Maybe a new friend

Als dingen nou is anders zouden gaan, dan als ze zouden gaan. Als iedereen nou is normaal was.
Niemand iets zou mankeren. Als god nou is echt zou bestaan. Als god wel zou bestaan was Zij
vast een aanhanger van de duivel. Ze ging niet iemand volgen die haar hier had geplaatst. Ze
ging niet iemand Volgen die had gezorgd dat haar zus zelfmoord had gepleegd. Ze ging niet
Iemand volgen die haar had gemaakt om haar hele leven ongelukkig te zijn. God bestaat niet, en
als hij zou bestaan, zou ze hem alleen volgen als hij Haar haar zus terug zou kunnen brengen uit
de dood. Soms als ze voor de Spiegel stond zag ze haar zus wel is, voelde haar adem in haar
nek, en haar hand op haar schouder. Soms als ze liep hoorde ze haar zus. Als ze iets stoms wou
doen hoorde ze de wijze woorden van haar zus die haar op andere gedachte brachten. Buiten
haar zus zag ze zoiezo dode mensen. Ze hoorde ze, voelde ze, en zag ze. Ook kon ze geesten
oproepen, al deed ze dat nooit.

Emble lag op haar bed, en staarde naar het plafond. Ze luisterde naar de klanken van de metal
muziek die door haar koptelefoon haar oren binnen suisde. Ze zuchtte. Was haar zus hier nou
maar, dan zou ze zich vast niet zo vervelen. Haar zus wist altijd wat te doen. Haar zus verveelde
zich ook nooit. Altijd was ze druk. Schrijven, tekenen, spelletjes, lezen dingen maken enzovoort.
Ze was heel erg van dingen ondernemen. Haar zus had ook ADHD dus ze was zoiezo druk, ook al
was ze 21 jaar. Ze waren altijd een perfect team. Ze waren altijd samen. Zij maakte Emble wat
drukker, en Emble remde haar zusaf. Nog steeds kon Emble niet geloven dat haar zus zelfmoord
had gepleegd. Ze was altijd zo vrolijk geweest, en van de een op de andere dag was ze weg,
gewoon van deze wereld af. Naja ze had het zo gewild. Hoe pijn het ook doet, het is waarschijnlijk
beter zo, je kan iemand niet verplichten om te leven, als die gene niet wil leven, niemand heeft
daar recht toe.

Emble keek naar de klok. Bah! Ze haat eten. Ze moest wel eten. Vaak haalde ze alleen maar brood
, om het vervolgens weg te gooien. Maar haar zus wilde dat ze zou eten, dus zou ze dat ook gaan
doen. Ze at net een kwart van de boterham, want van iedere hap werd ze misselijk. Ze stond op, en
liep richting de keuken. Ze liep de keuken in. Ze baalde ervan dat er iemand in de keuken was.
Emble kon niet eten als er iemand bij was. Gelukkig merkte het meisje haar niet op. Emble kreeg
een boterham uit de zak, en deed er ham op. Snel stopte ze hem in een plastic zakje, en duwde hem
in haar diepe vest zak. ’Uhm… Hee’ Sprak Emble zacht. Ze moest wat nieuwe
vrienden maken, misschien werd het hier dan wat leuker.

Het was meer de nieuwsgierigheid die Brianne hier had gebracht dan haar eetlust. Ze liep de gangen door, richting de eetzaal en de keuken, keek of er mensen waren. Vaak was het hier rustig als er geen eten was wat bijna altijd wel gezamenlijk gebeurde. De keukens werden meestal gemeden door patiënten, voor zover zij wist waren de enige mensen die er kwamen zowaar de mensen die daadwerkelijk in de keuken werkten als baan. Zelf had ze ook niet zoveel met de ruimte, alle scherpe voorwerpen en dingen schrokken haar af. Niet alleen vanwege haar paniekstoornis, maar ook omdat haar gedachten altijd rare scenario's gingen verzinnen. Zoals hoeveel mensen zich met de messen die zich in de keuken bevonden hadden vermoord. Ze rilde even, liep stevig langs de keuken richting de eetzalen. Er zou binnen een korte tijd weer eten zijn en vaak als je een beetje fatsoenlijk eten wilde wat warm was, moest je als een van de eersten in de rij staan. Brianne glimlachte even terwijl ze controleerde of de warrige knot in haar haren nog goed zat. Al snel hoorde ze gemopper vanuit de keuken, het personeel. Ze gromden wat, humeurig, en gingen toen verder alsof er niks aan de hand was. Het had Brianne's aandacht gewekt, meestal was het personeel van de keuken namelijk wel oke en op hun gemakje. Er moest dus iets zijn. Een kleine tweestrijd vond plaats tussen haar verstand en haar nieuwsgierigheid, al won de laatste het. Ze stond op van waar ze net was gaan zitten, kneep haar ogen even samen en kromp ineen van het geluid van de stoel die over de vloer schraapte. Ze haatte dat geluid. Ze liep de eetzaal uit, het was slechts een kleine afstand tot de keuken. Het keukenpersoneel begroette haar, de herkende ze wel: soms maakte ze wel eens een praatje met ze, dan kreeg ze weer het gevoel dat ze hier niet als patiënt zat. Ze legden uit dat de nieuwe lading aan voorraad nog niet was aangekomen, Brianne grinnikte zacht. Chaos was ook onmisbaar hier leek het wel. Al snel bleek de lading aangekomen te zijn, trok het personeel een sprint naar buiten, Brianne achterlatend.

Ze zuchtte, legde haar handen op de koude tafel en keek de ruimte rond, het was een beetje kil hier, weinig warme kleuren. Al het keukengereedschap gaf haar aan de ene kant een vertrouwd gevoel en aan de andere kant deed het haar rillen. Ze slikte even, ze vond koken vroeger altijd leuk maar had zich nooit echt beseft hoe dodelijk al die messen waren totdat ze hier kwam en een jongen zag die naar het ziekenhuis werd gebracht toen hij een poging had gedaan zijn polsen door te snijden. Dat was haar wake-up call geweest. Ze draaide zich geschrokken om toen ze geluid hoorde, alsof iets kraakte. Ze keek rond, zag niks. Brianne grinnikte even in zichzelf. Ze had het zich vast ingebeeld. Nog geen seconde later werd haar ongelijk bewezen, weer hoorde ze gekraak, gevolgd door het geluid van een meisjesstem. Ze klonk een beetje onzeker, alsof ze niet goed wist of ze nou iets moest zeggen. Of althans, zo klonk het voor Brianne. 'Hee,' zei ze toen terwijl ze zich omdraaide en oog in oog stond met het meisje. Ze glimlachte vriendelijk, stak haar hand uit. 'Ik ben Brianne, jij?' ze glimlachte vriendelijk, bekeek het haar van het meisje dat kleurrijk was en toen terug haar het gezicht van het meisje. Eerlijk gezegd vond Brianne het lastig in te schatten hoe oud het meisje was, ze was sowieso nooit goed geweest in cijfers en jaren. 'Eh, het is zo etenstijd,' zei ze toen met een glimlach, 'als je wil kun je wel bij me aan tafel komen zitten, volgens mij ben je nog niet zo lang hier he?' Brianne keek het meisje aan, gebaarde naar de deur. 'Het eten zal zo klaar zijn, en als je de eerste bent in de rij is het tenminste nog warm,' ze grinnikte even, wachtte of het meisje voor haar met haar mee zou komen.

'Hee,' Zei het meisje terug. Het meisje stak haar hand uit. 'Ik ben Brianne, jij?

Brianne glimlachte naar het meisje, Emble dus. Ze liet haar ogen over haar lichaam glijden. Buiten dat Emble er mager uitzag en gekleurd haar had leek ze haar vrij normaal. Het zou wel iets van een eetstoornis zijn. Ondertussen klonk het haast alsof Brianne eraan was gewend, al was dat ook zo. Er waren tientallen patiënten die een eetstoornis hadden, zo dun waren dat je iedere omtrek van hun botten haast kon zien. Het deed haar niet meer veel, ze was eraan gewend. Ze draaide zich weer weg van Emble, hoorde haar zeggen dat ze eigenlijk niet at. Of althans, al had gegeten. Haar stem klonk paniekerig, deed Brianne haast zuchten. 'Als je toch weet waarom je hier zit,' zei ze toen rustig. 'Moet je er ook aan proberen te werken,' ze glimlachte kort naar Emble, bedoelde haar woorden niet slecht. 'Prima,' knikte ze toen Emble zei dat ze haar wel gezelschap kon houden. Alleen eten was ook zo saai immers. Ze liep dan ook richting de eetzaal, schoof aan in de steeds langer wordende rij voor het eten. Ze knikte naar het personeel, keek hoe langzaam het eten werd opgeschept. 'Iets meer,' zei Brianne zacht een haast onmerkbare knik richting Emble. De keukenvrouw glimlachte, schepte iets meer op. Ze liep richting een tafeltje, wit, zette haar dienblad neer en schoof haar stoel naar achteren waarna ze ging zitten. Ze keek Emble aan, glimlachte. 'Dus,' zei ze toen met een glimlachje. 'Hoe lang ben je hier eigenlijk al, en bevalt het je een klein beetje?' Ze keek even naar haar dienblad, een kommetje groentesoep en een bordje met simpelweg aardappels, sla en wat vlees. Ze keek naar Emble, daarna naar haar kom soep. 'Probeer eens,' zei ze toen vriendelijk, niet dwingend. 'Als je het echt afschuwelijk vindt eet ik het wel op,' ze glimlachte aanmoedigend, zette de kop soep voor Emble neer waarna ze zelf rustig begon aan haar maaltijd, soms haar blik richtte op Emble om te kijken of ze iets van de soep at.

Buiten regende het, de regendruppels kletterden tegen het raam op, maakten het raam schoon van het dunne laagje stof dat erop lag. In de eetzaal werd het steeds drukker, meer en meer mensen gingen aan de tafeltjes zitten, sommigen alleen, sommigen hadden een groep waarin ze zich gemakkelijk voelden en praatten een beetje. Brianne had nooit moeite om zich in een groep te doen passen, wellicht omdat ze vrij normaal was, maar vond het niet erg om alleen te eten, of maar met een persoon die bij haar was. Ze keek weer naar Emble, fronste even. Meestal werd je niet hier opgenomen voor slechts een eetstoornis, dan ging je gewoon naar een kliniek in je eigen buurt. Wat zou ze dan hebben? iets wat niet echt zichtbaar was in ieder geval, misschien iets psychisch ofzo iets wat je kon verbergen. Het boeide haar eigenlijk niet zoveel welke problemen mensen hier hadden. Ze hadden immers allemaal problemen. Ze was alle mensen hier haast als normaal gaan zien, normaal met een kleine afwijking. Ze glimlachte kort, nam nog een hap.

- Me too, inspiloos.

Emble dacht eraan hoe vreemd ze net wel niet was overgekomen. Brianne