Someone, help me out of here!

Percy was zoals gewoonlijk aan het rond lopen. Hij wilde zijn gedachtte kwijt, hij wilde alles kwijt. Er was maar een plek hier op Disturbia waar bijna niemand kwam. Of nou ja, de laatste keer dat hij er was was hij aangevallen door een meisje die zijn bloed dronk. Best vreemde ervaring als je het hem vroeg, maar toch hij vond het opzich niet erg. Hij had het achter zich gelaten. Hij liep door de gangen en kwam uiteindelijk uit bij de donkere hallen. Het schemer dat hier standaard hing was zo dicht dat je bijna niks kon zien. Hij zuchtte zachtjes, hij was hier al een keer verdwaalt geweest, hij wist niet of hij het nog wel een keer wilde riskeren. Oke de vorige keer wist hij ook niet hoe hij daar terecht gekomen was, maar toch. Hij schudden zijn hoofd, waar maakte hij zich nou druk om? Het waren maar hallen en het was er alleen maar donker. Er kon niks gebeuren met hem. Hij glimlachte zwakjes, misschien was hij toch wel een kleine angst aan het creeeren voor het donker. Daarn grijnsde hij zachtjes. Nee het donker daar zou hij nooit bang voor worden. Hij liep de gangen op en hij zuchtte zachtjes. Hij wist dat de snelste weg was, als je hier rechts ging en daarna links. Zoals hij het zo bedacht had deed hij het ook alleen alles was minder waar. Opnieuw kwam hij een donkere gang binnen. Geen deuren die hem naar de andere kant van het gebouw lieten, maar een nieuwe donkere gang. Hij liep de gang door misschien was het wel aan het einde van de gang. Hij stopte voor een houte deur de als laatste aan het einde van de gang was. Hij aarzelde lichtjes en legde zijn hand op de deur knop. Hij probeerde de deur open te maken, maar die gaf geen enig teken van open zijn. Hij liet de deur met rust en liep terug. Misschien moet hij recht af gaan en dan kijken waar hij uit kwam.

Hij herkende geen een deel meer van donkere hallen van de vorige keer. Waarschijnlijk zou er ergens nog wel een bebloedde hand afdruk zijn van hem. Omdat hij tegen de muur aan leunde met zijn hand om steun te zoeken. Hij glimlachte bij het idee, dat zag er waarschijnlijk zeer anstaanjagend uit. Hij schudden zijn hoofd en beet op zijn lip. Hij mocht zo niet na denken, hij mocht anderen mensen die bang maken bloed. Hij trok de mouwen van zijn trui verder omlaag en trok ze over zijn knokkels. Misschien was het beter handig om niet over bloed of pijn na te denken. Hij liep verder de gangen in en keek om zich heen. Elke gang leek op elkaar, en elke hoek had dezelfde knipperende lamp die af en toe aan ging om een klein stukje van de gang te laten zien. Hij zuchtte toen hij bij de zoveelste hoek aan kwam. Hij keek opzij en zag het gedaante eerst niet zitten, maar toen hij nog een tweede keer keek, zag hij een silhoute van een mens in de schemer zitten. Hij liep voorzictig naar de gedaante toen en toen hij dichterbij kwam zag hij dat het een meisje was. Ze zat op haar knieeen en keek naar de grond. Misschien was ze ook wel verdwaald net zoals hem. Hij herkende haar ook niet, misschien was ze nieuw. Hij knielde naast het meisje neer en wilde haar niet laten schrikken.
'Ben je ook verdwaald?' Vroeg hij zachtjes om haar niet te laten schrikken. Hij wilde wel glimlachen, maar waarschijnlijk zou ze dat niet eens zien in het donker.

Percy keek naar het meisje dat naast hem zat. Ze aarzelde duidelijk voordat ze iets ging zeggen. Zag hij er dan zo angstaanjagend uit in het donker? Hij glimlachte toch zwakjes alles zag er hier angstaanjagend uit. Dat moest hij zelf ook toe geven, het kwam waarschijnlijk door de sfeer die hier hing. Hij keek het meisje aan toen ze uiteindelijk sprak. "Ik ben Maria aangenaam kennis maken. En wie ben jij? Ik ben verdwaald. Ben je ook verdwaald of zo? Ik ben nieuw dit jaar." Percy glimlachte naar het meisje die de naam Maria droeg.
'Ik ben Percy.' Zei hij op een normale toon, ze wist nu toch dat hij naast haar was en ze hoefde dus niet meer van hem te schrikken. Hij stond recht op en stak zijn hand uit naar Maria om haar overeind te helpen.
'Ik ben hier ook pas een paar weken, ook nog een soort van nieuw, dus welkom.' Zei hij met een klein zwak glimlachje. Hij wilde eigenlijk niemand hier welkom hete niet omdat ze niet welkom waren, maar hij zat hier niet voor zijn eigen plezier dus waarom zou een ander dat wel zitten. Hij beet op zijn onderlip en keek even door de gangen. Hij zelf was hier al een keer eerder geweest, maar weet nu ook niet meer hoe hij terug moest komen. Hij glimlachte nu een betere glimlach naar Maria.
'Ik ben hier wel eens eerder geweest, alleen weet ik daar niet heel veel meer van en ik moet bekennen dat ik inderdaad lichtelijk verdwaald ben.' Zei Percy met een glimlach.

Hij keek opnieuw omzich heen en probeerde een van de hoeken te herkennen die hij misschien nog kende om zo terug te kunnen gaan. Ze zouden dan in elk geval bij de ziekenboeg aan komen, vanuit daar wist hij de weg wel en kon hij Maria overal naar toe brengen waar ze naar toe wilde.
'Waar wilde je eigenlijk naar toe?' Vroeg Percy en hij keek naar Maria, het was misschien niet netjes om te vragen maar hij was eigenlijk wel benieuwd. Al meteen werd zijn vraag beantwoord toen ze zei dat ze naar buiten wilde gaan maar verdwaald raakte hier.
'Ik weet niet precies hoe ze het hier noemen, maar wij noemen het eigenlijk de donkere hallen omdat het altijd donker is.' Eigenlijk de meest logische verklaring voor deze hallen. Misschien kon hij haar helpen of kon hij iets anders voor haar doen. Niet dat hij dat echt wilde omdat hij eigenlijk nog steeds zo min mogelijk vrienden wilde maken hier maar toch. Hij kon beter gewoon aardig tegen haar zijn er haar helpen.
'Misschien kan ik je helpen de weg te vinden. Ik weet ook nog niet alles precies.' Gaf hij toe met een scheef glimlachje.