Bitter lemon

Ze wou het niet. Naar Disturbia Clinic gaan was niet een van haar eigen keuzes, maar die van haar nieuwe 'pleegouders'. Haar echte ouders waren een maand geleden dood gegaan door een of ander ongeluk – en om een of ander stomme reden mocht zij niet eens weten wat er gebeurt was – en nu moest ze zich begeven onder mensen van haar leeftijd, die ze nu al niet mocht. Thuisscholing was gewoon veel simpeler, dan kreeg ze geen problemen met andere mensen en kon ze zich gewoon helemaal concentreren op het leren, terwijl op Disturbia Clinic er vast werd geschreeuwd of wat dan ook. Oh, ze had de verhalen allang gehoord, anders dan had ze er niet zo tegen op gekeken. Er ontsnapte een zucht uit haar mond terwijl ze naar de lange gang keek. Oh fijn. En nu verwachtte ze zeker van haar dat ze helemaal de weg naar haar kamer zou vinden. Waarom was er gewoon niet iemand die aardig genoeg was om haar te ontvangen in deze instelling en dat ze gewoon uitleg kreeg over alles en dat ze naar haar kamer werd gebracht? Het enige wat ze al thuis had gekregen, was een informatieboekje waarin stond wat er haar allemaal te verwachten stond. Stomme pleegouders. Een tweede zucht kwam uit haar mond, terwijl de eerst geïrriteerde blik een nogal angstige blik werd. Straks dan waren er van die vreemde mensen die haar lastig gingen vallen.. Haar hand omklemde de donkerbruine koffer die ze vast hield. Straks dan raakte ze hier eeuwig verdwaalt. Hoe groot was dit gebouw eigenlijk? Elyssa probeerde wat moed bijeen te schrapen en zette een paar stappen waarbij haar witte jurk zachtjes heen en weer bewoog, maar ze stond meteen weer stil. Alle moed leek door haar schoenen te zakken en nerveus keek ze de gang door, terwijl er rillingen over haar lichaam ging. Oh god. Zou dit in godsnaam nog wel goed komen? Misschien kwam er wel iemand langs ofzo, die haar de weg kon wijzen. Ja, ze ging gewoon wachten totdat iemand langs kwam of haar zou gaan zoeken. En wat als ze haar helemaal niet gingen zoeken? Ze beet op haar lip en hees zich op de vensterbank. Haar koffer zette ze tussen haar benen neer, aangezien er altijd iemand kon langsrennen die het ding zou meenemen of wat dan ook. Bah, ze vond het nu al niet leuk meer. Ze wou het liefst gewoon naar huis.

Mica slenterde wat door de gangen, zonder te weten waar hij eigenlijk heen ging. Alle gangen hier leken ook zo verdomd veel op elkaar. Hij had geen idee waar hij nu weer was. Links en rechts van een gang zaten deuren, maar hij wist niet wat zich daarachter verschool. Hij wist de laatste tijd wel meer niet, net zoals dat hij geen idee had waarom hij gedumpt was in een kliniek voor mensen met één of andere psychische aandoening. Zelf had hij het idee dat er weinig mis met hem was. Soms vergat hij wel eens wat uit zijn verleden, maar dat loste hij wel weer op. Daar had hij geen speciale hulp bij nodig, laat staan dat hij daarvoor van de buitenwereld moest worden afgesloten.

Hij keek een beetje om zich heen en zijn oog viel op een deur die op een kiertje stond. Nieuwsgierig keek hij naar binnen, en zag een tweetal bedden en wat spulletjes. Klaarblijkelijk verscholen zich achter de deuren de kamers van de andere patiënten. Mica deed een stap achteruit, en knalde ergens tegen op. Vloekend draaide hij zich om. Hij hield zijn mond dicht toen hij zag dat hij niet tegen een paal of iets dergelijks was aangelopen, maar tegen de rug van een meisje in een witte jurk. Hij kon haar gezicht niet zien, maar ze leek verdwaald. Tenzij ze het natuurlijk leuk vond om in het midden van een gang stil te blijven staan, wat Mica zeer onwaarschijnlijk vond. Daarom besloot hij maar eens te vragen wat er aan de hand was.

“Hé, ben je verdwaald of zo?” Vroeg hij. De woorden leken bot, maar Mica wist het zo over te brengen dat ze vriendelijk overkwam. Het was ook puur vriendelijk bedoeld. Kwade bedoelingen had Mica bijna nooit. Hij had weleens zijn dag niet, maar dat had iedereen wel eens, toch? Vandaag had Mica eigenlijk niet zijn dag, maar hij deed wel vriendelijk tegen het meisje. Wie weet wat voor aandoening te had. Misschien zou ze hem wel vermoorden als hij iets verkeerds zei. Het was dan wel vergezocht, maar zulk soort types liepen ook op aarde rond.

Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde. Haar ogen staarden naar de schim in de verte die langzamerhand haar kant op kwam. Ze kon het niet echt goed zien wat het was, de wie maakte niks uit aangezien ze hier toch niemand kende. Een beetje ongemakkelijk bewoog ze heen en weer, waarbij haar twee lange staarten met de strikken er in zachtjes heen en weer wiegden. Gelukkig kwam er iemand langs, het zou niet leuk zijn als ze een eeuwigheid moest wachten omdat deze instelling zo groot was. Aan de andere kant was ze bang dat het een of ander vaag figuur was. Ze bekeek het figuur wat beter en duwde zichzelf van de vensterbank af, zodat ze weer op haar voeten stond. Het was een jongen, bruin haar. Ze zette een kleine stap achteruit toen de jongen op een paar meter afstand bleef staan. Ughe.
"He, ben je verdwaald of zo?" Elyssa beet op haar lip. Straks dan zei ze iets verkeerd of zo en dan kreeg ze de hele instelling achter haar aan. Daar zat ze ook op te wachten. Haar ogen vertrokken bijna tot spleetjes, maar ze wist zich in te houden en glimlachte lichtjes. Ze knikte.
Ze sloeg haar armen over elkaar toen er een koud briesje door de gang ging. Ze had beter iets warmers moeten aantrekken, bah.

Het meisje knikte, met een licht glimlachje om haar lippen. Bijna gelijk daarna sloeg ze haar armen over elkaar heen en een koud briesje ging door de gang. Mica keek naar haar kleren, en besloot zijn jack, dat hij toevallig aan had gedaan, aan haar aan te bieden. Hij trok het uit en stak het naar het meisje uit. “Ik heet trouwens Mica.” Stelde hij zich voor. Er was hem in ieder geval verteld dat hij Mica heette, zelf zou hij het echt niet weten. Nadat hij een auto-ongeluk had gehad, was zijn gehele geheugen weg. Af en toe kwamen dingen terug, soms uit het niets, soms omdat hij iets uit een voor hem onbekend verleden zag. Alles wat hij wist van zijn verleden was hem door anderen verteld, of in zeldzame gevallen normaal teruggekomen. Zijn geheugen zou nooit meer helemaal terugkeren, waar hij zelf behoorlijk van baalde.

Hij realiseerde zich dat het meisje niet had gezegd waar ze heen moest. Dat schoot lekker op zeg. “Waar moet je zijn dan?” Vroeg hij, nog steeds op zijn vriendelijke toon. Dat toontje en zijn vriendelijkheid bleven altijd, ook al was hij van binnen nog zo geïrriteerd. Misschien had het meisje wel een goede reden om niets te zeggen. Misschien was ze wel stom, of was ze erg verlegen en durfde niets tegen vreemden te zeggen. Je wist maar nooit

Waarom vatte de meeste mensen het zo verkeerd op? Het was gewoon vreselijk irritant. Als mensen juist net zo dachten als haar, of een beetje, dan zouden ze haar wel begrijpen. Maar nee hoor, iedereen moest altijd zo ingewikkeld doen. Als mensen haar nou beter begrepen, had ze thuis ook allang vrienden gemaakt. Nu keken ze haar thuis juist na en lachten ze haar uit. Niet dat het haar veel boeide of zo. Het was alleen een beetje irritant. Vooral als ze zelfs maar probeerden om haar te begrijpen. Nou ja, het was wel aardig dat ze haar probeerden te begrijpen, maar niet als het juist niet gemeend was en ze deden alsof ze een of andere trol was of zo. Haar blik ging naar haar jurk en ze streek hem een beetje glad. "Ik heet trouwens Mica." Stelde hij zich voor. "Aangenaam kennis maken Mica. Ik heet trouwens Elyssa, Elyssa Seychelles."

"Waar moet je zijn dan?" Vroeg hij, nog steeds op zijn vriendelijke toon. "Naar de slaapkamers." Zei ze een beetje kortaf, aangezien ze het niet langer uit kon rekken. Nou ja, het kon natuurlijk wel maar daar had ze gewoon geen zin in. Haar blik gleed naar de jongen, maar al snel weer de gang door, kijkend of er meer mensen zouden langs lopen. Hopelijk geen vreemde gozers ofzo. Eén vreemd iemand was al genoeg op haar eerste dag.

Mica’s lippen vormden een scheef lachje. “Aangenaam Elyssa.” Hij liet zijn blik door de gang leiden en ging toen verder. “De slaapkamers zijn in deze gang, dus je heb je weg aardig weten te vinden.” Zei hij, als of hij allang wist waar alles was, niet alsof hij daar net pas achter was gekomen. De woorden waren grappend bedoeld, om het ijs een beetje te breken. Mica hoopte dat Elyssa iets meer zou gaan praten daardoor. Mica liet zijn blik over het gezicht van het meisje glijden. Het viel hem op dat haar blik niet op haar gesprekspartner was gericht maar op de gang achter hem. Was ze soms bang dat er iemand anders aan zou komen? Misschien had ze al niet gewild dat Mica met haar was gaan praten. Nou ja, nu zat ze mooi met hem opgescheept.

Een zucht verliet zijn lippen. Hij had zich de laatste tijd vaker ongewild gevoelt. Als één van zijn ‘vrienden’ hem iets moest uitleggen van zijn verleden, merkte hij dat ze het steeds vervelender begonnen te vinden. Daardoor waren de meeste zijn vrienden één voor één minder met hem gaan omgaan, tot hij ze helemaal niet meer zag. Het kwam hem nu mooi uit. Had hij ook minder om heimwee naar te hebben in deze kliniek. De enige mensen die hij nu miste waren zijn overgebleven vrienden en zijn familie. “Laat me je helpen met je koffer.” Bood hij aan, gebarend naar de koffer die bij Elyssa stond.

Een beetje ongemakkelijk stond ze daar. Kon ze de jongen wel vertrouwen? Was het niet zo’n figuur dat er hartstikke cute uit zag maar van binnen gewoon puur evil was? Hier in de gang voelde het juist veilig, dan wist ze dat ze hier gewoon was. Als ze verder zou gaan lopen, zou ze alleen maar nog meer gedesoriënteerd raken en dat was niet waar ze op zat te wachten. De ogen van de jongen keken langs haar heen, maar uit eindelijk weer naar haar toe. "Laat me je helpen met je koffer." Bood hij aan, gebarend naar de koffer die bij Elyssa stond.

Maar... Ze wou niet weg. Ze wou niet de weg kwijt raken. Ze vertrouwde hem niet eens. Ze wou eigenlijk gewoon naar huis, weg van deze onbekende plek. Waarom snapte hij dat gewoon niet? Elyssa schudde haar hoofd. "Neuh. Ik blijf hier wel." zei ze nogal koppig. Ze zou en moest hier blijven, tot dat ze zelf wist waar ze heen moest. Punt uit.

Elyssa was echt de koppigste persoon die Mica ooit had ontmoet. Dacht hij. Hij kon het ook niet weten. Hij bekeek Elyssa nog een keer van top tot teen en besloot toen dat hij haar niet zo alleen in de gang zou achterlaten. Er liepen een boel types rond die behoorlijk wat geschifter waren dan hij.

Mica keek Elyssa recht aan en stelde toen een vraag. "Weet je echt heel zeker dat ik je niet naar je kamer moet brengen of je moet helpen met je koffer?" Vroeg hij haar met een doordringende blik, als of hij op het punt stond weg te lopen. Eigenlijk wilde hij alleen maar kijken of het meisje echt alleen wilde achterblijven of stiekem toch behoefte had aan een beetje gezeldschap. In beide gevallen zou hij haar niet met rust laten. Deze kliniek was in Mica's ogen een gevaarlijke plek, zeker voor iemand die nogal verdwaald op de gang stond.