Tell them who teh F i is

Een zucht gleed over haar lippen, terwijl ze met het plateau in haar handen stond, in de rij, voor het eten. Als het aan haar lag dan zou ze dit niet doen, maar ze werd weer eens gedwongen, waarom kon ze niet gewoon een maaltijd overslaan, ze moest afvallen, dat zei haar vader, en de stem ook. Ja, de stem, zij deed wat de stem zei, natuurlijk niet met alles, maar als het om sporten, eten, en tegenwerken ging, dan wel. Dan was de stem, die zich Melanie haar beste vriendin noemde, de baas. De stem was als een tweede ik voor Melanie, Melanie2 kon z het noemen. Maar ze noemde de stem gewoon Melanie, de stem zei dat Melanie en zij één waren, dat zonder de stem Melanie niet kon bestaan, en zonder Melanie de stem niet kon bestaan. Of ja, geen nut had, Melanie kon wel zonder de stem bestaan, en andersom, maar het had geen nut, zie de stem. Melanie zette een stap verder, en zag hoe ze bijna aan de beurt was, pff, ze werd al misselijk als ze het eten maar zag. Je bent ook zo dom, je had gewoon meer moeten tegenstribbelen, dan kwam je misschien wel in de isoleercel, maar moest je tenminste niet eten. Sprak de stem met een sissende klank. Melanie zei maar niks terug en nam gewoon aan dat de stem gelijk had, dat had die toch altijd, toch? Na een paar stappen keek ze de vrouw aan, die achter het eetding stond, en haar een glimlach schonk. Ik zou maar door die aardige glimlach heen kijken, ze wil ej gewoon vetmesten, ze wil je niet helpen, je bent dik, geloof niemand anders dan mij. Melanie zei ja in gedachten, ze zou doen wat de stem zei, want de stem had altijd gelijk, en de stem wou haar helpen. Melanie zag hoe de vrouw een grootte lepel aardappelpuree opschepte, en schoof door, om vervolgens boontjes in een sausje opgeschept te krijgen, en nadat ze nog verder stapte een goed stuk vlees te krijgen. Met afkeur keek Melanie naar haar bord, ach ja, ze zou er toch maar wat in prikken, en het verspreiden op haar bord, zodat het minder leek. En dan zou ze één hapje nemen, als de bewakers keken, en het weggooien, of wat in haar trui smokkelen, rustig, in haar mouw van haar trui verstoppen, zonder dat iemand het zag. Daar was ze nu best al goed in geworden. Haar blik gleed over de tafels, die allemaal al volzet leken te zijn. Eerst even wat drinken halen dan, water deed het altijd goed, door water te drinken kon je meer afvallen, dat had ze op veel sites gelezen, dus het moest wel waar zijn. Ze stond ergens in ene hoek, waar de camera’s geen zicht hadden, en de bewakers haar niet konden zien. Heel weinig mensen konden haar zien, en degene die haar konden zien, die waren toch enorm druk bezig. Dus, ze nam haar kans, wat de stem ook al van haar verwacht, en schuifelde een deel van haar eten in de vuilbak die er stond. Niet alles, en ook niet te veel, want anders zou het opvallen, ze liet sowieso altijd een deel staan, en als ze dan alles weggooide, dan wisten ze dat er iets aan de hand was. Haar blik gleed nog eens over de tafels, waarvan er eentje vrij was gekomen, en er zat dus niemand daar. Ze liep richting de tafel, en ging zitten. Ze prikte met haar vork in haar boontjes, en toen er een bewaker keek, stopte ze er eentje in haar mond. Ze had anorexia, maar besefte het niet, gelukkig had ze het nog niet zo fel, en had ze dus niet de neiging om alles uit te kotsen wat ze ook maar opat. Vervolgens legde ze haar vork weer neer, en pakte ze haar mes erbij, waarna ze besefte dat ze haar vork ook nodig had, die pakte ze er dus weer bij, en ze sneed haar stuk vlees in stukjes. Waarna ze vanuit haar ooghoeken zag dat iemand kwam zitten. Haar blik gleed naar de persoon die kwam zitten, en ze vroeg zich af wie het was.

Firiro had zijn handen verder in zijn mouwen verstopt dan eigenlijk noodzakelijk was. Door de zwarte handschoenen waren zijn handen al verborgen. Alleen op zijn rechterduim kon je als je goed keek een stukje van de brandwond zien. Maar de enige die dat opmerkte en er last van had was hij. Mensen kwamen niet dichtbij genoeg om dat op te merken.
Hij keek niet naar het eten dat op zijn bord werd gelegd. Dadelijk zou hij wel kijken wat het was en of hij honger had en iets zou eten. Hij had geen anorexia en het kon hem werkelijk niets schelen of hij dik of graatmager was. Honger of zin om iets te eten had gewoon bijna nooit en bovendien waren er in de eetzaal vaak mensen wat voor hem een reden was er niet te komen. In plaats van te kijken wat er vandaag op het menu stond gleed zijn blik over de tafels. Alles zat vol en aan de meeste tafels zaten nog meerdere mensen ook. Dadelijk zou hij nog gedwongen zijn zijn eten leunend tegen de muur op te eten. Maar zijn ogen bleven hangen bij het tafeltje van een meisje dat ook niet erg op gezelschap zat te wachten. Ze zou het waarschijnlijk vervelend vinden dat hij bij haar kwam zitten maar hij dacht niet dat ze tegen hem zou beginnen te praten. Nog steeds zonder een blik op zijn eten te werpen liep hij naar het tafeltje toe. Zonder het meisje aan te kijken, ze zou zijn ogen toch niet zien met die capuchon op, ging hij zitten. Onverschillig, alsof hij haar niet opmerkte, begon hij in zijn eten te prikken. Hij stopte een hap aardappelpuree in zijn mond zonder echt iets te proeven. Mechanisch kauwde hij en slikte hij de hap door. Hij voelde geen honger of een vol gevoel en hij kon het zich ook niet herinneren dat pas nog gevoeld te hebben. Het leek wel alsof hij zichzelf niet alleen zelfbeheersing had aangeleerd maar ook gevoelloosheid. Niet dat hij het erg vond, in tegendeel. Wat moest hij met gevoelens? Als hij ze niet had liep hij ook niet her risico dat ze te zien waren.

Haar blik richtte zich op de persoon die ging zitten, het was een jongen, en eigenlijk zag ze dat alleen aan zijn bouw, want zijn gezicht was niet te zien door de capuchon, die hij ver over zijn hoofd had getrokken, waarschijnlijk om zijn gezicht te verbergen. Ze keek naar haar bord, proberend het slechte gevoel weg te houden. Maar ze voelde hoe haar hart sneller ging kloppen, en haar brein paniekerige gedachten produceerde. Ze slikte eens, maar ze hoopte dat de jongen het niet zou op'erken, want het kon net zo goed het slikken zijn van het eten wat door haar slokdarm ging. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat een bewaker haar in het oog hield, en keek wat ze ging doen. Waarom die dat deed, ze had laatst een praatsessie gehad, en ze hadden haar gezegd dat ze contact moest maken met jongens, omdat het haar van haar angst af zou kunnen helpen als ze vertrouwder werd met jongens. Maar ze wisten niet wat voor afschuwelijks ze zag in elke jongen, het mannelojke geslacht, deed haar altijd denken aan haar vader, en haar vader, die wou ze nooit meer zien. Dus ze wou ook dat het nog lang duurde voor hij op bezoek zou komen, maar ze wist dat als hij op bezoek kon komen, hij die kans zou grijpen, hij, hij was gewoon, tja, eng, slecht, en gemeen in haar ogen. Ze zag dat de man haar nog steeds in de gaten hield, en keek op. haar hart bonkte nu nog sneler, en ze voelde het in haar keel. Maar het was niet echt te merken vanbuiten, alleen als je echt op tekens ging letten, dan natuurlijk wel, maar als je er niet op lete, dan zou je het niet zien. Een benauwd gevoel bekroop haar en ze veegde haar haren uit haar gezicht, met haar hand, een simpele beweging, maar het was nu gewoon een tik uit nerveusheid. Of schrik, dat kon ook, nouja, ze voelde zich in ieder geval niet op haar gemak, maar ze wist dat het moest, want ze zouden blojven zeuren, en misschien, zou het toch wel een beetje helpen.

Ze zorgde ervoor dat haar stem geen enkele hapering zou hebben of nik. 'Hoi.' zei ze, haar stem had geen enkele hapering, en klonk zoals die normaal klonk, als ze met een ander meisje sprak of zo.  Het leek zonder moete te gaan, maar zo ging het niet, het koste haar best veel moeite om haar stem zo beheerst te houden, en geen paniekerige toon te hebben. 'Ik ben Melanie.' zei ze toen, om te merken dat de bewaker de andere kant op keek. Ze keek weer naar haar bord, en met haar vork ging ze een beetje door haar eten, om haar vork vervolgens neer te leggen. Ze pakte haar flesje water, en draaide de dop eraf, om een slokje te nemen, zodat ze way afkoelde, dit leek helemaal niet eng te zijn, maar voor haar was het een groot obstakel. Ze draaide het dopje terug op het flesje en zette het terug, om haar blik weerr op haar eten te richten, nee, ze ging dit niet eten. En nu had ze ook eens mooi een gesprek aangeknoopt, irts wat ze dus niet wou, maar ze moest wel.

Firiro nam nog een hap en besloot dat hij geen zin had om te eten. En als hij ergens geen zin in had deed hij het meestal niet. Er waren ook bijna geen dingen die hij moest doen. Er was hier bijna niemand die op hem lette, meer dan in het weeshuis maar dan nog. Zelfs de bewakers en camera's deerden hem niet. Die letten niet zoveel op hem, er waren mensen hier waar beter op moest worden gelet dan op hem. Op het eerste gezicht leek het dan ook niet alsof er iets mis met hem was. Hij schopte geen hele scene als iemand in de gang per ongeluk tegen hem aan botste wat tot gevolg had dat je naar de isoleercel werd gesleept en hij had ook niet de neiging mensen te gaan vermoorden bij het ruiken van bloed en hij had gewoon door dat ze hier in een gekkenhuis zaten. Nee, hij leek gewoon normaal zolang je hem zijn capuchon op liet houden en elk vorm van vuur uit zijn buurt hield.
Even, heel even, draaide hij zijn hoofd in de richting van het meisje. Dat kwam grotendeels door de verbazing. Hij had echt niet gedacht dat het meisje hem zou aanspreken. Bijna meteen corrigeerde hij zichzelf weer en staarde hij naar het nog bijna helemaal volle bord voor hem. "Firiro," was zijn korte, botte antwoord. Hij snapte dat het soms leek alsof hij zich te goed voelde om met iemand te praten. Maar juist het tegendeel was het geval. Dit was zijn manier om anderen zo ver te krijgen dat ze hem voor hun eigen bestwil met rust lieten. Hij verdiende het niet vriendelijkheid van anderen te krijgen en hiermee maakte hij hen dat duidelijk. Dat ze hierdoor misschien dachten dat hij een arrogante klootzak was, was een spijtig bijeffect. Maar hij had gemerkt dat als hij mensen vertelde dat hij het niet waard was vrienden te hebben ze juist aardig tegen hem gingen doen. Alsof ze hem zo zijn ongelijk konden bewijzen. Dus aangezien hij het uitleggen had opgegeven probeerde hij het op deze manier die tot nu toe prima werkte. Er was niemand die graag bij een afstandelijke, botte jongen was. Als zelfs dat niet werkte had hij nog een noodplan dat hij eigenlijk liever niet gebruikte. Niemand voelde zich op zijn gemak naast een mismaakt iemand. De gebruikelijke reactie was dat ze eerst schrokken, daarna medelijden toonden en gemaakt aardig deden om hem daarna te ontlopen. Als hij zichzelf niet nog meer ging haten elke keer als hij die walging op iemands gezicht zag zou het de perfecte manier zijn. Het was dan in ieder geval een persoon minder die hij moest ontlopen.

Haar blik was kort op de jongen gericht, ze zag er niks goed in, dat betekende niet dat de jongen niks goeds kon betekenen, maar ze zag het in iedere jongen, het slechte wat haar vader was geweest. Een rilling ging door haar lichaam, en het slechte gevoel dat haar gedachtes overnam, bleef aanhouden. Ze knikte even toen de jongen zijn naam zei, de manier waarop hij het zei, deed haar deels goed, het betekende dat hij geen zin had in ene verder gesprek, en ze dus gerust weg kon gaan. Ze bleef wel nog zitten, altijd nog even blijven zitten, ook zodat de mensen dachten dat ze gegeten had. Even slikte ze, en ze ging nog wat door haar eten met haar vork, om vervolgens te zien hoe een bewaker nog eens keek, net op dat moment stopte ze ene stukje vlees in haar mond. Genoeg energie, maar het was kip, en dus zat er niet te veel calorieën in, straks even goed sporten, even wat extra, en het was goed. En zo, kreeg ze tenminste nog wat extra energie, en zou ze niet door haar benen zakken. Want als ze flauwviel, dan was de kans groot dat ze sondevoeding zou krijgen, dan was het veel moeilijker om af te vallen.

Ze stopte nog een boontje in haar mond, en haar puree verspreidde ze nog meer over het bord, zodat het erop leek alsof ze ervan had gegeten. Daarna nam ze nog wat slokjes water. Waarna haar blik weer naar de jongen ging, en nog steeds was ze er niet gerust op, ze liet haar handen op de tafel rusten, aangezien het anders op zou vallen dat ze lichtjes trilde. Haar hand ging in ene snelle beweging door haar haar, alweer diezelfde zenuwtik, ze was nogal bang nu, iets waar ze niks aan kon doen, het gebeurde gewoon. Ze zag alleen maar slechte dingen in jongens, en kon helemaal panisch worden als er een jongen of man te dicht in haar buurt was, of als bijvoorbeeld een bewaker haar oppakte om haar weg te brengen, als ze niet wou luisteren. Kom op, blijf nog even zitten, anders geloven ze niet dat je gegeten hebt, en ze moeten denken dat je wel gegeten hebt. Maar ze wou nu helemaal niet blijven. Ben je nu zo dom? Luister gewoon naar me! Weerklonk de stem weer in haar hoofd, waardoor ze nog even bleef zitten, wachten op de goedkeuring van de stem om op te staan en weg te staan.

Na een tijdje te blijven zitten, wist ze dat ze kon gaan, en ze stond op, waarbij haar stoel achteruit schoof. Ze pakte haar dienblad op en liep weg, zo normaal mogelijk, zodat het niet leek alsof ze bang was, maar ze wou eigenlijk zo snel mogelijk weg, ze had een van haar slechtere dagen. Ze werd al helemaal bang als ze te dicht bij een jongen in de buurt was, ze slikte even, en voelde dat haar handen lichtjes trilden.

*Flut sorry*

Firiro speelde wat met de vork in zijn hand en liet hem als een stokje tussen zijn vingers draaien waardoor hij kletterend op het bord viel. Een paar seconde staarde hij weer naar het bord. Oke, misschien was hij wel een beetje gek. Maar je moest toch iets, er was geen gymzaal waar hij met jiujitsu kon oefenen. Eerst hadden zijn dagen er zo uit gezien: school, huiswerk, sport. Meer niet. Nu moest hij steeds naar een afgelegen plek zoeken om ongemerkt te oefenen. Als hij hele dagen verstopt bleef zou het gaan opvallen en zou hij een probleem hebben. Nu werd er niet heel erg op hem gelet en kon hij dat soms maken, maar als hij dat vaker zou doen zou daar verandering in komen en daar had hij geen zin in.
Vanuit zijn ooghoek zag hij het meisje nog steeds af en toe wat eten in haar mond stoppen. Het gebeurde niet vaak maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij at zelf nu ook niet en voor zover hij wist had hij geen anorexia of de neiging alles weer uit te kotsen dus oordelen over het meisje deed hij ook niet. Voor hem was ze nu niet interessanter of minder interessant dan het eten op het bord of wie dan ook om hem heen. Wel volgde hij haar even met zijn ogen toen ze opstond. Aangezien er nog steeds veel eten op haar bord lag verwachtte hij half dat ze ergens anders zou gaan zitten. Misschien had ze verhalen gehoord over zijn gezicht of vond ze hem raar. Maar het leek erop alsof ze gewoon wegging. Hij concentreerde zich weer op zijn eigen eten en stopte afwezig nog wat in zijn mond. Dezelfde ongeinteresseerde uitdrukking stond nog steeds op zijn gezicht en zijn houding was nog precies hetzelfde als toen het meisje er nog wel had gezeten.
Er kwam pas verandering toen hij een zacht geluid achter hem hoorde. Niemand anders zou er van op kijken, maar bij Firiro gingen de haren in zijn nek overeind staan. Dat geluid kende hij en hij maakte zichzelf wijs dat hij het vuur zelfs al kon ruiken. Dat was natuurlijk onzin maar een fobie was nooit redelijk. Langzaam, nog steeds hopend dat hij helemaal niets had gehoord, draaide hij zich om. Bij de tafel achter hem had een jongen een aansteker aangestoken en stak er een sigaret mee aan.
Zonder dat Firiro het zelf helemaal besefte stond hij op waardoor zjin stoel een stuk naar achter schoof. Die schoof hij niet weer aan voordat hij zo snel mogelijk wegliep. Ook zijn bord stond nog steeds op de plek waar die een minuut geleden nog had gestaan. Niet omdat hij te lui was om die mee te nemen maar omdat elke gedachte uitging naar zo snel mogelijk deze ruimte uit te komen en zo ver mogelijk van het vuur weg te komen. Daardoor zag hij niet goed meer waar hij liep en dacht hij ook niet meer logisch na. Hij liep daardoor tegen het meisje aan waar hij net nog naast had gezeten. Het haalde heel even de doodsbange blik uit zijn ogen, maar niet voor lang. Meteen daarna schoot hij namelijk weer in zijn instinct, en dat instinct zei dat hij hier gewoon weg moest.

Rustig liep Melanie nu verder, het bange gevoel trok al weer weg, en haar passen waren rustiger geworden, en natuurlijker maar door al haar gedachtes net, van angst, en schrik, was haar vader weer in haar hoofd gekomen. Het deed pijn om aan hem te denken, en ze wou dus ook het liefst dat ze er iets over had gezegd toen het begon, tegen haar moeder, of tegen iemand anders. En ja hoor, ze had het ook vaak tegen haar moeder willen zeggen. Dan zei ze meestal : “Mam, ik moet je iets zeggen.” Maar daarna dacht ze weer aan wat haar vader haar wel niet aan zou doen, en durfde ze het niet, kon ze het niet. Dan zei ze iets als: “Ik hou van je.’” Gaf ze haar moeder een knuffel, en liep ze weer weg. Haar moeder had er nooit echt bij nagedacht, aangezien die vaak weg was geweest, naar Europa, Japan, die dingen, voor haar beroep, en dan kon het wel dat je tienerdochter dat geregeld zei. Een keer wou ze het tegen een vriend zeggen, maar, toen werd ze weer bang dat die haar zou gaan uitschelden voor dingen zoals hoer en zo, dat wou ze niet. Ook met haar moeder was ze bang dat dat ging gebeuren, dat haar moeder haar de schuld zou geven dan, dus ze hield het stil, zoals haar vader haar had gezegd, en langzaam aan werd haar angst ontwikkeld. Ze focuste op haar stappen, links rechts links rechts.. zo liet ze het verder gaan in haar hoofd, en zorgde ze ervoor dat haar vader uit haar hoofd verdween. Na een tijdje stond ze stil, om haar rest eten weg te gooien, maar dat faalde nogal, want ze voelde opeens iemand tegen haar aanstoten, en niet bepaald zachtjes. Haar dienblad schoof uit haar handen, en ze keek een jongen in de ogen aan, het was de jongen van net, merkte ze op. Ze liet een klein gilletje horen, van de schrik, omdat er opeens iemand tegen haar aangestoten was. om vervolgens te zien hoe de jongen een bange blik in zijn ogen had. Bang, geschrokken, bijna kwetsbaar leek het wel, en ze was ergens best verbaasd, elke jongen zag ze als een slecht persoon, behalve Stefan dan, maar die kende ze al zo lang. Maar dit deed haar helemaal niet aan haar vader denken, het was zo anders, ze wist niet hoe ze het moest beschrijven, maar het was alles behalve slecht.

Hoe lang had ze daar gestaan, tien seconden of zo? Maar het moment dat ze zo verbaasd naar de jongen had gestaan leek veel langer dan tien seconden, hoewel het toch rond die tijdsduur had gezeten. Haar blik volgde de manier waarop de jongen wegrende, en ze deed onbewust een stapje opzij, waardoor ze bijna over haar plateau viel. Oké, dat was gewoon falend, en om je voor te schamen. Een rode blos kwam op haar wangen, uit schaamte, en ze zag hoe enkele mensen naar haar keken, sommige mensen die zich hier veel voelden lachten luidkeels, maar ze deden zo stoer om onzekerheden te verbergen. Zonder hun een blik waardig te keuren liep ze verder, en ze gooide haar bruine, bijna zwarte haren over haar schouder naar achteren, omdat het nogal kriebelde in haar hals. En vervolgens liep ze achter de jongen aan, zonder erbij na te denken, en ze zag hem daar staan, met zijn rug richting haar. Ze wou haar hand op zijn schouder leggen, maar trok die terug. ‘Gaat het wel?’ vroeg ze, haar stem was een beetje bezorgd, want eerst had hij daar zo gewoon gezeten, en al snel daarna was hij uit angst weggerend. Nu pas besefte ze wat ze deed, waarom ze dit deed wist ze dus ook niet, maar misschien was er gene reden voor. En was haar angst weggedreven door zijn bange, bijna kwetsbare blik toen net.

Firiro kreeg de angst niet onder controle waardoor ook de doodsbange blik in zijn ogen niet verdween. Hij had nog net genoeg controle over zichzelf om niet te gaan hyperventileren of trillen, dat was wel eens anders. Vooral als er meer vuur was, zoals een kampvuur ofzo. In zijn hoofd zag hij de hele eetzaal al in vlammen opgaan en voelde hij het vuur dat zijn huid wegbrandde. Die gedachten meost hij uit zijn hoofd zien te krijgen anders zou hij dadelijk echt gaan hyperventileren. En dat zou opvallen waardoor hij straks of in een isoleercel zat of een gesprek met een of andere psycholoog zou hebben. Hij hield niet van psychologen, ze deden hem teveel aan dokters denken. Na zolang in het ziekenhuis te hebben gelegen had hij zachtgezegd een hekel aan alles wat ermee te maken had. Een piepende vaatwasser vond hij bijvoorbeeld ongelofelijk vervelend. Met zijn ogen gesloten was het net een piepende hartmonitor. Even staarde hij het meisje aan, niet wetend hoe te moeten reageren. Zou hij zijn excuses moeten aanbieden? Nee, dat was geen goed idee. Hij zou toch niets uit zijn keel krijgen op een piepend geluid na. Na een aantal seconde draaide hij weg en liep snel verder. Tot hij vond, of eigenlijk de angst die hem dwong zo snel mogelijk weg te komen, dat hij ver genoeg van het vuur af stond. Toch draaide hij zich niet om zodat hij kon zien of het echt 'veilig' was. Hij wist heel goed dat hij weer helemaal in paniek kon raken als hij ook maar iets van het vuur zag.

Toen hij de stem van het meisje achter zich hoorde verstijfde hij. Bijna keek hij om, maar hij hield zich in en hield zijn blik strak voor zich gericht. Als hij zich nu om zou draaien was het meisje dichtbij en zou ze zijn gezicht kunnen zien. Normaal kon hij daar redelijk mee om gaan. Het deed pijn de schrik of walging op iemands gezicht te zien zodra ze hem zagen maar hij kon ermee om gaan. Nu hij zo op het randje van de paniek zat dacht hij niet dat hij er kalm onder zou kunnen blijven. Een woedeuitbarsting zou het niet worden, hij dacht dat hij daar overheen was gegroeid. Maar het zou zeker niet prettig voor hem worden. Verschillende antwoorden kwamen in hem op, wat ze allemaal gemeen hadden was dat ze bot waren en zeker niet aardig. Maar hij hield zich in en telde tot tien voordat hij antwoord gaf. "Ja, het gaat prima," zei hij met schorre stem die eigenlijk gewoon zei dat het niet goed ging. Maar het kan jou niets schelen zoals het niemand iets kan schelen, zei hij er in zijn hoofd achteraan. Het was waar, voor hem dan. De meeste mensen wilden gewoon horen dat het goed ging zodat ze daarna hun eigen problemen tegen je konden gaan vertellen. Als je vertelde dat het niet goed ging voelden ze zich alleen maar ongemakkelijk. Zeker als ze erachter kwamen dat de persoon tegen wie ze praatten eruit zag als een monster. Je had ook de mensen die iemand anders wilden helpen ondanks dat die persoon herhaaldelijk duidelijk had gemaakt geen hulp te willen. Wat dat betreft had hij nog liever de mensen die het geen moer uitmaakten. Die lieten je tenminste grotendeels met rust.

Als je hem had verteld dat het meisje hem zou vragen hoe het ging toen hij naast haar was gaan zitten had hij je niet geloofd. Maar goed, hij kon er ook naast zitten. Dat bleek maar weer. Alweer wist hij niet wat hij nu moest doen. Blijven staan of weglopen? Zwijgen of iets zeggen? Uiteindelijk deed hij gewoon helemaal niets en bleef hij staan. Half lette hij op het meisje en half probeerde hij nog steeds echt te kalmeren. Al zag hij er aan de buitenkant waarschijnlijk wel kalm en rustig uit voelde hij zich vanbinnen absoluut niet zo.