Troublemaker

Hem om 7u wakker maken was absoluut een van de slechtste ideeën die een mens ooit in zijn leven kon hebben. En toch flikten ze het hier elke dag weer, ondanks dat hij al like een miljoen keren had gezegd dat hij dat echt niet kon hebben. Maar ja, die bewakers waren niet menselijk, gewoon robotjes die deden wat de grote baas zei. En als de grote baas hen persé de hele dag pissed wou hebben, dan deed hij dat door hen zo vroeg op te roepen. Veel protesteren deed hij niet meer. Nee, hij zocht liever manieren om het die bewakers moeilijker te maken om hun job te kunnen doen zonder al te veel problemen. Yup, als zij zijn dag konden verpesten, dan kon hij dat ook met die van hun. Piece of cake. Hij keek subtiel van links naar rechts toen hij de refter binnen liep. Het was iets dat je hier automatisch leerde, met al die camera's die elke beweging die je maakte nauwgezet in de mot hielden. Nee, hem zouden ze niet pakken. Niet vandaag, niet morgen, nooit. En op een dag ging hij hier weg raken, weg van dit saaie boeltje, en dan zou hij de media eens laten weten wat voor een plek dit was. Alsof ze echt dachten dat je hier geholpen werd. No f'cking way. Isolatiecellen, bewakers die je zonder waarschuwing tegen de grond gooiden, zelfs een elektrische stoel... Het was gestoord, nog gestoorder dan de patiënten die hier zaten.

Niemand leek hem echt in de gaten te hebben. De refter was redelijk vol, maar het ontbijt liep al ten einde, want hij zag overal al mensen recht staan om af te ruimen. Great, dit had hij nodig. Hij ging als het ware op in de massa, duwde de anderen ruw uit de weg omdat ze niet door hadden dat hij er langs kwam. Pff, bende randdebielen. Hij glipte de keuken binnen, een plek waar je eigenlijk niet mocht komen, maar dat kon hem niet schelen. Hij checkte even of hij niemand zag die hem in de gaten hield. Ook niemand riep zijn naam, dus niemand had hem gezien. Mooi zo. Hij liep naar een donker hoekje en ging daar rustig staan wachten, met zijn armen gekruist en geleund tegen een kast. Het geroezemoes werd steeds stiller, omdat iedereen vertrok naar zijn of haar dagelijkse bezigheden. Hoe minder toeschouwers, hoe beter, mhaha. Toen hij vrijwel niks meer hoorde, liep hij naar de afwasbakken, een stuk of vijf naast elkaar. Hij bukte zich en zocht naar de wateraansluiting. Al snel had hij die gevonden, en met enkele krachtige rukken trok hij alle slangetjes los. Het water stroomde gelijk krachtig naar buiten. Ohfuck. Zijn schoenen waren doorweekt, en dat vond hij niet leuk. "Fuckk this", Zei hij grommend. Hij liep wat achteruit en sprong toen op een aanrecht, kijkend hoe meer en meer water zich vormde op de grond. Haha, daar zouden ze lang aan mogen dweilen.

[& Diantos]

''Tik,'' Zei ze zachtjes, terwijl ze met haar oor tegen de kamerdeur leunde en grijnzend naar de knuffel op haar bed keek. Hoewel het een pluche knuffel voorstelde was het voor haar een levend konijn. Niet zomaar één, maar een met grote scherpe haaientanden die dik uitstaken en vertoond werden door een misselijkmakende grijns. ''Tak,'' vervolgde ze op dezelfde toon, met een iets verbaasdere blik. Niet dat iemand het zag, tenzij het om de camera ging. De brunette had geen kamergenoot, misschien omdat ze daar te gevaarlijk voor was. Nog een paar keer herhaalde ze in een trance de woorden, bracht langzamerhand haar handen richting de deur. Meerdere krassen waarin daarin gevormd, als tekenen dat ze vaak tegengestribbeld had zodra ze aan haar bed vast werd gebonden. Haast iedere avond weer, als ze zich te demonisch voelde, het heerste erger zodra de nacht viel. Iets waar Lullaby maar al te graag gebruik van maakte. Voorzichtig tikte ze met haar lange nagels tegen het flink beschadigde hout, waar alle lak haast al vanaf gepeuterd was. Zodra de eerste voetstappen vielen, wat voor haar al op meerdere meters te horen was, sterker dan ieder ander 'normaal' mens beschikte, vluchtte ze terug naar haar bed. Die niet ver van haar verwijderd was. Eenmaal daar zette ze haar kont vlak naast het kutten, nam haar pluche konijn vast en streelde het rustig over het hoofd. 'Grijp hem, grijp hem.' Sprak die haar toe, maar ze negeerde het. Enkele plukken hingen onheilspellend voor haar ogen, terwijl ze kalm met haar benen heen en weer zwierde, waarvan haar voeten net niet de grond raakten.
Op dat moment ging de deur van haar kamer open, met de rug in de richting van Lullaby, zodat de bewaker eerst een aantal stapjes naar binnen moest zetten. Dit gaf de meid dan ook meer kans om aan te vallen, of zich eerder te verdedigen wilden ze iets injecteren. 'Het is tijd om op te staan, ukkie.' Was het enige wat ze naar haar hoofd toegesmeten kreeg vol afschuw en Lullaby haar reactie was een roerloze, gemene glans in haar ogen. Iets dat hem vertelde om beter uit haar buurt te blijven, wat hij dan ook deed door nog geen seconde langer in haar kamer te spenderen en door te gaan naar de volgende patiënten.

Het kostte de meid nog geen halfuur om haar kamer vol puinhoop achter te laten, al wist ze dat ze inmiddels veel te laat was voor het ontbijt. Niet dat ze daar echt trek in had, maar een appel kon geen kwaad. Een vuurrode appel die haar deed denken aan de vlammen die ze regelmatig tegenkwam in dromen. Hoewel het nachtmerries waren, waren het voor haar beauties. Het was rustig op de gangen, waar ze doorheen liep. Logisch, de meeste vreetzakken waren gelijk doorgelopen naar de eetzaal of lagen nog lui in hun bed te maffen, ook al was het tegen regels waar zij niet over beschikte. Helaas.
Een jongen waarvan zijn mond vol zat met chocoladepasta keek haar, voor haar gevoel, nét iets te lui aan, zodat zij uit het niets naar hem uithaalde en gromde. Een lichte kras had dat veroorzaakt op zijn wang, waarna hij wegdook en angstkreuntjes slaakte. Dit deed Lullaby glimlachen, terwijl ze doorliep naar de klapdeuren die haar naar de eetzaal en keuken zou brengen. Voordat ze de eetzaal kon betreden kwamen er al snel andere tieners doorheen, niet een paar, nee, een hele horde. Alsof het lustige paarden waren, op weg naar de finish. De meid werd er boos van, had zin om daardoor spontaan de hele boel bij elkaar te schreeuwen. Maar dat hoefde ze niet, dat werd al voor haar gedaan. Alsof er een telepathie verbinding was ontstaan, begon er een meisje, jonger dan haar, hels te gillen. Met haar handen op d'r oren gedrukt, ineengezakt op één van de tafels. Gelijk renden er al al het animo naartoe, bewakers, andere psycho's, vretenmakers, het boeide haar geen flikker.
Het lak van de keukendeur bereikte haar hand en zachtjes duwde ze er tegen aan. Zodra ze die opendeed en een stap naar voren zette, om maar kort de omgeving te kunnen checken, klonk er gelijk een geluid van kletsend water. Hierdoor schoten haar ogen hels omlaag en zag hoe water al verspreid over de keukenvloer lag en stapte ze verder naar binnen, tot de deur achter haar met een zachte plof dichtviel. Oplichtende ogen zochten de omgeving af, tot ze stopten op een gestalte die zich op het aanrecht bevond. Automatisch trok ze haar bovenlip omhoog, waardoor charmante witte tanden verschenen en langzaam kwam ze naar hem toe gestapt. Binnen een fractie van een seconde stond ze voor hem stil, draaide haar hoofd schuin, alsof hij een interessant voorwerp was. En dat was hij ook, ze kon zijn aanwezigheid niet ontkennen. ''Dorst?'' Was haar enige uitkraam, wiens zachtjes en teder had geklonken. Waarna ze spastisch, herhaaldelijk schudde met haar hoofd.

Verveeld staarde Damian naar het gutsende water. Even dacht hij aan die keer dat hij een irritante dude een boks op zijn neus had gegeven. Het bloed was er ook uit gestroomd, net zoals het water nu. Een grijns sprong om zijn lippen toen hij terug dacht aan hoe de jongen zijn neus had gekraakt onder zijn welgemikte vuistslag. Het water verspreidde zich al snel naar de deur, steeds in grotere hoeveelheden. Het zou niet lang meer duren of iemand zou toch moeten opmerken wat er hier gaande was? Hij trok even afkeurend zijn lip op omdat hij wist dat hij straks met zijn schoenen in het water zou moeten springen. Oh great. Hij zuchtte even diep. Plots was er weer een heleboel kabaal in de refter. Een of andere gestoorde freak was weer beginnen hallucineren, waarschijnlijk, en die zat nu de hele boel bij elkaar te gillen. Er was een tijd geweest, in het begin, waar hij nu zou opspringen om te kijken wat er gebeurde, maar het kon hem allemaal niet meer boeien momenteel. Niet dat het hier interessanter was, maar oké. Hij moest er zeker van zijn dat zijn werk goed gedaan was. Tot zijn goedkeuring zag hij dat het water nu onder de deur verdwenen was. Het zou nu echt niet lang meer duren voordat er iemand zou binnenkomen. Hij draaide zichzelf met zijn gezicht naar de deur. Hij wou de blik op het gezicht van een random bewaker niet missen, ook al zouden de gevolgen groot zijn. Maar wat was er nu leuk aan iemand pesten zonder de reactie af te wachten? Niks, inderdaad.

De deur zwaaide zachtjes open, maar wat er binnen kwam gewandeld, was niet hetgeen Damian verwacht had. Hij klemde zijn vingers om de rand van het aanrecht. Wie the fuck haalde het in zijn hoofd om zijn lolletje te verstoren, zo niet te verpesten? Het meisje leek geschrokken van het water op de grond, wat alleen maar amusant was voor hem. Ze kreeg hem eindelijk in de gaten, richtte haar hoofd op, zodat hij haar ook kon bekijken. Hij wist wie dat was, obvi. Iemand die het vaak aan de stok had met bewakers. Meteen voelde hij iets van een band met haar, omdat ze soort van een gelijk doel hadden in deze waanzin. Het de bewakers en het personeel, en natuurlijk ook de andere patiënten, nog moeilijker maken dan anders. Mhaha, ja, hij kon iemand als haar wel waarderen in zijn buurt, zolang ze zich maar niet te dominant opstelde. Daar kon de jongen namelijk niet tegen. Maar een partner in crime was altijd welkom, natuurlijk.

Het meisje kwam dichterbij, tot ze voor hem stond. Hij keek op haar neer, omdat hij hoger zat en gewoon groter was, en zij keek hem aan. Haar hoofd hield ze lichtjes schuin terwijl ze hem inspecteerde, en hij nam haar ook grondig in zich op. De stilte werd alleen maar doorbroken door het alsmaar doorstromende water. ''Dorst?'' Vroeg ze toen zacht, teder. Hij liet zijn grip rond het aanrecht uiteindelijk wat losser, haalde zelfs zijn ene hand door zijn haar. Het was best grappig om te weten dat zij nog steeds in het water stond, en hij hier lekker hoog en droog op het aanrecht zat. Maar hij was niet zo gemeen, gewoon omdat hij het haar niet gunde. Zij was een van de weinigen die hier ook een goeie reputatie had uitgebouwd, aangezien hij bijna alles wist wat er met haar gebeurde en hoe ze reageerde op bewakers. Daarom klopte hij naast zich op het aanrecht, als teken dat ze maar naast hem moest komen zitten, uit het water. "Nope", Reageerde hij toen op haar vraag. "Wat doe je hier?" Vroeg hij toen, al klonk hij niet erg geïnteresseerd. Dat was gewoon hoe zijn stem klonk, so don't judge or fuck off.

Het schudden met haar hoofd hield op zodra ze een beweging opmerkte vanaf de jongen zijn kant. Hij haalde een hand door zijn haren, vrij sexy. Ondertussen stroomde het water gewoon verder de keuken in, waardoor haar sloffen steeds natter werden. De roze, fluffy konijnenslofjes die ze droeg. Inmiddels waren die ook wel zeiknat, ze namen nogal vrij snel vocht op. Maar toch bleef ze in het water staan, als een bezetene. Totdat Damian dan ook plaats voor haar maakte en een teken gaf dat ze naast hem mocht komen plaatsnemen. Iets wat ze van hem waardeerde, als er één psycho hier rondliep die ze mocht was hij het wel. De rest kon de hel in, screw them. Net zoals de bewakers, met hun vroege ochtendgezeik.
Lullaby liet haar ogen door de keuken dwalen, keek toe hoe de tegels van de muren afbladerde als stukjes as die het vuur verlieten zodra er een stukje krant verbrand was. Zo simpel, gemakkelijk. Daaronder kwam een bordeauxrode, bruine aangeslagen muur tevoorschijn, gemengd met scheuren en krassen. De keukenkastjes veranderden in kettingen, handboeien. Uit een ander, net gevormde deur kwam er iets aangekropen. Iets wat ze niet eerder had gezien en wat veel weg had van brandende kinderen. Gemuteerde kinderen die gilden om aandacht, om levend vlees. Langzaam kwamen ze hun kant op, maar de brunette wist dat ze haar niets aan zouden doen. Ze was veilig hier, veel veiliger dan in die smerige kliniek. Een gemene lach verliet haar mond, ze kon het niet helpen. Gekrijs vulde de ruimte, allemaal afkomstig van de vijfjarige kinderen, die bestonden uit brandend houtskool. Er was nauwelijks een fatsoenlijk lichaam uit te halen, maar wel zichtbaar genoeg. Geschraap klonk vanuit de verte, alsof er iets zwaars naar hen toe gekropen kwam. Iets angstaanjagends, maar het meisje bleef zitten waar ze zat. Sterker nog, ze veranderde haar houding naar iets vrolijkers. Blij zwaaide ze met haar benen heen en weer, die over het aanrecht hingen en minstens een meter van de grond afhingen.
Een stem wekte haar van al die waanzin. Binnen een seconde draaide ze haar hoofd om, keek Damian aan en de ruimte was terug veranderd naar de keuken. De situatie die net afgespeeld had was nooit gebeurd. Maar zij kon geen verschil zien tussen reality en fantasy. Toch had ze wel kort gelachen en blij met haar beentjes gezwaaid, maar aan haar gezicht was iets anders te zien. Een trance, zo kon je het noemen.
De vraag die de jongen stelde deed haar terugkeren naar haarzelf. Ze bedacht zich waarom ze hier inderdaad gekomen was en voelde toen hoe haar maag protesteerde tegen de leegte binnenin. ''Honger.'' Beantwoordde ze zijn vraag kort, vormde een onschuldig glimlachje op haar lippen. ''Maar ik zie wel iets anders wat ik graag wil hebben.'' Fluisterde ze giechelend in zijn oor.