in gedachte verzonken...

Vick liep het prieeltje in... ze legde haar armen op de reling en keek wat om zich heen. ze zag hier ook vele rozen groeien...waarom gaat het leven toch nooit over rozen dacht ze triest... ze hd nog nóóit echte liefde gekent... en veeeeel te veel dingen meegemaakt die ze dus niet kon delen. ze had wél nét een heel verhaal aan Gemma verteld en hierdoor begon ze weer te denken aan alles wat ze heeft meegemaakt t is ook absurd hoeveel ik heb meegemaakt eigenlijk dacht ze... van het ene bedrog in het andere bedrog en oplichterijtje. ze kon het éigenlijk nog steeds moeilijk begrijpen dat mensen mekaar zou kunnen uitmelken...ze keek ut het prieeltje recht omhoog het was nog een prachtige dag eigenlijk vond ze. ze verlangde naar bergwandelingen en aar weghupsende konijnen een plek waar ze even tot zichzelf kon komen. en geen las had van andere mensen... met iedere zn eigen problemen... ze voelde opeens dat ze duizelig werd dus ging ze op de grond in het prieeltje zitten met haar rug tegen een pilaartje aan geleund. Waarom moest Ik dit nou allemaal meemaken dacht ze. ze zuchte eens diep en ontspande zich ze sloot haar ogen even en luisterde naar alle geluiden om zich heen, ze hoorde een paar beitjes zoemen. en ze hoorde voetstappen naderbij komen. ze had nog even geen zin om te reageren waarschijnlijk zou deze persoon tóch gewoon voorbij lopen. net zoals alle jóngens ook altijd deden als ze over straat fietste ze zeiden even heey lekkerding en liepen gewoon verder het sloeg ook egenlijk nergens op dacht ze... net als dat Alle kenissen van mekaar die elkaar op straat tegen komen Áltijd zeggen... ''hey alles goed?. ja , met jou? ja ook, okee doeiii.... ze kon het aar niet begrijpen... mensen doen maar alsof dacht ze ''álles goed vragen ze dan.. maar eigenlijk zitten ze helemáál niet te wachten op het verhaal als t niet goed gaat ofso neeeeuj...
ze werd er triest van en probeerde al deze gedachtes even uit haar hoofd te bannen en ze concentreerde zich op de voetstappen die mógeijk tóch naar haar toe kwamen.

(Een jongen is welkom ofso?... k ben best el raar dus... tjha kijk maar of je er zin in hebt... vick is op t moment onvoorspelbaar hoe ze reageerd.)
(sorry dat t zo een kort stukje is btw, ben vandaag niet zo van de lange stukjes maar had zin in n éxtra topicje erbij )

Alex loopt door de tuin heen. Hij is in gedachten verzonken en kijkt niet waar hij heen gaat. Hij kent hier eigenlijk nog helemaal niemand. Wat hij best wel jammer vind. Misschien is wat contacten leggen goed. Het is helemaal verlaten in de tuin. Er fluiten wat vogeltjes en er zoemen bijen rond de rozen. Alex schrikt op als hij een geluid hoort en snel kijkt hij rond. Hij ziet alleen niemand. "Hallo? Is daar iemand?" Vraagt hij dan aarzelend. Hij krijgt niets terug. Voorzichtig loopt hij verder en ineens ziet hij het prieeltje. Nieuwsgierig loopt hij er naartoe en hij ziet een meisje zitten. Hij loopt het trapje op. "Hallo. Volgens mij hoorde ik jou net. Ik schrok een beetje. Ik ben Alex. Mag ik bij je komen zitten?" Het was een beetje veel informatie, dat besefte hij ook wel, maar goed. Het kon even niet anders. Hij kijkt neer op het meisje. Ze lijkt hem wel aardig. Nu is hij ook nieuwsgierig naar waarom ze hier is, maar dat vraagt hij maar even niet. Dat lijkt ook zo onbeleefd.

"Hallo. Volgens mij hoorde ik jou net. Ik schrok een beetje. Ik ben Alex. Mag ik bij je komen zitten?" Zei een jongen die voor Vick stond. ''uh..'' ik kwam weer terug op de wereld werd uit mijn gedachtes gehaald, ''Hey, Alex''ik ben Vick'' zei ik aarzelend. ik lachte even naar hem.''ja hoor'zei ik vervolgens vriendelijk. ik keek even om me heen, het was nogal een dooie boel hier vond ik. ik luisterde naar de vogels om ons heen die verschillende geluidjes floten. Ik wende me tot Alex, ''en waarom hebben ze jou naar dit godverlaten krot verbannen?'' zei ik impulsief onnadenkend maar wel op een vriendelijke oprecht geinterreseerde manier. Ik keek weer even voor me naar de mooie rozen en k zag hoe de blaadjes bewoegn op de wind.

"Hoi Alex, ik ben Vick." Zei het meisje, Vick dus, aarzelend. En daarna zei ze dat Alex bij haar mocht komen zitten. Hij liet me langs de paal omlaag zakken en plofte naast haar op de grond. "En waarom hebben ze jou naar dit godveralten krot verbannen?" Vraagt ze dan ineens. Hij schrikt een beetje van de vraag. Dit zag hij niet aankomen. Even denkt hij na en begin dan te vertellen. "Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd. Ik flipte helemaal door toen mijn moeder het vertelde, ik heb geen idee wat ik gedaan heb. Het volgende wat ik weet is dat ik in dat busje wakker werd. Ik heb niet bij de begrafenis kunnen zijn of sowieso afscheid van hem kunnen nemen, waar ik depressief van geworden ben. Maar ik heb ook momenten dat ik wel weer heel vrolijk kan zijn." Alex zucht en denkt even na over wat hij net gezegd had. Het was wel waar. En hij mist zijn broer ieder moment meer. Hij kijkt even naar zijn schoenen en veegt een traan van zijn wang weg. "En waarom zit jij hier dan?" Vraagt hij dan, zijn stem niet meer zo vast als toen hij zijn verhaal vertelde.

Vick zag dat Alex niet écht de vraag zag aankomen. ze voelde zich even schuldig. "Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd.''zei hij, Ik flipte helemaal door toen mijn moeder het vertelde, ik heb geen idee wat ik gedaan heb. Het volgende wat ik weet is dat ik in dat busje wakker werd. Ik heb niet bij de begrafenis kunnen zijn of sowieso afscheid van hem kunnen nemen, waar ik depressief van geworden ben. Maar ik heb ook momenten dat ik wel weer heel vrolijk kan zijn." Alex zucht, ''wow'' zei ik zachtjes. dat spijt me voor je zei ik meelevend. ik zag at hj een traa wegveegde. "En waarom zit jij hier dan?" was de verwachte vraag...die hij terug stelde... ''uhh'' begon ik aarzelend... tjha t is nogal een lang en verwaarend iets... maar n het kort... laat ik zeggend at ik nogal anders over dingen denk dan de meeste mensen. Ik heb geen lst van psygopaat trekjes ofso hoor helemaal niets zelfs... ik ben ook nog eens hóógsensytief... tjha dat is dus dat je gevoelig bent voor emotie... at je snel aanvoelt hoe iemand zich voelt en dit gevoel vaak onbewust opzuigd... zei ik, Tjha nogal vaag allemaal ik heb ook ietswat veel meegemaakt in een te korte tijd'' besloot ik als eind te zeggen. Ik keek hem even aan en zag dat hi inderdaad een paar tranen gelaten had.

Alex veegde snel snel zijn tranen weg en keek op naar het meisje naast hem. Zij had dus ook heel wat meegemaakt, aan haar verhaal te horen. Hij keek haar aan. Hoe oud zou ze zijn? "Hoe oud ben je eigenlijk?" Flapt hij er dan uit. Hij kijkt naar zijn voeten. Nouja, zo'n stomme vraag is het ook weer niet maar goed. "Ik ben zeventien." Zegt hij er dan achteraan. Dat compenseert het ook wel weer wat. Voor de tijd van het jaar is het best mooi weer. Er vliegen wat vogeltjes langs, op zoek naar eten. De tijd lijkt wel te kruipen hier.

[sorry voor de korte post.]

vick zag hoe hij snel wat tranen weg veegde. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg hij vick. ''18'' zei ze licht triestig. ze werd vaak een beetje uitgelachen... omdat ze wel eens als 60 jarige kon klinken... vooral omdat ze gewoon vaak goed wist hoe bepaalde mensen in elkaar staken... én omdat ze bepaalde gedachtes had die niet klopte voor haar leeftijd. Ze keek de jongen even aan. en zag dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde bij de vraag die hij stelde om haar leeftjd te weten. ze bedacht zich dat ze óóit eerder in een prieeltje had gezet met een jonge. dat was de enige siruese échte liefde in haar leven geweest. soms miste ze hem nog wel. maar meestal probeerde ze gewoon aan de toekomst te denken en ze wistd at het ooit allemaal we goed zou komen. ''als je eens wat troost zoekt...'' zei ik vriendelijk en hulp biedend. ''voor het verdriet over je broer enzo, kan je altijd bij me komen zitten''. vervolgde ik toen aardig. terwijl ik even naar de blauwe lucht keek en hierna kruiste mijn blik de zijne.