i'm glad your gone

Onderwerp: i'm glad your gone di maa 20, 2012 9:47 am

Mikaela keek wat verveeld rond. ze is nog maar juist haar kamer uit gegaan omdat ze het daar veel te saai vond, wat trouwens overal eigenlijk zo was. Terwijl ze onderweg even in haar ogen wreef zuchtte ze. Ze had daarstraks ook nog maar juist gerust daarom stonden haar zilver kleurige ogen nogal dof voor het moment. Geeuwend stapte ze verder door de gangen. Ze was van plan om een luchtje te scheppen, die wind zou haar wel wat stilletjes aan wakker maken. Met een lichte ruk duwde ze de deur van de uitgang open en stapte de buitenlucht in. Mikaela lette niet echt op naar waar ze ging, zolang het maar buiten was dan was het goed genoeg voor haar. Hoe zou het nu met haar vader eigenlijk zijn? Waarschijnlijk is hij haar al helemaal vergeten, toch wilt ze graag weten hoe het met hem gaat. Geirriteerd streek ze door haar blonde haren. Wanneer stopte ze toch eens te denken aan haar vader. Hij heeft ervoor gezorgt dat ze hier was beland. Snel probeerde ze de gedachten weg te duwen zodat ze zich kon concentreren op de omgeving. langzaam keek ze rond en merkte dat ze op het kerkhof was, niet een plaats waar ze graag was, en vooral deze niet hier lag er iemand die ze haatte. Iemand die ze nooit had gemogen. Maar nu ze hier toch was kon ze even goed kijken wie er hier allemaal lag. Onbewust stapte ze tussen de graven door en bleef bij ieder graf even staan en keek wat erop geschreven was. Zo ging ze bij verschillende en keek op haar gemakjes. Ze had toch haar hele leven de tijd hé. Inneens stond Mikaela stil met haar ogen strak op een graf gericht, haar schouders waren gespannen en haar handen tot vuisten gebald. Hier lag hij, de man die haar vader eens had bedreigt, haar familie. Heldere tranen van woede rolden over haar wangen en verdwenen uiteindelijk onder haar bloesje. Even keek ze haastig rond, zag een dikke stevige tak liggen gritste het van de grond en begon tegen het graf te meppen. Niet dat het veel zin had, maar ze moest haar woede toch ergens op afreageren. Hoe lang ze tegen dat graf al sloeg wist Mikaela niet maar toen ze uitgeput de stok liet vallen merkte ze pas op dat er wat scherpe stukken aan die tak hadden gehangen waardoor nu haar handen wat open lagen en wat bloed naar buiten sijbelden. Even keek ze ernaar, naar haar bebloede handen. Zuchtte toen vermoeid en ging met tegen zin tegen het graf van die man zitten, die ze jammer genoeg familie moest noemen. Mikaela had eigenlijk geen enkel idee hoe deze man in Disturbia was beland, maar dat kon haar dan ook niet echt iets schelen. Voetstappen waren te horen als je muisstil was. Haastig veegde Mikaela haar betraande wangen droog en probeerde haar handen wat te verbergen, verdorrie nu is haar gezicht nog met een veeg bloed. Geirriteerd probeerde ze het nog niet gedroogde bloed van haar gezicht te vegen met de mouw van haar bloesje. Al snel zag ze wie het was. Percy wat zou hij hier komen doen? "Hey pery" sprak ze terwijl ze zich weer wat rustig voelde komen.

Onderwerp: Re: i'm glad your gone di apr 24, 2012 6:57 am

Percy beet op zijn onderlip terwijl hij zachtjes over de stenen pad liep. Hij wist niet zo goed wat hij moest gaan doen. Waar hij naar toe wilde en met wie hij zou willen spreken. Eigenlijk was hij er niet helemaal bij en was hij alleen maar in zijn hoofd bezig. Uiteindelijk liep hij maar richting de begraafplaats, dat was de enige plaats waar hij kon na denken zonder gestoord te worden. Waar hij zich pijn kon doen zonder dat iemand naar hem zou kijken. Hij wreef zachtjes over zijn voorhoofd en kneep een beetje met zijn ogen. Hij moest echt gaan stoppen met zichzelf pijn doen. Wat nou als het straks zomer zou zijn en het super warm was. Wat zou hij dan gaan doen, zich verstoppen in een trui met lange mouwen zodat niemand zijn littekens zou zien? Hij beet harder op zijn onderlip. Iedereen wist wel dat hij zichzelf pijn deed, dus eigenlijk kon hij ook wel een t- shirt dragen. Maar dat was niet het enige, hoe moest hij zijn vader gaan vertellen dat hij ook op jongens viel? Hij en Dahlia hadden het wel besprokken met elkaar en alles was weer goed tussen hen. Maar hij had ook gezoend Jared. Percy schudden zachtjes zijn hoofd en besloot dat hij het beter eerder aan Dahlia kon vertellen dan aan zijn vader. Misschien kon zij hem helpen het te vertellen aan zijn vader. Percy betrad de bergaafplaats en hoorde een vaag geluid. Percy liep iets sneller naar waar de geluiden vandaan kwamen en zag al snel een persoon die wild tegen een graf stond in te slaan met een tak. Al snel zag hij dat het Mikaela was, een meisje dat hij eerder ontmoet had in de algemene ruimte. Ze was erg vriendelijk toen en vertelde inderdaad dat ze soms woede aanvallen had. Was dit er een van? Ze liet zich vallen tegen het graf en percy liep sneller naar haar toe. "Hey percy"
"Wat heb je gedaan?" Vroeg Percy zonder gedag te zeggen en hurkte voor haar neer terwijl hij haar handen pakte. Percy haalde een tissue uit zijn zak en depte voorzichtig de wonden die op haar handen zaten.
"Je moet jezelf geen pijn doen." Sprak Percy een beetje streng terwijl hij naar Mikaela keek. Moest hij zeggen, hij deed niet anders....

[Haat me, sla me, sorry dat ik zo laat pas reageer O.o ik hoop dat je nog terug reageerd ]