My first arrival

Andrew bevond zich in een witte auto. Daar bevond hij zich al een dag in. De jongen keek enkel vooruit, tegen de twee mannen in de witte jassen ging hij niet spreken. Over zijn lijk. Onder zijn ogen waren wallen te vinden, van kilometers lang, er was een reden waarom hij hier zat, in deze wagen, geboeid alsof hij een dier was. De jongen werd vervoerd naar een kliniek die hem beter moest maken of wat ook het plan was geweest van zijn ouders. Wanneer hij in een oud dorp kwam merkte hij voor het eerst sinds een lange tijd mensen op. Eigenlijk had hij helemaal niet verwacht dat er mensen zouden wonen in dit bouwvallig hoopje gebouwen bij elkaar. Je moest wel gek zijn. Wanneer hij echter opmerkte dat de mensen naar hem staarde op een manier die hem niet zinde, trok hij fel aan de boeien en bracht zo zijn lichaam naar de raam zodat hij hen recht kon aankijken met een blik die niet veel goeds in zich bevatte. Meteen werd hij door een van de mannen stevig tegen de zetel geduwd en kreeg hij er nog eens een flinke mep bij. Een onophoudelijk gegrom begon van uit zijn keel te klinken, alsof hij een of ander beest was. Andrew’s borst ging hevig op en neer door het feit dat hij niet goed ademhaalde en zijn energie nu omzette in pure woede. Maar voor hij dat verder kon uitte werd hij ruw de wagen uitgesleurd, wild begon hij tegen te werken maar hij werd stevig vast gehouden zodat hij niet weg kon lopen of wat dan ook. Strak keek hij voor zich uit, waarna hij werd losgelaten ten ze vlak voor het krot stonden. Ruw trok hij zich los en duwde de deur open. Op weg naar wat mensen hoogstwaarschijnlijk al omschreven hadden als hun einde. De jongen keek rond, maar veel kon hij niet opmaken uit de pure duisternis die er hier hing. Zijn ademhaling was ondertussen weer verdwenen, en ook de woede die net door zijn lichaam had geraasd verdween en maakte weer plaats voor dat lege gevoel dat zich al jaren in zijn lichaam had gesetteld. Zonder meer duwde hij een willekeurige deur open. En meteen werd hij door de helderheid verblind. Kort sloot hij zijn ogen en ademde diep in. Dit was het dan de ruimte waarin hij veel tijd zou gaan besteden. Meteen werd hij ook enkele mensen gewaar, onbekende. Stroef liep hij naar een van de banken toe en liet zich daar maar op neerzakken, wachtend op iets of iemand.

'Wat eet een vegetarische kannibaal?' 'Geen idee...' 'Een groenteman! HAHAHAHHA.’ Bulderend gelach vulde haar oren, deed haar trommelvliezen trillen terwijl ze bleef staan, de woorden tot haar door dringend... en toch weer niet helemaal. De toenemende waas ontnam haar het zicht, zag enkel maar enkele kleurrijke vlekken van jassen die zich van haar weg bewogen, uiteindelijk uit haar zicht verdwenen. Haar linkerhand bewoog zich langzaam omhoog. Zachtjes depte haar wijsvinger haar wang, liet hem vervolgens langzaam naar haar mond zakken terwijl ze de natte vloeistof uit haar ogen met trillende hand op haar tong legde. Wat is dat... een kannibaal? waren de gedachtes die haar bezig hielden terwijl ze teder op haar zoute wijsvinger zoog.

‘Efuuuuuuuw... pspspspsps... Éfuuuuuuuw... pspspspsps...’ Zacht murmerend geluid ontsnapte uit haar mond, iets wat net wel maar ook weer geen snurken te noemen was tot ze opeens met een gevoel van dreiging met een dramatisch naar voren vallende beweging wakker schok. Als vanzelf trok ze de hand die ze om de bankleuning had vastgeklemd los en bekeek ze hem aandachtig. Luidruchtig haalde ze haar volgelopen neus op terwijl haar blik draaide, keek naar de half verkauwde donkerblauwe schoen die onder haar dutje uit haar mond gevallen moest zijn en in haar schoot was gevallen. De vetters ervan misste. ‘Hawzz... Ha...’ Awrch. Opeens werd ze zich bewust van de eerst-lege-plek-die-nu-niet-meer-leeg-was. Sniffend keek ze om. ‘Ha...’ Bij gebrek aan lucht liet ze de begroeting achterwege. ‘HATSJIIÉÉEEE.’ Ze voelde hoe ze spontaan naar achter gelanceerd werd en door haar bovennatuurlijke nies en aan de hele andere kant van de bank terecht kwam. Een snottebel droop langs haar neus naar beneden en haar ogen zochten de koffietafel af naar een onvindbaar zakdoekje. ‘Ahw, sorry. Yap. Ik ben eh, een beetje verkouden.’, alsof dat vertrouwelijke informatie hoorde te zijn. Zonder verder een menende verontschuldigende blik op de jongen te werpen vonden haar bruingouden ogen de schoen en snoot vol overtuiging haar neus in het stoffen flapje. Vervolgens zette ze de schoen weer neer op de tafel. ‘Ohw, ehm. Je ziet er nieuw uit.’ Een moment verstreek terwijl ze besefte wat ze zei. Met een redelijk awkward smile krabde ze haar hoofd. ‘Wacht... Ik bedoel: Je ziet eruit alsof je nieuw bent. Hehe.’ Haar lippen krulden zich om tot een achterlijke grijns. ‘... én als een slimme jongen...’ - Fufufu~ -‘Dus je snapt me wel.’

Andrew keek even naast zich, merkte dan pas op dat hij naast iemand was gaan zitten. Al leek die persoon te slapen of hoe je het ook noemen kon. Kort wreef hij door zijn helder blauwe ogen en zuchtte even diep. Hij had het niet met deze plek, nu al niet. Al wist hij dat hij hier de komende jaren nog vast zou zitten. Als een dier in een dierentuin zou hij behandeld worden, gewoon een proefobject om te zien hoe ver de mensen konden gaan met mensen zoals hij. Kort keek hij naar een schoen die naast haar lag, die zag er niet echt gezond meer uit eigenlijk zo zonder veters of andere dingen. Het meisje bracht rare geluiden uit toen ze wakker werd waardoor hij zijn wenkbrauw even optrok. En ja hoor uiteindelijk hoorde hij een bekend geluid waardoor hij eigenlijk zelf meteen naar achteren bewoog en maar even wachtte tot het meisje een zakdoek gevonden had. Eigenlijk vond Andrew het stiekem amusant, ookal was er geen een teken op te merken van blijdschap in zijn ogen. ‘Ach, iedereen kan ziek worden.’ Sprak hij kalm en haalde even zijn schouders op waarna hij kort naar zijn handen keek. Wanneer alles uiteindelijk weer iets normaler was met haar keek hij haar weer recht aan, wat ze zei klopt al had hij het anders geformuleerd want nu leek hij gewoon een kledingstuk ofzo. De akward smile op haar gezicht deed hem zelf even lomp grijnzen. Andrew moest lachen om haar worden, een slimme jongen helemaal dat was hij zeker weten totaal niet. Of toch niet op de vlakken waar van de mensen het zouden verwachten. ‘Ik ben ook nieuw. En ja ik snap je wel denk ik.’ Klonk er op een half lachende toon, het meisje had zich grappig gedragen en tja zo’n dingen deden hem wel lachen meestal. Al was dat dan ook het enigste.

Ergens buitengewoon geïntrigeerd door de jongen, gingen haar wenkbrauwen omhoog. ‘ÓOoh~’ Voorzichtig kroop ze over de lange bank op handen en voeten wat dichter naar hem toe, plofte tenslotte vlak naast hem weer neer. Grijnsde als een tevreden baby om het simpele feit dat hij ook grijnsde. Alsof hij dat al in geen jaren meer had gedaan. Hij lachte haar niet uit, of zo voelde het niet in ieder geval. Of was nog nooit op zo'n verlegen manier uitgelachen, in ieder geval. Desondanks verbleekte de grijns en wendde ze haar blik af, kreeg even ietwat treurigs, maar herstelde zich direct weer. ‘Iedereen hier ís ziek, grapjas.’ Wat konden sarcasme en realiteit soms toch dicht bij elkaar liggen. Desondanks kwam de brede glimlach met een tikkeltje tegenstrijdigheid terug, versterkt met nieuwe energie. ‘Hehe, het was een gokje~’ Volt trots rekte ze haar rug, wees ze met beide duimen vol overtuiging naar haar borst. Yapyap, haar ego had ook weer een superboost gehad. Hehe. ‘Altijd al een goede gokker geweest, éhj~! Bwuahahahah!’ Een allesoverheersende kwaadaardige uitbarsting weergalmde in de voor rust bedoelde ruimte. ‘EVILNESS WILL RISE!~ GNAGNAGNA.’
Na een schijnbare tijd hield het demonische gelach op. Keek ze weer met de normale, neutrale gloed in haar ogen op. ‘Dus.’ Ze trok haar neus een keer op. ‘Ik verveel me. Zullen we een potje kaarten?’ Ze deed alvast aanstalten om op te staan toen ze zich plotseling iets leek te herinneren. ‘OOH. Wacht.’ Met haar ogen ietwat spastisch de bank en de schaduw van de tafel afspeurend, begon ze blijkbaar te zoeken naar... iéts. ‘Hólyshit. Oh god oh god.’ Murmelde ze tegen zichzelf terwijl ze zich had omgedraaid en alle kussen van de bank om begon te draaien. Kort keek ze op: ‘Oi, jij hebt mijn schoen toevallig niet gezien of gestolen heah?’ Alsof de arme jongen dat ooit zou doen. Met een diepe zucht liet ze zich weer dramatisch in de bank zakken. Als een oude vrouw die al te lang opgesloten leek te zijn. ‘Ogutogut wat moet ik nu. Ik kan toch niet met één schoen lopen!~’ Hártverscheurende klanken verlieten haar mond terwijl ze zich vol verdriet en drama in de schoot van haar slachtoffer storte. ‘Hélp me dan toch HEELP ME DAN TOCH. NEEÉEHEHE~e~heeee..’ *snifsnif* Met ogen vol tranen keek ze op, recht de helderblauwe ogen van de naamloze jongen in. De zachte, ontroerende klanken als een verlegen liefdesverklaring tussen haar licht trillende lippen rollend: ‘Heb jij... hem opgegeten?’ Het was niet eens een beschuldiging, alsof ze het hem simpelweg zou vergeven als hij toe zou geven.