Impulse

Hoe hij hier terecht was gekomen, was voor hem een raadsel. Hij was gewoon naar buiten gelopen daarnet, niks aan de hand, en ineens stond hij hier. Oh well. Blijkbaar was hij nogal afgedwaald van zijn normale rondje, wat eigenlijk best wel te verklaren viel. Wood hield ervan om gewoon te wandelen zonder er op te letten waar hij heen ging. Het was fijn om niet altijd te weten waar je naartoe ging, maar wel het gevoel te hebben dat je ook echt vooruit ging. En vandaag was dat dus weer gebeurd. Wood keek om zich heen, zijn armen losjes naast zijn lichaam en zijn lichaamshouding relax. Hij herkende het hier niet, omdat hij hier nog niet eerder was geweest. Het zag er uit als een plek waar veel patiënten kwamen, maar die waren hier nu niet aanwezig. Gelukkig maar, eigenlijk. Niet dat hij heel asociaal was, af en toe was alleen zijn ook niet slecht. Het gaf minder kans dat iemand hem triggerde en dat hij een aanval kreeg. Het was hier redelijk kalm en rustig, op de geluiden van de boerderij zelf na dan. Dieren maakten altijd lawaai, hoe je het ook draaide of keerde. Hij besloot dat hij nog iets verder zou gaan, tot die geluiden wat meer zouden vervagen.

Al bij al zat hij vandaag blijkbaar vol goeie ideeën. Nadat hij het erf verlaten had, zag hij iets verderop een gebouw staan dat heel erg hard leek op een hooischuur. Hell yeah. Op een drafje liep de jongen richting het houten gebouw. Hij zag al van ver dat de deur niet gesloten was, omdat die op een kiertje stond. Wood duwde de deur verder open, en de geur van vers hooi kwam in zijn neus. Awesome. Hij liet de deur open staan, zodat er meer licht in de schuur kwam. Hij wou niet ergens over vallen, dat zou niet zo elegant zijn. Met een sprongetje belandde hij tussen het hooi, waar hij het zich gemakkelijk maakte. Het hooi prikte door zijn kleren heen, maar eenmaal hij een goeie positie had aangenomen, viel dat al bij al wel nog mee. Hij sloot zijn ogen kort en sloeg zijn armen rond zijn borst. Slapen zou hij hier niet kunnen, dat kon hij al amper in zijn bed. Een geluid onderbrak zijn gedachten al snel. Hij keek op en zag iemand anders de schuur binnenkomen. Oh great. Wood duwde zichzelf op en keek de persoon voor hem aan, wat moeilijker ging door het licht dat in zijn ogen scheen. "Euhm.. Hi", Zei hij toen maar, lichtjes achterdochtig. Voor de rest wachtte hij de reactie van de ander af.

[Cian]

Hij vond zichzelf buiten terug. Zijn hoofd was de laatste tijd een grootte waas, en als iemand hem had gevraagt welke weg hij had genomen, had hij geen antwoord kunnen geven. Hopelijk vroeg niemand hem het ook, want hoewel ze hier allemaal wel iets hadden, en ze dus gemeenschappelijke problemen hadden, zonderde hij zich liever af. Heel lang was hij hier nog niet, maar al lang genoeg om te weten hoe het hier werkte. Net als vroeger, en hij had zichzelf geleerd er buiten te blijven. Dan was er minder drama, en was het leven een stuk gemakkelijk. Want het was nu al zo moeilijk, vrienden kon hij zich dus niet veroorloven. Het zou problemen met zich meebrengen. Ze zouden op hem vertrouwen, net als vroeger. En net als in zijn verleden, zouden ze hem laten vallen als hij hen nodig had. Onwillekeurig kromp hij ineen, en zijn blik ging vlug over de omgeving. Hij vond niet direct iemand die hem in het oog had, maar je kon nooit weten. Ze waren hier vast getraind om hem zo subtiel mogelijk in de gaten te houden, en een onaangename rilling kroop omhoog over zijn rug.
Snel stond hij op, en liep door. De paden die hij nam, waren hem niet bekend, maar waren beter om anderen te ontwijken. Eenmaal helemaal alleen, rolde er een zucht over zijn lippen. Hoezo associaal? Hij wist ook wel dat hij niet voor altijd mensen zou kunnen vermijden, maar voor zover het mogelijk was, hield hij het zolang mogelijk vol. Dat was geen misdaad, toch? In gesprek met zichzelf schudde hij zijn hoofd, en keek toen eens om zich heen. De omgeving was hem niet bekend, en plots geprikkelt door nieuwsgierigheid, stak hij zijn hoofd om de hoek van de schuur die daar stond. Hier was hij nog niet eerder geweest, toch? Hij fronsde even, ergens was het wel bekend, maar dat kon ook komen door andere dingen. Zoals de lucht die er hing, die was wel bekend. Maar het antwoord ontging hem. Cian haalde zijn schouders op, en stapte de schuur binnen. Zijn oog viel meteen op een ongeveer even oude jongen, en de adem stokte hem in de keel. De jongen hees zichzelf half overeind, en begroette hem aarzelend. Had hij iets misgedaan? Meteen keek hij naar zijn voeten, half en half nakijkend of hij wel een broek aan had. Check. Wel, hij had zelfs schoenen aan. Hoewel hij het liefst blootvoets ging, hadden ze hem hier elke keer benadrukt dat dat niet mocht. Wat moest hij nu zeggen? Weggaan was zijn optie C, en optie B was begroetten. Snel ging hij zijn kansen na, maar het zou hem nu niet meer lukken. En de jongen had al uitgebreid tijd gehad om hem te bekijken. Nee, doen alsof hij hier niet was, was niet zijn beste plan ooit. Maar het was iets?
“Hi.” Cian hakte de knoop door, en ging maar voor B. Optie A was toch te gek voor woorden geweest, hij had geen andere keuze gehad. Zenuwachtig haalde hij zijn hand door zijn haar, en beet even op zijn lip. Een oude gewoonte als hij nerveus was. “Mag ik ..?” Hij gebaarde naar de plek naast de vreemde jongen, en bleef midden in de zin steken. Was hij nu serieus hierin? Hij wou gewoon gaan zitten, en zelfs dat durfde hij niet te vragen.

De onbekende jongen -Wood had hem in ieder geval nog niet vaak gezien in de kliniek- leek nogal onzeker over wat hij moest doen. Wood zat hier al een tijdje, had al vaker gasten zoals deze meegemaakt, dus hij gaf hem de tijd. Want met al die harde bewakers die zo koel deden dat hij eigenlijk dacht dat het stiekem robots waren, al die agressievelingen in de kliniek zelf, die alles kort en klein sloegen wat ze tegenkwamen als ze een aanval kregen, als je dat allemaal samen telde, dan snapte hij heel goed dat de jongen hem niet echt vertrouwde. Want ze zaten in een hooischuur een heel eindje van het gebouw en de anderen verwijderd. Misschien was de jongen zelf ook zo'n ontspoorde agressiegast. Wist hij veel. Wood zelf probeerde zo kalm mogelijk te blijven. De jongen straalde niet echt agressie uit, al kon dat ook omslaan. De kans dat dat gebeurde, zat er altijd in, dat wist hij ook wel. Zelfs de aardigste, meest sociale gast van de hele kliniek kon wel eens ontsporen, anders zat die hier niet, right?

“Hi.” Reageerde de onbekende jongen uiteindelijk op zijn begroeting. Het zag er naar uit dat ze alle twee niet echt wisten wat ze moesten doen, en ergens stelde dat Wood wel gerust. Dit was tenminste niet zo'n arrogante klootzak die een ego had van hier tot verwegistan. Daar was hij al blij om. Hij zag er redelijk nerveus uit. Eigenlijk was hij blij dat hij neer zat, anders was hij absoluut nog beginnen tikken met zijn voet. “Mag ik ..?” Vroeg de jongen toen aarzelend, terwijl hij naar de plek naast hem gebaarde. "Yeah dude, sure", Antwoordde hij. Hij toverde een klein glimlachje op zijn lippen en schoof toen een eindje op, zodat de dude er makkelijker bij kon. Wood besloot om een handige tacktiek te gebruiken die hij in de kliniek had geleerd. Vragen stellen voorkwam dat er vragen werden gesteld, dus hij besloot om een paar onbelangrijke dingen te vragen. Oh man, dingen als in naam en leeftijd enzo, niks grof, en niet gelijk hem helemaal uithoren naar zijn verleden en al die dingen, yk? Dat zou hij niet doen, hij zag dat de jongen het al moeilijk genoeg had. Maar zijn naam vragen kon geen kwaad, of wel? Er was maar een manier om dat uit te vinden. "So euhm.. Hoe heet je?" Vroeg hij vriendelijk. Hij keek de jongen niet de hele tijd recht in zijn ogen. Hij volgde de lijnen in het hout van de balken naast hem, zodat hij niet bedreigend overkwam ofzo. Nu maar hopen dat het werkte.