~Bye bye feelings~

Percy schudden zijn hoofd en knipperde de tranen weg die zijn zicht onmogelijk maakte. Zijn zware drukkende hoofdpijn nam steeds erger toe en hij wilde gwoon slaan. HIj wilde tegen een muur of boom slaan als hij maar kon slaan maakte hem nu niets uit.
'Het is wel mijn schuld. Ik moet toch een sein hebben gegeven dat je iets voor mij bent gaan voelen. En waarom? Waarom zou je in hemelsnaam iets voor mij willen voelen. Ik... Ik...' Percy kwam niet verder doordat zijn hoofdpijn zijn hoofd helemaal gek maakte. Hij voelde de wonden op zijn arm branden, ze branden. Hij had gevoel alsof ze elk moment gingen knappen. Het leek wel alsof het moest, hij moest het doen hij moest zijn wonden openhalen, hij moest het doen. Hij had ze vanmiddag ook al open gehaald dus er zat geen korstje niks op. Toch voelde het alsof er gewoon normaal huid op zijn litekens zaten.
'Ik begrijp het niet.' Fluisterde Percy zachtjes, hij werd echt gek van al zijn eigen opgekropte gevoelens en al zijn eigen pijn. Hij wilde niet nog meer mensen pijn doen en toch deed hij dat. Toch deed hij weer mensen pijn. Hij begreep het niet, hij begreep niet hoe hij telkens weer mensen pijn doet. Alsof hij zo vreselijk was.
'Ik begrijp het gewoon niet.' Fluisterde Percy zachtjes en hij liet zich op de grond zakken. Zijn drukte zijn muizen van zijn handen en drukte tegen zijn slaap. Hij druket steeds harder. Het deed pijn en dat was goed. Hij drukte steeds harder en waarschijnlijk zou hij zijn schedel ooit nog eens stuk drukken.

Hij kon er niet meer tegen vechten, het leek steeds erger te worden en de hoofdpijn nam steeds meer toe met verschillende steken. Hij voelde het zakmes dat hij altijd in zijn zak droeg branden. Hij wist niet hoe hij het in zijn handen gekregen had, maar het ging snel. Hij drukte het mes tegen zijn huid en voelde het eerste beetje bloed over zijn huid stromen. Het deed pijn, maar het voelde ook verlichtend. Hij beet op zijn onderlip om een kreun van verluchting te onderdrukken. Hij let het mes vallen in het gras en bleef kijken naar het bloed dat over zijn arm stroomde. Hij zuchtte zachtjes uiteindelijk. Hij voelde hoe het koude zweet op zijn rug stond. De hoofdpijn nam af en hij voelde zich lichtjes in zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen, hij voelde zich schuldig, opnieuw. Hij pakte het mes op toen hij door had waar hij was en wat hij had gedaan. Hij klapte het mes naar binnen en deed die in zijn zak. Hij trok zijn mouw van zijn trui omlaag en stond op.
'Sorry.' Fluisterde hij nogmaals, Angel had het al moeilijk genoeg en dat stelt hij zich ook nog zo aan. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en draaide zich om. Misschien was het beter als hij nu gewoon ging. Angel wist nu wat voor gestoorde gek hij was. Waar hij altijd mee bezig is in zijn hoofd. Opzoek naar schuld gevoelens en dan de juiste er uitpakken om zichzelf gek te maken.

Ze had zin om hem vast te pakken. 'Ik voel wat voor je. Maar als jij niets voor mij voelt, heb ik gewoon pech. Je bent toch gelukkig.. met Fanta? Oke.. Dit klinkt stom. Maar ik vind je leuk. Jij kan er niks aan doen dat je leuk bent. Jij bent jij. De liefde zit er gewoon niet in voor ons. Ik ga ook geen wedstrijden aan. Met Fanta En Dahlia. Ze hebben jou al gewonnen. Daar ga ik niet tussenkomen.' ze slikte even want het was moeilijk om zomaar te zeggen. Dus ze was blij dat het er uit was. 'Je bent speciaal Percy, voor veel mensen.' zei ze, en ze wilde hem omhelzen. Maar ze deed het niet. Hij had haar afgewezen. Angel trok haar armen dus maar terug. Ze deed ze achter haar rug, en hield ze vast. Nu zaten ze er ongemakkelijk. 'Maar ik vind je nog steeds aardig. Ik hoop dat jij me ook niet heel stom vind nu.' en ze glimlachte lichtjes. Haar ogen begonnen te glinsteren, en ze veegde het bloed weg met haar doekje. Daarna gooide ze het raak in de prullenbak. Daarna plukte ze kleine dingetjes gras, en gooide ze in het rond. ze keek heel normaal naar het graf. Er zat nog wel een tikje verdrietig aan, maar ze stopte het een beetje weg. Het voelde hard aan, maar het leven moest doorgaan. Ze wilde liever straks huilen dan nu.

Percy wilde weglopen, maar Angel sprak. Terwijl ze dat deed draaide hij zich om naar Angel. Zagen hun het dan als een wedstrijd? Was hij een prijs die ze konden winnen in een wedstrijd? Hij beet op zijn onderlip. Hoe kon je over iemand nadenken als een prijs. Hij snapte dat je blij was met een prijs, maar hoe kon je nou serieus houden van een prijs. En dat terwijl hij echt van Fanta en Dahlia hield en ze beide geen pijn wilde doen. Net zo min al Angel die gewoon eerlijk in zag dat er geen liefde tussen hun kon ontstaan. Misschien niet nu misschien later als ze elkaar beter leerde kennen. Je wist het niet. Je wist niet wat het lot zou doen. Daarom haatte Percy de toekomst omdat je het niet zelf goed in eigen handen kon nemen. Hij keek naar Angel en schudden opnieuw zijn hoofd. Hoe kon je iemand leuk vinden die zichzelf pijn deed, die zijn gevoelens niet eens wist je plaatsten bij de juiste persoon. 'Je bent speciaal Percy, voor veel mensen.'
'Ik ben niet speciaal. Ik ben gewoon Percy. Een loser die in alles intrapt en alles geloofd wat je hem vertelt. Hij is niet speciaal.' Zei Percy zachtjes. Het was de waarheid, hij geloofde bijna alles wat hem vertelt werd. Hij voelde zich niet speciaal, hij voelde zich een sukkel een loser. Hij schudden opnieuw zijn hoofd. Hij zou Angel nooit stom vinden. Ze was eerlijk tegen hem zonder moeilijk gedoe. Waarschijnlijk zou dat nog wel komen als ze verder bevriend zouden raken, maar hij vond haar zeker niet stom.

'Ik wil nog steeds bevriend met je blijven.' Zei hij tegen haar en keek toe hoe ze het bloed van zijn arm afhaalde. Hij vond het aardig van haar en glimlachte zwakjes toen ze het zakdoekje ook echt in de prullenbak wist te te gooien.
'Ik vind je namelijk nog steeds aardig, ik vind je dan wel niet leuk. Maar ik vind je wel erg aardig. En het maakt mij niet uit wat je voor mij voelt, ik wil je alleen niet kwetsten of pijn doen. Maar ik ben wel bang dat ik dat doe.' Gaf hij eerlijk toe. Hij keek even naar de grond en toen weer naar Angel. Hij hoopte dat ze hem begreep, hij kon nog al moeilijk zijn met woorden en al helemaal als hij daar zijn gevoelens in moest leggen.
'Ik zou graag gewoon bevriend met je willen blijven, als jij dat ook wilt natuurlijk.' Zei Percy, hij hoopte van wel. Hij vond haar aardig en kon redelijk goed met haar opschieten. Ze rende niet gillend weg terwijl hij zichzelf pijn deed. Misschien is dat wel een goed teken. HIj wist het niet.

-Hij is een beetje flut sorry-

'Ja. Dat wil ik.' Ze voelde dat hij het meende. 'Je zal me niet kwetsen. Ik ben niet gekwetst.' zei ze. Het was raar om iemand zo'n korte tijd te kennen, en dan opeens een oordeel te hebben over iemand. Was het hoe het hoorde? Nee. Was het fijn? Ja. Het voelde alsof het wel hoorde. Normaal gesproken zei je hoi, en dan de volgende dag ging het verder. Bij hun was in een hele dag een hele kennismaking. Maar zij was anders dan zij. 'Waar zullen we heen? Van dit kerkhof krijg ik genoeg..' zei ze om hem aan iets anders te laten denken. Ze stond op, en keek hem vragend aan. Zou hij het weten? 'Naar de mini-boerderij?' grapte ze. Maar toen ze er verder over nadacht was het best een leuk idee. 'Kom. Ik denk dat het wel een goed idee.'
Maar opeens dacht ze aan de eerste keer kinderboerderij.

Ze lachte om de varkens, en koeien. Opeens stonden ze daar tussen de geiten. Maar de kippen waren ook leuk. Haar ouders en zij stonden naast haar, toen ze met de konijnen ging knuffelen. 'Later ga ik hier werken!' zei ze op acht-jarige leeftijd. Haar ogen glinsterden en ze keek van een afstandje naar alle dieren. Iedereen zag er gelukkig uit. Zelfs de kleine pony's. Daar had ze leren paardrijden. En ze had er nooit spijt van gehad.

Snel weer uit de gedachte, en ze trok het hek open. Wachtend op Percy. Of zou hij niet meegaan?

Percy glimlachte zwakjes toen Angel zei dat ze vrienden wilde blijven. Hij glimlachte breder toen ze zei dat ze niet gekwetst was. Dat deed hem echt goed om te horen. Misschien was dat vreemd, maar hij wilde niemand kwetsten. Hij voelde zich altijd schuldig dan en dat leverde zelf pijnigings taferelen op die niemand leuk vond. Hij keek op naar Angel en glimlachte nar haar. Percy keek een beetje verrast toen Angel in eens over de kinderboerderij begon. Eigenlijk vond hij dat helemaal geen slecht idee. Hij vond het zelfs wel leuk om naar de mini boerderij te gaan. Hij knikte naar haar.
'Ja is goed.' Zei hij tegen haar en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij was nog nooit op een boerderij geweest omdat zijn ouder daar geen tijd voor hadden gehad. Nou was hij daar laatst wel met Dahlia maar toen hebben ze niet bij de dieren gekeken, alleen maar gepraat. Hij liep in de richting van Angel die als bij de poorten stond van de begraafplaats. Ze had gelijk de begraaf plaats deed je niet veel goeds eigenlijk. Behalve als je alleen was, dan kon hij altijd goed nadenken over dingen. Vreemd misschien kwam het wel door de stilte, die hier heerste of door de sfeer. Hij wist het niet en wilde er ook niet over nadenken. Hij liep naar Angel naar het hek poort en opende.
'Dames eerst.' Glimlachte hij naar haar. Ja de miniboerderij kon nog wel leuk worden misschien.

-AAH flut >.< Maar op naar de mini boederij xD-