Already gone

'Owee, als je het opnieuw waagt om je polsen door te snijden.' Klonk Kate diepzinnig in haar hoofd, waardoor Hayden even slikte en enkel en alleen voor zich uit staarde. Ze besloot om hierop niet te antwoorden, wou die persoonlijkheden in haar gewoon negeren, maar het was moeilijk. Tranen vormden in haar ogen, maar gauw veegde ze ze weg toen ze zag dat er een bewakers aan kwam lopen, met als doel om haar mee te nemen naar het dorp. 'Kom maar mee, meid.' Ietwat trillerig stond de brunette op van de bank in de algemene ruimte en voelde meteen zijn hand om haar linker bovenarm sluiten, een stevige greep. Hayden slikte opnieuw, maar dat werkte niet zo heel perfect omdat er een brok in haar keel was ontstaan doordat ze bang was geworden. Ze wou niet naar het dorp, hoewel ze hier nu al zes jaar zat, ze wou niet gezegend worden door één of andere God die er voor haar gevoel helemaal bestond. Als Hij dan zou bestaan, waarom had Hij haar dan zoveel pijn aangedaan, waarom was dit haar lot? Waarom was zij degene die zoveel mogelijk zielen in haar lichaam gepropt kreeg, die haar continu overnamen voor enkel en alleen om misbruik van haar lichaam te maken. Kate was daar één van, die haar zoveel mogelijk liet verdwijnen, die haar ziel uit haar eigen lichaam zoog en vervolgens met andere patiënten op een verschrikkelijke manier contact maakte. Dat was eerst goedaardig, maar later werd het seksueel contact. Voor kort wreef Hayden over haar neus, die nogal zeer deed omdat ze vanochtend vroeg haar hoofd had gestoten tegen de badkamer deur. Ze was nog niet helemaal wakker geweest, waardoor ze zo'n begane blunder had gemaakt. Hopelijk had Gwyn het niet gezien en stond ze haar nu niet uit te lachen of iets dergelijks.
De deur werd opengezet, totdat iedereen naar buiten was begeleid. Hayden strompelde ergens achteraan, ze had geen zin in contact met anderen. Kate of iemand anders ín haar had vast en zeker wel al contact met zoveel mogelijk mensen gemaakt, waardoor ze zich nu ontzettend schaamde. Met haar ogen naar de slecht betegelde grond gericht, liep ze sloom vooruit. 'Doorlopen.' Siste de mannelijke bewaker, die haar na al die tijd nog steeds vast had, in haar oor, waardoor Hayden lichtelijk schrok en meteen een snellere pas in zette. Ze was al gauw bij de kerk aangekomen en het geroezemoes wat sommige patiënten met elkaar hadden, hield meteen op zodra de grote houten deuren krakend open gingen en ze naar binnen gepusht werden. Ook Hayden volgde de rest stilletjes en ging vervolgens achter ze staan, toen ze eenmaal vooraan in de kerk voor een gouden beeld stonden die blijkbaar één of andere godin moest voorstellen. 'Nu gaan we het krijgen.' Bromde Kate geïrriteerd in haar hoofd en ergens wist ze ook wel dat ze haar ogen rolde, maar Hayden voelde zich in ieder geval veilig dat ze niet uit haar eigen lichaam gezogen werd zonder toestemming. Geen enkele persoonlijkheid wou de saaie preek van de kerk ondergaan en daar hadden ze precies gelijk in. Nog steeds hield de bewaker haar vast, terwijl ze het zelf nauwelijks meer doorhad, maar begon lichtjes van angst een beetje te trillen en liet haar hoofd alsmaar meer hangen.

[&Zayn]

Met een lichte gaap schoot Zayn overeind. Het was hem weer eens geluk om in slaap te vallen op een bankje buiten de kliniek. Hij had geen zin meer in de bewakers en was dus gewoon weggelopen. Niemand had het hem zien doen, wat maar goed ook was, anders hadden ze hem hier zo zien liggen. Hij keek naar de kerk die voor hem stond en een meisje die meegesleurd werd door een bewaker trok zijn aandacht. Snel stond Zayn op, smeerde gel in zijn haar – hij had het potje altijd bij – en rende achter de bewaker aan de kerk in. Hij hield niet van kerken, vond ze nergens voor nodig en geloofde eigenlijk ook helemaal niet in God, die boven zou zijn en zou neerkijken op de slechte daden van de patiënten en ze zogenaamd eventueel zou straffen. Voor hem was zijn muziek belangrijker dan een kerk, maar die was dus afgepakt door een van de bewakers, waar Zayn hem trouwens in een woedeaanval een mep voor had gegeven. Niemand mocht aan Zayns spullen komen zonder zijn toestemming, of hij werd echt boos.
Kalm keek Zayn toe hoe het meisje slap in de hand van een bewaker hing. Zag die sukkel zelf dan niet dat ze zich niet goed voelde? Zayn balde zijn vuist en de ader bij zijn voorhoofd begon op te zwellen en hard te kloppen, terwijl hij voelde hoe hij de controle begon te verliezen. Dat was diezelfde bewaker die zijn muziek had afgepakt. Zayn had een hekel aan hem gekregen en dreigde telkens een woedeaanval te krijgen als hij hem zag. Het idee om dat meisje te bevrijden uit de greep van hem kwam dan ook razendsnel in hem op, wat zou hij anders moeten doen? Hij haatte die vent en vond het sowieso niet leuk voor het meisje. Snel rende hij op het meisje af, onder toeziend oog van andere patiënten, die meteen begonnen te praten met elkaar toen ze hem voorbij zagen rennen. Zayn trok zich er echter niks van aan en rende op zijn dolle gemak naar het meisje, waarna hij voor haar stopte en de bewaker even recht in zijn ogen aankeek.
Het mens trilde van angst en Zayn voelde meer woede toen hij de bewaker naar hem zag kijken. Er leek een flits van herkenning in diens ogen te zien, maar voordat hij Zayn goed kon bekijken of hem kon stoppen, greep Zayn de andere pols van het meisje en trok haar uit de greep van de man. Doordat hij teveel kracht zette, trok hij het meisje te hard naar hem toe. Snel ving hij haar op met zijn andere arm, waarna hij haar mee begon te sleuren richting de uitgang van de kerk, onder luid geroep van de man.
‘Zo, ben je daar ook weer van verlost,’ zei hij kalm, toen hij buiten de kerk kwam en haar losliet. Kalm keek hij naar de uitgang van de kerk, maar tot zijn verbazing kwam er niemand. Hij keek even naar het meisje en haalde toen diep adem. ‘Ik ben Zayn,’ zei hij en hij stak zijn hand naar haar uit, alsof er net niks gebeurd was.

- Hopelijk is hij goed, want ik wist ècht niet hoe ik moest reageren en wat je precies verwachtte, dus ik dacht: Super-Zayn komt eraan xD -

Steeds dieper voelde Hayden de moed haar in haar schoenen zakken en voelde hoe haar onderlip lichtjes begon te trillen van angst en tegelijkertijd van lichte boosheid. Ze wou helemaal niet dat hij haar vast hield en ze had deze bewaker nog nooit eerder gezien, maar misschien dat Kate of een andere persoonlijkheid van haar iets hem had aangedaan, of dat Kate hem eens verleid had wat niet zo goed was afgelopen. De brunette zelf wist daar helemaal niets van, omdat er vele lege gaten zich in haar geheugen bevonden en zich niets kon herinneren van wat de andere in haar lichaam zoal uitvoerde. De preek begon en de hand om haar arm begon steeds harder te knijpen, alsof de bewaker het gewoon expres deed. Hayden had de neiging om haar arm eruit te rukken, maar wist dat zodra ze dat deed ze misschien wel een klap tegen haar harses aan kon verwachten. Ze had totaal geen oog voor anderen, had enkel en alleen haar aandacht op haar afgesleten schoenen gericht.
Voordat Hayden het ook maar in de gaten had dat er een jongen de kerk in was gekomen, merkte ze op dat er iemand haar losse hand had beetgenomen en haar zo hard mogelijk uit de greep van de man bevrijdde. Dat was zelfs met zóveel kracht dat ze haar evenwicht vlug verloor, maar de jongen ving haar zo behendig mogelijk op en van schrik hijgde Hayden hard. Maar voordat ze de kans had om een kreet te slaan, werd ze mee gesleurd naar de uitgang van de kerk en hoorde ze achter haar de man die haar net stevig vast had gehad luidkeels en paniekerig roepen.
Na enkele meters rennen, ver weg van de kerk vandaan en ergens om een hoekje, hoorde ze de kalme stem van de jongen en had ze nu zo'n beetje de tijd om hem in haar op te nemen. Ze was behoorlijk buiten adem van hun ren partijtje en voelde op dit moment even niet de aandrang om te gaan trillen of om zichzelf te pijnigen. Nee, ergens voelde ze zich wel bevrijd van dit alles. Voor nu even geen kliniek meer dat haar alleen maar depressief maakte en hopelijk ook geen bewakers die hier in de buurt waren. Maar de kans was groot dat ze gauw werden ontdekt door dorpelingen, het was tenslotte nog maar vroeg in de ochtend. ''Dankje.'' Bracht Hayden superverlegen uit en voelde hoe er blosjes op haar wangen ontstonden, doordat ze haar huid voelde gloeien. Gauw genoeg klonk de naam van de jongen en richtte ze dan ook haar ogen op zijn ogen, nadat ze zijn lichaam bekeken had.
''Hayden is mijn naam.'' Zei ze al ietsje vlotter, was al ietwat bijgekomen van haar lage beademingsgehalte en kon nu alweer wat rechter overeind staan. ''Waar zijn we eigenlijk?'' Vroeg ze zich ietwat verbaasd af, toen ze eenmaal rondkeek en niets herkende van het dorp.

Zayn liet zijn hand zakken, ergens wel in verwachting zijnd dat Hayden dat wel zou doen. Hij schudde zijn hoofd even en keek om zich heen. Waar ze waren? Hij had werkelijk geen idee. Hij was gewoon een kant uitgerend en had steeds gehoopt dat hij de juiste richting gekozen had, maar had hierbij niet echt opgelet op waar hij precies was. Het viel hem nu ook wel op dat zijn roekeloze poging om haar uit die kerk te redden hun ergens gebracht had waar ze misschien niet mochten zijn of zelfs niet konden zijn. Dat laatste klonk nogal vreemd, maar goed. Het kon Zayn een worst wezen wie er achter hun aan zou komen. Het belangrijkste was dat Hayden hem dankbaar was en dat hij haar dus niet onbeschoft gered had uit de handen van de bewaker. Jeetje, heel haar pols leek wel een blauwe plek, ook al was het een kleine blauwe plek die zich op haar pols bevond, tenzij hij het dankzij het ochtendlicht verkeerd zag en het gewoon de schemering was die op haar viel.
‘Ik heb werkelijk geen idee. Ik was zo bezig met een weg van de bewaker vandaan te zoeken, dat ik daar niet op gelet heb, maar zo erg is het ook weer niet. We vinden de weg heus wel terug en vroeg of laat komen er toch dorpelingen die ons weer terug zullen halen,’ zei hij en hij grijnsde even naar haar, alsof het totaal geen probleem was dat ze in the middle of nowhere waren beland en ze de weg niet terugwisten. Eigenlijk zou hij die wel moeten weten, aangezien hij haar hier mee naartoe genomen had, maar hij had zich dan ook flink gefocust op het vinden van een weg.
‘Zo, Hayden, wat moest je daar eigenlijk, in die kerk? Ik zou niet van je verwachten dat je er uit vrije wil naartoe gaat, niet zoals je daar in die bewaker zijn handen hing, tenminste,’ zei Zayn en hij keek haar even onderzoekend aan, ergens wel een bezorgde trek hebbend. Hij was sowieso het meest zorgelijke type van allemaal. Hij kon zich al snel zorgen maken om iemand, ongeacht of hij ze kende of niet, het maakte hem niet uit. Hij was een vriendelijk type, maar kon alleen niet zo goed van de drank afblijven en zijn lust naar woedeaanvallen werd met elke woedeaanval groter, leek wel. Toch belette hem dat niet om het leven in de kliniek zo makkelijk mogelijk voor hemzelf te maken, alhoewel die opgave soms heel erg moeilijk te vervullen leek.
‘Verschrikkelijk hoe ze daar mensen soms dwingen om dingen te doen die ze niet willen,’ zei hij, terwijl hij dacht aan de lichte grijns die de bewaker had toen hij Hayden had zien kronkelen. Zayn haatte hem nu al. Serieus, dat hij het ook nog werkelijk leuk vond om haar zo’n pijn te doen. Hij wou dat die bewaker zijn verdiende loon kreeg, anders zou hij hem nog wel eens in een woedeaanval op zijn bek slaan. Zayn balde zijn vuist en voelde zijn knokkels kraken, maar hij belette zichzelf om woedend te worden. Hayden zou er misschien bang van worden en dat was toch wat hij wou voorkomen, of niet soms?

- Beste post van vandaag xD -

Hayden wendde haar blik af op het moment dat Zayn begon te praten, ze durfde hem op een of andere manier niet meer zo gauw aan te kijken. Misschien door haar gevoel van schaamte, misschien doordat ze zo gesloten was en niet zoveel van contacten hield, of misschien dat allemaal tegelijk. Maar wanneer hij vroeg wat ze daar deed in de kerk, keek ze verbaasd op met haar wenkbrauwen omhoog. ''Waarom vraag je dat? Het móet. Eén keer per week, weet je dat niet, ben je net nieuw?'' Klonk haar stem, maar wel teder en hard genoeg om haar te verstaan. De volgende woorden die de jongen sprak, drongen nauwelijks tot haar door. Dat kwam omdat Avan haar gedachten overnam en zij zichzelf alweer voelde wegzakken. Maar ze wist zich dit keer meer staande te houden, niet haar benen wankel te laten trillen. Het enige wat ze niet kon uitschakelen was het feit dat haar oogkleuren vaak veranderden en ze automatisch haar nek kraakte, door de overschakeling van de ene naar de andere persoonlijkheid en ziel.
En daar had ze gelijk in, voordat ze het doorhad boog hoofd naar achteren, kraakte ze luid haar nek en veranderde haar oogkleur naar donkerbruin. ''Je laat haar godverdomme met rust!'' Klonk er een woeste, mannelijke stem. De stem van Avan, die nog wel vaak uit zijn slof kon schieten. Hij wist dat ze niet bepaald van contact hield en ze was al helemaal niet gesteld op jongens, dus vond hij dat hij haar moest beschermen tegen wat dan ook. Hiermee kon hij nog wel eens meer inpact hebben dan wat er eigenlijk nodig was. Meteen richtte hij zijn handen naar voren, drukte zijn handen tegen Zayn zijn schouders en knalde hem daarmee tegen de stenen muur aan van een huis. De jongen had zijn neus opgetrokken, keek hem met volledig geïrriteerde blik aan en er was duidelijk een verandering te zien van het onschuldige meisje van daarnet tot de woedende jongen van nu. Bijna had hij de neiging om Zayn een knal tegen zijn harses aan te geven, dat zal hem leren om aan meisjes, en vooral aan de 'zijne', te zitten.