Scarlet.

“Fear of yourself is the worst, for it burns you, makes you hate.
You will grow more and more disgusted of yourself,
Till there’s nothing left you might even consider worthy.”

~

Je kan jezelf opsluiten in je gedachten, hopend dat ooit iemand je zal vinden en zal begrijpen wat er gebeurd is. Je kan schreeuwen naar de mensen van wie je hoopt dat ze onvoorwaardelijk van je houden, in de hoop dat ze je begrijpen. Je kan de mensen op je school gewoon proberen niet aan te kijken, om te voorkomen dat je iemand aankijkt en je gedachten aan de slag gaan. Niemand is veilig.
De eerste keer kun je nog tegen je psychiater zeggen dat je er geen controle over hebt, en dat je het niet gemakkelijk vind om erover te praten. De tweede keer kun je hem vertellen dat je medicijnen niet werken, omdat je hoopt dat hij je nieuwe voorschrijft. Als je de derde keer verteld wat er werkelijk in je omgaat, kun je heftigere medicijnen gaan slikken.
Je kunt vastgepind op je bed liggen van de spierverslappers omdat je ouders anders bang voor je zijn. Je kunt schreeuwen zodra je een nieuwe dosis krijgt. Je kunt wachten op verlossing van de angst. Je kunt je moeder aankijken en met je liefste blik zeggen dat ze toch weet dat je van haar houdt, en dat je haar nooit iets aan zou doen.
Je kunt bij je volgende bezoek bij de psychiater eerlijk vertellen hoe vaak het gebeurt, en dat het nog steeds gebeurt, ondanks de medicijnen. Je kunt kalm blijven terwijl hij je vertelt dat er geen zwaardere medicijnen zijn voor een meisje van nog geen zestig kilo. Je kunt knikken naar je psychiater als hij zegt dat behalve de olanzapine(antipsychotica) en benzodiazepine(spierverslappers) die je al krijgt er niets is wat hij je mag geven, tenzij je de andere antipsychotica’s nog wil proberen. Je kunt proberen normaal adem te halen terwijl hij zegt dat die werkelijk geen ander effect op je zullen hebben als deze ook al niet werken. Je kunt de warmte in de spieren proberen te negeren terwijl je hoofd op hol slaat, terwijl je je nagels in je handpalmen boort.
Maar als het toeslaat dan slaat het toe, en slaat het genadeloos toe.

In haar hoofd gebeurt het in een fractie van een seconde, zonder praktische rijtjes. Alle manieren om zo snel mogelijk het bloed in zijn aderen stil te leggen schieten door haar hoofd. Er komt geen woede of agressie aan te pas. Ze wil hem geen pijn doen. Ze wil de gevolgen niet onder ogen moeten komen. Ze wil niet weten wat er gebeurt zodra de bewaker haar grijpt en wegstopt in wat voor stinkhok dan ook. Vechtend tegen zichzelf springen er een aantal aderen in haar ogen, begint haar ademhaling te trillen en slaat de angst in grote mate toe.
Achter haar hoort ze de voetstappen van de bewaker. De laatste trigger om haar gedachten tot werkelijkheid te brengen. Haar angsten worden onderdrukt en in slechts enkele seconden springt ze van de stoel op zijn bureau, en steekt de pen met rechterhand onder zijn kaak door het warme vlees heen, terwijl de linkerhand zijn schedel op onnatuurlijke wijze achterover trekt. Ze geniet er niet van. Ze walgt van zichzelf. Ze is bang voor haar eigen handen terwijl ze met een flinke kracht op de grond wordt gesmeten. De pijn in haar rug komt in bonzen door de walgende gevoelens heen.
De stemmen om haar heen schreeuwen tegen haar, maar de woorden lijken gesproken in een taal die haar onbekend is. Ze voelt de voldoening door haar spieren stromen en smeekt in gedachten om een ander lichaam, om een ander iemand te zijn. Vaagjes komt nog bij haar door dat de psychiater door iemand geholpen wordt, ze heeft hem dus niet vermoord. Dat was het kleine lichtpuntje waaraan ze vast moest houden.

“Ik wilde hem niet aanvallen. Ik wilde hem geen pijn doen. Waarom zou ik in gódsnaam iemand aanvallen die me probeert te helpen? Of het nou werkt of niet, dat is toch zinloos! Dan zoek je iemand anders die je wél kan helpen!” Ze schreeuwde zulke volkomen redelijkheid door de rechtbank dat de stilte meer zei dan haar woorden hadden gedaan. Dit meisje kon niet gek zijn. Ze voelde de gedachte door de ruimte heen zoemen alsof iedereen tegelijkertijd hardop fluisterde. Ze wreef met haar hand over haar toegetakelde wang, en zelfs langs de wond voelde ze hoe ruw en schraal de huid was van de vele tranen. Nog nooit had ze iemand aangevallen. Ze had altijd geweten dat het er een keer van moest komen. Niet dat ze het ooit gewild had.
De psychiater was te goed voor dit leven. Hij zorgde uiteindelijk dat ze vrijgesproken werd onder het mom van ‘ontoerekeningsvatbaarheid’. Maar hij wilde wel dat ze een goede kliniek in ging. En maar al te graag stemden haar ouders hiermee in. Natuurlijk wilden ze haar niet kwijt, welke normale ouder wil dat nou? Maar ze konden ook niet ontkennen dat een leven zonder Scarlet rustiger zou zijn, zodat ze konden bijkomen totdat ze genezen was. En als ze niet zou genezen, dat er dan medicijnen uitgevonden zouden worden die haar konden onderdrukken.

What else to know:
× Scarlet Louise Cloude.
× 17 jaar oud.
× Dwanggedachten gecombineerd met lichte paranoia.
× Vriendelijk in de omgang, makkelijk te benaderen.
× Liegt vaak en moeiteloos.
× Probeert vaak mensen niet te gehecht aan haar te laten raken, in angst ze pijn te doen.
× Heeft geen flauw idee hoe ze op jongens moet reageren.
× Kleed zich vrouwelijk maar netjes, vaak losse tuniekjes of blousejes met leggings.
× Is bang om gek gevonden te worden, wil niet opvallen.

Nee, ik schrijf geen uitgebreide karakteromschrijvingen, en ja, dat is inderdaad omdat ik daar te lui voor ben.
Ik ben niet nieuw in de RPG-wereld, alleen wel nieuw hier 8D
Wilt u een topic, PB gerust, en anders ga ik lekker mensen lastigvallen.