Burn to a cinder

De deuren werden met een enorme knal dichtgeslagen, waardoor het geluid na een tijd zelfs nog trilde in mijn trommelvliezen. Dit maakte de klap in mijn gezicht nog heviger. Ik, als vijfjarig meisje, bleef achter in een donkere kamer wat ooit mijn woonkamer was geweest. Het enige wat er nu nog te vinden was was duisternis, meubels die niets meer weg hadden van de vertrouwde inrichting en bloed. Een hele hoop bloed. Dode lichamen van een man en een vrouw - mijn ouders. Ik huilde niet eens. Ik staarde alleen met een doodse blik naar de deur waar mijn oom zojuist uit was ontsnapt. Op deze leeftijd voelde ik al niets meer dan woede, er was niet eens een heel klein beetje verdriet. Alles bestond uit de haat voor mijn oom, voor mensen, voor de wereld. Ik stond op, gooide mijn vuurrode haren naar achteren en mompelde iets wat ik me niet meer kon herinneren. Ik bleef nog een aantal minuten zo staan en na de woorden van net had ik niets meer uitgebracht. Ik keek niet eens meer naar mijn ouders. Ik staarde als een bezetene naar de deur en schreeuwde. Enorm hard. Wraak...

Met een ijzige blik staarde het - op het moment - donkerrood harige meisje door de tralies die kleine strookjes zicht vrijgaven. Het beeld van de gang deed haar op de één of andere manier mateloos irriteren, iets waardoor ze haar groenige ogen afwende. Ze was al flink gekalmeerd; iets wat voornamelijk was gekomen door aan niets te denken en naar haar regelmatige ademhaling te luisteren. Nog geen kwartier geleden was ze beschuldigd voor ongewenst gedrag. Geweldig. Kon zij er iets aan doen dat haar humeur plotseling omgeslagen was? Met een overdreven luidde zucht liet Rhine haar rug tegen de muur knallen, sloeg haar armen vervolgens over elkaar en liet zich tegen de muur aan naar beneden glijden. Ze trok haar benen naar haar toe, sloeg haar armen rondom haar knieën en begon irriterend met haar hak tegen de betonnen grond te tikken. Haar gedachten gingen over naar de bewakers die hier rondliepen. Wat waren dit voor een belachelijke wezens? In haar ogen waren ze van die gemene monsters die wanneer ze iemand gecommandeerd hadden met de anderen op zo'n enge, televisie-achtige manier lachten. Ze vond ze best lachwekkend.
Met moeite ademde ze in een uit. Ze was ergens nog kapot van het enorme tegenstribbelen van net. Echt hoor, ze vond het niet eens erg om gestraft te worden hier, maar kon het simpelweg niet hebben dat iemand haar beetpakte en haar beveelde. Afwezig streek Rhine een plukje haar uit haar gezicht en kwam ze soepeltjes overeind. Ze hoorde geluiden. Met nog steeds die doodse, maar ergens toch verleidelijke, blik liep ze in de richting van de deur met tralies, om niet veel later met een harde klap naar achteren geduwd te worden door de deur die zojuist was open gegooid. "Verdomme," siste de meid waarschijnlijk onhoorbaar door haar tanden heen. Met inderdaad dat zogenaamd angstaanjagende bedoelde gelach werd er een nieuw meisje de cel in gegooid. Het enige wat ze deed was opnieuw haar armen over elkaar slaan en wat keurend naar de onbekende meid staren. Ze zei verder niets, niet van plan een woord vuil te maken.


[Een van Diantos sexy accounts <3]

''Gnagnagna, wat je ook doet, er zal niets gebeuren, ventje,'' Grijnsde ze met een bespottelijke lach in de bewaker zijn gezicht. Die had haar beet gegrepen bij haar rechter bovenarm en kneep hem inmiddels zo fijn dat er later wel blauwe plekken zouden ontstaan. ''Het doet geen pijn, het doet geen pijn!'' Tierde ze vrolijk terwijl ze werd meegesleurd door de hallen van het gebouw heen. Sommige patiënten keken haar na, maar de meeste hadden wel geleerd om dat niet te doen, ze was immers in een niet beste bui. En dat betekende dat ze ver van zichzelf was. Hoewel ze vrolijkheid uitstraalde, gierde ze van woede.
Ze lachte op een krankzinnige manier in z'n oor, zonder haar blik te verwijderen van de zijkant van zijn hoofd. ''Je zal hiervoor boeten, hahahaha.'' Siste ze vervolgens, waarna ze door de deuren van de kliniek naar buiten werd meegesleurd en daar werd opgewacht door nog een bewaker. Die gooide ongeïnteresseerd zijn peuk weg, leek wat minder geïntimideerd door Lullaby. Ze bromden wat naar elkaar en de brunette liet haar hoofd hangen, terwijl ze ietwat tegenstribbelend mee slofte richting de plek waar ze iedere week werd heen gebracht. Onder begeleiding, anders was ze duidelijk een weglopertje. Hoewel het leek alsof ze hen geen aandacht gaf, luisterde ze wel naar hun gesprek, al was het niet zo heel belangrijk. Hoe de ochtend was verlopen, het kon haar geen ruk schelen dus besloot ze haar aandacht te vestigen op hoe ze dit keer de boel uit de hand zou laten lopen.
Ze zag er niet tegenop, maar een pretje was het ook niet. Vastgebonden aan een tafel, hulpeloos, met kaarsen en priesters om d'r heen, allemaal Latijnse woorden sprekend in de hoop dat de duivel haar zou verlaten. Het meisje werd er alleen maar rusteloos van, voelde hoe ze dan iedere keer weer ietsje haar controle verloor en werd overgenomen door iets anders. Iets duivels, onnatuurlijks, en toch zo vertrouwelijk. Al die tijd dat het in haar zat, had het haar beetje bij beetje veranderd, steeds afschuwelijker gemaakt totdat ze er uiteindelijk aan geloofde dat ze echt zo was. Ze zat nu al zo diep in die shit, dat ze er nooit meer écht uit zou kunnen komen. De priesters deden hun best, maar zij hadden ook maar een bepaalde hoeveelheid kennis, die hen daarbij niet goed genoeg zou helpen. Het zou het meisje voor heel even rust geven of juist totaal niet, dat lag eraan hoe het uitpakte. Gauw genoeg liepen ze de kerk binnen en zag ze hoe de lichten al gedempt waren, de kaarsen brandden en de er als monniken uitziende mensen, dooddoeners pakjes, er omheen stonden.

'Rust hier maar voor een tijdje uit, 000 000 0138,' spuugde de bewaker die zij eerder die dag flink geïrriteerd en gefrustreerd had naar haar toe. Ze belandde met een harde klap tegen de grond aan, volledig uitgeput en met de sluike plukken haren vastgeplakt aan haar voorhoofd. Zodat haar ogen nauwelijks zichtbaar waren. Niet dat ze open waren, voor even hield ze die gesloten, verwerkte de klap die haar lichaam had gehad door de ijskoude maar vooral harde witte grond. De kerk was al erg, was dit niet genoeg geweest? Zodra de deur met een flinke klap werd dicht getrokken, verliet er een lichte kreun haar mond. Niet dat ze meer energie had, maar het geluid kwam als een explosie in haar oren terecht. Langzaam opende ze haar ogen, opnieuw was er weer een stukje leven uit haar verwijderd. Iets wat op het moment goed te zien was, als je het kon herkennen tenminste. Ze probeerde haar linkerarm te bewegen, naast zich op de grond te zetten aan de rechterkant van haar lichaam en zo een beetje om te draaien. Zodat ze op haar buik gedraaid zou worden en zichzelf ietsje op kon tillen. Zo hapte ze naar adem, liet het door haar longen stromen en daardoor ontstond er een hoest aanval. Het gevoel van brandend maagzuur kwam omhoog en het werd ietwat draaierig voor haar ogen, maar toch liet ze zich daardoor niet opnieuw neervallen en probeerde omhoog te komen. ''Fuck,'' bracht ze met een krakende stem uit, nauwelijks hoorbaar, maar wel duidelijk genoeg omdat de isoleercel volledig afgesloten was van andere geluiden en er verder stilte heerste. ''Wacht maar af tot ik je weer zie, je zal anders piepen. En die priesters gaan er allemaal aan. Stuk. Voor. Stuk.'' Hijgde ze met een demonische stem die ze herpakt had, het monster kwam rustig aan tot leven. Na die flinke aanval die het had gehad in de kerk en daardoor behoorlijk teruggedeinsd in haar lichaam zat, was het na een korte rust weer terug aan het revalideren. Haar blik ging de isoleercel rond, viel op dat er nog een meisje in zat. Ze had haar vast wel eens een keer gezien, maar kon zo gauw niet voor zich halen of ze haar daadwerkelijk ooit een keer gesproken had. Stap op haar af, klonk het in haar hoofd. Het was haar eigen idee. Maar waarom? Ze wou eerst weten wat ze wel niet voor ziektes had, voordat ze dit straks niet zou overleven. Als ze volop sterkte had, zou ze iedereen kiel kunnen halen, maar energie was ver te vinden. ''Hee,'' zei ze allesbehalve vriendelijk, al kwam dat door hoe ze behandeld was en niet omdat ze onwelkom tegen het meisje over wou komen, en misschien ook wel een beetje bevelend dat ze wel terug moest antwoorden. Heel even, voor een enkele seconde, was er een lichte glimlach op haar gezicht te zien, doordat ze haar rechter mondhoek omhoog had getrokken. Maar zo gauw als die was gekomen, was die ook weer vertrokken. ''Er komt een dag. Een dag waarop iedereen zal boeten die ons hierin hebben gestopt en tegen ons gekeerd zijn vanaf daar.'' Ging ze verder, liet zichzelf ondertussen beetje bij beetje overeind komen om op ooghoogte te komen, zonder oogcontact te verliezen.