Problematique... [Melanie]

Zoals beloofd mocht Jared ook echt de volgende dag naar de isoleercellen. Zodra hij uit zijn bed was gestapt, zich op had gefrist en naar buiten liep werd hij gelijk gegrepen door 2 bewakers. ‘Kom jij maar is ff mee.’ Spraken ze luid. Hij werd zowat getild want aan elke arm werd hij omhoog getrokken. In het begin probeerde hij nog mee te lopen op zijn tenen maar dat was doodvermoeiend dus liet hij zich maar mee slepen.
Dit alles was ook serieus alleen maar omdat hij zijn gitaar terug had willen pakken.. Het sloeg nergens op. Wat wilde ze dan? Het was toch in een inrichting voor gekken, mocht hij niet gek doen. Jared schudde zijn hoofd geïrriteerd en liet zich meeslepen naar een isoleercel. Hier kreeg hij een vaag wit pak aan waar zijn armen mee aan elkaar vast zaten. ‘Ga jij maar is even afkoelen.’ Zei de ene man en gooide de deur achter hem dicht.
Daar zat hij dan, het was een witte ruimte met zachte muren en een zachte grond, er was geen enkele mogelijkheid van zichzelf pijn doen. Dat moest dan maar, hij kon toch niet bij zijn aansteker. Hij liet zichzelf onderuit en staarde naar het witte plafond. Hij probeerde te ontspannen, maar het was een hel.
Het idee dat hij hier voor onbepaalde tijd zat, hoe konden ze dit doen? Hij werd gewoon gemarteld, ze wisten wat hij had. En toch deden ze het… hoe hoe… WAAROM! Het ergste was nog dat hij alleen was, hij werd er helemaal zenuwachtig van. Hij wilde niet alleen zijn. Hij kon er weer door wegvallen, dat wilde hij niet veel meemaken. Het was redelijk makkelijk onder controle te houden, hij kon het wegdrukken. Maar niet zo.
Ze lokten het alleen maar aan. Zouden ze hem wel beter willen krijgen? Misschien juist niet, zodat ze meer geld konden krijgen. Zodat hij hier voor de rest van zijn leven zat en ze bakken met geld binnen kregen. Plotseling schoot hij overeind en begon rondjes te lopen in de cel. Hij wilde branden, schreeuwen en die mannen vermoorden. Dat kon alle 3 niet. Branden niet omdat zijn aansteker in zijn zak zat en hij er niet bij kon. Schreeuwen kon niet door dat verdomde tape en hij had geen handen vrij om dat er af te trekken. Ten derde kon hij geen mannen vermoorden want er waren geen mannen in zijn buurt om te vermoorden.
Jared leunde met zijn hoofd tegen een wand en voelde een traan over zijn wang lopen. Hij misten iedereen zo, zijn vrienden, zelfs zijn ouders, die konden er niks aan doen dat hij hier was. De psychiater had het gezegt… zijn ouders hadden nog geprobeert om hem thuis te kunnen houden. Ook mistte hij zijn broertje en hij mistte zijn gitaar.
Langzaam zakte hij tegen de muur en ging weer zitten, hij staarde naar de grond en liet zijn tranen de vrije loop. Wat kon het ook schelen, er was niemand die hem kon bekijken en hij hoefde niet te bewijzen dat hij stoer of wat dan ook was voor iemand. Hij kon gewoon zitten, nadenken en bang zijn voor het feit dat hij alleen was. Allemaal omdat die sukkels hem perse moesten opsluiten.
Tot hij een duw hoorde. De deur van de ruimte waar hij nu zat. Zwakjes keek hij op. De man kwam naar binnen en bukte om het tape van zijn mond af te rukken. ‘AUW! LAAT ME GAAN!’ schreeuwde Jared en keek de man aan. De man keek niet eens terug maar draaide zich al weer om, om naar buiten. ‘Er is iemand om mee te praten.’ Dat was wel wat hij antwoordde. Jared trok zijn wenkbrauw op… praten?

‘LAAT ME LOS, NU!’ weergalmde haar stem door de ruimte, en wild trappelde ze met haar voeten. En wonder boven wonder voelde ze dat ze losgelaten werd. Iets wardoor ze haar evenwicht verloor, maar al snel weer opstond na het vallen, en wegrende. Maar al snel haalde de man haar weer in, en werd ze nog steviger vastgepakt, iets wat haar nog banger maakte, maar ze zag in dat ze er niks aan kon doen. Dus ze liet zich gewoon hangen, en maakte zich zwaar, niet dat dat zou lukken. Pff, als die bewakers niet zo sterk waren zouden ze het opgegeven, met jou gewicht. Waren de woorden van de stem in haar hoofd, de stem daar in haar hoofd, Melanie’s tweede ik, die was haar est evriendin. En Melanie geloofde er ook zo sterk in dat die nooit zou liegen. En, ze wou Melanie helpen, zodat ze wat mooier en slanker werd, ze wist dat al die mensen die zeiden dat ze te dun was, ongelijk hadden, zij begreep Melanie. Oh ja, de reden dat ze meegenomen werd, was omdat ze een bewaker hier had geslagen, en hard nogal. Wat de aanleiding daarvoor was? Nou, Mel voelde zich nogal ongemakkelijk toen een bewaker te dichtbij was gekomen, die bedoelde daar natuurlijk niks mee, maar, ze werd er bang van, dus, toen had ze hem een klap in het gezicht gegeven. En nu werd ze weer naar de isoleercellen gedragen. En ze kon er weer eens niks aan doen, ze was allang blij dat ze niet sterk genoeg was om andere mensen aan te vallen, en hun daarbij echt te schaden. Dat wisten de bewakers ook, dus ze kon gewoon de isoleercellen in, met genoeg bewegingsvrijheid, en ze moest niet zo’n wit pak aan, waardoor ze haar armen niet kon bewegen.

De deur ging open voor haar neus, en meteen zag ze de jongen al, nee, niet weer, ze had al eens in een isoleercel gezeten, met een jongen, ze hield er niet van, en het maakte haar meestal nogal bang. In een opgesloten ruimte te zitten meet een jongen, je kon niet weg, en jongens waren net als dieren, onvoorspelbaar. Misschien was het gewoon het feit dat ze in elke man of jongen haar vader zag. Ze voelde hoe ze losgelaten werd, en haar blik werd nog even op de jongen gericht, waarna ze in het uiterste hoekje ging zitten, haar knieën optrok, en haar handen erom heen sloeg. Zo bleef ze zitten, wachtend tot ze hier eindelijk weg mocht.

Het meisje wat naar binnen werd gegooid zag er niet echt vrolijk uit. Lag het aan hem? Ze keek even en zat zo zenuwachtig in een hoekje. Jared zuchtte. Praten had die man gezegt, dat zou ook echt lukken. Ze zag er niet uit alsof ze überhaupt een woord zou zeggen, maar goed. Beschaamd veegde hij een paar tranen met de rug van zijn hand weg en keek het meisje.
Iemand van hun 2 moest de stilte verbreken. Dus besloot hij maar, dat dat hem moest zijn. ‘Hoi.’ Zei hij rustig, zodat het de stilte rustig onderbrak. Hij wilde het meisje niet laten schrikken ofzo iets. Hij voelde zich sowieso al een stuk beter dat hij niet alleen was. Het misselijke gevoel was weg, zo snel als die vage man was gegaan.
‘Gaat het wel? Ik bijt niet…’ hij glimlachtte wat flauwtjes en keek nog maar eens rond. Niet dat er veel anders te zien was als wit. Maar toch, hij moest iets te doen hebben. Nog steeds keek het meisje zo bang.. Plotseling durfde hij geen enkele beweging meer te maken, straks zou ze helemaal gek worden of bang dat hij iets deed. Om nog maar te zwijgen over zijn aansteker… Hij kon er nu eindelijk bij en…
De drang om het dingetje te pakken was zo sterk, maar hij mocht het niet doen. Hij moest zich gedragen, als hij het verpestte moest hij hier alleen maar langer zitten. Zenuwachtig keek hij om zich heen om zich proberen af te leiden. Hopelijk zou het meisje praten, anders werd hij ècht gek.


-flutterdeflut, maar ik wist ff niks -

‘Je houd toch wel van papa hé?’ was de stem van een man te horen. Ik knikte zachtjes en drukte een slaapwel-kusje op de wang van mijn vader. ‘Papa houd ook van jou.’ Klonk dezelfde stem weer. ‘Dit is ons geheimpje, je mag het tegen niemand zeggen.’ Hoorde ik, ‘Waarom niet?’ was mijn vraag, ‘Omdat de mensen anders jaloers worden, en mensen doen heel gemeen als ze jaloers zijn.’ Was het antwoord. Ik knikte, en beloofde dat ik het nooit door zou vertellen. Maar ik snapte het niet, als papa van me hield, waarom deed het dan pijn, en waarom stopte hij niet toen ik zei dat het pijn deed. En, wàt deed hij eigenlijk?

Haar ogen waren gesloten geweest toen de herinnering door haar hoofd schiet, ze wou dit niet meer, ze wou zo geen herinneringen meer, haar veder had alles verpest, door hem zat ze nu hier. Ze opende haar ogen en beet zachtjes op haar lip, de vragen die door haar hoofd gingen, nu op dit moment, spookten zo vaak door haar hoofd. Waarom had hij dit allemaal gedaan, waarom moest hij zo nodig haar leven verpesten, hield hij ervan om te zien hoe ze huilde, de manier waarop ze pijn had te zien, en te voelen hoe ze tegenwerkte uit alle macht? Doordat ze zo diep in gedachten was, had ze niet door dat ze uit frustratie steeds harder en harder op haar lip beet. Gelukkig zag ze het in, voordat ze zo hard zou bijten dat het zou bloeden. Ze ademde eens dieper in en uit, om tot rust te komen, ze moest haar leven niet laten leiden door herinneringen, ze moest zelf haar leven in de hand hebben. Even keek ze op toen ze een stem hoorde, great, precies wat ze wou. ‘Hey.’ Zei ze toen maar, maar daarna bleef ze stil, ze zou dus echt niet vrolijk met hem gaan praten, dan kwamen er nog meer herinneringen naar boven, gewoon door de angst. En, ze was moe, energieloos, ze had eergisteren en gisteren zowat niks gegeten, en vandaag ook niet, dus, haar energie was steedss meer aan het wegzakken Wat nou! Je gaat niet eten, begrepen!? Je bent al veel te dik, dus je gaat afvallen! Sprak de stem in haar hoofd, de manier waarop het gesproken werd was enorm streng, en ze wist dat ze nu niks wou eten, anders werd haar beste vriendin kwaad, en dat wou ze niet hebben. Toen de jongen weer sprak werd de stem een beetje meer naar de achtergrond gedrukt, dat gebeurde altijd als iemand sprak. ‘Ja hoor, alleen, ja, de bewakers en zo.’ zei ze, niet wetend wat ze eigenlijk moest zeggen, want elke jongen, echt elke jongen, zorgde ervoor dat ze aan haar vader dacht, die, zo snel mogelijk ook weer op bezoek zou komen. Ze slikte eens, ze wou hem niet op bezoek, misschien, misschien moest ze zorgen dat ze ziek zou worden dan, misschien mocht hij dan niet komen. Even keek ze naar de jongen, en om toch niet bot, of onaardig over te komen glimlachte ze even kort. Om daarna al haar moed bij elkaar te rapen, ‘Waarom ben jij hier in de isoleercel terecht gekomen?’ vroeg ze, toen, om ergens ook te weten of hij eerder een agressiever type was, of niet.

‘Ja hoor, alleen ja, de bewakers enzo.’ was haar antwoord op zijn vraag of het wel ging. Hij was het roerend met haar eens. De bewakers waren ècht, verschrikkelijk. Hij knikte instemmend en keek nog eens naar het meisje. Nog steeds was ze niet op haar gemak, er waren niet veel andere dingen in deze ruimte dan hem. Dus waarschijnlijk was ze bang voor hem… Hij kon zijn vinger niet op leggen waarom, maar vragen zou hij ook niet doen. Het enige wat hij kon was maar gewoon afwachten wat er zou gebeuren.
”Waarom ben jij hier in de isoleercel terecht gekomen?’ verbazingwekkend genoeg kreeg hij er een zelfs een glimlachje bij. Jared zuchtte toen hij wilde gaan antwoorden. ‘Ik kwam binnen en ze hebben mijn koffer onderzocht.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat was al stom, maar daarna…’ hij viel even stil. Nog steeds lag het gevoelig, hij zou er werkelijk alles voor doen om het ding terug te krijgen. ‘Ze pakte mijn gitaar af en hebben hem mee de kelder ingenomen… Toen viel ik een bewaker soort van aan.’ Hij schudde zijn hoofd, dat moest vast heel stom klinken. ‘Niet echt aangevallen maar… ik dreigde te veel ofzo, nu zit ik hier.’ Jared zuchtte nogmaals en staarde voor zich uit.
Plotseling begon hij het witte pak die de bewaker bij hem had aangetrokken uit te doen. Er onder zaten zijn gewone kleren, en in zijn zak zat de aansteker en hij moést hem hebben. Snel haalde hij het ding uit zijn zak en begon zonder na te denken langs zijn pols te gaan ermee. Hij had het al een tijd niet gedaan, de brandwonden op zijn pols waren eigenlijk weg, maar nu deed hij het weer. Het was automatisch, alleen als hij veel stress had. Dat was nu, in de isoleer cel.
Het meisje hielp ook niet echt om hem prettiger te voelen, hij werd er alleen maar zenuwachtig van dat ze zo bangig deed. Van hem, hij kon niet begrijpen waarom, waarom iemand zo deed terwijl ze hem niet eens kende. Hij kreunde zachtjes toen hij te lang op een was blijven hangen met de aansteker. Het was niet een kreun van pijn, ook niet van verlichting het was meer… Hij moest het doen, maar ook weer niet. Snel smeet hij het ding weg en keek naar zijn arm. Meteen had hij spijt, dat was ook altijd als hij zoiets deed. ‘Sorry sorry sorry…’ begon hij te mompelen, steeds maar weer opnieuw. Zachtjes wreef hij met zijn vinger langs de wonden en kneep zijn ogen dicht. Dat deed alleen maar meer pijn.
‘STOP!’ schreeuwde hij plotseling en schoof zijn mouw snel over zijn arm heen.
Hij had het gevoel alsof het weer zou gebeuren, psychoses. Zo noemde de psychiater het, hij was dan gewoon weg… Hij zag zichzelf, als in de film.. Deed dingen waar hij spijt van kreeg, dat wilde hij niet, niet weer.
‘Meisje… of hoe je ook heet…’ zijn stem klonk gejaagd. Angstig. ‘Alsjeblieft leid me af, zeg iets. Vertel iets over je zelf. Alsje, alsjeblieft.’ Paniekerig sloeg hij zijn hand tegen zijn voorhoofd om zichzelf hopend eruit te houden. Hij wilde zichzelf zijn, hij wilde niemand wat aandoen.

Hij zag hoe hij instemmend knikte op haar woorden, die eigenlijk half gelogen waren, het lag ook deels aan de bewakers dat ze het gevoel had dat al haar macht weggesleept werd, maar het lag ook aan de jongen dat ze zich bang voelde, en wat was ze stom, ze had het zonder dat ze het doorhad teveel laten merken. Ze kon zichzelf wel killen, waarom kon ze het niet wat beter verbergen, arghh, zo stom. Toen hij zijn woorden hoorde knikte ze even, en ze was blij dat het niet was omdat hij een agressieaanval had gehad, en zomaar mensen aan had gevallen, want dan, ja, dan zou ze echt bang worden, en dit stelde haar al wat gerust. Ze keek toe hoe hij opeens het witte pak uit begon te trekken, waar zijn normale kleding onder zat, en een aansteker pakte.
Die aansteker..

‘Ik wil je aan wat mensen voorstellen.’ Klonk de stem van mijn vader, en ik wist al wat er ging gebeuren, ‘Maar, ik zit in mijn pyjama.’ Zei ik, als een soort excuus, mijn pyjama bestond uit een kort broekje, en een topje, aangezien het zomer was. ‘Dat vinden ze heus niet erg.’ Zei hij, ik wist het, ik wist toch ook wel dat die mensen het niet erg vonden, en daarom was ik juist bang. Waarom kon ik geen normale vader hebben, die zijn kind instopte, en met rust liet voor de nacht. Ergens hoopte ik erop dat hij zou zeggen dat ik gelijk had, en dat ik maar naar bed moest gaan, en een goede nachtrust moest hebben, dat hij me met rust zou laten. Ik knikte en liep met hem de kamer binnen waar enkele mannen zaten, ze zagen er niet bepaald aardig uit, en ik slikte even. Maar toen de mannen me keurend bekeken, alsof ik een stuk vlees was dat met uiterste zorg werd uitgekozen voor het kerstmaal, werd het me te veel, snel rende ik de kamer uit, zo snel, dat mijn vader me niet tegen kon houden. Maar hij kwam wel al snel achter me aan, en draaide me ruw om, toen ik met mijn rug naar hem toegekeerd stond. En al snel kwam een klap hard aan tegen mijn wang, iets waardoor ik lichtjes ging snikken. ‘Wat denk je wel niet!? Ik wil mijn drugs, en dat hebben die mannen, en zij willen hun plezier, en dat heb ik voor hun, namelijk jou, dus wees een brave meid, en ga die kamer terug binnen.’ Klonk de stem, die snijdend aanvoelde aan mijn oren, maar ook aan mijn hart. Met slepende passen liep ik terug, waar de hel me te wachten stond, en even later zag ik mijn vader, tevreden met een sigaret in zijn hand, en ik zag hoe de aansteker naar de punt van de sigaret reikte.

Melanie schudde haar hoofd lichtjes, die herinneringen waren pijnlijk, vervelend, en maakten haar alleen maar banger. Ze zuchtte eens, maar de gedachte bleef nog steeds hangen. Gelukkig zag ze wel dat de aansteker al weg was, maar er kwam iets voor in de ruil wat haar banger maakte. ‘Stop’ schreeuwde de jongen opeens, en het deed haar meteen opkijken. Het maakte haar een soort van bang, en in plaats van naar zijn volgende woorden te luisteren klemde ze haar handen om de spijlachtige dingen voor het raampje bij de deur. ‘Hallo? Help ik, ik wel eruit, help!’ zei ze, nou ja, ‘zei’ ze schreeuwde het meer. Maar toen merkte ze dat er niemand was, en ze dwong zichzelf rustig in en uit te ademen, ze deed nu wel wat de jongen zei ‘Ik eehmm, ik ben Melanie, ik.. je,’ een aarzeling ging door haar hoofd heen, maar toen zei ze het toch, niet wetend waarom, de jongen had het misschien zelf al gemerkt, en ze wou het niet zeggen maar toch zei ze het. ‘Stop, alsjeblieft, je.. je maakt me bang.’ Zei ze, en ze ademde in en uit, wat steeds lastiger werd, wat als hij een woedeaanval kreeg of zo? De enige tegen wie hij het af kon reageren was zij, ze slikte even, en keek naar de jongen, ze vond het enger en enger worden, en wou bijna enorm hard op de deur gaan bonken, maar dat deed ze maar niet, in plaats daarvan wachtte ze.

Jared luisterde heel geconcentreerd naar haar stem. Ze schreeuwde om hulp, maar natuurlijk reageerde niemand. In een isoleercel rekende ze er niet eens om dat er hulp nodig was… Meestal zat je gewoon, niks te doen, te kijken. Rustig te praten, en ze gaven toch niks om hun patienten. Waarschijnlijk als hij haar iets aan zou doen… dan zou hij wel in de problemen zitten, maar zij? Zij werd in een gang gegooid en meer niet. Het kon hem eigenlijk bijna niet schelen… Als zij hem verraadde dan…
”Ik eehmm, ik ben Melanie, ik.. je,” ze klonk zelfs redelijk rustig, althans ze probeerde het. Zo leek het. “Melanie…” mompelde hij en bleef dat in zijn hoofd herhalen. Het was al iets persoonlijker, iemand met een naam kon hij minder makkelijk iets aan doen dan gewoon een meisje. Het was nu nog steeds een gewoon meisje, Melanie. Maar wel met een naam… ”Stop, alsjeblieft, je.. je maakt me bang.”
Fel keek hij op. “Stop?” vroeg hij verbaasd, zijn pupillen waren groot. “Met wat doen? Stoppen met hier zijn? Stoppen met roepen? Stoppen met mezelf in de fik steken?” Er verscheen een spottende grijns op zijn gezicht. Het voelde alsof hij op de helft was… Hij zat er bijna niet meer, zo voelde het althans. Daarna zou hij een soort horrorfilm zien, met zichzelf en Melanie in de hoofdrol. Maar wàs het niet, hij keek ernaar. Hij keek hoe hij zelf de slechterik was, de psychopaat de de… freak.
“De enige die hier wat aan kan doen ben jij en Lucifer…” mompelde hij en staarde haar aan. Dat was zijn naam, nogal cliché misschien, maar er zat een hele gedachtegang. Lucifer was de duivel, en als hij de hoofrol speelde was het slecht, als de duivel. Dat had hij gezien, in alle horrors die hij zelf al had gecreërd… En bovendien had hij ook iets met vuur… Alleen in zulke momenten, greep hij naar zijn aansteker…
Hij had spijt dat hij het meisje de schuld had gegeven, Jared dan. Jared had spijt. Ze kon er niks aan doen. Het was zijn eigen schuld. Hij had er alleen mee bedoelt dat het met andere mensen misschien niet was gebeurt… Met Stefan waarschijnlijk niet, hij had hem kunnen kalmeren en zeggen dat alles goed kwam. Ja, dan zat hij hier waarschijnlijk te praten, in plaats van bijna iemand aan te vallen. Alhoewel…
“Het spijt me… echt… sorry sorry…” Iets in zijn hoofd probeerde zijn stem weg te drukken, zo voelde. ‘D-denk alsjeblieft…’ hij kneep zijn ogen even dicht om het onbekende in zijn hoofd weg te drukken. ‘Denk niet slecht over me… Ik mis mijn gitaar gewoon, ik mis mijn vrienden, ik mis mijn familie en ik kan niet tegen alleen zijn…” Onzeker opende hij zijn ogen weer, testend of hij het nu tegelijkertijd kon. “Dus de isoleercellen zijn niks voor mij...” mompelde hij en wist een klein glimlachje tevoorschijn te persen. Waarom hij dit allemaal ineens aan dit meisje vertelde was hem een raadsel, maar het luchtte wel enigszins op en hij had idee of er wat stress weg was…
Om het meisje maar even met rust te laten en haar na te kunnen laten denken over wat ze wel niet dacht nu sloot hij zijn ogen en leunde tegen de muur aan. Hij zag zijn gitaar voor zich en had bijna het gevoel van zijn vingers over de snaren. Misschien raar dat hij zoveel van dat ding hield… maar hij kon het ding altijd pakken en het ontspande, bovendien deed hem denken aan zijn vrienden. Ze zaten bijna elke dag wel te jammen…

Jared zat wat met zijn gitaar te prutsen. Midden in New York, op een markt, op een trapje. Hij zat hier altijd, het was vlakbij huis. Gewoon te oefenen, hij was niet van de hoedjes proberen met geld te vullen. Hij wilde mensen niet lastig gaan lopen vallen met zijn gepingel, alleen ècht hele goede mensen zouden mogen spelen. Al helemaal hier, op zijn marktplein. Jared draaide wat aan de stemknoppen en begon wat akkoordjes te spelen. Heel simpel, gewoon voor de lol. Zijn gitaar was al wat gesleten omdat hij het ding overal mee naar toe sleepte. Af en toe krastte hij er wat in, een gitaar moest er ook gebruikt zien. Vond hij dan.
“Hey.” Zei plots iemand en verbaasd keek hij op. “Heb je het tegen mij?” vroeg hij en trok een wenkbrauw op. “Ja jij ja.” Antwoordde een jongen lachend die naast 2 andere jongens stonden. “Kunnen wij is met je praten?” vroeg hij serieus en Jared haalde zijn schouders op. “Waarom niet?” antwoordde hij met een glimlach en stond op.

Hij glimlachtte even kort en zuchtte, dat waren nog eens tijden. Op dat moment had hij zijn beste vrienden en zijn grootste hobby ontmoet. Het was alleen een jammer dat hij een jaar later hier heen moest… Ze zouden net voor de allereerste keer gaan touren, Jared was ontzettend benieuwd hoe het was gegaan. Misschien hadden ze al wel fans… Ach, hij zou er nooit achter komen. Hij zou hier voor de rest van zijn leven toch zitten. Hij opende zijn ogen en voelde zich een stuk rustiger. “Bedankt… voor er zijn.” Hij meende het oprecht, niet dat hij haar nou per se aardig vond. Maar dat hij niet alleen was scheelde, anders had hij heel de boel waarschijnlijk afgebroken…