Disturbia
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 A good day ends in a bad night and a bad morning.

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Momsen

Momsen


Aantal berichten : 221
Registratiedatum : 15-02-12

Character sheet
Naam: Taylor Momsen
Partner: -
Reden van plaatsing: Hoort stem in haar hoofd - Zware nachtmerries, kans tot slaapwandelen

A good day ends in a bad night and a bad morning. Empty
BerichtOnderwerp: A good day ends in a bad night and a bad morning.   A good day ends in a bad night and a bad morning. Emptywo maa 13, 2013 9:13 am

A good day ends in a bad night and a bad morning. 1zbe3rk

Taylor sloot zorgvuldig de deur achter zich en liep met een strakke blik op de vloer richting de eetzaal. Vannacht was ze wakker geworden op een plek die ze niet herkende. Het waren een stel donkere gangen geweest waar ze amper iets had kunnen zien. Ze was zoals gewoonlijk in paniek geraakt met als enige geluk dat de bewakers haar hadden aangetroffen. In haar dossier stond dat ze een extreme slaapwandelaar was maar geen van de bewakers had ingestemd om haar kamerdeur s’nachts op slot te doen. Dus had ze nu, bij ochtendstond, bij de dokter voor de deur gestaan. Meer een therapeute met een hoop praatjes maar weinig doen. Taylor was dus gefrustreerd buiten gekomen, “Vind je innerlijke knopen”, met die woorden was ze buiten gestuurd en daar moest ze mee voort. Nog steeds geen opsluiting op haar kamer, nog steeds geen pillen om de stem in haar hoofd weg te drukken. En Taylor wou hier zo graag weg maar de instelling zelf werkte daar niet meteen aan mee. En nu had ze twee uur in haar pyjama doorgebracht, uitgehongerd, moe en gefrustreerd voor …. Voor niets. En nu mocht ze nog eens in het spitsuur van patiënten amper gekleed naar haar kamer terugwandelen. Top hoor, haar dag kon niet beter.

Met haar lange blonde haren volledig in de war, een korte short en een veel te grote t-shirt slenterde ze op haar blote voeten door de gangen. De bewakers keken haar behoedzaam uit alsof ze elk moment zo een uitbarsting kon krijgen omdat ze er zo kwaad bij liep. De patiënten varieerden enorm in reageren. De ene liep haar straal voorbij en de ander lag dan weer in de deuk. De stenen voelden koud aan onder haar voeten, ze kruiste haar armen voor haar borst en liep snel de trappen op richting haar kamer. Ontbijt zou ze misschien wel kunnen vergeten want iedereen was daar nou volop mee bezig of zelf al klaar. En aangezien het angstzweet haar vannacht was uitgebroken wou ze echt eerst wel douchen. Het enige wat haar dag nog wat positief maakte was het feit dat de stem in haar hoofd, schaduw, nog niets gezegd had. Maar meestal zei hij ook helemaal niets als het niet belangrijk was.

Nadat ze gedoucht en gekleed was kon ze weg, iets wat ze liever niet wou maar jezelf opsluiten op je kamer was geen “ spontane medewerking” in de behandeling. Haar blauwe ogen keken kort in de spiegel; Skinny grijze broek, afgesleten All Stars, een geruit hemd en een stel armbanden rond haar beide polsen. Ze haalde haar vingers door haar veel te lange blonde haar en wandelde haar kamer uit richting de eetzaal. Er waren een stel jongeren die al bezig waren met de tafels af te ruimen. Ze snelde zich langs het buffet waar helaas alles al weg. ‘Is er nog over, ik kom van therapie en …’ ‘Sorry, je bent veel te laat.’ Sprak de dikke gedrongen vrouw met haar witte kapje op haar hoofd meteen. Taylor zette haar tanden op elkaar en knikte beleefd waarna ze slentert weer de kantine uit naar buiten. Het was niet zo heel kou meer, de zon scheen aardig, de hemel was helder. Ze had niets te doen, misschien kon ze maar doen wat de therapeut had gezegd. “Zoek even de rust op en denk even na over het leven dat je hebt”. Welk leven, het leven hier? Of dat van vroeger waar ze liever helemaal niet aan dacht. Ze liet zich gefrustreerd op één van de picknicktafels zitten en legde haar hoofd op haar gekruiste armen terwijl ze voor haar uit keek naar de fontein. Het water gaf zo’n rustige indruk op haar dat haar oogleden er bijna zwaar van werden. Tot ze wakker schrok van iets waar ze even aan twijfelde of het wel echt een geluid was …
Terug naar boven Ga naar beneden
Vince

Vince


Aantal berichten : 108
Registratiedatum : 22-12-11

Character sheet
Naam: Vince Eversmann
Partner: Everything is a danger, also love
Reden van plaatsing: PTSS

A good day ends in a bad night and a bad morning. Empty
BerichtOnderwerp: Re: A good day ends in a bad night and a bad morning.   A good day ends in a bad night and a bad morning. Emptydo maa 14, 2013 6:55 am

Vince had nu hij hier zat zijn eigen ritme al een beetje te pakken. Meestal deed hij voor het slapen nog een workout met push en sit ups. Zo was hij extra moe en zou hij door alle herrie die zich afspeelde in Disturbia heel slapen. Dus zo ook had hij vannacht heerlijk geslapen, dit keer geen nachtmerries die hem teisterde. Normaal had hij van die vreselijke dromen die hem achter volgde, over collega’s die hij had zien sterven. En over de vijand die hij had neer geknald, het was alsof hij het telkens maar weer opnieuw beleefde. Anders dan vroeger, toen had hij alles kunnen wegstoppen in een gedeelte van zijn hersens. Maar het was net of dit laadje overvol was geraakt en er steeds meer gebeurtenissen door zijn hersenen en gedachtes rond dwarrelde. Hij moest gewoon een keer op vakantie om die weer leeg te maken. Iets langer als de standaard dagen op Cyprus na een missie om te acclimatiseren. Vaak ging hij met Mike een stedentrip doen tijdens hun verlof. Maar Mike is er niet meer , Mike is als eerbiedwaardige, heldhaftige,gedreven soldaat in het veld gestorven. Iets wat Vince ook het liefst zou willen als ie toch dood moest, beter dan hier weg te rotten in een of ander gesticht. Tot nu toe had hij zich gedeisd gehouden hopend dat hij wegens goed gedrag het pand eerder mocht verlaten. Want het leger was nog steeds niet bezig om hem hieruit te krijgen, die hadden het vast te druk met de Taliban om dit foutje op te lossen. Vince zuchtte even en kwam onder de koude douche vandaan. Zijn wekker had hij om 7 uur gezet zodat hij om half 8 aan zijn ontbijt kon zitten. Dan waren de lekkere dingen tenminste niet al weg, want de meesten kwamen pas rond een uur of half 9 uit bed gerold. Om de dag ging hij daarna naar de fitnissruimte om zijn lichaam in shape te houden. Aangezien hij net terug kwam van een Missie, waar de jongens in hun vrije tijd alleen maar sporten was dat shape Hulk. Helemaal droog getraind, geen vet meer aan, en spieren kweken. Maar gelukkig was hij niet zo lelijk gespierd als een bodybuilder, hij gebruikte geen eiwitten. Alleen maar puur natuur. Aangezien het best mooi weer was trok hij boven zijn spijkerbroek en sneakers, die hij inmiddels had gekocht in het dorp want hij kon niet altijd op zijn kistjes lopen, een grijs tank top aan. Zijn tatoeages waren hierdoor wel zichtbaar maar dat maakte hem niet uit. Hij was er trots op. Even streek hij langs zijn rechterschouder waar een tatoeage ter aandenken van zijn vriend, zijn college, broeder was gezet. (Voor tatoeages kijk voorstel topic). Aan zijn haar hoefde hij niks te doen deze waren daar te kort voor.

Voor het ontbijt had hij de tijd genomen vandaag zou hij behalve wat kilometers afleggen in de kleine roze tuin niet sporten. Gister had hij een beetje overdreven met de gewichten en nu had hij heel veel spierpijn. Maar pijn was fijn zei hij zich zelf altijd, dan wist je tenminste dat je goed had gesport. Zijn ogen gleden even naar een blond meisje die veel te laat binnen kwam gelopen voor het ontbijt. Ergens voelde hij wat medelijden met haar, het ontbijt was het belangrijkste maal van de dag. Daar zou je een lange tijd op kunnen teren mocht het nodig zijn. Maar ze had zich vast verslapen dus niks aan te doen. Vince had zich ook wel eens verslapen tijdens zijn dienst, en dan was het niet kunnen eten maar de kleinste straf. Het ergste was de Laterine straf, het schoonmaken van de smerige toiletten die ze tijdens missies gebruikte. Of keuken dienst, of gewoon weg opdrukken tot je moest kotsen. Ja daar had hij wel van geleerd, te laat komen deed hij nooit meer .
Niet veel later liep Vince met zijn grote sterke handen in zijn broekzakken met blik op eindeloos. Wel hield hij zijn omgeving bij elk nieuw geluid. Diep in gedachten verzonken liep hij rondjes door de tuin om toch zijn kilometers te maken. Uit ervaring wist hij dat je spierpijn het beste eruit kon lopen, dus na een zware workout ging hij de volgende dag altijd wandelen. En anders probeerde hij te joggen via het strand door de tuin. Sportief was hij zeker, maar het was meer een soort verslaving om zichzelf bezig te houden. En hij was minder agressief en over oplettend als hij had gesport, dan was zijn lichaam moe maar voldaan en kon hij makkelijker ontspannen. Vandaar dat hij een wat minder gespannen houding had dan voor hij hier kwam. Toen had hij misschien nog echt een battle mind. Het was bewezen dat soldaten die in de frontlinie stonden soms 1,5 jaar nodig hadden om weer helemaal te wennen aan hoe het er thuis aan toe ging. Maar omdat Vince in dienst was bij The 75th Ranger Regiment, wat betekende dat ze binnen 48 uur overal ter wereld moesten kunnen zijn, was hij gewend om zich snel aan situaties aan te passen. Vandaar dat hij zich hier al meer thuis begon te voelen, hoewel hij zich nog steeds waande als een opgesloten dier. Wel was het geruststellend dat de omgeving in de gaten werd gehouden door bewakers. Net alsof hij op een uitgeschoven basis was in een of ander apenland. Tijdens het wandelen was een van de veters van zijn nieuwe bruine sneakers los gegaan. In de buurt stond een bankje waar een blond meisje aan zat, daar kon hij vast wel even zijn veter strikken. Hij nam het meisje even in zich op, all stars, geruite blouse en een paar armbanden, starend voor haar uit. Dit zou geen mogelijke vijand zijn en anders wel een makkelijke, hoewel je die gekke hier zeker niet moest onderschatten. Toen hij zijn voet op het bankje zette zag hij dat het blonde meisje opschrok. Hij herkende haar van de kantine, ze was toen te laat voor het ontbijt. Maar ze kwam hem nog ergens anders bekend voor. Was ze niet dat meisje dat in haar pyjama door de gang liep ? Afkomstig van de psycholoog ? Zelf was Vince daar nog nooit geweest, hij was geen prater. Zijn problemen kon hij zelf wel oplossen het zo gehete ‘Romea Delta’ . “Ben ik zo eng” vroeg Vince met een geharde maar enigszins vriendelijke stem. Hij vond het moeilijk om mensen meteen te vertrouwen, want dat waren ze meestal niet. En zeker niet hier in Disturbia. Zijn gezicht was met geharde lijnen getekend en er was vanaf te lezen dat hij al vroeg volwassen is geworden door gebeurtenissen en werk die hij had mee gemaakt. Verder had hij enkele lichte littekens in zijn gezicht en armen. Afkomstig van granaat en mortier scherven. Zijn grijze ogen keken haar even aan terwijl hij de veters van zijn schoen strikte.
Terug naar boven Ga naar beneden
 
A good day ends in a bad night and a bad morning.
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» The morning after
» Good enough for you?
» When I look into your eyes, it's like watching the night sky
» Good to see you again, darling

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Disturbia :: Disturbia Clinic || Buiten :: P.-
Ga naar: