Into the darkness.

OPEN.

Was er iemand hier? Nee. Strompelend liep Angel verder. Nog steeds had ze last van haar enkel. Maar het was weer eens zo'n saaie dag, waarin ze niet wist wat ze moest doen. Soms vroeg ze zich af, wat ze hier ook al weer deed. Haar ogen gleden over de lichtplekken, maar er was zo weinig, dat ze een beetje op haar gevoel moest afgaan. Niet dat ze daar zo goed in was, maar het was een enge plek. Misschien had ze in dit saaie plekje dan wat te doen. Ze zuchtte diep, en sloot haar ogen. Haar voeten schoven over de vloer, en haar adem was rustig. Steeds botste ze tegen iets aan, dus na een tijdje gingen haar armen naar voren. Natuurlijk zag het er belachelijk uit. Angel stopte maar met die domme actie, en probeerde heel normaal over te komen. Ze zag allemaal deuren, en soms zag ze wat groen van planten. Maar veel was er niet te zien. Even stond het meisje stil, wachtend op iets meer licht. Dat was natuurlijk lang wachten, maar het zou kunnen.. Na een tijdje stilte, en zonder enige gebeurtenis schoof ze weer naar voren. Haar vest was lekker warm, in de koude donkere hallen. Ze trilde even, van angst. Toen ze opeens een erg vieze geur rook. Het kwam van links. Met haar ogen open liep ze naar die deur. Haar oor ging tegen de deur aan. Het geluid kwam van beneden. Ze schrok even, want wie weet wat het zou zijn. Was het mensenvlees? Rottend, dood. Wat een ontzettend vieze geur. Snel kroop ze van de deur vandaan, en leunde ze tegen de muur aan, waar een raam boven zat. Ze wilde niet meer vaker hier komen. Waarom was ze hier ook al weer?

Ze ademde in en uit, en werd een beetje rustig. Maar in haar hoofd spookte het nog een beetje rond. Ze werd angstig, en gedroeg zich afstandelijk.
De deur ging open, en daar stond Angel. Het was een donkere kelder, maar er was een witte knop, de lichtknop. Snel deed ze hem aan, en liep ze rustig naar beneden. Haar blik was oplettend, alsof ze wist wat haar te wachten stond. Er lagen allemaal doden. Eerst ademde ze ontzettend hard, en deed ze haar hand voor haar mond, om niet over te geven. Er lagen wat witte jassen en ze trok er eentje aan. De grootste, die ze voor haar mond deed. Na een tijdje rook ze niks, maar ze was er wel verbaasd over. Alle doden gingen staan, en je zag nu duidelijk hun plekken. Waardoor ze dood waren gegaan. Sommige hadden erge bloedingen, die nu weer doorgingen. En daar stond Angel, verstijfd. Toen de zombie's op haar afkwamen sloeg ze haar armen op en neer. Een paar vielen neer. Ze trok haar witte jas uit, en opeens had ze een heel pak aan. Met allemaal pistolen en messen erin. Ze pakte het pistool, en schoot in de rondte. Daarna het mes. Alle doden lagen weer, behalve een dode. Het was haar broertje. 'Thomas?' riep ze huilend. Haar hand reikte naar hem, en zijn hand reikte naar de hare.

Toen schrok ze weer wakker. Zou Thomas echt in die kelder zitten? Was hij hier geweest? Ooit? Hoe zouden ze dan ook ooit.. Had hij zichzelf niet vermoord? Leefde hij nog? Snel rende ze weer naar de deur, die niet openging. Ze hoorde niks, geen ge-adem. Het rook naar dood, het klonk als dood. Het was de dood. Zou hij echt weg zijn? En Ciel. In de Hemel. Boven haar. Haar koptelefoon ging op haar hoofd, en ze luisterde zijn MP3. Hij had gezegd, dat als hij dood ging dat Angel die MP3 mocht hebben. Ze hadden dezelfde smaak muziek, en het was leuk als ze nieuwe muziek leerden kennen aan elkaar. Simple Plan vond hij leuk, zij hield meer van Muse. Snel zette ze een muziekje op van Muse. Welke wist ze zelf niet. Het moest gewoon een random nummer zijn. Even afleiding, van de wereld.

Katherine doolde wat door het kliniek. Ze vond dat ze een beetje moest leren waar alles was, dus was ze op onderzoek uitgegaan. Nu was ze in een nogal donkere hal aangekomen. Ze kon nauwelijks een hand voor ogen zien. Ze pakte haar tasje er rommelde er wat in. Hierin zaten haar belangrijkste benodigdheden. Zo ook haar mobiel. Die had ze al snel gevonden. Met het licht daarvan kon ze tenminste zien waar ze liep.
Deze gang bezorgde haar kriebels. Ze liep snel verder. Hoe eerder ze hier weg was, hoe beter. Toen hoorde ze ineens een geluid van verderop komen. Verstijfd van angst bleef ze staan. Haar handen trilde en het licht van haar mobiel flikkerde daardoor heen en weer. Het irriteerde haar dat het ding niet meer licht gaf, zo kon ze maar een paar stappen voor zich uit kijken.
Voorzichtig en op haar hoede liep ze verder. Ze probeerde geen geluid te maken. Als hier geesten zaten – wat haar niet onwaarschijnlijk leek – dan mocht ze niet opvallen. Ineens hoorde ze gerammel aan een deur, waar de gang de hoek om ging. Ze durfde eigenlijk niet te gaan kijken. Ze zou terug moeten gaan en veilig in het zonnetje gaan zitten op een bankje of zoiets. Maar haar nieuwsgierigheid overwon en ze liep naar de muur. Ze draaide haar hoofd om het hoekje en zag iets bewegen. Ze gilde geschrokken en wilde wegrennen, maar toen zag ze dat het een meisje was dat aan de deur zat te rammelen. Vervolgens haalde ze een koptelefoon uit haar zak en begon muziek te luisteren. Kat controleerde even of ze niet doorschijnend was en liep daarna rustig op haar af. Toch voelde ze hoe haar hart nog steeds in haar keel bonsde.
Hoe dichterbij de deur en het meisje kwam, hoe viezer het begon te ruiken. Eenmaal bij haar, was de stank te erg. Kat trok haar shirt omhoog en hield dat voor haar neus en mond. Met haar andere hand probeerde ze gefrustreerd haar tas te openen. Toen dat gelukt was, stopte ze haar mobiel erin en haalde ze er snel haar deo uit. Daarmee spoot ze de hele deur onder. Vervolgens kreeg het meisje ook een laag over haar heen en zijzelf natuurlijk ook. Tot de bus op leek te zijn. Ze schudde er een paar keer geïrriteerd mee, maar na nog een paar kleine pufjes deed het ding niets meer. Ze gooide het achteloos over haar schouder. Gelukkig had ze nog een nieuwe en anders moest ze haar vader vragen er nog een paar op te sturen. Kat glimlachte tevreden van achter haar shirt en probeerde een hoestbui te onderdrukken. ”What the hell heb jij hier te zoeken, zeg?” vroeg ze het meisje bijna verontwaardigd. En daarna nieuwsgieriger: ”Wat zit er achter die deur?”

”What the hell heb jij hier te zoeken, zeg?” Angel scrok al van die hoest, maar zo'n harde vraag.. Alsof ze wakker werd geschreeuwd. Ze antwoordde niet. ”Wat zit er achter die deur?” en dit keer werd ze een beetje boos. Maar zuchtend gaf ze toch antwoord: 'Lijken.' en de rilling ging nog door haar lichaam. Het leven uit ze gezogen. Hoe zou dat voelen? Dat moest ze natuurlijk niet doen. En opeens stond haar broertje daar weer. Ze schrok. Het was een lange tijd geleden. Ze keek hem boos aan. 'Ga weg.' en ze draaide haar rug toe naar het meisje. 'Ik heb jou wel eens gezien.. Met Percy bij de kinderboerderij. ' en gelijk dacht ze weer aan hem. Hoe zou het nu met hem gaan? Zou hij ook van die verslechterings-fasen hebben? Ze leunde tegen de deur aan, en gleed naar beneden. Nooit zou die deur opengaan. Haar lichaam trilde een beetje. Doodgaan zou niet gebeuren. Voorlopig. En Angel's ogen gleden naar het haar van het meisje. Het was fel, herkenbaar. Zo zou niemand haar vergeten. Het bruine saaie haar van haar, was.. normaal. Nooit durfde ze het te verven. Niemand zou er om geven. Maar er waren genoeg mensen die het moesten doen. Sommige om de aandacht, sommige om erbij te horen, en sommige die het gewoon leuk vonden om te doen. Het zou ooit toch wel overgaan. Dacht ze. De kleur zou er toch ooit uit moeten komen?

Het meisje gaf geen antwoord op haar vraag. Niet dat het Kat iets boeide. Die vreemde deur nam haar aandacht in beslag. Ze vroeg wat zich daarachter bevond en kreeg een kort maar duidelijk antwoord terug: “Lijken.” Een seconde keek Kat haar verbaasd aan. Toen begon ze te lachen. Het leek net een hororfilm waar ze in beland was. Dat idee vond ze geweldig. Ze was zelf helemaal gek op dat soort films. Hoe meer bloed en doden, hoe beter. ”Awesome!” riep ze toen uit. Ze kon zich niet herinneren ooit een echt lijk te hebben gezien en was erg nieuwsgierig. Ze ramde een keer hard tegen die deur, maar hij ging niet open. Dat frustreerde haar. ”Waar is de sleutel?” vroeg ze het meisje. Al wist ze dat zij het waarschijnlijk ook niet wist. Anders had ze zelf niet eerst aan die deur lopen trekken.
Het meisje keek ineens erg kwaad. ‘Ga weg,’ zei ze en draaide haar rug naar Kat toe. 'Ik heb jou wel eens gezien.. Met Percy bij de kinderboerderij.’ Kat keek haar verbaasd aan. Maar toen begon het haar weer te dagen. Het was niet eens zo lang geleden gebeurt. Een paar dagen geleden. Het leek veel langer. Maar alleen door het donker had ze het meisje niet herkent. Maar nu haar ogen wat gewent waren aan het donker, herkende ze haar inderdaad. Het was ook niet bepaald een daverend interessante persoon. Dus vond ze het logisch dat ze haar niet meteen had herkent. ”Oja, jij bent Angel toch?” vroeg ze haar.