Breaking Stone ~

Rustig liep ze heen en weer. Wat gingen ze vandaag doen met haar? Er was iets op deze dag, ze had het gehoord, maar niet wat. Iets over naar het dorpje gaan. Ze deden er zo geheimzinnig over, dat er wel iets moest zijn. Ze had zin om te grommen, en aan de traliessen te rukken. Het was zo on~ninaachtig, maar ze kon er even niets aan doen. Het was gewoon, gemeen. Waarom mocht zij het nu niet weten? Niet eerlijk. Als een klein koppig kind ging ze in een hoekje zitten, in zichzelf mompelend. Tot nu toe had het allemaal meegevallen, en dan dit. Ze begreep wel waarom iedereen hier verdrietig was, het was gewoon gemeen zoals ze je behandelden. Ze hoorde iemand door de gangen lopen, en automatisch keek ze op. Een bewaker, met sleutelbos voor haar deur. Opende hem langzaam, ging over de scharnieren met een pijnlijk gekras. En toen was hij open. Snel als ze was stond ze naast hem, en hij keek verbaast naar haar toe. Op zijn gezicht stond de twijfel te lezen of hij haar zou vastpakken, maar ze maakte haar blik gedwee. Niemand kwam aan haar. Althans, niet zonder dat zij het wou. Ze kreeg een lichte blos, en liep naar de richting die hij gewezen had. Daar, aan het einde wachtte nog iemand. De bewaker keek haar streng aan, alsof ze zojuist zijn vrouw had bedreigt met iets. Zucht, dat je in de kliniek was, betekende toch niet dat je gelijk levensgevaarlijk was? Zo dachten ze hier blijkbaar wel over. En ze was het zat dan men zo dacht. 'Is er iets meneer?' Vroeg ze uiterst beleefd, en keek hem strak aan. Ja, ze had hem wel door, even iedereen bang maken. Het lukte, vanbinnen bestierf ze het. Maar dat liet ze gewoon niet blijken. Hadden ze maar pech, kon het haar even schelen? Hij schudde zijn hoofd, en meteen verzachtten zijn trekken. Nina glimlachte nu zachtjes, zie je wel! Was dat nu zo moeilijk, hij gebaarde haar naar de bus. Busje. Wait, busje? Ze slikte, wat ging ze daar doen? haar blik keerde angstig terug naar hem, smekend om haar gerust te stellen. 'We brengen jullie naar het Dorpje, voor de kerkdienst.' Het was het enigste wat ze te horen kreeg, maar het voldeed. Ze was bang geworden, had het laten zien. Moment van zwakte. Mocht niet opnieuw gebeuren, ja ze was optimistisch, maar toch. Ze had geleerd om even stil te zijn, en dan naar buiten te komen als real Nina. Ze zuchtte, nam het opstapje, en klom in de bus. Er zaten nog anderen in, maar ze besteedden geen aandacht aan haar. Wel, dat mocht ook eens, moest niet altijd praten. Ze keek naar buiten, een fijne mist kwam opzetten en kleine regendruppels spatten tegen het raam. Het paste bij haar stemming, niet hyperblij, niet droevig, gewoon. Rustig.
Een schreeuw donderde door het busje, en ze schrok op.
Ze had wat tegen het raam geleund, naar buiten starend. Haar gedachten laten gaan, zoals altijd. Iemand zei dat ze moest opstaan, en verwonderd volgde ze de stroom van mensen. Buiten gingen er een paar direct naar de kerk, anderen bleven staan om te kijken voor ontsnapping. Maar uiteindelijk dropen ook zij af. Ze bleef staan, verward. Waar moest ze nu naartoe? Ze snapte het niet. Ze wou niet naar de kerk, ze biechtte later haar zonden wel af. 'Het is de kerk of het kerkhof meisje.' Gromde een van de twee, die duidelijk haar weg wou. Ze zond hem een vernietigende blik, 'Val iemand anders lastig, 'Mompelde ze in haar mondhoek. Maar ze beende toch weg. Fijn, wat frisse lucht. Optimisme. Hield ze zichzelf voor. Anders lukte het niet. Dan lukte niets. Ze zuchtte, en opende het kerkhof poortje. Blikken van anderen branden in haar rug, maar ze weigerde om te kijken. Waarom keken ze naar haar? Mocht zij dan ook eens niet naar een kerkhof gaan? ja, ze had hier geen familie, maar toch. Ze wist niet eens wat ze hier deed. Nina keek om haar heen. Er was niemand, voor zover ze zag. Er kon altijd iemand achter een steen zitten. Verstopt, en dan heel hard *boeeh* roepen. Ze lachte in zichzelf, ze zag zichzelf wel al zo zitten, gewoon om mensen te laten lachen. Al zouden ze waarschijnlijk een hartaanval krijgen. Maar wel lachen. Daar draaide het om, bleef ze koppig vol houden.
Draaiend keek ze om zich heen, daar. Een grote treurwilg. Een voorzichtige glimlach verscheen nu, ze hield van die bomen. Vroeger was ze wel eens bij een begravenis geweest, te klein om echt te beseffen wat er gebeurd was. En toen had ze ook bij zo'n boom gespeeld. Langzaam liep ze ernaar toe, en raakte met een hand uitgereikd voorzichtig de stam aan. Hij was ruw, een echte boombast. Een beetje boombloed bleef zitten aan haar hand, voorgangers hadden in de boom gekrast. Allemaal stellen, of haters. Waarom moesten mensen hun emoties botvieren op een boom? Ze begreep het niet, het was wel een vereeuwiging, maar had dan een speciale plek. Een romantische, en geen kerkhof. Een rilling trok over haar rug, en deed haar kippenvel. Ze sloeg haar armen stevig over haar borstkas. Het was koud, en de wind had vrij spel. Ze zakte neer tegen een steen, uit de wind en keek eens goed rondom haar. Allemaal grijzige zerken, met de namen half bedekt met korstmos. Voor het eerst voelde ze dat een kerkhof niet altijd eng hoefde te zijn. Nina begon zachtjes in zichzelf te neuriën, om de wind op de achtergrond te zetten. Het geluid was nog steeds eng, want je hoorde niets. Het was ook eng als je alles hoorde, maar ja. Moeilijk mens was ze toch soms. 'Why did I lost you? You've breaked my heart, and now you want it back.'
Het sloeg op hem. Degene die ze uit haar gedachten wou bannen. Voorlopig geen jongens meer voor haar. Misschien moest ze eens op meisjes overstappen. Ze lachte vaagjes in zichzelf.

Hayden<3 Finally

''Je moet je niet aanstellen.'' Sprak Kate hardop, om de Hayden ziel die in haar hoofd blèrde om aandacht uit te bannen en haar volledig te negeren. Als een hotte model met haar buik naar voren liep ze voorbij de slaapkamers, richting de Algemene Ruimte. Ze had iets gehoord over dat het vandaag weer zover was om richting het dorp te gaan, naar de kerk. Een kant van haar wou niet heen gaan, gewoon omdat het daar altijd fucking saai was en er geen ene moer te doen was voor haar. Maar aan de andere kant was het goed om bewakers om zich heen te hebben en een frisse neus te halen. Vooral omdat Hayden opnieuw geprobeerd had om zichzelf om te leggen, vroeg in de ochtend, maar Kate had zich voorbehoed gehouden en haar overgenomen zoals ze de meeste keren deed als ze zoiets flikte. Ze kon het gewoon niet uitstaan, maar het gebeurde gewoon en ergens snapte ze wel waarom. Als zijzelf nog meerdere zielen of persoonlijkheden, hoe ze het ook mochten noemen, in zich had gehad zou ze ook volledig geflipt zijn en alles eraan gedaan hebben om die weg te halen. Maar de enige oplossing daarvoor was zelfmoord, niet bepaald rustgevend. En aangezien het meisje daar nu al langer dan vijf jaar mee leefde, werd ze er helemaal gek van, typisch gestoord van binnen.
Een korte blik wierp ze op haar armen, waar op beide nog een bloedspoor liep. De kamer waar ze net uit was gekomen was, had ze vies, besmeurd met sporen van rood vloeistof, achtergelaten. Een gauw verband had ze om beide polsen gewikkeld, maar niet goed genoeg schoon gemaakt. Voordat een bewaker het in de gaten kon hebben, liet ze haar tong langs beide handen gaan zodat het bloed in haar mond bevond en ze het rustig doorslikte. Ze hield van de smaak ervan, de ijzer die het overnam van de rest van de cellen die erin zaten. Een zelfvoldane glimlach stond op haar gezicht en voordat ze het in de gaten had gehad werd ze al naar buiten geleid, door een best hotte man, gekleed in een saai wit uniform die dus duidelijk een bewaker moest voorstellen, en in het busje gezet. Een knipoog ontving ze nog gauw van hem, maar verder kreeg ze geen aandacht meer. Niet dat ze het erg vond, maar ze was wel gesteld op aandacht.
Ze zocht een plaatsje aan de linkerkant van het witte, maar kleine busje en ging bij het raam zitten, zodat er een plaats naast haar automatisch vrij kwam. Maar zodra er een best lelijke jongen naast haar wou gaan zitten, siste ze gauw naar hem met een 'als-je-het-waagt..' blik op haar gezicht, waardoor hij meteen schrok en enige moeite deed om overeind te blijven staan.

Het kon haar niet lang genoeg duren, de rit naar het dorp, ook al was het vlak bij en ergens was ze wel bij op het moment dat ze de frisse lucht in haar longen kon laten stromen en de afvalstoffen weer uit kon ademen. De verse lucht die van de bomen af kwam, gemengd met een lichte geur van olie die van de bus afkwam, deed haar goed. Voor kort nam ze plaats met haar rug tegen de afgeschraapte lak van het busje aan, net naast de in- en uitgang en vouwde haar armen over elkaar. Het enige wat bij haar nog miste was een stukje kauwgom waar ze zoet op kon kauwen, maar dat deed er op dit moment niet toe. Ze twijfelde waar ze heen zou gaan. De kerk, om daar herrie te schoppen en de ceremonie voor iedereen te verpesten en uiteindelijk weer voor straf een hele preek over zich heen te krijgen, of de rust opzoeken bij het kerkhof en te kijken of daar nog wat te beleven viel? Het viel Kate op dat ze vandaag nog niet veel gesproken had, behalve tegen Hayden en de rest die zich in dit lichaam ondergedoken bevond, maar niet tegen andere patiënten en mensen in de kliniek. Misschien was dat wel het eerste wat ze nu zou gaan doen, om haarzelf goed te doen. Wanneer het busje leeg was en de deur met een luide klap werd dichtgeschoven door een oude vrouw met een vieze wrat op haar neus, keek ze haar met een vertrokken gezicht aan en zette zich vervolgens met tegenzin van het busje af om met haar armen nog steeds over elkaar heen gevouwen richting de saaie begraafplaats te lopen.
Het was maar goed dat het overdag was, niet dat ze 's avonds hierheen werden gebracht, want anders wist ze wel zeker dat Hayden helemaal uitgeflipt was door de aanwezigheden die zich hier op deze plek bevonden. Nu was ze echter wel rustiger geworden en was ze stil geluld door Avan, wat Kate alleen maar automatisch deed grijnzen. Wanneer ze even rondkeek, zag ze dat er maar één iemand hier was, dat de rest heel saai naar de kerk was gegaan. Ze besloot niet meteen erheen te gaan en eerst een kort rondje over de grond te lopen, beetje starende naar de graven die haar toch niets zeiden. Ze kon niemand hier van het dorp die hier begraven lag, aangezien haar oudere vriendinnen die ze gemaakt had in de kliniek allemaal voor oud vuil lagen in de Kelder, bij de rest van de 'lades' van de lijken. Een korte zucht verliet haar neusgaten en ze pikte een gele roos op die op één van de graven lag, nog vers, zo te ruiken. Het kon haar weinig schelen of degene hier nog in de buurt kon rondlopen en misschien nog een blik op het kerkhof had, de roos zou vroeg of laat toch verwelken dus het maakte niet uit dat ze het nu pakte. Charmant hield ze het tussen haar wijs- en middelvinger in van haar rechterhand en bukte eenmaal voor het meisje op haar knieën neer. De mompeling die ze net had gehoord, had niet bepaald vrolijk geklonken en ze vond het voor nu aan haar de taak om haar juist het omgekeerde te laten voelen. ''Ben je boos? Pluk een roos. Zet hem op je hoed, dan is morgen alles weer goed!'' Zei ze, met haar oudere stem die totaal niet bij het lichaam plaatje paste, met een grinnik en stak haar hand uit om de roos aan het meisje aan te bieden.

Redelijk geschrokken keek ze op. Een meisje, met bruin haar stond plots voor haar. Wat deed ze hier? Wie was ze? Waarom stond ze hier? Hoe? Wanneer? Al die vragen buitelden door haar hoofd, en ze schudde haar lichtjes om het in volgorde te krijgen. Wat haar niet opviel was de roos in haar handen, wat ze normaal wel had gedaan. Maar haar verschijning, gepaard aan onvoorzichtigheid vanaf haar kant, had haar in de war gebracht. Ze snapte het niet, wat deed ze hier? Ze kende haar niet, was ze ook van de kliniek? Dat was wel waarschijnlijk, ze leek er gek en aardig genoeg voor. Ze produceerde een voorzichtig glimlachje, had geen idee waar ze het vandaag haalde. Haar Ninaheid misschien? Tja, die was dan ook onuitputtelijk. Flauw grapje, maar het was ergens wel waar. Ze lachte veel, soms te veel. Vroeger stoorde het haar niet, tot men er eens een opmerking over maakte. Vanaf toen lachte ze minder, was meer met een neutraal gezicht. Tot men zei dat men dat eng vond, en men haar gelacht miste. Ze was kwaad naar haar kamer gelopen, het was ook nooit goed! Misschien kwam daarvan haar koppigheid aan twee kanten. Ze had het net nog gehad. Ze noemde zich dan ook vaak een moeilijk mens, kon zij het eraan doen? Moest men maar niet zo veeleisend zijn. Ze keek terug op, naar het vreemde meisje. Ze zei iets, en eerste dacht ze dat ze het verkeerd verstaan had. Het was een .. kinderrijmpje? Ze herhaalde het in haar hoofd, vond het stom om het te luidop te herhalen, alsof ze stom was. ''Ben je boos? Pluk een roos. Zet hem op je hoed, dan is morgen alles weer goed!'' het bleef door haar hoofd spoken, ze kon het er niet uit krijgen. Het irriteerde haar, en intrigeerde. Wie was dit? Wie haar blij maakte, met een kinderijmpje? Het maakte herinneringen open, oude. Van toen ze klein was. Haar moeder las haar elke avond voor, gedichten. Vloeiende gedichten, met een ritme. Ritme. Dansen. Ze miste dansen. Ze danste zo graag vroeger, maar was toen gestopt wegens teveel druk op haar. Het eiste teveel, en ze kon het simpelweg niet meer aan. Werd teveel. Allemaal. Ja, dat wist ze nog. Ze had een week niet geslapen, toen gezegt dat ze wou stoppen, en toen weer een week geweend. 's Nachts natuurlijk wanneer niemand haar kon horen, en niemand kon haar beter laten voelen. Het was afschuwelijk, altijd dat ge*aww* als iemand zich rot voelde, of je zei iets, of je zei niets, maar niets iets wat waarschijnlijk gefaked was etussen in. Dat kon ze simpelweg niet uitstaan. Waarom? Weeral geen idee. Ze kende zichzelf eigenlijk niet, deed altijd dingen met no reason. 'Het is een.. kinderijmpje?' Bracht ze uiteindelijk uit, naar adem happend. Ze had niet in de gaten gehad dat ze die in aan het houden was. Ze probeerde haar hartslag, die flink omhoog was gegaan door de bijna stik pose, te verlagen, tevergeefs. Het werkte niet, zat ze zich hier even belachelijk te maken. Great. Wat moest de ander nu van haar denken? No idea, maar het was vast niet positief.
Nu pas merkte ze de roos op in haar hand. Hij was geel. Een gele roos, hoe lief. Ze bood hem aan, en zij twijfelend keek op naar de ander. Zou ze hem aannemen? Hoe wist ze dat er geen doorns opzaten met een vergif als je je prikte? Wat? Ze had zin om zichzelf een klap te geven, al kwam dat misschien raar over. Wat zat ze hier nu allemaal te bazelen over doorns en vergif? Dit was geen Walt Disney sprookje! Een beetje kwaad op zichzelf nam ze hem aan, vriendelijk. Grappig, met het rijmpje en dan de roos. Geen toeval, had ze vast expres gedaan. Ze lachte haar toe, en keek toen terug naar de roos. Waarom nam iemand een roos mee naar een kerkhof? Om een dode mee te begraven, op het graf te leggen. Waarom deden mensen dat eigenlijk? Bloemen verwelkten, en niemand had er iets aan. Behalve dan de bloemist, die werd rijk. Misschien moest ze maar eens bloemen gaan kopen. Als dat hier kon, met al de bewakers. Het mocht vast niet, maar als ze nu eens heel lief keek? En met haar ogen knipperde? Ja, dan zouden ze vast een uitzondering maken!
Maar terug over het onderwerp rozen, het meisje zag haar er niet uit als een vaste bezoeker van het kerkhof. En als ze van de kliniek was, waar ze nu even van uitging, had ze ook geen bloemen kunnen kopen toch? Maar dan moest ze ze hebben van het kerkhof zelf, en het leek haar best wel gemeen om bloemen te stelen. Nawh, niet gemeen, gewoon, raar. Nee, dat kon ze niet gedaan hebben, ze had hem vast mee genomen uit een bloemenvaas uit de kliniek. Ja, dat was het vast!
Ze keek naar beneden, en vond het plots erg dat het meisje op haar knieën moest zitten, terwijl zij gewoon zat. 'Als je wilt, mag je wel naast me zitten hoor.' Nina gaf haar een snelle knipoog, zonder te weten why. Het was gewoon het moment, de spannen weg laten trekken. Waarschijnlijk zat die spanning in haar hoofd, maar jawh. 'En dankje.' Ze moest het gewoon even zeggen. Het meisje had haar weer opgevrolijkt, door iets simple te zeggen. Maar het waren de kleine woordjes die het grote werk deden. Dan was altijd al zo geweest had ze gemerkt. Een simpele nee kon harder doen dan een relaas over waarom. Of een kleine ja. 'Ik ben Nina' Bijna had ze zichzelf weer de waarom~vraag gesteld, maar ze hield zichzelf ervan. Het herhaalde zich, maakte haar gek. Ze leunde achterover op zo'n steen, zich niet van bewust zijnd dat ze op de aarde lag die op een dood iemand was gegooid. Als ze het maar even bedacht, was ze doodsbang weggerent, met zo'n lange schreeuw. Jap, dat was Nina.

DONEH
Hij is klein :C
IKGAACHTERUIT O,O

''Jhoa.'' Was het enige wat ze antwoordde op de reactie die de roodharige meid had uitgebracht op haar kinderrijmpje. Het duurde niet lang voordat ze hem dan ook aangenomen had en er vormde zich een glimlach vermengd met een kleine scheve grijns op haar gezicht, wat haar er eerder duister uit liet zien dan lief en onschuldig. Zoals Hayden wel was, maar zijzelf niet.
Het duurde niet lang voordat de meid haar roos aangenomen had en ze toe had gehapt tot haar plan. Niet dat zij er echt specifiek één had opgesteld, want het liep toch meestal anders dan gepland. Wanneer ze echter naar de grond keek, kwam er een verbaasde blik op Kate's gezicht te staan en wachtte ze rustig af. Net voordat ze haar mond wou openen, begon zij al te praten. Een verzoek om naast haar te mogen zitten. Hoewel ze dat wel wou, deed ze dat liever op het houten bankje hier nog geen drie meter vandaan, dan op het graf van vast één of andere oud fossiel wat hier al tijden lag. Ze had niet bepaald respect voor die mensen, maar dan nog had ze niet de neiging om op een graf te gaan zitten en daar de grootste lol te hebben.
''Heel graag, maar liever daar dan hier.'' Zei ze op een normale toon, reikte haar handen vervolgens naar haar uit en voordat de meid de kans had om te antwoorden, trok ze haar al overeind en nam haar mee naar het houten bankje. Of ze het nou leuk zou vinden of niet, het was veel beter om op het hout te zitten dan op de ijskoude aarde, die vannacht wel hard zou zijn geworden door de vorst die er was ontstaan. Op het bedankje gaf ze enkel en alleen een knipoog, waarbij ze haar hoofd lichtjes schuin draaide en haar geïnteresseerd aankeek. ''Kate.'' Hierbij hief ze haar linker wenkbrauw sexy op en trok haar rechter mondhoek omhoog, als een automatische reactie. Haar aantrekkelijke, sierlijke blik die wel boekdelen kon spreken als het erop aan kwam. De smaragdgroene ogen van Kate reikte die van Nina en vanaf dat moment kon ze ze niet meer loslaten. Als gehypnotiseerd bleef ze erin vast hangen, zo mooi vond ze ze. Ze had een zwak voor ze, waarom precies wist ze niet. Het was raar, maar waar.
''Ligt er hier iemand die je kent?'' Bracht ze er zachtjes bij uit, en dat moment liet haar weer losscheuren van haar blik af en keek naar haar handen, die een kommetje op haar schoot gevormd hadden. Een kommetje waar niets in lag, enkel en alleen de luchtvochtigheid wat onzichtbaar was voor het menselijk oog. Ze kwam ietsje dichterbijer zitten dan dat ze al was en keek haar weer aan, bracht haar rechterhand naar de meid haar wang toe en zette haar vingertoppen er zachtjes op. Smooth als haar huid was, zo zacht. Zachtjes streelde ze die en had nog net niet de neiging om een kus op haar lippen te drukken. Al besloot ze eerst maar rustig op de reactie van Nina te wachten, voordat ze onbeschoft verder zou gaan dan dat ze nu al gewaagd had..

Het meisje ging in op haar aanbod, maar dan met een kleine wijziging. Ze wou ergens anders zitten. En toen drong het tot haar door, ze zat op een graf. Tegen zo'n steen aangeleund nog wel. Ze zat op de plaats waar iemand was begraven. Alle zombiefilms die ze tot nu toe gezien had, en dat waren er veel kwamen in haar op en ze wou overeind springen. Waarom had ze hier niet eerder aan gedacht. De ander had het vast al opgemerkt, en ze wou er daarom vast niet naast komen zitten. Het was allemaal zo logisch, en zij maakte er dan weer zo'n heisa van. Het was gewoon te vermoeiend voor woorden. Nina werd meegesleurd voordat ze het wist en liep verbaast maar met een glimlach mee. Ze mocht haar wel, de ander. Ze was gewoon.. rechtstreeks. Niet zo iemand die er altijd omheendraaide. Ze werd dus mee getrokken naar een houten bankje, dat nog geen drie meter verder stond. Sigh. De brunette keek haar aan, en gaf haar een knipoog. Ze glimlachte automatisch, omdat het er gewoon grappig uit zag. ''Kate.'' Zei ze. Nina wist het niet meer, had ze zichzelf al voorgesteld? Ah,wat maakte het ook uit. Haar ogen boorden zich in die van haar, en lieten haar niet meer los, hoe erg ze er ook aan probeerde te rukken. Het was een raar moment, heel raar. 'Mooie naam.' Mompelde ze toen maar, en sloeg haar ogen neer. Kate leek haar een beetje raar, aardig ja, maar raar. Misschien lag het ook wel aan haar. Ze keek verbaast naar Kate. Haar vraag, nee, er lag hier niemand. Toen begreep ze haar verwarring en schudde ze haar hoofd. Nee, hier tenminste voor zover ze wist niet. Misschien thuis ondertussen wel, maar ja. Ze zou het nooit weten, tenzij ze ooit hieruit geraakte, wat ze niet echt dacht. Maar het was hun eigen schuld dat zij het niet zou weten, dat was het altijd al geweest. Dan hadden ze haar maar niet moeten wegnemen. Tja, wegnemen was nog niet echt haar probleem, haar probleem was dat ze het niet had geweten. Ze het achter haar rug om hadden gedaan, zonder enige gedachten van, Als we het Nina nu eens vertelde zodat ze voorbereid is? Nee, daar hadden ze niet aan gedacht, en hoewel het tot nu toe niet zo erg was in de kliniek, en ze al veel mensen had leren kennen en zich al wat beter voelde, bleef dat gevoel toch aan haar knagen. Liet haar niet los, en 's nachts, als ze hoorde te slapen was het het ergste. Dan wachtte het in de duisternis tot ze sliep en op haar zwakste was om dan aan te vallen. Zomaar poef. Het reikte tot in haar diepste angsten, en bracht ze naar boven. Het was niet de eerste keer dat ze huilend wakker was geworden.
'Nee. Jij? Nee, ik kwam hier omdat ik niet naar de kerk wou gaan.' Niet weer in zo'n koud hok gaan zitten en je biechten moeten opzeggen. Nee, ze was tot veel bereidt maar dit weigerde ze gewoon. Dan nog liever over een verlaten kerkhof gaan dwalen. Je zag nog wel hoe leuk dat kon zijn. Kate drukte haar vingertoppen zachtjes tegen haar wang, en Nina kreeg de neiging haar hoofd naar achter te drukken. Wat was ze bezig? Kate was haar wang aan het strelen en kwam nog dichterbij zitten. Het was ongemakkelijk, want ze zocht er niets achter, maar wou ook dat het meisje weer normaal deed. Het was iets wat koppels deden, iets wat bij haar erge herinneringen opriep. Ze knipperde met haar ogen, en probeerde daarmee Kate duidelijk te maken dat ze moest stoppen. Niet expliciet stoppen, maar gewoon met zo te doen. 'Nina.' Zei ze dan maar, om het gesprek over een andere boeg te gooien. Ze had zich dacht ze nog niet voorgesteld, maar dat kon verkeerd zijn.

EEHW
Ik weet niet hoe ik moet antwoorden hierop
Dus kort :C