Let the 70's movies roll

De dag was aangebroken. De dag dat ze een film marathon mochten organiseren van de directie, maar ook van iets anders. Wat enkel een onder onsje was van Maximus en hem. Een geniepig grijnsje ontstond op zijn gezicht zodra hij aan gisteravond dacht. Niet alleen de afterparty in de kroeg tesamen met de bewaker vriend, maar ook zodra hij nog in dienst was. Vlak voordat hij die moest beëindigen, hadden ze nog samen twee patiënten bezocht, enkel een praatje maken. Ja, dat deed hem goed. Voort kort sipte hij nog het laatste beetje koffie uit het plastic bekertje, stond in het kantoor uit het raam te kijken. Avond was gevallen, maan stond aan de lucht met grijze wolken ervoor. Het werd een duistere nacht, dat was zeker. Storm kwam deze kant op, maar hij had geen idee hoe lang het zou gaan duren voordat de regen tegen de ramen aan zou tikken en de donder en bliksem aandacht zouden eisen. Evenals patiënten, sommigen die er bang voor waren.
Enkele hadden het verdiend, zo'n filmavond als deze. Niet allemaal, de meest erge patiënten zaten veilig opgeborgen in een isoleercel of met een spuit te slapen in hun slaapkamer. Ja, Maximus en hem hadden het wel goed georganiseerd en over nagedacht. Een kort geluid van een deur die openging trok zijn aandacht, een collega die hem meldde dat ze er klaar voor waren en de tieners uit hun kamers konden worden gehaald. Dat was tenslotte de enige plek waar ze nu konden zitten, vanwege dat het diner allang voorbij was en de 'woonkamer'-achtige ruimte werd omgebouwd tot een mini bioscoop. Een filmprojector en doek was klaargezet, genoeg stoeltjes en snacks op een buffettafel. Hij keurde het goed. Bewakers die uiteindelijk de boel in de gaten zouden houden, dat er niets mis zou gaan en ook geen patiënten er vandoor zouden sneaken. Onruststokers zouden simpel genoeg worden weggebracht onder begeleiding. Dus ja, het zou een geslaagde avond worden in zijn ogen. Hij knikte naar een aantal mannen en gaf het teken dat ze er klaar voor waren om de kamers te openen. De vrouwelijke bij de meisjes kamers en de mannen zoals hij naar de jongens. Dat gaf het meeste rust en kalmte. En zoals afgesproken opende hij met nog drie mannen één voor één de kamers, de tieners begeleidend naar de plek waar ze moesten wezen. Hij kwam bij de kamer aan van Damian, zag dat Maximus niet ver van hem verwijderd was en maakte kort oogcontact. Daarna trok hij voorzichtig zijn rechter mondhoek omhoog toen hij naar de twee tieners keek. Lullaby zat er ook bij. Als uitzondering voor vanavond mochten hun twee bij elkaar op de kamer zitten, dat was tenslotte afgesproken. En als iemand er naar op zoek was waarom dat precies mocht, was zijn antwoord dat het een psychologisch onderzoek was. Niets meer en niets minder. Bovendien werd er nog altijd in de gaten gehouden met camera's. Nadat hij de deur geopend was, had hij er niet lang gestaan. Gauw genoeg ging hij naar andere kamers, degene die als eerste eruit waren gelaten moesten niet te lang wachten voordat het begon. Sommigen moesten gewoon continu iets te doen hebben, iets opgedragen krijgen.
De laatste deur werd uiteindelijk geopend en hij checkte nog even of alle kamers leeg waren van de jongenskant. De meesten zaten al zodra hij aankwam en bewaakte de gang die richting de kelder liep, zo had hij overzicht over de gehele kamer en hij keek nog even naar de beste heer Maximus.

[OPEN VOOR IEDEREEN: gezamenlijk topic c:]

Overlevend op karakter en dafalgans was de jongeman de dag doorgekomen. Het doorzakken van gisteren had hem vandaag een hoge prijs doen betalen. Maar ach, niks kon zijn humeur verpesten, en al zeker niet een beetje hoofdpijn. Vanavond werd er voor het eerst in de geschiedenis van Disturbia een filmavond georganiseerd voor patiënten die zich goed hadden gedragen. Ideetje van de directie. Hij en Ethan hadden de organisatie op zich genomen, samen met nog wat andere collega's. De patiënten werden in het begin van de week op de hoogte gesteld, samen met een heel lijstje aan regels en protocollen waar ze zich maar beter aan konden houden, wilden ze niet in de problemen komen. Eventuele lastpakken waren op voorhand al in hun kamer gehouden, of in een isoleercel. Het was ten slotte een activiteit voor wie zich goed had gedragen. Daar hoorden sommigen niet bij, en al zeker niet als je nog eens kon voorspellen dat ze hoe dan ook de boel wilden verzieken voor de anderen. Nee, die partybashers konden ze missen als kiespijn vanavond.

Na het klaarzetten van de zaal, inclusief een hele tafel vol snacks, was het bijna tijd om de patiënten uit hun kamers te halen. Hij kreeg een teken van Ethan en samen liepen ze naar de jongensverdieping. Hij nam de deuren aan zijn linkerkant voor zijn rekening, en Ethan hield zich bezig met de deuren aan de rechterkant. Een voor een gingen de deuren van het slot en werden ze open gezet. Een teken voor de jongens dat ze zich naar de algemene ruimte mochten begeven. Collega's zorgden ervoor dat er geen een op de dool kon raken en er van tussen uit kon knijpen. Hij zag dat Ethan bij de kamer van Damian aangekomen was. De man maakte even snel oogcontact, wat Maximus beantwoordde met een korte glimlach. De laatste kamer werd geopend, en samen met de andere bewaker controleerde hij of iedereen echt weg was. Toen liepen ze terug naar de algemene ruimte, om toe te kijken hoe iedereen op de stoeltjes plaats nam, klaar om te beginnen. Hij wisselde nog een laatste blik uit met Ethan, en ging toen achterin de zaal staan, in de buurt van de deur die naar de gang van de eetzaal leidde.

Daar zat hij dan op zijn kamer hij was er met tegen zin heen gegaan. Maar hij had afgesproken dat hij zich deze week rustig zou gedragen, anders mocht hij niet naar de film avond. Niet dat hij zo van de 70 films was. paar vond hij wel leuk zoals Jaws of Rocky. Maar die zouden ze wel niet afspelen te gewelddadig of anderen cliënten zouden er weken lang nachtmerries van hebben. Dus nee voor de films ging hij niet. Maar toch zou het wel een gezellige avond worden dus opgesloten zitten in de isoleer cel terwijl de rest plezier maakte was niet echt zijn keuze. Het was niet makkelijk geweest hij was de afgelopen weken van genoeg weg moeten lopen om niet in een woede uitbarsting uit te storten. Al vond hij dat sommigen best wel hadden verdient om een woedeaanval over zich heen te krijgen. Hij was bewaker Torres tegen was gekomen. Hij was al geïrriteerd die dag en had al op zijn kamer gezeten om proberen aftekoelen. Maar een blik van bewaker Torres was voldoende voor hem geweest om uit zijn slof te schieten. of ja bijna uit zijn slof te schieten het was hem gelukt direct naar de sport ruimte te gaan en zich daar op de boksbal zijn woede kwijtraken. Hij wist nog steeds niet wat er nou precies was gebeurt maar hij had Mika iets aan gedaan. Iets wat haar had gekwetst en wie aan zijn vrienden kwam kwam aan hem.

Hij vroeg zich af of ze hem eigenlijk uit zijn kamer hielpen de irritatie die hij had opgelopen van het direct opgesloten zitten na het avond eten en de gedachten aan bewaker Torres hadden hem prikkelbaar gemaakt. Het lag dan ook aan de bewaker die hem zijn kamer zou uit laten. Had de bewaker in de gaten dat hij prikkelbaar was. Wist de bewaker dat een prikkelbare Arnoud en niet de kans hebben om wegtelopen wanneer hij merkte dat het fout ging geen goed idee was. Hij zou wel zien. Hij zo zijn best doen om er niet prikkelbaar uit te zien en de rest was gewoon hopen. Het was dan eigenlijk ook wel belachelijk dat ze naar hun kamers moesten. Hij wilde naar het strand gaan om van de zonsondergang te genieten. Maar nee ze moesten alles opzetten dus ze moesten naar hun kamer. Ze hoefde daar voor toch alleen uit de algemeen ruimte te blijven. Maar ja daar kon hij nog wel uren over door blijven zaniken hij zat nu hier toch en tot aan het eind van de avond hoorde hij zich nog te gedragen anders zat hij als nog in de isoleer cel.

Hij hoorde hoe het slot open werd gedraaid. "oke masker op" zij hij zachtjes tegen zich zelf zo dat hij zeker wist dat de bewaker het niet hoorde. Hij wreef wat in zijn ogen en gooide zijn haren nog wat meer door elkaar. Hij deed maar of hij net een dutje had gedaan. Toen de bewaker open deed gaapte hij snel een keer en wachten hij geduldig op de orders die hij kreeg. Hij had totaal geen idee of de bewaker in zijn trucje trapte maar hij kon in ieder geval gewoon door lopen naar de algemene ruimte. Hij keek de ruimte even in en zo te zien waren er enkel nog paar jongens die voor hem waren vrijgelaten. Hij liep in eerste instantie door naar de tafel met de snack en pakte een beker drinken. Daarna liep hij naar een van de banken die aan de zij kant stonden. Ze stonden niet recht op het scherm gericht waar door er niet veel mensen voor de banken zouden kiezen. Dacht hij tenminste. Hij ging dan ook lang uit op de bank liggen. Zo kon hij toch wat op het scherm zien.

Zijn hoofd leunde loom tegen de muur. Zijn gedachten ketsten de hele tijd terug naar de vorige avond, toen hij samen met Lullaby in zijn kamer werd gezet. Een of ander psychologisch testje, zo noemde Ethan het. Hij wist wel beter. Damian wist precies wat voor een reden er achter dit zogenaamde testje zat. Het gaf hem echter wel mooi de tijd om wat dingen met Lullaby te bespreken. Hij keek haar af en toe afwezig aan, waagde het zelfs om even kort met zijn vingers door haar zachte haren te glijden. De camera's hielden hen nauwkeurig in de gaten, daar twijfelde hij niet aan, maar ze zaten samen omdat de Ethan en Maximus hen samen hadden gezet, dus het kon niet veel kwaad.

Nadat de andere patiënten gegeten hadden, zouden ze terug naar hun kamers gebracht worden, zodat de bewakers tijd hadden om de algemene ruimte klaar te maken voor hun filmavond. Wat waren ze er trots op, dat ze zoiets mochten organiseren. Yeah right. Hij zou for sure in slaap vallen, dat kon hij nu al zeggen. Op een bepaald moment hoorde hij voetstappen in de gang. Deuren gingen open en meer en meer voetstappen weerklonken. Het was dus tijd. Hij rechtte zich, rok zich even goed uit, en sprong toen soepel van zijn bed. Niet veel later opende Ethan de deur van zijn crib. Hij grijnsde even breed naar de forse man. Daarna liep hij de kamer uit, wetende dat Lullaby hem snel zou volgen. Hij begaf zich richting de algemene ruimte, waar een hele hoop patiënten zich al verzameld hadden. Hij nam wat nootjes uit een schaal en stak ze een voor een in zijn mond. Hij keek de ruimte rond, zag dat er enkele banken tegen de zijkant geschoven stonden. Daar leek het minder crowded, de perfecte plek voor hem. Een van de banken was al bezet door een gast die hij kende als Arnoud. Hij wist niet veel over hem, maar dat maakte niet veel uit. Hij liep naar de bank naast die van Arnoud en plofte neer. "Wat een show weer. Hoe trots ze zijn op hun 'perfecte' organisatie. Jij bent Arnoud, right?" Zei hij op een zachte toon. Yeah, mister social was weer bezig. Het was beter dan zich bezig houden met die film. En een bank was comfortabeler om op te pitten dan een stoel.

Vince zat hier nu al een kleine maand opgesloten. Hij al snel aan het ritme gewend hoe het hier aan toe ging. Voor hem was het niet moeilijk om zich aan te passen, hij was er zelfs voor getraind om in elke situatie goed te kunnen functioneren. En aangezien hij hier gewoon eten en drinken had, niet onder de brandende zon met een bepakking van rond de 40 kilo rond hoefde te lopen was het hier best goed uit te houden. Afgezien dan dat hij hier tussen gekke kinderen was opgesloten met een stomme diagnose dat hij ze ook niet allemaal op een rijtje had. Vince had eigenlijk wel verwacht dat ze er sneller zouden achter komen dat er een fout was gemaakt. Gek was hij zeker niet, misschien iets meer op de hoede in zijn omgeving. Maar dat was er gewoon in gehamerd. Echter ging hij er geen ruzie om maken dat hij weg wou want dat deed iedereen hier, en misschien kreeg hij dan wel de stempel van agressief, wat hij ook wel kon zijn. Nee hij wachtte rustig af, tot hij de beste kans kreeg om hen te laten zien dat hij hier niet thuis hoorde. In de tussen tijd hield hij zich gedeisd deed wat er van hem werd verwacht. Maakte soms een praatje met de bewakers om er achter te komen wie hij kon gebruiken. Na ze te hebben geobserveerd van een afstand, wat hij kon doen zonder dat ze het merkte, had hij de ‘zwakste’ er tussen uit gehaald. Met hen ging hij een praatje maken, je moest in de onderste laag beginnen om de hoogste te kunnen bereiken. Het had toch geen nut om met de geharde bewakers te praten. Die gaven toch niet toe. Ook had hij een paar patiënten ontmoet, de minder gestoorde dan. Want van die ‘gekke’ hoefde hij niks te weten, ook deze had hij er tussen uit gefilterd. Brianne had hem goed geholpen bij hen eerste ontmoeting. En hij had geduldig naar Dante geluisterd, nog steeds wist hij niet goed wat hij van die jongen –de verader- moest vinden. Maar zijn verhaal had hem wel aan het denken gezet, hij had de jongen een beetje vergeven. Misschien zou hij Dante ooit helemaal kunnen vergeven. Deze week was hij benaderd door een van de bewakers, dat er een film marathon zou komen voor de patiënten die goed gedrag vertoonde. Ergens had Vince wat woede op voelen borrelen, hij had tegen de kerel die half zo breed was als Vince, willen schreeuwen dat hij geen patiënt was. Hij haatte dat woord. Maar hij hield zich kalm wetend dat zijn aantekening van goed gedrag dan zou verdwijnen en hij hier nog langer zou moeten blijven. Hij had braaf geantwoord dat hij er over na zou denken. Had hij wel zin om daar met al die patiënten te zitten ? En hij keek bijna nooit films, daar had hij geen tijd voor. Soms op de legering met andere collega’s maar dan meestal om ze af te kraken, of het was porno. En dat werd hier natuurlijk niet gedraaid. Onwillekeurig had hij er om gelachen, de geschokte gezichten van de kinderen voor te stellen. Een voordeel had het wel aangezien hij hier met allemaal angstige mensen was opgesloten zou er geen geweld worden afgespeeld. Dat had hij al genoeg gezien dode mensen, rondvliegende ledematen en darmen die overal lagen. Hij had er nog even over na gedacht, de voor en nadelen afgewogen. Er waren eigenlijk meer nadelen dan voordelen. Wat moest hij daar tussen al die kinderen, hij was vast een van de oudste. Rond vragen wie er allemaal nog meer gingen deed hij niet, nee hij hield zich meestal bezig met sporten en de tijd dooien met slapen, eten en drinken en push ups. Net als op missies zou hij hier uit gaan als een hulk en dat allemaal zonder die stomme poedertjes en drankjes die steeds in de reclames waren. Vince had toch besloten om toch maar te gaan, als er niks aan was kon hij toch wel gaan. En anders maakte hij wel stennis zodat hij moest gaan.
Zo was het dus dat hij nu opgefokt in zijn kamer zat, die flikkers hadden de deur op slot gedaan. En als Vince ergens een hekel aan had was opgesloten zitten. Geen uitvlucht weg mocht er gevaar zijn. Hij vond het ook minder erg om een operatie uit te voeren in de open woestijn met als enige de dekking van de vectors, dan in de gebouwen kans om opgesloten te worden. Maar het was zijn werk dus deed hij alles wat hem gevraagd werd. Ook al was het krankzinnig soms, maar hij hield zijn mond en ging aan het werk. Wat hij altijd zei was “You better die on your feet’s than life on your knees” Dus ging hij maar gewoon door. Even bekeek Vince zich zelf in de spiegel, best raar dat er hier spiegels waren. Deze kon je makkelijk in scherven breken en een scherf kon een dodelijk wapen zijn. Ergens voelde Vince zich wel veiliger met een wapen, en misschien zou hij zijn mes ooit eens terug gaan jatten. Natuurlijk zou hij zijn missie dan eerst goed uitstippelen. Nogmaals bekeek hij zich zelf, gelukkig was er een kapper die zijn gemillimeterd haar in bedwang hield. Zijn gezichtslijnen waren strak en gevormd door het werk wat hij deed. Zijn tatoeages sierde zijn lichaam trots. Vlak voor hij hier kwam had hij er nog een laten zetten, eentje ter eren van zijn gesneuvelde kameraad en collega. Ze waren altijd de beste vrienden gingen nooit ergens heen zonder elkaar. Hij miste mike nog steeds ook al was het alweer 3 maanden geleden. Hij had er rauw om die hij nooit toonde. Wel had hij er nachtmerries van, hij had namelijk gezien hoe een RPG (rocket propelled grenade) recht door zijn lichaam heen ging. Hij was nog steeds zwaar gespierd van zijn missie, en ergens ook een beetje mager. Ze hadden de laatste 3 weken op een karig ratsoen meten door brengen. Vince schrok uit zijn gedachten toen hij het slot hoorde omdraaien. Meteen stond hij op in een verdedigingspositie schudde daarna zijn hoofd even toen hij de bewaker zag en griste snel even zijn vest van het bed waar die op had gezeten. Liggen deed je niet met je kistjes aan. Een wat oude jeans had hij daar boven en een tank top. Mocht het koud worden had hij een vest bij, niet dat kou hem wat deed. Als een van de vele ging hij rustig richting de woonkamer die omgebouwd was als bioscoop. Hij nam een wat afgelegen plekje en luisterde aandachtig naar de gesprekken die op gang kwamen voor de films begonnen. Voor hem zat blijk baar een of andere arnoud, dat had hij waargenomen van het gesprek wat zich voor hem afspeelde. Zonder zich ergens mee te bemoeien keek hij de ruimte rond, nam hij de bewakers waar en de vluchtroutes voor een nare situatie. Ergens voelde hij zich wel op zijn gemak tussen die bewakers die alles in het oog hielden.

Pien zat op haar kamer in de stoel met haar handen in elkaar te wachten. Ze wist dat ze naar de filmavond mocht omdat ze zich goed had gedragen. Wat dat betekende wist ze niet precies. Ze had namelijk nooit het idee dat ze zich slecht gedroeg. Ze wist daarom ook niet precies waarom ze hier zat maar erg vond ze dat niet echt. Als ze hier niet zou zitten, zou ze bij haar moeder zijn en daar wilde ze absoluut niet meer heen. Een heks, dat was precies wat ze was. Een heks die niks goed te zeggen had over Pien totdat ze bij de artsen kwamen. Ja, dan wilde ze opeens 'het beste' voor Pien. Snel zette ze de gedachte aan haar moeder uit haar hoofd want ze wilde niet op het laatste moment toch niet naar de filmavond mogen. Het was niet dat ze veel zou aan kunnen richten; veel kracht had ze niet in haar lichaam en haar woede uitbarstingen konden eigenlijk geen woede uitbarstingen genoemd worden. Ze had namelijk geen last van die aanvallen zoals anderen het hier hadden. Mensen die iemand de harses in konden slaan omdat diegene iets had gezegd wat de ander niet kon waarderen. Zo was Pien niet. Natuurlijk werd ze wel eens boos, maar he, wie niet? Nee, Pien was een leugenaar. Zelf vond ze dat onzin en nogal gemeen om te zeggen maar blijkbaar, als je een diploma psychologie had, kon je dat zomaar over iemand zeggen en dan was dat oké. Luisteren wilden die artsen nooit. Ze stelden vragen en als ze die dan beantwoordde, keken ze haar aan alsof ze had gezegd dat gras altijd rood was. Ze voelde zich op die momenten machteloos en onbegrepen maar veel kon ze er niet aan doen en dus probeerde ze het maar te accepteren. Dat de artsen haar wel naar de filmavond lieten gaan, vatte ze op als een goed teken. Dat betekende dat de artsen haar 'liegen' niet als al te slecht gedrag zagen.
Er werd op de deur geklopt en Pien werd uit haar gedachtestroom wakker geschud. De deur ging open en ze zag Ziva. Pien glimlachte even en stond op. Ze mocht Ziva wel. "Hoi! Ik hoopte al dat jullie snel zouden komen. Het is niet erg als Niklas in mijn kamer blijft, toch? Hij doet niets!" zei ze snel. Dat was waar. Niklas, haar hondje, deed absoluut niets. Hij snuffelde wat rond en heel soms blafte hij maar daar had nog nooit iemand last van gehad. Ze zag het probleem dus niet. Ze liep naar de algemene ruimte en keek rond. Het zag er gezellig uit! De tafel met eten zag er aantrekkelijk uit en daarom liep ze er naartoe om wat te drinken en te eten te pakken. Ze zag al wat mensen zitten en herkende er een paar van. Velkan was een van die personen. Ze had wel eens met hem gesproken tijdens het ontbijt en ging nu weer naast hem zitten. Ze had nog niet heel veel vrienden hier omdat ze er nog niet zo lang zat en ze vond het hoog tijd dat ze wel wat vrienden maakte. "Hoi" zei ze terwijl ze ging zitten. Ze deed niet overdreven vrolijk maar ze had wel een lachje op haar gezicht. Ze had wel zin in een avondje film.