The end of the week.

Ziva draaide de sleutel om in het slot van de kantoordeur en liep naar binnen. Voor haar en enkele andere bewakers zat het erop voor vandaag. Nu namen de nachtbewakers het over, minder intensief werk omdat, geloof het of niet, een groot deel van de jongeren daadwerkelijke slapen. Er waren altijd uitzonderingen en het zou raar zijn mocht dat niet zijn maar dat waren er niet zoveel. De meeste hadden hun rust nodig om de volgende dag weer volop tegen de bewakers in de aanval te gaan. Ziva werkte overdag maar ze had zowel fysiek als mentaal geen last van de jongeren, ze was wel erger gewoon. Ze had het allemaal al gehad, wat jongeren konden de grens niet overschrijden. Ze klikte het slot open naar haar kastje, gelukkig was de boel hier enorm beveiligd, en nam haar spullen van het bovenste vak. Ze trok haar jas aan en stak haar spullen mooi weg voor ze het kastje terug dicht deed en de gang uit liep.

Het was vrijdag en uit oude gewoonte ging ze de vrijdag altijd iets gaan drinken. Vroeger deed ze het met haar oude collega’s … nu … misschien dook er wel iemand op. Ze vond haar collega’s hier wel aardig, ze waren geweldig om mee samen te werken. En samenwerken was wel heel belangrijk in dit vak, ze wisten elkaar soms probleemloos aan te vullen zonder dat ze er woorden aan moest vuil maken. De pub lag maar tien minuutjes stappen van de instelling. Ze haalde de vlecht tijdens het wandelen uit haar donkerbruine haren waardoor ze golvend over haar schouder vielen. Kort wierp ze nog een blik op de instelling, wedden dat er jongeren haar nastaarde? Niemand hield van een bewaker, wat logisch was. Het was niet echt druk in de pub, waarschijnlijk omdat dit dorpje een vingerdop groot was. Ze knikte vriendelijk naar de barman en ging in de hoek op een barkruk zitten terwijl ze haar bestelling deed, een simpele cola. Haar ogen gingen waakzaam rond, wat ze altijd was. Ziva was wel ontspannen maar het leek haar nooit te lukken om de omgeving uit te sluiten. Op de één of andere manier had ze altijd alles gezien …

(Open)

Haar ogen keken naar de cola waar de ijsblokjes tegen het glas klotsten. Haar hand lag op de toonbank over haar gsm en haar vingertoppen tikten zachtjes op de houten ondergrond. Haar gedachten dreven weg, haar blik bleven op de ijsblokjes rusten die knetterde toen ze in aanraking kwamen met de rand van haar glas. Ze was in overweging aan het nemen om haar oude collega’s op te bellen, met name vooral Abby. Haar baas moest ze niet bellen want hij was zo’n typische norse met de vooruitzichten naar de zaak die ze onderzochten. Maar dan naderhand gezien leek het haar niet meteen zo’n goed idee ze terug op te bellen. Als ze haar wouden spreken konden ze bellen. Dan was er nog haar vader, helemaal naar Israël bellen zou kostbaar worden dus hem zou ze eens opzoeken in haar vakantiedagen. Uiteindelijk nam ze haar gsm en stak hem terug weg in haar zak. Ze rukte haar blik weg van de ijsblokjes die alsmaar kleiner werden en hief haar glas tot haar lippen en nam enkele slokken. De cola maakte haar weer wakker en attent. Ja, ze had wisselende uren en lange dagen gekend maar mentaal woog deze job toch wel wat door. Ze had het niet onderschat … oke, misschien wel een beetje.

Nu alles weer in haar omgeving was opgenomen en ze verfrissend haar zintuigen opnieuw liet werken blikte ze de ruimte rond. Het zat er niet vol maar er was zeker niet te weinig volk. Er was vrolijk klets, iedereen had wel iemand. Ziva was de enige die alleen zat maar ook de enige die zo attent was. Ze hoorde deur open gaan, waar ze trouwens niet ver vanaf zat. Gevolgd door een doffe klop als iets zwaar dat tegen de grond ging maar ook weer niet met een vaste massa, meer … als mensenmassa. Ziva’s ogen schoten opzij naar de deuropening en daar lag inderdaad een vrouw. Meteen schoot ze van haar kruk naar de deur, haar ogen verwijdde zich toen ze zag dat het Serenity was. De meeste mensen in de pub praatten gewoon rustig door, er was enkel de ober die ook kwam aangesneld met een telefoon in zijn handen. ‘Moet ik hulpdiensten bellen?’ Vroeg hij meteen. Ziva draaide Serenity op haar zij in de houding die nodig geacht was voor hulp te verlenen. Ze had dan misschien wel tien jaar moordonderzoeken gedaan maar eerste hulp kende ze ook als de beste. Zelf had ze ook al wat levensbedreigende situaties meegemaakt. Ze legde haar twee vingers tegen haar hals pols en ademde opgelucht uit toen ze polsslag kreeg. ‘Serenity!’ Zei Ziva hard hoorbaar, ze gaf een flauw klopje op haar wang en controleerde alle andere dingen die moesten gecontroleerd werden. Haar ademhaling ging een stuk moeizamer, ze zou sowieso een dokter moeten hebben…

Nadat Ziva persoonlijk een dokter had gebeld en de nodige informatie had doorgegeven kon ze enkel maar wachten. Om verdere schade te voorkomen want niemand wist wat ze had moest ze in deze houding blijven liggen. De baas van de pub ruimde iedereen wat weg zodat er genoeg plaats was voor Serenity om te ademen en frisse lucht te krijgen. Ziva hurkte naast haar neer en controleerde af en toe haar ademhaling. Een man bood zijn jas aan, een andere wou drinken halen voor als ze wakker werd. Ziva had nog nooit eerder een dorpje geweten waar ze zo behulpzaam waren. Ze had ooit eens een bewustloze gehad in een nachtclub en die werd gewoon praktisch vertrappeld omdat niemand erom gaf. Het was een wrede wereld waar erin geleefd werd, hier leek het allemaal zo anders. Misschien omdat vlakbij een zwaar bewaakte instelling was? Het had ergens wel van die horrortaferelen. Een dorpje met op het eind een zware instelling waar je wil niet weten wie allemaal in opgesloten zat. De mensen waren vriendelijk en behulpzaam, de straten leeg bij nacht en af en toe het geschreeuw vanuit de instelling als niet alles op rolletjes liep. Het kwam dichtbij een casual griezelfilm.

Ziva werd uit haar gedachten getrokken door een man met een witte doktersjas. Hij zette zijn tas neer en hurkte neer. Ziva stond op en gaf hem zijn ruimte. ‘Ben jij degene die belde?’ Ziva knikte en sloeg alles nauwlettend gaande. ‘We moeten haar even verplaatsen.’ De man van de pub wees een klein kamertje aan waar ze gerust heen konden. Twee andere behulpzame mensen hielpen Serenity de juiste kant op. Daar werd ze op een laag bed gelegd en kon de dokter zijn werk doen. De man scheen met een fel lampje in haar ogen, wat reactie uitlokte. Er ontsnapte opgelucht adem uit Ziva’s borst toen ze zag dat Serenity weer bij bewustzijn kwam. De informatie die de dokter doorgaf sloeg Ziva nauwkeurig op. Ze kreeg een spuit, wat waarschijnlijk haar suikerpeil weer op hoogte moest krijgen. Toen hij praktisch klaar was wende hij zich tot Ziva. ‘Ik geef dit mee, over een vijftal uur moet ze nog één krijgen.’ Sprak hij praktisch terwijl hij haar een nieuw shot gaf. Ziva bedankte hem en keek hem na voor ze zich weer naar Serenity richtte die vroeg of iemand haar naar huis bracht. Ziva liep naar het bed en keek haar met een zwakke glimlach aan. ‘Ik kan je thuis brengen maar je kunt ook bij mij blijven als je wil. Voor de zekerheid.’ Ze drong niet aan maar het leek haar wel een goed idee om iemand in de buurt te hebben die een oogje in het zeil kon houden…
° Mijn antwoord, after long time! =P