Rose is just my second name.

Speels krulden haar lippen omhoog. Haar vingertoppen streken over de zachte rozenblaadjes. De zijdezachte stof kietelde haar huid en de zoete geur boorde zich een weg door haar reukorgaan. Tevreden ademde Brittany uit. Sinds tijden voelde ze zich weer ietwat rustig. Niet overstuur, niet boos, niet extreem vrolijk. Even dacht ze na, haar groene ogen bleven hangen op een zachtroze bloem. Het deed haar denken aan haar tweede naam: Rose, een naam die niet bij haar paste. Zij was niet mooi, nou ja.. Zé was knap, maar mooi van onschuld niet. Een diepe zucht verliet haar keel waarna ze haar ogen sloot. Ach, wat maakte het ook uit. Niet iedereen was perfect. Even fronste ze haar wenkbrauwen waarna ze weer diep inademde en haar ogen weer opende. De negatieve gedachten leken weer weg te stromen en maakte plaats voor het bijna gelukzalige gevoel van daarnet..
Kalm en geborgen. Ja, zo voelde ze zich. Brittany sloot haar hand om de bloeiende roos. Onbewust verstrakte haar greep. Haar groenige ogen waren nog steeds op de plant gericht en kregen bijna een hebberige gloed waarna het meisje de bloem losliet. Het steeltje was zo hard dichtgeknepen dat de bloem slapjes dubbel klapte. Brittany trok haar wenkbrauwen ietwat verwaand op en trok haar hand ruw terug. Een pluspunt voor haar; zij was niet breekbaar. Niet na wat ze allemaal had meegemaakt en doorstaan had. Dat deed haar iets kalmeren. Verbitterd deed het meisje een stap naar achteren. Rustig ademde ze in. Ze moest rustig blijven, anders zou ze weer naar binnen gebracht worden. Dat wilde ze niet, dus dan had ze maar één optie. Zich rustig gedragen om buiten te mogen blijven. Yeah, right. Voorzichtig deed Brittany nog een stap naar achter waarna ze om haar heen keek. Het gras knisperde onder haar schoenen.
Het felle zonlicht dat eerst werd tegen gehouden door de grote rozenstruik scheen nu volop in Brittany’s gezicht. Ze kneep haar ogen ietwat dicht. Haar mondhoeken schoten een stukje omhoog toen de warme zonnestralen haar huid verwarmden en ze sloot haar ogen. Impulsief liet ze zichzelf op de grond vallen in het lange gras waar ze bleef liggen. Ze probeerde alle gedachten, negatief en positief te verdringen en zich te richten op de warmte die ze toegediend kreeg..

Licht rilde ze, haar dunne vingers had ze om een haarborstel gekruld die ze recht voor zich uit hield. Dit ding was haar enige verdediging. De scherpe punten van de borstel waren haar enige bescherming, tegen de wezens om haar heen. De Daleks, de Cybermen, ze konden ieder moment komen. Als ze de Doctor nu maar had. Haar hart bonsde in haar keel, ze luisterde naar het geboem-boem boem-boem... Haar adem snel; in en uit, voorzichtig duwde ze met de borstel tegen het ijzeren hek aan, schuifelde de rozentuin binnen. Maar ze was niet alleen. Ze had vannacht alweer over ze gedroomd, over de TARDIS, de screwdriver, de spacewhale. Zo vaak had ze te horen gekregen dat het allemaal maar een droom was. Maar iedere nacht weer, iedere nacht kwamen die dromen. Ze kon haar dromen niet langer van de werkelijkheid onderscheiden. Misschien had ze liever voor eeuwig in die droom geleefd, dan kon ze alle avonturen beleven die ze maar wou. Dan hoefde ze niet bang te zijn om in paniek te raken, zoals nu. Ze wou niet weer een aanval krijgen. Die aanvallen waren verschrikkelijk, dan was ze zichzelf niet meer. En iedere dag gebeurde het weer, dag in dag uit, het wou maar niet stoppen. Haar adem werd nog sneller, haar ogen werden vochtig. Ze probeerde zichzelf te beheersen, staarde met grote ogen naar de prachtig gekleurde rozen. Denk aan rozen, die zijn niet gevaarlijk. Rozen zijn onschuldig. Maar wat als de Silence hier was, dan zou ze zich dat niet herinneren. Ze konden overal zijn, zonder dat ze het door had. Ze checkte haar pols. Er stonden geen strepen. Ze sloot haar ogen voor een kort moment, en kalmeerde iets. Duizenden fantasieën, beelden, schoten door haar hoofd. Maar het was geen fantasie; het was echt. Toen ze haar ogen opende stond er plotseling een meisje, met blond haar en bruine ogen. Er ging een schok door haar heen, ze deinsde naar achteren. "Wie ben jij? Ik ben... Gewapend!" gilde ze en stak de borstel weer voor haar uit. Haar pupillen werden groter, adrenaline gierde door haar aderen, terwijl er eigenlijk niets aan de hand was. Ze wenste dat het stopte, dat alle waanzin uit haar leven verdween, maar ze moest opletten, want de wereld kon ieder moment toeslaan. De wereld, en daarbuiten...

[Haha sorry voor de vage post :') Als je haar wat meer wil begrijpen, moet je even googelen op Doctor Who ]

Vaag had Brittany het idee dat ze beslopen werd, maar de warme zonnestralen die haar huid verwarmden waren veel interessanter. Nou ja, fijner in ieder geval. Het deed haar denken aan thuis, Las Vegas. Elke dag was een feest geweest; lichten, muziek, alles was daar geweldig. Totdat.. Totdat.. Haar onderlip trilde kort terwijl ze de innerlijke strijd aanging met zichzelf door zich te verzetten tegen haar opwellende, hatelijke tranen. Ze vocht tegen de gebeurtenis die naar boven kwam drijven. Het was te kort geleden, als de dag van gisteren. Snel verwierp ze die akelige herinnering voordat de pijn, angst en woede haar tevredenheid volledig weg hadden kunnen nemen.
Brittany hapte plots naar adem. Haar ogen waren wijd opgesperd en ze spande haar spieren aan toen een luide stem door de stilte heen sneed. ‘’Wie ben jij? Ik ben... Gewapend!’’ Brittany sprong overeind. Haar spieren voelde stijf aan en onbewust kromde ze haar rug iets. Ze voelde zich bedreigd en even leek een dierlijk instinct haar bewust zijn over te nemen waarna de blik in haar ogen verzachtte. Nee, zij zou geen gevecht uitlokken. Zij zou zich rustig gedragen, wat het meisje tegenover haar ook deed. Ach, zelfverdediging was niet iets slechts. Brittany’s mondhoeken leken een tikje omhoog te schieten. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar, haar handen had ze tot twee vuisten gebald, maar ze bleef staan. Haar ogen waren gericht op het voorwerp dat naar haar gericht was. Een.. Was dat een haarborstel? Wantrouwend deed Brittany een stap naar achter. Ze was niet bang, eerder verbijsterd en met stomheid geslagen. Of verwachtte ze dat er een mes of pistool tevoorschijn kwam? Ze sloot haar ogen kort om ze weer te openen. Ze fronste haar wenkbrauwen iets, haar ogen waar nog steeds op de haarborstel gericht. ‘’Ik heb niks gedaan,’’ wist ze er fluisterend uit te brengen. Ze richtte haar blik op het meisje. Haar rode haar glinsterde in het zonlicht. ‘’En ik ga je ook niks doen!’’ siste Brittany verontwaardigd. Ze rechtte haar rug ietwat, maar dacht er geen seconde over na haar vuisten iets te verslappen. Ze vertrouwde dit roodharige meisje niet. Iets in haar ogen vertelde Brittany dat ze onvoorspelbaar was. Net als ieder ander die hier opgesloten zat. Een schamper lachje wist Brittany te laten klinken. ‘’Wil je weten wie ik ben?’’ Haar stem had een geamuseerde ondertoon, maar ze probeerde zich rustig te houden. ‘’Want ik denk niet dat je daar veel aan zult hebben.’’ Brittany’s lippen krulden zich ietwat tevreden omhoog waarbij haar tanden ontbloot werden. Als dat meisje dacht dat ze net zo zacht en onschuldig was als de rozen om hen heen, dan had ze het mis. ‘’Ga jij me vertellen wie jij bent?’’ Dan had ze het ó zo vreselijk mis..