The reason why.

‘Je hebt altijd keuzes,’ zei Brianne grijnzend terwijl haar gezicht, ondanks de laatste tranen die langs haar wangen sijpelden, weer straalde door die glimlach. Ze kon niet anders dan glimlachen leek het en haar paniekaanvallen en Abby waren ver op de achtergrond gekomen. ‘Zeker is dat iets leuks om naar uit te kijken,’ zei Brianne toen terwijl ze een speelse blik op Dante wierp. ‘Denk ik,’ zei ze toen terwijl haar blik weer vol pure onschuld werd, het ó zo onschuldige meisje Brianne had alles voor elkaar gekregen als ze maar onschuldig keek. Hoe handig was dat wel niet? Ze had misschien wel teveel voor elkaar gekregen, dat gaf ze toe. Ze kon mensen zo ver krijgen om álles voor haar te doen, en dan bedoelde ze álles. En dat had haar altijd plezier gedaan, maar nu ze erop terugkeek deed het haar rillen van afschuw. ‘Maar… we kunnen ook een vervroegde halloween doen, gewoon doen alsof je mentaal helemaal gek bent en ze vinden niks erg,’ zei ze toen lachend. Ze merkte pas nu op hoeveel tijd er al was verstreken en een blos verscheen op haar wangen. Had ze zo lang met hem gepraat? ‘Hmm… zien is geloven,’ zei ze toen lachend terwijl ze dit als bevestiging bedoelde voor zichzelf dat het al een stuk donkerder was geworden dan het slechts een paar minuten geleden leek, maar die minuten waren kennelijk uren. Al leken het voor haar gevoel minuten. Haar gedachten deden haar hele aandacht wegschieten van Dante.

‘Mam?’
‘Ja?’
‘Hoe lang nog?’
Hierna volgde een lange stilte. Het meisje, slechts zestien jaar jong zat te huilen terwijl haar ogen, blauw als de oceaan, leken over te lopen van tranen. Alsof de oceaan losbrak uit haar ogen. Haar moeder kon niet anders dan meehuilen, haar schouders schokten zacht terwijl een moeilijk gesnik uit haar mond kwam. ‘Ik weet het niet,’ werd slechts gemurmeld door de warme stem, zo’n stem die Brianne ook had. En het gebeurde. De bel luidde de laatste seconden in.
Een man, in de auto nog een. Haar handen werden omringd door boeien en ze voelde hoe haar moeder nog haar tranen van haar wangen veegde en haar een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Het spijt me,’ zei ze toen waarna ze zich huilend omdraaide.

Brianne voelde een rilling over haar lichaam lopen. Ze herinnerde zich die dag nu nog. Hij jaagde haar in haar dromen achterna, hoe ze zich zo paniekerig had gevoeld in die auto deed haar nog het meeste pijn van alles. Dat ze zich zo verlaten voelde, zo alleen en… verschrikkelijk.
Ze was in een hoek gekropen, had in haar eentje de ergste paniekaanval in haar leven moeten doorstaan en dat was een hel geweest. Toen ze Dante’s stem weer hoorde schoot haar aandacht weer naar hem toe, moest ze even nadenken over wat hij nou had gezegd. ‘Eh… als ik slaap zie ik er niet uit, zonder make-up, en uh… als ik uitga zie ik er slecht uit en als ik zwem en als ik net uit de douche kom ben ik een wasbeer met mn mascara,’ zei ze toen terwijl ze maar besloot niet meer aan de volgende opsomming te beginnen. De lach die van zijn kant kwam deed haar ook lachen. ‘Tja, Italianen zijn wel heel sexy,’ moest ze toegeven met een lach. ‘Maar ik vind onze Britten wel heel leuk met hun accent,’ zei ze toen terwijl ze haar engelse accent expres opzette met een plagende glimlach. ‘En daar,’ zei ze terwijl ze haar vinger tegen zijn borstkas aan drukte. ‘Kun je niks aan doen, dat kun je niet overtreffen,’ zei ze toen waarna ze haar hoofd weer schuin hield. ‘Of wél?’ zei ze toen uitdagend met een knipoog. ‘Dan zal ik jou roepen als ik gevaar loop, oke?’ zei ze toen met dezelfde oprechte glimlach die nu een tikkeltje speels was. De fonkeling was teruggekeerd in haar ogen en ze likte even langs haar lippen, die droog aanvoelden. ‘He jammer, ik had je graag zien gillen,’ knipoogde Brianne toen plagend naar Dante terwijl ze glimlachte. Ja, het zou vast een leuk gezicht zijn geweest… ‘Oh, okee,’ zei ze toen op zijn uitleg waarom hij amper vrouwen zag. ‘Dus jij bent eh… nooit eigenlijk van die basis weggegaan?’ zei ze toen terwijl ze Dante in de twijfel trok. ‘Lijkt me heeeeeel eerlijk gezegd erg sterk, Dante.’ gaf ze toen zacht blozend toe, niet wetend of hij wel degelijk de waarheid sprak maar ach…
En de blos die net was verdwenen verscheen wederom. Haar lichaam werd zacht tegen het zijne gedrukt. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Heerlijk. En dat kon ze niet liegen, ze kon niet zeggen dat ze het erg vond. Ze glimlachte zacht. ‘Gewoon,’ zei ze toen zacht glimlachend met een lichte schaamte. ‘Omdat ik blij ben… dat je nee zei,’ zei ze toen zachtjes terwijl ze meer genoot van die streling op haar rug dan ze werkelijk wilde toegeven.
'HELL YEAH YOU GO GIRL, nog even en dan kan 'ie weer weg... dan heb je je taak volbracht en zul je geen paniekaanval krijgen. Dan zal ik je één dag met rust laten.' Abby. Ze moest alles verpesten... Brianne zuchtte. Ze zou dit moment niet door Abby laten verpesten... nee. Ze duwde Abby ver weg in haar gedachten terwijl ze haar hoofd uiteindelijk na twijfelen tegen zijn borstkas legde en zijn hartslag hoorde, rustig. Het maakte haar rustig, raar genoeg.