Fallen Down

Nina haalde diep adem, en liep door de deuren heen. Onmiddelijk draaide iedereen zich naar haar om, en staarde haar aan met de blik van, 'Wie is dat?'. Ze slikte even, en liep verder. Waarom staarden ze haar zo aan? En kwam toch wel vaker een nieuwe iemand binnen? Of was dit allemaal vriendjes-politiek? Zoals op haar vroegere school, daar was ook altijd.. Ze kreeg plots een brok in haar keel, en tranen in haar ogen. Haar school. Vroeger. Ze was meegenomen naar die domme gesticht voor gestoorden, omdat ze blijkbaar zeer zwaat 'anorexia nervosa' zou hebben. DAT HAD ZE NIET! Waarom luisterde nooit iemand naar haar? Het was zo freaking ambetant om altijd het gevoel te hebben dat je tegen muren aan het praten, zonder dat iemand luisterde. Ja, ze probeerden ze te helpen, maar er viel gewoon niets te helpen! Ze was nog steeds te dik. Ze schoof met haar bord aan naar de etenswaren. 'Pardon mevrouw?' Vroeg ze beleefd, 'Weet u toevallig hoeveel calo..' Ze stopte haar zin omdat het kijken van de vrouw, 'Nee meisje, het is hier allemaal al zorgvuldig uitgezocht. Je mag nemen wat je wilt.' Nina slikte opnieuw, 'Ehm, ik heb toch niet zo'n honger. Ik denk dat ik straks wel iets eet.' Een nerveus glimlachje maakte het helemaal af. Ze voelde de blikken branden, en gritste toen maar een koekje mee. Er kon toch niet zoveel inzitten, en ze begon wat duizelig te worden. Snel liep ze door, met haar ultimated skinny jeans, en kort zomerbloesje moest ze er raar uit gezien hebben. Overal lagen jassen en mutsen verspreid. Ze had er geen, die had ze niet meegenomen. Die had ze wel nodig. Nina had het altijd extreem koud. Zonder op het gegrinnik om haar heen te letten liep ze terug naar haar kamer om snel een sjaal te halen. Hij was veel te lang en te groot, waardoor ze hem een altijd keer moest omslaan. Gelijk warmer liep ze terug. Dit keer lette niemand meer op haar, behalve de kantinedame. Ze vond haar eng. Ze had precies een moord begaan door niets te eten, maar misschien zagen ze hun wel zo. Nina knabbelde zachtjes op haar koekje in haar hoekje. Er zaten vooral leeftijdsgenoten bij, en een enkele keer ook een oudere adolecent. Wat zouden zij hebben meegemaakt dat ze hier zaten? Plots voelde ze zich heel alleen, haar ouders hadden haar dit aangedaan, maar ze waren er altijd om mee te praten, en ze kende hun. Nina was geen sociaal mens, en nu werd ze gedwongen. Ze zuchtte, kon het nog erger? Ze stond langzaam op en keek om haar heen. In een hoekje zaten wat mensen te schaken, of was het dammen? Nee, was er geen ander groepje? Misschien daar? Ze liep langzaam naar een tafel, met haar modellenpas, zoals haar moeder het spottend noemde. Kon zij er aandoen? Maar ja. 'Eehm..' Geen reactie. Fijn. 'Hallo? Mag ik hier misschien zitten? Ik ben nieuw zie je en ehm..' Ze zuchtte, en om op haar eerdere vraag te antwoorden, ja het kon erger blijkbaar. Ze bleef daar staan te draaien op haar hakken, twijfelend of ze nu zeer hard moest gaan huilen of vloeken en alles kort en klein slaan. Ze koos maar voor een tussenweg, door te gaan zitten, al trilde haar onderlip verdacht veel. Wat moest ze nu doen? Ze kon niet eens een normaal gesprek beginnen. Hoe was dit ooit gebeurd?

Eerste echte post
~Iedereen<3~
xD

Illuna slenterde rustig de eetzaal binnnen, niemand lette echt op haar en het kon haar ook geen moer schelen. Haar zwarte gympen piepten zacht op de zoals altijd smetteloze vloer van dit over propere gesticht. Illuna wist dat ze hier vrijwel nooit meer zou uitgeraken, en als ze dat deed had ze toch geen plek om naartoe te gaan. Zacht grinnekte ze, wat maakte het ook iets uit , haar leven was een rotzooi die nooit meer opgeruimd zou kunnen worden. Met een zucht sloot ze zich aan in de lange rij mensen om iets te eten te krijgen, maar toen het langer en langer bleek te duren ging ze terug uit de rij , ze had hier geen tijd voor dan at ze wel niets. Niet veel later had ze een plek gevonden en liet zich neerploffen op een van de stoelen. Na een paar seconden begon de verveling al en met een sierlijke zwaai pakte ze haar Ipod uit haar broekzak en niet veel later kwam de muziek zacht haar oren binengevlogen, zacht ja haar muziek was niet zacht want haar volume stond zoals altijd op het luidste. Muziek was gewoon haar manier om zich af te sluiten van de verdomd stomme wereld waar ze in moest leven , soms wou ze gewoon een eind maken aan haar bestaan, maar dan zou er geen lol meer aanzijn. Vanuit haar ooghoek zag ze een beweging dichterbij komen, en niet veel later kwam er een een mager meisje op een sierlijke modellenpas op haar afgestapt . Illuna zag haar lippen bewegen maar verstond haar niet door de luide muziek. Toen het meisje zich naast Illuna neerzette besloot ze dan toch maar om één oortje uit haar oor te halen zodat ze het meisje kon vertaan. Het bruinharige meisje zag er een beetje onstabiel uit, die trillende onderlip maakte het al helemaal af. "Gaat het een beetje" vroeg Illuna zacht met een ondertoon van medenleven. ze kon zich wel plaatsen in de situatie van de nieuwe

In een hoekje zaten wat mensen te schaken, of was het dammen? Nee, was er geen ander groepje? Misschien daar? Ze liep langzaam naar een tafel, met haar modellenpas, zoals haar moeder het spottend noemde. Kon zij er aandoen? Maar ja. 'Eehm..' Geen reactie. Fijn. 'Hallo? Mag ik hier misschien zitten? Ik ben nieuw zie je en ehm..' Ze zuchtte, en om op haar eerdere vraag te antwoorden, ja het kon erger blijkbaar. Ze bleef daar staan te draaien op haar hakken, twijfelend of ze nu zeer hard moest gaan huilen of vloeken en alles kort en klein slaan. Ze koos maar voor een tussenweg, door te gaan zitten, al trilde haar onderlip verdacht veel. Wat moest ze nu doen? Ze kon niet eens een normaal gesprek beginnen. Hoe was dit ooit gebeurd? Ze keek omhoog naar het andere meisje, ze had spierwit haar. Maar dat was niet het ergste toch? Waarom zou ze hier eigenlijk zitten? Zou ze iets hebben gedaan? Plots werd Nina bang, wat wist ze eigenlijk over deze mensen? Wie waren ze? Wat hadden ze gedaan dat ze hier zaten? Toch geen..? NEE! Dan zouden ze haar hier nooit laten rondlopen toch? Bang keek ze weg. De ander was muziek aan het luisteren, en uit haar ooghoek volgde ze de beweging toen ze een oortje uit deed. Nieuwsgierig keek ze naar de Ipod, welk model was het? Nina keek altijd naar alle dingen, dat vertelde veel over de personen. Ze besefte plots dat ze heel hard aan het knijpen was op het verfromelde koekjespapier. Schuldig liep ze het los, en legde het op de tafel. Ze was niet zichzelf vandaag, maar was ze dat de laatste tijd wel geweest? Misschien kon ze hier allemaal opnieuw beginnen. "Gaat het een beetje?" Nina keek op. Het andere meisje had tegen haar gesproken, ze hoorde haar dus toch. Gaat het een beetje? Zag ze er dan zo erg uit? Ze twijfelde even, maar zij was begonnen met dit gesprek. 'Mweh.' Niet veel meer als dat, maar wat moest ze dan zeggen? Hallo, ik ben gestoord, anders zat ik hier niet! 'Ik ben Nina' Zei ze toen maar. Ze kon zich het beste meteen voorstellen, dan kende iedereen de nieuwste freak hier al. Hier maag kreunde nog eens, waardoor ze een rode blos opliep, en ze porde hem terug. Hou je mond! Soms zei ze het luidop, waardoor mensen haar soms vreemd aankeken. Dat was dan altijd een beetje genant.

Illuna keek nog steeds naar het schokkende meisje dat peinzend nadacht en haar antwoord blijkbaar zwaar overwoog, 'Mweh.' was dan ook het enige wat ze na een tijd had uitgebracht. Even bleef Illuna gefronst naar haar kijken, misschien ging het echt wel niet zo goed met haar.
'Ik ben Nina' zei ze uiteindelijk maar, Illuna was al verbaasd dat ze er nog iets uitkreeg. "Nou hallo ik ben Illuna" zie ze droog en gooide haar benen met een zwaai op de tafel,"Jij bent hier nieuw niet ?" vroeg ze daarna. Eigenlijk had Illuna niet zo'n recht van spreken omdat ze hier zlf nog niet langer dan een week vastzat , nou ze had hier al genoeg meegemaakt dat ze nu al weg wou. Al maakte het haar niet veel uit hoe lang ze hier nog zou moeten zitten, hierbuiten had ze niemand meer. Haar ouders zagen haar niet langer als een deel van de familie na wat ze had gedaan, Illuna bestond niet meer voor hen. Ook vrienden had ze niet echt gehad, Illuna had het altijd moeilijk gehad om sociale banden te sluiten met anderen. Misschien was het dan toch maar eens tijd om een paar vrienden te maken~

"Nou hallo ik ben Illuna" zie ze droog en gooide haar benen met een zwaai op de tafel,"Jij bent hier nieuw niet ?" vroeg ze daarna. Nina keek naar haar laarzen, Iluna had haar benen op de tafel gelegd, iets wat je nooit zou doen als je een beetje beleefdheid had. Toch leek het meisje haar niet onaardig, ze had haar naam gezegt, en had gevraagt hoe het ging. Misschien was dat gewoon haar manier om af te reageren. Op andere mensen bijten, hen schokeren. Ze zou het nog wel zien, ze zat hier nog een tijdje, dus ze kon beter op haar hoede blijven. Vroeg of laat was het toch allemaal bekend. Waarom je hier zat. Zulke dingen konden nooit lang geheim blijven, er was altijd wel iemand die praatte, of last had van loslippigheid. Maar toch. Nina knikte even lichtjes in zichzelf, tot ze beselfte dat de ander waarschijnlijk op een echt antwoord wachtte. 'Ja, ik ben nieuw hier.' Zo, dat was toch niet moeilijk geweest? Nina plaatste haar handen, om iets te doen te hebben, op de tafel. Wat moest ze nog zeggen? 'Ben je hier al lang?' Vroeg ze dan maar. 'Nawh, ja, sorry. Ik ben hier gewoon nieuw, en ik ken nog niemand, behalve jij nu." De woorden kwamen er rap uit, alsof ze het allemaal eruit moest krijgen. 'Is het hier echt zo erg als de mensen fluisteren?' TOt nu toe had ze nog niets mee gemaakt. Ze hadden haar hier afgezet, en haar een kamer toe gewezen. En ze was toen maar wat gaan rondlopen, niets speciaals.

-Flut, sowry-