save from....and alone

Het was weer tijd voor zijn rondje. Het rondje wat hij 3 keer per dag liep. ’S Ochtends een keer, ’s middags en ’s avonds. De rest van de tijd had hij wacht op bepaalde plekken en die wisselde ook vaak. Ook was hij wel eens in gesprekken met patienten, of nja gesprekken. Eerder discussies of eigenlijk uitscheldsessies, of hoe je het ook wilde noemen. Hij hield zich in ieder geval wel heel de dag bezig. Al was het misschien de ene keer zinvoller dan de andere keer.
Bij de slaapzalen was voor de verandering eens niks te horen. Het kwam zovaak voor dat hij jongens en meisjes uit elkaar moest halen. Zo vaak dat hij zich wel eens afvroeg of het een keer ongezien was. Dat ze ergens anders lagen misschien, het kon toch niet dat ze het áltijd zeggen. De meeste tijd wel, maar minstens 1% moest gewoon stiekem gebeuren. Misschien wel ergens anders als de slaapzalen. Wat zouden daar wel niet voor mislukte kinderen uitkomen, spast meets spast. Hopelijk gebeurde dat niet, zou een groot drama veroorzaken. Vooral in zo’n christelijk gehucht als dit. Achja, niet iets waar hij zich druk over hoefde te maken. Lag ver buiten zijn werkveld, hij was geen Gynaecoloog of verloskundige dus het was niet boeiend. Maar toch, hij vroeg het zich stiekem af…
Isoleercellen, ook niks bijzonders. Stil zoals vaak. Lange tijd had hij er geen persoon ingegooid. Persoonlijk afhandelen had vaak zijn voorkeur als het iets kleins was. Als het te ver ging moest hij natuurlijk wel. Zou een beetje raar zijn als hij mensen ging uitschelen, zou zeggen dat ze het nooit meer mochten doen en dan vrij laten…
De ziekenzaal liep hij in één keer voorbij. Daar waren speciale bewakers voor die ook dokters waren en dat was hij niet. Kon hem het schelen of iemand stierf of gewoon leefde. Hij zou niet weten wat hij moest doen als er een een hartaanval kreeg. Of eigenlijk wist hij dat wel… maar hij kon ook doen alsof hij het niet wist toch? Dit werd nog een sloom rondje zo zeg, hij schoot echt niet op.
Buiten gebeurde er ook niet veel op het moment. Mensen die tegen zichzelf praatte, depressief kijkende mensen, maar niet echt iets bijzonders. Zulke mensen waren er altijd en daar kon je ook niks aan doen of zeggen. Lekker laten doen. Wat hem ook opviel was dat hij geïrriteerde blikken kreeg toegeworpen, als ze hem zagen zuchtte ze, of ze smoesde met elkaar. Niet iets wat hij echt erg vond, het was eerder een teken van angst. Bovendien, wat zouden ze moeten zeggen? Oh die bewaker heeft echt geen leven hij houd ons heel de tijd in de gaten.
1. Hij had wel degelijk een leven, zijn werk was daar maar een klein onderdeel van. Werk was namelijk om je leven te financieren. 2. Hij hield ze niet in de gaten, hij liep alleen langs en al hield hij ze in de gaten. Dat is vrij logisch want het is zijn werk om dat te doen. Zo dacht Jack dus, niks om onzeker over te worden. En dan had hij het nog niet eens over het feit wat voor mensen er over je praten als ze hier zaten.
Maar goed, op naar het verste puntje van de hele inrichting. De hooischuur, meestal had hij echt zin om die over te slaan. Net als nu, het was zo’n eind lopen en meestal was er niks anders als een stel zwijgende hooibalen en de lucht van hooi. Er waren gewoon bijna nooit patienten en als die er waren waren ze meestal alleen. Maar toch, stel dat hij echt iemand daar aantrof. Die iets verboden aan het doen was. Dan zou hij blij zijn dat hij die afgelegen ruimte niet was overgeslagen toch. Had hij zijn werk ook weer goed gedaan en iets om tevreden mee te zijn dan.
Stevig doorlopend kwam hij dichterbij de hooischuur, het was lekker weer. De winter ging langzaamaan over in de lente en daar was hij blij mee. Jack had absoluut niks met de winter, het was koud en saai. Bovendien waren de kleren van zijn kinderen altijd nat van de sneeuw en kwam regelmatig een van de 2 huilend naar binnen om te klagen over een vervelend ander kind die ze bekogelde met sneeuwballen. Het gebruikelijke gedoe dus.
Uiteindelijk stond hij dan voor de deur van de hooischuur. Al helemaal in zijn hoofd wat hij zou aantreffen duwde hij de klem omhoog en trok de deur open. Daar trof hij iets aan wat het tegenovergestelde was wat hij had verwacht. 2 zuipende jongeren, liggend op een hooibaal met flessen whiskey in de hand. Hij herkende de flessen, had hij zelf ook wel is thuis als borreltje ’s avonds.
Maar goed daar ging het nu niet om. Hij moest actie ondernemen. Vastberaden liep hij naar binnen, gooide de deur achter zich dicht en liep op ze af. Bij allebei trok hij de flessen uit hun handen en smeet die kapot op de grond. Een sterke alcoholgeur verspreidde zich maar dat kon hem niet schelen. De andere flessen die op de baal lagen rolde hij er ook af waardoor ze allemaal kapot vielen en hij in een plas alcohol stond. De sigaret in de mond van de jongen irriteerde hem mateloos waardoor hij hem met een ruk uit de jongen zijn mond. Alles pakte hij af, de chips, de frisdrank, de koekjes, al het eten, de drank de sigaretten. Alles. Het meeste sloopte hij, de rest gooide hij in een kruiwagen die in de hooischuur stond. Straks had hij een flinke buit. Maar nu nog het belangrijkste. Snel sloot hij de deur achter zich zodat ze niet zomaar weg konden komen. Zouden ze ook eens moeten durven.
Ruw greep hij de pols van het meisje en las snel het nummer af. ‘Code 43 voor 000 000 0098 en voor…” behendig pakte hij daarna de pols van de jongen. ‘En voor 000 000 0119’ sprak hij verder en stopte zijn walky-talky weer in zijn zak. Als het goed is zouden ze nu de cellen klaar maken. Want wat deze 2 hadden gedaan… Daar zaten ze héél dik in de problemen mee. Gelukkig had hij handboeien bij en maakte die meteen vast.
“Meekomen, jullie zitten flink in de problemen. Losers.” Dat laatste was onnodig maar toch zei hij het. Zo terecht als wat. Een beetje zitten zuipen, roken en vreten in de schuur? Hoe zielig kon je zijn. Maarja, dat kon hij wel over meer dingen zeggen. Voor hij ze mee wilde slepen naar binnen zei hij nog een keer iets in zijn apparaat. ‘Graag restmateriaal ophalen door andere medewerker.’ Sprak hij in het ding en kreeg een goedkeuring als antwoord. Hoefde hij zich teminste niet druk te maken over dat ding.
Met zijn voet trapte hij de deur weer open en sleepte de 2 mee. Als ze zouden tegenstribbelen kreegn ze alleen maar meer problemen. Bovendien was het de vraag of hij er last van had. Hij was degene die hier voor getraint was, hun niet. Bovendien, van alcohol werd je er ook niet handiger op.

Een hoop gezeik. Dat hoorde hij vooral, wat vaak het geval was met patienten. Die gingen zeuren en stoerdoen. Over dat handboeien verboden zouden zijn, dat ze geen criminelen waren. Enzovoortss…. Handboeien waren niet verboden, als ze dachten dat dat al verboden was dan zouden ze nog een zware tijd gaan krijgen. Want er waren wel ergere dingen dan handboeien toegestaan, zo mocht een klap best en een rondje elektrische stoel was ook niet illegaal. Voor de verandering reageerde hij dus ook niet op de opmerkingen van de jongen en het meisje. Ten eerste omdat het hem geen flikker kon schelen wat ze allemaal zeiden. En ten tweede omdat het niet zijn werk was om te praten en hij er ook niet extra voor betaald kreeg. Hij wilde gewoon naar huis, dat mocht namelijk na dit rondje.
Hij wilde gewoon naar zijn kinderne, die hij weer op moest halen bij zijn zus. Van dit soort gedoe werd hij alleen maar moe en chagerijnig. Vooral als ze ook nog zo gingen doen. Hij voelde een tikje tegen zijn ribben wat blijkbaar veel pijn moest doen en heel hard aan moest komen maar veel last had hij er niet van. Behalve dat hij harder kon slaan met zijn spieren, kon hij de klappen ook makkelijker opvangen. Maar nog steeds zweeg hij, wetend dat dat juist alleen maar irritanter was. Omdat ze de patiënten het veel leuker vonden als hij er op in ging en ook stoer ging doen. Zodat ze een eeuwige discussie hadden…
Het idee om een volle klap in zijn gezicht te geven, dan met zijn andere vuist een klap in zijn maag waardoor hij dubbel zou klappen en hem dan vervolgens de rivier in te trappen… Leek hem veel leuker, maar ook minder verstandig dan zwijgen en doen of hij niks merkte. Het kostte wel meer moeite om dat joch te negeren dan het meisje, maar het zou hem lukken. Teminste, dat hoopte hij. Zonder te reageren op het feit dat de jongen zich losrukte liep hij gewoon door, het meisje nog wel steeds vasthoudend.
Tot het te ver ging… Hij zag de jongen vanuit zijn ooghoek naar hem toedraaien en kneep zijn ogen samen. Jack wist precies wat hij zou gaan doen en toen hij de vuist van de jongen zag verbaasde hij zich dan ook niet. In een reflex pakte hij de vuist van de jongen, nog voor hij aangeraakt en duwde hem naar achteren. “Je bent niet slim.” Sprak hij simpel en liep gewoon weer door. Het kon hem ook niet schelen dat hij naast het meisje ging lopen. Zolang ze maar niet gingen. Als ze wel weg gingen waren ze nog dommer dan hij dacht. Althans, de jongen dan aangezien die op het moment de enige was die irritant deed. “Momentje.” Zei hij rustig. Omdat hij zich bedacht dat hij het echt niet hoefde te pikken. Zonder enige waarschuwing ging hij achter het joch staan, bukte en pakte hem bij zijn knieholtes vast, gooide hem over zijn schouder en klemde met één arm de jongen heel goed vast. Zo liep hij dan, een meisje aan de hand en een gestoorde die ondersteboven over zijn schouder hing.
Het zou er vast raar uit zien als je het van een afstandje bekeek. Een 2 meter lange vent met 2 jongeren alsof het kleine kinderen waren. Maar hé, zo was het nou eenmaal. Zijn arm hield hij goed aangespannen zodat de jongen zonder enige mogelijkheid los kon komen. Jack was het nu ook goed zat dus liep sneller door naar de inrichting. Daar aangekomen zette hij Shiloh weer goed neer en zette het meisje af bij de balie waar 2 andere bewakers. De jongen was voor zijn rekening. Op een of andere manier vond hij isoleercel iets wat zo makkelijk was, het was zo… Zo saai en zo cliché.
En ineens wist hij het. De elektrische stoel. En de isoleercel, zonder eten. Dat was een prima oplossing. Voor Shiloh dan, voor Mikaela zou hij iets anders bedenken. Die had niet geprobeert hem aan te vallen. “Je hebt problemen jochie en nu lopen.” Hij wees naar de trap die naar beneden ging en onbewust verscheen er een grote grijns op zijn gezicht.

In stilte duwde liep Jack met Shiloh op de gangen. De kelders waren namelijk behoorlijk groot, net zo groot als wat daar boven zat en dan was het donkerder. Je kan het je dus wel bedenken dat het een hoop zoekwerk was. Jack was er nooit eerder geweest, sowieso in de kelders.. Nooit bij de elektrische stoel, hij had geen idee hoe het überhaupt werkte. Alleen in de films kende hij het, dat ze dan heel kort een soort bliksemflits door hun lichaam kregen, vervolgens dood waren. Of ze waren zwart geblakert met rechtopstaand haar… En dat de dader dan zo’n hendel naar beneden deed en je een vreselijk geluid hoorde…
Misschien moest hij zijn neus wel dichtknijpen, verbrandend haar kon nogal stinken. Behoorlijk zelfs. Durfde hij het wel? Straks deed hij alles verkeerd? Misschien lag er wel iets bij waarop stond hoe het moest… En zou Shiloh niet uit de stoel rennen? Of was daar ook iets voor bedacht? “Ik zal niet lachen.” Zei hij dus ook terwijl de zenuwen door zijn lichaam raasde. Hij moest het wel doen, de jongen had het immers verdient. Maar om nou vermoord te worden door elektriciteit was ook zoeits gruwelijks. En hem kennende zou dat nog wel perongeluk kunnen gebeuren ook…
Het was echt groter dan hij dacht. Een smerige lucht drong zijn neusgaten binnen waardoor hij bijna over zijn nek ging en zijn hand voor zijn neus en mond sloeg. Onbedoelt begon hij te hoesten en versnelde zijn tempo. Walgelijk was het echt. Dit waren dus de lijken waar zijn collega’s wel eens over spraken. Het bestond nog ook, gadverdamme. Jack dacht dat het een grapje zou zijn en ze voor de grap zulke dingen zeiden… Of dat het iets was om patienten bang te maken.
Nou patienten bang maken deed het vast ook, maar het feit dat het echt waar was maakte hem ergens ook niet echt comfortabel. Het idee dat hij straks die jongen aan zijn benen door de gangen moest slepen en erbij moest gooien was niet echt prettig.. Jack zou maar extra goed op gaan letten. Hij had daar echt geen zin in…
Hij was dan ook bijna blij toen ze eindelijk bij de geschikte ruimte waren. Er was slechts één stoel. Dat wist hij dan weer wel, het zou pas erg zijn als er 3 naast elkaar stonden ofzo. Ook wist hij dat de ruimte geluidsisolerend was, voor het geval er werd gegilt. Sommige patienten met bepaalde stoornissen werden door gillen helemaal gek, dat konden ze natuurlijk boven niet hebben. Hij betwijfelde het of Shiloh zou gillen. Maar toch, het zekere voor het onzekere nemen. Jack duwde Shiloh de kamer in en sloot de deur achter hem met de grendels die hij er voor schoof en de sloten die omklikte.
“En dan ga ik nu eens kijken hoe het werkt…” hij pakte een boekje uit de hoek. Las het snel door terwijl hij wat op en neer liep in de ruimte. Het was niet heel moeilijk. Hij moest hem gewoon op de goede stand zetten, maar het belangrijkste was dat hij de jongen goed vastzette. Bij zijn polsen, zijn enkels en bij zijn hoofd zat er ook nog iets… 16 ampères… 230 volt. Dat moest genoeg zijn voor een eerste keer. Het was hetzelfde als een gewoon stopcontact… als je daar je vingers in stak kon het behoorlijk pijnlijk zijn. Maar het verschil was dat je in een elektrische stoel het uit kon zetten. Als je thuis je vingers er in steekt kun je je vingers niet meer losmaken ervan. Daarom leek hem dit voldoende voor een eerste keer. Hij maakte de klimmen om Shiloh enkels en polsen vast en daarna ook het ding bij zijn hoofd. Daarna gaf hij hem een schouderklopje..
Korte tijd keek hij naar de hendel die hij naar beneden moest doen voor de schok. Er doken gelijk cliché beelden bij hem op… Stel dat het je eigen kind was en wat als… Maar ja, het was zijn werk. Hij moest toch wel. Daarom liep hij er heen. Sloot zijn ogen en trok de hendel omlaag waarna hij een klap hoorde.

Oke. SHIT SHIT SHIT!!! Jack schrok zich helemaal kapot toen de jongen een heftigere reactie kreeg dan hij had verwacht. Het hoofd van de jongen hing voorover en zijn haren stonden rechter dan daarvoor, zijn kleren leken wel in de fik te staan… Hij snelde op Shiloh af en scheurde zonder na te denken van Shiloh’s lichaam handen af. Zo, dat hij zijn handen niet zou verbranden. Zonder echt na te denken legde hij de jongen op zijn rug en voelde zijn pols.
Geen pols… Godverdomme, straks had hij iemand vermoord! Er zat niks anders op dan dat hij hem moest reanimeren en als dat gebeurt was keihard naar de ziekenzaal rennen. Normaal gezien moest hij een AED pakken, maar het enige elektrische ding in de buurt was de stoel en hij ging het risico niet nemen om Shiloh een licht schokje te geven… Straks ging het echt fout en was hij gewoon dood, als hij dat nu al niet was. Hij zou het zelf wel doen, niet dat enge apparaat.
Jack begon met 30 hartmassages, het was altijd vermoeiend om zoiets te doen. Vooral omdat hij er zenuwachtig van werd en al ideeën kreeg van wat als het niet lukte en daar was helemaal geen tijd voor. Gelukkig was hij getraint genoeg om het te doen zonder vermoeid te raken. Na de 30 hartmassages boog hij zich dieper over de jongen heen en blies 2 flinke teugen lucht zijn mond in. Als het maar werkte…
Opnieuw gaf hij hartmassages en toen het niet werkte begon hij echt in paniek te raken. Het zweet stond hem op zijn voordruppels, van de zenuwen. “WORD WAKKER!’ schreeuwde hij, wat er zwakker uitkwam dan hij zich had voorgesteld. Het moest wel, hij kon proberen Shiloh een klein schokje te geven. Zonder te stoppen met de hartmassages, pakte hij met zijn andere hand snel een ding wat normaal op je hoofd werd vastgemaakt van de stoel. Snel draaide hij de knop van het voltage een stuk omlaag en gaf Shiloh een kleine schok. Vervolgens blies hij hem weer lucht in en ging weer hartmassage geven… Zo steeds afwisselend, het besef van tijd was weg.
Door en door en door. Hartmassage, beademing, schokje en nog steeds… nog steeds lag het lichaam van Shiloh levenloos onder hem. Misschien was het wel korter dan hij dacht, maar het was iets wat hem niet vrolijk maakte. Als het fout ging kon hij zichzelf wel iets aan doen!
Geen tijd om zich druk te maken ging hij toch weer verder. Hij zou het echt niet opgeven, als hij dat maar niet dacht. Jack ging door tot hij ineens een hartklopping onder zich voelde en Shiloh diep inademde. Verbaasd, dat het hem gelukt was kroop hij iets naar achteren en keek de jongen voor even aan. Vervolgens tilde hij hem op en droeg hem naar de ziekenzaal. Daar namen ze hem al snel van hem over en ging Jack uitleggen wat er gebeurt was. Gelukkig werden ze niet boos of iets, want normale patienten kregen dezelfde dosis stroom. Ze zouden nu gaan uitzoeken wat er was waarom Shiloh er zo op reageerde. Jack knikte en liep maar weg, hij zou hem met rust laten en hem later nog wel eens aanspreken…

En nu moest hij nog naar dat meisje toe ook… Als er iets was waar hij geen zin in had was dat. Hoe kon hij nou iemand gaan straffen na wat er net gebeurt was. Ervoor had hij al plannen bedacht om haar een paar dagen in de afwas te zetten, dat was absoluut geen populaire straf en werd soms zelfs als erger aangezien als de isoleercel. Opzich wel te begrijpen, in de afwas moest je ook wat doen. In de isoleercel moest je alleen zitten..
Er waren wel patienten die er niet tegen konden om in de isoleercel te zitten. Maar Mikaela was daar niet eentje van dus leek een andere straf hem beter. Ze had ook wel straf verdient natuurlijk, de hoeveel alcohol die ze samen daar heen hadden gebracht was groot dus een straf was alleen maar het logische gevolg van dat. Toch had hij er geen zin in, simpelweg omdat hij niet in de stemming was. Het was het laatste wat hij vandaag moest doen, hiervoor had hij iemand geëlektrocuteert en gereanimeert en dan moest hij nu nog een straf geven!
Maar goed, niks aan te doen. Dat hoorde nu eenmaal bij het werk. Hij zag het meisje al staan, ze stond nog steeds met handboeien en er stonden 2 bewakers naast haar. Ze zag er weer vrolijk uit, ehm, nee chagerijnig. Waarschijnlijk wilde ze geen handboeien om ofzo, hij kon niet begrijpen wat daar zo’n ramp aan was. Er waren toch wel ergere dingen?
“Goed op naar je straf.” Sprak hij rustig terwijl hij haar overnam van de 2 mannen. In het begin hield hij haar nog vast, maar later liet hij haar los om te testen of ze dan gewoon liep. “We gaan even naar de keuken..” En daar liep hij weer met een patient op weg naar straf. Nja, het was niet zo’n hele erg straf als je het met die van Shiloh vergeleek. Hij liep de keuken in en wees naar de afwas. Wat een enorme berg was en niemand was het aan het doen. Normaal was dat iets wat ze pas later deden. Maarja, het was een ideale straf. “Veel plezier” zei hij met een glimlach terwijl hij haar 2 latex handschoentjes gaf.