Can handle myself already

Zuchtend en mokkend liep Fanta door de gangen. Ze verveelde zich kapot en had Percy al een tijdje niet meer gezien, wat het nog vervelender maakte om hier te zijn. Ze dacht vaak nog na over die dag dat ze hem ontmoet had, maar hield algauw op met denken als ze dacht dat Percy waarschijnlijk niet datzelfde gevoel van vriendschap had als zij. Dat was best pijnlijk, maar ook wel te begrijpen. Het was hetzelfde als ruzie hebben met een boezemvriend, wetend dat het misschien nooit meer goed kan komen en dat je er altijd pijn mee zult hebben als hij je aanraakt of tegen je praat, zelfs maar een boze blik gunt, omringd met twee vrienden die je ook haten.
Fanta schudde haar hoofd even en keek toen waar ze was. Hè, liep ze daarnet niet door een gang? Nu was ze opeens in een soort rozentuin. De rozen gaven een lekkere geur af, die Fanta al vanaf hier kon ruiken. Ergens maakte het haar wel rustig. Een werknemer liep verderop en checkte alle mensen die in de rozentuin zaten. Stomme mensen. Dachten ze nu werkelijk dat ze de gevoelens die hier van iedereen aanwezig waren konden handelen? Dachten ze nu werkelijk dat ze konden helpen, door een beetje mensenkennis die ze uit geleerde theorieën opgehaald hadden? Stomme mensen. Dus niet. Niks kon de gevoelens beter maken van iemand met psychische problemen en als ze dat al niet zagen, waren ze gewoon blind.
Rustig rekte Fanta zich uit, waarna zij zich op een bankje neerzette en uit haar jaszak een in zilverpapier gewikkeld broodje tevoorschijn haalde en daar tevreden een hap uitnam. Er zat kaas op, haar lievelingsbeleg. Ze vond ham ook wel lekker, maar kaas had zo’n intense smaak die ze niet zo goed kon uitleggen zonder als een poëet over te komen. Ze grijnsde even en nam toen weer een hap.
Fanta had een legging aan, daaronder snowboots die tot een beetje onder haar knie reikten en had daarover een zwart, kort rokje aan, waarboven ze weer een t-shirt droeg met een zwarte trui erboven en een zwarte jas. En dat was dan weer de kledingsbeschrijving van vandaag. Oh ja, ze had ook nog een zwarte muts op!
Grijzend liet Fanta haar blik rondgaan en kuchte zachtjes toen ze moest hoesten, waarna ze nog een hap nam van haar broodje en weer intens genoot van die heerlijke smaak. Ze stopte even met kauwen en steeds regelmatiger hoorde ze stappen richting haar toekomen. Ze bleven wel van haar broodje af, dan mochten ze pas met haar praten! En die stomme werknemers konden haar niks schelen, die moesten eigenlijk al vooral uit haar buurt blijven!

Iedereen welkom ^^

Licht verveeld schopte Gemma een steentje weg dat op het pad was gevallen. Met haar hoofd gebogen naar de grond slofte ze verder. Ze wist eigenlijk niet eens goed waar ze was. Sinds ze hier was gekomen was ze nog niet echt veel buiten geweest en had daarom ook besloten om het terrein maar eens een beetje te verkennen. Het zag er niet naar uit dat ze hier snel weg zou komen, dus kon ze dan ook maar beter aan haar omgeving gewend raken en de weg kennen. Ondanks dat ze niet precies wist waar ze was, kwam ze er wel snel genoeg achter wat de plek was waas ze zich bevond. De geur van rozen was haar al tegemoet gekomen voordat ze ze ook maar had kunnen zien. Het was dus duidelijk een rozentuin, was haar conclusie.

Langzaam liep ze verder en zag vanuit de verte een groot gevaarte in de tuin staan, waarvan Gemma nog niet kon onderscheiden wat het was. Toen ze iets dichterbij liep, kwam ze erachter dat het een fontein was. Ze liet haar blik over de bloemen, bankjes, mensen en andere dingen glijden en bedacht zich dat alles er bijna normaal uitzag. De tuin leek een gewone tuin, niet een plek waar psychisch gestoorden vastgehouden werden en bewakers ze constant in de gaten hielden. Als je alle mensen wegdacht zag de tuin er bijna vredig uit.

Gemma keek nog een keer rond of er een vrij bankje was om te gaan zitten, maar ze waren vrijwel allemaal bezet. En geïrriteerde zucht ontsnapte uit haar mond en ze keek naar de mensen op de bankjes. Ze probeerde een geschikt persoon te zoeken om bij te gaan zitten en haar oog viel op een meisje dat in haar eentje een broodje zat te eten. Zij zag er wel uit als een geschikt persoon om naast te zitten. Gemma schoof haar irritatie opzij en vormde met haar lippen een glimlach. Langzaam liep ze naar het meisje toe.

“Hee,” Zei Gemma rustig. “Mag ik er misschien bij komen zitten?” Terwijl ze wachtte op antwoord bekeek ze het meisje eens goed. Ze was helemaal in het zwart gekleed en had een broodje kaas met zilverfolie eromheen in haar hand. Gemma wierp een blik op haar eigen kleren, die iets meer kleur bevatten. Ze droeg een gewone spijkerbroek met daaronder afgetrapte gympen, rood welteverstaan. Ze had een rood T-shirt aan, die je niet kon zien onder haar witte jas en een zwarte sjaal om. Die sjaal droeg ze eigenlijk gewoon altijd, wat voor weer het ook was. Ze vond het gewoon fijn om een sjaal om te hebben, ze wist eigenlijk niet waarom. Wachtend op antwoord keek ze het meisje vragend aan.

‘Oh fucking lekkere saus, kom maar naar mama,’ zei Fanta en haar lippen aflikkend keek ze naar haar broodje. Ze deed haar mond wijd open en maakte net een ‘Wram’ geluidje, toen ze een stem hoorde. Verslikt in haar eigen ‘Wram’ hoestte ze even en gauw liet ze het broodje zakken. Ze voelde saus aan haar neus, die ze gauw van haar neus veegde en grijnzend keek ze het meisje aan. ‘Oh, hallo!’ zei ze vrolijk en ze schoof een beetje opzij, waarna ze in kleermakerszit ging zitten en vrolijk naar het meisje keek. Als je Fanta zo zou zien, zou het nooit in je opgekomen zijn dat een obsessie voor symmetrie, autisme en een lichte vorm van hyperactiviteit had. Dat laatste maakte haar ook elke dag weer zo vrolijk. Glimlachend tuitte ze even haar lippen, waarna ze de saus afveegde en naar het meisje keek. ‘Kom er maar bij! Toch plaats genoeg. Bovendien is het overal verruktes vol,’ zei Fanta, terwijl ze om zich heenkeek en daarbij inderdaad tot de conclusie kwam dat alles vol zat. Ze had gewoon maar gegokt om het meisje een beetje vrolijker te maken. Het was nu een soort plicht van haar geworden om mensen op te vrolijk, alhoewel haar hyperactiviteit haar soms wel eens in de steek durfde te laten. Ook haar autisme maakte het haar soms te bont door plotseling boos te worden op iemand die iets tegen haar had, maar de gedachte aan Percy liet haar dan in een roes zakken, zodat ze de persoon voor haar zeker niet aanviel of zo. Dit meisje zag er wel lief uit. Ongegeneerd liet zij haar blik ook even over het meisje glijden, aangezien die haar ook net bekeken had. Het was een mooi, slank meisje. Ze had mooie ogen en haar rode haar omlijstte haar gezicht perfect. De lokken leken perfect te vallen, net zoals die van Fanta. Geen enkel gatje ertussen. Perfect symmetrisch. Be symmetrie, be mine. Grijnzend schudde ze even haar hoofd, waarna ze krabde aan haar haren en het met een hand weer goed liet glijden door er even doorheen te strijken. ‘Ik heet trouwens Fanta!’ zei ze en ze grijnsde even, verwachtend dat het meisje in de lach zou schieten. Behalve Percy was er iedereen in de lach geschoten als ze haar naam zei. Een bewaker had haar zelfs een paar dagen geleden een harde klap gegeven omdat hij dacht dat het een grapje was.

Meteen dacht ze terug aan dat moment. Ze moest meekomen of zo iets en ze moest haar naam zeggen, dus had ze haar volledige naam gezegd. De bewaker die boos geworden was, had haar boos in haar gezicht geslagen en gevraagd wat haar echte naam was. Pas toen iemand gekomen was met een dossier – waarschijnlijk expres laat zijnd – waarop haar naam stond, had de bewaker er genoegen mee genomen. Ze voelde haar wang weer pijnlijk kloppen bij dat idee, maar het kon haar niks schelen. Ze mochten haar ogen eruit krabben, ze mochten alles doen wat ze wouden met haar, het gevoel dat Percy ergens in de kliniek was die haar veiligheid kon schenken, liet haar meer dan genoeg genoegen nemen met het slagen. Bovendien wist zij dat zij niet de enige was die hardhandig aangepakt werd. Die bewaker was echt gewoon een zak. Sloeg iedereen voor het kleinste dingentje. ‘Zit je hier allang?’ vroeg ze, woorden zoals ‘kliniek’ weglatend. Het zou het meisje niet op het gemak stellen als ze zo zou beginnen. Bovendien wou Fanta er zelf ook niet liever aan herinnerd worden dat ze in een kliniek zaten en niet op een school waar alles kon en mocht. Ze sloot haar ogen even en dacht terug aan vroeger. Goh, wat leek dat lang geleden. Hoe zou het met Percy gaan? Ze sloot haar ogen even en een klein glimlachje dwaalde rond haar lippen terwijl ze aan hem dacht, maar ze probeerde niet meer te denken aan hem. Dadelijk zou het meisje haar gaan vragen waarom ze glimlachte. Nee bedankt. Ze schudde haar hoofd even en keek een beetje beteuterd naar haar broodje toen een idee in haar hoofd schoot. Voorzichtig brak ze het broodje door de helft, vergeleek de lengtes met elkaar en gromde toen die asymmetrisch waren – aangezien ze al een deel van het broodje ophad – en reek het langste stukje het meisje aan. ‘Wil je een stuk? Het is gratis hier hoor,’ zei ze en ze grinnikte even om de woordkeuze. Alsof het meisje Fanta werkelijk ging betalen om iets wat aangeboden werd. ‘Bovendien is het heel lekker!’ zei Fanta met grote ogen en ze knikte er overtuigend bij, alsof er niks lekkerders bestond dan haar eigen broodjes, waar God weet wat ze allemaal dingen opkwakte wat ze graag at. Soms zag het er gewoon smerig uit, echt waar.

- Haha, beetje humor in't begin ;D

“Oh, hallo!” Zei het meisje vrolijk, terwijl ze een beetje opzij schoof. Gemma glimlachte nog een keer naar haar en plofte toen naast haar neer. Klaarblijkelijk had het meisje ook opgemerkt dat alles vol zat, want ze deelde vrolijk mee dat het overal ‘verruktes vol’ was. Het meisje liet haar blik over Gemma glijden. Na dat gedaan te hebben stelde ze zich voor. “Ik heet trouwens Fanta!” Zei het meisje, waarna ze naar haar grijnsde, alsof ze verwachtte dat Gemma in lachen zou uitbarsten. Gemma zelf kon echter geen reden bedenken waarom, want ze realiseerde zich niet dan Fanta een soort frisdrank was. Daarom stelde zij zich ook keurig netjes voor. “Ik ben Gemma,” Zei ze vrolijk tegen het andere meisje. Eigenlijk geloofde ze zelf niet meer in die woorden. Ze wist niet of ze nog wel Gemma was. De Gemma die ze eerst was geweest was altijd aardig en vaak heel hyper, maar nu was ze dat minder vaak en irriteerde ze zich echt heel snel aan mensen en was ze soms zelfs agressief. Soms vroeg ze zich af of ze nog wel dezelfde persoon was of dat de oude Gemma voorgoed verdwenen was, in rook opgegaan na het ongeluk, maar die gedachte zette ze altijd snel van zich af omdat ze er altijd zo depressief van werd.

Stilletjes vroeg Gemma zich af waarom Fanta hier eigenlijk zat, in deze kliniek. Ze zag er vrij normaal uit en gedroeg zich ook niet echt apart. Ze kwam niet agressief of depressief over, hoogstens een beetje vrolijk, maar dat was, voor zover ze wist nou niet echt een aandoening. Gemma werd uit haar gepieker gerukt door een vraag die Fanta stelde. Ze had hem niet helemaal verstaan en moest goed nadenken wat het meisje had gezegd. Na wat kort gepuzzel dacht ze dat Fanta had gevraagd of ze hier allang zat. “Nu exact twaalf dagen.” Zei Gemma, die de dagen aan het tellen was om te kijken hoelang ze het al had volgehouden in deze gevangenis. Voor haar doen was twaalf dagen al best lang, want Gemma was gewent altijd te doen wat in haar opkwam en daarin niet beperkt te worden door bewakers. Ze had eigenlijk verwacht dat ze na een week al helemaal door zou draaien, maar het ging eigenlijk wel goed.

“Hoelang zit jij hier dan al?” Vroeg Gemma, haar blik gericht op Fanta, die net een stuk van haar brood afbrak en ze vergeleek, waarna ze gromde. Toen bood ze Gemma een stuk van haar brood aan. “Wil je een stuk? Het is gratis hier hoor,” Gemma keek naar het uitgestoken broodje waar een beetje saus vanaf droop op het bankje. Ze kantelde haar hoofd en het viel haar op dat er ook nog iets opzat wat leek op kaas. Gemma keek nog één keer naar het broodje en pakte het toen aan. “Dankje!” Zei ze vrolijk. Ze had niet ontbeten en het ding zag er toch nog wel als zodanig eetbaar uit dat ze het er toch maar op waagde. Het was niet Gemma’s keuze van beleg, maar het was op dit moment het enige eten dat haar aangeboden werd, dus at ze.

Tot haar verbazing smaakte het brood nog niet eens zo slecht. “Lekker!” Complimenteerde ze Fanta. “Heb je dat zelf gemaakt? En wat is dat voor saus?” Ze bestookte het arme kind met vragen. Dat deed ze wel vaker, meestal tot ergernis van haar gesprekspartner, die vervolgens geërgerd zuchtte, wat Gemma weer irriteerde en dan kon je maar beter maken dat je wegkwam, want Gemma was niet iemand waar je bij wilde zijn als ze chagrijnig was. Het was weleens voor gekomen dat Gemma iemand een bloedneus had geslagen toen hij tegen haar begon te praten toen ze chagrijnig was en net een verkeerde woordkeuze had. Nee, Gemma was niet echt leuk gezelschap als je haar op het verkeerde moment trof. Gelukkig voor Fanta was ze vandaag in een redelijk goede bui, dus het meisje zou het gesprek vast wel zonder kleerscheuren doorkomen. Hoopte Gemma althans.