Who Knew? [Percy]

Het was 5 dagen na het onderzoek. Jack was elke dag gewoon braaf naar zijn werk gegaan en hij bleef twijfelen of hij het moest vertellen. In die 5 dagen was hij Percy geen enkele keer tegen gekomen, toegegeven dat de plekken waar hij de jongen ooit eerder had gezien had ontweken. De fontein had hij overgeslagen en de jongensslaapzalen had hij al helemaal vermeden. Het was misschien laf, maar Jack wist niet of hij het wel moest vertellen. Misschien was het beter om het te houden zoals het was. Om het vredig te laten zijn, hem met zijn eigen moeder en eigen denkbeeldige vader achter te laten.
Maar toch, was dit weer geen goed idee. Want die andere man was niet zomaar een man. Het was een engerd. Een man die misschien wel de oorzaak was dat Percy was hoe hij nu was, depressief en de oorzaak dat hij hier zat. De oorzaak dat Mary ongelukkig was. En daar kwam dan nog bij dat die man ook deed alsof hij Percy’s vader was. Terwijl hij het recht daar niet toe had. Dit was de doorslag geweest om het toch te vertellen. Hij zou er tussen komen, tussen dat “gezinsleven” van Percy. Dat doodgewone met een zusje en 2 ouders. Daarom had hij er voor gezorgt dat Percy bericht kreeg dat hij moest komen. Jack wou met hem praten, het rustig uitleggen. Misschien wat opbouwen. Of misschien moest hij het gewoon in één keer zeggen. Zenuwachtig was die en niet zo’n beetje. Wel 10 keer had hij gecheckt of hij het dossier bij had. En de DNA-test. Voor de zekerheid had hij ook nog een collega gevraagt met een lagere functie of die Percy kon zoeken en dan zou sturen.
Wat als Percy er niks van wilde weten. Maar vooral, wat als hij dat wel wilde. Hoe zou dat zijn, hij zou ineens vader zijn van nog iemand. Zou hij Percy hier moeten laten, had hij überhaupt wel de keuze. Percy zou er een halfbroertje en een halfzusje bij krijgen. En wat zou hij vinden van het idee dat de man die hij altijd had gezien als vader, helemaal niet zijn vader was maar gewoon een random figuur was. Het zou raar zijn, omdat hij Percy pas zo laat had leren kennen. Hoe kon je ooit nog een band krijgen als je zoon al 17 was… Jack slikte en liep, teminste zo probeerde hij het, op zijn dooie gemakje richting de kantoren. Normaal was dat een verboden plek voor de patienten, maar voor deze gelegenheid kon er wel een uitzondering worden gemaakt.
Moest hij het niet nog een keer checken? Zulke vragen schoten nog wel door zijn hoofd. Maar het beseffen ging nog steeds langzaam. Toen hij in het ziekenhuis had gestaan en de uitslag kwam, was hij alsnog geschokt geweest. Ondanks dat hij het al vermoedde. De zekerheid was toch, ja, heftig.
Jack haalde de goede sleutel voor zijn kantoor van zijn sleutelbos en stak die in het slot. Zo rustig mogelijk draaide hij het slot open en ging naar binnen. Daar keek hij even rond. Het was een beetje muf omdat hij er al een tijdje niet was geweest. Normaal gesproken was hij buiten, of liep hij binnen rondjes. Kantoorwerk was iets wat zelden voorkwam. Hij liep verder naar binnen en ging op de stoel op wieltjes zitten. Jack zuchtte en vouwde zijn handen samen op tafel. Nee nee, veel te serieus. Hij maakte ze los en tikte wat. Wat irritant was dus vouwde hij ze weer samen. Het enige wat hij nu kon was wachten tot Percy, zijn zoon. Nog steeds een raar idee. Binnen zou komen.

Percy zat op zijn bed, staarde een beetje voor zich uit. Hij depte langzaam de wonden die over zijn arm liepen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip omdat het prikte. Wie verzon het dan ook om met glas scherven over zijn arm te spelen. Nee beter, wie verzon het dan ook om een kind die last heeft van automutilatie en depressie een glas te geven. Percy schudden glimlachend zijn hoofd. Hij is echt rijp voor het gekkenhuis, hij genoot er gewoon van als hij pijn leidde. Hij genoot echt gewoon als hij bloed zag vloeien over zijn armen. Hij kreunde soms zelfs als zijn armen open werden gereten door het mes of glas. Hij zuchtte zachtjes toen eindelijk het bloed redelijk begon op te drogen. Zijn witte zakdoek was rood en eigenlijk de rest ook, zijn spijker broer, gelukkig had hij een zwart t – shirt aan waardoor de bloed vlekken minder goed kon zien. Percy beet zachtjes op zijn onderlip toen hij zijn armen zorgvuldig bekeek. Vijf lange strepen over zijn rechter arm en zeven lange strepen kriskras door elkaar over zijn linker arm. Dan niet te vergeten dat zijn hele handen stuk zijn doordat hij tegen de fontein had aan geramd een paar dagen geleden. Nou daar kon hij weer mooi trots op zijn. Percy zuchtte uiteindelijk en schudden opnieuw zijn hoofd. Hij moest zich dood schamen, dat was het. Hij moest zich zo schamen dat hij er een hart aanval van kreeg en dat hij zijn laatste adem zou uitblazen dan. Het klonk helemaal niet verkeerd een laatste adem uit blazen. Over al vanaf zijn en nergens meer aandacht aan hoeven te schenken. Percy stond op om het glasscherf op te ruimen, hij kon het vast nog wel ergens voor gebruiken. Hij stopte toen hij de bij de spiegel kwam. Man wat zag hij er vreselijk uit, hij was lijkbleek en had wallen waar je U tegen zou zeggen. Zijn haar zat door de war, niet dat het normaal ook goed zat, maar nu leek het wel erger. Ook zagen zijn blauwe ogen die normaal helder er uit zagen er dof uit nu. Hij leek zelfs magerder geworden te zijn in zijn gezicht omdat hij zo slecht at. Dit kon toch niet in een paar dagen tijd? Nou ja, hij had geen oog dicht gedaan na het rare gesprek tussen de bewaker en hem. Elke dag wachtte hij totdat hij zou horen dat zijn moeder dood zou zijn. Daarom zagen zijn armen er ook zo uit. Meer dan twintig rode strepen liepen er over zijn linkerarm. Zijn knokkels waren allemaal stuk. En zijn rechter arm, daar wilde hij niet eens over beginnen.

Percy wilde net een andere broek aan trekken, eentje zonder bloedvlekken toen zijn deur open werd gedaan. Een bewaker stapte binnen. Percy zijn hart bonkte in zijn keel, nu zou hij het nieuws te horen krijgen. Zijn Moeder was dood. Bewaker Adams, wilt je spreken.’ Zei de bewaker toonloos tegen hem. De bewaker keek naar Percy zijn broek en t – shirt met korte mouwen, misschien was het handiger geweest vandaag een trui aan te trekken. ’Nu.’ Zei de bewaker met een vuile grijns. Percy slikte en knikte, fijn nu moest hij over de gangen gaan lopen met stukken armen en knokkels die iedereen kon zien. Een broek vol met opgedroogd bloed en een t – shirt met opgedroogd bloed. Alsof het nog niet erg genoeg was dat hij te horen zou krijgen dat zijn moeder straks dood is. Percy liep de bewaker achterna door de gangen, hij was nog nooit bij de kantoren geweest. Hij voelde ook niet de behoefte om bij die zakken op bezoek te gaan. Dat waren alle bewakers allemaal, een voor een. Ze waren eikels van de bovenste plank. Ze hoorde niet te leven en hij hoorde niet zo te denken. Hij moest er gewoon een eind aan maken. Dat was voor iedereen beter. Voor Dahlia, zijn moeder, zijn zusje, zelfs voor zijn vader en eigenlijk hoorde hij daar helemaal niet aan te denken want daarom zat hij hier. De bewaker stopte voor een deur en deed die open. Percy haalde een flinke teug met lucht en beet daarna op zijn onderlip. Met zijn hart bonkend in zijn keel stapte hij de kamer binnen. Het koude zweet stond in zijn handen. Niet alleen bang voor het nieuws dat hij te horen zou krijgen. Ook bang dat de bewaker hem uit zou lachen omdat je duidelijk kon zien aan hem dat hij zich zorgen had gemaakt. En de bloed vlekken op zijn broek en shirt hielpen ook niet mee.
‘U… ehm… U Wilde mij spreken?’ Vroeg Percy onzeker terwijl hij zijn armen probeerde te verbergen en zijn knokkels. Hij vervloekte zichzelf dat hij geen trui had aan getrokken. Straks als hij weer in zijn kamer was zou hij dat meteen doen. Helaas was het kwaad al geschiet en had iedereen hem over de gangen kunnen zien hoe vreselijk hij er uit zag. Hij was dan ook een loser, een sukkel. Wie deed dit nou? Wie deed zichzelf nou pijn? En waarom? Alsof hij zich er beter door ging voelen.

Toen Jack de deur hoorde keek hij op. Zijn hart klopte in zijn keel. In lange tijd was hij niet zo zenuwachtig geweest. Ook vond hij het moeilijk om zoiets te vertellen. Jack was nooit echt geweest in… tsja, emotionele dingen. Kort wierp hij nog een blik op de dossiers en draaide ze om. Het zou stom zijn als Percy het nu al zou weten… Dat hij het las en het al vermoedde. Jack wilde het zelf vertellen. Niet dat hij het las van een of ander papiertje. Percy verdiende uitleg. Het was… zijn zoon immers. Jack slikte, het idee. Het was nog steeds niet helemaal doorgedrongen. Hoe moest hij doen?
Jack zag dat Percy binnen kwam en keek hem aan. Gelijk viel zijn mond open. Helemaal onder het bloed zat ie om te beginnen. Zijn broek, zijn t-shirt. Zijn handen waren kapot en zijn gezicht.. Het leek of hij dagen niet had geslapen. Gelijk voelde hij een rot gevoel, het gevoel van.. bezorgdheid. Hij herkende het niet erg goed, dit was anders. Nadia en Tim waren klein, hij had geen zorgen over ze. Maar dit… jezus… Jack slikte en liet nogmaals een blik over Percy glijden. “Percy… wat heb je gedaan? Waarom?” zei hij zacht en er klonk echt spijt door in zijn stem. Wat zou hij wel niet denken? En waarom had hij het gedaan? Zou het aan hem liggen, door het gesprek wat ze hadden gehad. Jack kon het echt even niet bedenken.
”U… ehm… U wilde mij spreken?” Hij knikte zwijgzaam en gebaarde naar de stoel. Percy ging zitten en hij keek hem aan. Zijn handen, die nog steeds gevouwen op tafel lagen maakte hij los en hij ging iets verder in de stoel zitten. Wat moest hij nou doen? Ja, hij moest het vertellen. Misschien moest hij maar gewoon op houden over het bloed, als Percy wat wilde zeggen erover zou hij dat toch wel doen. Hij fronstte even en schoof het dossier dichter naar zichzelf toe. “Ik wil inderdaad met je praten. Het gaat eigenlijk over ons…” Het was een soort voorbereiding, dat was al schokkend. Voor zover Percy wist hadden ze natuurlijk niks met elkaar te maken. Behalve dat ze dan rondliepen op dezelfde plek.
Jack pruste wat aan het mapje en voelde echt dat hij heel zenuwachtig was. Voor de reactie van Percy, over de toekomst, hoe hun band zou worden. Ookal kende hij Percy zo kort, hij wilde het proberen goed te maken. In te halen, een vader zijn die hij nooit gehad had. Alleen die neppe vader, die rotvader. Hij moest het goedmaken en bewijzen dat niet elke vader zo was. Het klonk misschien stom, maar hij voelde een druk op zich. Van het mapje wierp hij zijn blik weer op de jongen. Ondanks dat hij er nu niet echt goed uit zag deed hij hem echt denken aan Mary. Hij had bepaalde uiterlijke dingen die hij herkende aan haar. Ook zag hij wel dingen van zichzelf… Het was raar, heel raar.
“Je kan je vast wel ons laatste gesprek herinneren…” begon hij. “Over je moeder. Ik ken jouw moeder al een tijdje, al best lang. 17 jaar om precies te zijn.” Daarna stopte hij. Hij wilde niet alles in een keer zeggen, het lukte hem niet.

Percy stond twijfelend in de deur opening. Hij wilde hier niet zijn, hij wilde niet horen wat Bewaker Adams te vertellen had. Hij wilde gewoon weg, hij zag er niet uit. En dat liet bewaker Adams duidelijk merken door zijn mond open te laten zakken. Percy beet harder op zijn onderlip, hij legde zijn handen over zijn onderarmen in de hoop dat zijn knokkels minder erg zouden opvallen. “Percy… wat heb je gedaan? Waarom?” Percy liet zijn onderlip met rust. Waarom noemde hij hem Percy? Niet gewoon dat joch, of Patiënt. Dat was hij toch voor Bewakers, een gek die opgesloten hoorde te zitten. Niet Percy hij was een Patiënt ook voor Bewaker Adams. Percy wilde er niet op in gaan. Hij wilde niet zeggen waarom. Hij kon toch zien wat hij gedaan had. Of moest hij zijn onderarmen onder zijn neus duwen. Zodat hij een voor een de littekens kon tellen. Percy wilde zich omdraaien en gewoon weg lopen. Hij wilde niet horen hoe zijn moeder vermoord was. Hij wilde niet horen hoe de bewaker zijn moeder had vermoord. Of er voor had gezorgd dat iemand anders zijn moeder had vermoord. Percy beet op zijn onderlip en ging toch maar op de stoel zitten tegen over Bewaker Adams. Hij was eigenlijk wel blij dat hij kon zitten, nu kon hij zijn armen onder de tafel laten zakken en gewoon in een zitten zodat het bloed allemaal niet zou opvallen. Percy keek naar de bewaker, was benieuwd hoe hij het zou vertellen. Zou hij het meteen op tafel gooien of zou hij er om heen draaien. Zou hij spijt hebben? Of niet? Zou hij Percy uitlachen als het inderdaad echt waar was wat hij dacht? Eigenlijk had Percy wel verwacht dat hij nu al uitgelachen zou worden. De andere bewaker had het ook gedaan. Had hem ook met een vuile grijns uitgelachen en hem zo over de gangen laten lopen. Percy kon die bewaker wel iets aan doen. Hij kon Bewaker Adams ook wel iets aan doen. Hem gewoon naar zijn keel grijpen, maar hij deed het niet. Deels omdat hij het niet kon, maar ook omdat hij niet zo in elkaar zat. Hij deed anderen geen pijn. Niet met opzet. Alleen zichzelf. “Ik wil inderdaad met je praten. Het gaat eigenlijk over ons…” Percy trok zijn wenkbrauw lichtjes op toen de bewaker het woordje ons uit sprak. Wat was er aan de hand tussen Percy en Bewaker Adams. Hij kon niet iets verzinnen, had geen ruzie met hem gehad of andere dingen. Hij had de bewaker niet eens uitgescholden. Was er misschien iets gebeurd waar hij niks meer van wist? Nee dat kon niet, hij kon het gesprek tussen hem en de bewaker nog herinneren alsof het net was gebeurd. Percy keek naar het mapje waar de bewaker aan zat te prutsen. Wat zou er in dat mapje zitten? Waren het papieren dat Percy naar een strengere kliniek moest? Misschien een brief van zijn moeder of zusje? Nee dat kon niet dat had hij ons niet gezegd.

‘Ons?’ Vroeg Percy zachtjes aan de bewaker. “Je kan je vast wel ons laatste gesprek herinneren…” Percy knikte zachtjes. Zoals hij al eerder dacht, hij kon het herinneren alsof het net gebeurd was. Zo gek was hij nou ook weer niet. Hij mocht hier dan wel zitten, maar hij was nog niet achterlijk. Hij kon zich heus wel een gesprek herinneren. “Over je moeder. Ik ken jouw moeder al een tijdje, al best lang. 17 jaar om precies te zijn.” Percy liet zijn ogen over het bureau glijden. Hij kende zijn moeder al langer… Al zeventien jaar? Hoe kon dat? Hoe kon hij zijn moeder kennen? Dat kon niet, hij kon zijn moeder niet kennen. Zijn moeder… Hij wist niet waar zijn moeder vandaan kwam. Ze sprak er nooit over en als je er naar vroeg viel ze stil. Percy wist alleen dat ze gevlucht was voor haar moeder, omdat zijn oma vond dat ze veels te vroeg zwanger was geworden van zijn vader. Zijn oma was eerst boos geworden en daarom was zijn moeder bij zijn vader gaan wonen. Meer wist hij niet, meer had zijn moeder nooit vertelt. Ze had niet eens vertelt waarom zijn oma uiteindelijk niet meer boos was. Zijn moeder had wel eens laten vallen dat zijn oma Percy veelste lief vond om langer boos op kunnen te zijn. Zijn moeder had vroeger zelfs een goede baan zijn vader ook. Totdat zijn oma ziek werd toen niet meer. Percy schudden zachtjes zijn hoofd.
‘Dat kan niet.’ Zei hij stilletjes. Hij probeerde zich gesprekken te herinneren tussen hem en zijn moeder. Gesprekken die hij had afgeluisterd van zijn moeder en vader. Maar geen van die gesprekken had hem ooit vertelt waar zijn moeder vandaan kwam. Geen van die gesprekken gaven de antwoorden die hij nu kon gebruiken. Maar een andere vraag bleef ook door zijn hoofd spoken.
Wie was de man die voor hem zat? Wat had hij met zijn moeder te maken? Waarom kende zijn moeder hem? Oke dat waren meer dan een vraag. Maar ze kwamen allemaal op hetzelfde neer. Wie was hij? Kende hij Percy ook? Noemde hij daarom Percy gewoon bij zijn voornaam, in plaats van Dat joch of Patiënt? Percy wist het niet en kon er ook geen antwoord op geven, hij keek naar de bewaker en schudden nog een keer zijn hoofd.
‘Dat kan niet.’ Fluisterde hij nogmaals zachtjes. Percy beet op zijn onderlip terwijl hij alles weer na ging.
‘Hoe dan? Hoe kan u mijn moeder al zeventien jaar kennen, zonder dat ik u ken? Dat kan niet.’ Zei Percy nogmaals.

”Dat kan niet.” Precies de reactie die Jack had verwacht. Maar als hij dit al niet geloofde, dat hij zijn moeder überhaupt kende. Wat zou hij dan wel niet zeggen als hij zei dat hij zijn vader was. Misschien zou hij wel boos worden en weglopen, niks met hem te maken willen hebben. Denken dat hij niet goed bij zijn hoofd was. Nogmaals herhaalde Percy dat het niet kon. Jack zuchtte en zei nog niks.
Hij moest hem overtuigen dat het wel kon. Het wàs zo. ‘Hoe dan? Hoe kan u mijn moeder al zeventien jaar kennen, zonder dat ik u ken? Dat kan niet.’ Dat was een goede en ook heel logische vraag. Jack kende zijn moeder natuurlijk niet echt 17 jaar lang, hij had haar 17 jaar geleden ontmoet. Een korte, maar geweldige tijd met haar gehad en daarna had hij haar niet meer gezien. Oké, één keer. Met een baby. Bijna een jaar later. Op dat moment had hij er eigenlijk niet bij nagedacht dat het zijn kind kon zijn. De man die naast haar liep was het vast. Hij was er ook niet kapot van, het was, gewoon. Meer van, oh hé, dus zo is het met haar afgelopen. Niks bijzonders eigenlijk.
“Ik heb je moeder 17 jaar geleden leren kennen. Maar jou heb ik nooit gekent.” Sprak hij zo rustig mogelijk, de zenuwen verborg hij zo goed mogelijk. “Ik kende haar voor jij geboren was, weet je Percy. Ik kende haar zelfs bijna 18 jaar.”
Nu zou het komen, nu zou het vertellen. Hij had het recht niet om de jongen langer in spanning te houden. Langer in spanning te houden dat het niet gewoon een jongen was, voor Jack. Maar zíjn zoon. En dat hij niet de zoon van die andere man was. Misschien zou het veel voor hem veranderen, misschien niks. Misschien zou het hem pijn doen, of juist goed doen. Misschien zou het iets ophelderen uit zijn verleden. Dat hoopte hij allemaal, dat het ook een goed en positief effect had. Ondanks dat het veel te laat was. Als Jack dit eerder had geweten was het namelijk zo anders gelopen. Hij had Cindy waarschijnlijk nooit ontmoet, Nadia en Tim hadden niet eens bestaan. Het idee was heel raar, maar zo waar. En hij kon het zich ook wel voorstellen. Percy’s leven was waarschijnlijk compleet anders geweest, ze zouden elkaar hier nooit hebben ontmoet. Percy zou hier überhaupt helemaal niet hebben gezeten.
Maar goed, het moment. Hij schoof het mapje iets naar voren en schoof zijn stoel ook iets naar voren. “Percy, ik ben je vader.” Zei hij, duidelijk en keek de jongen aan. Hij wilde zijn reactie peilen, weten of hij geschokt was. Of hij het geloofde. Voorzichtig vouwde hij het mapje open en draaide die naar Percy om zodat hij het kon zien. “Hier is zelfs wetenschappelijk bewijs…” mompelde hij en keek gelijk weer naar Percy. In zijn blauwe ogen die hij en Mary ook hadden.

“Ik heb je moeder 17 jaar geleden leren kennen. Maar jou heb ik nooit gekent.” Oke dat klonk een stuk logischer voor Percy. Het kon dat Bewaker Adams zijn moeder ooit had leren kennen zeventien jaar geleden. Moest Percy daarvoor helemaal hier naar toe komen. Kon hij dat ook niet gewoon tegen hem zeggen bij de fontein? Moest hij daar zo geheimzinnig over doen en Percy dagen lang in spanning af laten wachten wat er met zijn moeder zou gebeuren? Percy beet zachtjes op zijn onderlip, hij wilde nu gewoon opstaan ja knikken en weg lopen. Hij hoorde dat zijn moeder niet dood was. Of nou ja, hij had het niet gehoord en het zou er waarschijnlijk ook niet van komen. Hoopte hij. “Ik kende haar voor jij geboren was, weet je Percy. Ik kende haar zelfs bijna 18 jaar.” Nog even en hij kende zijn moeder zelfs negentien jaar. Percy knikte alleen, het klonk allemaal logisch. Vandaar dat Percy de bewaker niet kende, dat maakte hem ook niet uit. Misschien waren de bewaker en zijn moeder wel school vrienden geweest of zo. Het kon toch dat ze op dezelfde school hebben gezeten. Niemand heeft gezegd dat de bewaker hier in dit dorp altijd heeft gewoond. En Percy weet ook niet waar zijn moeder vandaan komt, dus het allemaal logisch en klinkt ook gewoon, niet bijzonder.
‘Oke.’ Zei Percy droogjes, wat moest hij er anders van maken? Hij kom moeilijk boos worden of zeggen nee dat is niet waar. Zoals de bewaker al had gezegd het is allemaal gebeurd voor zijn geboorte. Dus het maakte niet uit. Maar toch bleef er in Percy zijn hoofd een stemmetje zeggen dat het niet alles was. De bewaker had hem vast niet uitgenodigd hier om alleen te zeggen dat hij zijn moeder ooit gekend heeft. Percy beet op zijn onderlip en keek naar het mapje dat de bewaker in zijn handen had. Dat mapje moest iets betekenen toch? Er moest iets in zitten, iets belangrijks. Iets wat Percy misschien blij kon maken of iets met hem kon doen waar hij waarschijnlijk dagen lang last van zou hebben. “Percy, ik ben je vader.” Bam! Zonder waarschuwing gooide de bewaker de zin er uit. Percy keek de bewaker met grote ogen aan en kon een lach niet onderdrukken. Geweldig, natuurlijk. Dat zou hij ook zeggen om een Patiënt nog gekker te maken. Percy keek in het mapje wat de bewaker voor hem schoof.

Na beide DNA proeven, te hebben onderzocht. Zijn de overeenkomsten van deze DNA’s: Positief. Percy las de regel nog een keer. Daarna nog een keer en nog een keer. Nee dat kon niet. Nee… Ze moesten er vast mee geknoeid hebben. Percy had geen DNA gegeven. Dit moet van een ander zijn. Hij las de regel opnieuw. Positief, Positief… Wat ze maar Positief noemde, als die bewaker echt zijn vader was. Dan was hij van de ene eikel naar de andere gegaan. Percy keek weer naar de bewaker en schudden nogmaals zijn hoofd.
‘Ik heb geen DNA gegeven.’ Zei Percy tegen de bewaker. Het kon gewoon niet van hem zijn, klaar. Percy weet zeker dat zijn vader, zijn echte vader is… toch? Percy beet op zijn onderlip, wisten zijn ouders het? Was zijn vader… Zijn Stiefvader, daarom altijd zo onaardig tegen hem geweest. Had hij hem daarom vertelt dat hij alles tussen zijn moeder en hem stuk had gemaakt. Kon hij hem daarom slaan of verbranden zonder het erg te vinden. Was hij daarom aardiger tegen Denise? Percy beet harder op zijn onderlip, waarom had zijn moeder het nooit vertelt? Wist ze het wel? Percy keek weer naar het blad met de woorden er op. Het kon niet. Percy wist zeker dat het niet kon, hij had dezelfde trekjes als zijn “Vader” die thuis was. Of misschien ook niet. Percy wilde zich nooit vergelijken met die man. Hij zag hem ook niet als vader.
‘Maar… Hoe dan? Hoe… Hoe kan jij mijn vader zijn? Dat kan niet… Nee… Hoe?’ Percy kon geen hele zinnen meer maken, hij begreep het gewoon niet. Had hij al die tijd een andere vader gehad? Niet dat die bewaker waarschijnlijk veel was geweest. Hij wist zijn naam niet eens en trouwens. Al die bewakers hier waren eikels, ze lachte je uit en pestten je. Percy beet op zijn onderlip en schudden zijn hoofd opnieuw. Het kon gewoon niet. Zijn “Vader” dat was zijn echte vader, hij heeft het altijd gezegd tegen Percy dat hij een foutje van hem was. Dus dan moest hij toch zijn echte vader zijn. Percy wreef zachtjes over zijn nek en hals.
‘Weet mijn moeder dit?’ Vroeg Percy. Het was niet echt een slimme vraag, of misschien ook wel. Maar als zijn moeder het wist waarom had ze het Percy dan nooit vertelt? Ergens wilde Percy heel graag geloven dat die man die thuis op de bank hing niet zijn vader was. Hij had het elke dag gehoopt zelfs hier. Maar nu de bewaker tegen hem zei dat hij zijn vader is. Wilde Percy gewoon helemaal geen vader hebben.

”Ik heb geen DNA gegeven.” Dat klopte, gegeven had hij het niet. Hij had het eerder soort van gestolen. Toen Percy bloedde had hij het afgeveegt met weggeveegt met een tissue en onbewust niet weggegooid. Pas in het ziekenhuis had hij zich bedacht dat het wel zo slim was om DNA te hebben van Percy…
Gelukkig had hij dat dus en na veel gezeur waren ze er in het ziekenhuis mee akkoord gegaan. Wat had hij anders kunnen doen, vragen of Percy mee wilde werken aan een DNA-test, dat zou pas veel gedoe zijn geworden. Waarschijnlijk zou Jack het dan nooit weten, want waarom zou een jongen iets willen doen voor een bewaker. Jack wist heus wel wat ze hier dachten over hem. Iedereen haatte ze, logisch ook wel. Zijn werk was nou eenmaal ervoor zorgen dat iedereen zich een beetje gedroeg. En vaak was dat op een negatieve manier, als iemand flipte ging hij in de isoleercel. En tsja, een isoleercel werd niet als “leuk” ervaren.
Er waren wel ergere bewakers als hem, dat wist hij wel zeker. Ook waren er gewoon bewakers die voor hun straf gaven terwijl er geen reden voor was. Dan verzonnen ze dat dan gewoon en kom op? Wie zou er luisteren naar iemand die als gestoord word gezien?
“Ik had je Dna nog, van die wond.” Percy kon hier wel boos worden, maar dat was nutteloos. Het was toch al gebeurt, met positief effect. Althans, dat zou de test. “Maar… Hoe dan? Hoe… Hoe kan jij mijn vader zijn? Dat kan niet… Nee… Hoe?” Er klonk een lach uit Jacks mond maar hij stopte snel, het was natuurlijk niet om te lachen. “Ik neem aan dat ik het verhaal over de bijtjes en de bloemetjes niet meer hoef te vertellen?” het was een retorische vraag, hij hoefde geen antwoord.
“Je moeder en ik heb korte tijd… gedatet. Later niet meer, ze moest terug naar waar ze vandaan kwam. Het was tijdelijk dat ze bij in de buurt was.” Begon hij zijn verhaal. “Toen wisten we beide nog niet dat ze zwanger was. Later ben ik haar nog eens tegengekomen, met jou. Op dat moment dacht ik gewoon dat die andere man je vader was. Je moeder weet het dus niet en tot voor kort wist ik het ook niet. Maar het is zo.”
“Natuurlijk zal die andere man toch meer je vader blijven… Vroeger speelde hij je vader, ik niet natuurlijk. Maar toch…” hij sloot zijn zin niet echt duidelijk af en dacht na. Hij had eigenlijk niet nagedacht bij wat hij zojuist had gezegt. Het was zo raar, wat was hij nou eigenlijk van Percy. Ja, de biologische vader. Maar wat had hij daaraan? Misschien wilde hij dit niet weten, misschien had hij liever met het idee rondgelopen dat die andere vent zijn vader was. “Vertel me iets over hem…” besloot hij, niet wetend wat hij anders moest zeggen. Hij wilde ook duidelijkheid, hij wilde weten wie die andere was.

“Ik had je DNA nog, van die wond.” Percy was veelste verward om ook maar helder na te kunnen denken. Hij wist niet of hij nu boos moest worden of blij moest zijn. Misschien moest hij wel gewoon in huilen uitbarsten. Percy beet zachtjes op zijn onderlip. DNA van die wond? Percy had tegen de fontein geslagen met hun laatste gesprek. De bewaker had de wond schoon gemaakt, met een zakdoek. Had hij die niet weggegooid? Had hij al een vermoeide dat Percy zijn zoon was? Dat zou best kunnen, mensen konden dingen vermoeden. Misschien dat de bewaker niks had gezegd om Percy niet helemaal gek te maken. Dat zou best aardig zijn als dat zo was. Misschien waren Percy en de bewaker helemaal niks van elkaar en had Percy gewoon door kunnen gaan zonder dat hij wist dat de bewaker zijn DNA had meegenomen. Dat had een heleboel stress kunnen ver komen bij Percy. Aan de andere kant had hij het wel graag geweten dat zijn DNA werd mee genomen voor een onderzoek. Percy beet harder op zijn onderlip ging iets rechter op zitten. Toen hij naar beneden keek en zag dat zijn shirt helemaal onder het bloed zat zakte hij meteen weer in elkaar. Niet echt de beste outfit om naar je vader te gaan. Percy had zijn armen nog niet boven te tafel durven te bewegen. De wonden op zijn armen zagen er te vreselijk uit. Eigenlijk vond Percy het vreemd dat bewaker hem als zoon wilde hebben. Of kwam dat nu? Dat hij nu zou zeggen, dat hij niks met Percy te maken wilt hebben. “Ik neem aan dat ik het verhaal over de bijtjes en de bloemetjes niet meer hoef te vertellen?” Percy schudden lichtjes zijn hoofd. Nee dat hoefde hij niet te vertellen. Dat had zijn moeder al gedaan en dat zou hij ook nooit meer vergeten. Zijn moeder had het hem vertelt op de meest vage manier waardoor hij er soms nog nachtmerries van kon krijgen. (Nou ja nachtmerries was overdreven, maar hij zou het nooit meer vergeten dat wel). “Je moeder en ik heb korte tijd… gedatet. Later niet meer, ze moest terug naar waar ze vandaan kwam. Het was tijdelijk dat ze bij in de buurt was.” Begon de bewaker zijn verhaal. Percy moest er niet aan denken dat zijn moeder en die bewaker hadden gedate. Het is vreemd omdat te horen.
‘U heeft zich ook nooit af gevraagd of dat kind… Nou ja ik, uw zoon had kunnen zijn. Toen u mijn moeder zag?’ Vroeg Percy zachtjes. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, eigenlijk verwachtte Percy al lang dat de bewaker zou komen met het verlossende woord. “Grapje”.

“Natuurlijk zal die andere man toch meer je vader blijven… Vroeger speelde hij je vader, ik niet natuurlijk. Maar toch…” Percy beet harder op zijn onderlip. Hij speelde niet zijn vader, zijn niet vader. Die heeft hem altijd zijn leven zuur gemaakt, hij… Percy wist niet hoe hij het moest noemen. Het was ook deels zijn eigen schuld, hij had het ook niet kunnen opnemen voor zijn moeder. Hij wilde gewoon dat zijn niet vader, zijn moeder met rust zou laten. Percy had ook gewoon kunnen toe kijken hoe zijn moeder geslagen werd. Alleen deed hij dat niet…
Hij wilde niet zien hoe verdrietig zijn moeder was. Hij wilde dat zijn niet vader, eens nadacht voordat hij wat deed. Percy beet op zijn onderlip. Alleen kon hij dat niet, het enige wat hij kon oplossen was dat hij het pispaaltje van zijn vader werd in plaats van zijn moeder. “Vertel me iets over hem…” Percy keek op naar de bewaker. Moest hij echt iets gaan vertellen over zijn niet vader?
‘Nou, mijn “Niet” Vader. Die… Uhm.’ Percy wist niet waar hij moest beginnen. Moest hij gaan vertellen wat voor een eikel het was?
‘Hij is vrij wel altijd dronken. Ik ken hem bijna niet anders en hij heeft ook geen werk. Hij had ooit wel werk, maar nu niet meer omdat hij ontslagen is of zo.’ Zei Percy uiteindelijk. Hij wist niet zo goed hoe hij verder moest vertellen. Moest hij gaan vertellen dat zijn vader zijn moeder sloeg? Dat was nou ook niet bepaald een “Happy Family” verhaal om te vertellen. Niet dat hun een leuke familie waren.
‘En, tja. Ik weet niet zo goed hoe ik hem moet omschrijven zonder dat je meteen haat gevoelens voor iemand creëert.’ Zei Percy niet echt tegen de bewaker gericht maar meer tegen zichzelf. Hij beet op zijn onderlip en probeerde zijn gedachte op een rij te krijgen. Hi kreeg net te horen dat hij een nieuwe vader had, daarna moest hij gaan vertellen hoe zijn “niet” vader in elkaar zat. Niet echt logisch in zijn gedachte.
‘Hij is niet echt een gevoelig persoon, in elk geval niet voor mij. Of mijn moeder als hij een zware dag had.’ Zei Percy uiteindelijk zachtjes. Hij beet hard op zijn onderlip, wilde de bewaker wel meer vertellen maar wist niet hoe hij moest beginnen. Misschien kon hij hem wel helpen, er voor zorgen dat zijn moeder misschien een beter leven zou krijgen zonder zijn vader.

“U heeft zich ook nooit af gevraagd of dat kind… Nou ja ik, uw zoon had kunnen zijn. Toen u mijn moeder zag” Jack schudde zijn hoofd. “Toen ik die man zag niet nee en als het wel zo was, dan zou Mary dat wel zeggen…” onbewust noemde hij haar Mary. Het was voor hem Mary, zijn moeder. Ja ook wel, maar daar was zo laat achter gekomen. Het zou altijd Mary blijven. Toen Percy het zelf uitsprak, het feit dat hij zijn zoon was. Was het nog raarder. Het klonk stom, en zo was het ook niet bedoelt. Maar hij wist echt niet wat hij er mee aan moest. Niet op de slechte manier bedoelt, op dit moment had hij het gevoel alsof hij alles voor hem wilde doen. Misschien wel meer dan nodig was, om het in te halen. Maar hoe?
Hoe kon je 17 jaar inhalen, als hij in een inrichting zit. Hij werkte bij die inrichting als ‘irriterende bewaker.’ Kortom, hoe hoe hoe? Jack moest met iets goed komen, dat zag hij dan wel in. Zouden ze moeten praten, of voetballen? Hij schudde zijn hoofd, geen voetbal. Moest hij hem aanmoedigen om een leuke hobby te gaan doen, of moest hij over meiden praten. Er gleed een rilling over zijn rug, alleen het idee al. Op dit moment over meiden praten, hij moest er niet aan denken. Cindy zou zijn hele gedachtes overnemen.
En wie weet was Percy wel helemaal geen hetero. Dat zou ook behoorlijk stom zijn, een heel gesprek beginnen over meiden. Er vanuit gaan dat hij hetero is en dan te horen krijgen dat hij dat helemaal niet is. Gaf Jack hem nog een slechter gevoel over zichzelf. Of misschien toch sport, rugby ofzo. Als debielen achter een bal aanrennen, maarja. Rugby was een lichamelijke sport, een harde ruwe sport. Hij wist niet of Percy er van hield.
Jack stopte met denken aan manieren waarop hij een ‘vader’ kon zijn voor Percy toen hij begon te vertellen over zijn andere vader. Die neppe.
En wat hij te horen kreeg, was niet veel goeds. Zegmaar gewoon niks goeds. Alles was slecht, vaak dronken, ongevoelig. Jack kon er wel uit opmaken dat hij agressief was door de manier waarop Percy het hem vertelde. Zou hij Mary ook slaan? Zou hij Percy hebben geslagen. Jack slikte… Hij had geen extreem positief antwoord verwacht, maar dit had hij nou ook weer niet verwacht. De manier waarop Percy het zei, meer tegen zichzelf. Hoe hij iets moest vertellen over een persoon waar geen haatgevoelens inzitten.
Hij wist het niet. Het was zo. Die man, die eikel, hoe hij ook heette. Was vreselijk. En het maakte hem kwaad, woedend zelfs. Zonder iets te zeggen pakte hij papier en een pen en schreef steekwoorden op over wat hij ongeveer had gehoord. Niet dat hij het zou vergeten, dat niet. Dat mocht die vent willen. Hij zou het niet vergeten, hij zou wraak nemen. Hij zou er voor zorgen dat die man zou branden in hell.
“Lafaard…” fluisterde hij woedend toen hij nog een paar woorden neerkrastte. Het doelde op de vader, wat duidelijk te horen was “Maar wat is gebeurt…” hij liet de pen los en concentreerde zich weer op Percy. “Is dat de reden dat je… hier bent?” vroeg hij een beetje beschaamd. Hij wilde niet dat Percy dacht dat hij het erg vond dat hij hier zat. Dat hij helemaal perfect moest zijn, alleen omdat hij zijn vader was. Misschien kon het hem ook wel niks schelen maar toch. “Je kan me vertrouwen, ik ben tenslotte je vader.” Zijn laatste woorden zij hij zachtjes en hij schoof het papier en de pen weer naar zich toe. “Je moet me echt alles vertellen, waar woonde jullie, hoe heet hij?”

“Toen ik die man zag niet nee en als het wel zo was, dan zou Mary dat wel zeggen…” Percy knikte zachtjes. Ergens wel logisch, als hij in dezelfde situatie had gezeten zou hij het ook niet meteen bedacht hebben dat een kindje wat misschien een ex vriendinnetje vast had, zijn kind was als ze naast een anderen jongen zou lopen. Niet dat Percy ooit een vriendinnetje zal krijgen als hij door gaat op de manier hij nu gaat, maar dat deed er nu niet toe. Hij had altijd gedacht dat je, je eigen kind wel zou herkennen. Waarschijnlijk niet, hij nam het Jack niet kwalijk. Straks was hij niet zijn zoon geweest en dan had hij zijn moeder helemaal gek gemaakt. Misschien wel hoop gegeven, hoop die uiteindelijk nergens naar toe leidde. Percy keek naar de bewaker en knikte opnieuw.
‘Dat is begrijpelijk.’ Zei hij zachtjes en keek daarna weer naar beneden. Toch bleef hij het allemaal maar vreemd vinden, ergens hoopte Percy gewoon dat als hij straks de deur uit zou lopen, iemand kei hard “grapje” zou gaan roepen. Niet omdat hij de bewaker niet als vader wilde hebben, maar gewoon omdat het allemaal zo vreemd was. Het was natuurlijk belachelijk dat de zoon van de bewaker hier zat. Hij moest perfect zijn zoals de bewaker. Maar dat niet alleen, dat betekende ook dat Denise niet zijn echte zusje was, maar een half zusje. En Percy had meer half broers en zusjes, de bewaker had bij de fontein verteld dat hij ook twee kinderen had. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij begon over zijn vader te vertellen in moeilijke zinnen. Hij wist niet hoe hij met moest vertellen en werd eigenlijk ontzettend afgeleid door de bewaker die van alles neer krabbelde op papier. Het maakte Percy zenuwachtig en toen de bewaker begon te vloeken, kromp Percy in een. Hij beet harder op zijn onderlip, hij hoopte dat het niet voor hem bedoelt was. Dat hij gewoon zijn vader had bedoelt in plaats van hem. “Is dat de reden dat je… hier bent?” Percy beet harder op zijn onderlip.
‘Soort van.’ Mompelde Percy zachtjes. Zijn vader was niet de echte reden, er was echt iets mis met hem. “Je kan me vertrouwen, ik ben tenslotte je vader.” Bij die woorden slikte Percy even. Dat klonk vreemd, nog nooit had iemand dat tegen hem gezegd. Zijn “niet” vader in elk geval niet en iemand anders ook niet. Percy wist ook niet zeker of hij hem wel kon vertrouwen, maar ergens deed hij dat wel.

‘Het begon allemaal toen ik een jaar of elf was. Mijn ouders hadden ruzie, ik hoorde ze. Ik was naar beneden gelopen om te kijken wat er aan de hand was… Ik zag hoe mijn “niet” vader mijn moeder sloeg.’ Zei Percy zachtjes, hij zag even de beelden voor zich. Hij zag hoe zijn vader zijn moeder tegen de muur aan duwde en daarna recht in haar gezicht sloeg.
‘Ik werd kwaad, ik zei tegen hem dat hij haar niet mocht slaan. Toen gebeurde het, hij werd kwaad op mij. Zei dat het mijn schuld was dat hij mijn moeder sloeg. Dat hun huwelijk stuk ging.’ Percy beet op zijn onderlip, hij voelde tranen achter zijn ogen branden. Hij wist niet waarom maar elke keer als hij hier over sprak begonnen zijn ogen te branden.
‘Daarna werd het van kwaad tot erger, mijn vader zocht naar ruzies met mij. Ik kon niets goed doen. Hij pakte me eerst alleen maar terug met woorden, schold me uit. Daarna ging hij over op slaan. Uiteindelijk gooide hij een keer heet water over zijn mijn pols. Mijn moeder durfde niks te doen, bang dat mijn “niet” vader boos op haar zou worden.’ Vertelde Percy verder. Hij keek even naar zijn armen, de littekens op zijn pols van het verbranden was nog duidelijk te zien. Daarna keek hij weer naar de bewaker en beet weer op zijn onderlip.
‘Dat is niet de reden waarom ik hier zit, nou ja wel deels. Misschien zoals u gezien heb doe ik mezelf pijn… Of nou ja, ik…’ Percy stopte met praten, wist niet of hij wel verder moest praten. Het had niets met zijn vader te maken. Hij beet hard op zijn onderlip en keek daarna weer naar de tafel om zijn armen er onder te kunnen verstoppen. Hij wist dat het beter was als hij wel zou vertellen waarom hij hier zat. Wat pijn met hem deed, maar hij wist niet of de bewaker dat zou trekken. Als hij zou horen dat zijn zoon kickt op pijn. Niet echt leuk onderwerp om over te praten op de eerste dag dat je te horen krijgt dat je een zoon heb. Het moest al een schok zijn geweest om er achter te komen dat je zoon in een kliniek zit, om daarna te gaan vertellen dat hij van pijn houdt is wel heel vreemd.
‘Hij heet Jason Farrow en we woonde in England, London… Hoezo?’ Vroeg Percy, hij was lichtelijk verbaasd door die vragen. Hij keek de bewaker dan ook aan met een verwarde blik. Waarom wilde hij dat weten?

Na zijn laatste vraag schoof Jack het papier weg en leunde op zijn ellebogen, hij keek Percy aan en luisterde zo goed als mogelijk was. Hij was sowieso blij dat Percy überhaupt met hem wilde praten, dat hij niet wegliep en wilde dat hij hem met rust liet. Of misschien wilde hij dat wel, dacht hij dat wel. Maar deed hij dat niet. Jack luisterde gefocust, elk woord wat Percy uitsprak nam hij goed in zich hoofd en sloeg hij op. Dit was belangrijk.
’Het begon allemaal toen ik een jaar of elf was. Mijn ouders hadden ruzie, ik hoorde ze. Ik was naar beneden gelopen om te kijken wat er aan de hand was… Ik zag hoe mijn “niet” vader mijn moeder sloeg.’ Jack hield zich in, iets veranderde er wel aan hem. Maar hij probeerde zichzelf in bedwang te houden. Hij zat alleen wat rechter en zijn ogen knepen iets samen. Slaan, serieus, slaan? Het was eigenlijk raar, Jack was niet echt agressief. Niet tegen normale mensen, maar als het om zulke types gaan. Dan wilde je hem in nog geen donker steegje tegen komen.
‘Ik werd kwaad, ik zei tegen hem dat hij haar niet mocht slaan. Toen gebeurde het, hij werd kwaad op mij. Zei dat het mijn schuld was dat hij mijn moeder sloeg. Dat hun huwelijk stuk ging.’ Nog meer moeite om stil te zitten. Hij wierp zijn blik even op het bureau en sloot zijn ogen. Wat dacht die vent? Dat hij dit zomaar kon doen, zulke dingen kon zeggen. Tegen verdomme zijn eigen zoon? Of teminste, wat hij dacht op dat moment. Zoiets zei je simpelweg niet, dat wist elke idioot. Het feit dat je iemand iets vreselijks aan doet en dan de schuld geeft aan iemand anders. Misselijk werd hij er van.
‘Daarna werd het van kwaad tot erger, mijn vader zocht naar ruzies met mij. Ik kon niets goed doen. Hij pakte me eerst alleen maar terug met woorden, schold me uit. Daarna ging hij over op slaan. Uiteindelijk gooide hij een keer heet water over zijn mijn pols. Mijn moeder durfde niks te doen, bang dat mijn “niet” vader boos op haar zou worden.’ Nu keek hij weer op en wist even niet wat hij moest zeggen of doen. Die littekens waren dus niet enkel door hemzelf. Hoe de man er ook uit zag, hij kon de beelden in zijn hoofd vormen. De agressieve gevoelens werden groter en even haatte hij zichzelf. Dat hij zo kwaad kon worden, maar dit… Dit keer was het niet om niks, dit keer was het echt.
‘Dat is niet de reden waarom ik hier zit, nou ja wel deels. Misschien zoals u gezien heb doe ik mezelf pijn… Of nou ja, ik…’ Jack keek Percy dit keer weer normaal aan. Hij was niet kwaad, niet op hem. Helemaal niet op hem zelfs. ‘Je zit hier niet “gewoon” achter alles zit een reden…” zei hij hardop. Meer een gedachte, maar ach wat maakte het eigenlijk ook uit als hij het hardop zei. Het was zo, iedereen zat hier voor een reden. Oke, sommige waren echt al sinds hun geboorte gestoord. Maar de meeste vormde het pas op een latere leeftijd. En geneesde er later ook weer van. Natuurlijk, het was ernstig bij Percy. Hij deed zichzelf vaak pijn en had het zelfvertrouwen waarvan het punt diep in de grond zat. Maar dat betekende niet dat hij gestoord was.
Jack maakte het ook niet uit, het was niet dat hij minder van hem… tsja, hoe zeg je dat. Hij wist het niet, hij wist niet hoe je het gevoel moest noemen wat hij over Percy had. Maar het feit dat hij zat beïnvloedde het niet. Misschien alleen dat hij zijn zogenaamde “vader” wel kon wurgen.
‘Hij heet Jason Farrow en we woonde in England, London… Hoezo?’ Oke, dat was nog interessant. Hij schreef het snel op het blaadje en schoof het weer weg. “Ik denk dat ik maar eens langs ga…” antwoordde hij in een reflex. Want hij had er nog niet eens over nagedacht. Maar nu hij het zo had gezegt was het eigenlijk wel een goed idee.
“Ik trap hem persoonlijk de hel in.”

Percy keek naar de Bewaker die weer begon op te schrijven wat hij gezegd had. Op de vraag, wat hij er mee ging doen hoefde Percy niet lang op het antwoord te wachten. “Ik denk dat ik maar eens langs ga…” Percy beet zachtjes op zijn onderlip. Wat wilde hij gaan doen? Hem terug gaan slaan? Alsof dat hielp. “Ik trap hem persoonlijk de hel in.” Percy kon een klein lachje niet onderdrukken. Het zou behoorlijk grappig zijn als zijn echte vader hem de hel in zou trappen. Hij had het liever zelf gedaan, maar dat kon hij nu niet doen. Maar toch was er iets niet in de haak en dat had niets met Percy te maken of met zijn moeder.
‘Ik denk dat je hem beter niet de hel in kan trappen.’ Zei Percy en hij beet weer op zijn onderlip. Misschien moest hij zijn mond houden over zijn kleine zusje, aan de andere kant was het ook wel goed als de bewaker, of misschien moest hij zeggen zijn vader. Wist dat hij ook een klein zusje had.
‘Ik heb ook nog een klein zusje van zes jaar. En ik denk dat die wel van hem komt… Ik hoop het niet voor haar, maar ik denk het wel.’ Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar zijn vader. Denise zou zich dood schrikken als iemand ineens het huis binnen zou stormen en haar vader in elkaar zou trappen. Dat wilde hij haar niet aan doen. Ze wist dat het slecht was, dat je mensen niet mag slaan. Hij wilde ook niet dat ze dacht, dat haar echte vader iemand was, die misschien nog erger was dan haar vader. Percy beet twijfelend op zijn onderlip, wist niet of hij het moest zeggen tegen zijn vader.
‘Ik denk dat ze zich dood zou schrikken.’ Mompelde Percy uiteindelijk toch zachtjes. Hij wist niet hoe hij het anders moest verwoorden. Hij keek naar zijn handen om de ogen van de bewaker te kunnen ontwijken. Percy had graag gewild dat hij zijn zusje even kon zien, of kon spreken. Dat zou er wel niet in zitten. Misschien zou het ook niet goed zijn voor haar, misschien was ze haar grote broer al lang vergeten. Had zijn vader haar vertelt wat voor gestoorde gek haar broer was. Dat het beter was dat hij niet meer bij hun leefde.

Percy speelde met de zoom van zijn t – shirt tussen zijn vingers. Hij bleef strak naar beneden staren en dacht aan zijn zusje. Hoe ze aan de keukentafel zat om te tekenen of te kleien. De hele keuken onder de klei of viltstift zat. Hoe ze altijd trots was als ze een tekening af had en die dan wilde op hangen op de koelkast om te kunnen laten zien aan haar moeder en vader. Helaas keken haar ouders er nooit naar. Zijn moeder was te druk en haar vader lag bezopen op de bank. Eigenlijk hoorde ze daar niet, maar niemand kon ooit zien dat er iets mis was thuis. Mensen zouden het niet begrepen hebben dat Percy naar een kliniek moest. Ze hadden waarschijnlijk gedacht dat hij zijn vrienden achterliet om het voor Dahlia op te nemen. Niet dat hij wegging bij zijn vrienden omdat hij een nieuwe hobby had gevonden. Zich zelf pijn doen. Hij genoot van pijn, zijn zusje wist het ook niet. Hij had het haar nooit vertelt, omdat hij het niet wilde dat ze wist. Ze zou zich misschien zorgen maken. Percy beet op zijn onderlip en keek uiteindelijk toch weer op naar de bewaker.
‘Het is wel haar vader en misschien heeft ze die ooit nodig.’ Zei Percy zachtjes. Hij kon het niet geloven dat hij eigenlijk nog opnam voor die man. Hij deed het niet voor die man, hij deed het voor zijn zusje. Hij wilde dat zijn zusje wel een beter leven zou krijgen dan dat hij kreeg. Zijn zusje kon niets fout doen bij haar vader. Eigenlijk was Percy daar altijd blij mee geweest, dat hij haar met rust liet. Hopelijk deed hij dat nu nog steeds.
‘Ik zou ook niet weten hoe ze zou reageren.’ Percy liet zijn ogen weer naar zijn handen glijden. Hij begon weer aan de zoom van zijn t – shirt te spelen en keek niet meer op naar de bewaker. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en liet de zoom door zijn vingers spelen. Hij had er niet eerder aan gedacht hoe zijn zusje zou reageren. Waarschijnlijk zou ze het niet begrijpen, zou ze een heleboel vragen hebben. Ook voor zijn moeder, maar waarschijnlijk ook aan Percy en aan de bewaker. Zou ze het wel interessant vinden, of zou ze eerder willen weten hoe het Percy gaat?

Jack was verrast door de lach van Percy. De stemming in het kantoor leek nu al iets losser te komen. Alsof het was geaccepteerd. Dat was ook wel zo, bij hem dan. Wat viel er aan te doen, helemaal niks, ze waren onlosmakelijk verbonden met elkaar en Jack vond het helemaal niet erg. Beter er het beste van maken dan elkaar mijden en niks met elkaar te maken willen hebben. Er waren genoeg redenen waarom Percy zou kúnnen zijn.
‘Ik denk dat je hem beter niet de hel in kan trappen.’ Nu keek Jack verbaasd. Huh? Waar had die jongen het over. Waarom moest in vredesnaam die man in leven houden of met rust laten. Dat had hij nog niet eens verdient, een simpele dood was pijnloos. Jack kon het natuurlijk gecompliceerder maken… maar hij wist niet of hij dat wel aankon. Hij was geen moordenaar, hij wilde dat ook niet worden. Straks werd hij gepakt en kon de gevangenis in. Wat zou er dan wel niet gebeuren met Nadia en Tim. En natuurlijk Percy… die moest hij nu ook niet meer vergeten. Percy had het 17 jaar lang overleefd, maar niet zonder problemen en Jack wilde alle problemen die nog zouden kunnen komen voorkomen.
Misschien kon hij er zelfs wel een paar oplossen. Alles zou hij proberen. Zolang Percy het goed vond en toestond. ‘Ik heb ook nog een klein zusje van zes jaar. En ik denk dat die wel van hem komt… Ik hoop het niet voor haar, maar ik denk het wel.’ Hij knikte, oke dat was te begrijpen. Als die man een rare voorkeur had dan kon hij niet zomaar de vader van een meisje vermoorden. Om en of andere reden dacht hij er niet aan dat Mary’s “geliefde” ook dood zou gaan. Hij kon namelijk gewoon niet geloven dat ze verliefd kon zijn op zo’n akelige vent. ‘Ik denk dat ze zich dood zou schrikken.’
Jack keek naar Percy en zuchtte. “Ik begrijp het, ik zal niks doen… Maar langsgaan wel. Je moeder moet ook de waarheid weten.” Het was raar, wat zou hij zeggen. Oke het begon gewoon met aanbellen, dan zou hij hem of haar zien. Waarschijnlijk zou hij naar Mary vragen… Nee nee, het was nu geen tijd om over zulke dingen na te denken. ‘Het is wel haar vader en misschien heeft ze die ooit nodig.’ Nodig hebben, há, als ze hem nodig had was hij vast hartstikke bezopen. Hij zag het al helemaal voor zich. ” Papa, wil je me helpen met wiskunde. “ en dat hij dan iets zou mompelen en in slaap zou vallen.
Dronken kon iedereen zijn, hij ook. Maar als hij altijd dronken was, dan had dat arme meisje helemaal niks aan zo’n idioot. Jack had alleen maar haatgevoelens over die man, die respectloos, minder dan dat met Percy was omgegaan. En dan moest die man ook nog op deze aardbol rondlopen, zonder enige straf. Zonder enig besef wat hij wel niet had gedaan! ‘Ik zou ook niet weten hoe ze zou reageren.’
“Geschokt.” Antwoordde hij kort en keek even voor zich uit. ‘Ik wou gewoon dat… dat het allemaal anders was gegaan Perce. Echt. Dat ik het vanaf het begin geweten had, dat je die man nooit gekent had. Dat je hier misschien wel niet gezeten had en als het zo was dan dan… dan was het alsnog anders. Dat je zusje nu niet daar alleen zit met die man.’ Het kon hem niet schelen dat het zijn halfzusje, omdat in die context te noemen vond hij grof. Het bleef zijn zusje, ookal was het een andere vader.
‘Maar het is niet zo, dus we maken er het beste van…” zei hij iets zachter, maar hij meende het wel. “Die man gáát boeten voor wat hij heeft gedaan, ookal heb je daar niks aan. Op welke manier dan ook, hij gaat spijt krijgen van wat hij heeft gedaan. Ècht.’

Percy glimlachte voorzichtig toen hij zag dat de Bewaker toch wel redelijk verbaasd was. Percy dacht dat het beter was als zijn “niet” vader het niet zou weten. Hij zou misschien boos worden op zijn moeder en hij zou gaan flippen. Zijn moeder zou het er nooit leven vanaf brengen, dat wist Percy met zekerheid. “Ik begrijp het, ik zal niks doen… Maar langsgaan wel. Je moeder moet ook de waarheid weten.” Percy keek op naar de bewaker en zuchtte zachtjes. Hij had gelijk zijn moeder moest het weten. Maar liever zou Percy het niet vertellen, gewoon voor haar veiligheid. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, moest hij het zeggen tegen de bewaker. Dat hij bang was dat zou vader helemaal zou flippen? Percy schudden zachtjes zijn hoofd en keek weer naar zijn handen. Waarschijnlijk als zijn vader goed nadacht kon hij zelf ook wel bedenken dat Jason zou gaan flippen.
‘Ja… Mijn moeder moet het inderdaad weten. Wanneer wilt u langs gaan?’ Vroeg Percy zachtjes en keek naar de bewaker. Nog steeds vond hij het vreemd, dat die man zijn vader was. Misschien kwam dat wel omdat hij hem zeventien jaar niet gekend heeft. Niet van zijn bestaan af wist en gewoon altijd gedacht had dat Jason zijn vader was. Vreemd, hij droeg wel Jason zijn naam als tweede naam. Dus zijn moeder zou het waarschijnlijk nooit geweten hebben, of vermoed hebben. Misschien ook wel, maar heeft ze het gewoon voor zich gehouden. Percy wilde er niet aan denken, hij zou die antwoorden wel krijgen als zijn vader bij hun langs is geweest. Percy beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij daarna zijn blik weer naar beneden liet gaan. ‘Ik wou gewoon dat… dat het allemaal anders was gegaan Perce. Echt. Dat ik het vanaf het begin geweten had, dat je die man nooit gekent had. Dat je hier misschien wel niet gezeten had en als het zo was dan dan… dan was het alsnog anders. Dat je zusje nu niet daar alleen zit met die man.’ Percy keek op naar de bewaker. Nog nooit had iemand hem Perce genoemd, naast Dahlia dan. Het was vreemd om van een ander te horen, ergens wel prettig, alsof hij geaccepteerd was zoals hij is. Ook zijn slechte kanten van hem, maar ook zijn goede kanten. Ook al kan hij daar nu even niet op komen. Percy schudden zachtjes zijn hoofd en keek weer naar zijn handen. ‘Maar het is niet zo, dus we maken er het beste van…”

‘Ik denk het niet.’ Zei Percy.
‘Ik denk dat ik alsnog hier zou hebben gezeten dan. Het ligt niet alleen aan hem, ik zelf heb echt problemen. Problemen die niet normaal zijn.’ Zei Percy bijna fluisterend. Nog nooit had hij toe gegeven dat hij echt problemen had. Zelfs niet aan Dahlia, hij heeft altijd vol gehouden dat hij gek gemaakt was. Maar dat was niet zo. Zijn “niet” vader heeft hem nooit gezegd dat hij van pijn moest genieten. Hij heeft Percy nooit gezegd dat hij zich zelf pijn moest doen. Alles begon gewoon met een ongelukje, iets stoms. Maar meestal begint alles zo, met iets stoms. Het werd alleen maar erger en erger. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek daarna weer naar de bewaker.
‘Het is vreemd dat ik het zeg, ik heb altijd vol gehouden dat ik gek werd gemaakt. Maar eigenlijk is dat niet zo. Hij heeft mij nooit vertelt dat ik mezelf pijn moest doen. Dat niet alleen. Ik geniet er van…’ Percy wist niet hoe hij verder moest uitleggen. Hij keek weer naar zijn handen die nog steeds onder de tafel lagen. Hij genoot er van als hij bloedde, dat kon je dan ook wel zien aan zijn shirt en broek die helemaal onder het bloed zaten. Zijn armen die onder het opgedroogde bloed zat en zijn knokkels. De ongezonde kleur op zijn huid en zijn donkere kringen onder zijn ogen, ook daar haalde hij genot uit. Het hoorde niet, dat wist Percy. Maar ergens heeft hij er altijd van genoten. Ook als hij als klein kind met de fiets was gevallen, hij had er niks van en kon gewoon verder gaan. Hij wilde er ook niks van voelen. Zelfs als het begon te ontsteken, bleef hij stug vol houden dat het wel over zou gaan. Percy wist heel goed, dat het niet normaal was. Maar hij heeft er nooit over nagedacht, behalve nu. Nu hij hier zat en te horen kreeg dat hij een andere vader had. Het deed hem niets, hij zou nu niet stoppen met zichzelf pijn doen. Hij wist niet eens wat hij van de bewaker moest denken, of hij hem echt aardig moest gaan vinden of niet? Niemand vond bewakers aardig, misschien deed hij nu aardig, maar later niet meer. Percy beet zachtjes op zijn onderlip. Hij kon er geen touw aan vast knopen. Aan zijn eigen gevoel en zijn eigen gedachtes. Hij moest eerst maar eens afwachten op de reacties van de bewaker. Percy was niet perfect, dat wist hij ook wel. Hij wist ook wel dat je niet perfect kon zijn, maar hij was toch echt wel de weg kwijt. Je moest hem eens zien als hij een aanval had zoals vanmiddag. Hoe hij van een glas een voorwerp kan maken dat hem kan pijnigen. Hoe lang hij het glas op de tafel had geslagen totdat er barsten in kwamen. Uiteindelijk spatten het glas in zijn handen stuk, daarna kon hij het pas gebruiken voor zijn armen. Percy keek naar zijn armen waar de verschillende krassen over heen liepen. “Die man gáát boeten voor wat hij heeft gedaan, ookal heb je daar niks aan. Op welke manier dan ook, hij gaat spijt krijgen van wat hij heeft gedaan. Ècht.’
‘Die man zal nooit spijt voelen, voor wat hij heeft gedaan. U had het moeten zien als hij ruzie probeerde te zoeken. Hij deed er echt alles aan en nooit heeft hij er spijt van gehad.’ Fluisterde Percy zachtjes.

‘Ja… Mijn moeder moet het inderdaad weten. Wanneer wilt u langs gaan?’ Dat was een goeie, hij had het zomaar gezegt zonder er verder over na te denken. Misschien kon hij dit wel weekend wel gaan, nam hij gewoon zijn kinderen mee. Die zouden een reisje naar London vast ook niet erg vinden. Bovendien, konden ze misschien het zusje afleiden als hij in gesprek was met Jason… Bovendien, wat zou die Jason doen als hij zijn kinderen mee had genomen, niet erg agressief dacht hij toch.
“Ik denk dit weekend… Zodat ik maandag weer terug ben voor hier.” Antwoordde hij, het leek een vrij makkelijk idee. Tickets naar London waren niet erg duur, bovendien. Hij had meer dan genoeg geld doordat hij geen bruiloft meer moest organiseren. Jack slikte even. Geen bruiloft, waarschijnlijk nooit meer. Hij zou de bejaarde zijn die altijd alleen achterbleef en oh zo sneu wel het geld ervoor had maar er niks mee kon doen omdat hij gewoon alleen was. Het was eigenlijk een vreselijk vooruitzicht. Voor nu. Hij was al 35… wat moest hij nu nog vinden, wilde hij wel iemand vinden? Ja, dat wel. Maar het leek onmogelijk om nog verliefd op iemand te worden die hij kon vertrouwen.
“Noem me trouwens geen u, ik ben gewoon: Jack, je of…” Hij schoot in de lach en keek Percy plagerig aan. “Of pa” voegde hij droog toe en grijnste naar hem. Het klonk echt heel raar, pa genoemt te worden. Door iemand die hij net kende. Maarja, het was gewoon zo, het was een feit waar niet onder uit te komen was. Vandaar.
”Ik denk het niet.” niet begrijpend keek hij Percy vaag aan. Hoezo niet? Natuurlijk was het wel anders geweest. Dacht hij dat hij net zo was als Jason? ‘Ik denk dat ik alsnog hier zou hebben gezeten dan. Het ligt niet alleen aan hem, ik zelf heb echt problemen. Problemen die niet normaal zijn.’ Jack knikte, dat had hij ook niet ontkend. Misschien had hij hier niet gezeten… Misschien, maar de kans van wel was net zo groot. Je belandde niet in een inrichting door alleen een persoon in je leven. Wel invloed kon het hebben natuurlijk.
‘Het is vreemd dat ik het zeg, ik heb altijd vol gehouden dat ik gek werd gemaakt. Maar eigenlijk is dat niet zo. Hij heeft mij nooit vertelt dat ik mezelf pijn moest doen. Dat niet alleen. Ik geniet er van…’ Jack wist even niet wat hij moest zeggen of doen, hij vond het fijn om zichzelf pijn te doen. Oké. Jack begreep het wel en niet tegelijk, hij begreep het niet omdat hij zich niet voor kon stellen dat pijn fijn kon zijn. Al helemaal niet als het niet alleen was voor de ellende of zoiets. Aan de andere kant begreep hij het wel, het kón adrenaline opwekken en Percy zat hier ook niet voor niks.
‘Oke, nja..’ had hij echt niet iets beters te zeggen. ‘Uhm, oke. Maar daar hoef je niet op beoordeeld te worden.’ Zei hij er achteraan, om het toch iets minder bot te laten klinken. Wat moest hij zeggen? Hoe zou een vader reageren? Er viel niks aan te doen, Jack had gewoon geen idee en was dan ook blij toen Percy op zijn eerdere belofte antwoordde. ‘Als hij geen spijt heeft. Dan betekent het dat hij zelf naar een inrichting moet en geloof me, tegenwoordig moet je om elk klein ding al naar zoiets.’ Als die man geen spijt zou hebben. Als hij niet aan zijn been hing en smeekte om vergiffenis, dan zou Jack er wel voor zorgen dat er iets anders met hem gebeurde. Hij zou hem aangeven bij de kinderbescherming, zorgen dat ze hem zouden opsluiten in een of andere inrichting. Níet hier natuurlijk. Nog genoeg andere inrichtingen, waar het nog een stuk onaangenamer was als hier.

“Ik denk dit weekend… Zodat ik maandag weer terug ben voor hier.” Kreeg Percy als antwoord na een tijdje. Daarna leek de blik van de bewaker te veranderen. Percy kon het niet precies plaatsen waar het aan lag. Misschien dacht hij na, over hoe hij het zijn vrouw moest vertellen of zijn eigen kinderen. Misschien? Percy beet zachtjes op zijn onderlip, of zou het aan hem liggen? Zou de bewaker toch liever niet hebben dat hij zijn zoon was? “Noem me trouwens geen u, ik ben gewoon: Jack, je of…” Percy glimlachte kort. “Of pa” De glimlach veranderde meteen, hij beet op zijn onderlip. Hij had er even niet bij stil gestaan, het was altijd bewaker waar je u tegen zei. Nu hoefde hij dat niet te doen. Hij kon gewoon je zeggen of Jack. Of inderdaad, Pa. Vreemd, ja. Ongemakkelijk, dubbel ja. Hoe moest je in godsnaam, Pa gaan zeggen tegen een bewaker waar bijvoorbeeld iedereen bij was. Ze zouden hem uit lachen en hem er mee gaan treiteren dat hij een bewaker had als vader. Waarschijnlijk zou de helft het niet eens mee krijgen dat hij een bewaker had als vader omdat ze zo ver heen waren. Percy keek zijn vader aan en glimlachte opnieuw.
‘Daar moet ik even aan wennen, maar ik zal mijn best doen… Pa.’ Zei Percy en sloot vlug het laatste woord aan zijn zin. Ja, daar moest hij aan gaan wennen, waarschijnlijk zou hij de eerste paar keren nog steeds u zeggen en bewaker en al dat soort dingen. Tot slot hij blijft de bewaker van de kliniek waar hij opgesloten zat. Percy vond het prettig dat het gesprek en de sfeer in het kantoor opener werd. Dat hij gewoon even kon lachen en niet bang hoefde te zijn dat hij straks iemand pijn zou doen. Dat hij eens kon vertellen wat er precies gebeurd was. Dat hij zelfs kon vertellen wat er met hem gebeurde tijdens een aanval, of hoe hij iets voelde. Jammer genoeg sloot de sfeer meteen toen de zware woorden neer vielen van zijn vader. ‘Oke, nja..’ Percy voelde een steek door zijn borstkast terwijl hij die woorden uitsprak. Zie je wel, hij wilde hem helemaal niet als zoon. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat moest je dan ook zeggen, als iemand tegen je zou zeggen. Ik geniet van pijn. Niemand geniet van pijn tenzij je gek bent. Dat was hij ook, hij was gek. Jack had hem alleen maar vertelt dat hij zijn vader is omdat hij het hoort te weten, niet omdat hij hem als zoon wilde hebben. Niemand wilde Percy als zoon hebben. Niemand wilt een zoon hebben die zichzelf pijn doet.

‘Uhm, oke. Maar daar hoef je niet op beoordeeld te worden.’ Dat deed hij dus wel. Zijn vader had hem wel beoordeeld als sinds hun eerste gesprek. Hij wist dat Percy zich zelf pijn deed, natuurlijk beoordeel je dan iemand. Percy beet hard op zijn onderlip, voelde hoe zijn eigen tanden door zijn lip zonken en proefde uiteindelijk de gore roestige bloed smaak. Hij was wel beoordeeld, dat hoorde hij aan te ongemakkelijk stem van de bewaker. Hij wist niet wat hij terug moest zeggen en dat was logisch. Wat zou je terug zeggen, Ach was zielig voor je? Of, Je komt er wel boven op! Allemaal dingen die niet waar zijn. Percy zou er niet meer boven op komen, hij was gek. Ja was echt gek, hij vond pijn leuk. Dat vonden alleen gestoorde leuk. Percy proefde het bloed uit zijn lip komen, maar het hield hem niet tegen om harder op zijn lip te bijten. Hij wilde hier weg, voelde zich ongemakkelijk door dat je zijn snijwonden kon zien op zijn armen, hij hier in een t-shirt zat en een broek die onder het opdroogde bloed zat. Hij wilde gewoon dat de grond open zou gaan en dat hij er langzaam in kon verdwijnen. Hij was dan ook zo’n sukkel, dat hij zichzelf pijn deed. Misschien had hij beter niet mee gegaan met de bewaker die hem al uitlachte. Hij wist dat de bewaker voor hem, straks tegen zijn collega’s zou zeggen wat voor een loser hij had als zoon. Dat hij liever had, dat hij beter had uitgekeken. Dat hij liever had, dat hij Percy nooit ontmoet had. Natuurlijk zou de bewaker dat zeggen, ook al had Percy niets verteld over zijn genot van pijn. De andere woorden van de bewaker hoorde hij niet eens. Hij zag zijn mond bewegen en zijn lichaam. Hij probeerde zich te concentreren op de woorden, maar hij verstond ze niet. Hij hoorde alleen zijn eigen woorden zijn hoofd. Alleen de woorden die hem naar beneden haalde, hoorde hij. Percy beet nog harder op zijn onderlip, het bloed dat al opwelde uit zijn lip. Werd erger. Hij proefde de roestige smaak en kon alleen nog maar bedenken hoe hij hier weg kon komen. Hoe hij gewoon op moest staan en weg moest gaan lopen.

‘Daar moet ik even aan wennen, maar ik zal mijn best doen… Pa.’ Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Opzich maakte het hem niet heel erg veel uit hoe hij genoemd werd door hem. Als hij maar wist dat hij hem geen u moest noemen, hij voelde zich dan zo oud. Oke, het maakte hem dus wel uit. Alles behalve u misschien. Het ergste vond hij het altijd als jonge meiden in de 20 hem u noemde. Echt vreselijk, dat was gewoon heel frustrerend. Toegegeven, nee hij hield niet van ouder worden. Nu al helemaal niet.
Toen alles nog niet was gebeurt was leeftijd niet belangrijk, een kleine bijzaak. Tuurlijk, hij werd wel ouder maar dat was ouder. Cindy werd ook ouder, hij merkte het niet eens. Alles was zo rustig, zo vredig. Nu was dat alles behalve dat. Constant voelde hij zich oud en nutteloos, wat raar was want met zijn ego was niet veel mis. Niet dat hij echt arrogant… maar onzeker ook zeker niet. Maar door dit ging dat allemaal wel wat omlaag. Hoe depressief zou hij uiteindelijk worden? Of zou hij zich elke dag dronken zuipen ’s avonds zodat hij toch kon slapen. Zou hij zich gedragen alsof hij 20 was, een leren jack kopen en er een beetje stoer bij gaan lopen… Hij zuchtte even en keek naar Percy. Het was geen tijd voor zelfmedelijden.
Daarna was er een stilte en nu Jack zich bedacht waardoor het kon komen wist hij het al. Hij was een zak. Het was door zijn reactie op Percy. Percy had iets persoonlijks verteld, misschien had hij zelfs nooit verteld en dan zij hij zoiets. Wat een… hij kon zichzelf wel slaan. Kort wierp hij een blik op zijn hand die zich tot een vuist balde. Nee, dat kwam niet echt hard aan.
Peilend keek hij Percy aan en wist echt even niet wat hij moest zeggen. Was het überhaupt wel slim om iets te zeggen. Grote kans hij nog maar stomme dingen zou zeggen en Percy echt zou kwetsen, nog meer dan hij nu al had gedaan. Hij kon natuurlijk niet in zijn hoofd kijken, maar één ding wist hij wel. Het was niet goed.
‘Ik vind het niet erg oke. Ik wist alleen niet hoe ik moest reageren, sorry.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef hem aankijken. Misschien moest hij nu gewoon over iets anders beginnen. Over een paar dagen terug. Toen hij zo boos werd over de opmerking van Percy. Over het perfecte leventje. Moest hij het uitleggen, waarom hij boos werd. Het was niet terecht geweest, in principe was hij voor niks boos geworden op Percy. Al het was, was frustratie.
‘Een paar dagen terug bij de fontein, toen ik zo.. boos werd. Sorry maarja. Het was diezelfde dag dat ik mijn vriendin aantrof met een man in bed.’ Emotieloos keek hij Percy aan, niet wetend hoe hij moest kijken. Hij wilde ook gewoon niet te veel met emotie kijken, niet als een watje over komen. Niet dat hij nou zo stoer wilde zijn voor Percy, maar het was gewoon automatisch. Iets wat hij zijn hele leven al deed. ‘Denk jij dat kinderen een moeder nodig hebben…’ dit kwam er zachter uit en even voelde hij zich stom dat hij dit had gevraagt aan een jongen van 17. Maar dat ging ook weer snel weg. Wat maakte het ook uit.

Percy voelde zich weer net zo ongemakkelijk als dat hij binnen kwam. Probeerde zijn armen weer onder de tafel te verstoppen en durfde zijn vader eigenlijk niet meer aan te kijken. Hij wist dat hij net gemakkelijk weg kon lopen, maar zelfs dat durfde hij nu niet te doen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en staarde even voor zich uit naar de zijn handen. Moest hij tegen zijn vader zeggen dat hij er gewoon niets aan kan doen? Dat hij een soort van gedwongen word door zichzelf. Gedwongen worden door je zelf, is dat wel mogelijk? Percy probeerde weer naar zijn vader te kijken, wat moest die man wel niet denken. Hij hoorde niet zo’n loser te zijn. Zijn vader was verdomme een bewaker, iemand die andere bang kon maken met alleen al een blik. Percy daar in tegen zou een kuikentje nog niet bang maken als hij eng zou kijken. Percy liet zijn onderlip met rust en probeerde zichzelf moed in te spreken. Hij mocht geen loser of sukkel zijn. Straks zou zijn vader hem nog gaan uitlachen. ‘Ik vind het niet erg oke. Ik wist alleen niet hoe ik moest reageren, sorry.’ Percy keek toch op naar zijn vader en glimlachte voorzichtig. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Misschien niets, misschien moest hij zeggen dat het oke was. Dat het niet uitmaakt en dat hij er wel weer boven op zou komen. Zoals al tijd als iemand tegen hem sorry zei. Uiteindelijk knikte Percy alleen en liet hij zijn blik weer afdwalen naar zijn handen. ‘Een paar dagen terug bij de fontein, toen ik zo.. boos werd. Sorry maarja. Het was diezelfde dag dat ik mijn vriendin aantrof met een man in bed.’ Percy luisterde naar zijn vader en beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip. Hij wou dat hij wist wat hij moest zeggen tegen hem. Zeggen dat hij het erg voor hem vond. Dat klonk ook zo vreemd, hij kende zijn vriendin –of nu niet meer vriendin- niet en hij kende zijn vader ook niet echt. Zelf had hij ook nog nooit een vriendin gehad, hij zat dan nu wel in de problemen omdat hij verliefd was, wat echt behoorlijk vaag allemaal was. Maar nog nooit had hij zo iets mee gemaakt. Percy keek zijn vader aan en probeerde op de juiste woorden te komen. Misschien kon hij wel gewoon zeggen dat het rot voor hem was. Dat kon toch wel? Of niet? Percy zocht duidelijk nu naar zijn woorden, probeerde ze op een rijtje te krijgen in zijn hoofd.

‘Dat is rot voor je.’ Zei Percy zachtjes, nog steeds niet wetend of het wel de juiste woorden waren. Misschien had hij toch beter zijn mond kunnen houden. Percy beet op zijn onderlip en liet hem meteen weer los.
‘Ik kan beter mijn mond over dat soort dingen houden, ik begrijp er niets van maar alles loopt fout.’ Mompelde Percy bedenkelijk. Dat was toch ook zo, hij voelde iets voor Dahlia, maar ook iets voor Fanta. Vreemd, vaag en gewoon niet te kunnen bedenken hoe hij het op moest lossen. Hij keek weer naar zijn handen en probeerde niet al te veel in gedachtes weg te zinken. ‘Denk jij dat kinderen een moeder nodig hebben…’ Eerst vond Percy het een rare vraag, maar toen hij er over na ging denken wel begrijpelijk. Zijn vader ging waarschijnlijk weg bij die vriendin, maar hij had nog twee andere kinderen.
‘Toen mijn moeder het te druk kreeg met mijn oma, had ik het eerst niet zo in de gaten. Ik zorgde voor mijn zusje en vond het niet erg. Maar later toen ik zelf met vragen kwam zitten, toen wel.’ Zei Percy en hij keek weer naar zijn vader.
‘Ja, toen had ik mijn moeder nodig. Alleen toen was ze er niet. Ze was te druk bezig met mijn oma, iets wat ik haar niet kwalijk neem. Maar toch, ik had haar wel nodig.’ Zei Percy zachtjes.

Nu hij het weer zo hardop had gezegt, moest Jack er nog alleen maar meer aan denken. Wat zou Cindy op het moment doen? Zijn spullen, zou ze alles weggooien wat met hun 2en te maken had. Het kleine tv’tje op zolder die ze na lang sparen samen hadden kunnen kopen. Misschien zou ze wel gewoon weggaan… Stiekem hoopte hij dat, hij zou haar sowieso het huis uit gooien. Het was zijn huis, al zijn kosten zaten er in. Oke, misschien wel spullen van haar. Maar veel meubels en andere voorwerpen waren gewoon van hem.
Hij gunde het haar niet meer, ze mocht dood vallen. Nee nee dat niet. Oke, misschien gunde hij haar nog wel wat. Maar haar zien wilde hij niet meer. Nooit meer, het nadeel was alleen dat hij haar niet weg kon sturen. En zelf weg gaan, dat kon al helemaal niet. Hij moest bij Percy blijven en zijn zus woonde hier in de buurt, voor Nadia en Tim.
”Dat is rot voor je…” Jack wilde zijn schouders ophalen en iets zeggen dat het niet uitmaakte. Maar dat was niet zo dus reageerde hij gewoon niet. Hij waardeerde het wel dat Percy überhaupt iets zei. Leuk, als je vader ineens tegen je begint te klagen. ‘Ik kan beter mijn mond over dat soort dingen houden, ik begrijp er niets van maar alles loopt fout.’ Jack keek weer op en keek hem aan. “Je hoeft je mond niet te houden. Dat kan ik beter tegen mezelf zeggen.” Hij lachtte even en leunde met zijn elleboog op tafel. “Zit ik een beetje tegen jou te zeuren.” Hij herstelde zijn blik en keek weer wat serieuzer. “Maar hoezo gaat alles fout?” Hij vroeg zich af waarom af fout kon gaan. Oke, het feit dat hij in een inrichting zat, dat zijn vader een eikel was en zijn moeder tsja.. Dat hij zijn zusje niet zag en hoogst waarschijnlijk tussen allemaal andere gekken zat. Oke genoeg dingen om het leven slecht te maken. Maar toch, was hij nieuwsgierig welke reden het precies was.

‘Toen mijn moeder het te druk kreeg met mijn oma, had ik het eerst niet zo in de gaten. Ik zorgde voor mijn zusje en vond het niet erg. Maar later toen ik zelf met vragen kwam zitten, toen wel.’ Het was natuurlijk niet het antwoord waar hij op gehoopt was. Wel het antwoord wat hij had verwacht. Natuurlijk hadden kinderen een moeder nodig, vooral Nadia natuurlijk. Zij snel teminste, ze was al wat ouder. Begreep meer dingen. Tim daarentegen… die was nog zo klein en had niks door. Probleem, er was geen moeder. Hun moeder was laf en hadden ze helemaal niks aan. ‘Ja, toen had ik mijn moeder nodig. Alleen toen was ze er niet. Ze was te druk bezig met mijn oma, iets wat ik haar niet kwalijk neem. Maar toch, ik had haar wel nodig.’
Jack slikte. Hij moest iets regelen en nee niet op die manier. Hij ging echt niet op zoek naar een vrouw. Het idee alleen al, inschrijven voor zo’n dating-site. De rilligen liepen al over zijn rug. Nee nee, maar hij moest er wel iets aan doen. Hij kon zijn zus moeilijk haar hele leven opschepen met kinderen die ze helemaal niet wilde…
‘Van het weekend ga ik naar ze toe. Naar je ouders en je zusje. Ik kan je niet meenemen… als het kon zou ik het doen. Ik ga het trouwens wel vragen…” het laatste was meer een twijfel. Misschien wilde Percy wel niet mee.

“Je hoeft je mond niet te houden. Dat kan ik beter tegen mezelf zeggen.” Opnieuw brak de sfeer doordat Jack even lachte. Percy glimlachte zenuwachtig een beetje mee en hij beet daarna weer zachtjes op zijn onderlip. Hij was gewoon slecht in praten, misschien was dit ooit het langste gesprek dat Percy had gehad met iemand die hij niet goed kende. “Zit ik een beetje tegen jou te zeuren.” Percy haalde lichtjes zijn schouders op. Het maakte hem niet uit waar ze het over hadden als het maar niet over hem ging dan vond hij het goed. Zijn spieren verstrakken meteen toen Jack weer op hem richtte. “Maar hoezo gaat alles fout?” Percy slikte voorzichtig, zou hij vertellen over Fanta en Dahlia? Hij was tenslotte zijn vader waar hij toch over dit soort dingen kon praten?
‘Problemen, met meisjes…’ Fluisterde Percy heel zachtjes en hij keek meteen naar zijn handen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, het klonk natuurlijk volkomen belachelijk. Hoe kon je nou verliefd zijn op twee meisjes? Dat was niet mogelijk, hij kende Dahlia al veel langer dan Fanta. Het was gewoon niet mogelijk. Hij beet nog harder op zijn onderlip en hij keek weer naar zijn vader.
‘Waarschijnlijk zal het nergens op slaan, gewoon stomme puber problemen.’ Zei Percy iets harder tegen zijn vader. Dat was het toch ook, gewoon een stom puber probleem. Zijn vader had een vriendin met twee kinderen, dat was veel erger dan dat Percy probleem had. Percy keek weer naar zijn handen, hij wilde het heus wel vertellen aan zijn vader, maar het klonk gewoon stom. Hij dacht dat hij wist op wie hij nou verliefd was. Dat het allemaal stom gedrag van hem was. Maar dat was het uit eindelijk niet. Percy keek weer op naar zijn vader, hij had het gevoel dat hij straks een whiplash zou hebben als hij klaar was met dit gesprek.
‘Ooit wel eens verliefd geweest op twee meisjes?’ Vroeg Percy op zijn meest onhandige manier. Ja dat was niet echt een goeie vraag om te stellen aan een Bewaker die je vader was. Het was ook wel een rare vraag, maar kom op zijn vader vroeg ook rare vragen. Nu was het Percy zijn buurt om rare vragen te stellen. Om een antwoord te krijgen op de gevoelens die hij voelde. Zijn moeder had geen tijd om te antwoorden op zijn vragen over zijn gevoelens, misschien kon zijn vader dat wel. Misschien ook niet. Misschien was hij gewoon zo’n loser die rare gevoelens had, die niet klopte zoals bij anderen.

‘Van het weekend ga ik naar ze toe. Naar je ouders en je zusje. Ik kan je niet meenemen… als het kon zou ik het doen. Ik ga het trouwens wel vragen…” Percy voelde zijn hart een sprong maken. Hij wilde nou niet zo graag naar huis, maar hij zou er een moord voor plegen om zijn zusje nog een keer te kunnen zien. Percy wilde heel graag naar huis om zijn zusje te zien, om te zeggen dat het allemaal wel goed met hem ging. Om te kijken of ze misschien een betere thuis kon krijgen dan ze nu had.
‘Zou dat misschien kunnen?’ Vroeg Percy zachtjes, hij zou het echt geweldig vinden als het kon. Dat hij misschien even met zijn zusje kon praten. Vragen hoe het met haar ging, of ze haar best deed op school. En of ze misschien nog leuke dingen had mee gemaakt. Zeggen tegen haar dat ze zich niet druk moest maken over hem. Dat Percy er wel weer boven op zou komen en dat hij echt een keer naar huis zou komen.
‘Dat zou echt geweldig zijn. Ik zou echt zo graag met mijn zusje willen spreken.’ Zei Percy zachtjes tegen zijn vader. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en bedacht nu pas wat Jack tegen hem gezegd had. Ik kan je niet meenemen, hij zou het vragen of het kon. Natuurlijk kon Percy niet mee. Hij was een patiënt geen klein kind die je mee kan nemen ergens naar toe. Hij was gek en mocht de kliniek niet uit.

”Problemen met meisjes.” Oke, die had ie niet aan zien komen. Maar nu hij er over dacht was het natuurlijk logisch. Véél mensen van Percy’s leeftijd hadden problemen in de liefde, de ene noemde het eerder een probleem dan de ander. Dingen als: Ik heb het gevoel dat niemand me leuk vind, waar val ik nu eigenlijk op, etc etc. Dat soort gedoe. ”Waarschijnlijk zal het nergens op slaan, gewoon stomme puber problemen.” Jack grijnste, hij zei wat Jack dacht. Maarja, op zich was het te begrijpen. Als puber had je niet zo veel aan het feit dat het een stom puber probleem was, een probleem is toch een probleem.
Vroeger had hij ook wel van die problemen gehad, het feit dat hij bijvoorbeeld nergens heen kon was altijd wel vervelend geweest. Maarja, dat was ook iets wat dan weer veranderde en nu zat hij echt niet meer met probleem van nu. Het was een klein probleem als je het zo bekeek. Op dat moment zelf natuurlijk niet, hij vond het een ramp. Dacht dat hij voor eeuwig in een dorp zou zitten en alleen 80 zou worden en dan sterven achter het raam om 3 weken later door een politie gevonden te worden. Dat was niet helemaal zo gelopen, maar alsnog zou het misschien zo kunnen eindigen. Goed, hij ging nu naar Percy luisteren en niet aan zijn puberproblemen denken van vroeger. Vroeger was vroeger en voorbij. Percy was nu en zijn probeem was dus nog vol aan de gang. ‘Ooit wel eens verliefd geweest op twee meisjes?’ Jack trok een wenkbrauw op. Nee, dat had hij nog niet meegemaakt.
“Uhm, eigenlijk niet nee.” Antwoordde hij dan ook eerlijk. “Máár, ik denk eigenlijk dat je niet even verliefd kan zijn op allebei. Onbewust heb je wel een voorkeur, dat weet ik zeker.” Antwoordde hij rustig. “Bovendien, als je het op dit moment met allebei even leuk en spannend hebt, dan zou ik altijd kiezen voor de gene die je het langste kent.” Een beetje een vaag gesprek was het wel, maar ach. Wat maakte het ook uit.
‘Zou dat misschien kunnen?’ En direct had hij spijt dat hij het had aangeboden. Er was een grote kans dat hij hem zwaar teleur moest stellen. Dat wilde hij niet, waarom had hij het niet eerst gevraagt en dan verteld. Achja, het was nu al te laat. “Ik hoop het echt.” Hij slikte om wat Percy over zijn zusje zei. Het werd steeds moeilijker zo, wat moest hij straks zeggen als het werd afgekeurd. Ja sorry, je komt hier nooit meer uit dus je zal haar wel niet meer zien. “Ik kan je wel een webcam regelen…” mompelde hij, als schrale troost. “Er is vast wel iets van een oplossing.” Hij wilde iets zeggen dat het hem speet dat hij het zo had gezegt, maar hij zweeg gewoon maar.


-failpost-

“Uhm, eigenlijk niet nee.” Percy kon zichzelf wel vervloeken. Waarom kon hij niet gewoon zijn mond houden? Dat zou veel beter zijn, gewoon niet denken aan de problemen die hij had. Gewoon doen alsof er niets aan de hand was met hem. Gewoon leuk zeggen op het feit dat hij een anderen vader heeft en geen problemen naar hem toe trekken door te zeggen dat hij verliefd is. Het was ook niet begrijpelijk, hoe kon je nou verliefd worde op hem? Kom op, hij was gek, hij deed zichzelf pijn. Nou lekker zeg, dat je kan zeggen dat je vriendje een gestoorde gek is. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar zijn handen. “Máár, ik denk eigenlijk dat je niet even verliefd kan zijn op allebei. Onbewust heb je wel een voorkeur, dat weet ik zeker.” Percy haalde lichtjes zijn schouders op. Had hij onbewust een voorkeur? Waarom wist hij die voorkeur niet? Nu klonk het net alsof hij niet kon kiezen wat hij vanavond wilde eten, Dahlia en Fanta waren geen voorkeur, het waren mensen. “Bovendien, als je het op dit moment met allebei even leuk en spannend hebt, dan zou ik altijd kiezen voor de gene die je het langste kent.” Dat zou voor Percy betekenen dat hij voor Dahlia moest kiezen. Ergens wel logisch, hij was altijd al verliefd op haar geweest toen ze samen op school zaten. Maar hij had het nooit laten blijken omdat hij dacht dat Dahlia nooit hetzelfde gevoeld zou hebben voor hem. Eigenlijk nu hij er over nadacht, is dat best wel stom. Hij had het toch met haar kunnen bespreken, ze konden altijd alles tegen elkaar zeggen. Waarom kon hij dit dan niet tegen haar zeggen? Misschien wel omdat hij het zelf niet eens zeker wist wat het gevoel bij hem deed. Percy beet harder op zijn onderlip, hij kon niet begrijpen, waarom hij hier zo mee zat. Hoe moeilijk kon het zijn om van iemand te houden?
‘Denk jij dat het beter is om voor iemand te kiezen die je al langer kent?’ Vroeg Percy zachtjes en hij keek weer naar zijn vader. Het was heel vreemd om eigenlijk met een vreemde dit te bespreken, nou ja vreemd. Hij was wel zijn vader, maar toch het voelde allemaal vreemd.
‘Want als dat zo is, dan had ik dat veel eerder moeten doen en niet nu.’ Fluisterde Percy zachtjes en hij beet zachtjes op zijn onderlip.

“Ik hoop het echt.” Percy knikte een klein beetje teleurgesteld, natuurlijk kon hij niet verwachten dat zijn vader wonderen kon verrichten en meteen kon zorgen dat Percy mee kon met hem. Maar toch, hij wilde zo graag met Denise spreken. Weten wat haar vader over hem had vertelt. Waarschijnlijk allemaal leugens. Gezegd dat Percy gek was, nou ja. Dat was hij ook wel maar niet zo gek als dat haar vader Denise zou vertellen. “Ik kan je wel een webcam regelen…” Percy glimlachte zwakjes, misschien had hij iets te enthousiast gereageerd waardoor zijn vader zich misschien schuldig zou voelen als hij niets kon regelen. Sukkel die hij er was, waarom moest hij iedereen om zich heen pijn doen? Waarom kon hij niet gewoon zijn mond houden en afwachten. Sukkel die hij was. Waarom moest hij nou weer zo reageren. “Er is vast wel iets van een oplossing.” Percy glimlachte opnieuw zwakjes naar zijn vader en knikte.
‘Sorry.’ Zei hij zachtjes en hij keek weer naar zijn handen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en speelde wat met zijn vingers. Hij moest gewoon zijn kop houden voortaan en gewoon afwachten. Dat moest hij doen, afwachten. Misschien kon Jack helemaal niks regelen en dan zou hij zich schuldig voelen omdat hij Percy niet mee kon nemen. Of misschien vond Jack het helemaal niet erg, werd hij nu al gek van Percy. Hij beet harder op zijn onderlip.

‘Denk jij dat het beter is om voor iemand te kiezen die je al langer kent?’ Bij hem zelf geldde dat dus niet… Teminste, bij Cindy was het niet het geval. Hij kende haar al lang en had gedacht dat het langer zou duren dan dit, stiekem had hij zelfs gedacht voor altijd. Maar dat was niet zo. Klopte zijn advies eigenlijk wel, moest je niet gewoon kiezen waar je op dat moment zin in had? Als hij dat had gedaan was hij namelijk misschien wel met Mary geweest en en… Oh wat hij had nou weer voor gedachten, snel bande hij ze uit zijn hoofd. Het was beter om gewoon voor iemand te kiezen die je al langer kent. Bovendien, het was maar een vriendin, hij nam toch aan dat Percy geen kinderen en al dat gezeik bedoelde. Dus in dat geval was iemand die je langer kende sowieso wel beter.
“Ja, dat denk ik inderdaad. Dan hou je diegene toch langer vol…” Hij hoorde Percy’s korte opmerking daarna en haalde zijn schouders op. “Het kan nu nog, ze zijn er allebei nog. Ze zijn niet boos op je anders gaan ze wel weg. Ik spreek uit ervaring.” Hij grijnste. Het was nou eenmaal zou, als een meisje iets niet beviel was ze weg. Maar als hij er nog 2 tot zijn beschikking had… Dan ging het waarschijnlijk nog prima met het geduld van die meisjes. Niet dat hij het aanmoedigde om zo door te gaan, het was natuurlijk best slecht om met 2 tegelijkertijd te gaan.
Maar goed, over dat Percy mee kon. Jack had zin om het nu direct te gaan vragen, hij wilde gewoon weten of het kon. Waar hij aan toe was. Hij wilde een ticket kopen. En wat zou hij doen als het niet mocht, Percy kidnappen in een zak misschien? Als hij ontslagen wilde worden moest hij dat vooral doen. En als hij ontslagen was, dan was hij nog veel verder van huis. Dan kon hij Percy helemaal niet meer zien. Nee, hij zou het gewoon vragen, een beetje aandringen en als het niet mocht moest hij een andere oplossing bedenken.
“Daar hoef je je excuses niet voor aan te bieden jòh.” Hij knikte en keek naar het dossier wat nog steeds op tafel lag. Niet lang geleden was dat nog het hoofdonderwerp van hun gesprek. Nu was he tniet meer echt belangrijk, het lag er doelloos te wezen. Jack schoof het wat dichter naar zich toe, misschien kon hij het gebruiken als hij het bij de directie ging vragen. Officieel had hij dan toch voogdij? Hmm… “Als ik het weet zal ik het zo snel mogelijk doorgeven.” Zei hij met een knikje. Jack schoof zijn stoel iets naar achteren en keek hem vragend aan. “Zal ik maar gelijk gaan dan, of is er nog iets wat je me wilt vragen of vertellen?”

“Ja, dat denk ik inderdaad. Dan hou je diegene toch langer vol…” Percy beet zachtjes op zijn onderlip. Misschien had Jack wel gelijk. Misschien zou hij het langer volhouden met Dahlia omdat hij altijd al gevoelens voor haar had. Percy had er eigenlijk nog nooit over na gedacht. Maar nu Jack het zo zij. Het was toch logisch dat je voor iemand kiest die je kent. Die je langer kent, die goed kent. Daarom heb je toch gevoelens voor diegene? Percy keek Jack even bedenkelijk aan, had nog wel meer vragen. Maar durfde ze niet te vragen. Hij wilde weten hoe hij het moest aanpakken. Of hij het Dahlia moest vertellen of het gewoon met rust moest laten. Percy liet zijn onderlip met rust en glimlachte kort. “Het kan nu nog, ze zijn er allebei nog. Ze zijn niet boos op je anders gaan ze wel weg. Ik spreek uit ervaring.” Percy lachte zachtjes en schudden zachtjes zijn hoofd.
‘Ze zijn wel boos… Denk ik. In elk geval, ik weet dat Dahlia boos is… Ze wilde niet meer met mij praten.’ Zei Percy en hij liet zijn ogen naar zijn handen glijden. Ze was meer verdrietig geweest dan boos. Maar toch, ze praatte niet meer tegen hem en dat vond hij eigenlijk vreselijk. Dahlia was de enige waar hij goed bevriend mee was geweest. Ook voor dat hij naar de kliniek kwam. Misschien moest hij gewoon met haar praten. Het nogmaals uitleggen of gewoon de waarheid vertellen aan haar. Maar de waarheid zou verwarring brengen ook bij hem. Maar ook bij Dahlia en bij Fanta. Percy beet opnieuw op zijn onderlip en keek zijn vader weer aan.
‘Denk jij dat het goed zal komen als ik met haar zou praten?’ Vroeg Percy aan zijn vader. Als nog vond Percy het vreemd om dit gesprek te voeren met iemand die hij eigenlijk niet kende. Hij was dan wel zijn vader, en de sfeer in het kantoor was oke. Maar ergens voelde het gewoon vreemd aan. Hij kende hem misschien nu een uur, misschien iets langer. Hij wist wat van zijn verleden die hij had met zijn moeder en dan met een andere vrouw. Maar alsnog het bleef gewoon een beetje vreemd.

“Daar hoef je je excuses niet voor aan te bieden jòh.” Percy glimlachte kort en beet op zijn onderlip. Hij liet zijn ogen weer op zijn handen rusten en wilde opnieuw sorry zeggen. Maar hij hield zijn mond. Het zou zo stom zijn om je excuses aan te bieden vanwege je excuses. Eigenlijk nu hij er over nadacht zei hij vaak sorry. Waarom? Percy dacht er verder niet over na. Het was gewoon zo, hij zei sorry. Vaak. Percy werd afgeleid door het dossier dat Jack verschoof, hij keek er naar en glimlachte opnieuw kort. Eigenlijk moest Percy alleen maar blij zijn. Hij was eindelijk af van zijn “niet” vader. Hij had een nieuwe vader die veel aardiger was. Iemand waar hij werkelijk een gesprek mee kon voeren zonder dat hij uitgescholden werd. Eigenlijk viel zijn vader wel mee. Hij mocht dan een eikel zijn als bewaker, maar dat was hij niet vader. Ook wel vreemd dat je wordt betaald om een eikel te zijn. Ach ja, hij was wel goed in zijn werk, want hij kon echt een eikel zijn. “Als ik het weet zal ik het zo snel mogelijk doorgeven.” Percy knikte, dat was oke. Hij kon natuurlijk niet vanuit gaan dat hij mee mocht. Ze waren hier best wel streng, maar hij zag Jack er wel voor aan dat hij alles zou doen om hem mee te kunnen nemen. Wilde hij eigenlijk wel terug naar zijn huis? Percy wist het niet, hij wilde heel graag zijn zusje terug zien. Maar of hij haar vader terug wilde zien. Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Daar moest hij misschien niet aan denken, er gewoon aan denken dat hij zijn zusje weer even kon zien. “Zal ik maar gelijk gaan dan, of is er nog iets wat je me wilt vragen of vertellen?” Percy dacht even na, nee hij wilde niets vragen of vertellen. Niet dat belangrijk was.
‘Nee.’ Zei Percy. ‘Ik heb niets meer te vragen of te vertellen.’ Zei Percy met een kort glimlachje. Percy had er niet zo veel zin om alles over zijn verleden te gaan vertellen. Hij had al een hoop vertelt over wat er was gebeurd, maar had ook een hoop niet vertelt. Niet alles was klote gegaan in zijn leven. Wel het meeste, maar niet alles.

‘Ze zijn wel boos… Denk ik. In elk geval, ik weet dat Dahlia boos is… Ze wilde niet meer met mij praten.’ Jack vond het vervelend dat Percy er zo mee zat, maar hij kon er op wedden dat hij het over een paar jaar was vergeten. Tenzij hij ze allebei zó leuk vond dat het niet zo was. Maar het was wel bijzonder, hij kende het niet. Hij wist niet wat hij er van moest denken. Maar het leek hem logisch dat dat meisje boos was… Dahlia. Jack fronstte even en na even nadenken wist hij het. Meisje met jurken en blote voeten. Jep, kon niet missen. Een opvallend meisje, vast wel lief en als Percy haar leuk vond dan… Hij stopte met er over nadenken. Het sloeg nergens op, hij was dan wel de vader. Maar hij ging zich echt niet bemoeien met wie het persoonlijk was.
‘Denk jij dat het goed zal komen als ik met haar zou praten?’ Zonder er echt over na te denken knikte hij al. “Ik denk dat alles wat ze nodig heeft is duidelijkheid… En gelijk heeft ze. In liefde bestaan er geen 2e keuzes. Het is logisch dat ze boos is, ze voelt zich gebruikt… Maar zodra jij haar verteld dat je verliefd op háár bent. Dat je meer van haar houd. Dan weet ik dat ze je niet kan weigeren.” Bij het laatste trok hij een schuine grijns en tikte wat met zijn vingers op de tafel. Vervolgens zakte hij wat meer onderuit op zijn stoel en schoot in de lach. “Dat klonk wel heel sentimenteel hè?”
Percy zei dat hij niks meer te vragen of te vertellen had. Dus Jack kon in principe gaan. Maar hij twijfelde steeds meer of hij het wel moest vragen… Misschien was het beter als… Pff.. Het kon hem zijn baan kosten als hij niet uitkeek. Maar aan de andere kant… Het was ook makkelijk om niét betrapt te worden. Simpelweg vragen of Percy zich verstopte in de auto en dan van het terrein afrijden. De zondagavond zouden ze weer terug zijn en had niemand gewerkt dat Percy ooit maar was weggeweest.
Zou hij het doen? Met Percy Londen in gaan… Jack moest er nog over nadenken, maar het nu vragen zou hij niet doen. Er waren 2 mogelijkheden. Niet meegaan, of stiekem meegaan. Hij zou het snel moeten beslissen, het was dinsdag. Ze zouden zaterdagochtend moeten vertrekken. Zonder iets te zeggen stond hij op en glimlachtte naar Percy. “Ik spreek je er nog over oké?” Hij schoof zijn stoel iets aan. “Wacht heel even met ook naar buiten lopen… Dat valt minder op.” Jack draaide zich om en liep het kantoor uit. Zou hij het doen?