One wouldn't hurt...

Onderwerp: One wouldn't hurt... di maa 05, 2013 7:06 am

Doelloos dwaalde ze door de kliniek van Disturbia. De hallen waren nagenoeg leeg en de meeste bewakers waren al naar huis. Waarom dwaalde haar persoontje dan nog door het schemerdonker, de gangen slechts verlicht door het weinige licht dat door de ramen naar binnen scheen? Ze trok het niet om gewoon te gaan liggen en te gaan slapen. Vroeger had ze dat wel gekund, maar nu kwam de slaap gewoon niet. Aangezien ze geen medicijnen in kon nemen -de bewakers waren van mening dat ze gewoon in slaap kon vallen- had ze uiteindelijk gesmeekt of ze even kon gaan wandelen.
Vroeger, voor alles was gebeurd zoals het was gebeurd, ging ze in bed bij haar moeder liggen. Haar vader draaide meestal nachtdiensten en soms gingen ze zelfs lopen. Haar moeder had haar geleerd dat ze niet bang hoefde te zijn voor het donker, dat ze niet hoefde te schrikken van elke beweging die ze niet kon plaatsen. Dezelfde moeder had haar geleerd hard te zijn, alleen emoties te tonen tegen de mensen die ze liefhad, ze had leren schrijven door haar moeders hand -op school vond ze daar de motivatie niet voor- en nu was haar moeder er gewoon niet meer. De persoon die haar had grootgebracht, lief had gehad was gewoon door één stom ongeluk uit haar leven verdwenen. Ze liet een diepe zucht hoorde en keek verbaasd op. Er klopte iets niet, hoewel ze de vinger er niet op kon leggen. Ze deed een paar passen terug en zag het.
Ze was bij het kantoor aangeland, maar het was doodstil hier. Alle werknemers waren naar huis, en slechts de hoognodige bewaking liep rond. Niemand had natuurlijk zin om 's nachts tussen een paar gekken te lopen. Ze deed twijfelend een stapje naar binnen, om de conclusie te trekken dat er echt geen levende ziel aanwezig was. Ze liep wat zelfverzekerder verder, tot ze bij een bureau kwam. Ze trok aan een laatje, maar het was op slot. Ze had wel eens gehoord dat medewerkers hier sigaretten en dat soort zooi bewaarden, maar daar zocht ze niet naar. Ze zocht naar iets anders, iets waar ze langer iets aan had. Ze liep naar het volgende bureau en trok aan een willekeurig laatje, dit keer met meer succes. Het ging langzaam open maar ze zag niets van waarde erin liggen. Alleen maar pennen en notitieblokjes. Ze keek over het bureau heen en besliste dat ze bij een bureau van een man moest zijn. Die waren makkelijk te vinden, slordige paperassen, nette computers, geen verdwaalde make-up.
Ze liep naar een bureau toe en keek in één van de laatjes. Precies wat ze zocht, hoewel ze geen idee had hoe het hier terecht kwam. Ze hoorde voetstappen achter zich en dook gelijk ineen. Ze stopte het waardevolle pakketje in haar blouse en verstopte zich achter een bureau. De adrenaline gierde door haar lijf. Als dit een bewaker was, was ze zwaar de klos. Zeker als hij zag wat ze bij zich had...

Onderwerp: Re: One wouldn't hurt... do maa 07, 2013 8:53 am

Hakken klikten op de trap, er klonk een zachte ademhaling. Jane dook naar de meisje wc's. Ze verborg zich in een van de hokjes en wachtte tot het geluid weggestorven was. Toen liep ze de gang op. Wat zou ze doen als ze toch werd betrapt? Liegen dat ze even mocht wandelen omdat ze niet in slaap kon komen? Dat zouden ze wel geloven, een ander meisje, met rood haar, mocht dat ook vaak. Jane was ontsnapt. Eigenlijk had ze geen toestemming gekregen, al gaf ze het niet graag toe; de waarheid was dat zij ook niet in slaap kon komen. boven haar hoofd flakkerde een lamp en uiteindelijk viel hij uit. Ze was hier gekomen door een flakkerend licht. De band met haar vader. Ze haatte hem. Nog erger na wat hij had gedaan, ze wist wel dat zij ook verkeerd zat, maar hij had haar niet gesteund. Hij had haar genegeerd, zich omgekeerd al hij haar zag, en geen woord gezegd waar zij bij was. Voor het verhoor had de politie haar haar dolk afgenomen. Het enige waar ze van hield. Toen ze had bekend over de moord, wilde niemand haar geloven dat het niet haar opzet was. Ze werd omsingeld door een paar jongens, die haar in elkaar wilde slaan. Het enige wat ze had was het mes. Ze had het getrokken en een van de jongens had uitgehaald met zijn eigen mes, maar Jane was snel en had het in zijn buik gestoken. Daarna volgden er twee afschuwelijke stille seconden, waar iedereen haar aanstaarde. Toen zakte de jongen in elkaar, de rest keek nog even om en rende toen weg, struikelend over hun eigen en elkaars voeten. Jane observeerde de jongen, hij probeerde adem te halen. Het wekte iets in haar, een vlammetje, ze stak haar dolk weg en keek toe, tot ze besefte dat elk moment de politie kon komen als iemand gewaarschuwd had. Ze rende naar huis.
Jane streek haar zwarte haar uit haar gezicht. De politie had voorgesteld haar hier te plaatsen en haar vader stemde meteen in, het was wreed en Jane kon het hem niet vergeven.
Het was stil in de gangen, Ze was bij het kantoor aangekomen. De lichten waren aan, maar er was niemand te zien, dus ging ze naar binnen. Het was er een zootje. Op elk bureau van de vrouwelijke medewerkers lag mascara, oogschaduw en lipgloss, soms meer. Ook lagen overal spiegeltjes verspreid. Bij de mannen was het niet veel beter, overal lagen papieren, sleutels, pasjes, losgeld....Noem maar op. Jane keek nog eens rond en liet een paar zilveren oorbellen in haar zak glijden. Toen wilde ze naar buiten gaan, maar er klopte iets niet. Het was stil, maar de sfeer was gespannen. De sfeer was nooit gespannen als ze alleen was. Ze sloop over de geluiddempende vloerbedekking rond en keek onder en achter elk bureau. Toen trof ze iemand aan: Het roodharige meisje dat vaak wandelingetje mocht maken voor het slapen. "Zozo, kon je weer niet slapen?" vroeg ze met een lichtelijk irriterende stem. "Waarom mag jij wel avondwandelingetjes maken en ik niet?" Ze praatte expres alsof ze het tegen een klein kind had. Mensen hadden als ze zo praatte zelden een tegenwoord. Ze waren meestal te verbijsterd.

[sorry, langdradig en superslecht, maar ja....jouw beurt ]

Onderwerp: Re: One wouldn't hurt... wo maa 13, 2013 5:38 am

Ze voelde een ongekende woede opborrelen. Deze dame behandelde haar alsof ze verwerpelijk was. Ja, natuurlijk mocht zij wel voor een wandelingetje eruit, ze zat er al veel langer. Niet dat dat iets goeds was, maar de bewakers kenden haar en haar slaapproblemen. Dit meisje had ze echter niet eerder gezien, maar ze was misschien wel ouder. Hoewel, Cupid kon het niet boeien. Ze stond op en voelde het bloed naar haar wangen stijgen.
Ze had zich wel leren te beheersen maar ze kwam nu op het punt dat ze dit wijf wel een toontje lager zou kunnen laten zingen. Ze telde in haar hoofd maar kwam niet verder tot vijf.
'Ik kon inderdaad niet slapen. En ik mag dat gewoon, dat is mijn goed recht,' gromde ze en ze voelde haar vuisten zich aanspannen en weer ontspannen. Ze rechtte haar schouders en stond op, het kostbare pakketje niet aanrakend om de aandacht er niet naartoe te trekken. Bobbels waren niet vreemd onder de kleding van patienten, meestal was de korte verklaring daarvoor een infuus. Ze keek de brunette in haar ogen en haar neus rimpelde alsof ze iets smerigs rook.
'En hoezo, is er iets mis mee?' vroeg ze brutaal. Meer om de dame die tegenover haar stond te jennen dan om een echt punt te maken. Ze vond het wel leuk om te weten dat ze dan toch iets meer mocht van de Bewakers. Misschien duidde dit erop dat ze snel weg zou gaan, hoewel ze wist dat dat een leugen was die ze zichzelf voorhield, zoals ze vroeger haar kat een stukje vlees voorhield en het daarna zelf opat. Die kat was op een gegeven moment vals geworden en had een spuitje gekregen. Dat zou haar ook overkomen als ze volkomen gek zou worden...

[Mijne is flut x3 Zorrieknorrie]

» Just one wouldn't hurt ?~