Trippin' it.

Onderwerp: Trippin' it. vr jan 04, 2013 11:42 am

‘Aaaaaaaaaahhhh.’ ze gilde, zo hard als ze kon en zo lang ze kon. Het kon haar niet schelen dat ze als een of andere gek overkwam nu, want dat was ze in iedereens ogen toch al. Haar armen werden moe van het trekken en het verbaasde haar hoe sterk de bewakers waren. Ze was niet dik of zo, maar je zou toch wel denken dat een mens moe zou worden als ze iemand twee trappen op moesten sleuren en dan nog een paar gangen door. Ze had al snel geweigerd verder te lopen en had zich gewoon op de grond laten zakken, in de hoop dat de bewakers haar met rust zouden laten. Niet dus, het waren beesten, onuitputbare beesten. Spencer daar in tegen werd al moe van de bewakers tegenwerken en in het rond slaan met haar armen. ‘Laat me los! Nu! Ik eis het! Het moest, ze wou me kapot maken, het was zelfverdediging sukkels!’ ze krijste, zo hard dat ze een beest leek. Alsof ze op iemand af zou springen als ze losgelaten werd en diegene dan aan stukken zou rijten. En het was misschien wel eens mogelijk nu ze zo pissig was. ‘Verdomme.’ vloekte de bewaker toen Spencer bloed proefde. Ze had de bewaker in zijn hand gebeten en had zich niet ingehouden. Ze moest die mensen hier niet, ze moest niemand hier. Ze zuchtte, tevreden dat ze even stilstonden en ontspande haar lichaam even. Gedraag je niet als een watje, ga door tot ze je loslaten, anders doen ze je wat aan. zei A, de stem die sinds de dood van een van haar vriendinnen in haar hoofd rondspookte. Spencer bleef echter nog even rustig zitten, ze was moe geworden van het tegenwerken.Doe het! merk je niet dat dit niet veilig is? Klonk de stem. Het klonk dwingend, ze kon ervoor kiezen om niet te luisteren, maar het was moeilijk als ze in zo’n bui was. Toch bleef ze nog even zitten.

‘Wacht, wat doe je? Laat me los!’ schreeuwde ze toen ze opgepakt werd. Ze was weer wakker geworden en deed wat A haar opdroeg. Ze trappelde nu ook met haar benen en liet haar vuisten tegen de rug van de bewaker neerkomen. Ze deed het echter niet enorm hard, ze was niet het soort persoon dat ervan genoot als ze anderen pijn deed. De bewaker had rustig de tijd genomen om een pleister te pakken en die over het bloedende wondje heen te plakken. ‘Zwakkeling.’ zei ze, in een tevergeefse poging de man mentaal te raken. Hij stootte alleen een kort lachje uit, bijna geluidloos. Ze kon het horen omdat ze hem op ene lachende manier uit hoorde ademen. ‘Wat? Is dat grappig? Ik sla je helemaal kapot, die trut wou me dood hebben! Ik meen het waarom gelooft niemand me.’ Het waren allemaal tevergeefse kreten die nergens bij hielpen. ‘Omdat je gek bent.’ zei de man droogjes, maar het zorgde ervoor dat Spencer flipte. Ze gilde, enorm hard en langer dan de vorige keer. Recht bij zijn oor, de klootzak moest doof zijn. Hij noemde haar zomaar gek, wat dacht hij wel niet. De man gaf geen kik, opende een deur en duwde haar naar binnen. De deur sloot meteen weer achter haar en ze zag de man nog heel even door een klein raampje. ‘Veel plezier.’ werd er nog gezegd en ze gilde nogmaals. Ze haatte alles hier, alles. Met een zucht leunde ze tegen een muur en zakte ze naar beneden. Verloren, maar wat wou je dan ook, sommige bewakers hier waren veel te sterk.
Ze wist niet hoe veel tijd er was verstreken, maar ze was rustig geworden, A had even niks meer gezegd en ze was weer helemaal kalm. De deur ging open, maar ze bleef rustig zitten. Het was nog te vroeg om haar hier uit te laten, want ze kon wel kalm lijken, maar het vanbinnen niet zijn. De mensen hier waren niet zo vergevingsgezind. Er kwam waarschijnlijk gewoon iemand bij, dat was iets wat ze deden. Waarom wisten ze niet. Misschien hoopten ze gewoon dat de patiënten elkaar kalmeerden of elkaar zo lang bleven slaan dat ze allebei bewusteloos neervielen. Beide waren best slim vond ze. Haar blik werd op de persoon gericht en ze begroette deze met een glimlach.

OOC :: Velkan

Onderwerp: Re: Trippin' it. vr jan 04, 2013 11:49 pm

Twee weken ondertussen … dat hij hier zat. De eerste week had hij helemaal niets gedaan, maar dan ook echt niets. Hij had netjes gedaan wat van hem gevraagd werd, hij had geluisterd naar de bewakers, hij was vriendelijk geweest. Hij had zelf een babbeltje met hem gedaan. Bewakers waren gelukkig wel zo achterdochtig om niet meteen hem als vriendelijk te gaan bestempelen. Ze wisten ook wel dat Velkan enkel op onderzoek uit was, een beetje de boel verkennen. Toch hadden ze hem vaak raar aangekeken, niet wetend wat ze met hem aan moesten. En als hij wegliep en hij uit hun zicht was dan kwam een duistere geamuseerde glimlach op zijn lippen. De tweede week, nouja, hij wist alles zijn ondertussen en zijn mentale spelletjes waren in actie gekomen. Nu was het kijken hoever die bewakers hem konden verdragen, waar hun zwaktes lagen en hoever hun grenzen lagen. Fysiek speelde hij weinig tot niet, mentaal … mentaal kreeg hij je perfect in zijn greep.

Hij zat aan een tafel in de hoek met zijn dienblad voor zijn neus. Zijn donkere blauwe ogen keken vanonder zijn bruine bles naar de bewaker naast het rek waar je je vuile dienblad moest plaatsen. Hij zo had hij al de hele tijd gezeten, hij had amper gegeten en had enkel maar gefascineerd toegekeken hoe de bewaker de één en de ander behandelde. Hij was een grote brede vent die iedere tiener een vuile blik toewierp en ze met wat geweld opzij drukte. Zijn sterkte was duidelijk zijn grote lichaam en kracht. Zijn zwakte was dan ongetwijfeld zijn geest, zijn werking met woorden. Zo’n persoon had Velkan nu ongetwijfeld nodig. Hij had enkel bevestiging nodig. En zo zou hij iedere bewaker aflopen tot hij al hun zwaktes kende.

Hij nam zijn dienblad en liep richting het rek, nonchalant, gracieus als Velkan altijd liep. Hij droeg een zwarte smalle jeans en een donkerblauwe T-shirt met lichte V-hals. Zijn afgesleten All Stars gleden moeiteloos voort over de vloer. Net als hij zijn dienblad wil inschuiven schopt zijn voet “per ongeluk” tegen het rek waardoor zijn dienblad kantelt en zijn etensrest, wat behoorlijk veel was, op de bewaker zijn kleren vielen. ‘Jij verdomd rotkind!’ Riep de man meteen hard. Velkan trok zijn wenkbrauwen samen en excuseerde zich stilletjes. ‘Waarom doe je dat verdorie!’ Riep hij hard, ondertussen zat zijn zware hand al om Velkan’s bovenarm geklemd. ‘Wat? Kan ik eraan doen dat ik struikel.’ Zei hij meteen verwijtend. ‘Je deed het expres.’ Zei de bewaker meteen streng. Velkan schudde koppig zijn hoofd en keek hem recht aan. ‘Waarom zou ik dat doen en trouwens wat doe je hiernaast te staan, dit is toch niet de eerste keer dat iemand struikelt?’ Hij hield zijn hoofd schuin en dwong zichzelf niet vals te gaan glimlachen. Het was een genot voor bewakers om jongeren te straffen. Velkan zag hoezeer deze het wou maar hij kon er gewoon niets op tegen in brengen, zie, zijn woorden waren zijn zwakte. ‘Ik deed het niet expres.’ Kondigde Velkan aan. ‘Niemand doe hier iets niet opzettelijk, meekomen!’ Blafte de bewaker. Geamuseerd door het zien van de verwarring van de bewaker liep hij mee. De man wist duidelijk niet wat hij moest doen met Velkan voor een volle zaal jongeren. Hij kende de weg naar de isoleercelen, precies waar ze nu heen gingen. ‘Sluit je me op omdat ik gemorst heb?’ Vroeg Velkan verontwaardigd. ‘Denk er maar eens over na!’ Zei ze man snel. Velkan lachte kort en schudde zijn hoofd. ‘Ik zal niet meer morsen, is dat genoeg gedacht. Je zoekt het zelf door ernaast te gaan staan weet je.’ ‘Hou je mond!’ Sprak de bewaker meteen. Hij wist maar al te goed dat Velkan gelijk had en om dat gelijk vloog hij nu de isoleercel in. Velkan deed geen moeite zich los te trekken, fysiek stond hij niet zo sterk. De man opende de deur en Velkan stapte gehoorzaam naar binnen. Hij spotte een meisje en draaide zich dan bedachtzaam om naar de bewaker. ‘Isoleren?’ Hij keek over zijn schouder naar het meisje en dan terug naar de bewaker. De man negeerde hem meteen wetend dat ook dit niet isolatie was want anders gooide je niet iemand bij een ander iemand. Hij liep weer weg en Velkan draaide zich zelfvoldaan naar het meisje dat hem een glimlach toewierp. Er kwam een charmant open glimlach op zijn lippen, niet zoals vele het deden, gewoon met dat beetje mysterieuze erin. ‘Mij steken ze hier omdat ik morste, wat is jouw excuus?’ Vroeg hij geamuseerd…

I can be everything … a friend, a lover, a brother and a father; but I can’t never be one of theme for real.

Onderwerp: Re: Trippin' it. zo jan 06, 2013 9:17 am

Ze kon het niet laten om een kort, wel bijna geluidloos, lachje uit te stoten toen de jongen zei waarom hij in deze ruimte vast zat. 'Gemorst?' Vroeg ze, omdat ze het bijna niet kon geloven, zoiets doms. 'Ik vond ze al gek dat ze mij hier gooiden vanwege zelfverdediging.' Ze zou maar niet zeggen dat ze iemand als een gek had aangevallen, anders zou hij misschien in een hoekje kruipen dat het verst weg van Spencer was. 'Ik ben Spencer Hastings, een maand geleden officieel gek verklaard.' Zei ze, een beetje lachend om te spotten met het bestuur en eigenlijk wel alles hier in de kliniek. Ze stond op en streek even met haar handen over haar kleding zodat ze er weer netjes uitzag. Nadat ze zich had voorgesteld nam ze de jongen zijn hand vast, schudde ze deze twee keer en liet ze hel weer los. Even bekeek ze de jongen. Hij was best knap als ze het zo zag. Zijn haar leek een beetje warrig, maar het was lekker nonchalant, leuk zelfs. Zijn kleding zag er wat simpel uit, maar ook dat was helemaal niet erg. Het gaf allemaal wat leuks aan zijn look. Zelf had ze altijd de neiging haar uiterlijk netjes en dichtbij perfect te houden. Vandaag had ze haar haren gewoon eens doorgekamd, waardoor er een natuurlijke slag in zat, en vanvoor had ze recht en links een lok genomen en die vastgezet naar achteren. Ze droeg een losser jurkje tot ongeveer 15 centimeter boven haar knieën met een riempje om haar taille en een lichtgekleurd jeansvestje erover. Daaronder had ze bruine laarzen die tot net onder haar knieën kwamen. 'Ik ben bang dat het hier niet echt leuk zal zijn, tja, ik kan moeilijk een goede gastrvouw zijn in deze omgeving.' Zei ze, aangezien zij hier als eerste had gezeten. 'Maar we zitten in ieder geval niet helemaal alleen, toch?' Ze glimlachte en ging terug zitten, met haar benen voor zich uitgestrekt en haar rug tegen de muur leunend. Even klopte ze met haar hand op de grond naast haar om te vragen of hij erbij kwam zitten.

'Zit je hier al lang?' Vroeg ze toen ze eenmaal zaten. Ze had zichzelf net in kunnen houden om te vragen waarom hij hier zat. Dat soort dingen waren privé, maar ze kon het niet helpen dat ze nieuwschierig was. Ze bleef de jongen aankijken en een lichte frons vormde zich bij haar wenkrauwen. Ze kon het niet helpen, hij zag er ietwat mysterieus uit, niet gevaarlijk of raar, maar gewoon mysterieus en ergens was dat wel leuk. Toen ze doorhad dat ze aan het staren was wende ze haar blik af om de ruimte eens te bekijken. Wit, wit en nog eens wit. Als je er té lang naar keek kreeg je pijn aan je ogen. Even dacht ze na, ze snapte wel dat ze twee mensen samen zouden zetten omdat ze een goede invloed op elkaar konden hebbe, maar dan vroeg ze zich af waarom hij hier bij haar was. Voor zover zij wist waren ze heel streng op dat gebied. Het was namelijk strict verboden om in de kamer ban iemand van het andere geslacht te komen. Het was haar heel erg duidelijkgemaakt de eerste dag. Waarschijnlijk was het per ongeluk gegaan, of er golden hier niet dezelfde regels, maar dat leek haar sterk. Even keek ze vooruit, in het niets. Dat deed ze altijd als ze nadacht en het was dan ook duidelijk dat ze ergens over nadacht. Uiteindelijk liet ze haar blik weer naar de jongen glijden. De jongen met het mysterieuze uiterlijk en het, wat haar nu pas opviel, charmante glimlachje.
OOC :: Nog steeds flut, maarja, hij is af.

Onderwerp: Re: Trippin' it. ma jan 07, 2013 1:07 am

Hij zette zijn hand omhoog tegen de deurpost en keek haar aan. Hij bekeek ieder detail van haar zonder haar echt aan te staren. Haar lachje deed hem terug naar haar ogen keren en hij glimlachte schouderophalend. ‘Gemorst op een bewaker maar dat laatste is slechts een detail.’ Hij haalde zijn vingers een klein beetje uit elkaar om aan te duiden hoe klein dat detail niet wel was. Toen ze haar excuus gaf lachte hij verbluft en schudde afkeurend zijn hoofd. Ze waren hier precies heel vlot met straf geven. Isoleren behoorlijk voor hem enkel tot de wat ergere straffen maar voor dit … dit was een zieke grap vond hij zelf. Waarom in godsnaam iemand opsluiten omdat die persoon aan zelfverdediging deed? Hij kende natuurlijk niet het hele verhaal, net als zij zijn hele verhaal niet kende maar kom dat waren ook maar details.

Ze stelde zich voor als Spencer. Velkan haalde zijn hand weg en wandelde naar voor haar tegemoet en schudde even beleefd haar hand als zij had gedaan. ‘Velkan Valerius, twee weken geleden officieel gek verklaard en ik weet …’ Hij zuchtte dramatisch voor hij verder ging. ‘Met mijn achternaam kan ik zo doorgaan voor één of ander personage uit een vampierenfilm maar ik heb hem echt niet zelf gekozen.’ Hij zette zijn twee wijsvingers tegen zijn bovenlip en ontblootte zijn tanden, nu leek het alsof hij hoektanden had. Hij liet zijn handen weer zakken en liet zijn donkere blauwe ogen razendsnel over haar lichaam glijden. Net als hij zei: Meiden zijn geschenken van de goden; wel dat bevestigde Spencer nog maar eens. Ze was één jonge knappe dame, het type waar Velkan met plezier een babbel aanging. Ze droeg een jurkje met hoge botten waardoor haar slanke benen amper zichtbaar waren.

Toen ze zei dat het hier niet echt leuk kon worden en ze niet echt een goede gastvrouw kon zijn in deze kleine ruimte kwam een charmante glimlach op zijn lippen. ‘Je maakt het zo leuk als je zelf wilt.’ Zei hij meteen terwijl hij naast haar neerzakte nadat ze de grond een klopje had gegeven als aanwijzing. ‘En …’ Hij wachtte tot hij zat en keek haar zijdelings aan. ‘Je bent al een uitstekende gastvrouw enkel door hier te zijn.’ Hij knipoogde en blikte voor het eerst de ruimte rond. Dit was zijn eerste keer maar zoals verwacht was hier niets te zien. Een lege witte ruimte met een metalen deur met een klein raampje. En aan de andere kant stonden waarschijnlijk bewakers die af en toe eens zouden binnen gluren, hoe kon hij hen kraken?

Hij keek op naar opzij bij haar vraag, recht in haar bruine ogen en er kwam willekeurig weer een glimlach op zijn lippen. Hij legde zijn hand op zijn hoofd en drukte zijn donkere bruine haar wat opzij. ‘Hier als in deze cel, net, dat heb je zelf gezien.’ Grapte hij. Ja, hij was niet van plan de bewakers hun zin te geven door te zitten kniezen om te gaan “nadenken” over zijn daden. Zo snel kon je Velkan nu ook niet kraken, mentaal toch niet. ‘Hier als in dit gebouw zo’n tweetal weken.’ Hij had voor hem gekeken maar gemerkt dat ze hem de hele tijd had aangekeken. Hij keek opzij, meer zelfvoldaan deze keer en gaf haar een por met zijn elleboog. ‘Jij? Een maand? Of ben je al wat langer of minder lang officieel gek verklaard?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Zijn blik ging weer naar de deur waarachter je enkele geluiden kon horen. ‘Waarom zouden ze ons hier samen steken?’ Vroeg hij peilend. Zijn ogen gingen kort opzij naar Spencer en dan weer naar de deur. ‘Bij mij weten mogen we technisch gezien niet in dezelfde kamer zijn aangezien jij een meid bent en ik een jongen.’ Hij had duidelijk zijn plezier in deze opsluiting, dat was zeker. Hij vond het geweldig om eerlijk te zijn en daarnaast was zijn gezelschap even geweldig als de opsluiting. Genoeg tijd om te denken had je hier wel al zou Velkan niet denken aan de dingen waaraan hij hoorde te denken.

I can be everything … a friend, a lover, a brother and a father; but I can’t never be one of theme for real.