The reason why.

Met zijn ogen gesloten leunde Dante tegen de achterbank, de ijzeren boeien sneden in zijn huid. Maar hij negeerde het, er iets over zeggen had geen zin. De bewakers vonden het enkel leuk om de zwakte van hun gevangen te zien, dan kregen ze zo'n stomme grijns op hun gezicht. De grijns van de triomf van een onnozele. Een verveelde zucht schoof over de lippen van de blond harige jongen, hij haatte het om zo lang stil moeten zitten. Negentien uur was veel te lang voor een ADHD'er. Zelfs als hij zijn medicijnen slikte had hij last van zijn overdosis aan energie, iets wat hij normaal gesproken uitte in sport. Hij had dan ook een geweldige conditie, die gepaard met zijn kracht en behendigheid een uitstekend wapen vormde. Hem tot een perfecte crimineel maakte. Daar kwam nog bij dat hij hoogbegaafd was. Waardoor hij voor de politie lange tijd ongrijpbaar was geweest. Drieëntwintig moorden had hij op zijn geweten, maar hij was er slechts voor vijf veroordeeld. Levenslang. Dat wat de uitspraak van de rechter geweest. Korte tijd was er gepraat over de doodstraf, maar zijn advocaat had dit idee van de baan geschoven. Je zette een zeventienjarig jongen niet op de stoel. Al had hij dan vijf mannen van het leven benomen, en toonde hij hier geen enkel berouw voor. Vijf maanden had hij in Fox River gezeten, een gevangenis ten zuiden van Seattle. Hij had zichzelf snel een plekje aan de top toe geëigend, had binnen twee weken tot één van de harde kernen van Fox River behoord. Iets wat weinig gevangen lukte, al helemaal op zo'n jonge leeftijd. Maar Dante was anders dan de meeste gevangen, hij zag de wereld anders. Hij was zeer intelligent, iets wat niet onopgemerkt bleef. Sucre -de leider een gevangenis gang- had al vrij snel potentie gezien in de Italiaanse jongen, die een twee jaar durende militaire training achter de rug had. Lange tijd had Dante samen me the Tigres rond gehangen. Als er gevochten werd, vocht hij mee. Als er gerugbyed werd, speelde hij mee. Er was niets wat hij uit de weg ging, en al snel was de naam Fish -de naam die de meeste nieuwe gevangenen kregen- misplaatst. Vanaf dat moment werd hij gewoon Dan genoemd. Na twee maanden 'braaf' te zijn geweest, ging het voor het eerst mis. Dante maakte zijn eerste slachtoffer, een vierenveertig jarige man die al tien jaar vast zat voor vrouwen handel. Behalve Sucre leek niemand in de gaten te hebben dat de dader de altijd zo nuchter ogende Dante was, zelfs de bewakers niet. Een maand later vielen het tweede en derde slachtoffer een 27 jarige man die vast zat vanwege pedofilie en een 32 jarige man die zijn gehele familie had uitgemoord. Maar pas nadat John Summer was vermoord verscheen Dante in beeld, gevangen hadden de jongen de drieëntwintig jarige man zien vermoorde. Ze hadden gezien hoe hij verblind door woede op John had in geslagen, tot dat deze met zijn hoofd tegen de scherpe punt van zijn bed was gevallen. Wat zich precies had afgespeeld tussen de twee celgenoten was onbekend, maar er was geen twijfel over dat Dante de dood van de maffioos op zijn geweten had. Hij werd in een isoleercel gestopt, twee weken heeft hij daar gezeten. Alleen opgesloten in een kleine kamer, een ruimte die hem tot waanzin dreef. Zijn medicijnen kreeg hij niet, waardoor hij al snel elke mogelijke manier aangreep om zijn energie maar kwijt te kunnen. De directeur van de gevangenis en de doktoren waren het er over eens, Dante kon niet langer blijven. Doordat de jongen hoogbegaafd was en net als veel andere gevangen leed aan de antisociale stoornis was hij onberekenbaar. Zijn dokter wist vrij zeker dat de jongen vroeg of laat uit zou breken, de gevangenis muren waren niet genoeg om hem tegen te houden. Weer werd er met het idee gespeeld hem in de stoel te zetten, maar ook nu werd dit plan van tafel geschoven en uiteindelijk werd besloten hem naar Disturbia te sturen.
Daar zat hij dan, op de achterbank van het witte busje, de ijzeren boeien om zijn polsen waren met een sterke ketting aan de vloer bevestigd. Nog even en ze zouden bij de kliniek aan komen. Een kliniek voor psychisch gestoorde mensen. Het was misschien beter dan de gevangenis, waar hij voortdurend te maken had met mannen die hem deden denken aan zijn vader. Klootzakken, die geen idee hadden wat ze met hun stomme kop aanrichtte. Die enkel hun behoefte bevredigde. Sneue gevallen. Eikels. "Zo Dante, we zijn er bijna." De stem van de bewaker naast hem klonk schel, het was net alsof hij nooit de baard in de keel had gekregen. Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek Dante de man aan, aan wiens neus een zweetdruppeltje hing. "Veeg je neus af." Bromde hij, waarna hij zijn blik weer naar buiten richtte. Een treurig, kaal en verlaten landschap trok aan hen voorbij. Zand stoof op vanonder de banden, zo nu en dan zag je enkele zielige grassprietjes. Die je het liefst uit de grond zou rukken, alleen maar om ze uit hun leidde te verlossen. Het eerste huis doemde op uit het niets, werd snel opgevolgd door een tweede en een derde huis. Een kerktoren, een begraafplaats, een heel klein marktpleintje met daarom heen een aantal kleine huisjes die niet bestand leken tegen de kleinste windstoot. En daar, helemaal aan het einde een grijs gebouw. Dat er al even vervallen uit ziet als de rest van het miezerige dorpje. De auto stopte, de deuren werden geopend en de ijzeren ketting werd van zijn boeien gehaald. Hij stapte uit de auto, liep tussen de bewakers in de kliniek binnen. Nadat de zware deur met een klap achter hem dicht was gevallen werden ook de boeien los gemaakt, maar hij dacht er niet aan over zijn ontvelde polsen te wrijven. Dan zou hij als nog zwakte tonen aan de bewakers, en dat gunde hij ze niet. Hij gunde ze dat korte moment van euforie niet. De bewakers liepen weg, maar één van hen keerde al snel terug met de versleten sporttas die Dante al zeven jaar met zich mee droeg. Er zat een enorm brandgat in de zijkant, maar zo lang zijn spullen er niet uit vielen vond Dante het best. Ongeduldig wachtte hij tot de kleerkast die hem zojuist bij de deur had opgewacht, zijn bovenarm los liet. Het leek hem beter zich in eerste instantie koest te houden. Eindelijk liet de man zijn arm los, Dante wou zijn tas pakken maar werd tegen gehouden. "Die word eerst gecontroleerd, je mag hem vanavond op halen." Ja, natuurlijk alsof ze dat nog niet hadden gedaan toen hij uit de gevangenis vertrok. Wat dachten ze dat hij op de WC wapens had weten te bemachtigen, terwijl het hokje eerst uitvoerig was gecheckt en er de hele tijd een bewaker voor de deur had staan wachten. Stelletje idioten.
Met zijn handen in zijn broekzakken gestoken, slenterde Dante door de lange gangen. Tot hij uiteindelijk de uitgang vond, perfect. Het was alsof ze in een kleine oase midden in de woestijn terecht waren gekomen, dat was waarschijnlijk ook zo. No way dat er zo veel rozen konden bloeien als er geen water in de buurt was. Zwijgend liep hij over de smalle paatjes die dwars door de rozen tuin heen liepen, het voelde goed zich weer vrij te kunnen bewegen. Het koste hem moeite niet te gaan rennen, de energie in zijn lichaam had zich opgehoopt en schreeuwde om er uit te mogen. Maar Dante liet het niet toe, hier rond gaan rennen zou het bewijs zijn dat hij gestoord was. En dat was hij niet.

[Iedereen welkom]

Brianne’s ogen schoten over het grasveld heen, haar blauwe ogen fonkelden van plezier door de heerlijke lucht van de dennen die er in de buurt stonden. In haar polsen stonden nog de afdrukken van de handboeien. Ze had ze zelfs gevraagd ze strakker te doen toen ze Abby niet had gehoorzaamd. Ze hadden in haar huid gesneden en ze had huilend van de pijn op de achterbank gezeten, maar toen ze na tig uur rijden hier aankwam waren haar polsen bevrijd en had ze ze gekoeld. Ze wreef even over haar polsen alsof ze alle herinneringen ermee terughaalde en ze sloot haar ogen even voor een seconde terwijl een frons op haar gezicht speelde. Abby had haar al veel te lang niet meer gesproken. Al vijf uur was ze weg, en dat betekende nooit veel goeds. Haar ogen schoten naar de grond waar her en der wat mos was te zien. Ze liep met een huppelpasje het gras op terwijl ze haar blonde lokken bevrijdde uit het elastiekje. Haar haren kwamen zeker tot onder haar schouderbladen en vielen nu wild langs haar schouders. Ze bleef even staan kijken toen er een nieuwe witte bus stopte en bleef nieuwsgierig staan. Haar blauwe ogen richtten zich op de witte bestelwagen en ze glimlachte. Een nieuwe ziel die hier voor verbetering kwam? Ze grinnikte even zachtjes. Ze had zelf ook al snel doorgehad dat de enige positieve reden van haar verblijf die ze aan de kliniek kon koppelen was dat ze hier misschien minder gecontroleerd en beheerst werd door Abby. Uit de wagen kwamen eerst de twee witte mannen aan, en toen stapte er een jongen uit. Een knappe jongen. Brianne glimlachte terwijl haar ogen iedere beweging volgden die alle drie de mannen maakten. Ze brachten de jongen, geboeid en al, eerst naar binnen en Brianne zuchtte. Zonde. Nu was alles wat ze kon bestuderen buiten de omgeving weg. Echter kwam een van de twee witte mannen weer naar buiten, greep een oud uitziende tas en rammelde er wat mee. Daarna verdween deze ook weer naar binnen en Brianne zuchtte. ‘Arme tas,’ zei ze toen zachtjes terwijl ze haar ogen op de bloemen op haar schoot richtte. Ze was er een krans van aan het maken voor in haar haren. Voor haar was het meer pure bezigheidstherapie die ze nu liever toepaste dan Abby’s bezigheidstherapie in de zin van: doe iets of ander straf ik je. Brianne rilde even over haar lichaam toen de witte bus weer wegreed. De bus gaf haar angstige gevoelens die haar deden terugdenken aan de kwelling die ze in die bus had gehad. Hoe de mannen haar hadden bekeken, alsof ze haar met hun ogen waren aan het uitkleden. Ze had gehuild, moord en brand geschreeuwd tot haar stem weg was en uiteindelijk was ze in pure paniek in een hoek gekropen waar ze zichzelf de rest van de rit stil had gehouden, zichzelf proberend in slaap te sussen.

Toen ze ineens de jongen naar buiten zag komen rechtte ze haar rug en keek hem onderzoekend aan. Ze legde de krans naast zich neer en bekeek hem. Als eerste keek ze naar zijn polsen die er net zo gehavend uitzagen als de hare. wat had hij dan fout gedaan? Zo streng waren ze bij haar alleen geweest omdat ze er zelf om had gevraagd, dus misschien had hij wel iets verkeerd gedaan voordat hij hier kwam? Glimlachend liet Brianne haar ogen verder over zijn lichaam gaan. Het blonde, korte, haar van de jongen was donkerder dan dat van haar, zijn gezicht had mooie jukbeenderen en zijn ogen… ze waren mooi en pasten bij zijn gezicht. Brianne glimlachte even. Er was geen reden voor paniek vond zij en ze richtte haar ogen weer op haar eigen kleding. Ze droeg een rood laag uitgesneden T-shirt en daarop een navy kleurig vestje en een, korter, rokje in dezelfde kleur met hieronder een simpele zwarte panty en haar blauwe lage all-stars. Ze keek weer naar de jongen die over het paadje ging. Zou hij blij zijn dat hij eindelijk verlost was? Dat hij nu vrij was? Gewoon weer kon bewegen wat hij wilde en niet telkens rekening moest houden met die boeien? Even glimlachte ze. Ze kon dit natuurlijk niet allemaal aan de jongen vragen. Ook al was dit een huis voor ‘iets minder normale mensen’ zoals haar ouders hadden gezegd, zo gek was ze nou ook weer niet. ‘Hallo,’ zei ze toen met een warme stem toen de jongen dicht genoeg in haar buurt was dat hij haar zou kunnen horen. Haar grote ogen keken hem aan terwijl er hier een speelse blik in rustte.

[hmm.. niet zo lang als die van jou, maar hoop dat je er iets mee kunt ]

Rustig nam hij de omgeving in zich op, de smalle paadjes die tussen het oerwoud van rozen struiken heen liepen. Er was hier weinig ruimte, alsof ze er voor wouden zorgen dat de patiënten zich ook buiten gevangen voelde. Zodat ze geen valse hoop kregen. Geen illusies. Zijn ogen dwaalde langs het hek dat de tuin omsloot, het einde van het geïdealiseerde beeld dat uit ging van de kleine oase. Ontsnappen was geen mogelijkheid. Natuurlijk, er was een manier om uit te breken uit de instelling. Er was altijd een mogelijkheid. Je moet alleen de juiste omstandigheden creëren. Nee, dat was niet het probleem. Het was de omgeving, de woestijn die zich mijlen ver uitstrekte. No way, dat één van de dorpelingen zomaar iemand een lift zou geven. Nee, dit was zo'n dorpje waarin buitenstaanders direct vol achterdocht aan gekeken worden. Niemand die hen een gunst zou verstrekken, nooit. Iemand regelen, van ver buiten de kliniek? Het zou kunnen, maar dan had je weer het buitenstaander probleem. Het zou opvallen als er een vreemde auto binnen kwam rijden, die zou direct gerapporteerd worden en als er dan patiënten verdwenen was de link snel gelegd. Je kon natuurlijk ook gewoon te voet gaan, maar dan zou je het niet langer dan drie dagen vol houden. Als je niet werd opgepakt door de politie, dan stierf je van de dorst, door uitdroging. Met een beetje geluk legde je eerder het loodje, door een slangen of schorpioenen beet. Dante wist dat dat de reden is dat hij hier is geplaatst, er was geen mogelijkheid om te ontsnappen. Zelfs niet voor hem. De directeur van de gevangenis had in gezien dat hij de hoogbegaafde, ADHD'er die ook nog eens aan een antisociale persoonlijkheidsstoornis leed niet in toom kon houden. Hem lange tijd in een isoleer stel stoppen, zou ook niet werken. Dan zou hij een manier vinden zichzelf om te brengen. Iets wat de gevangenis een slechte naam zou geven, zo ver hij al geen slechte naam had. Amerikaanse gevangenissen stonden berucht om hun corrupte systeem en de constant woedende oorlog tussen gevangen. Je was er je leven niet veilig. Een zucht schoof over zijn lippen, zijn ogen zochten de omgeving af naar iets wat hem de komende jaren bezig kon houden. Anders zou hij het niet trekken, hij zou het niet vol houden als hij zijn energie. Zijn agressie. Niet kwijt kon.
Een warme stem. Een korte simpele begroeting. Dante richtte zijn ogen op het meisje voor hem, ze had blonde haren die tot ver over haar schouders vielen. Helder blauwe ogen, waarin een speelse blik ruste. Iets wat een glimlach op zijn gezicht deed verschijnen. "Hey." Rustig nam hij haar in zich op. Haar figuur kwam goed uit in haar kleding. Ze was redelijk lang, slank gebouwd maar met figuur. Niet zoals sommige meisjes, die ongezond dun waren en wier lichaam geen enkele vorm bezat. Ja, ze was knap. Daar viel niet aan te twijfelen. Zijn blik bleef hangen bij haar polsen, waarvan het vel kapot gescheurd was. Boeien die te strak hadden gezeten. Eikels. Dat ze dat bij hem deden, oké, maar waarom bij haar? "Net aan gekomen?" vroeg hij, terwijl hij zijn ogen weer op de hare richtte. Ze had mooie ogen. "Ik ben Dante trouwens." Stelde hij zichzelf voor, hij stak zijn hand naar haar uit.

Iedere beweging die de jongen nam totdat hij vlak voor haar stond had ze in zich opgenomen met diezelfde glimlach die op haar lippen rustte. Ze keek hem onderzoekend aan terwijl haar geest in een strijd was met haar ogen om hem niet helemaal te bekijken beet ze zacht op haar lip waardoor ze een lichte smaak van bloed proefde. Zo hard had ze toch niet gebeten? Ze sloeg haar ogen neer naar de grond die bedekt was met het, nu met wit bekleedde, gras en glimlachte zachtjes. Alles was nu zo rustgevend. Een plek waar je helemaal tot rust zou kunnen komen. Een plek… die ze nodig had. Ze wist dat ze hier compleet afgelegen lagen. Het dorpje was het enige wat in de buurt lag. Daarna volgde de uitgestrekte woestijn die zorgde dat ze compleet afgezonderd waren van de buitenwereld. Een rilling schoot over Brianne’s lichaam heen toen ze zich dat besefte en ze keek op naar de jongen voor haar. God, hij was knap.
‘Bri bri?’ klonk toen en een rilling schoot wederom langs haar ruggengraat. ‘Bri! Hoor je me?’ klonk toen en Brianne zuchtte zacht, alsof ze Abby eens níét hoorde. Dat zou pas fijn zijn. ‘De jongen voor je, luister, je gaat hem compleet inpakken. Dit ga je voor morgen doen, lukt het je niet… dan weet je wel wat er gaat gebeuren, is het niet?’ Brianne voelde tranen opwellen. Ze kon dit niet meer aan. Hoe kon Abby haar dit aandoen? Haar lichaam trilde zachtjes terwijl ze met een zachte ‘ja,’ antwoordde in haar gedachten terwijl ze haar handen tot een vuist vormde op haar schoot.
Haar haren vielen als een waterval langs haar gezicht af terwijl ze vocht tegen de tranen die waren aan het dringen om langs haar wangen te kunnen glijden. Toen de jongen op haar begroeting reageerde tilde ze dan ook meteen haar hoofd op om voor afleiding te zoeken. Een glimlachje sierde haar gezicht algauw weer, het was een eeuwig masker dat ze had opgezet; het masker van gespeeld geluk. Haar ogen kruisten de zijne even en een lichte blos verscheen op haar wangen. Waarom maakte Abby haar opdrachten steeds onmogelijker? De jongen voor haar zou ze niet eens kunnen krijgen, hoe zeer ze haar best ook zou doen. Toen de jongen haar ook bekeek ging een siddering door haar lichaam. Niet omdat ze het niet fijn vond. Misschien wel het tegenovergestelde. Ze keek de jongen aan toen deze haar iets vroeg.
‘Eh,’ zei ze toen met dezelfde warme stem terwijl in haar hoofd een heel raadsel werd opgelost over wat ze kon zeggen. ‘Nee,’ zei ze toen. ‘Ik ben hier al een dag of twee,’ zei ze toen terwijl ze de jongen met een glimlach aankeek en opmerkte dat hij in haar ogen keek waardoor ze deze verlegen neersloeg. Toen hij plots zijn hand uitstak keek ze wederom op. Ze nam zijn hand voorzichtig aan terwijl ze deze zachtjes schudde en opmerkte hoe klein haar handen leken vergeleken bij de zijne. Dante. Dat was zijn naam dus. Toen ze een paar seconden stil was besefte ze dat hij haar naam nog niet wist. ‘Oh!’ zei ze toen ‘Wat stom van me,’ zei ze toen zachter. ‘Ik ben Brianne,’ zei ze toen vriendelijk tegen hem terwijl ze glimlachte.
‘Goed, Brianne, en wat ga je nu doen om je opdracht te voltooien? Vragen of hij hobby’s heeft ofzo? Kom op! Onderneem eens wat actie, je hebt niet eeuwig de tijd,’ klonk in haar hoofd en Brianne voelde een steek die door haar hoofd schoot. ‘Dit komt waarschijnlijk nogal uit het niets,’ zei ze toen dus verlegen tegen Dante, ‘Maar, ben je hier als vrijgezel aangekomen, of had je nog iemand die op je wachtte voordat je hierheen kwam?’ vroeg ze hem toen terwijl ze zachtjes op haar lip beet en expres Dante’s ogen ontweek. Ze wilde niet dat Abby deze jongen voor haar zou gebruiken voor haar eigen plezier. De jongen mocht niet een deel van Abby’s poppenkast gaan worden. Maar hoe kon ze Abby stoppen? Niet toch?
Om haar aandacht weg te voeren van Abby keek ze Dante toch aan met haar ogen die pure nieuwsgierigheid weerspiegelden. Arme Dante.

Verlegen was Dante niet, nooit geweest. Hij vond makkelijk woorden, kwam altijd over als een sociale en spontane jongen. Zijn gezelschap werd vaak op prijs gesteld. Niemand die hem er van verdacht aan een de antisociale stoornis te lijden. Tenslotte suggereerde de naam iets heel anders, iets wat soms klopte, maar soms ook niet. Dante had wel degelijk verkeerde normen en waarden, hij kende ze niet. Of begreep ze niet. In zijn hoofd klopte altijd wat hij deed, schuldgevoel kende hij niet. Misschien dat hij het eens zou leren kennen, als zijn daden iemand schaden die hem dierbaar was. Maar tot nu toe, was dat nog niet gebeurd en was het gevoel uit gebleven. Misschien was hij ook wel helemaal niet in zich schuldig te voelen, dat kon natuurlijk ook. Angst dat kende hij ook niet, wat maakte dat hij wetten zonder moeite overtrad. Wat deed hij nu fout? Niks. Toch? Het was een duidelijk kenmerk van de antisociale stoornis, veelvoudige criminaliteit. Toch, hadden mensen het vaak niet door als ze met mensen met ASP te maken hadden. Ze leken over het algemeen normaal, konden hierdoor ook goed manipuleren. Ook Dante bezat de kunst van de manipulatie, hij kon mensen zonder moeite om zijn vinger winden. Ze doen geloven dat hij om ze gaf, dat hij ze altijd de waarheid vertelde, dat hij ze niet in de steek zou laten. En dan liet hij ze vallen, zonder zich er zelf echt bewust van te zijn. Zonder enig gevoel van schuld.
Het lichaam van het meisje trilde zachtjes, nauwelijks merkbaar. Haar handen die tot vuisten waren gebald, verraadde haar. "Alles oké?" Een lichte bezorgdheid in zijn stem, een onderzoekende blik in zijn ogen.
Het glimlachje op haar gezicht terug gekeerd, ze keek op. Een lichte blos verscheen op haar wangen toen zijn ogen de hare kruiste, het zag er lief uit. "Is het hier een beetje uit te houden?" vroeg hij, nadat ze na kort nagedacht te hebben zijn vraag had beantwoord. Hij liet zijn ogen nog eens langs het hek dwalen, gevangen. Alweer. Dante wist dat hij zich binnen no time zou ergeren aan de hele situatie, hij kon er niet tegen opgesloten te zitten. Niet alle bewegingsruimte te hebben, die hij 'nodig'had. Hij hield er niet van lang op één plek te blijven, vanaf zijn elfde had hij altijd rond getrokken. Iets wat hem was bevallen, hij hechtte zich nergens aan. Dat was makkelijker. Als je nergens om gaf, liep je ook minder kans je te bezeren. Zo simpel was het.
Ze nam zijn hand vast, haar hand was opvallend klein. Haar huid voelde zacht aan, een glimlach speelde op zijn lippen. Hij liet haar hand weer los, na hem net iets te lang vastgehouden te hebben. "Brianne." Herhaalde hij, alsof hij de smaak van haar naam wou proeven op zijn tong. "Mooie naam" zei hij, haar vraag kwam onverwachts. Uit het niets. Met een scheve grijns keek hij haar aan, het was hem niet ontgaan dat ze zijn ogen ontweek. Flirtte ze nu met hem zonder oogcontact te maken? Of flirtte ze überhaupt niet en interpreteerde hij haar vraag verkeerd? Uiteindelijk keek ze hem dan toch aan, nieuwsgierig. "Nee, ik ben vrijgezel. En jij?" Hij kon zich maar al te goed voorstellen dat een meisje als Brianne een vriend had. Ze was knap, kwam over als een lief en spontaan meisje. Waarom zou ze hier eigenlijk zitten? Aan welke stoornis leed ze? Borderline, schizofrenie, dwangneurose, manie? Het was niet een vraag die je zomaar stelde, ook niet hier. Misschien juist niet hier. Hij was ook niet van plan het te vragen, want iedere vraag riep een weder vraag op en hij wou niet zeggen waar hij aan leed. Omdat mensen hem dan als psychopaat gingen zien, ASP word vaak door de war gehaald met psychopathie. Bovendien heeft hij er een hekel aan een etiket op geplakt te worden, een stempel waar op staat. Gestoord, antisociale persoonlijkheidsstoornis en ADHD. Alsof hij niet meer was dan dat.

Brianne glimlachte zacht totdat ze zich besefte dat Dante had gevraagd of alles wel oke was. Een frons sierde haar gezicht voor een moment, een seconde. Moest ze hier ineens helemaal gaan vertellen over Abby, haar opdracht en hoezeer ze haar beheerste? Nee, dan zou Dante voor haar als een meisje - gillend - wegrennen. Wat haar dan ook was opgevallen was de bezorgdheid in Dante’s stem die haar een goed gevoel van binnen gaf. Hij meende het. ‘Ja,’ mompelde ze dus maar terwijl ze zijn ogen ontweek. Leugenaar. Haar gedachte brulde het woord door haar hele lichaam, maar ze liet er niets van merken. ‘Ja, alles is prima,’ zei ze toen met een brede glimlach op haar gezicht tegen Dante waarna ze stilviel. De glimlach verdween van haar gezicht af, maakte plaats voor een heleboel vrolijkheid die van haar ogen afstraalde. Haar gezicht leek altijd vrolijk, of ze glimlachte of niet. Het was een cadeautje van god had haar moeder altijd gezegd, maar dat vond Brianne altijd de grootste onzin.
Ze schrok op toen ze ineens weer zijn stem hoorde, mannelijk. Ze glimlachte toen weer, of het hier was uit te houden? ‘Nee,’ zei ze toen heel eerlijk terwijl ze hem met een blik vol pure onschuld aankeek. ‘Als je je best doet om te vergeten dat je hier opgescheept zit met mensen die dit-’ en bij het woord dit duidde ze op haar polsen, ‘doen, dan is het hier wellicht nog wel uit te houden,’ vervolgde toen waarna ze haar schouders ophaalde. ‘oh!’ zei ze toen alsof ze iets was vergeten .‘Tenzij je van elektriciteit houdt, moet je je gedragen..’ zei ze toen met een knipoog. ‘Zo gaan de verhalen tenminste,’ zei ze er vlug achteraan om hem niet af te schrikken waarna een zachte giechel uit het niets volgde waardoor ze zelf even verbaasd was. Wat was dat voor geluid dat zonder dat ze het besefte over haar lippen was gerold, dat gegiechel?
Diezelfde glimlach die ze al de hele tijd droeg werd iets breder toen Dante haar hand losliet. Net iets te lang had hij hem vastgehouden, maar dit vond ze zelf geen enkel probleem.

‘Je doet het prima Brianne, ga zo door!’ klonk de bemoedigende stem van Abby in haar hoofd terwijl ze een zacht gejuich produceerde waardoor Brianne alleen maar van slag raakte. Ze deed helemaal níks, ze was alleen vriendelijk… toch?
Ze moest een lach onderdrukken toen hij haar naam zei, het klonk raar uit de mond van een andere persoon dan zijzelf. ‘Ben je Italiaans, Dante?’ vroeg ze hem toen nieuwsgierig, de naam wees er enigszins op en had haar nieuwsgierigheid gewekt, maar ze zou het wel snappen als Dante deze vraag niet zou beantwoorden, waarom zou iemand überhaupt vertellen uit welk land hij kwam, dat was niet eens interessant om te weten vonden de meeste mensen.
Hij was vrijgezel! Vreugde, verdriet deze twee emoties schoten door haar heen. Nu kon Abby dus helemaal haar slag gaan slaan. Maar aan de andere kant… Brianne moest een glimlach onderdrukken. Ja, Abby mocht haar dan wel dwingen om de jongen te… inpakken zoals ze het noemde, maar zelf vond ze hem ook niet mis.
Toen ze zich realiseerde dat hij haar vraag had teruggekaatst keek ze even op naar hem. Serieus? Vroeg hij haar of zíj iemand had. ‘Nee,’ zei ze met een zachte lach die door haar stem weerklonk. ‘Ik heb geen vriend, ik geloof niet dat ik zo goed lig bij de mannen,' haar warme stem kreeg, onbewust, een ietwat sexy ondertoon. 'Dus..Ik ben vrijgezel,’ concludeerde ze met een glimlach op haar gezicht terwijl haar ogen nu niet meer bang waren om de zijne op te zoeken.
Ze wist het nu al. Ze zou gevaar lopen. Ze zou Dante onweerstaanbaar vinden, zich aan hem hechten en dan zou het gaan zoals bij allemaal. Ze zouden haar gebruiken, en de dag daarna de relatie beëindigen en opscheppen bij hun vrienden. Zo was het áltijd gegaan. Haar ogen werden vochtig terwijl ze eraan terugdacht. Een rilling schoot over haar lichaam heen en ze sloeg haar ogen neer, paniek. Brianne voelde hoe haar geest zich ertegen verzette, haar hele lichaam verzette zich en onderdrukte dat paniekerige gevoel. Nu mocht ze niet in paniek raken. Terwijl ze rustig ademhaalde merkte ze langzaam hoe het paniekerige gevoel dat haar lichaam probeerde over te nemen wegebde en een zucht, zo licht als een veertje, ontsnapte aan haar mond.

Voor een moment stond er een frons op haar gezicht, alsof ze zijn vraag niet begreep. De bezorgdheid die er in door had geklonken. Of zou het juist het antwoord zijn? Was er daadwerkelijk iets aan de hand, en overwoog ze of ze het hem moest vertellen of niet? Ja, natuurlijk was er íets aan de hand anders zat ze hier niet. Maar je stoornis hoefde je niet perse te zien, als iets slechts. Zo zag Dante het ook niet, hij vond het onzin. Een etiket dat hem was opgeplakt, omdat hij anders dacht dan andere mensen. Omdat bepaalde gevoelens bij hem niet tot uiting kwamen. Het was overigens onzin dat mensen met ASP geen gevoelens hadden, die hadden ze wel degelijk. Sommige overvloediger dan de 'normale mensen' andere juist niet tot nauwelijks. Woede, dat was een emotie die zich bij Dante vaak sterker uitte dan bij de meeste andere mensen. Hij kon plots uitvliegen, zijn woede vlamde in alle heftigheid op en verdween even snel weer. Maar meestal niet zonder schade aan te richten, eigenlijk nooit. Ach ja, niemand was perfect. Een etiket op plakken was een vuile manier van discriminatie, een manier van mensen om zichzelf beter te voelen. Want zolang jij niet zo'n etiket droeg was je normaal en dus goed. Een domme conclusie, vond Dante. Alsof mensen als Brianne en hij minder waren, enkel omdat ze niet zo in elkaar zaten als de meeste mensen.
Haar ja, was niet meer dan een zacht gemompel die nog eens werd ontkracht doordat ze hem niet aan keek. Maar nog geen seconden later, verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. Had hij het dan toch verkeerd gezien? Was er daadwerkelijk niets aan de hand? Haar blauwe ogen stonden vrolijk, lieten haar hele gezicht stralen. Op zijn volgende vraag, antwoordde ze ontkennend. Nee, het was hier niet uit te houden. Weer dwaalde zijn blik af naar haar gehavende polsen. Eikels. Dat ze het bij hem deden vond hij prima, die bewakers hielden nu één maal van leedvermaak. Maar bij een meisje als Brianne? Wat zou ze gedaan hebben dat haar boeien zo strak gezet waren? Voor hem waren ze bang geweest, zo simpel was het. Een gevangen met een behoorlijke geschiedenis had je liever niet met losse boeien in de auto. Bovendien wouden de bewakers op die manier laten zien wie er het meeste macht hadden, sneu. "Dat zal ik onthouden." Een scheve grijns stond op zijn gezicht. Ja, hij zou het onthouden. Maar of hij er ook wat mee zou doen? Waarschijnlijk niet. Hij handelde vaak instinctief. Zonder echt na te denken over gevolgen, al dacht hij vaak langer na dan de meeste mensen met ASP. Hij zag de gevolgen beter in, iets wat hoogstwaarschijnlijk te maken had met het feit dat hij hoogbegaafd was. Toch handelde hij nog vaak impulsief, dan gaf zijn geest hem niet de kans na te denken over wat hij beter wel of niet kon doen. Daarnaast gaf hij ook niet echt om zijn eigen welzijn. Dat had hij nooit gedaan, ook niet toen hij nog ‘normaal’ was. Wat wil zeggen, toen hij nog niet leed aan ASP. ADHD had hij altijd had gehad. Een licht gegiechel, een aangenaam geluid. Dante keek Brianne aan, het ene moment leek ze verlegen het andere moment zelfverzekerd. Een gespleten persoonlijkheid? Of voelde ze zich door zijn manier van doen op haar gemak?
“Ik kom uit Italië ja, uit Cirò Marina al denk ik niet dat, dat je veel zegt.” Had ze zijn afkomst afgeleid uit zijn lichte accent, dat hij na zes jaar nog steeds niet geheel kwijt was geraakt of was het zijn niet Amerikaans klinkende naam? Hij was zich er van bewust dat hij geen antwoord had gegeven op haar eigenlijke vraag, of hij Italiaans was. Het was niet zo dat hij zich schaamde voor zijn afkomst, zeker niet. Waarom zou hij? Maar het was meer dat hij geen zin had om uit te leggen, waarom hij half Italiaans en half Amerikaans, of Canadees of Europees was. Dan was het direct duidelijk dat er in zijn jeugd iets fout had gezeten. Al hoewel kon je het fout noemen als je, je moeder niet kende? Als ze je in de steek had gelaten toen je drie maanden oud was? Nee, niet echt, toch?
Een zachte lach weerklonk in haar stem, ze was vrijgezel. Opluchting, lichte vreugde. Twee emoties die door hem heen gingen, en direct weer naar de achtergrond verdwenen. Haar stem had een sexy ondertoon gekregen, iets wat zijn glimlach deed verbreden. “Jij licht niet goed bij de mannen? Dat lijkt met sterk.” Hij meende het, een meisje als Brianne zou bij veel jongens in de smaak vallen. Ze was knap, had een aangename stem, een aanstekelijke lach en kwam bovendien aardig over. “Ik weet niet of ik dat nu erg moet vinden of juist niet.” zei hij, met een iet wat speelse grijns op zijn gezicht.
Weer een plotse verandering in haar houding, alsof ze plots aan iets naars herinnerd werd. Ze sloeg haar blik neer, terwijl ze er juist geen moeite meer mee had gehad hem recht in zijn ogen aan te kijken. “Hé, gaat het echt wel?” vroeg hij, dezelfde licht bezorgde ondertoon als eerder weerklonk in zijn stem.

Brianne’s ogen die neergeslagen waren hadden de strijd gewonnen; geen enkele traan vloeide over haar wangen heen. Victorie. Nu moest ze op alles wat hij had gezegd antwoorden, dat was wel zo netjes vond ze zelf. ‘Het is een goed idee als je het onthoudt,’ kwam ze toen nog daarop terug terwijl ze wederom glimlachte en de droevige blik die haar ogen sierde verving voor de vrolijke blik. De blik waardoor iedereen zich zo in haar kon vergissen. Háár masker, haar wapen. Ze glimlachte wederom, ze kon mensen zoveel doen geloven dat het soms beangstigend werd. Ze had mensen alles kunnen laten doen wat ze wilde. Ze hoefde ze slechts één ding te beloven, en het waren net slaven geweest. Het was iets wat ze nooit had gedaan, al wist ze dat ze dit had kunnen doen. Haar glimlach verbreedde nog meer toen ze gelijk bleek te hebben over Dante, nouja. Hij had gezegd dat hij uit Italië kwam, niet of hij echt daadwerkelijk Italiaans was. Maar ach, dat maakte haar vrij weinig uit, Italiaans was Italiaans in haar ogen. Nu pas vroeg ze zich af waarom ze dat had gevraagd. Misschien was het wel een combinatie van de naam en het accent dat nog licht door zijn woorden vloeide. Ze vond het niet slecht klinken moest ze toegeven, ze vond het zelfs wel leuk klinken, anders dan die typische Engelse jongens. Iedereen vond hun accent zo geweldig, dat was het ook wel, maar als je tientallen jongens allemaal mooie dingen had horen beloven met dat accent en dat ze het niet nakwamen, dan had je al heel snel zin in een jongen met een ander accent. Haar ogen kruisten de zijne, nieuwsgierigheid, geflirt.
Het klopte wel wat Dante had gezegd, Cirò Marina zei haar vrij weinig maar ach, het klonk in ieder geval wel Italiaans. ‘Waar ligt het precies?’ vroeg ze hem toen. ‘Cirò Marina,’ verduidelijkte ze zichzelf toen met een onschuldige glimlach.
‘Ik lig wel degelijk niet goed bij de mannen,’ zei ze toen grijnzend. ‘Tenzij ik een of ander pakje aan zou doen waarin ik zo’n schoonmaakster zou zijn en een echt engels accent zou opzetten,’ opperde ze toen met diezelfde brede lach. Eigenlijk wilde ze zichzelf liever niet voorstellen met zo’n zwart kort jurkje met een wit schortje. Het gaf haar rillingen. Toen hij vroeg of hij dat erg moest vinden of niet grijnsde ze. ‘Dat moet je zelf maar bedenken, Dante.’ zei ze toen terwijl in haar ogen een ondeugende blik bleef schuilen. Toen ze weer de moed bij elkaar had geraapt om hem aan te kijken bleef ze ook kijken, zijn ogen opzoekend. Waarom zou hij, volmaakt als hij was, hier zitten? Ze probeerde het uit te vinden door zijn hele lichaam nogmaals te bekijken, te ontleden met haar ogen maar ze zag geen enkele kwaal. Niet dat dat logisch was, buiten degenen die zichzelf sneden waren er bijna geen personen aan wie je aan het uiterlijk zag wat ze hadden.
En nu kwam het meest vervelende; of het echt wel ging, wat kon ze daar nu op antwoorden?
‘Ja,’ mompelde ze alweer. ‘Ik had even een paar nare herinneringen,’ gaf ze toen met een schouderophaal toe en ze keek Dante weer aan. ‘Niet veel bijzonders dus,’ merkte ze toen op met een glimlach op haar gezicht. ‘Trouwens, Dante,’ zei ze toen terwijl ze hem weer met diezelfde ondeugende blik aankeek. ‘Moet ík het eigenlijk erg vinden dat je vrijgezel bent?’ vroeg ze toen ‘of.. niet?’ voegde ze er nog achteraan terwijl haar houding nu vooral nieuwsgierigheid uitstraalde, maar haar ogen de ondeugende blik bleven behouden.
Dit kon nog leuk worden. Als Abby haar hele wil overnam was er zelfs honderd procent garantie dat het leuk werd. Alsof het haar niet was opgevallen, die speelse grijns die ook op zijn gezicht had gespeeld. Brianne kon het spelletje van het verleiden niet zo heel goed, meestal deed ze niet eens iets en kwamen die jongens raar genoeg op haar af… en dan ging het mis. Dus misschien was het wel de bedoeling dat zíj nu eens het voortouw nam.

‘Brianne!’
‘Pap?’
‘Moet je me niet eens voorstellen aan je…vriend?’
Het laatste woord werd haast uit zijn mond gespuugd, Brennan Audley was alles behalve blij dat zijn dochter met de zoveelste jongen thuiskwam, in zijn ogen was ze een prostituee aan het worden; iedere dag bijna een andere. Zijn dochter was zwak, raakte in paniek als ze iemand kwijtraakte en zocht dan zo snel als kon weer een ander om maar niet alleen te zijn.
Brianne stelde hem braaf voor aan de jongen, Vince, maar als ze beiden hadden geweten wat voor sporen Vince in Brianne’s leven zou achterlaten, was Vince nooit het huis van de familie Audley in gestapt. Hij was eruit geslagen, en verdoemd naar de hel.

In Brianne’s ogen keerde een fonkeling. Ondanks alle pijn die Vince haar had opgeleverd was ze nog steeds aan het lachen om haar vader die totaal tegen de jongen tekeer ging, hem vervloekte en nog net niet in elkaar sloeg voor haar neus. Ze grijnsde even onwillekeurig waarna ze Dante weer aankeek. ‘En, Dante,’ haar stem, zwoeler en warmer dan net, weerklonk over het gebied heen. ‘Waarom zou iemand zoals jíj vrijgezel zijn?’ vroeg ze hem toen terwijl ze hem met een schuine blik aankeek, een flauwe glimlach sierde haar lippen maar na een tijdje krulden haar mondhoeken omhoog in een brede grijns terwijl haar ogen de zijne bleven aankijken, zoekend naar een antwoord.

Hoe haar hele houding in enkele seconden om kon slaan, het verbaasde hem. Het was alsof ze voor zijn ogen steeds een transformatie onderging, en dat slechts één van die gestalte de échte Brianne was. Maar welke? Degene die hem niet recht aan durfde te kijken, die geteisterd leek te worden door haar gedachten, haar herinneringen. Of degene die met hem stond te flirten, hem uitdaagde met haar fonkelende ogen.
De naam van de plaats kont grappig uit haar mond, het klonk anders zo zonder Italiaanse tongval. Ze had een ander accent, niet Italiaans, misschien Amerikaans? Nee, dat was het niet, het klonk anders. Leuker. "Waar kom jij vandaan?" vroeg hij, nieuwsgierig. Haar naam kon afkomstig zijn uit meerdere landen, althans er was geen land dat hij er direct aan kon koppelen. Wel klonk het Europees, Noord-Europees.
"Ik denk dat een zuster pakje ook wel werkt." plaagde hij haar, terwijl hij zijn blik nog eens over haar lichaam liet glijden. Nee, ze had het niet nodig om in de smaak te vallen bij de mannen. Natuurlijk, zou een dergelijke outfit wel meer aandacht trekken. Zelf zou hij ook kijken als er een knap meisje in een zwart kort jurkje langs kwam lopen, welke jongen zou dat nu niet doen? Oké, welke hetero jongen zou dat nu niet doen? "Nee, ik denk echt dat je het niet nodig hebt. Al zou het je wel goed staan." Een speelse grijns, een onschuldige blik in zijn ogen. "Dan denk ik, dat ik het niet erg vind." Gaf hij eerlijk toe. Het viel onderhand niet meer te ontkennen dat ze stonden te flirten, hij vond het niet erg. Hij vond het zelfs wel leuk, al was het niet zijn bedoeling geweest direct op de versier toer te gaan als hij in Disturbia aan gekomen was. Niet dat dat was wat hij nu deed. Althans, hij was niet echt iets van plan. Hij zou wel zien hoe het liep, voor nu vond hij het gewoon leuk met Brianne te praten. En te flirten.
Hij voelde haar blik over zijn lichaam gaan, alsof ze ergens naar zocht. Maar het niet vond, althans haar blik bleef niet langer op één bepaald punt hangen. Zolang Dante zijn shirt aan had, was er niks echt opvallend's aan hem. Niks, dat kon verwijzen naar de reden van zijn plaatsing. Niet dat hetgeen dat zijn shirt verborgen hield, dat wel deed. Dat deed het niet, maar het vertelde wel iets over hem. Over zijn geschiedenis. Vroeger had hij zijn shirt niet durven uit trekken, hij was bang voor de starende blikken. Ogen die alle littekens op zijn lichaam vol afschuw bekeken. Het zachte gefluister. Vreselijk, hij haatte het. Nog erger was het medelijden. De vragen, de tientallen vragen. Die op hem afgevuurd werden. Alsof hij het leuk vond om te praten over wat er gebeurd was. Wat hij al die jaren had moeten doorstaan. Onderhand had hij er niet meer zo'n problemen mee, het kon hem niet schelen wat mensen over hem dachten. Wat er door hun hoofd ging. Wat voor theorieën ze in hun hoofd vormde, als ze zijn verminkte rug zagen. Zijn beschadigde bovenlichaam. Hun vragen negeerde hij, het ging hen niks aan. Het was zijn verleden. Zijn leven. Toch wist Dante niet of hij hier in de kliniek zo makkelijk zijn shirt uit zou kunnen trekken, als hij op de basis had gekund. Of in de gevangenis. Het was hier toch weer anders, andere mensen. Hij schudde zijn hoofd, merkte dat zijn gedachten afdwaalde. Afdwaalde naar iets waar hij liever niet aan wou denken, want al deze gedachten stonden in contact met Aida. Daar had je het al, haar naam. Die nu weer na echode in zijn hoofd, en dat waarschijnlijk ook nog wel even zou doen. Haar gezicht, dat hij voor zich kon zien zonder enige moeite. Hij had geen foto nodig, zelfs na 7 jaar kon hij haar gezicht nog voor zich zien. Ze was niks veranderd. En dat was hem nu juist, ze zou ouder moeten zijn geworden. Groter, haar blond golvende haar had donkerder moeten worden net als de zijne. Of zouden de verschillen groter zijn geworden? Zouden haar ogen net als de zijne helder zijn geworden, haar huid lichter? Vragen waarop hij nooit antwoord zou krijgen, zacht beet hij op zijn lip.
"Oké, als je er over wil praten moet je het zeggen." Een bijna lieve glimlach. "Dat laat ik aan jouw over." De speelse glimlach was terug gekeerd op zijn gezicht, net als de ondeugende blik in haar ogen. Waarom iemand als hij nog vrijgezel was? Eerlijk, omdat hij niet goed was in relaties. Zoals de meeste mensen met ASP. Bovendien kende hij liefde enkel als iets pijnlijks, iets wat er voor zorgde dat je kwetsbaar was, breekbaar. En dat haatte hij. Omdat hij wist hoe veel schade je kon oplopen, als het brak. Als de scherven zich diep in je lichaam boorde. "Ik had er geen tijd voor en geen zin in." Het was niet geheel gelogen, de afgelopen 2 en half jaar had hij er geen tijd voor gehad. Tijdens zijn training had hij -als hij geluk had- enkel de weekenden en vakanties buiten de basis door gebracht. Dan had je geen tijd om een relatie te onderhouden, en in de gevangenis was daar al helemaal geen spraken van. "En wat is nu de echte reden dat jij geen vriend hebt?" Met zijn hoofd een tikkeltje scheef en een vrolijke glimlach op zijn lippen keek hij haar aan. Het was hem niet ontgaan dat haar stem steeds zwoeler, en warmer werd.

Brianne was net een kameleon werd haar vaak verteld, en ze moest toegeven dat dit ook wel zo was. Brianne kon zich uitstekend aan dingen aanpassen, maar zo konden haar emoties dat ook. Zodra ze nare gedachten had in haar hoofd, was dit ook van de buitenkant te zien; de fonkeling in haar ogen verdween óf de glimlach verdween, maar nooit verdwenen ze beide; zo was Brianne niet. Ze was gewoon… Brianne. En hoe ze zichzelf kon omschrijven wist ze niet. Vaak als ze zo’n opdracht moest doen op de basisschool schreef ze altijd kameleon op. Dan wist iedereen wat ze bedoelde, niemand die twijfelde aan van wie dat kaartje nou was. Brianne keek weer op naar Dante. Haar broer zou hem in elkaar hebben geslagen. Jaloers, beschermend zou hij het voor haar hebben opgenomen. Hij zou hebben gezegd dat de jongen voor haar een ‘foute’ gast was en moest oprotten van zijn zusje. Ja, zo ging het altijd als ze samen waren uitgegaan. En dat had Brianne hem niet van harte afgenomen.
De warme stem, een simpele vraag. Waar kwam zíj vandaan? Ze glimlachte even. ‘Ik kom uit Oxford, Engeland,’ zei ze toen terwijl haar Engelse accent uitstekend tot zijn recht kwam toen ze de naam Oxford uitsprak met een glimlachje op haar gezicht. Haar ogen moesten vast nog vrolijker uit hebben gezien toen Dante het had over een zuster pakje. ‘Hmm..’ zei ze toen terwijl ze hem gespeeld bedenkelijk aankeek. ‘Dan moet jij het voor me halen, en mijn patiënt zijn!’ zei ze toen vrolijk terwijl ze hem met een brede glimlach aankeek. Ze schaamde zich niet dat ze hier openlijk met hem flirtte. Het was best gezellig, vond zij. Én ook mooi meegenomen was dat dit onderdeel was van Abby’s opdracht. Twee vliegen in een klap zou haar moeder dan hebben gezegd.
Al zou het haar wel goed staan? Een lichte blos sierde haar wangen bij die woorden terwijl haar hart iets sneller klopte. ‘Nou, volgend jaar Halloween zal ik wel zuster zijn,’ knipoogde ze toen vrolijk naar hem. ‘Dan zullen we zien of een zuster kostuum me ook zo goed zal staan,’ zei ze toen met een plagende toon. De onschuldige blik in zijn ogen deed haar nog breder glimlachen. ‘Mooi zo,’ zei ze toen op zijn opmerking dat hij dit niet zo erg vond terwijl haar ogen hem onschuldig aankeken. Normaal was ze niet het type die zélf echt flirtte, maar dat lag nu anders. Nu mocht ze zich wel vermaken, toch? Ze zou hier immers de rest van haar leven gaan doorbrengen, totdat ze een oude en rimpelige huid had. Een rilling schoot over haar lichaam toen ze daaraan dacht.
‘Brianne, nu is het tijd dat we het tempo wat opschroeven, okee lieverd? Het zal echt geen pijn gaan doen..’ zei Abby toen en Brianne slikte. Pijn. Ja, dat was haar altijd overkomen als ze zich aan een jongen, buiten haar vader, hechtte. Ze slikte wederom, maar haar vrolijke blik bleef als een vage waas over haar gezicht hangen, over haar werkelijke gevoelens.
Abby maakte haar van streek. Al haar hele leven beheerste de stem haar en verpestte haar jeugd. De opdrachten waren eerst toen ze klein was makkelijk; steel een chocolaatje uit de snoeppot van de lerares of iets anders dat vrijwel onschuldig was. Maar nu ze ouder was had Abby het voor al gericht op opdrachten op mannen, lust en seks gebaseerd. Iets waardoor Brianne’s hele leven geruïneerd werd. Waardoor ze zichzelf had willen vermoorden omdat ze liever niet leefde dan met het gevoel een prostituee te zijn. Uiteindelijk had ze zich er wel overheen weten te zetten, en alle opdrachten waren vaak niet helemaal uitgevoerd. Ze had paniekerig in hoeken gezeten door Abby, schreeuwend en huilend tegen de stem die niemand anders hoorde. Niemand anders behalve zij.
Ze schrok op toen Dante iets zei en, omdat ze hem amper had verstaan, knikte ze maar braaf, in de hoop dat hij iets had gezegd waarop je iets van ja of nee moest zeggen. Oh, dat liet hij aan haar over? Uitdagend zeg, iets aan háár overlaten. ‘Dan zou ik dat,’ een mysterieuze blik sierde haar gezicht terwijl ze even zweeg, om die zogenaamde spanning op te bouwen. ‘Niet erg vinden,’ eindigde ze haar zin toen terwijl ze hem glimlachend aankeek. Oh, erg zou ze het zeker niet vinden. Moeilijk wel, heel moeilijk. Want, hij zou haar inpakken in plaats van zij hem. Ze was zo’n persoon die zich makkelijk liet gebruiken. Een ernstig vervelende tik, al zei ze het zelf. Het antwoord op de vraag waarom hij geen vriendin had was te weinig tijd. Een frons sierde haar gezicht. ‘Tijd kun je altijd voor de liefde maken, zin dat is inderdaad iets… aparts’ opperde ze toen met een grijns op haar lippen, haar mondhoeken gekruld.
Waarom zij nou geen vriend had, de echte reden. Ze slikte. Auw, pijnlijk dat hij juist daarnaar vroeg. Maar, omdat hij zo lief keek… ze hield haar hoofd even net zo schuin als hij het zijne hield terwijl een glimlach haar lippen sierde. ‘Omdat ik meestal alleen de vraag krijg hoeveel ik voor een avondje kost, en ik heb het niet zo op zulke types als vriendje,’ zei ze toen snel, in de hoop dat Dante er maar flarden van opving en het niet helemaal hoorde. Ze haatte het als ze moest uitleggen waarom ze geen vriend had, dus vaak vertelde ze wel een deel van de waarheid, dat deed ze nu ook, maar niet het hele verhaal. Onbewust ging ze iets dichter bij Dante staan en ze merkte dat ze alsnog, ook al was ze 1,75 en vond ze dat zelf best lang, kleiner was dan Dante.

Oxford. Haar accent was nu duidelijk hoorbaar, het klonk leuk vond Dante. Anders dan hij gewend was, het was niet zo'n hard accent als dat van de Amerikanen. Ze had sowieso een mooie stem, ze had een stem waar je wel naar moest luisteren. Als zij begon te spreken was je automatisch stil, wat het was wist hij niet. Want ze had geen extreem harde stem, misschien juist daarom. Ach, wat maakte het ook uit? Ze had gewoon een fijne stem om naar te luisteren, punt. "Hmm, dat klinkt als een plan." Met een scheve grijns keek hij haar aan, in zijn ogen was een vrolijke twinkeling verschenen. Hij vond het heerlijk om met haar te flirtte, niet dat hij echt ergens op uit was. Hij hoefde haar niet zo nodig het bed in te werken, niet omdat hij haar niet knap vond. Zeker niet. Maar gewoon omdat hij er niet sterk de behoefte toe voelde, hij zag er het nut niet van in haar te gebruiken. Dat zou zonde zijn.
Een blos was op haar wangen verschenen, het zag er lief uit. "Jammer dat dat nog zo lang duurt." Een lichte grijns speelde op zijn lippen. "Ik ben benieuwd, al weet ik zeker dat het je goed zal staan, maar het is natuurlijk nooit erg om te zien dat je gelijk hebt." Het laatste voegde hij er plagend aan toe. Het was hem nog niet vaak gebeurd dat een meisje begon te flirtte, ja hij had wel eens gehad dat ze probeerde zijn aandacht te trekken. Maar in een gesprek was hij meestal degene die begon, nu niet. Nu was Brianne begonnen. Zou ze anders hebben gehandeld, als ze wist waarom hij hier zat? Niet dat hij gestoord was, nee zeker niet. Hij dacht gewoon anders dan de meeste mensen. Dat maakte dat mensen bang voor hem waren, autoriteiten die dachten dat hij schade zou kunnen aanrichten doordat hij geen last had van spijt of angst gevoelens. Watjes waren het, iedereen die anders dacht werd achter de tralies gestopt. Gewoon omdat ze bang waren dan hun idealistische wereldje in elkaar zakte. Dat mensen de waarheid zagen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zijn gedachten begonnen af te dwalen. Iets wat hem snel gebeurde, het was vreemd dat hij zijn aandacht tot nu toe zo goed bij Brianne had kunnen houden. Terwijl hij vandaag slechts de helft van zijn normale dosis aan medicijnen had gekregen. Ze hadden hem net genoeg gegeven om te voorkomen dat hij zat te stuiteren in de auto. Eikels.
Een moment bleef het stil, Brianne leek in gedachten verzonken. Wat zou haar verhaal zijn? Waarom zou ze hier zitten? Wat had ze mee gemaakt? Was wat ze had aangeboren, zoals zijn ADHD? Of was het tot stand gekomen door haar jeugd, door een trauma? Zijn antisociale stoornis was het gevolg van zijn jeugd. De dood van Aida was het laatste setje geweest, het had hem over het randje geduwd. Althans, dat was het oordeel van de psychologen en psychiaters. Bemoeial's waren het, allemaal, stuk voor stuk. Ze wisten er niks van. Hij beet op zijn lip, de gedachten aan zijn zusje waren pijnlijk. Ze was zijn alles geweest, zijn wederhelft. Ze hadden nooit iemand anders gehad dan elkaar, ze hadden niemand kunnen vertrouwen behalve elkaar. Onbewust, balde hij zijn handen tot vuisten.
Brianne's stem trok hem uit zijn gedachten, hij richtte zijn ogen weer op de hare. "Dat is mooi." De scheve grijns was terug gekeerd op zijn gezicht, alsof die nooit verdwenen was. Een frons verscheen op Brianne's gezicht, ze was van mening dat je altijd tijd voor de liefde kon maken. Hij schudde zijn hoofd. Hoe kon je als je in de gevangenis zat op hun leeftijd nu een relatie met iemand in stand houden, die buiten vrij rond liep? Dat was nog moeilijker dan wanneer je bijna altijd op een leger basis zat om te trainen. Maar zeggen dat hij in de gevangenis had gezeten deed hij niet, dan zou ze hem direct aan zien voor één of andere gek. Een psychopaat, en dat was hij niet. Brianne hield haar hoofd een beetje schuin, net als hij. Het zag er lief uit, zijn glimlach verbreedde. Haar antwoord verbaasde hem. Waarom zouden jongens dat vragen? Zou ze daadwerkelijk een hoertje zijn geweest? Nee, dan zou ze anders hebben geantwoord. Toch? Hij wist niet direct hoe hij moest reageren. "Nee, zulke types kun je beter niet als vriendje nemen. Wat een eikels." Mompelde hij, hij meende het. Hij snapte niet waarom je zo iets zou zeggen, al helemaal tegen een meisje als Brianne. Het ontging haar niet dat ze een stap dichter bij hem had gezet, waardoor hun lengte verschil duidelijker werd. Al was het slechts tien centimeter, misschien net iets meer, of net iets minder. Met zijn 1.83 was Dante niet erg groot voor een jongen, hier in Amerika in elk geval niet. Voor een Italiaan was hij dan wel weer aan de lange kant, het zou wel iets met zijn Amerikaanse, Canadese of Europeaanse genen te hebben.

[Beetje late reactie, sorry (aa)]

Dante’s aanwezigheid deed haar goed, merkte ze op. Het deed haar gedachten tot rust komen, het deed haar voelen dat… dat ze wel degelijk belangrijk was en niet slechts een lustobject. Ze glimlachte even. Niet dat ze iets voor Dante voelde… nee. Tenminste, nu niet. Maar hij was de eerste bij wie ze zich zo voelde. Zo gewoon, zonder dat iemand haar al had beoordeeld voordat ze haar ook maar echt hadden ontmoet. Een blos deed haar wangen enigszins gloeien en gecombineerd met een glimlach gaf dit Brianne de ultieme liefheid-factor zoals haar moeder zei. Brianne zelf vond het onzin, ze was niet lief, schattig of wat dan ook. Maar kennelijk vonden mensen dat zo… rare mensen.
‘Een goed plan, of gewoon een normaal plan?’ vroeg ze Dante toen terwijl haar mondhoeken omkrulden en ze hem met een nieuwsgierige blik aankeek. De twinkeling in zijn ogen deed haar even hardop lachen waarna ze al snel weer ophield en hem onschuldig aankeek. ‘Sorry,’ mompelde ze toen lachend. ‘Dante,’ zei ze toen terwijl ze met haar wijsvinger plagend heen en weer ging voor zijn neus, ‘geduld is een schone zaak,’ zei ze toen grijnzend. ‘Maar ach, de tijd vliegt dus je hebt geluk,’ knipoogde ze hier als vervolg op terwijl ze haar gewicht op haar andere voet plaatse terwijl ze even naar de grond keek. ‘Nou… of het me goed staat is nog maar de vraag, al zou het wel leuk zijn… dan loop ik tenminste niet zo voor gek als ik het draag..’ zei ze toen waarna ze nadacht. ‘Nouja, voor ek lopen doe ik toch al, maar dan zie ik er tenminste nog een beetje uit terwijl ik voor gek loop,’ zei ze toen terwijl haar ogen diezelfde fonkeling kregen als die van Dante hadden.
Ze glimlachte even terwijl ze zacht haar hoofd schudde. Hoe zou Dante reageren als ze ineens voor zijn neus ineen zou krimpen, half huilend en jammerend dat hij haar niks moest aandoen? Dat was haar al vaak genoeg gebeurd, dat ze bij een jongen die haar, als een van de weinige, niet als lustobject zag, gewoon ineenkromp en een complete paniekaanval kreeg. Dat was altijd het ergste; het verklaren wáárom ze dat deed. Dat was gewoon.. verschrikkelijk. Het deed haar altijd meer pijn dan de vorige keer en sindsdien had ze besloten om gewoon nooit meer op zoek te gaan naar een jongen… of tenminste; dat ze nooit meer op zoek zou gaan naar iets dat meer werd dan een vluggertje, of een vurige one night-stand. Meer had ze ook niet meer gezocht. Het was gewoon allemaal weggevaagd door haar angst, paniek. Alles in haar leven wat ze toen ze klein was had gedroomd: huisje, boompje, beestje. Een lieve man, een huisje en een hond. Meer wilde ze niet. Maar angst had haar tegengehouden om dit waar te maken. Het had haar benadeeld. Maar nu… hierdoor had ze Dante ontmoet, haar eerste vriend hier in deze kliniek.
‘Dat is zeer zeker mooi,’ zei ze toen plagend tegen Dante terwijl ze haar hoofd wederom schuin hield en hem aankeek. ‘Dat dacht ik ook ja,’ zei ze toen zachter dan eerst op zijn antwoord waarom ze geen vriend had. ‘Nouja, een keertje is misschien wel leuk…’ fluisterde ze toen bijna waarna ze op haar lip beet. ‘En Dante, wat is jou échte reden dan?’ zei ze toen. ‘Want je maakt me niet wijs dat het geen tijd en zin is. Liefde overkomt je, of je er wel of geen zin in hebt. En tijd is iets aparts, dat krijg je als je verliefd bent.’ murmelde ze toen ietwat stamelend. Ze keek hem toen aan en zuchtte zacht. ‘Dante, vind jij dat ik slechts een lustobject ben?’ zei ze toen terwijl ze hem ernstig aankeek. Ondanks dat ze niet gelovig was, bad ze nu zo’n beetje dat hij nee zou zeggen. Dat hij haar zou omhelzen als ze in tranen uit zou barsten, want daar stond ze nu zo’n beetje van op het punt, en dat ze zich tegen zijn borst kon nestelen terwijl ze zacht bleef huilen.
Enigszins verward door die gedachten schudde ze haar hoofd. Hoe kon ze zo denken? Ze had niks met Dante, en ze zocht er verder niks achter. Dat kón hier niet eens… Toch? Dit was een kliniek, geen plek om nieuwe dates op te zoeken. En daarnaast, ze had de vaste relaties afgezworen… voor eens en voor altijd.

"Een goed plan." Antwoordde hij, met een scheve grijns. Een grijns die typisch was voor hem, jongensachtig. Zonder echte aanleiding begon Brianne te lachen, waarna ze zich verontschuldigde. Iets waar hij uit op kon maken, dat het om hem ging. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd, wuifde haar excuses op die manier weg. Omdat hij wist dat het niet als belediging bedoeld was, althans zo kwam het niet op hem over.
Met haar vinger ging ze voor zijn neus heen en weer, hij grinnikte. "Ja, dat is waar. Maar ik ben er niet zo goed in." Voegde hij, er onschuldig aan toe. "Laten we dat dan maar hopen." Plagend keek hij haar aan. Het voelde goed om zo met haar te praten, het onschuldige geflirt. Ze oordeelde niet over hem, zag hem niet als een gek. Een psychopaat. Misschien wel als ze wist waarom hij hier zat, als ze wist wat hij gedaan had. Zou ze bang voor hem zijn als hij het haar vertelde? Zou ze net als al die andere, niet begrijpen waarom hij het had gedaan? Het idee stond hem niet aan, hij wou niet dat ze zou denken dat hij gestoord was. Want dat was hij niet. Waarom haar mening er toe deed wist hij niet, meestal kon het hem weinig schelen wat andere dachten. Oké, dat was niet helemaal waar. Hij had er een hekel aan als mensen dachten dat hij gek in zijn hoofd was, maar meer deed het niet met hem. Haar opmerking deed hem grijnzen. "Ik denk dat je er goed uit gaat zien, al sta je waarschijnlijk wel een beetje voor gek." Hij gaf haar een speelse knipoog.
"Als iemand je nog een keer zo behandeld, moet je het me maar zeggen oké?" Zijn stem klonk serieuzer dan voorheen, in zijn ogen was een licht verontwaardigde blik ontstaan. Hij snapte niet dat er jongens waren die een meisje zo behandelde. Ja, natuurlijk hij had vaak zat one-night stands gehad. Maar dat maakte niet dat hij de meisjes met wie hij sliep slecht behandelde, zeker niet. Zo was hij niet. Eén keertje was misschien wel leuk? Hij vond het een vreemde benadering, aan de andere kant. Als je het gewoon zag als een one-night stand, ja dan kon het best leuk zijn. Een nachtje waaraan geen eisen waren gebonden, geen gevolgen. Je hoefde niet na te denken over wat er de volgende dag zou gebeuren, dat deed er niet toe. Wat de echte rede was dat hij nog geen vriendin had? Hij haalde zijn schouders op. "Dan is het mij nog niet overkomen, maar de afgelopen twee en half jaar heb ik ook bijna alleen maar mannen gezien en aangezien ik volkomen hetero ben was de kans ook niet zo groot dat ik iemand tegen kwam." Antwoordde hij uiteindelijk, nadat hij had besloten dat hij de vijf maanden die hij in de gevangenis had gezeten maar gewoon bij zijn opleiding op zou tellen.
Brianne keek hem plots ernstig aan, vroeg of hij haar zag als een lustobject. Hij schudde zijn hoofd. Keek haar een moment doordringend aan, legde zijn hand zacht op haar schouder. Niet wetend of ze dit nu juist verkeerd, of goed op zou vatten. "Nee, zeker niet." Antwoordde hij, met een zachte glimlach. Hoe zou ze het opvatten als hij zijn armen oom haar heen zou slaan? Hij besloot het niet te doen, niet direct in elk geval.

‘Wellicht een heel goed plan,’ zei ze toen grijnzend terwijl ze genoot van de scheve grijns die op Dante’s lippen speelde. Hij had lichtjes met zijn hoofd geschud en ze had dit maar als een ‘excuses aanvaard’ opgevat. Dat leek haar namelijk wel zo, anders stond hij nu boos voor haar in plaats van met die scheve grijns. Het gegrinnik dat voortkwam doordat ze was met haar vinger voor zijn neus had heen en weer staan zwaaien deed haar ook lachen, nog meer. Haar grijns werd zelfs breder toen hij onschuldig meldde dat hij niet zoveel geduld had. ‘Dan moet je dat oefenen, Dante.’ zei ze toen mysterieus terwijl ze haar linker wenkbrauw omhoog hief. ‘Of oefen je zulke dingen ook niet graag?’ zei ze toen terwijl ze haar hoofd weer ietsje schuin hield en hem nieuwsgierig aankeek. ‘By the way, natuurlijk vliegt de tijd als je het leuk hebt, en geloof me, het lijkt hier oersaai maar de tijd tikt best snel voorbij.’ zei ze toen glimlachend terwijl ze zijn ogen weer voor een paar seconden niet meer aankeek, maar haar blik op de grond vestigde omdat ze het onbeleefd vond om Dante de hele tijd aan te staren. Haar ogen keken weer op, helderblauw waren ze. Ze glimlachte naar Dante, vroeg zich af waar hij aan dacht maar besloot het maar niet te vragen. Haar blik richtte ze nu kort op de omgeving waar nik was te bespeuren behalve een hoop saaie boel als je iemand als Dante in je buurt had.
‘Ik zie er gewoon áltijd goed uit… toch niet,’ zei Brianne toen terwijl ze wederom hardop moest lachen door zijn knipoog. ‘casanova,’ zei ze toen net zo plagend terug maar de fonkeling in haar ogen liet zien dat het puur plagend bedoeld was. Toen hij haar serieus aankeek voelde ze hoe blosjes op haar wangen kwamen. Waarom wist ze niet, maar het gaf haar een warm gevoel dat Dante oprecht bezorgd was. ‘Ik denk niet dat iemand hier zo is,’ zei ze toen zacht fluisterend tegen Dante. ‘Ik denk eerder dat als ik ze met een vinger aanraak ze gaan schreeuwen om hun teddybeer en dat ík ze aanrand,’ zei ze toen terwijl ze hier een bedenkelijk gezicht bij trok, vooral omdat ze het beeld al voor zich kon zien. Ja, dat zou wat zijn als Brianne, die normaal altijd in paniek raakte, een vinger naar een jongen uitstak en deze helemaal tekeer zou gaan, schreeuwend. Ze grinnikte even bij het beeld waarna ze Dante weer aankeek en glimlachte. Haar blonde haren vielen over een schouder doordat ze haar hoofd schuin had gehouden, hierdoor kon je zien dat ze oorbellen had. Vandaag had ze zachte parelmoerkleurige knopjes in omdat haar oorbellen niet moesten opvallen, vond zij.
Op zijn antwoord wat zijn echte reden nou was kon ze met haar mond alleen maar een ‘o,’ produceren terwijl haar hersens waren aan het kraken waar je géén vrouwen zou tegenkomen en alleen maar mannen. Een aparte samenleving? Een gevangenis? Nee, Dante zou toch niet in een gevangenis hebben gezeten… en een aparte samenleving al helemaal niet… toch? Ze schudde de gedachten weg, wilde er niet aan denken. Ze voelde de warmte die van zijn hand afkwam toen hij deze op haar schouder had gelegd en kon slechts glimlachen, puur en oprecht. Ze moest glimlachen toen zijn antwoord kwam. Nee. Een traan vloeide over haar wang heen en deze veegde ze voorzichtig weg waarna de zachte glimlach van Dante haar opviel en ze zelf tussen de tranen die langzaam over haar wangen gleden moest glimlachen. ‘Daar ben ik blij om,’ murmelde ze toen waarna ze zich heel voorzichtig, met twijfeling, tegen Dante aan vleide en glimlachte. ‘Heel blij,’ zuchtte ze toen opgelucht terwijl ze glimlachte en de neiging om haar hoofd tegen Dante te leggen probeerde te onderdrukken

"Nee, ik oefen dat soort dingen niet graag nee. Maar ik heb weinig keus, of wel? In elk geval is het iets leuks waar ik naar uit kan kijken." Reageerde hij op haar woorden, nog altijd met een scheve grijns op zijn gezicht. Brianne hield haar hoofd een tikkeltje schuin, keek hem nieuwsgierig aan. Ze zag er lief uit zo. "Dat wil ik best geloven, dat doet ie nu namelijk ook." Het was waar, de tijd ging sneller dan hij had verwacht. De zon was al aan het zakken, kleurde de lucht oranje. Nog even en de eerste sterren zouden verschijnen, ze zouden samen met de maan de duisternis van de nacht verdrijven. Zou het hier s'nachts donker worden? Waarschijnlijk niet, niet als het onbewolkt was in elk geval. Tenslotte was hier veel minder lichtvervuiling dan in de stad, wat betekende dat je veel meer sterren zag. Dante schudde zijn hoofd, merkte dat zijn gedachten afdwaalde. Iets wat hem mateloos irriteerde, vooral omdat zijn gedachtegang nergens op sloeg.
"Jawel, ik denk het wel. Noem eens een moment dat je er niét goed uit ziet?" Nieuwsgierig keek hij haar aan, niet omdat hij verwachtte dat ze een antwoord zou geven waar hij het mee eens zou zijn. Maar gewoon omdat hij benieuwd was op wat voor momenten zij, vond dat ze er slecht uit zag. Hij schoot in de lach toen ze hem casanova noemde, een plagerij fonkeling stond in haar ogen. "Italiaan hea," Zij hij schouder ophalend, een vrolijke grijns stond op zijn gezicht.
"Je hebt waarschijnlijk gelijk, maar weet dat ik er ben als het wel gebeurd." Hij meende het, hij haatte het als mannen op die manier met een meisje om gingen. Dat hoorde niet. En als hij dat meisje mocht, moest je het al helemaal niet flikken. Zijn vader was daar het levend bewijs van. Nee, niet het levende bewijs. Het dode bewijs, gold dat ook als bewijs? Een zucht schoof over Dante’s lippen, hij richtte zijn ogen op die van Brianne. Zou ze bang voor hem zijn als hij vertelde wat hij had gedaan? Waarschijnlijk wel. Ze zou denken dat hij gek was, gestoord, een psychopaat. “Ik zou niet zo reageren, maar er zijn er vast wel een paar die dat wel doen.” Reageerde, hij met een grijns.
Ze was nu aan het bedenken waarom hij de afgelopen twee en het half jaar nauwelijks vrouwen tegen was gekomen. Geen twijfel mogelijk. De optie gevangenis was vast al door haar hoofd gegaan, zou ze het verworpen hebben? “Ik zat in het leger, of beter gezegd ik was in opleiding. Als we geluk hadden mochten we in het weekend weg, maar het kwam vaker voor dat we op de basis moesten blijven.” Legde hij uit, het was niet gelogen. Niet geheel in elk geval. Maar haar de waarheid vertellen was geen optie, dit was een leugentje om best wil.
Een glimlach stond op haar gezicht, oprecht, puur. Een traan rolde over haar wang, voor hij wat kon doen had ze hem weg gestreken. Maar het had geen zin, al snel volgde er meer tranen. Wat had hij gedaan? Kwam dit door hem? Had hij iets verkeerds gezegd? “Hé,” Mompelde hij zachtjes, bezorgd. Heel voorzichtig vleide Brianne zich tegen hem aan, haar woorden waren in contrast met zijn gedachten. Het was dus niet zijn schuld dat ze huilde? Zonder er echt bij stil te staan sloeg hij zijn armen om haar heen, drukte haar zacht tegen zich aan. Met zijn hand streek hij over haar rug. “Waarom huil je Brianne? Wat is er?” Was hij dom dat hij niet begreep waarom ze huilde? Zou een ‘normaal’ iemand het wel weten? Iemand zonder een antisociale stoornis?

‘Je hebt altijd keuzes,’ zei Brianne grijnzend terwijl haar gezicht, ondanks de laatste tranen die langs haar wangen sijpelden, weer straalde door die glimlach. Ze kon niet anders dan glimlachen leek het en haar paniekaanvallen en Abby waren ver op de achtergrond gekomen. ‘Zeker is dat iets leuks om naar uit te kijken,’ zei Brianne toen terwijl ze een speelse blik op Dante wierp. ‘Denk ik,’ zei ze toen terwijl haar blik weer vol pure onschuld werd, het ó zo onschuldige meisje Brianne had alles voor elkaar gekregen als ze maar onschuldig keek. Hoe handig was dat wel niet? Ze had misschien wel teveel voor elkaar gekregen, dat gaf ze toe. Ze kon mensen zo ver krijgen om álles voor haar te doen, en dan bedoelde ze álles. En dat had haar altijd plezier gedaan, maar nu ze erop terugkeek deed het haar rillen van afschuw. ‘Maar… we kunnen ook een vervroegde halloween doen, gewoon doen alsof je mentaal helemaal gek bent en ze vinden niks erg,’ zei ze toen lachend. Ze merkte pas nu op hoeveel tijd er al was verstreken en een blos verscheen op haar wangen. Had ze zo lang met hem gepraat? ‘Hmm… zien is geloven,’ zei ze toen lachend terwijl ze dit als bevestiging bedoelde voor zichzelf dat het al een stuk donkerder was geworden dan het slechts een paar minuten geleden leek, maar die minuten waren kennelijk uren. Al leken het voor haar gevoel minuten. Haar gedachten deden haar hele aandacht wegschieten van Dante.

‘Mam?’
‘Ja?’
‘Hoe lang nog?’
Hierna volgde een lange stilte. Het meisje, slechts zestien jaar jong zat te huilen terwijl haar ogen, blauw als de oceaan, leken over te lopen van tranen. Alsof de oceaan losbrak uit haar ogen. Haar moeder kon niet anders dan meehuilen, haar schouders schokten zacht terwijl een moeilijk gesnik uit haar mond kwam. ‘Ik weet het niet,’ werd slechts gemurmeld door de warme stem, zo’n stem die Brianne ook had. En het gebeurde. De bel luidde de laatste seconden in.
Een man, in de auto nog een. Haar handen werden omringd door boeien en ze voelde hoe haar moeder nog haar tranen van haar wangen veegde en haar een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Het spijt me,’ zei ze toen waarna ze zich huilend omdraaide.

Brianne voelde een rilling over haar lichaam lopen. Ze herinnerde zich die dag nu nog. Hij jaagde haar in haar dromen achterna, hoe ze zich zo paniekerig had gevoeld in die auto deed haar nog het meeste pijn van alles. Dat ze zich zo verlaten voelde, zo alleen en… verschrikkelijk.
Ze was in een hoek gekropen, had in haar eentje de ergste paniekaanval in haar leven moeten doorstaan en dat was een hel geweest. Toen ze Dante’s stem weer hoorde schoot haar aandacht weer naar hem toe, moest ze even nadenken over wat hij nou had gezegd. ‘Eh… als ik slaap zie ik er niet uit, zonder make-up, en uh… als ik uitga zie ik er slecht uit en als ik zwem en als ik net uit de douche kom ben ik een wasbeer met mn mascara,’ zei ze toen terwijl ze maar besloot niet meer aan de volgende opsomming te beginnen. De lach die van zijn kant kwam deed haar ook lachen. ‘Tja, Italianen zijn wel heel sexy,’ moest ze toegeven met een lach. ‘Maar ik vind onze Britten wel heel leuk met hun accent,’ zei ze toen terwijl ze haar engelse accent expres opzette met een plagende glimlach. ‘En daar,’ zei ze terwijl ze haar vinger tegen zijn borstkas aan drukte. ‘Kun je niks aan doen, dat kun je niet overtreffen,’ zei ze toen waarna ze haar hoofd weer schuin hield. ‘Of wél?’ zei ze toen uitdagend met een knipoog. ‘Dan zal ik jou roepen als ik gevaar loop, oke?’ zei ze toen met dezelfde oprechte glimlach die nu een tikkeltje speels was. De fonkeling was teruggekeerd in haar ogen en ze likte even langs haar lippen, die droog aanvoelden. ‘He jammer, ik had je graag zien gillen,’ knipoogde Brianne toen plagend naar Dante terwijl ze glimlachte. Ja, het zou vast een leuk gezicht zijn geweest… ‘Oh, okee,’ zei ze toen op zijn uitleg waarom hij amper vrouwen zag. ‘Dus jij bent eh… nooit eigenlijk van die basis weggegaan?’ zei ze toen terwijl ze Dante in de twijfel trok. ‘Lijkt me heeeeeel eerlijk gezegd erg sterk, Dante.’ gaf ze toen zacht blozend toe, niet wetend of hij wel degelijk de waarheid sprak maar ach…
En de blos die net was verdwenen verscheen wederom. Haar lichaam werd zacht tegen het zijne gedrukt. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Heerlijk. En dat kon ze niet liegen, ze kon niet zeggen dat ze het erg vond. Ze glimlachte zacht. ‘Gewoon,’ zei ze toen zacht glimlachend met een lichte schaamte. ‘Omdat ik blij ben… dat je nee zei,’ zei ze toen zachtjes terwijl ze meer genoot van die streling op haar rug dan ze werkelijk wilde toegeven.
'HELL YEAH YOU GO GIRL, nog even en dan kan 'ie weer weg... dan heb je je taak volbracht en zul je geen paniekaanval krijgen. Dan zal ik je één dag met rust laten.' Abby. Ze moest alles verpesten... Brianne zuchtte. Ze zou dit moment niet door Abby laten verpesten... nee. Ze duwde Abby ver weg in haar gedachten terwijl ze haar hoofd uiteindelijk na twijfelen tegen zijn borstkas legde en zijn hartslag hoorde, rustig. Het maakte haar rustig, raar genoeg.