A reunion

Mikaela beet al de hele dag op haar onderlip. dat kwam waarschijnlijk omdat ze wist dat ze toch wel een keertje haar zus onder ogen moet komen. Maar toch bleef Mika dat automatisch een dag uitstellen, en wanneer het die dag is stelde ze het opnieuw een dag uit. En dan weer. en zo kon ze dat ook een heel lange tijd vol houden. Zo lang mogenlijk dan ook. Toch zal die dag oppeens moeten komen, en hoe langer Mikaela moet wachtten hoe erger Elena kwaad op haar zal worden. Even haalde ze diep adem. Nu kon ze wel niet meer terug, ze had zo'n slungelige jongen naar de kamer van elene gestuurd, hij moest van Mika zeggen dat Elena naar de rozentuin moest komen binnen een halfuurtje. Daarom was Mikaela er dan ook nu meteen naar toe.
HOe langer Mikaela zou moeten wachten hoe meer ze spijt zou van haar handelingen krijgen. Was dit wel een goed moment? Had Elena niets beters te doen? Allemaal vragen waar ze geen antwoord op zou weten. Aan de andere kant kon ze haast niet wachten tot ze haar zus weer zou zien. Het was dan ook een tijdje geleden geweest.
Een week ongeveer. Waarschijnlijk iets langer maar dat hield Mika niet echt bij, waarom zou ze ook. Dat was nergens voor nodig. Vermoeid zuchtte ze. De laatste tijd kon ze niet meer zo vast slapen. Kreeg altijd weer de nachtmerrie waar haar moeder werd vermoord. Niemand was daarbij geweest behalve Mikaela dan. Iedereen was ergens naar toe geweest, behalve de moeder en de oudste dochter. Ze zaten samen in de zetel...
Verwoed kneep ze die gedachten aan haar moeder weg. Nee, ze mocht niet meer aan het verleden denken, dat was gepasseerd. toch kon Mikaela zich er nog niet overzetten. Het verleden bleef haar achtervolgen, of ze het nu wou of niet. Het lukte haar maar niet om dat tegen te houden.
Woedend stopte ze al haar gedachten achter slot en grendel. Focusde zich weer op haar omgeving. Het word hoogtijd dat ze haar zus weer onder ogen komt, hoe sneller hoe beter. Geen uitstel meer, anders zal het er nooit van komen. Dan geeft ze meteen Elena nog een excuus om kwaad te zijn, gewoon omdat ze haar zus zou hebben ontweken. wat waarschijnlijk dan ook wel de waarheid zou kunnen zijn. Vermoeid wreef ze even door haar bruine haren terwijl ze even verveeld rond keek. De minuten dat nu zouden passeren zouden de langste minuten van haar leven zijn. Dat wist ze nu al. Geeuwend Liet Mikaela zich op de grond neervallen tegen een boom, keek naar de wolken die langzaam in de lucht langs passeerden. Die hadden de tijd van de wereld. Niets moest bij hen overhaast gebeuren. Konden de hele tijd hun tijd nemen. Dat was heel wat anders dan wat er beneden hen afspeelde.

NOg steeds staarde ze naar de lucht. het was niet echt super warm voor vandaag maar het was nog te doen. Daarom had ze de rozentuin gekozen om het allemaal uit te leggen. Veel zin om het binnen te doen was er neit, waarschijnlijk deels omdat de kans groter was dat er enkele patïenten meezouden luisteren.
Niet ze Elena een geheim zou verklappen ofzo. maar Mikaela kan er nu eenmaal niet tegen als anderen een gesprek meeluisteren dat eigenlijk helemaal niet voor hen bedoeld was. Maar goed, het is niet dat je er veel kon aandoen toch? Mikaela vroeg zich af of haar zus nog zou komen. Waarschijnlijk wel. Zij was veel zachtaardiger dan Mikaela is, alhoewel ze toch meer en meer op Mika begon te lijken. Of ze dat nu een goed ding of een slecht ding vond.
Slechte invloed noemt dat men. Even verscheen er kort een glimlach op Mikaela haar lippen door de gedachten. Waarschijnlijk zou elena daar niet al te blij mee zijn. Misschien zelfs ontkennen. Maar wat deed dat er toe? Want het was de waarheid. Hoe je het ook draaid of keert. Voor Mikaela is dat natuurlijk een goed ding, zo kunnen ze samen nog leuke dingen beleven, zij tweetjes alleen. Gewoon familie.
Dat is toch geweldig. Waarschijnlijk niet voor de bewakers, maar die zouden het wel redden. Kort sloot Mikaela even haar ogen. gewoon genieten van het weer die voor je het weet te koud werd om nog naar buiten te gaan en je dan gedwongen binnen moet blijven omdat het te nattig is. Vlug stak ze haar handen in haar broekzakken om ze zo warm te houden. Meer deed ze niet. Wachtte gespannen af tot ze haar zus in de verder zag komen...
Wachten moest ze niet meer want daar kwam Elena al aan gewandeld. Haar zus stond schuin tegen de boom aan geleund. "Je liet me hier achter als of ik niks was, dat weet je toch". Maar Elena keek haar niet aan. Vermoeid zuchtte Mikaela."Ik heb mijn redenen gehad om je hier achter te laten Elena. Denk je dat ik je achter zou laten gewoon omdat ik dat wou? Ik wou je meenemen. Maar wou niet dat je dingen zou ontdekken die je niet aankon....En er waren zo'n dingen dus wees blij dat je neit bent mee geweest." Sprak Mika iet wat kribbig omdat ze weer aan de verrader moest gaan zitten denken.
Even wreef MIkaela kort in haar zilverkleurige ogen."Je weet nu toch wel langer dan vandaag dat je me nooit zult begrijpen Elena" Grinnikte ze en stond toen recht keek haar zus nu recht aan."Luister, je moet echt blij zijn dat je niet bent meegegaan. Waarom denk je dat ik hier anders terug ben gekomen? Omdat het mislukt was." Kort Beet Mikaela op haar onderlip bij de gedachten over haar vader. Nouja degene die ze vroeger vader had genoemt maar nu nooit meer wou zien.

Aan de ene kant was Mikaela blij om terug te zijn. Ze had haar zus gemist. Samen met Arnoud en nog enkele vrienden. die ze hier had gemaakt. Maar ze mist ook de vrijheid al die ze had gekregen toen ze uit deze instelling was ontsnapt. Waar er geen bewakers om de minuut voorbij je passeerde om te zien of je niets verkeerds deed. Of de camera's dat om de hoek hangden, en net dezelfde job hadden als de bewakers. Behendig streek ze enkele plukjes haar van voor haar ogen weer vandaan. Keek haar zus strak aan met haar zilver kleurige ogen. Elena moest echt blij zijn dat ze niet mee was gekomen? Hoogstwaarschijnlijk zou Elena de verraad van vader niet eens hebben aangekunnen. Mikaela kon het zelf nog niet helemaal geloven, beter gezegt wou het niet geloven. Was hij gehersenspoelt door hun stiefmoeder? Dat zal wel de reden zijn, hun vader zou hen anders nooit verraden. dat was onmogenlijk, alhoewel mensen veranderden. Mikaela was het bewijs daarvan. Maar voor nu deed dat er niet toe. Hun vader, de gedachten aan hun vader verslechte de stemming van Mikaela alleen maar dus duwde ze de gedachten aan die man weg. Ze concentreerde zich weer op Elena "Laat het maar ik heb echt geen zin in ruzie. Zei Elena op een kalme toon. Ze zuchtte. Ze keek Mika aan. " Ik ben blij dat je terug bent." Mikaela zuchtte opgelucht. Was blij dat haar zus haar soort van had vergeven. Mika begon dan ook te lachen toen haar zus haar omhelsde."Ben blij dat ik terug ben" Sprak Mikaela naar waarheid. Na een goeie omhelseing trok Mika zich half terug." Heb ik veel gemist?" Vroeg ze toen aan haar zus."Blijkbaar is Shiloh in het gips terecht gekomen." Sprak ze bedenkelik."Heb ik nog dingen niet meegemaakt?" Vroeg ze dan aan Elena keek haar afwachtend aan.