Leave me alone! ~

Pijnlijk schuifelde Avelyn met haar voeten over de betonnen grond. "Mogen ze af? Ze branden in mijn polsen." Haar stem klonk schor en haar keel was kurkdroog. Ze was hier sinds gisteren gedropt in een kamer zonder drinken of eten, misschien was dat wel de reden waarom haar maag zoveel van zich liet horen. Geïrriteerd beukte ze haar heup tegen de man naast haar die haar zonder te bewegen aankeek. "Nee, die mogen er pas af als je rustig bent." Het was duidelijk dat ze deze vent niet kon breken door hem een pas te doen verzetten dus pakte ze het anders aan. Met een quasi lieve blik op haar gezicht ging ze zitten op een houten stoel waar ze haar ene been over het andere gooide. In haar rol nam ze met haar hand een lok haar vast en wond dat verveeld rond haar vingers. Pas toen ze vanuit haar ooghoeken merkte dat de agent haar schuin aankeek richtte ze haar helblauwe ogen op de man. "Ik ben gekalmeerd. Écht." Haar ogen keken hem doordringend aan en opgelucht slaakte ze een zucht toen de man haar richting uit kwam en haar boeien afdeed. "Nog een tien minuten wachten, dan mag je naar buiten. In de tuin zul je wel Mevrouw Dubois tegenkomen die je de regels gaat uitleggen en je naar je kamer zal brengen. Luister goed naar haar, één verkeerd woord en je kunt het bekopen met een rode wang. Als je begrijpt wat ik bedoel." Zijn stem klonk opvallend vriendelijk dus knikte Avelyn braafjes en stapte ze met hem uit de bestofte kamer.
"Hum.." Haar ogen tuurden over de grote rozentuin die bezaaid was met felgekleurde bloemen die vrolijk mee waaiden met het voorbijkomende windje. Haar blik gleed over de fel belichtte grond en kwamen uit op een picknicktafel die er maar eenzaam uitzag tussen al die grote bloemen. Goedkeurend slofte ze eropaf, zich realiserend dat het hier rustig was en niemand haar kon lastig vallen. Toen ze eindelijk neerzat blies ze wat adem tussen haar lippen door. Haar gedachten gingen vrijwel meteen naar haar ouders, die rotzakken. Avelyn kon wedden dat ze nu stonden te juichen, joelen en feesten om haar vertrek naar deze hel. Maar zo makkelijk zou Avelyn het haar ouders niet maken, ze zou zich gedragen en vroeg of laat zou ze het hen betaald zetten. Ook al wist Avelyn maar al te goed dat ze hier haar hoofd op een rijtje zou moeten zetten om alles weer normaal te krijgen. Maar voor Avelyn was het allemaal 'bullshit', ze konden haar niet veranderen, breken. Haar hoofd zat vol met herinneringen, littekens.. Die kon niémand weghalen, zelfs deze rotkliniek niet! Koppig schudde ze haar lange blonde haren achter haar schouders. Ze zat zich al de hele tijd af te vragen wat ze hier kwam doen, zitten, ja, dat wel. Meer viel er hier vast niet te beleven, zucht. Met een vies gezicht speelde ze met de ring die rond haar ringvinger hing. Ze had hem gekregen van haar zusje die zich nu in een andere afkickkliniek bevond. Weken was Avelyn er niet goed van geweest dat haar zus was betrapt op drugs, tenslotte had Avelyn eraan meegewerkt en was zij niet diegene geweest die werd opgepakt. Misschien was het daarom wel dat het schuldgevoel op haar voorhoofd brandde. Verdomme.
Een schaduw vanuit de verte trok haar aandacht. Kwamen er hier wel mensen? Haar gezicht verraadde dat ze niet gesteld was op bezoek, al kon dat altijd wel meevallen. Tenslotte was Avelyn geen weirde junkie, ze moest hier gewoon tot rust komen en haar moordneigingen uitsluiten. Al wist ze van zichzelf dat dat een onbegonnen zaak was, het gevoel en het stemmetje in haar hoofd was te sterk. Té sterk.

-De persoon die op haar afstapt kan diegene die hierop post zijn, ook kan het anders natuurlijk! ='DD

Op zijn rug lag hij in het hoge gras en staarde hij naar de helderblauwe hemel. Zijn ogen waren to spleetjes geknepen tegen het felle zonlicht dat zijn lichaam verwarmde. Desondanks de stijfheid die hij begon te voelen in zijn ledematen bleef hij uren in dezelfde houding zitten tot hij stemmen op de achtergrond hoorde. Versuft hees hij zich recht. Een begeleider had hem naar hier gebracht op de voorwaarde dat hij rustig bleef en wat sociaal contact zou zoeken. Hij had een beperkte tijd gekregen en in het begin geknikt. De vrouw had met een valse hoop hem hier achtergelaten. Ook zij wist wel beter. Deze jongen zou hier niet snel vrienden maken. Zijn anst om mensen, voor een bepaalde andere angst, pijn te doen, zat diep binnen in hem. De Dood had te diep in zijn vlees gesneden en er bleven littekens over. Matthew gaf hem over, volledig, de dood was soms zelf beter dan dit. Het was op dat moment dat de Dood hem blijkbaar met rust had gelaten, maar voor hoelang? Hij was enkel een pion in de Dood zijn spel. Het jammere was dat je je tegenstander niet uit kon kiezen. Psychologen maakte hem duidelijk dat het leven ook daadwerkelijk een spel was, waar jij de stappen zetten, waar jij bepaalde wat er gebeurde. Grotendeels had je alles in de hand, maar de dood niet en ook dat was iets waar de Psychologen mee worstelde. Matthew wist dat hij gelijk had, altijd. De Dood viel niet te verslaan. Je kon hem alleen te slim af zijn door een zet voorwaarts te zetten en te plannen.
Deze ker was de Dood hem juist voor geweest, terwijl hij dacht dat hij er goed voor stond. Door een zet te zetten, zo onverwachts, dat het hem uiteindelijk fataal werd. In feite gezien niet hem, maar het meisje dat hij had vermoord, maar achteraf gezien had hij ook zijn leven verloren. Zijn ouders dood. De een in een ongeluk, de ander zelfmoord. Soms twijfelde hij of hij ook geen zelfmoord zou plegen. Een simpele oplossing voor al de problemen, maar wat daarna? Je zou nooit weten dat je problemen zijn opgelost, want je was er niet meer. Of de Dood speelde een verder spel, in een onbekende wereld, waar Hij echt alles kon.
Hoofdschuddend haalde hij zichzelf uit zijn gedachten. Het besef dat hij weer aan het dagdromen was, kwam iets later.
Zuchtend hees hij zich recht, rondkijkend, op zoek naar misschien toch wel iemand. Zijn wensen werden verhoord. Ergens verderop zag ze iemand zitten. Een meisje, een vrouw, met mooi bruin haar. Hij kon het niet ontkennen. Ze was een mooie verschijning, zelfs erg knap.
Het was het proberen waard.
Langzaam hees hij zch volledig op beide voeten en stapte hij op haar af. Ze zat op een bankje, alleen. Een situatie die het hem alleen maar makkelijker maakte.
Twijfelend zei hij het bekende en simpele woord; 'Hey.' Een simpel begin, voor hopelijk een grote vriendschap, of misschien wel meer...

Haar ogen vernauwden zich toen de schim alsmaar dichterbij kwam en haar hart sneller begon te slaan. Oh nee, sérieus? Als het een jongen was wou ze hier zo snel mogelijk weg om hier nooit meer een voet te zetten en zich op te sluiten in haar kamer. Maar dat laatste sloeg ze met duidelijke tegenzin weg, ze had helemaal nog geen kamer dus eigenlijk kon ze nergens heengaan. Dámn. Naarmate de schaduw haar richting opkwam deinsde ze een meter achteruit waardoor ze over de bank viel en met een smak tegen de grond aanviel. "Godver!" Haar stem weergalmde een drietal keren in de tuin waardoor er vele gezichten haar richting uitkeken. Beschaamd wreef ze over haar hoofd die begon te bonken, dit alles werd haar allemaal veel te veel. Opeens zoveel mensen, zoveel aandachtig, zoveel .. Alles gewoon. De stem van een jongen deed haar hele lichaam trillen waardoor ze met duidelijk moeite overeind kon springen om zo de gedachte voor haar aan te kijken. "H-hallo." Kwam er ietwat vijandig uit. Haar lippen waren nijdig opgekruld en op haar gezicht stond een afstotelijke blik die alles behalve vriendelijk te noemen viel. Haar hoofd draaide een tikkeltje schuin terwijl haar blauwe kijkers de jongen keurden die er onverwacht wel héél erg aantrekkelijk uit zag. Knap, mooi, whatever, ze vond hem hót. Haar handen begonnen te trillen terwijl ze zic neerzette tegen de bank en zich dit keer vermande zodat ze er niet weer zou aftuimelen. "Het is niet echt m'n dagje, merk je waarschijnlijk ook wel." Haar toon klonk iets zachter, bedoeld om de reactie van daarnet wat goed te praten. Het was niet haar bedoeling geweest om de jongen af te kafferen maar soms had ze zo de pest aan pottenkijkers dat ze ze het liefst naar de hel schreeuwden.
Zuchtend haalde ze een hand door haar haren om daarna haar trillende handen onder controle te houden, wat haar deels lukte en keek de jongen ditkeer vriendelijk aan. "Ik ben Avelyn, nieuw hier en helemaal niet gesteld op die mislukte charmeurs. Dus met andere woorden; Waag het niet me in te palmen of je zult de gevolgen ervan wel dragen." Dat laatste sprak ze met een geamuseerde grijns uit omdat ze zelf wist dat ze niet echt overtuigend klonk. Natuurlijk omdat Avelyn helemaal niet zo'n struis geval was dat iedereen klap kon verkopen om het kleinste akkefietje. Dus leek het voor Avelyn ook logisch dat de jongen haar reacties voor een korrel zout zou nemen. Maar ja, ze kon het hem maar zeggen héah, was ie tenminste gewaarschuwd. Ietwat zenuwachtig -omdat ze dacht dat de jongen ieder moment zou opstaan en weggaan- wriemelde ze met haar vingers aan haar wel redelijk riep uitgesneden topje dat maar half over haar buik kwam. Een losse jeansbroek met scheuren maakte wel duidelijk dat Avelyn geen seutje was en wel degelijk voor de gewaagde kledingstijl koos. Goh ja, je moest ervoor zijn. Avelyn vond het leuk om bekeken te worden, op te vallen en veel jongens naar haar te lokken. Behalve in situaties waarin ze zich helemaal niet vond waardoor ze zulke gênante bloobers uithaalde. Dat had de jongen ook wel ervaren, Avelyn vroeg zich af of hij haar geen weirdo ging vinden. Wie viel er ook van een bank bij het zien van een jongen? Maar dit was geen gewone jongen.. Het was een echte smexy'erd .. Als je begrijpt wat ik bedoel. "Hoe ben jij hier belandt?" Aangezien ze merkte dat het gesprek stilviel probeerde ze er maar vlug een vraag aan te knopen. Stiltes waren vervelend, zeker als ze zichzelf al niet zo op haar gemak voelde..

-Omgosh, wat een faalpost T_T

Het was hem niet heel duidelijk, maar had ze nu schrik van hem, of maakte ze hier allen maar duidelijk mee dat ze hem niet moest hebben. Haar blozende wangen maakte duidelijk dat ze zich schaamde om de blunder die ze was begaan. Voor hem was het eerder een geruststelling, door haar blunder was hij er zeker van dat zijn vreemde gedrag haar niet zo zou opvallen, altans dat hoopte hij.
Hij probeerde zichzelf een houding te geven, een die zij ook aannam. Zelfzeker en eerst wat vijandig. Zijn blik ging ongegeneerd over haar lichaam en bleef even steken in haar diepe halsuitlsuiting. Damn, zij had daar wat zitten en ze was duidelijk niet bang om het te showen. Moest dat het geruststellen? Zou ze hem geen geld vragen eens hij...
Een verwrongen glimlach verscheen op zijn gezicht. Achja, hij kon er gewoon het beste van maken.
'Hey, mijn dag is alleszins wel gemaakt, nu ik eindelijk iemand vind om mee te praten.' Hij hoopte dat zijn eerlijkheid haar niet zou afschrikken. Hij had voor niemand iets te verbergen, behalve zijn verleden, dat hij stilaan achter zich aan het laten was.
Met een zucht zette hij zich ook op de bank. 'Het is hier echt een gekkenhuis.' Gefrustreerd wreef hij met zijn handen door zijn haren waarna hij zich languit uitstrekte.
'Misschien ben jij wel diegene die mij wil inpalmen.' Zijn blik gleed even naar links, waarna hij haar even kort opkeek met opgetrokken wenkbrauw. Hij was van de moderne stempel. Hoewel hij vond dat meisjes ook hun best mochten doen voor de mannen, vond hij toch ook dat de man het eerste initiatief moest nemen, of op zijn minst laten blijken dat hij interesse had.
'En wees gerust, ik zal me koest houden.' Met een glimlach op zijn gezicht keerde hij zijn hoofd terug naar voren. Hij voelde zich op mijn gemak bij haar. Ook zij was 'gestoord' een stempel die je krijgt toegedrukt door de zogezegde normale mensen. Mensen met lichte gedragstoornissen werden als een bedreiging gezien. Niet voor niets sloten ze ze op in een instelling.
Matthew zou zichzelf niet gestoord noemen. Eerder anders, origineel.
Bij haar vraag slikte hij even. 'Ik zie dingen, die er niet zijn.' Het had geen nut erover te liegen en het was zacht uitgedrukt.
'En hoe zit het met jou?' Hij praatte niet graag over zochzelf en vestigde het onderwerp dan ook vaak op andere.
'Je zit toch ook op de instelling?' Ze zag er normaal uit, maar dat zagen er wel meerdere. ook hij zag er normaal en gewoontjes uit. Knap, dat ook. Tot je hem zag in zijn ergste momenten. De momenten dat de dood hem weer eens treiterde met zijn spelletjes. Spelletjes waar hij niet aan kon ontsnappen, die hij alleen maar kon spelen.

Haar ogen draaiden ietwat zenuwachtig zijn kant op toen hij tegen haar begon te praten. Zag hij dan niet dat ze stond te knikken met haar knieën, dat haar adem stokte en haar blik steeds schichtig alle kanten op vlogen? Straks ging die dude haar nog vertellen dat ie blind was, ze zou het nog geloven ook, zucht. Zijn plots eerlijke stem deed haar ontspannen waardoor ze vrijwel meteen haar klamme handen afveegde aan de onderkant van haar broek en zo de jongen weer aankeek met dit keer een kleine glimlach op haar gelaat. "Ja, het is voor mij ook nog even wennen dat er iemand tegen me praat." Haar klanktoon was neutraal maar toch zat er een bepaalde warmte in die duidelijk maakte dat ze het wel goed bedoelde. De frustratie in zijn blik kon ze duidelijk zien en begrijpend knikte ze, hem een bemoedigende knipoog gevend. Wat deed ze nu weer? Schaambal dat ze was. "Misschien een troost, ik vind het hier even verschrikkelijk. Om dan nog maar te zeggen dat het mijn tweede dag is in de kliniek." Ze rolde met haar ogen, trok haar benen op zodat ze met haar voeten rustend op de bank zo haar armen er overheen kon slaan. Het was redelijk frisjes en Avelyn had zich net zo leuk gekleed, kuch, dat ze stond te trillen van de kou. Niet dat het vroor, helemaal niet, de zon scheen hoog aan de hemel maar de frisse, ijzige wind zorgde ervoor dat ze het moeilijk had om zich warm te houden.
Lacherig schudde ze haar hoofd, keek hem scheef aan en gaf hem een kort duwtje tegen zijn schouder. "Jij denkt dat ik jou wil inpalmen? Hmmn. Regel één; versier nooit een meisje door te zeggen dat zíj hém wilt inpalmen." Speels likte ze met haar tong de kantjes van haar rode lippen, voor één keer was ze blij dat ze zich vanmorgen had opgemaakt. Haar wimpers die ze mooi had opgekruld met een lak mascara knipperden een aantal keren uitdagend terwijl ze haar aandacht op de jongen vestigde en haar blik in de zijne boorde. Nu ze hem beter bekeek wist ze helemaal zeker dat ze nog lang met hem zou praten, hoe zenuwachtig ze ook was. Deze dude had een leuk uiterlijk en blijkbaar toonde de jongen ook voor haar interesse, uitzonderlijk als je 't haar vroeg.
Wat hij vertelde over dat hij dingen zag die er niet waren keek ze hem niet begrijpend aan. Hoe kon je dat doen? "Als in een nachtmerrie? Of als je een enge film gezien hebt en dan naar je bed gaat? Of anders?" Avelyn streek een lok haar uit haar gezicht terwijl ze probeerde te begrijpen dat je dingen kon zien die er niet waren. Ach, wat wist zij er ook van, niets. Zijn vraag deed haar even slikken, natuurlijk kwam die vraag. "Eenmalig drugsgebruik, woedeaanvallen en die shit. Nooit echt duidelijk geweest wat nu mijn probleem is." Bij dat laatste spuugde ze de woorden er bijna uit. Ze haatte het om veroordeeld te worden voor iets wat men niet kon bewijzen, verschrikkelijk. "En ja, ik zit in de kliniek. Jij ook, toch?" Haar ogen keken hem haast smekend aan, alsof ze bad dat hij ook in de kliniek zat en ze eindelijk een vriend had om de dagen toch nog normaal door te komen.