet. Dat kon hij gewoon niet. Daarom was wegvluchten een van de weinige opties die hem nog restten. Als hij niet op de grond lag, gevangen in een hallucinatie tenminste.

Zijn blik gleed naar een nieuwe gedaante, die in zijn ooghoek verscheen. Nog een patiënt die besloten had een wandelingetje te maken. 'Wat zijn julie bezig?' Klonk het uit haar richting. 'Dansen?' Wood zag hoe haar gezicht een beetje openbrak. Hij grijnsde breed en zijn ogen gleden van het ene meisje naar het andere. "Well, I like to dance. Ik weet niet of zij..." Hij knikte in de richting van het andere meisje, omdat hij haar naam nog niet kende. "Ook van dansen houd?" Hij liet zijn zin in een vraag eindigen, omdat hij dat natuurlijk niet zeker wist. 'Ik ben Nina.' Zei het ene meisje. Ze had ook blauwe ogen, maar minder sprekend. Gelukkig niet zo saai als hij sommige mensen in Detroit kende. "Ik ben Wood", Zei hij op zijn beurt. Hij keek Nina even uitdagend aan. "What about you, babe, you like to dance?" Vroeg hij grijnzend. Hij liep naar de radio en drukte op play. Chris Brown was afgelopen. Een van de meest awesome liedjes ever klonk door de boxen. Strobo Pop, kon niet beter, togg? Als je hier niet op danste, moest je nergens op dansen en dringend je oren laten nakijken. Hij nodigde hen beiden met een gebaar uit op het prieeltje. Misschien zou zijn Jam toch nog krijgen.

[Note: liedje is aanklikbaar ]

De stem van de jongen klonk behoorlijk zacht, maar een angstige of verlegen uitdrukking was er niet van zijn gezicht af te lezen. Voorzichtigheid, dat zou het wel zijn geweest. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een kleine glimlach. Ze walgde van dit gedoe. De blijdschap die ze moest tonen, die vriendelijkheid. Ze kotste het uit. Maar als ze eenmaal bezig was en wist dat ze er later voor beloond zou worden zorgde ervoor dat het niet erg was. De muziek had de jongen voor even uitgezet. Hij had gedanst, dat leek haar logisch met de kleding die hij aanhad en met het harde geluid wat zojuist geklonken had. Voordat ze antwoord kon geven kwam er een tweede meisje aangelopen, die met een brede glimlach aan hun twee vroeg of ze aan het dansen waren. Zij, dansen? Laat haar niet lachen. Ze kon het wel, daar niet van. Maar of ze in deze afschuwelijke kliniek vrolijk rond gaat huppelen alsof haar leven hier geweldig is? Nee. Ze liet deze verveelde gedachten niet van haar uitdrukking aflezen. Ze keek nog steeds vriendelijk richting de twee. Het meisje stelde zich voor als Nina. Nee, nog nooit van gehoord. Sowieso gingen de namen er hier het ene oor in en het andere oor uit. "Ik ben Jennifer." zei ze, haar tweede naam gebruikend in plaats van haar "echte" naam. Vaak gebruikte ze Jennifer in plaats van Nikki, alleen maar uit veiligheid voor zichzelf. Als er iets zou gebeuren, zou niemand haar echte naam weten. Voorzorg was altijd nodig. De jongen knikte naar haar. Of zij ook danste? Ze kon het wel, enkel deed ze het in haar vrije tijd niet. Die streetdance- en jazzlessen waren niets voor niets geweest. "Jahoor, ik dans ook." zei ze toen naar beiden gericht. Ze haalde haar hand even door haar haar, glimlachte zogenaamd een beetje bedeesd. "In elk geval aangenaam dan, Wood en Nina." zei ze sociaal, terwijl ze overeind kwam uit haar houding. Toen hij aanbood om het kleine prieeltje op te gaan keek ze even naar beneden. Hakken en een jurkje werkten niet echt mee. Toch trok ze zich hier niets van aan, liep de enkele trapjes op waardoor ze op de podium ogende verhoging terecht kwam. Ze keek voor even opzij naar de jongen. Hoe heette hij ook alweer? Ohja, Wood. Ze wachtte op het meisje, keek vervolgens Wood even wat uitdagend aan, net alsof het echt was dat ze wel zin in een soort wedstrijdje had.

x Bij mij is "jurkje" aanklikbaar (: x

Om een of andere reden vond ze de situatie best wel grappig. Ze moesten zichzelf eens bezig zien. Echter was ze deze keer niet verlegen, of zelfs bang, ze wou de anderen juist overtreffen met haar dansen. Niet dat ze het zo goed kon, maar enkel om wat herrie te schoppen, plezier te maken. Ze wist niet echt waarom, misschien omdat ze al te lang verdrietig was geweest hier. Ook zij mocht zich een keertje uitleven, dus waarom niet nu? Een dans battle. Hoe gek zou dat zijn? Het idee kwam op, en ontplooide zich bijna onmiddelijk tot een plan. Het zou te gek zijn om dat hier uit te voeren, maar het zou het wel lukken. En zelfs over de bewakers moesten ze zich geen zorgen maken, plezier maken was toch niet verboden? "Well, I like to dance. Ik weet niet of zij..." Goed, ze hielden allemaal van dansen, dat kwam ook dan wel op zijn pootjes terecht. "Ik ben Jennifer." Nina keek even om, en glimlachte lichtjes. Helemaal vergeten dat ze hier patienten waren, en geen normale mensen draaide ze enthousiast een rondje op haar sneakers. De ruimte was perfect, en ook haar outfit. Een simpele ultra skinny jeans en een iets breder vest, met haar knalroze sneakers. Die kleur had ze gewoon moeten hebben, het leek haar zo leuk om ermee rond te lopen. In haar achterhoofd herzag ze haar eerdere mening, deze dag leek perfect. "Ik ben Wood" Goed, Wood en Jennifer. Hopelijk zouden er toch nog wat meer mensen worden aangetrokken door de muziek, want anders waren ze wel met heel weinig. "What about you, babe, you like to dance?" Zijn grijns werkte aanstekelijk en ze keek om naar Jenn. Dat was wat makkelijk denken, of praten. Whatever. 'Ook aangenaam jullie. En dance battle? Bring it on bro.' Ze rolde met haar ogen en strekte zich naar voren. Ze kon het nog. Ze kon haar handen nog plat op de vloer leggen met benen gestrekt. Een blije glimlach bleef op haar gezicht en ging daar de rest van de tijd niet meer af. 'Hit this dudes.' Fluisterde ze zachtjes voor zichzelf terwijl ze al wat mee bewoog. Het was een super nummer, en de adrenaline om mee te dansen werd bijna te groot om te negeren. Nina begon rustig mee te springen op de beats die onder haar voeten door dreunden, en lette niet meer op de anderen. Ze waren vast ook al begonnen met het dansen, dus ze zouden niet op haar letten toch? Met dit tempo, en volume zou het niet lang meer duren, of ieder had een crew verzameld, waarmee ze de ander konden uitdagen. Nina hief haar hoofd in haar nek, ze hield van deze dag.

Beter like this dudes?