Just came to say hello..

Midden in de nacht schoten zijn groene ogen open en hij hapte naar adem. De woorden. De woorden. Ze hadden urenlang door zijn hoofd gespookt, zoals andere mensen misschien last hadden van nachtmerrie's. Hij had een griezelig goed geheugen als het aankwam op woorden, zinnen, gemene opmerkingen, afwijzingen. Hij onthield het. Precies en onfeilbaar, zonder er iets aan te kunnen doen. Na deze slapeloze nacht had hij het liefst opnieuw zijn ogen willen sluiten. Nu er zacht licht door zijn gordijnen sijpelde, zijn kamer schemerig verlicht was.. Misschien zou hij nu kunnen slapen. Zich af kunnen sluiten van de pijn. Mint zuchtte echter en zwaaide met al zijn wilskracht het warme dekbed van zich af. De koude tocht sloop gelijk op hem af, gleed over zijn ontblote bovenlijf. Hij had zonder shirt geslapen, maar merkte nu dat het buiten in zijn kamer vrij koud was. Vlug stond hij op, wankelde naar zijn kledingkast. Slaapdronken wreef hij de slaap uit zijn ogen. Knipperde wat, zodat zijn wazige beeld zich scherpstelde. Zo. Dat was beter. Hij opende de kast en staarde even wezenloos naar binnen. Wat wilde hij ook alweer doen? Ohja. Aankleden. Waarvoor? Hij had een afspraak. Een belangrijke afspraak nog wel. Vlug trok hij een gestreept shirt en een vale spijkerbroek uit de kast, zocht er een riem bij en de rest van de benodigdheden. Dan haastte hij zich naar de badkamer en stapte onder de douche. Het lauwwarme maakte hem alerter, klaar om de dag te beginnen. Het geluid van de stromende stralen, die naar beneden klaterden, was verfrissend genoeg. Om het af te maken besloot een of andere medepatient dat hij zijn handen wilde wassen. Fijn. Prima. Maar moest dat echt nu? Eerst werd zijn water gloeiend heet, dus hij deinste achteruit in de kleine cabine en verlaagde het thermosstaat. Maar natuurlijk ging de waterkraan weer aan en nu verkoelde het water zich tot zo'n temperatuur dat hij honderd procent wakker was en vol energie. HIj deed maar gewoon de kraan uit en stommelde de douche uit. Droogde zich af en kleedde zich aan. Mint wierp een blik in de spiegel en was tevreden met wat hij zag. Zijn haar was nog vochtig, maar viel toch leuk nonchalant langs zijn gezicht. De sliertjes werden vluchtig gekamd, waarna hij er weer een hand door haalde om dit effect grotendeels teniet te doen.

Lopen, lopen. Mint liep door de gangen, keek mensen aan, maar zei niets. Hij had wel wat beters te doen. In zijn hoofd gonsde het van keuzes, van mogelijkheden. Therapie. Hij had een sessie met een volwassene. Hij wist niet wie, hij wist nauwelijks waar. Enkel de tijd. En hij had nog 10 minuten. Opschieten dus. Met een beleefde lach hield hij een bewaker aan. ''Excuseer mij, ik ben op zoek naar... De therapie...gang?'' zei hij vriendelijk. Phew, gelukkig. Dit was geen al te chagrijnige vent. Hij liep op hoog tempo verder in de aangewezen richting, na een bedankje naar de man te hebben geknikt natuurlijk. Na een paar keer de aanwijzingen in zijn hoofd herhaald te hebben wist hij de weg. Links, rechts. Een flink stuk rechtdoor. Langs vele deuren lopen. Weer afslaan. Daar zou het moeten zijn. Hij vertraagde zijn pas en bekeek de omgeving goed. Zuchtte dan en beet op zijn lip. Een adrenalinekick stroomde door zijn lichaam toen hij de juiste deur zag. Psycholoog. Goed genoeg. Hij gaf met drie resolute klopjes aan dat hij aanwezig was. Wachtte dan maar tot de deur voor zijn gezicht open zou gaan. In zijn hoofd oefende hij wat hij zou zeggen. 'Goedemorgen, mevrouw, mijn naam is Mint.'? Of klonk dat te gezond en vriendelijk. Hmm.. Toen de deur openging grijnsde hij mysterieus en richtte zijn groene ogen fel op de vrouw voor hem. Handelde dan maar gewoon, nog voor zij had kunnen spreken. ''Mint meldt zich.'' sprak hij dan met een mix van onverschilligheid en opstandigheid. ''Mévrouw de psycholoog...'' Hij wierp haar nog een uitdagende blik toe. Maar liet dan zijn schouders iets zakken en staarde naar de punten van zijn gitzwarte schoenen. Ja, zo leek het al meer op de hulpbehoevende jongen die hij was... wilde zijn. Ze moest hem helpen. Dat moest. HIj had het nodig. Hulp. Aandacht. Hij was ziek. Help me.

[Miss Serenity of course ]

De vroege ochtend gaf haar een verfrissing, zodra ze het raam opende van haar slaapkamer. Het was koud, dat was toegegeven, maar het matige gepiep van vogeltjes deed haar iedere keer weer opvrolijken. Een lichte glimlach verscheen dan ook, terwijl de koude wind tegen haar blote armen aansloeg. Als het kon zou ze haar hand uitsteken om de roodborst te aaien, maar ze wist zeker dat als ze zich nu verroerde het beest zou wegvliegen en dat zou zonde zijn. Nog heel even wou ze genieten van het mooie leven die het had. Had ze zelf maar vleugels, zoals vele mensen zich wenste, dan kon ze wegvliegen en had ze vrijheid. Vrijheid van dit stomme dorp waar ze zich zo verplicht voelde om te werken in de kliniek. Niet dat die stom was, ze had ergens wel een liefde gevonden voor de patiënten die er rondliepen. Maar de dorpelingen lagen haar niet, behalve haar collega's. Die waren wel te doen.
Gekraak van auto banden die over de verse sneeuw heen reden kwam dichterbij, waardoor het de vogel af schrok en daardoor wegvloog van de kersverse tak vlak bij haar raam. Lichtelijk vervloekte ze degene die achter het stuur zat en sloot met gefronste wenkbrauwen het raam. Misschien dat een korte douche haar irritatie zou weghalen en beter zou focussen op het werk wat ze te doen had, niet veel uren later. Ze had een aantal vaste afspraken staan, maar soms kwamen patiënten ook uit zichzelf langs omdat ze met iets vast zaten in hun hoofd en het er niet uit kregen. En dat was goed, ze pootte het alleen maar aan om hun problemen uit te praten bij haar in plaats ze uit te voeren op andere patiënten of nog erger; op zichzelf.

''Hee,'' begroette ze een collega die haar langs liep op haar weg naar binnen, die zou waarschijnlijk de avonddienst hebben gedraaid en nog even zijn blijven zitten voor een gezellig bakkie met de eerdere mensen die binnen waren gekomen. Zo onder andere wist ze dat Ethan ook vandaag zou werken, maar ze had geen zijn om zijn hoofd te zien. Iedere keer als ze hem zag botsten ze, er was geen fatsoenlijk gesprek uit te persen en het enige wat hij deed was haar pushen in een richting waar ze niet op wou. Dus besloot ze gelijk door te gaan naar haar eigen kantoor, daar was tenslotte ook een koffiemachine en lagen al haar papieren. Die had ze gisteren tenslotte voordat ze wegging nog verplaatst vanuit het officiële kantoor.
De tijd verstreek, ze had al een patiënt onverwachts op bezoek gehad en hoewel het probleem erg leek te zijn, was het achteraf een stuk minder geweest. Serenity liet haar ogen glijden naar de klok die zonder getik de tijd voorbij liet gaan, het duurde niet heel lang meer voordat de volgende zou komen. Dit keer wel op afspraak, een jongen. Ook wel aangesproken met de naam Mint. Hoewel ze codes gebruikten in de kliniek, stond ze erop dat namen veel fatsoenlijker waren, ze waren geen harteloze mensen en vooral zij niet. Ze had er zelfs een keer een woedeaanval van gehad in het kantoor, was compleet door het lint gegaan omdat een collega het grappig vond om de patiënten tot een laag pitje te zetten.
Een drietal klopjes op de deur gaven aan dat de jongen gearriveerd was, ze herkende het gelijk. Tevreden stond ze op en bereikte binnen nog geen vier seconden de deur, die ze dan ook met beleid open deed. Mint zijn ogen waren gelijk zichtbaar, de groene kleur die haar iedere keer weer opvielen. Door de felheid die het uitstraalde, ze vond ze prachtig. ''Kom binnen, Mint.'' Hun oogcontact viel weg en ze verplaatste haar lichaam ietwat naar achteren, richting de muur zodat de deuropening breder zou zijn. ''Neem plaats,'' hij had genoeg keuze. Het was een vrij chille ruimte voor de tieners, ze hadden verschillende keuzes op waar ze konden zitten. Een hangbank, een gewone stoel, leunstoel waar je in kon wegzakken en nog een gewone bank. Voor zichzelf een eigen stoel waar ze gewoon rechtop tegen een vrij hoge leuning aan zat. Niet dat die mening gaf dat ze daardoor hoger stond dan de patiënten, maar het gaf toch een apart tintje dat het geen stoel was voor de jongeren. ''Hoe gaat het met je vandaag?'' Was haar eerste vraag zodra ze de deur had gesloten, naar de stoel liep en haar kladblok met papier daarmee op schoot nam.

Afwachtend stond hij klaar. Zijn groene ogen, zo fel en alert, keken recht in twee lichtblauwe kijkers. Dan gleden ze vlug haar gezicht langs, haar lichaam langs. Niet op de seksuele manier. Nee, Mint schatte in wie zij was. Wie o wie zou zijn zielenheil vandaag proberen te redden? Een vrouw, dat was gauw bepaald. Zwart haar, blauwe ogen waarmee hij net een intense blik had gewikkeld voordat ze sprak en daarmee het contact doorbrak. ''Kom binnen, Mint.'' Natuurlijk wist ze zijn naam. Het verbaaste hem echter dat ze hem onmiddelijk met de bijnaam aansprak die hij zelf had gekozen in plaats van de vreemde reeks namen die zijn ouders prachtig hadden gevonden. Drie saaie namen, waarvan de eerste Maximus. Nee, bedankt. Mint was anders. Mint was fris en verkoelend.. Mint, dat was hij en hij was anders dan de rest. De jongen stapte met een soepele tred langs haar heen de kamer binnen om in het midden te blijven staan. Eens zien, waar bevonden ze zich. Stoelen, banken. Jezus, het was hier net een meubelboulevard. Wat dachten ze nou? Als we maar genoeg zetels neerzetten zullen die jongeren vanzelf braaf worden? Dat was werkelijk waar vreemde logica. Ach, ze wilden waarschijnlijk dat hun lieve, dierbare patienten zich op hun gemakt voelden in deze gezellige ruimte. Zijn blik dwaalde verder, nam alles in zich op in een korte tijd. Hij zag de grote stoel, duidelijk niet bedoeld voor hem, de ondergeschikte, de gek. Nee, die was voor haar, dat kon hij zo zien. Hoefde er niet eens naar te vragen. ''Neem plaats.'' Zoals verwacht mocht hij plaats nemen op een stoeltje, fijn zeg. Mint nam een paar stappen en gleed met een uitgestoken vinger over de stoel. Keek dan om met een uitdagende blik in zijn felle ogen. ''Deze dan maar?'' sprak hij retorisch. Voordat ze antwoord had gegeven was hij alweer weggedwaald. Grijnsde en liep naar een gestoffeerde stoel, waarin je zo te zien gemakkelijk weg kon zakken. Hij ging echter niet zitten, maar stond achter de stoel. Legde zijn handen allebei op de rugleuning, omklemde die. ''Hoe gaat het met je vandaag?'' Dit hele gesprek volgde zijn vorige ervaringen, waardoor hij nu nog het gevoel van controle had. De stoornis waar Mint aan leed zorgde dat hij perfect wist hoe je aandacht kreeg van doktoren, psychiatoren. Alles en iedereen moest en zou hem aandacht geven. Hij was ziek. Hij had hulp nodig. De effecten hiervan waren soms zo sterk dat de jongen de ziektebeelden werkelijk ervaarde. Misselijkheid, maar ook een neiging om zichzelf pijn te doen. Mint was slim genoeg om vrij veel te snappen van het hele gebeuren hier. Hij zuchtte en keek haar vragend aan. ''Bent U er niet om mij te vertellen hoe het met me gaat?'' HIj wreef door zijn warrige haar en draaide om de stoel heen, waarna hij op de armleuning ging zitten. Al was het eerder een soort leunen. ''Nou, vertel maar. Ben ik gek?'' Hij wist eigenlijk niet waarmee hij zogenaamd gediagnostiseerd was. Automutilatie, dat woord had hij horen vallen. ''Waarom ben ik hier? Hoe lang zal ik hier nog moeten blijven? Ik kan toch ook gewoon thuis behandeld worden?!'' Hij had zichzelf even laten gaan. Ze was de eerste autoriteit waarmee hij sprak sinds zijn opname, op bewakers na. Zijn eerste zogenaamde behandeling. Eindelijk iemand die hem wellicht informatie kon geven. Hij vervloekte zichzelf vanbinnen. Mint moest en zou controle houden en haar ervan overtuigen dat hij hulp nodig had. Medische hulp. Hij was niet gek.
[Vaag... sorry .___o]

Iedere beweging die Mint maakte hield ze scherp in de gaten, ook al leek het dat ze meer gefocust was op het klembord wat op haar schoot lag. Dat was de kunst van haar oog voor detail en vanuit haar ooghoeken zich goed focussen op het doelwit. Puntsgewijs schreef ze op hoe de binnenkomst was verlopen, ze moest erbij zeggen dat Mint een gemiddelde tiener was. Niet een die de lawaaierige entree's zou maken, maar zeker ook niet onopvallend zou overkomen. Zodra de jongen haar een vraag stelde waarin het woord 'U' in voor kwam, had ze de neiging om te zeggen dat het niet nodig was. Maar ze moest haar prioriteiten stellen, ze had vaak veel flexibiliteit met wat regels, maar bij deze moest ze consequent blijven. Heel even week ze haar aandacht van het papier af, keek met haar helderblauwe ogen in zijn prachtige groenen. Het deed haar denken aan ietwat gifgroen, van die vervuilingsbuizen die op de bodem van de ocean lagen met een barrel teken erop plus skelettenhoofd.
Antwoord op haar eerder gestelde vraag over hoe het met hem ging kreeg ze niet. Waarschijnlijk was het overbodig. Die kreeg ze wel, maar niet op de manier zoals ze hem verwacht had. Een schaapachtig glimlachje vormde haar lippen zodra ze naar de houding van de jongen keek, hoe hij expres niet op de stoel ging zitten. Kwam het door de minachting die het gaf, dat zij op een 'hogere' stoel zat als hem? Voor haar idee had hij genoeg keus, een ligbank zou meer comfort brengen dan zo'n standaard zit stoel. Misschien dat hij het leuk vond om haar uit te dagen, juist niet naar haar aangewezen bevelen te luisteen. Maar ze konden haar niet gauw irriteren, daar was ze te zoet voor. Een haal door zijn haar, een draai en maakte vervolgens plaats op de leuning van de stoel.
Voor kort wendde ze haar blik af. Niet omdat hij te dominant of iets werd, maar omdat ze niet direct antwoord wou geven. Ze was het persoon dat eerst een stilte er tussen liet varen, alsof ze nog druk aan het nadenken was over welk antwoord ze zou geven. En op het moment dacht ze eraan om zijn methode van aanpak terug te keren. Om hem zelf na te laten denken, in plaats van de antwoorden recht voor zijn raap te krijgen. ''Waarom denk je dat? Wat denk je zelf?'' Gelijk had ze haar hoofd teruggedraaid naar de zijne, had het niet harder uitgesproken dan nodig en op een geruststellende toon gereageerd.
Rustig kwam ze omhoog, legde het bord neer op de plek waar ze zojuist nog gezeten had. Zonder een dreigende houding aan te nemen kwam ze dichterbij, maakte verder geen oogcontact. Evenals dat ze hem niet aanraakte, dat deed ze niet bij patiënten. Serenity nam de ruimte om met haar handen op haar rug langzaam ijsberend rondjes om hem heen te lopen. ''Hoe is het om ziek te zijn?'' Stelde ze nog een vraag voor op het moment, waarna ze wachtte op reactie. Het waren immers genoeg vragen om een redelijk antwoord op te geven.

Hij wist maar al te goed dat hij duidelijke signalen uitzond. O, dat was heus geen fout hoor. Maar hoe zorgde je er anders voor dat de psychologen je bleven behandelen? Wat als ze zeiden dat er niets was. Je zomaar op straat zetten. Hij wilde er niet aan denken. Dan zou hij pas echt alleen zijn. Zijn vader zag hij nooit. Zijn vrienden hadden hem grotendeels laten vallen op de meeste harteloze wijzen. Ze wisten toch wel hoe veel al hun meningen en uitspraken voor hem betekenden? De vragen stroomden in een waterval over zijn lippen. Vragen die hij niet had willen stellen, maar hij deed het toch. Impulsen. Overal in je lichaam waren signalen. Soms tegenstrijdig, soms elkaar versterkend. Ik wil dit, maar ook dat. Wat moet je dan? Meestal weet ik het aardig onder controle te houden -naar mijn mening dan, de anderen vinden wellicht iets anders- maar af en toe loopt het uit de hand, dan maken de vele prikkels en keuzes me gek. Bedenk ik me peinzend. Razendsnel draaien zijn gedachten in rondjes, het woord gestoord komt vele malen terug als een vloek, een belediging. Gek. Zou hij echt gek zijn? Mint hoopte van niet. Gek, dat betekende dat het allemaal in zijn hoofd zat. Maar op die momenten voelde hij zich werkelijk rot, beroerd, zieker dan ziek. Kon je dan spreken van een toneelstuk? Daarover zouden de meningen uiteen lopen. Geesteziekte. Daar konden dokters in hun witte jassen, met hun geruststellende stethoscopen en zelfverzekerde handelingen niets tegen beginnen. Dan zouden de zusters met hun lieve stemmen meewarrig om hem lachen. Ach, hij is gek in zijn hoofd, zouden ze denken. Waarom zat hij hier? Waarom? Hij kon er toch niets aan doen dat zijn immuunsysteem slechter was dan bij normale mensen? De periode dat hij zichzelf pijn had gedaan was alweer voorbij, heus waar. Stiekem was hij daarvan zelf niet zo zeker, maar de volwassenen moesten hem toch geloven. ''Waarom denk je dat? Wat denk je zelf?'' Hij haalde kleintjes zijn schouders op. Een beweging die wellicht nauwelijks op zou vallen, zo subtiel was het. Hij had het idee dat zij nog iets moest zeggen. Dat moest wel. Ze was een psychologe. Ze hoorde het plan te volgen. Zoals ze allemaal deden. Moest ze zich niet voorstellen? Ze wist zijn naam, hij kon zich de hare nu even niet herinneren. Alleen de brief met de afspraak spookte voor zijn geestesoog langs. ''Hoe is het om ziek te zijn?'' Hij zuchtte, als eerste natuurlijke reactie. Dan liet hij zich toch op de stoel zakken, draaide iets naar rechts. Staarde enkel naar de muur, niet naar haar. ''Je voelt je naar tot in je binnenste, allerbinnenste kern. En zelf kan je er niets aan doen. Bewegen? Helpt niet. Doodstil zitten evenmin. En wat moet je dan?'' Hij leunde met zijn elleboog op zijn knie, met zijn hoofd dan weer gesteund op zijn hand. Zo staarde hij naar die paar meter vloer voor hem. ''Ik ben sinds kindsafaan haast meer dagen ziek geweest dan dat ik beter was. Het is... Verschrikkelijk.'' sprak hij zorgvuldig. Er zat emotie in zijn stem. Maar Mint vertelde een leugen. Echt ziek zijn was afschuwelijk. Maar voor hem ook een kick, een verslaving. Iets waar zijn lichaam afhankelijk van was. ''Hoe heet U, mevrouw de psychologe? Of moet ik U zo aan blijven spreken.'' Hij keek kort op, zijn groene ogen in de hare, en glimlachte flinterdun. Een sprankje van een lach. Maar meer kon hij niet opbrengen. De gedachten aan zijn jeugd maakten hem bijna onmiddelijk misselijk.