Where am I?

Ze knipperde een keer met haar ogen. Waar was ze nu eigenlijk? Ze herinnerde zich het alweer. Waarschijnlijk waren ze nu al een paar uur op weg vanaf het vliegveld. Er zaten twee stevige mannen bij haar om te voorkomen dat ze zou gaan vluchten. Hoe konden haar grootouders haar nou wegsturen. Naar een één of ander psychische kliniek voor tieners met problemen ver weg van waar ze vandaan kwam. Al haar vrienden waren opeens honderden kilometers ver van haar weg. Eigenlijk was de situatie thuis ook niet erg positief geweest. Haar moeder was depressief en haar vader was een aantal jaren geleden al gestorven en daarom was ze eigenlijk verplicht om bij haar opa en oma te gaan wonen voor een tijdje. Maar die konden haar losbandige gedrag niet langer aan. Haar gevoel vertelde haar dat ze er al bijna waren. Ze keek uit het raam. Ze reden een oud dorp in. Wie wilde hier nou wonen? Er waren maar weinig mensen te zien. Alleen twee oudere vrouwen liepen er met een angstaanjagende blik in hun ogen. Haar handen deden pijn van de boeien die ze om had. Vreselijk vond ze het. Eigenlijk moest ze allang gewend zijn aan ijzeren boeien om haar handen. Hoe vaak had ze dat wel niet meegemaakt? Ze merkte dat ze er waren. Ruw werd ze uit de auto gesleurd. Voor haar stond een oud gebouw. Het leek wel een ruïne. Hardhandig word ze naar binnen geduwd. Ze voelt dat de boeien om haar armen los worden gemaakt. Een soort ruimte met een aantal banken was er te zien. Er hing een typisch soort zweer van wat ze ook had gezien bij haar psychiater. De vreselijke kleuren die rust uit moesten stralen. Ze zag een aantal mensen lopen. Ze twijfelde naar iemand toelopen? Nee, dat leek stom. Ze liet zich zakken op één van de banken met haar hoofd in haar armen. Waar was ze nu weer beland?

Met verstand op nul en muziekoordoppen in haar oren geplugd, liep Yana rond. Waar waren die slaapkamers in hemelsnaam? Zat er dan echt geen logica in dit gebouw? Yana hoefde niet over dat antwoord na te denken: Nop. Er waren hier wel veel mensen, maar Yana voelde er weinig voor de weg te vragen. Een dummy lijken op de eerste dag was jezelf ten gronde richten. Daar voelde ze weinig voor, ook al had ze vaak genoeg poging gedaan zichzelf van het leven te beroven. Zo nu en dan bekeek ze een figuur dat haar hatelijk, argwanend of verlangend aanstaarde. Yana rilde en ze sjokte verder rond, zeulde een veel te zware tas achter zich aan en speurde rond, op zoek naar wat eetbaars. Haar maag protesteerde hoorbaar tegen de leegte. Yana duwde haar linker oordopje verder in haar oor toen deze bijna uitviel. Ze wist dat ze ergens wel pretty much geluk had toen ze haar MP3, of Ipod, wat je maar prefereert, gewoon mocht houden. Muziek was heilig voor haar. Soms was een simpele songtekst zo van toepassing op haar, dat ze jankend luisterde, of vrolijk mee krijste. Muziek was heilig. Yana schudde haar hoofd, waardoor haar donkere plukken haar rondsprongen. Haar ogen blikten nog eens rond voor ze haar ogen weer op haar Ipod richtte toen deze een nummer opzette dat zo depressief was dat Yana er zelfs nu geen zin in had. Het was gewoon een kwestie van het lot tarten als je met deze naargeestige sfeer een nummer luisterde waarin de meest gruwelijke dingen toegezongen werden door de zanger. Verwensingen naar degene die zijn leven had verwoest. Heerlijk, maar niet nu. Met deze Creeps kon het nog wel eens werkelijkheid worden. Yana beschreef zichzelf niet als gek, dat was ze in haar ogen ook beslist niet. Och ja, ze zwom vaak tot regelmatig in een zee met groene visjes die geen ander levend wezen ooit eerder had gezien, reed vaak op een Liopleurdon en zag wel eens dingen die er niet waren. Maar iedereen had zijn of haar eigenaardigheden toch? Dat haar huid lijkbleek was, was apart, maar er waren nog zoveel dingen die Yana's onverdiende aandacht verdienen en dit stond niet in haar Top Tien. Uiterlijk was wel het laatste waar ze zich druk om maakte, in tegenstelling tot menig ander figuur van hier. Yana skipte nog een nummer en belandde uiteindelijk aan in een grote hal. Ah, hier waren de slaapkamers dus ook al niet. Yana vloekte binnensmonds en sjouwde uiteindelijk de soort van aula achtige ruimte binnen. Ze overwoog kort en stapte uiteindelijk na een vriendelijk ogend meisje toe.
'Hi, ik vroeg me af of jij wist waar die verdomde slaaphokken waren,' vroeg ze zo nonchalant mogelijk om te voorkomen dat het opgelaten klonk. Terwijl ze haar blik over het meisje heen liet gaan, deed ze haar oordopjes uit en liet deze over haar schouders heen hangen. Het viel Yana op dat het meisje striemen die er pijnlijk uitzagen rond haar pols had. Ze had alleen niet het lef ernaar te vragen. Zwijgend en ongemakkelijk kwam ze naast het meisje zitten en zette haar koffer voor zich neer. Niet dat deze snel gestolen zou worden, maar och: Hij stond anders zo in de weg.