it's not what you look at, it's what you see.

Onderwerp: it's not what you look at, it's what you see. do dec 27, 2012 3:12 am

Kittana wandelde rustig naar buiten. Ze zag dat er niet niet veel mensen buiten waren. Dus had ze ook wat rust. Rust had ze echt nodig. Ze wandelde langzaam voorbij de fontein Ze voelde wat druppels water tegen haar. Ze liep verder tot ze bij de picnick kwam. Ze ging zitten op een bankje met uitzicht op de rozentuin. Ze glimlachtte. De omgeving was beeldschoon. Het enigste mooie aan deze plaats. Moest ze toegeven. Er was een kleien wind onstaan. Haar haren gingen mee met de wind. Haar glimlach werd wat groter. het was een koele wind. maar dat maakte eigenlijk niks uit. Het was beter dan heel de tijd op haar kamer te zitten. Daar was het maar donker en kil. Dat maakte haar alleen maar depressief. Ze wou hier helemaal niet zijn, maar ja wie wel. Haar glimlach verdween langzaam. De meeste mensen waren nu al naar binnen gegaan, maar kittana wou echt niet terug gaan, niet terug naar die domme slaapkamers.

Ze keek naar de rozentuin. Al die mooie bloemen. Het was een prachtig uitzicht. Ze hoorde lichtjes het geruis van de fontein. De wind begon wat harder te waaien, maar Kittana protesteerde om niet naar binnen te gaan. Haar donkergekleurde haren waaiden mee met de wind. Ze voelde hoe de koelte wat rillingen na liet op haar lichaam. Iedereen was nu al binnen behalve een paar mensen die bij de rozentuin zaten. Ze keek naar die mensen en schudde teleurgesteld haar gezicht. Ze kende hier echt niemand. En hoe zou ze nu vrienden kunnen maken als ze bang is om iemand aan te spreken?

/OPEN/

Ze trok haar jas van de haak. Haar enige jas, omdat ze tot dusverre nog niet veel spullen hierheen had weten te krijgen. Haar ouders hadden niet erg veel van zich laten horen sinds haar verblijf hier. Ze smeet de deur achter zich dicht die naar de tuin leidde. Een gure wind kwam haar tegemoet. Ze ritste snel haar jas dicht en sloeg een sjaaltje om haar nek. Met haar gezicht half in de sjaal verstopt alsof het -20 was liep ze door de tuin heen. Ze liep langs de rozentuin en de fontein richting de plek waar je prima kon picknicken, oftewel de ‘picknickplek’. Ondanks dat het koud was, waren buiten nog een aantal mensen meer. Waaronder een meisje, die ze niet vaak had gezien. Of eigenlijk helemaal nog niet. De meeste mensen kende ze hier voornamelijk alleen maar van het gezicht. Echt vrienden had ze hier nog niet echt. Maar dat zou allemaal wel weer aan haar liggen. Contacten leggen was op zich nooit haar probleem geweest, maar deze vasthouden was een tweede. Vaak was het dan ook nog dat sommigen niet met haar om mochten gaan van hun ouders. Like wtf. Ze had wel wat ‘kleine’ dingen op haar kerfstok, maar volgens haarzelf viel dit wel reuze mee. ”Hi, koud hé,” merkte te op tegen het meisje. Ze keek haar even aan. Ze schatte haar op een jaar of 17/18

Het was nu echt koud geworden. Misschien zou Kittana ook beter naar binnen gaan, maar daar had ze nu echt geen zin in. Al snel kwam er een meisje op Kittana af. Ze zag er nog vriendelijk uit. Ze begon al te praten tegen Kittana; ”Hi, koud hé,” . Ze keek even naar Kittana. Ze was eigenlijk blij dat er iemand een gesprek starte, ze kende haar niet maar wat maakte dat uit. Ze gaat haar wel kennen." Ja, het is koud maar ik weiger om naar binnen te gaan." Zei Kittana met een vriendelijke glimlach tegen het meisje. Ze wil wel vrienden worden met dat meisje. Dan had ze tenminste al één vriendin. Kittana keek terug naar de rozentuin. Ze zag dat de laatste mensen die daar nog waren op weg zijn naar binnen. fijn. Haar glimlach verdween. Misschien had ze voor dat ze naar buiten ging wat warmere en dikkere kledij aan gedaan. Ze voelde de koude wind langs haar lichaam glijden. Er kwamen rillingen tevoorschijn. De wind was nu sterker geworden en vooral kouder. Ze twijelde even zou ze dan toch naar binnen gaan, Maar ze wou niet weg lopen van dit vriendelijk meisje die hier stond. Het was even stil. Maar Kittana begon terug te praten. Ze wou eigenlijk wel weten wat haar naam was. " En hoe heet jij.. Als ik vragen mag?" Zei Kittana op een vriendelijke toon maar ze bleef kijken naar de rozentuin. Ze zag hoe de wind de bloemen wat heen en weer waaide. Het was best wel grappig om te zien maar dan keek ze terug naar het meisje wachtend op haar antwoord.

Eigenlijk was ze best eenzaam hier. Contacten leggen was hier moeilijk, vooral omdat sommigen met de raarste gedachten rondliepen en ze eigenlijk iemand zocht die met haar bijna op één lijn was. Iemand die niet gestoord is. Alhoewel ze heust wel wist dat ze aan ADHD leed en dat ze daarvoor elke dag pillen moest slikken, maar als ze dat gedaan had was er niks aan de hand. Je merkte amper dat ze het had. Zo erg was ze namelijk nou ook niet als ze de pillen niet geslikt had. ”Ja, het is koud , maar ik weiger om naar binnen te gaan,” sprak het meisje. Dat kon natuurlijk ook. Ze hield zelf ook niet van kou. Waar zij vandaan kwam was ook eigenlijk nooit heel koud. Meestal was er een aangenaam temperatuurtje en droeg ze het hele jaar door T-shirtjes. ”En hoe heet jij.. Als ik vragen mag?" vroeg het meisje. ”Yué,” antwoordde ze wat kortaf. Kort maar krachtig en een naam die je niet vaak hoorde. ”Jij?” vroeg ze.

Het meisje antwoordde wat kortsaf; ”Yué,” Kittana vond dat een rare naam maar wel een mooie. Het is speciaal. Je hoort dat wel niet veel. ”Jij?” Vroeg het meisje daarna. " Kittana." Antwoorde ze op haar korte vraag. Eigenlijk wou Ze wel weten waarom Dit meisje hier zat maar dat vragen zou onbeleefd zijn en ze wou dan waarschijnlijk ook weten waarom dat Kittana hier zat en dat wou ze zelf ook niet uitleggen. Dan moest ze weer denken aan haar Nachtmerries en dat wou ze zeker niet. Ze probeerd nooit te gaan slapen. Zo lang mogelijk op te blijven maar dat is zelf ook vermoeiend. Het maakte haar alleen maar kapot. Ze wist zelf eigenlijk niet waarom ze van die nachtmerries had. En ze wou zelf ook gewoon op een dag normaal kunnen gaan slapen. Gewoon dromen. Maar nee dat is niet realistisch. Ze moet gewoon weer vanavond lang opblijven en niet in slaap vallen. Ja dat is het. Ze keek terug in het rond. Niemand te zien. Er gingen boven hun donkere wolken. Het leek wel als of het straks ging regenen. Daar wou Kittana dus echt niet.

Het meisje vertelde haar dat ze Kittana hete. Een naam die ze nog niet eerder eens had gehoord. Ze bekeek het meisje nog eens. Ze vroeg zich altijd af waarom mensen hier nou eigenlijk zaten. Het was heus niet zomaar. Dit heette niet voor niets een kliniek, en wat voor één. Af en toe had ze het gevoel dat er dingen waren die niet klopten. Maar dat zou wel aan haar liggen. ”Je bent hier zeker nog niet zo lang,” merkte ze op. De meeste mensen kenden ze nu wel van gezicht die hier rondliepen. Kittana had ze echter nog nooit eerder gezien, dus ze gokte dat ze hier nog niet lang was. Zo nu en dan kwam er weer eens iemand bij. Niet dat het haar iets uitmaakte, veel contact met anderen had ze niet. Ze leed hier nou eenmaal een beetje eenzaam bestaan. Ze hoopte dan ook zo snel mogelijk hier weer weg te komen. Maakte niet uit hoe, ze stond voor alle mogelijkheden open. ”Heb je hier namelijk nog nooit eerder zien rondlopen.” Vlakbij stond een bankje. Yué had ook geen zin om hier te blijven staan, dus liep ze er naartoe. Ze dacht dat Kittana wel achter haar aan zou komen, die zou ook vast liever willen zitten dan hier gewoon maar een beetje dom staan.

Kittana zuchtte. Ze was eigenlijk blij dat dit meisje hier nu was, dan was ze tenminste niet alleen. Ze was hier tenslotte ook nog maar pas. Ze wist niet echt wat ze moest verwachten van deze plaats. Voor hoe lang moest ze eigenlijk hier blijven? Tot dat haar nachtmerries voorbij zijn waarschijnlijk, maar dat duurd een eeuwigheid. Daar ging weer een zucht. ”Je bent hier zeker nog niet zo lang,” Oh nee was het zo duidelijk dat ze hier nog maar pas was? Ah ja zo erg was dat nu ook weer niet. ”Heb je hier namelijk nog nooit eerder zien rondlopen.” Dat is waar, ze eigenlyk gisteren toegekomen. Maar ze is dan heel de tijd in haar kamer gebleven. Ze was bang dat ze iemand zou tegenkomen die heel eng was enzo. Nu klinkt dat echt belachelijk. " Ja ik ben nieuw, ik ben hier sinds gisteren." Haar stem klonk vriendelijk. Dicht bij stond een bankje, Yué liep er naartoe. Natuurlijk volgde Kittana haar. Dat was waarschijnlijk de bedoeling. Het was beter dan daar staan. Kittana zat nu neer naast haar. Ze was eigenlijk wel benieuwd hoelang zij hier al zat. "Hoe lang zit jij hier al?" Vroeg Kittana haar vriendelijk. Misschien gaf dat haar wat hoop. Ook al wist ze niet echt hoe.

Kittana verteld dat ze hier pas sinds gisteren was. Dat verklaarde dat ze haar nog niet eerder had gezien. Ze grijnsde even. Toen ze hier aankwam was het hier nog niet zo vol als nu. Hoogstwaarschijnlijk bestond de kliniek al een tijdje, maar de afgelopen tijd was het drukker geworden. Blijkbaar werden mensen steeds gekker. Sommigen waren nog wel oké die hier rondliepen, maar je had ook weer van die vage types die niet echt te begrijpen waren. Wat dat betrof snapte ze niet dat ze hier zat. Ze vond zichzelf nog vrij normaal. Mja, het is eigenlijk maar net wat je normaal vond. De mensen hier praatten je maar al te graag van alles aan. “Hoe lang zit jij hier al?” vroeg Kittana. Ze moest eens weten. Eigenlijk vroeg ze zich af of je hier ooit wel eens een keer weer uit kwam. Ze kon begrijpen dat sommigen er op een gegeven moment echt zelfmoordneigingen van kregen. De lucht die hier alleen al hing, het dooie sfeer en de bewakers en zooi die de hele tijd in je nek stonden te hijgen. Nee, het was geen pretje. Ze verlangde weer terug naar haar oude vertrouwde leven. Het enige wat de kliniek haar misschien gebracht had is dat ze niet meer rookte. Tenminste, tot zo lang ze het vol zou houden. Ze had nu al 6 maanden niet meer gerookt, misschien al wel langer. Drank al helemaal niet meer, maar ze wist zeker dat het eerste wat ze zou doen als ze hieruit kwam is drank halen en zich sowieso helemaal lam zuipen. Desnoods in haar eentje. ”Te lang in ieder geval,” antwoordde ze. ”Sowieso al minstens een halfjaar. Misschien zelfs bijna al een jaar. Ik hou het niet bij weetje.” Dat viel soms ook wel tegen. Ze had een keer in de isoleercellen moeten zitten. Drie dagen lang… Dan raak je helemaal in de war met de datum. Ze wist dat ze nu ergens in het begin van het jaar zaten. Nieuwjaarsdag kon ze zich nog herinneren. Ze was eenzaam en alleen op haar kamer gaan zitten. Ze had haar ogen gesloten en voorgesteld hoe het zou zijn geweest als ze nu gewoon thuis was. Hoe ze het dan had gedaan. Met haar vrienden, die haar nu wel zo langzamerhand wel zouden vergeten zijn. Ze had een traan over haar wangen voelen glijden bij die gedachten. ”Stelletje naaiers dat het zijn,” mompelde ze nors.