It drives me crazy!

Het mes flikkerde in het knipperende licht van de TL-buis. Leahs ogen waren rood en betraand en haar ademhaling ging schokkerig. Wat was er mis gegaan? Waarom was ze zo overspannen? Was het logisch dat ze zich nu zo voelde? Het maakte haar niet uit of het logisch was, of ze wel een goede reden had, of ze wel een keuze had. Het mes trilde in haar hand en toen ze het vlijmscherpe punt op haar onderarm plaatste, ging er bijna een golf van opluchting door haar heen. Redding was nabij. Rust kwam eraan. Ze zette iets meer druk op het mes, streek het zachtjes langs haar huid, voelde hoe deze openging en zag hoe het bloed opwelde uit de wond. Een ontspannen zucht glipte over haar lippen en een verlaten traan rolde langs haar wang. Wanneer de behoefte om te snijden zo hevig was, knalde er iets kapot in haar hoofd. Ze kon niet om de behoefte heen, moest er simpelweg aan toegeven en pas zodra ze dat had gedaan, voelde ze zich beter. Het was een verrotte situatie, om zo afhankelijk van het mes te zijn.
Die ene snee was niet goed genoeg. Niet diep genoeg. Niet pijnlijk genoeg. Leah nam het mes weer wat steviger in haar handen, gaf meer druk, ging door de wond heen en voelde hoe het mes steeds dieper in haar huid terecht kwam. Bloed dat eruit kwam was haast een stroompje geworden en ze kon de neiging om een lachje uit te stoten, niet onderdrukken. Een misvormd, haast hysterisch lachje ontglipte haar, verliet haar lippen, om vervolgens over te gaan in zacht gesnik. Hartverscheurend gesnik. Gesnik en gesnotter van een meisje die volledig de weg kwijt was. De weg in haar hoofd en de weg in de maatschappij. Geen vrienden, geen steun, geen familie en geen liefde. Het was een eenzaam bestaan. En niets wat dat holle gevoel kon opvullen.

Haar hand omklemde het lemmet van het mes. Het vertrouwde mes waarmee ze al zo ontzettend vaak zichzelf had open gesneden. Het vertrouwde mes wat inmiddels een verlengstuk van haar was geworden. De jongen tegenover haar keek haar kwaad aan, was klaar om haar aan te vallen. Zijn brein had niet geregistreerd hoe ze onopvallend haar mes had opgepakt en hoe ze hem achter haar rug verstopt hield. Ze liepen om elkaar heen, wachtend op wie er als eerste gaan ging vallen. De jongen deed een schijnbeweging naar haar, waardoor Leah een stap naar voren deed om terug te vechten. Hij lachte haar uit, gaf haar een duw en zorgde er op die manier voor dat ze weer in die cirkelende beweging om elkaar heen bleven lopen. Zo zat het dus. Hij wou niet vechten. Althans, hij wist niet zeker of hij dit wel wou. Hij had haar immers uitgedaagd, hij had haar uitgescholden. Hij ging hoe dan ook een lelijk gevecht krijgen waar hij niet ongeschonden uit zou komen.
De jongen had felle lichtblauwe ogen en lichtblond haar. Zijn wimpers waren meisjesachtig lang en als hij niet als een complete onbenul voor zich uit had gekeken, had hij er engelachtig uit kunnen zien. Nu zag hij eruit alsof hij op het punt stond om in zijn broek te schijten. Voor Leah was dat charmant genoeg, ze zou hem hoe dan ook toch wel in maken. Hij deed een stap naar voren, keek Leah dreigend aan, en probeerde uit te halen naar haar gezicht. Foutje!
“Niet naar mijn gezicht, klootzak,” siste ze terwijl ze zijn arm vastgreep en hem op zijn rug draaide. Hij trok zich los en draaide zich gauw om met een angstige uitdrukking op zijn gezicht. Hij besefte dat het beter was als hij naar Leah kon kijken en wist wat ze deed.
“Kom dan, domme hoer!” schreeuwde hij tegen haar, terwijl zijn ogen verwoed op zoek gingen naar een plek waar hij weg kon duiken. Hij haalde naar haar uit maar had niet gezien dat Leah haar mes steviger had vastgenomen en deze nu langs zijn arm liet strijken. Hij schreeuwde het uit en keek verbaasd naar de wond waar nu bloed uit opwelde.
“Je hebt me gestoken!” jammerde hij, terwijl hij met tranen in zijn ogen naar haar keek. “Ik meende het niet!” Ze gromde.
“Nee, natuurlijk meende je het niet, stomme zak!” gilde ze naar hem. “Je scheld me verdomme uit en bedreigd me, maar nee je meent het niet!” Ze rende woest op hem af en gaf hem een slag op zijn neus. De jongen probeerde zichzelf nog te verdedigen maar het mocht niet baten. Leah sloeg en probeerde hem op plekken te raken waar het zeer veel invloed zou hebben. Na een aantal minuten was ze klaar. De vlaag woede was weggetrokken en ze had niet meer de behoefte om de jongen zo hard te slaan. Deze lag kermend en huilend op de grond, als een balletje samengerold.
“Loser,” mompelde ze. “Dan moet je mij ook maar niet aanvallen.” Ze balde haar vuisten en liep weg. Een aantal docenten kwamen aangerend, bogen zich over de jongen die huilend op de grond lag, maar ze lieten Leah gaan. Natuurlijk…

“LEAH GODVERDOMME!” Haar moeder stond met haar handen in haar zij tegen haar te schreeuwen en Leah moest moeite doen om niet in elkaar te krimpen. Het bloed liep langs haar polsen en haar mascara was uitgelopen. Het was vandaag een heftige dag geweest. Blijkbaar had haar moeder slecht nieuws van de school gekregen dat ze nu weer scheldend voor haar neus stond.
“Wat moet je, stom zeikwijf,” mopperde Leah terwijl ze haar moeder schuw aankeek.
“Je bent godverdomme geschorst, Leah. Je weet hoeveel moeite we hebben moeten doen om jou op die school te krijgen, en nu ben je geschorst! Die jongen heeft zijn neus gebroken, Leah. Hij moest geopereerd worden vanwege jouw toedoen, Leah. Heb je niet het minste beetje spijt?!” Leah liet een zucht horen.
“Rot op, wijf. Jij bent diegene die mij niet goed heeft opgevoed.” Ze zag welk effect dat had op haar moeder. Leah wist van haar moeder dat ze een slechte jeugd had gehad en dat haar moeders moeder haar niet al te goed verzorgd had. Leahs moeder had wel degelijk haar best gedaan, maar Leah had op een gegeven moment haar moeder van zich afgestoten.
“Oké, that’s it, jij gaat naar Disturbia!”
En daar zat ze dan, in Disturbia Clinic. Week 1.


Lief dagboek,
week 1. Disturbia Clinic. Ik voel me opgesloten. Ik voel me eenzaam. Ik heb met niemand gepraat maar wel geprobeerd een bewaker te bijten. Ik haat deze mensen. Ik wil hier niet zitten. Help me. Misschien pleeg ik wel zelfmoord.


Het was geen indrukwekkende tekst, zag Leah al zelf, en dus gooide ze met een schreeuw de pen van zich af.
“IK HAAT HET HIER!” schreeuwde ze, al was er niemand die haar kon horen. “IK HAAT DISTURBIA!” gilde ze, over haar toeren. Ze smeet het schrift de kamer rond en tilde de stoel op waar ze op had gezeten. Deze gooide ze ook in haar kamer rond en tevreden hoorde ze hoe deze terecht kwam tegen de muur en een luide ‘KRAK’ liet horen. Zo voelde ze zich, alsof ze ieder moment ‘KRAK’ kon zeggen. Ze gooide haar deur open, kwam voor het eerst deze week haar kamer uit, en gooide het ding met een smak achter haar dicht. Ze had al een week niet meer in haar huid kunnen snijden en het maakte haar gek. Het snijden zorgde ervoor dat ze kalm bleef, maar zonder voorwerp kwam je niet ver. Ze rende de hallen door, racete door de huiskamer en kwam uiteindelijk de deur uit zonder tegen gehouden te worden. Ze wou niet vluchten, enkel vluchten voor zichzelf. Ze trok een sprintje de tuin in, voelde hoe de vrieskou in haar gezicht sloeg en ze jammerde zachtjes. Haar armen omklemden haar buik, haast alsof ze zichzelf tegen hield om niet in elkaar te storten. Haar ademhaling werd steeds paniekeriger en ze wist niet meer waar ze het hebben moest. Ze kwam uiteindelijk terecht bij een klein boerderijtje waar ze wat dieren hadden. Logisch, Leah was een dierenliefhebber. Dat ze automatisch naar het geluid van de dieren was gegaan, was voor haar in ieder geval geen verrassing. Leah sloop het boerderijtje in en had het hooischuurtje in het oog. Daar wou ze heen. Omgeven door het stro. De kou maakte dat haar ademhaling zeer begon te doen en rap haastte ze zich dan ook in het kleine gebouwtje. Toen ze de deur achter zich sloot, haalde ze weer rustiger adem en begon op zoek te gaan naar een plekje in het hooi waar ze niet ontdekt werd. Ze schoof dingen opzij en verstopte zich uiteindelijk in het hooi. Heerlijk, die rust…
“Rot op,” mopperde ze dan ook toen ze voetstappen dichterbij hoorde komen.

OOC: sorry voor de grote hoeveelheid informatie. Moet Leah introduceren en moet nog een beetje in haar char komen.

Om een of andere onverklaarbare reden waren er voetstappen van twee personen. Dat zorgde ervoor dat Leah opkeek. Verbaasd keek ze regelrecht in de snuit van een geit en ze moest moeite doen om dat beest niet naar zijn nek te vliegen en hem de nek om te draaien. Toen zag ze de jongen staan. Een jongen die net zo nietszeggend was als de geit. Met zijn donkerblonde haren die zelfs bruin hadden kunnen zijn en zijn donkerblauwe ogen. Oké, ze kon niet ontkennen dat ze zijn donkerblauwe ogen prachtig vond, maar dat maakte weinig uit voor het nare gevoel dat ze ook hem de nek om wou draaien. Een boost adrenaline schoot door haar lichaam en ze balde haar handen samen tot vuisten. Ze spanden haar armen aan zodat ze alle concentratie moest houden op het gespannen houden van haar armen. Beter, want anders had ze de jongen een rotklap voor z'n kop gegeven.
“Geiten luisteren niet naar rot op." Ze siste en haar ogen vernauwden zich.
"Ik zal hem laten luisteren," gromde ze tussen haar tanden door. Ze stond op, klopte zichzelf ruw af, liep naar de geit toe en gaf zowel de onbekende jongen als de geit een harde duw. Ze hield haar gezicht vlak bij de geit en hield met haar handen de kop van de geit ruw omhoog.
"ROT. OP!" schreeuwde ze in de geit zijn gezicht. Daarna liet ze hem los en duwde ze hem weg. Gauw kroop ze weer op haar plekje terwijl een gevoel van panische angst door haar lichaam schoot. De adrenaline verdween weer en ze begon zachtjes te beven. Een traan rolde uit haar ooghoek en op een gegeven moment waren haar hele wangen nat van de tranen. Ze kroop in elkaar en keek angstig naar de jongen met de donkerblauwe ogen.
"Wie ben jij eigenlijk?" mompelde ze. "Waarom zit je hier in vredesnaam met een geit?" Ze wou met grote uithalen snikken en het liefst had ze een mesje op haar polsen gezet, maar ze kon niets vinden. Even hield ze haar hoofd scheef terwijl haar ogen groot waren.
"Weet jij iets scherps?" mompelde ze zacht, hopend dat hij 'ja' zou zeggen. "Ik word gek zonder scherp voorwerp. Ik kan niet vechten zonder scherp voorwerp." Ze kreunde even zachtjes terwijl ze haar handen op haar slapen zette en hard duwde. Dit was een van de welbekende, onprettige paniekaanvallen die de laatste tijd steeds vaker kwamen zodra ze een flinke woede-uitbarsting had gehad. Nog even bleef ze zo zitten, zo met haar handen strak tegen haar hoofd geduwd, toen ging ze het hooi doorzoeken. Het leek haar zeer onwaarschijnlijk, maar misschien was er een miniscule kans dat ze een schroef kon vinden die los zat. Een schroef was al voldoende voor een beetje pijn. Uiteraard ging haar voorkeur uit naar haar mes die ze standaard bij zich had, maar aangezien die door Disturbia Clinic was afgepakt, kon ze onmogelijk daarmee haar armen openhalen. Ze hield echt van dat mes.
"Please, please, please," mompelde ze binnensmonds. Toen gaf ze het op. Het was een hopeloze missie. Ze keek even naar de jongen. "Jezus," schold ze. "Ik ben hopeloos asociaal." Haar paniekaanval was voorbij, maar de trigger om te snijden was weer aanwezig. Constant haar gedachten die terudachten aan de snijwonden en hoe haar vel in tweeën werd gespleten en hoe het bloed ertussenuit sijpelde. Maar ze beet op haar lip. Haar woede-outburst was ook wel weer verdwenen en ze leek het haast wel te zijn vergeten.
"Ik ben mezelf vergeten voor te stellen," verklaarde ze wat ze eerder had gezegd. "Ik bedoel; ik ben Leah. Een newbie in Disturbia Clinic. Ik weet niet eens of ik wel in de eerste week dat domme gebouw uit mag. Niet dat het me ook maar een kut kan schelen. Ik maak m'n eigen regels." Ze stak haar hand even lichtjes naar de jongen uit. "En wie mag jij dan wel wezen?" Ze had al besloten dat hij een lekker ding was. Een knappe jongen met prachtig donkerblauwe ogen. Ze vroeg zich af of hij er vatbaar voor zou zijn als er met hem geflirt werd. Voor haar maakte het geen zier uit of een jongen met haar aan het flirten was of niet, ze was allesbehalve geïnteresseerd. Jongens waren niet boeiend. Die liepen hun ballen achterna en pakte alles waar ze hun pik in konden steken. Neah. Dat was niets voor haar. Zij had liever de dames. Zachtjes en teder, met heerlijke rondingen. Jongens waren plat en saai, meisjes waren ondeugend en stout, hoezeer ze ook hun best deden om te doen alsof ze zo onschuldig waren. Ja vast. Die paar pornobladen achterin hun ondergoedla, onder hun slipjes en naast hun vibrator was allesbehalve onschuldig.
"Ik moet je wel nageven, je hebt de mooiste blauwe ogen die ik in tijden gezien heb.. En wie is die geit? Is dat je vriend?"