Just sittin' down.

Het tikkende geluid van zijn wandelstok die de grond raakte kalmeerde hem op een of andere manier. Zijn ogen zochten de omgeving om zich heen af, waarna hij besloot naar een bank te lopen die in de ruimte stond. In bijna dit gehele gebouw was het nogal lelijk en hing er een groezelige sfeer, maar hier waren de kleuren wat geruststellender. Waarschijnlijk om de patiënten een beetje rustig te houden hier. Het was in ieder geval prettiger hier te zijn dan in de andere delen. Gregory wierp de wandelstok over in zijn andere hand en plofte neer op het bankje die op dit moment verder nog leeg was. Gelukkig maar. Hij ging extra breed zitten, slaakte een kleine zucht en keek nu eens goed rond. Tja, het was nog steeds strak en wit, maar het zou wel zo moeten horen. Deze ruimte zag er niet veel anders uit dan de kliniek waarin hij hiervoor gewerkt had. De rest was zeker wel anders. Serieus, dat gevoel dat er door je heen ging wanneer je de lange gangen strompelde viel net echt met woorden te beschrijven. Ook was het natuurlijk bijzonder onaangenaam dat het hier qua patiëntenbestand alleen maar om hele jonge mensen ging. Mensen die in de bloei van hun leven waren, maar werden weggestopt in een kliniek om er nooit meer uit te komen. Om er levend weg te rotten. Verbijsterend, maar ook zeer interessant. Deze kinderen waren slachtoffer, maar wel een slachtoffer van zichzelf. Allemaal moesten ze een rare kronkel in hun brein hebben, anders kwam je hier niet terecht. Wat zou er in hun hoofd afspelen? House wist het niet. De kliniek waarin hij hiervoor gewerkt had was heel anders en hij had nooit eerder met jonge psychopaten gewerkt. Maar voor hetzelfde geld kon hij het wel weten. Hij spoorde zelf namelijk ook niet altijd helemaal, en had zelfs zelf een keer in een kliniek gezeten. Een grote grijns ontstond op het gezicht van de man. Haha, mooie tijd. Zoveel mensen hadden hem diep gehaat om zijn gedrag, en ook velen hadden hem geprobeerd te veranderen, maar dat was ze nooit gelukt. Je moest maar met hem leren leven, en anders had je grote pech. Hij streek even met zijn vrije hand over zijn nieuwe zwarte outfit, het jasje waardoor iedereen hem kon herkennen als de hoofdbewaker. Normale bewakers droegen een wit gewaad, blijkbaar. Hoe zou de band tussen bewakers en patiënten hier eigenlijk zijn? Werden de bewakers vertrouwd of veracht? Tja, hoe moest je opkijken tegen een persoon die hielp met je de rest van je leven op laten sluiten? Ja, ze verachtten de bewakers, het kon bijna niet anders. Je moest wel heel positief en zachtaardig zijn, mocht je ze ook maar proberen aardig te vinden. Wel, interessant. Hij verheugde zich bijna op het moment dat hij voor het eerst een patiënt zou tegenkomen of spreken. Nu hij erover nadacht, bewoog de bank even mee met diegene die zich erop liet ploffen naast House. Meteen keek hij snel opzij naar wie er naast hem zat en alert bestudeerde hij de persoon. Dit was?..

‘Nee.’ Sprak de stem van een bewaker kordaat. ‘Wat als er iets gebeurt.’ Sputterde Declan tegen. ‘Er gebeurt niks, het gaat goed met haar, weg nu.’ Was de stem weer te horen.’Ma..’ was Declan weer te horen, maar dat was maar voor een kort moment. ‘Weg.’ Klonk de stem, nu een beetje kwaad. Declan werd lichtjes bij zin schouders gepakt, omgedraaid, en kreeg hierna een duwtje in de rug. Hij keek nog een keer achterom, maar bij het zien van de strenge blik keek hij weer voor zich uit. Een zuchtje gleed over zijn lippen, eigenlijk had de bewaker gelijk, argh, wat haatte hij dat, als ze gelijk hadden. Declan moest maar weer eens iets anders doen dan bij Gwyn zitten, als ze wakker was dan zou hij bij haar zijn, maar als ze sliep. Tja, dan was er niet veel wat hij voor haar kon doen. Hij ging kort met zijn hand door zijn haren, en liep naar zijn kamer. Even douchen, en dan maar wat zitten te wachten tot het eten. Daarna mocht hij pas terugkomen. Hij liep rustig door de gangen, naar zijn kamer, en opende de deur. Niet dat hij het leuk vond wat hij binnen zag. Hij had zijn kamer echt laten verslonzen, dan maar eerst wat opruimen. Hij moest toch iets hebben om de tijd te doden. Hij legde zijn bed dicht, en gooide al de rommel erop. Zodat de grond vrij was, en er niks meer op de kastjes of zo stonden. Hierna begon hij alles netjes neer te zetten, als hij iets deed zou hij het ook goed doen. Hij keek naar zijn bed, en haalde hier alles van af. Om weer schoon beddengoed op te leggen. Snel legde hij het beddengoed bij de vuile was. Hierna zette hij de douche aan en kleedde hij zich uit. Om vervolgens de douche in te stappen.

Een tien minuutjes later kwam hij de douche uitgestapt. Weer helemaal schoon, ja, helemaal. ( ) Hij droogde zich af en pakte wat kleding uit zijn kast. Snel trok hij zijn onderbroek met beertjes aan, om hierna een broek en T-shirt aan te doen. Over het T-shirt trok hij nog een trui aan. Omdat het toch nog best koud was. Nu was hij klaar om te gaan. Zijn haren zouden zo wel drogen en waren toch niet onder controle te houden. Hij liep zijn kamer uit en baande zijn weg door de gangen, richting de algemene ruimte. Waar het toch wel druk was. Geen enkele vrije zetel of zo. Alleen wat plekken vrij. Hij besloot dus maar op de zetel te gaan zitten waar een man –Waarschijnlijk bewaker- en ene meisje zaten. Hij liep erop af en ging naast het meisje zitten. Om al snel in gedachten verzonken te raken. In gedachten over alles eigenlijk. Over Gwyn, over zijn moeder, en zijn stiefvader. Ook over zijn echte vader de hij nooit gekend had. En over Lynn. Hij zuchtte eens zonder dat hij het echt doorhad. Als hij nu zou schrikken, zou het niet zo geweldig zijn. Doordat hij zo in gedachten verzonken was zou hij sneller schrikken en bij het schrikken iemand aanvallen. Net zoals bij Gwyn, maar daar was iets heel moois uit gekomen.

[Hurr. Inspiloos.]

Het meisje dat naast hem was gaan zitten schatte hij ongeveer 18, of iets in die trend. Ze zag er verzorgd uit, en had lang blond haar. Ze was aan komen lopen en had eerst even nagedacht voordat ze zich naast hem op de bank liet ploffen. Ze had doorgehad dat hij haar aan het bestuderen was en stelde hem een vraag op een botte toon. ''Is er iets misschien?'' Niet vriendelijk en ook niet bepaald vijandig. Al neigde het toch meer die kant op. Ze probeerde misschien neutraal te klinken, en voorzichtig te beginnen tegen die oude bewaker die ze nog nooit eerder had gezien. Mooi, makkelijker voor hem. Want hoe moest je reageren op een patiënt die agressiviteit uitstraalde, of juist poeslief deed? Natuurlijk had hij wel uitleg gehad, maar in de praktijk was alles anders. Stiekem, stiekem was hij wel benieuwd naar hoe het zou zijn. Als iemand hem aanviel, of iets dergelijks. Verlangde hij nou naar spanning? Misschien. Aan de andere kant moest hij ook maar hopen dat ze hem niet te erg gingen haten. Stel dat ze gingen samenzweren? Een oude man kon je met z'n allen makkelijk overmeesteren. House wreef langzaam over zijn voorhoofd, en besloot daarna maar te antwoorden op haar vraag. ''Nee, niet echt.'' zei hij kort, met een betekenisloze stem. Wat was dat ook voor vraag, of er iets was? Het was logisch dat hij alert was en een patiënt eerst bestudeerde voordat hij lekker achteruit ging zitten. Zijn blik ging nu richting een ander persoon. Een jongen met piekerig zwart haar ging naast de dame neerzitten, maar bleek diep in gedachten te zijn verzonken, en zei dan ook niks. Even zweeg Gregory ook, starend naar de personen die aan de andere kant van de kamer aan het rondlopen waren, maar iedereen in deze ruimte leek rustig, zoals het hoorde. Toch stond één ding hem niet aan. Hij greep zijn stok, en gaf de stille jongen een tik tegen zijn achterhoofd. ''Loop niet zo te dromen, jongen. Zou je je niet eens voorstellen?'' vroeg hij, met een van zijn wenkbrauwen naar boven getild. Daarna schoot zijn blik naar het meisje. Die had ook al niet veel zinnigs gezegd. Hij wenkte met zijn hoofd, iets wat ''Jij ook'' moest betekenen, waarna er een kleine cynische glimlach op zijn gezicht kwam.

Mika had even lichtjes op gekeken toen ze de jongen had zien binnekomen en keek hem even aan. Van haar zelf weet ze dat ze onverwacht kan uitvliegen waardoor het nooit slim was dat iemand onverwachte beweging maakte, vooral niet als ze ergens over dromen. Even zuchtte ze geirriteerd en keek de bewaker weer aan terwijl haar zilver kleurige ogen naar zijn stonk ging en een geamuseerde grijns sierde haar lippen. Ee gedachte spookte door haar hoofd. Is hij erg gesteld op die stok van hem? Hoe zou hij zijn als die stok van hem word afgepakt net als haar spullen waren afgepakt. Ja ok behalve haar BB en tablet want die heeft ze zonder pardon terug gepakt. Het was hun beslissing niet om persoonlijke bezittingen af te nemen zonder toesteming. Mikaela draaide haar hoofd half naar de andere kant en keek de jongen rustig aan die zat te dromen. Het was best geen slim plan om hem nu te storen of te doen verschieten. Ze weet hoe verschillende patienten kunnen reageren. Nee zij natuurlijk niet maar van haar komt het vaak door haar zelf dat ze agressief reageerd trouwens als er patienten tegen een bewaker iets hadden en ze maakten er ruzie en MIka zou kant moeten kiezen zou ze automatich voor de kant van de patient kiezen ookal zou ze die personen haten. Al deze bewakers waren degene die hun in de gaten hield alsof ze gevangen waren, crimelen die onder controle moeten worden gehouden. ''Nee, niet echt.'' hoorde ze de bewaker zeggen waardoor ze zich naar hem toe draaide en hem eens goed bekeek. Ja deze had ze nog nooit gezien, een nieuwe cipier bij, lekker gezellig toch? Niet dus. ''Loop niet zo te dromen, jongen. Zou je je niet eens voorstellen?'' NOg voor ze het al te goed besefte zag ze zijn stok tegen de jongen vliegen. Zijn woorden drongen trouwens maar half tot haar door. Vlug liet ze haar blik naar de dromerige jongen glijden, weten dat hij er snel zou worden uit getrokken. Met een sierlijke maar snelle beweging stond ze recht en ging wat verder van de jongen zitten en keek kwaad naar de bewaker." Heb jij wel geleerd om met Patienten om te gaan" Snauwde ze. Hij had de jongen gewoon geslaan terwijl die helemaal niets had gedaan, net zoals de moordenaar bij haar moeder...Nee daar mocht ze niet aan denken. Geen woede aanvallen wilt ze op dit moment hebben." Je weet nooit hoe ze reageren bij die domme beweging van jou" vervolgde ze gespannen omdat ook nu zij een strijd had met zichzelf.

‘Rot op irritant kind!’ Het was een schreeuwende stem, die pijn deed aan je oren, een stem die je niet wou horen. ‘Als niemand ervoor zorgt dat je je handen thuis houdt dan zal ik het toch moeten doen!’ weerklonk mijn stem, die toen nog wel te horen was. Maar naar verloop van tijd stil gevallen was. ‘Het is mijn vrouw, en geloof me, ze vind het niet erg!’ Weerklonk de zowat helse stem weer. Die woorden wakkerde mijn woede nog meer aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn moeder, die zich stil hield. Ze deed geen poging Harry of mij te kalmeren. Hoewel ze goed wist hoe dit af zou lopen, deed ze er niks aan. Ik wist dat ze bang was, maar voelde me er niet beter door. ‘Ze is niet van jou! Ze heeft een eigen wil, die mag je haar niet afpakken!’ schreeuwde ik, mijn woorden waren niks, maar toch werd hij er al snel kwaad om. Ook de geur van drank vloog mijn neus binnen, en hoewel ik wist dat ik dan extra moest oppassen deed ik dat niet. Vooral niet toen hij me aan de kant duwde, en wankelend probeerde mijn voeder bij de pols te pakken. Om haar zo mee te trekken. Ik duwde hem ruw weg, waardoor hij bijna viel en me kwaad aan keek, op me af kwam, en begon te slaan. Enkele klappen kwamen hard aan en ik dook in mekaar. Ruw werd ik een stukje weggesleurd, en met een zwaai werd ik over de grond gegooid, om tegen de rand van een muur te duwen. Ik opende mijn ogen, om te zien hoe Harry op me af kwam, een stok in zijn hand..

De gedachte die opeens door zijn hoofd ging, en levensecht aanvoelde, was een gevolg van al zijn gevoelens en gedachten die als een gek door zijn hoofd heen raasden. Hij zat in een soort trance, was zich vrijwel niet meer bewust van wat er rondom hem gebeurde. Dus ook niet van de bewaker en eht meisje, die naats hem zaten. Alles deed pijn, van binnen en van buiten. Die pijn van buiten zat eigenlijk allemaal in zijn hoofd. Doordat hij het zo echt beleefde, voelde de pijn ook echt. Als je naar hem keek zou je hem wel af en toe ineen zien krimpen, en onrustig doen. Het zou nog wel even duren voor hij bij was, tenminste meestal. Behalve toen met Gwyn.
En nu viel hij weer in herhaling, alleen anders. Een stokachtige substantie kwam met een tikje tegen zijn hoofd aan. Maar samen met het beeld van zijn stiefvader die de stok met ene klap tegen zijn hoofd ana liet komen was de pijn in zijn hoofd groot, immens groot. In een reflex kromp hij eerst lichtjes ineen, maar vervolgens greep hij de stok, en gaf er aan ruk aan. Waardoor de bewaker voor het meisje in schoot. Declan zag iedereen wel, maar de bewaker, zag hij als zijn stiefvader. En dat was niet echt leuk voor de bewaker. Hij greep de man bij de kraag en trok hem van de bank, waarna hij zich op hem stortte met zijn woede. Deelde enkele klappen uit, maar dat was niet zo heel hard. Echter bleef het daar niet bij. Hij hief zijn vuist, en stond op het punt om een enorm harde klap uit te delen. Gelukkig voor de bewaker was dat het moment dat hij alles weer doorhad. Voor zich zag hij de bewaker, en zijn hand hield hij nog steeds in de lucht. Zijn knokkels werden een beetje wit. En hij voelde hoe twee bewakers hem vastgrepen, aan elke arm één, en van de bewaker afsleurde. Hij voelde hoe nog maar één bewaker hem vast had. En de andere de, best oude, man omhoog hielp. Declan keek kort naar de man, niet wetend wat te zeggen.

Oops, i did it again.

Een lichte woede heerste in hem, het feit dat er net een meisje haast haar woede-uitbarsting op hem uitgeoefend had, maakte hem wat geïrriteerder dan normaal. Misschien wel omdat hij vanochtend onbewust uit het bed gevallen was, de douche plotseling koud water gelost had, een oude man een ei tegen zijn ruit aangegooid had of dat zijn collega Angel gewoon ziek thuis lag. Het kon allemaal toeval zijn, maar Ethan voelde dat hij zijn dag niet had. Daarover discussieerde hij nu dus met een mannelijke collega, waar hij samen de ronde deed door het gebouw heen. Voor kort was er toch een lach uit zijn mond ontsnapt doordat hij een grap had gemaakt over die oude man, die hij schijnbaar genoeg ook vaak genoeg tegen gekomen was. Misschien dat het een dorpsgek was die hier vroeger ook vast had gezeten, het was een raadsel, maar achteraf best grappig. Hij had later nog woedend met zijn stok in de lucht geprikt, vloekend om het feit dat Ethan zijn ruiten had moeten wassen.
Het was gezellig met de man om samen te werken, totdat hij plots een knal hoorde van iets wat verdacht veel leek op iets dat op de grond viel. Was er iemand op de grond gevallen, of iets om gestoot? Hoe dan ook, het trok meteen hem en zijn collega de aandacht en gezien ze er bijna waren namen ze meteen wat grotere passen dan dat ze gewend waren. Meteen veranderde de glimlach op zijn gezicht in een neutrale pokerface en zodra de ruimte in de buurt kwam merkte hij meteen al wat er aan de hand was. Een man lag op de grond, niet zomaar een man, nee, de nieuwe hoofdbewaker die hij kort geleden nog ingewerkt had. Bovenop hem zat een jongen die hem maar al te bekend voor kwam, Declan, een welbekende gast die wel vaker problemen zocht als het om ruzie ging. Ethan voelde hoe zijn handen ineen kropen, maar wist zijn woede in te houden en het niet op hem af te richten. In plaats daarvan greep hij hem zo gauw mogelijk met zijn collega bij zijn arm en kneep daar zo hard mogelijk in, zodat hij zich niet meer House zou focussen maar op hen tweeën. Binnen een seconde hielden ze hem dan ook omhoog, waarna de jongen aan Ethan over gelaten werd en House geholpen werd door zijn collega. ''Meekomen jij.'' Zei hij met een ijskoude stem, waarna hij hem grof meetrok richting de isoleercellen. ''Ga hier maar afkoelen, gek.'' Was zijn vervolg op de woorden van net en wanneer hij de cel ruw open getrokken had dumpte hij de jongen er zo gauw mogelijk in. Binnen een fractie van een seconde sloot hij de deur en liep vervolgens terug naar de ruimte, om te checken of alles verder goed ging. Inmiddels voelde hij zijn woede wegzakken, alsof het gedeeltelijk gelost was door de actie die hij net verricht had.

[ROFLcopter XD]

Nadat hij een tikje had uitgedeeld aan de jongen kreeg hij vrijwel meteen een felle reactie van de dame naast hem. " Heb jij wel geleerd om met patiënten om te gaan?" werd er tegen hem gesnauwd. Weer zei House niks, al had hij de neiging om weer heel droogjes ''Nee, niet echt'' te zeggen. Natuurlijk was er wel wat tegen hem verteld voordat hij hier ging werken, maar mondeling kon je nooit genoeg leren over werken met patiënten. Elke patiënt was namelijk een geval apart, en reageerde anders op dingen. Je kon nooit genoeg voorbereid zijn als je een bepaalde patiënt voor de eerste keer tegenkwam. Ervaring in de praktijk opdoen was het slimste om nu te doen. "Je weet nooit hoe ze reageren bij die domme beweging van jou" hoorde hij nog vaagjes naast zich. Luisteren deed hij niet bepaald naar haar geïrriteerde opmerkingen. Daarbij schoot hij naar voren doordat er aan zijn stok gerukt werd. Hij flikkerde nu al bijna van de bank doordat het zo ineens gebeurde, en hij snel zijn evenwicht terug probeerde te vinden. Dit zou echter niet helpen, want de jongen die net een tik gehad had flipte nu echt, schoot naar voren om House in zijn kraag te grijpen en van de bank af te trekken. Gregory's reactievermogen was op dit moment niet je-van-het aangezien het allemaal zo snel ging. En hoewel hij wist dat patiënten soms ongelofelijk fel of agressief konden reageren, had hij dit niet verwacht van de jongen. House deinsde iets achteruit toen de jongen begon te slaan. Maar hij was in zo'n erge roes dat hij de klappen vrij makkelijk kon ontwijken door simpelweg naar links of naar rechts te bewegen met zijn lichaam. En ineens hield het vrij snel op. De vuist van de jongen hing nog in de lucht, maar de bewegingen stopten. House keek de jongen in zijn ogen en zag er iets in veranderen. Betekende dit dat hij weer wist waar hij mee bezig was? Aan de uitdrukking op zijn gezicht te lezen wel. Langer kon Gregory niet kijken, want hij hoorde links van zich de haastige voetstappen van een, nee, twee bewakers die het voorval hadden zien gebeuren, of in ieder geval iemand op de grond hadden horen vallen. Met z'n tween pakten ze de jongen vast, al bood die waarschijnlijk niet al te veel weerstand, want een van de bewakers bewoog zich op gegeven moment naar hem, en probeerde hem te helpen met overeind komen. House weigerde de helpende hand echter koppig, en kwam een stuk later moeizaam overeind. ''Meekomen jij.'' hoorde hij, waarna hij nog net kon zien welke bewaker de jongen meenam. Het was Ethan, de bewaker die hem de rondleiding had gegeven en hem had ingewerkt. Hoewel hij de hoofdbewaker niet meer was, had hij veel meer ervaring in dit vak, en sleurde hij Declan met een ijskoude uitdrukking op zijn gezicht mee. Op een of andere manier dacht hij dat hij Ethan wel heel erg zou gaan mogen. Ook al verliep hun eerste ontmoeting niet zo soepeltjes. Hij grijnsde bij het denken aan die dag, toen hij binnen kwam djensen met zijn radio op zijn schouder. De chagrijnige blik van Ethan bleef in zijn geheugen gegrift en bleef hem vermaken. Hij zag de lol er wel van in, en misschien deed Ethan dat ook wel. Dat hoopte hij dan, want als er hier niemand werkte die tegen een grapje kon, dan zou hij niet veel vrienden maken op zijn nieuwe werkplek. Gregory keek de bewaker die hem wou helpen nog even snel aan, gaf een knikje en een klopje op zijn schouder, om daarna zwijgend terug naar de bank te lopen, en zijn stok behendig in zijn hand te wippen. Oké. Daar was hij nog goed vanaf gekomen. Met half toegeknepen ogen wierp hij zijn blik weer naar het meisje. ''Leuk je ontmoet te hebben,..'' natuurlijk stopte hij hier, want ze had haar naam nog helemaal niet verteld. Maar daar wist hij wel wat op. Alle patiënten hier hadden namelijk een handig polsbandje om waar hun nummer opstond, en daarbij ook hun volledige naam. Een van House zijn handen schoot naar haar arm waarna hij deze stevig naar zich toe rukte, en rustig de naam las, waarna hij haar arm weer terug 'gooide'. ''..Mikaela.'' maakte hij zijn zin af met een sarcastische glimlach.

Mikaela kon het niet geloven, is deze man dan zo gek dat hij klappen wil vangen? Het was gewoon het domste dat je kon doen is slaan met een stok naar patiënten. Ze was direct geïrriteerd geraakt door deze onnozele reactie. toen ze even beter keek naar zijn kleren merkte hij dat hij waarschijnlijk een hogere status had dan de andere bewakers maar dat kan haar verdomd niets schelen. Het was zijn schuld dat de jongen gaat flippen. Alles is zijn schuld dus de bewaker moet geen hulp verwachten van haar, waarschijnlijk zou ze dan nog alleen maar lachen als de bewaker de jongen niet zou verwachten. En natuurlijk had ze gelijk. De jongen die nog eerst aan het dag dromen was sprong recht en had te stok af genomen. Doordat Mikaela het had verwacht schrok ze niet zo erg als de bewaker die nu op de grond was gevallen door de onverwachte beweging van de jongen die de stok had weg genomen en op hem sprong. Een geamuseerde grijns sierde Mikaela haar lippen toen ze zag dat de man geschrokken was. De jongen sprong op de bewaker en begon op hem te meppen, ondertussen probeerde de man de slagen te ontwijken. Het was een hilarisch zicht en ze kon het niet laten, maar een grote lachbui kwam uit haar keelgat. Het leek wel letterlijk dat ze hem uitlachte door die stomme actie van de bewaker. Ze proestte het echt werkelijk uit van het lachen. Toen stopte de jongen die het nu besefte wat er was gebeurd en nog voor ze hem kon helpen kwamen er twee bewakers naar benen en grepen hem vast. Woede welde in Mikaela op. Het was helemaal de schuld niet van de jongen. Het was de bewaker zijn schuld. Mika hoorde de andere bewaker zeggen ''Meekomen jij.'' Ze trilde bijna van de woede. Ja ze zou zich normaal moeten inhouden maar het was ongelooflijk dat de jongen de schuld kreeg van het onnozel ongelukje. “Laat hem toch met rust het is verdorrie niet zijn schuld" Maar de bewakers waren al met de jongen weg. Woest draaide ze zich om terwijl ze de strijd opnieuw met zich zelf maakte. Alleen maakte die bewaker het erger toen hij zei ''Leuk je ontmoet te hebben,..'' Met een blik vol walging keek ze de bewaker aan, het was allemaal zijn schuld. Zijn hand schoot ruw naar haar pols waar het bandje aan hangde en toen weer terug gooide ''..Mikaela.'' zijn sarcastische toon maakte het alleen maar erger. “Het is jou schuld hij heeft helemaal niks gedaan, je bent gek” Sprak ze woedend wat ze helemaal niet verborgen hield. Ze balde haar beide vuisten en sloeg recht op zijn gezicht af, het kon haar helemaal niets schelen of het waar is. ”Zorg maar dat hij er terug uit mag, je hoort zelf in een kliniek te liggen.” Sprak ze verder. Ja het zich zelf inhouden was niet meer zo makkelijk. ”Want jij bent begonnen “ Riep ze nu zodat hij gedwongen was om te luisteren. Heel haar lichaam begon te trillen. Ze kan elk moment het gevecht in haar verliezen en opnieuw een woede uitbarsting krijgen. Het gebeurd maar vaker en vaker dan toen ze thuis was.

-sorry voor kortheid zit op shcool Xd-

[Ik presenteer u de nieuwste hoofdsport van Disturbia Clinic; Opa slaan.]

Het meisje bleef doorgaan met fel reageren op alles wat hij had gedaan. Eerst had het hem nog licht vermaakt, maar nu begon het vervelend te worden, dat overdreven gedrag. Hij had het joch maar een klein tikje gegeven, om hem uit zijn gedachten wakker te kunnen schudden. Hoe moest hij weten dat hij totaal zou flippen? Hij kende de patiënten en hun rede van plaatsing nog niet. “Het is jou schuld hij heeft helemaal niks gedaan, je bent gek” sprak ze woedend tegen hem. House trok weer eens een wenkbrauw op, zijn ietwat cynische glimlach was allang verdwenen wanneer ze begon te schreeuwen. Iets zei hem dat ze nog agressief kon worden, waardoor hij zijn stok weer neergooide tegen de bank, om zo zijn beide handen vrij te kunnen hebben. En ja hoor, zoals hij al verwacht had probeerde ook zij op hem in te slaan. Wat was dit? Dachten ze soms dat ze hem makkelijk te grazen konden nemen omdat hij een oudere man was? Ja, hij was ouder dan de rest van de bewakers, maar zeker nog niet zo oud dat hij zijn kracht had verloren. Dat hij net op de grond pleurde kwam omdat hij onverwacht uit balans werd gebracht. Dat liet hij niet nog eens gebeuren. ”Zorg maar dat hij er terug uit mag, je hoort zelf in een kliniek te liggen.” bracht Mikaela boos tegen hem uit. House kon het niet laten een kleine grinnik te laten horen. ''Die tijd heb ik achter me gelaten'' vertelde hij haar met een gemeende glimlach.Hij zag haar gebalde vuisten makkelijk aankomen. Wanneer ze richting zijn gezicht schoten pakte hij ze snel vast en draaide ze achter haar rug, haar polsen bij elkaar gebracht, klaar om geboeid te worden. Maar dat deed hij niet. Wat dacht ze wel niet, dat ze zomaar even op hem kon inbeuken? Hoe haalde ze het in haar hoofd, naast House stond de andere bewaker er ook nog bij,wou ze soms graag de isoleercellen in? ''Doe niet zo vreselijk onnozel, Mikaela.'' fluisterde hij tegen haar, terwijl zijn ogen richting de andere bewaker gingen. Die wou hem eerst helpen, maar was nu blijven staan aangezien hij zag dat House haar makkelijk in bedwang kon houden. ''Maak het jezelf niet zo moeilijk. Wil je hier weer normaal kunnen weglopen, of wil je net als die jongen afkoelen in een isoleercel?'' vroeg hij aan haar, en wenkte nog eens naar de bewaker dat alles goed ging, zodat die zich er niet mee zou bemoeien.

"Als je het onozel vind mag je van mij part oprotten" zei ze kribbig tegen hem. Gregory slaakte een diepe hoorbare zucht. Begreep ze het dan niet? Hij vónd het niet onnozel, het wás onnozel van haar. Die bewakers hier verveelden zich dood en waren vast blij met zo'n meisje die zich niet kon gedragen, hadden ze weer iets te doen. Inderdaad gewoon in een cel gooien of iets anders. " Wat kan mij die cellen schelen, na enkele uren of dagen ben ik er toch weer uit en is het allemaal gedaan." lachte ze. Waarom vond ze het zo grappig? Blijkbaar wou ze het er bij hem insmeren dat ze het niet erg vond om in de cellen te verblijven. Was dit waar of was ze gewoon stoer aan het doen? Of was ze soms intussen al zover gewend aan het zitten in zo'n saaie cel dat die uren of dagen dat ze erin zat zo aan haar voorbij gingen? Hij begreep het niet. Hij zou het ook wel overleven in zo'n ding, maar hij zou al snel kriegel worden van het niks doen, het eeuwige staren naar een lege muur. " Ik kom er toch snel weer uit" vervolgde ze haar geraaskal. House deed iets wat leek op het bekende rollen met de ogen. Ja ja, nu wist hij het ook wel. Hij had niet eens zin om haar in een isoleercel te gooien, want het was het niet bepaald waard. Als ze nu tenminste een beetje zou kalmeren, dan. Dan was er geen reden genoeg om haar weg te voeren. Als ze nou maar wou ophouden met dat irritante gekibbel van haar.. Ze leek wel een kip zonder kop zo. "Die isoleercellen zijn toch niet zo erg," ging ze verder. Weer klonk er een zucht uit de mond van de gefrustreerde man. ''Denk je dat mij dat wat uitmaakt? De enige reden waarom ik je in de cel zou gooien, zou zijn om je gezeik niet meer aan te hoeven horen!'' zei hij luid, en wanneer hij haar voelde wurmen, proberend uit zijn greep te ontsnappen, bevrijdde hij haar zelf door zijn handen te openen en de hare weg te laten glippen. Hij was de slechtste nog niet, toch? "En waag het niet om me nog eens aan te raken" Pff, dat bepaalde hij zeker zelf wel? Waar haalde ze die arrogantie vandaan? House glimlachte. ''Als je gewoon braaf blijft, is er ook geen reden om dat te doen, hmm?'' Hij ontspande weer wat, keerde zich naar het zitstel en pakte zijn stok terug. Daarna ging zijn blik terug naar Mikaela, en keek hij haar rustig aan. De andere bewakers leken hiermee ondertussen tevreden te zijn en liepen weg, glurend naar de andere patiënten in de ruimte. Ondertussen maakte House ook aanstalten om weer weg te gaan, misschien nog ietwat verdwaasd over wat er net allemaal gebeurd was. Misschien moest hij zo maar even naar kantoor gaan, om even te zitten. Kon hij meteen een stapel papierwerk afwerken die hij had gekregen van Ethan. Oh joy. Een sarcastische frons kwam op zijn gezicht terwijl hij de verte in staarde. Wat had hij toch een geweldige baan, niet?