I told you so.

Open

"Fijn Curse fijn!" Een jongen met zwarte haren zat in de hoek van een kamer, zijn handen had hij over zijn hoofd geslagen. Zijn schoenen bungelde losjes om zijn voeten. Zijn te grote zwarte vest hing open rond zijn lijf. Een vreemde jongen, dat was hij. "Curse deed niks! Het was Snug, Snug was het!" Anderen zouden van hem denken dat hij compleet gestoord was, tegen wie had die jongen het nou weer. Maar als je hem écht kende, hun eigenlijk, dan zou je weten dat ze best oké waren. Snug was de meer vrolijke van de twee, hij dook zomaar opeens op wanneer Curse iets had gedaan wat Snug niet aanstond. De jongen had zelf niet door dat hij zo was, hij kon het niet veranderen, híj was hún. Curse en Snug, onafscheidelijk. En iedereen haatte hun. "NEE! Snug is lief, Snug niet." Snikte de jongen, gelijk veranderde de stemming van de jongen. Net nog zo onschuldig, nu zo kwaad als maar kon. "Jawel! Jij was het Snug..." Curse wist dat hij het was, dat Curse degene was die de man had geslagen, dat Curse degene was die had geschreeuwd en gescholden. Maar hij wilde er niet voor opdraaien, Snug had het hem verteld, dat hij moest schreeuwen. "Snug doet nooit verkeerd, dat weet je Curse." De gesprekken die hij met Snug had, zichzelf, waren altijd verwijtend. Soms konden ze ook beste vrienden zijn, maar meestal was het zo dat ze met elkaar een discussie aangingen. Soms kon Curse, Snug, uitbannen. Maar ook andersom, als Curse in de buurt van meisjes was, was hij verdwenen en kwam Snug in zijn plaats. Mensen wisten dan ook niet hoe ze hem moesten noemen, de ene keer zei hij dat hij Curse heette, de andere keer weer Snug. Heel lang hadden ze zich weten te redden in de normale wereld, vijftien jaar, tot de dag van gister was alles goed gegaan. Nou ja, hun leven liep niet op rolletjes. Maar telkens wisten ze elkaar uit de problemen te helpen. De laatste drie jaar waren het moeilijkst geweest, hun pleeggezin had ze eruit gezet, ze konden het niet meer aan. Niemand anders nam de moeite om hun op te nemen in hun gezin, niemand. Dus zwierven ze rond in de steden. Tot gister, gister werd hij hier naartoe gebracht. Naar dit 'hotel' dat vertelde ze hun, Snug wist het, Snug wist dat het een plaats voor gekken was. Maar natuurlijk wilde Curse hem niet geloven. Paranoïde als hij was. Curse vertrouwde niemand, oké soms was Snug wel oké. Snug kon het met iedereen goed vinden, Snug was wel het minst aanwezig. Curse' zijn paranoia overheerste, dat was logisch aangezien Snug niet echt iets overheersends had.
Rustig wiegde de jongen heen en weer, hij wist het niet meer, wat moest hij doen. "Snug, Snug wat moeten we doen jongen?" Zijn gezichtsuitdrukkingen veranderde om de seconde. "Curse, blijf rustig Curse" De jongen met zwarte haren wist niet waar hij zijn armen moest laten, zijn ogen stonden wijd open gesperd. Zijn handen sloegen in het rond alsof het niet bij hem hoorde. Tranen biggelde over zijn wangen, wat hadden ze nu weer gedaan. Altijd deden ze het verkeerd. Snug was de enige waarop Curse kon vertrouwen, Curse was de enige waarop Snug kon vertrouwen. Helaas waren ze één persoon. Daarom zaten ze hier, omdat het niet kon. Toen ze geboren werden heette ze Curtis, Curtis werd geboren als een normale jongen. Niks aan het handje, maar langzamer hand begonnen Snug en Curse hem over te nemen. Hem te vormen tot hoe hij nu was. Gestoord. Eerst was Curse gekomen, om hem in evenwicht te houden kwam Snug er ook maar bij, nu was er niks meer van die leuke Curtis over. Zelf gebruikte ze nooit de naam Curtis, maar de mensen hier wel, de mensen hier wisten wat zijn naam was. Hij kokhalsde elke keer wanneer de naam Curtis naar hun gesproken werd. Curse haatte de naam Curtis, Snug vond hem wel oké, hoewel het niet echt bij hun paste. De rust keerde terug in het lichaam van de jongen. Nu nam hij de tijd om eens goed rond te kijken. Hij zat in een kamer, alle muren waren grijs. Een grijze, ijzeren deur sloot de kamer af van de buitenwereld. "Curse, ga liggen. Je bent moe Curse.""Ik weet het Snug." Rustig bewoog de jongen zich naar de grond, de vloer was van beton gemaakt. Het voelde hard onder zijn rug. "Snug, haal je capuchon over je hoofd." Sprak de jongen tegen zichzelf. Rustig sloot de jongen zijn ogen, ze waren moe. Moe van wat ze hadden mee gemaakt. "Snug?" "Ja Curse?" "Jij bent mijn vriend." Met die woorden viel de jongen in slaap, vijftien jaar nogmaar, en nu was zijn leven al zo verknipt.

Luid vloekend sloeg Vince zijn handen tegen de deur aan, pijn voelde hij op dat moment niet omdat hij nog stijf stond van de adrenaline. Zijn stem klonk luid “Laat me eruit jullie basterds. “ en nog een hele reeks vervloekingen. Niet dat het veel nut had, de deuren waren van brandvrij staal en waarschijnlijk ook nog geluidsdicht. Zo niet de wachters zouden toch geen aandacht aan hem besteden, misschien zouden ze hem vanavond eten brengen dat zou alles zijn. Het zag er niet zo uit dat hij er voor morgen nog uit kwam. Hij had het nogal bont gemaakt vandaag. Hij lag rustig te slapen, eindelijk eens goed zonder die enge dromen, toen hij wat hoorde. Vince schoot recht naar omhoog, keek oog in oog met een bewaker. Greep naar zijn mes (die hij stiekem snachts uit de keuken had gestolen) en voor de bewaker zijn mond kon openen stond Vince recht voor hem neus aan neus met de mes tegen zijn keel aan. Boos en uit automatisme schreeuwde hij bevelen dat de man op zijn knieën moest zitten handen op zijn hoofd. Op zijn geschreeuw kwamen bewakers op hem af, die hem (niet zonder tegenslag) op de grond hadden gewerkt. En nu stond hij hier, boos roepend dat ze hem vrij moesten laten, hij was immers niet eens gestoord. Vince stroomde over van woede, wist niet hoe hij die hier kwijt kon raken. Vroeger kon hij trainen zijn woede en energie eruit rennen, of uit opdrukken. En zich uitleven op de schietbaan. Maar hier zat hij bijna de hele dag binnen op zijn kamer. Kon niet naar buiten, niet trainen, niet schieten hij kon niks. Zou het nog überhaupt werken ? Zou hij zijn opgekropte woede nog weg kunnen werken, of zou hij ontploffen. Vince had nooit kunnen bedenken hoe erg hij naar zijn geweer hunkerde. De veiligheid van hem, en zijn uitleving. Niet het doden van de mensen maar het zware en moeilijke training. Om toch wat van zijn woede weg te laten ebben ging hij opdrukken. Elke keer dat hij omhoog kwam telde hij “1….2….3…4…5…6..7..” ect. Hij kon er over de 100 dus wanneer zijn woede omwas zou hij stoppen. Wanneer hij uitgeput was. Rond de 150 vond hij het wel genoeg. Hij voelde zich weer rustig en minder boos. Eigenlijk voelde hij zich moe, niet lichaamelijk maar geestelijk. Het was hier zo onrustig met al die gestoorden. Hij had veel te verduren gehad. Gillende mensen van angst en woede. Hier was het tenminste rustig. Vince draaide zich op zijn rug en staarde naar het platfond. Nu pas had hij door dat hij niet de enigste was die hier zat. Ze hadden vast een fout gemaakt om hen met ze 2e in een isoleer cel te doen.

Nog niet lang lag het lichaam van de jongen in slaap, met zijn gedachten in dromenland. Een nachtmerrie zou je kunnen zeggen.
Met angstige ogen liep Curse door de gangen, zijn ogen zochten contact met de bewakers. Maar ze wilde hem niet zien. Ze wilde Curse niet zien, alleen Snug. Snug was altijd het lievelingetje. Nu ook, de bewakers kroelden door Snug's haren. "Snug is lief, Snug wel." Brabbelde de jongen. Waar was Curse, Curse was weg. De bewakers veranderde tot grote schrik in monsters. Snug sperde zijn ogen wijd open, "Je kan dit niet alleen Snug. Curse kan helpen." De jongen liet een akelige lach horen. De bewakers kwamen op het lichaam afgestormd. Hun tanden waren puntig en geel, hun handen waren bedekt met zweren. Hun hoofden waren verminkt. Toen grepen ze naar de jongen zijn keel.
Curse schrok wakker, van geschreeuw. Er was nog iemand. Angstig duwde de jongen zich overeind, hij kroop terug in het hoekje, de muren leken hem wel te verbrijzelen, zo hard duwde het lichaam zich in de hoek van de kamer. "Snug deed niks, niet Snug." Jammerde de jongen. Wie was die man, die Snug's oren pijn liet doen. "Help Snug, Curse heeft hulp nodig." Snikte de jongen. Wat was er aan de hand, waarom deed die man zo, zo boos? "We moeten weg Snug, Curse haalt je hier uit." De ogen van de jongen zochten naar het lichaam van de man. Hij deed iets vreemds op de grond, zijn armen bogen telkens weer, hij telde ze. Een tijdje was de jongen gefixeerd op wat de man deed. Tot hij besloot het van dichterbij te bekijken. "Curse, niet doen!" Waarschuwde hij zichzelf. "Wel doen, wel doen..." . De jongen stond op, stapje voor stapje bracht hij zichzelf dichter naar de man toe. Hij was voorzichtig, hij vertrouwde niemand. Vooral niet iemand die zomaar zijn rust verstoord had. De man ging liggen, en had Curse nog steeds niet door. Snug was te bang van dit soort dingen, daarom was hij er even niet. Curse had zijn tijd even voor zich alleen. "Snug, blijf weg!" De jongen sloeg zich even op zijn hoofd. Hij kreeg geen antwoord, dus het zou wel goed geweest zijn. De passen van Curse werden nu iets groter, zonder angst. Deze man was vast veel sterker dan hem, maar goed. Met dat slungelige lichaam van Curse kon iedereen hem aan. Nog een reden om niemand te vertrouwen. Curse bracht zijn hand naar de schouder van de man, en tikte hem aan, trok gelijk zijn hand weer terug. Zulke mannen waren snel, ze konden zomaar ineens je hand pakken en je dan op je rug draaien. Dat had hij al eerder mee gemaakt. "Wat kom je doen?" Vroeg Curse hem achterdochtig.

[Beetje kort, ik had haast ]

Kalm vouwde Vince zijn armen onder zijn hoofd, zijn pupillen stonden naar links gericht. Naar een jongen met een beetje sullige bouw en half lang haar. Vince keek priemend naar de jongen om te bepalen als hij een gevaar was, hij was immers niet voor niets hier, maar toen bedacht Vince dat ze hier geen wapens hadden. Hier kon hij knipperen zonder bang te zijn dat er een kogel in zijn hoofd of borst werd geboord. En de jongen zag er duidelijk zwakker uit als hem, niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. De jongen mompelde steeds tegen iemand die er niet was. Een of andere Snug, en er liepen duidelijk tranen over het gezicht van de jongen. Die snikkend tegen zich zelf aan het mompelen was. Vince voelde een raar gevoel omhoog komen, eentje die hij tijden al niet had gevoeld. Hij kon het eerst niet plaatsen meer het was toch duidelijk medelijden. Vince dacht dat hij zielig was omdat hij hier zat zonder reden, maar nu hij die jongen hier zag (die wel een reden had) moest hij geluk hebben dat hij nog 100 % bij zijn verstand was. Dat hij niet tegen onzichtbare mensen mompelde. Het was net alsof de jongen zich er van weerhield om bij hem in de buurt te komen. Alsof Vince eng en gevaarlijk was, zijn wapen was van hem afgenomen dus nu was hij niks meer waard. Kon niks en was alles behalve veilig, maar deze jongen was zo … zo zielig , hij kon er geen andere woorden voor verzinnen. De grijze ogen van Vince volgde de handen van de jongen achterdochtig, en keek de jongen met opgetrokken wenkbrauw aan. Vince ging rustig op zijn hurken zitten, en streek zijn rood geblokte blouse recht, toen de jongen vroeg wat hij kwam doen. “Dat vraag ik me zelf ook af” zei Vince nors. Hij keek de cel even rond, geen mogelijkheid om hier te ontsnappen. En dat was ook niet verstandig mocht hij terug in het regiment willen moest hij zich gedeisd houden en braaf zijn. “Ik ben Vince, en ik bijt niet hoor” zei hij met een waterig glimlachje toen de jongen achterdochtig naar hem keek. Hij vroeg maar niet wie die jongen was, want er liepen hier ook vaak kinderen met meerdere persoonlijkheden rond (wat bij hem de verklaring kon zijn van het gemompel) die helemaal gek werden als er zo iets werd gevraagd. “Als je het niet erg vind ga ik weer liggen” Keek Vince hem vragend aan. Echter zonder antwoord af te wachten deed hij het toch, het was namelijk nog altijd zijn eigenleven en moest zelf beslissen wat hij deed. En het was meer een beleefheidsvraag dan wat anders.

Verwonderd bleef Curse de man aan kijken, hij staarde, en dat was slecht. De jongen schudde onhandig zijn hoofd, zijn capuchon gleed van zijn zwarte haren af. "Stout Curse stout!" Sprak hij gedempt. Verslagen bracht de jongen zich naar de grond, de koude, kille grond. Hij schokte toen hij er in aanraking mee kwam. In zijn zwarte spijkerbroek zaten wat scheuren, waardoor zijn witte huid de koude vloer voelde. Zijn rug bolde zich tegen de grijze muur aan. Curse had altijd behoefte aan iemand die hem hielp, maar hier leek niemand daar toe in staat te zijn, in dit 'hotel'.
De man tegenover hem gaf zijn antwoord, hij wist het niet. Netzoals Curse en Snug, waarom waren ze hier? Ze hoorde hier helemaal niet, niet in deze grijze kamer. Hoewel die wel rust gaven in hun hoofd. Felle kleuren, daar konden ze niet tegen. Snug dook weer op, nu alles oké bleek te zijn was het veilig voor hem. De jongen jammerde, huilde. "Snug...." Hij klonk wanhopig. "Haal me weg. Ik wil weg." Dramde hij weer. "We moeten weg Snug." "Curse, rustig." De jongen was vergeten dat de man tegen hem had gesproken, en dat hij nu iets terug hoorde te zeggen. De jongen trok zijn knieën op en sloeg zijn armen er om heen. "Snug..." Huilde hij weer.
De woorden van de man drongen diep zijn oren binnen. Ik bén Vince, bén. echode er door zijn hoofd. De man die Vince heette was gaan liggen. Maar wie was hij? "Snug!" "NEE! CURSE!" De jongen liet zijn hoofd tegen de muur achter zich slaan. Pijnlijke pokken klonken door de ruimte, de jongen begon te schreeuwen. "CURSE! WIJ ZIJN CURSE!" Een kreet van frustratie verliet zijn mond. "AAAAAGHH!" Hij liet zich vallen op de grond, na een paar flinke blauwe plekken op zijn hoofd te hebben aangericht. Wild sloeg hij met zijn benen in de lucht. "VERGEET SNUG NIET!" Het was een aanval, die de jongen wel eens kreeg wanneer hij niet wist wat ze moesten doen. "LAAT ME MET RUST SNUG!!!" De stembanden van de jongen begonnen pijn te doen. Wat de andere man in de kamer deed, daar hadden ze geen idee van. Ze hadden immers hun ogen gesloten. "Snug is je vriend...." Huilde de jongen. Zelf had hij er geen idee van, dat hij zo was. Dat zíj zo waren. Hij wist niet wie hij was. Hij was Curse én Snug. "Neeéee" Mompelde hij. Zijn benen liet hij vallen, het schoppen naar lucht was op gehouden. Er stroomde nu alleen nog tranen over het gezicht van de jongen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, dat wel. De jongen rolde zich op zijn zij. En bracht zijn handen naar zijn oren. "Snug..." Mompelde hij weer, nog steeds met die tranen. "Het spijt me Snug. Het spijt me.." Diepe zuchten verlieten hem, zijn longen vulde zich weer met lucht. "Het geeft niet Curse. Snug is er voor je." Sprak hij rustig. "Voor altijd." Een gemene klank mengde zich door de woorden. Een gemene lach speelde met zijn lippen. Met een schok opende de jongen zijn ogen, de man, Vince, was er ook nog!

Vince keek de jongen aan , elke minuut die hij met die jongen door bracht kreeg hij meer en meer medelijden. Hij had veel leed mee gemaakt in Mog en irak, maar dit deed hem veel meer. Natuurlijk deden dode lichamen hem wat, overals allerlei lichaamsdelen vinden. Vince rilde even, en sprak de jongen rustig aan “We komen hier wel uit. Rustig maar”. Hij had de behoefte om een hand op de schouder van de jongen te leggen. Maar dat zou de jongen waarschijnlijk alleen maar paranoïde maken. Vince wist echt niet wat hij moest doen, zo iets had hij nog nooit mee gemaakt. Hij voelde zich zelfs een beetje ongemakkelijk. Het ging van kwaad naar erger, de jongen bonkte zijn hoofd tegen de muur, wat waarschijnlijk enkele blauwe plekken zou opleveren. Schreeuwde de boel bij elkaar over een of andere Snug. Vince had zich niet moeten voorstellen al die paniek van de jongen leek daardoor erger te worden. Hard in gedachten probeerde hij de jongen te sussen. Dat er niks aan de hand was en het wel goed kwam. Maar het bleek niet te helpen. Curse of was het nou Snug werd helemaal gek, hij rolde op zijn zij, tranen stroomde op zijn gezicht. En uiteindelijk slaakte hij een kwaadaardige lach uit. Vince moest die jongen uit zijn ‘trip’ halen. Rustig kwam Vince op zijn hurken naar de jongen toe gekropen. En legde een hand op zijn schouders zodat hij uit zijn ‘trip’ werd gehaald. “Doe maar rustig” zei Vince doordringend. “Ik krijg ons hier wel uit” mompelde hij meer tegen zich zelf dan tegen Curse. Vince voelde zijn hand op de smalle schouders van de jongen, die waren minstens de helft van zijn gespierde schouders. De donker grijze ogen van Vince keken de jongen aan, hij had nog geen littekens op zijn gezicht zoals Vince.

*flut*