Water drops keeps falling ~

Ze concentreerde zich op een druppel, keek naar de binnenkanr ervan, en zag hem van haar vinger af vallen. Langzaam schoot hij naar beneden, om toen in de fontein te belanden. Golfjes kwamen op en rimpelden het watteroppervlakte. Awh, ze hield van deze plek. Het gaf haar rust, stilte, alles wat ze nodig had kortom. Ze was hier naartoe gelopen, niet wetend waarom. Misschien wou ze eens eens niet mensen plek zoeken. Straks ging ze wel terug sociaal doen, aan de picknick tafel, mensen begonnen haar hier al te kennen. En dat was fijn. Het gevoel dat men je kende, en je naam onthield bijvoorbeeld. Haar vinger gleed over het water, zonder het aan te raken. Een millimeter erboven. Alsof ze het water wou pesten, van, ik raak je bijna niet aan. Toen stopte ze haar hand er maar in. Vlug haalde ze hem er weer uit, en streek met het water langs haar ogen. Lachend als een klein kind opende ze die weer en giebelde toen het nat aanvoelde. Ze was kinderachtig bezig, maar niemand zag haar. Dus wat maakte het uit? Ze moest zulke dingen vaker doen, het was leuk. De grond was bezaaid met oude muntjes, en stiekem ging ze er ook eentje in gooien. Maar dan wel met een wens. Ja, er hoorde altijd een wens bij. Samen met het muntje, anders werkte het niet. En je had altijd wel hoop dat die zou uitkomen. Tja, hoop ging nooit weg. Je kon er gewoon op vertrouwen. Maar ze had geen zin nu in diepgaande gedachten, gewoon vrolijk. Nina vrolijk.
Ze keek om zich heen, en bleef even stil liggen. Als ze nu niets hoorde, zou ze het doen! Nee, het enigste wat ze ontving was de wind op het wateroppervlakte. En af en toe een vogel die zijn mooiste zang liet horen. Ze rolde haar broekspijpen op voor zover dat mogelijk was. Tot iets onder haar knieën, alsof het model zo stond. En toen sprong ze water in. Haar broek werd een beetje nat aan de onderkant, maar het kon haar niets schelen. Vrolijk sprong ze een paar keer heen en weer. Ze lachte van plezier, dit had ze echt gemist!
Nina ging op de kant zitten, en staarde naar het water. Het was nog steeds aan het opspatten van haar impusieve actie. Ze glimlachte zachtjes en stak haar hand in haar broekzak. Had ze nog toevallig een..? Ja! Blij gooide ze het muntje met een boogje in het water, en tegelijk deed ze haar wens. Ze opende haar ogen, en zag hoe het naar de bodem zakte van het water. Toen het op de grond bleef liggen trok ze haar blik pas weg. 'Wishes do dome true~' Zong ze zachtjes in zichzelf. Waarom? Geen idee, ze vond het leuk. Haar haar omlijstte mooi haar gezicht, en ze genoot van de zon in haar gezicht. Het was winter ja, en ze kreeg het al meteen koud. Maar in de zon was alles goed, dus lette ze er niet op. Ze zou vast verkouden worden, maarja, dan had ze dat ook weer gehad.

I'm not happy about it ._.
But here it is C:
TAYLOR<3

Taylor zuchtte zacht terwijl hij zijn weg naar buiten vond. Net twee dagen op die vervloekte plek en hij mocht het nu al niet, zijn kamergenoot Blane was een typisch geval van monolisch zijn. En elk persoon dat hier liep had gewoon een wezeloze blik op zijn smoel. Zombies waren het als je het Taylor vroeg. Maar ja.. Met een zuchtje liet hij zich in het gras zakken en sloot zijn ogen. Rustig dacht hij terug aan vroeger, aan LA met haar mooie zons ondergang, aan de warmte die altijd en eeuwig op zijn huid leek te scheinen daar. Het. Was daar nog miet zo slecht geweest tot.. Taylor slikte, tot zijn vreselijk ouders hadden besloten te verhuizen naar bijna de andere kant van de wereld. Toen was het slechter met hem gegaan, hij was in het drugs circuit gekomen en uiteindelijk begon zijn haat jegens de mensheid te groeien wat leidde tot de gedachtes men uit te roeien op de meest pijnlijke manieren. Het deed hem plezier, hij genoot van pijn.. Maar ja.. Soms misste hij die dagen wel.. Hij herrinerde zich die dag nog zo duidelijk..

"Maar mam, pap, ik wil hier niet weg, ik wil hier blijven!" Tranen gleden over het gezicht van het achtjarige jongetje terwijl zijn vader door zijn donkere stekeltjes aaide. "Taylor, het is belangrijk voor mama en papa. Begrijp het toch lieverd, dan kunnen we meer dingetjes voor jou kopen." Zijn vader loog! Zijn vader loog recht tegen zijn gezicht! Maar Taylor durfde niets te zeggen, zometeen werd hij weer geslagen door zijn vader.. "Maar.. Nina dan?" Klonk zijn fluisterende weerwoord, hij kon zijn vriendin niet achterlaten toch? Ze hadden een belofte gemaakt, ze zouden nooit en te nmer scheiden van elkaar, zij was als zijn kleine zusje, hij kon haar niet achterlaten! "Niets Nina, ze red zich wel, we moeten nu gaan Taylor!" Zijn vader pakte zijn hand terwijl de kleine jongen het huis uit werd gesleept en bijna in de auto werd gegooid, de koffers werden snel in de achterbak gesmeten en de auto gestart toen.. Alsof het lit Taylor nog meer pijn wou doen zag hij vanuit de verduisterde ramen de kleine gestalte van Nina aankomen lopen. Ze schreeuwde wat maar daarna reed de auto in een noodvaard weg en het enigste wat Taylor nog zag waren grote angstige en verdrietige ogen..

Taylor schoot hijgend overeind, terwijl hij zijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen hoorde hij verderop iemand lachen. Het was een aanstekende lach en Taylor lachtte een beetje mee. Hij stond op en klopte de grasjes van zijn broek af. Met rustige passen liep Taylor richting waar net het lachen was en nu water klonk. Het kwam van de fontij. Waar een meisje haar broekspijpen had opgerolt en in het water stond.. Te dansen.. "Ben ik de enigste niet mongool hier?" verzuchtte Taylor in zichzelf met een lachje. Maar toen het meisje zijn richting op draaide verstijfde Taylor. Nee... Dat kon niet! Snel dook hij weg uit het zicht en zag hoe het meisje uit de fontein stapte en er een muntje in fooide. Taylor slikte, ze leek zo veel op haar.. Maar het kon niet! Nina zat op dit moment gewoon in Los Angeles met een drankje en een paar vriendinnen, misschien een vriendje, maar ze zou hier niet zijn en ze zou niets meer weten van hem, zijn herrineringen en dromen waren gewoon met hem aan het kloten! Taylor kon het gezicht niet weerstaan en stapte naar het meisje toe. Lichtelijk onzeker inspecteerde hij haar. Ze was gewoon.. Nina.. Maar dat kon niet.. Toch? "Euhm hallo.." Begon hij onzeker. "Kennen wij elkaar niet ergens van?" Zijn stem klonk zwak en een brok stokte in zijn keel terwijl hij zenuwachtig wachtte op een antwoord.

Nog steeds met die domme glimlach op haar gezicht, zat ze daar. Zich van niets bewust' zijn. Tot ze voetstappen hoorde achter zich. Hoe ze die hoorde op het gras, bleef haar een raadsel, maar het ging om het punt. Voetstappen. Persoon. Genant moment voor haar. Simpele, doeltreffende logica normaal gezien. Behalve dat hier geen doel was, alleen haar probleem. Ze zuchtte, en draaide zich om. Sloot haar ogen, opende ze opnieuw, en sloot opnieuw. Ze zag er vast lachwekkend uit, als ze niet zo'n serieus gezicht had. Die man. Hij leek al zo oud, maar toch.. Hij had iets, iets wat ze kende. Ze maakte er niet zo'n probleem van, waarschijnlijk leek hij op iemand uit de kliniek, of had ze hem al eens zien voorbij lopen. Haar innerste zei dat het anders was, maar een ander stemmetje zei dat het eerste zijn kop moest houden. Leuk toch? Ze staarde hem aan, kon er maar niet op komen. Als ze nu eens wist dat hij gewoon onbekend was, dat had ze dat nare gevoel niet. Maar nu, ze was er plots van overtuigd dat ze hem kende. Al lang. "Euhm hallo.." Begon hij onzeker. "Kennen wij elkaar niet ergens van?"
Ze glimlachte, zat met dezelfde vraag. Dus zij was niet de enigste die waanbeelden had. Ze besefte dat ze met haar broek opgerold en haar scheenbenen bloot in een fontein stond, naar iemand te staren die ze even niet kende. Tja, dat noemt men hopeloos? Snel sprong ze eruit, maar bleef met haar voet haken achter de bak. Haar handen verhoedden haar ervoor dat ze op haar gezicht viel, maar ze te voelen had ze ze lichtjes geschaafd. Ze bleef even liggen, en krabbelde toen overeind. Haar haar was pluizig van de val, en ze had een rood gezicht van schaamte. Maar ze was oke. Dus het ging allemaal wel, ze moest ooit eens vallen toch? Dan had ze het maar gehad. Ze trok haar trui recht, met de korte mouwen. Het leek onzin om zo rond te lopen in de winter, maar het kon haar niet schelen. Ze was koude wel gewend, vond het redelijk prettig. Ze was nooit zo'n zon-type geweest, ze werd toch nooit bruin, dus wat ze eraan? Maar zoals daarnet, was het wel prettig geweest. Zodat je de warmte kon voelen, zonder te stikken erin. Normaal dus. Ze was altijd al als raar beschouwd, omdat ze uit LA kwam, en daar was iedereen bruin. Liep ze daar rond als blank kind. Nee, niet handig indeed. In de winter viel het nog mee, maar in de zomer was het verschil enorm.
Ze had nog steeds niet geantwoord op zijn vraag, en ze voelde zich onhandig en dom. Kon je nog onbeleefder zijn? Staren, vallen, niets zeggen en dan rood worden. Tja, het was zo.. haar. Hij moest er maar rekening mee houden, anders zou hij het nog eens terug krijgen als ze hem ooit nog eens ging spreken. Als hij nu nog met haar wou praten althans. 'Ehm..' Was haar ongelofelijk verstandig antwoord, en het enigste wat er even uitkwam. Leuk, nu was ze ook nog de genie van de kliniek, kon ze nog iets doen? 'Sawry, ik zou het niet weten, maar je komt me wel bekend voor.' Zo, dan was het gezegt, ze was haar zorg kwijt, en gelijk voelde ze zich beter. Omdat zij niet alleen het idee had. Dan voelde ze zich al iets minder dom enzo. 'Maar vertel eens, what's ya name?' Vroeg ze in haar taal, met het westelijk accent dat ze soms nog terug hoorde. Het was hier grotendeels verdwenen, door iedereen, maar ze kon het nog. Het was alleen niet meer standaar geworden. Hij zou het waarschijnlijk niet begrijpen, en denken dat ze een van die tieners was die teveel naar de amerikaanse tv had gekeken. En dan zo'n accent opgepikt. Alleen haar vrienden van toen zouden het horen, en die had ze achter zich gelaten, verleden tijd. Het was geaccepteerd, en als ze eerlijk was, vond ze haar nieuwe vrienden leuker. Gezelliger, meer op haar ingesteld. Tja, dat kreeg je dan in zo'n kliniek hea? Niets aan te doen.
Ow. Ze snapte het al, zij vroeg hem iets, hij wou waarschijnlijk ook haar naam weten. Het was logisch en beleefd, ze had zich eerst moeten voorstellen! Suffie dat ze was. haar blos trok weg, maar ze voelde zich terug ongemakkelijk, niet door hem. Zeker niet door hem, gewoon door haar stommiteiten die ze altijd beging. Ze had hem moeten waarschuwen, een bordje om haar nek hangen, *Hallo, pas op dummie here*. Hmm, dat ging ze misschien nog wel eens echt doen. Ze zag wel. Maar voor nu was haar naam genoeg toch? Wat deed een naam er eigenlijk toe? Het veranderde de persoon erachter niet, zoals Shakespeare ooit eens mooit verwoorde in Romeo and Julia. Ja, ze zou de boeken weer eens moeten lezen. Het was al lang geleden dat ze dat gedaan had;
'I'm Nina.'

Na zijn woorden sprong ze snel uit de fontijn, maar bleef met haar voet haken achter de bak. Taylor maakte even een opvangbeweging uit automatisme maar haar handen verhoedden haar ervoor dat ze op haar gezicht viel. Ze bleef even liggen, en krabbelde toen overeind. Haar haar was pluizig van de val, en ze had een rood gezicht. Ze trok haar trui recht, met de korte mouwen. 'Ehm..' Was haar eerste antwoord en dat deed Taylor eventjes een glimlach geven. Het ijs leek gebroken, zijn hart klopte niet meer in zijn keel het leek bijna natuurlijk om met haar te zijn. 'Sawry, ik zou het niet weten, maar je komt me wel bekend voor.' Taylor grijnsde zachtjes, ze had in iedergeval het zelfde accent als hij tot 8 jaar terug nog had gehad. 'Maar vertel eens, what's ya name?' Taylor slikte zachtjes terwijl ze haar afwachtend aankeek. Zijn naam.. Zij was niet Nina dus het haar vertellen had niet veel zin right? Het was even stil aan beide kanten, al was het voor hem tenminste niet onprettig. Hij keek haar nogmaals recht aan, wat wist hij nu al van haar? Ze hielt er van om in belachelijke zomerkleding te lopen terwijl het midwinter was. Ze kwam waarscheinlijk uit hetzelfde gebied als hij, ze was ongelovelijk klunzig en ze had hem voor het eerst sinds tijden weer aan het lachen gekregen. Taylor grijnsde zwakjes terwijl hij even zijn handen in elkaar wreef en op de grond ging zitten. Staan was veelste ongemakkelijk, en bovendien, dit was Nina niet zo no worries, met haar was niets aan de hand, zijn handen gleden even door het bevroren gras terwijl Tylor zijn bruine ogen sloot, hij opende zijn mond om zijn neem te vertellen toen het meisje opnieuw sprak. 'I'm Nina.' Zijn hart stond stil terwijl zijn ogen zich wijd opensperde, nee! Hij kroop iets achteruit en sprong op terwijl hij haar aanstaarde. Dit kon niet! Zijn voorgevoelens mochten niet waar zijn! Dit was gewoon opnieuw een zieke grap van zijn hersens, maar toch.. Ongeloof was te lezen in zijn ogen terwijl hij nog een stap achteruit deed. Het liefsts wou hij zich nu omdraaien en hem smeren maar zijn voeten leken aan de grond genageld terwijl hij zijn mond opende. "Ta..Taylor.. Taylor Black.." Wist hij uit te brengen terwijl hij met grote ogen naar haar bleef kijken. "Ni..Nina.. Hoe..Hoe kom jij hier.." met moeite bracht hij de woorden uit terwijl zijn armen slap langs zijn lichaam hingen, kon niemand hem vertellen dat dit allemaal een wrede droom was? Kon hij niet zo wakker worden op zijn kamer waar zijn gestoorde kamergenoor hem zou uitlachen, alles beter als dit! Nina in deze kliniek.. Zou wreder zijn als de dood hemzelf.. Kon hij niet gewoon wakker worden?

Tja, hij had haar dus gezien. Ze zag zijn armen uitgestrekt om haar al op te vangen, en weer verscheen die eeuwige blos. Ze vervloekte hem grondig in zichzelf en keek toen terug op. Kon het nog even onhandiger? Ze dacht even na, ze had ook kunnen struikelen over haar voeten, hem omgooien en toen omrollen. Hmm, ja dus. Ze was nog niet op haar ergste punt gekomen. Handig om te weten. Het hing er altijd van af, alles. Het was van levensbelang! Dat laatste was misschien overdreven, maar toch. Je wist maar nooit wat er gebeuren kon. Ze kon altijd nog iets belangrijks verstoren. Iets zeer belangrijks. Hij grijnsde, wat haar een goed teken leek. Grijnzen kon nooit kwaad toch? Tenzij hij haar uitlachte, zou hij dat durven? Als hij dat deed, ze was aan het twijfelen tussen huilen/wegrennen en hem uitschelden/slaan. Haar ogen begon vochtig te worden, en haar onderlip verdacht te trillen, wat had hij tegen haar? Wat was er erg aan haar? Haar blik bleef schieten tussen kwaad, onzeker en verdrietig. Ze had niets gedaan, en hij lachte haar uit. Toch? Ze stond hier toevallig toch inside geen scene te schoppen terwijl het allemaal op niets sloeg? Ze zuchtte, tja, dat zou zo typisch haar zijn. Misschien moest ze het eens vragen, 'Wat is er zo grappig?' Vroeg ze beleefd. Dan kon hij er toch niets op tegen hebben toch? En anders had hij pech. Hij had wel veel pech. Of zij bracht gewoon ongeluk. Het kon altijd anders bekeken worden, en aangezien ze hem niet wou beledigen, zou zij wel de ongeluksbrenger zijn right? Haar ogen droogden op, maar het randje bleef los zitten, klaar om bij de eerste foute opmerking los te schieten. Ze moest nu erg oppassen, niets fout zeggen, anders was ze er geweest. Dan zou ze huilen, en zodra dat begon, dan was er geen stoppen meer aan. Ze sloeg niet snel een grote scene, maar degene die ze maakte, waren dan ook groot. En erg, en meestal kon niemand haar dan meer kalmeren. Thuis hadden slechts een aantal mensen het überhaupt aan gedurfd, hier zou het ongetwijfeld anders zijn. Ze zouden het wel gewent zijn, geen aandacht aan besteden. Enigzijds was het goed, maar aan de andere kant, als iedereen het gewoon was, dan zat er geen punt meer achter het aandacht vragen toch?
Koppig schudde ze haar hoofd zachtjes heen en weer, zo om niet op te vallen, maar ook niet dat het gebaar helemaal verloren ging. De andere ging zitten op de grond, en sloot rustig zijn ogen. Verbaast keek ze hem aan, was het dan niet koud? Zij droeg misschien zomer kledij, maar zij was een.. Nina! Zij had een excuus, wat was het zijne? Geen voor zover ze wist. Misschien had hij het ook wel altijd warm genoeg, of vond hij de koude gewoon leuk. Het leek haar vreemd om het leuk te vinden een natte achterkant te hebben maar ja, ieder zijn eigennaardige dingen toch? Hmm, ze was toch al nat geworden, en eigenlijk maakte het niet zoveel uit, of ze nog wat natter werd of niet. Ze was al nat, dan kon ze evengoed wat sociaal zijn toch? Hij sloot zijn ogen, en dat gaf haar de kans om zijn gezicht even te bestuderen. Elk detail. Zijn gezicht, grof gebouwd, niet fijn. Maar hij was dan ook een jongen, niet in staat om sierlijk te zijn. Je had ze wel, zulke jongens, maar hij was er geen van. Hij opende zijn ogen toen ze zich voorstelde, geschokt. Had haar naam een slechte herinnering opgeroepen? Kende hij iemand die Nina noemde? Had ze iets gedaan? Was haar naam slecht in de kliniek? Had hij iets gehoord over haar? Al die gedachten schuifelden door haar hoofd, in slechts een paar seconden. Ze snapte het niet. Het ging van een volslagen onbekende naar haar persoonlijk. Keuzes genoeg. Hij stamelde haar naam, ging het over haar? Maar ze kende hem toch niet? Het vreemde gevoel nestelde zich terug in haar maag, en trok zich deze keer niet terug. Ze was er niet zeker van dat ze hem niet kende. Negatief plus negatief is positief. Ze kende hem misschien? Nee, het kon niet kloppen, ze zou toch niet iemand kunnen kennen uit de kliniek? Niet van hier althans, ze had hem nog nooit eerder zien lopen. En hij kon toch niet van vroeger zijn? Dat zou te toevallig zijn, dat ze hier nog iemand zou tegenkomen van vroeger, die ze toevallig kende, ook gek was etc. Het klonk misschien grof, maar het was voor het moment vertaald.
"Ta..Taylor.. Taylor Black.." Taylor? Het riep een vage herinnering op. Aan heel vroeger. Ze herinnerde zich het meeste van haar kinderjaren niet meer, teveel gefocusd op het recente verleden om zich met de gelukkige jaren bezig te houden. Maar Taylor? Een auto? Verhuis? Nee, dit kwam uit een film, het hele beeld was te scherp. Alsof ze erbuiten stond terwijl het gefilmd was en het nu in haar hoofd zag afgespeeld worden. "Ni..Nina.. Hoe..Hoe kom jij hier.." Ze staarde hem aan, 'Ik.. Jij..' Ze kwam niet uit haar woorden. 'Taylor?' Mompelde ze, en op dat moment wist ze het weer. Haar grote ogen staarden hem aan, niet in staat te knipperen. 'TAYLOR!' Gilde ze en ze sprong op hem af terwijl ze hem in een knuffelgreep nam. Haar beste vriend. Hij was hier, na al die jaren was hij teruggekeerd. Hoe had hij haar verlaten. Waarom had hij niets gezegt? Waarom..? Het deed weer pijn, schrijnde nog na al die jaren. Ze liet hem los, een koppige en kwade frons tussen haar ogen. 'Waarom was je weggegaan Taylor?' Mompelde ze zachtjes, bijna fluisterend. Het klonk niet meer dan een zuchtje wind, maar ze wist zeker dat hij het gehoord had. Waarom?

;D
Je hoeft niet snel te posten hoor, ben toch niet meer online deze schooldagen :C