Coma White

Stemmen. Veel stemmen. Ze praten door elkaar heen. Negatieve stemmen. Slechte stemmen. Ze gaan niet weg! Beelden. Afschuwelijke beelden. Angstaanjagend. “Help!” Het gaat niet weg. Ze gaan niet weg. Erger worden ze. “Ga weg! Laat me met rust!” Het helpt niet. Ze blijven. Ze maken me kapot. Kapot van binnen. “Alsjeblieft, help me! Verlos me!” Duistere man. Gevaar! Een monster in mij? Uitdrijven. Een monster, demoon. Angst. Pijn. Eenzaamheid. Een vlam. Beweegt heen en weer. Blijf stil, blijf weg! “Laat me met rust!” Het komt dichterbij. Recht op me af. Pijn. Een helse stekende pijn. Meer pijnen. Meer angst. Haat. Eenzaamheid. Meer stemmen, meer beelden. ‘Iedereen mijd je, iedereen haat je. Je maakt hen bang. Je bent slecht. Van den duivel. Een monster en demoon! Maak er een einde aan! NU!’ Schreeuwen. Ik wil schreeuwen. Schreeuwen dat het moet stoppen. Maar het lukt niet. Ik kan het niet. Mijn handen en voeten zijn geketend. Ik kan nergens heen. Niets doen. Machteloos. Nog meer pijn. Het houd niet meer op. Duister. Overal donker. Stilte. Doodse stilte. Ben ik dood? Geen stemmen, geen beelden. Een licht. Een fel, wit licht. Een tunnel. Rennen. Op het licht af. Sneller. Nog sneller. Steeds lichter. Overal wit. Helemaal wit. Fijn gevoel. Het verdwijnt, plotseling. Leegte. Vallen. Ik val. Heel diep. Een gil. En toen… niets.

De jongen opende langzaam zijn ogen. Een fel licht brande in zijn ogen. Hij wilde zijn hand voor zijn ogen doen, maar die zat vast aan allemaal draadjes. Hij kneep zijn ogen weer dicht. En vroeg zich af waar hij was en wat er was gebeurt. Hij had pijn. Alles deed pijn. Elk deel van zijn lichaam. Hij lag op een bed met een dunne deken om zich heen. Hij was naakt, op een korte broek na. Hij voelde een weer war van draadjes overal over zijn huid. Hij had een kap om zijn mond en neus, dat in regelmatig tempo lucht blies en weer opzuigde. Waar ben ik? Vroeg hij zich opnieuw af. Hij hoorde een regelmatig piepgeluid. Opnieuw probeerde hij zijn ogen voorzichtig te openen. Het licht deed opnieuw pijn aan zijn ogen. Hij trok nu harder aan de draadjes om zijn hand. Hij hoorde iets scheuren, maar dat kon hem niet schelen. Hij voelde een steek in zijn pols en voelde hoe een warme vloeistof langzaam over zijn arm naar beneden gleed en op zijn gezicht drupde. Nu konden zijn ogen rustig aan het licht wennen.
Toen die gewend waren, kon hij een wit plafond met tl-buizen zien. Langzaam bewoog hij zijn hoofd omhoog, zodat hij wat meer van de kamer om zich heen kon bekijken. Een hand drukte hem naar beneden en hield hem klem, zodat hij niet meer omghoog kon komen. “Blijf liggen, Lucas” zei een vrouwelijke stem streng, terwijl een onbekend hoofd boven hem zweefde. Hij kende deze vrouw niet, maar zij kende hem wel, want hij wist zijn naam. Lucas, hij was hem zelf bijna vergeten. Lucas, Lucas, Lucas, herhaalde hij een aantal keer voor zichzelf. De vrouw pakte ondertussen de bloedende pols beet en begon daar aan de peuteren. Lucas had geen idee wat ze deed en dat maakte hem ongerust. Ineens voelde hij hoe een naald in zijn pols stak. Lucas probeerde zijn arm terug te trekken, terwijl hij vreemd hijgende geluiden maakte. Toen ze merkte dat de jongen bleef liggen, haalde ze haar hand van zijn borst. Eigenlijk wilde hij nu meteen weer omhoog schieten, maar hij voelde zich ineens heel moe. Hij viel in een diepe, dromeloze slaap.

Toen hij weer wakker werd, voelde hij dat een groot deel van de draden verdwenen waren, net als de mondkap en het piepgeluid. Hij kwam wat meer overeind en keek naar zichzelf. Hij zag een lijk bleke huid en een mager lichaam waar zijn ribben bijna doorheen staken. Over zijn hele lichaam zaten littekens en rode en blauwe plekken. Het zag er vreselijk uit. De witte laken lag verfrommeld om zijn benen en hing half uit het bed. leunde op zijn ellebogen. Hij ging op zijn ellebogen leunen en keek de kamer rond. Die was bijna helemaal wit, met een vreemde machine rechts van hem. Daarachter was een wit scherm opgesteld, zodat hij de rest van de kamer niet kon zien. Voor de zoveeslte keer sinds hij wakker was geworden, vroeg hij zich af waar hij was en wat er was gebeurt. Aan zijn andere kant was een groot raam die uitkeek op de kruinen van wat kale bomen. In een van die bomen zat een raaf naar hem te loeren. Lucas staarde terug. De tijd streek voorbij en uiteindelijk vloog de pikzwarte vogel weg. Dit maakte hem verdrietig, want hij vond het zo’n mooi dier. Hij staarde nog een poosje naar de boomtoppen en de grijze lucht. Toen hoorde hij een deur opengaan. Dezelfde vrouw die hij eerder had gezien liep op hem af met een dienblad. “Ik zie dat je weer wakker ben,” zei ze op een rustige, emotieloze toon. Ondertussen legde ze het dienblad op het nachtkastje neer en pakte er een kom soep vanaf. “Eet wat,” zei ze en ze gaf hem de kom en een lepel. Even keek de jongen haar verbouwereerd aan, maar nam toen toch maar voorzichtig een hap. De warme vloeistof gleed door zijn keel naar beneden. Het was best lekker. Nu voelde hij hoe droog zijn keel eigenlijk was. Al snel had hij de kom leeg en gaf het weer aan de verpleegster. Die zette het op het dienblad en liep weer weg. Lucas ging weer liggen en staarde weer naar het plafond. Hij wist nog steeds niet waar hij was en hoe hij hier terecht was gekomen. Nog maar niet te spreken van de duizenden andere vragen die door zijn hoofd doold, want eigenlijk kon hij zich bijna niets meer herrinneren van zijn leven. Hij fronsde. “Eerste dingen eerst,” zei hij tegen zichzelf en hij ging op de rand van zijn bed zitten. Daar trok hij de overige draden van zich af. Vervolgens liet hij zichzelf van het bed glijden. Het koste hem even moeite om te staan, maar uiteindelijk vond hij zijn evenwicht en begon voorzichtig te lopen, terwijl hij steun zocht aan alles waar hij op kon leunen. Het koste hem wel veel moeite en hij begon het koud te krijgen, want hij had immers alleen een knielange broek aan. Toch hield hij vol. Hij wilde weten wat zich in de rest van de kamer bevond.

[Open voor iedereen Kom maar op als je durf >D]

"Verdomme blijf van me af!" Half geschrokken bleef Avelyn tegen de trapleuning liggen. Ze was daarnet van de trap gedonderd en wou in haar eigen houtje terug naar boven klauteren. Een stekende pijn in haar zij vertelde haar dat ze een open wonde had. Werd ook bevestigd door het bloed dat er onder haar topje uit sijpelde. Verbouwereerd bleef ze staan, keek ze naar de man die voor haar stond om haar elk moment bij de armen te grijpen. Avelyn wou geen hulp, niemand raakte haar met ook maar één poot aan. Met een vies gezicht, ogen strak voor zich gericht, greep ze de balustrade en begon de klim naar boven. Na twee trappen ging haar hart als een gek tekeer, ze was kapot. De man vond dat het nu wel welletjes geweest was en kwam zonder toestemming op haar af en greep haar bij haar schouders zodat tegenstribbelen verloren moeite was. Als een lappen pop liet Avelyn zich dragen naar een kamer waar er nog een ziekenbed stond aan de overkant. Avelyn wist dat het een jongen was maar ze kon zijn gezicht niet zien door een grote kap die eroverheen lag. Vloekend liet ze toe dat de man haar topje omhoog streek en de wonde bekeek. "Dit moet gehecht worden." Zijn stem deed het wit in haar ogen trekken, ze had ook zo'n angst voor naalden. "No way! Jullie blijven met die vieze injectienaalden van me af!" Snauwend keek ze de man récht aan met haar helblauwe ogen aan. Met haar handen greep ze het dekbed vast die ze woedend naast zich gooide, puur uit zwakte omdat ze wist dat ze geen kant op kon. De man -die eigenlijk maar een net volwassen jongen was- liep zonder nog wat te zeggen naar buiten en sloot de deur achter zich. What the hell? Wat was nu de bedoeling, dat ze zich zou gaan vervelen? Geïrriteerd slaakte ze een diepe zucht waarna ze haar hoofd kantelde om de jongen naast haar aan te kijken. Hij zag er nog veel erger uit dan dat zij eraan toe was. Blauwe plekken en littekens hadden zich over zijn lichaam ontfermd. Damn, wat had die uitgestoken? Ach ja, wat kon het Avelyn ook schelen, iedereen die hier in deze kliniek belandde had een vijs los. Al kon Avelyn met alle overtuiging zeggen dat zij de énige normale hier was, of dat dacht ze toch. De realiteit vertelde natuurlijk wat anders. "Hee!" Haar ogen keken de jongen voor een moment aan die blijkbaar net wakker werd. Zijn reactie was niet meteen onverwachts, die was er ook niet mee akkoord dat hij als een robot aan allerlei draden was gekoppeld. Net toen ze nog wat wou zeggen kwam dezelfde jongen van daarnet binnen met een vrouw die erachter kwam met een dienblad. Nu ze de soepkom zag begon haar maag te knorren en begon haar hoofd te tollen. Hoelang had ze wel niet geweigerd om te eten? Avelyn had de eerste dagen 's nachts, als ze sliep, een infuus gekregen zodat ze toch de nodige stoffen binnen zou krijgen en ze niet zou sterven. Niet dat het Avelyn zou kunnen schelen dat ze zou verhongeren. Haar ogen volgden de vrouw die de jongen gebaarde te blijven liggen. Maar haar ogen gingen vrijwel meteen naar de man naast haar die onverwachts een naald in haar arm stak. Gillend trok ze haar lichaam naar rechts waardoor de naald eruit schoot en de man begon te vloeken. "Blijf stilliggen of ik laat je straks nog inslapen!" Zijn stem was geërgerd, vijandig en kil. Avelyn wist dus dat er niet te discussiëren viel en ze maar beter haar ogen sloot. Toen ze het gevoel van de naald in haar zij weer voelde ontspande ze zich, beet op haar onderlip en hoopte dat het rap zou gaan. Tot haar opluchting had het maar een vijftal minuten geduurd en mocht de naald er weer uit. "Doe dat de volgende keer en je bent er veel sneller vanaf." De man keek haar een drietal tellen strak aan en verdween daarna uit de kamer. Was het nu de bedoeling dat ze als een gehandicapte hier moest blijven liggen? Mooi niet. Koppig sprong ze overeind en stond ze al op haar twee benen. Maar nog geen 2 seconden later liet ze zich weer op het ziekenbed zakken, man die pijn was erg! "Kut." Vloekte ze, zichzelf alles verwijtend dat ze niet zo lomp moest geweest zijn om van die trap te stuiken. Haar ooghoeken zagen de jongen, die eerst naast haar lag, rechtstaan waardoor er een kleine grijns op haar gezicht verscheen. Hij zat in zijn bloot bovenlijf, was wel graatmager maar dat nam niet weg dat Avelyn hem nog knap vond. "Geen koud?" Zei ze lichtjes geamuseerd, hem met twee ogen nieuwsgierig aankijkend. Ergens was ze wel benieuwd hoe die hier belandt was. De jongen leek niet meteen antwoord te geven maar daar stoorde ze zich niet aan. "Ik ben Avelyn." Misschien was het wel beter om zelf de eerste stap te zetten, haar voor te stellen en te hopen dat hij haar niet te sullig vond. Geen enkel meisje werd graag afgewezen door een jongen, zélfs Avelyn niet.

-Hopelijk vind je het niet erg? Anders verwijder ik hem wel (: Btw, zo lang als jou haal ik niet xD

Lucas was nog geen paar stappen verder, toen hij merkte dat iemand naar hem zat te kijken en hem wellicht voor gek verklaarde. De jongen keek op. Een meisje van rond de zeventien zat op een zelfde soort bed als dat van hem. Ze had bruin, golvend haar en blauwe ogen. Maar meer nog viel de wond in haar zij op. "Geen koud?" vroeg ze geamuseerd. De jongen keek haar in stilte aan. Hij zou nu moeten antwoorden. Maar het koste hem nogal wat moeite zijn stem weer te vinden. Ondertussen praatte het meisje gewoon door: "Ik ben Avelyn." De jongen knikte. Avelyn, herhaalde hij in gedachte. Hij slikte een paar keer en antwoordde toen schor: "Lucas." Het kostte minder moeite dan hij gedacht had. Dus waagde hij nog een poging. "Best koud," antwoordde hij. Dit keer klonk het al een stuk beter, maar nog steeds redelijk schor. Hij hield zich nog steeds stevig aan het scherm, waartussen een grauw wit zeil was getrokken, vast. Bang dat hij zijn evenwicht niet zou kunnen houden en op de harde, stenen vloer zou vallen.
Hij bedacht dat hij nu misschien het beste moment was om te vragen waar hij nu eigenlijk was. Avelyn zag er wel uit alsof ze bij een beter bewustzijn was dan hijzelf. "Waar ben ik?" vroeg hij na eens flink adem te halen. Hij voelde zich steeds vermoeider worden. Eigenlijk wilde hij nog verder vragen. Vragen naar wat er was gebeurt, waarom hij hier zat, hoe hij hier terecht is gekomen en nog veel meer. Maar hij had er de kracht niet meer voor en had ook zo'n vermoeden dat zij die dingen ook niet wist. Hij had het aan de vrouw moeten vragen die hem eten had gebracht, maar die leek nu in geen velden of wegen te bekennen. Hij zuchtte vermoeid en verloor bijna de grip aan de ijzeren stang die hij vasthield.

[wrm zou ik erg moeten vinden.. voor iedereen is voor iedereen Ik haal btw jou post lengte meestal niet eens.. had inspiratie ofzoow xD]

Lynn was net weg van de eetzaal om te gaan ontspannen. Was er weer zó iets, een of andere pscyhiater die weer iets met haar te doen had. “Ik las dat je elke dag medicijnen inneemt tegen het snelle omslaan van de buien.” Ze knikte maar wat, het was ook zo. Maar waarom moesten ze daar iets over weten? Het was gewoon zo en het ging prima… de dingen hielpen erg goed, alleen in noodsituaties of in extreem heftige situaties, waar elk normaal mens ook zou flippen, daar werd zij ook depri. Was dat raar dan?
“Deze medicijnen kunnen na langdurige periode ongezond worden…. Je zult tijdelijk moeten wisselen en dan kan je ze weer gaan gebruiken.” Ze zuchtte, nu niet depri gaan doen Lynn, NIET doen. Ze schudde haar hoofd en keek de man aan. “Oke dan…” De man glimlachtte vriendelijk en Lynn probeerde in haar hoofd te zetten dat het vriendleijk bedoelt was, dat hij het goed bedoelde en dat het voor haar eigen bestwil was. Maar eigenlijk vertrouwde ze het allemaal niet. Waarom was het in zo’n streng dorp, zo afgelegen, niemand mocht langskomen. Het klopte gewoon allemaal niet. “Dan gaan we even bloed afnemen.”
NEE NEE IK WIL NIET, DOE HET NIET! gilde Jane tegen haar. Lynn trok haar wenkbrauw op. Soms kon Jane zo heftig reageren, een echte dramaqueen was het. Ze werd er af en toe wel eens doodmoe van, maar het was redelijk eenvoudig weg te stoppen. Zoals ze nu ook deed, ze negeerde het. Ze kon wel spastisch lopen doen om een prikje, maar ze was daar niet echt bang voor. Meestal ging het toch snel en vaak was het niet voor niks. Lynn wilde behalve mentaal niet ook fysiek ziek worden.
De dokter, zo noemde ze het maar even, wilde haar eerst boeien over doen maar ze schudde rustig haar hoofd. “Dat hoeft niet meneer… Ik zal niks raars doen.” Ze keek hem met grote onschuldige ogen aan, dat hielp want hij haalde de boeien weer weg. Met vriendelijk zijn, ook wel slijmerig doen tegen sommige mensen kwam je ver. Het verschilde wel per persoon, de bewakers mocht ze niet, maar de dokters af en toe wel. Die waren de enige die niet voor hun lol naar iedereen keken of ze niet een kleine overtreding maakte.
Even later zat ze op een bed, tegenover een jongen en een meisje die een soort van gesprek hadden. Ze keek naar de 2, om niet te hoeven kijken naar haar arm waar bloed geprikt werd. Het zien vond ze maar niks, maar gefocust op de woorden die ze spraken voelde ze het ook iets minder. Al snel kwam ze erachter dat het meisje Avelyn heette, de jongen stelde zichzelf niet voor. Dat kwam vast weer later. Lynn vroeg zich echt af waarom hij geen shirt droeg, het was hier niet bepaald warm ofzo.
“Hallo zeg, wat ga je er mee doen?” Dit keer keek Lynn wel naar haar arm en had er gelijk spijt van. “Eten voor de bloedzuigers ofzo?” vroeg ze spottend en keek de man aan. “Haal.. het… er… uit… NU!” De dokter keek haar geschrokken aan. “Lynn, je moet wel stil blijven zitten, zometeen scheur je je ader open.” Oke, daar schrok ze van. Ook dat hij haar naam zei, natuurlijk stond het in het bestand. Maar ze had gerekent op dat ze haar bij een nummer noemde ofzo.
Voorzichtig haalde de dokter de naald uit haar arm en plakte er een pleister op. “Ik heb precies genoeg zo… Je krijgt later meer informatie, rust wat dan komt iemand zo wat suiker brengen, om je bloed weer een beetje op peil te brengen…” Lynn zuchtte en bleef op het bed zitten. Ze had geen zin om te liggen… Opnieuw keek ze naar de 2 tegenover haar.
De jongen stond er niet echt stabiel bij, het leek eerder of hij elk moment kon vallen… “Waarom ga je niet zitten?” zei ze rustig en glimlachtte. “Dit is de enige ruimte in het hele ziekenhuis waar je zwak, ziek en misselijk mag zijn zonder voor gek te zijn.” Ze gebaarde naar haar pleister. Waarschijnlijk zag ze er zelf ook niet echt gezond meer uit, bleek waarschijnlijk. Wie bedacht het om zó veel bloed af te nemen?

- Ik kom ook maar ff meedoen -

Terwijl Lucas en Avelyn een soort conversatie hadden, was er nog een meisje binnen gekomen. Eerst schonk Lucas niet zoveel aandacht aan haar. Dat werd al moeilijker toen ze door de kamer begon te gillen. Lucas kromp even geschrokken ineen. Zelfs de dokter leek even te schrikken.
Nadat de man bloed bij haar af genomen had, plakte hij er rustig een pleister op. “Ik heb precies genoeg zo… Je krijgt later meer informatie, rust wat dan komt iemand zo wat suiker brengen, om je bloed weer een beetje op peil te brengen…” legde hij toen uit. Daarna liep hij de deur door, de kamer uit. De jongen vroeg zich af wat zich daarachter bevond. Het meisje - dat blijkbaar Lynn heette - vestigde haar blik nu op hem. “Waarom ga je niet zitten?” glimlachte ze. “Dit is de enige ruimte in het hele ziekenhuis waar je zwak, ziek en misselijk mag zijn zonder voor gek te zijn.” De jongen knikte alsof hij het begrepen had. Ondertussen drong langzaam tot hem door wat ze gezegd had. Alles ging ontzettend langzaam bij hem. Hoe kwam dat? Weer zo'n vraag waar hij het antwoord niet op wist. "Ziekenhuis...?" herhaalde hij het meisje na een tijdje bedenkelijk. Toen hij er even over nagedacht, klonk dat inderdaad wel logisch. Maar waarom was hij hier? Wat was er gebeurt? Hij fronste zijn wenkbrauwen. Maar hij kon zich niets herinneren. Het was leeg daarbinnen en alles ging zo traag dat hij zich eraan begon te ergeren. De vragen spookten onbeantwoord in zijn hoofd en echode tegen alle wanden. Hij werd er gek van. Toen werd alles ineens overstemd door een harde, schelle pieptoon. Oorverdovend. De jongen greep naar zijn hoofd. Hij hield zijn handen tegen zijn oren gedrukt, terwijl hij langzaam naar de grond zakte. De pieptoon verdween langzaam en de stemmen namen hun plek weer terug. Steeds harder en meer. Zodat ze onverstaanbaar werden. Lucas begon keihard te schreeuwen, zonder dat hij het zelf in de gaten had. Die stemmen overmeesterde hem. Ze moesten ophouden. Ophouden. Stoppen! NU!! Plotseling was het stil. Hij hoorde helemaal niest meer. Het duurde even voor hij zijn eigen ademhaling weer hoorde. Die ging met horten en stoten. Het hijgen werd afgewisseld door snikken. En tranen rolde over zijn wangen. Nu hoorde hij ook hoe zijn hart op hol was geslagen in zijn magere borstkas.
Hij had nauwelijks in de gaten dat een verpleegster op hem af was komen rennen en hem nu overeind trok. Lucas probeerde haar weg te duwen, maar had er de kracht niet voor. "Laat.. me.." kon hij met moeite zeggen. De dokter van daarnet kwam ook aangerend en hielp de zijn collega hem naar zijn bed te slepen. Dat was nog best moeilijk, want ondanks de weinige kracht die Lucas nog had, stribbelde hij nog flink tegen.
Tot hij ineens een naald tot diep in zijn vlees voelde gaan. Daarna verdween zijn laatste kracht en kon hij naar zijn bed worden versleept.

[het word hier nog gezellig ]

”Ziekenhuis?” hoorde ze de jongen vragen en Lynn schudde haar hoofd. Dat had ze niet bedoelt, maar zo zag het er wel uit. “Ik bedoel een inrichting…maar tis hier net zo gezellig als in een gevangenis.” Antwoordde ze en glimlachtte. Het volgende moment gebeurde er iets heel raars, de jongen zakte in elkaar en begon ineens te schreeuwen. Lynn slikte, het klonk… akelig, ze had medelijden met hem.
In een reflex sprong ze op en legde haar hoofd tegen haar voorhoofd, ze moest niet te snel doen. Straks lag zij ook, daar had die jongen al helemaal niks aan. Snel rende ze naar de jongen en knielde naast hem neer, hij hijgde en ze hoorde hem snikken. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouder en keek hem bezorgd aan. ‘Shht, rustig maar…’ probeerde ze iets van te sussen en keek ondertussen op of iemand het had gehoord. Dat was ook zo, want het volgende moment werd ze aan de kant geduwt en werd een reep chocolade in haar handen geduwt.
Verbaasd keek ze toe hoe de jongen een grote injectienaald in zich kreeg gespoten. Waarom was dat nou weer nodig… Mensen in slaap laten vallen was toch geen oplossing? Waarom gaven ze niet èchte medicijnen, of gingen met hem praten, of lieten hem gewoon eens met rust in plaats van constant in de gaten te houden? Ze zuchtte diep en keek nog even toe.
Ze kon hier wel blijven staan maar dat leek haar nogal nutteloos… Ze liep dus maar terug naar haar bed en ging er op zetten en scheurde het papiertje van de chocolade af. Ze voelde zich echt een vreetzak vandaag. Teminste voor haar doen dan, normaal at ze echt amper iets, omdat het zoveel moeite was om te vinden. Vroeger had ze het echt geweigerd om uit vuilnisbakken te eten. Ookal moest ze het zelf zoeken.
Liever te weinig dan beschimmeld of zoiets. Het was helemaal niet zo erg om eens een dagje iets meer dan normaal te eten? Morgen zou ze het weer gezond aan doen, maar zeg. Een eerste dag was nooit ergens leuk, al helemaal niet hier. Dus die chocoladereep was wel even lekker. Met een glimlachje nam ze een hap van haar chocolade en at zo door. Het werkte wel tegen de slapheid. Lekker medicijn.
Ze keek nog eens naar de jongen die soort van lag te slapen en zag ook dat het meisje weg was… Vreemd, ze vroeg zich af waar die ineens gebleven was.. Snel weg in ieder geval. Lynn haalde haar schouders op, misschien kon ze niet tegen naalden, of tegen enge dingen. Of zoiets, of misschien was ze ineens beter en ging weg. Het kon van alles zijn. Zijzelf mocht zo vast ook wel gaan, maar om de een of andere reden zou ze zich schuldig voelen om zomaar weg te gaan. Ze had toch een soort van een begin van een gesprek met de jongen en dan weglopen. Werd ie wakker was die alleen, lekker aardig zou dat zijn van haar zijn.
Verveeld keek ze naar haar nachtkastje en zag een foldertje liggen van de inrichting. Verbaasd pakte ze het en deed het open. Het was echt hartstikke nep, in de folder zag het er gezellig uit, met kleurtjes en ja, gewoon wat versierd. Totaal niet zoals het ècht was. Stelletje bedriegers. Ze legde het ding terug en ging maar naar haar i-pod luisteren.

Lucas werd na een tijdje al weer wakker. Ze hadden hem ook niet veel kalmeringsmiddel ingespoten. Het was vooral geweest om hem te kalmeren. Zodat hij niet tegen zou spartelen, terwijl ze hem terug op zijn bed legden. Nog altijd vermoeid ging hij wat meer zitten. Hij zag dat een van de twee meisjes, Avelyn, verdwenen was. De ander was er nog. Ze zat muziek te luisteren op haar ipod.
Hij vroeg zich af wat er gebeurd was. Wat beelden flitsten door zijn hoofd. Hij had geschreeuwd en zij had hem daarna proberen te kalmeren. Toen kwamen de medewerkers aangesneld en hadden opnieuw van die troep in hem gespoten. En hij was nog nauwelijks bekomen van de vorige.
De jongen keek door het raam naar buiten. De zon was aan de horizon te zien. Een mooie oranje bol met roze stroken wolken eromheen en een donker blauwe achtergrond. Het was mooi, bijna ontroerend om te zien.
Op dat moment bedacht hij dat hij het meisje nog niet bedankt had, voor wat ze net gedaan had. Hij keek haar aan, terwijl ze zo bezig was met haar ipod. “Bedankt,” mompelde hij na een tijdje ineens. Hij hoopte dat ze het gehoord had, want harder lukte het hem niet om te praten.
Vervolgens ging hij weer op zijn rug liggen en staarde naar het plafond. Een vlieg vloog vlak onder het plafond en landde er af en toe op. Lucas volgde het insect een tijdje met zijn ogen. Tot hij het niet meer kon zien.

[hmm.. mijn posten zijn niet erg lang :F nja, je moet het er maar mee doen =|]

“My best friend gave me the best advice. He said each days is a gift and not a given right. Leave no stone unturned, leave your fears behind. And try to take the path less travelled by…” geconcentreerd luisterde Lynn naar de tekst. Het sprak haar aan, het liedje heette if today was your last day. Een mooie instelling. Die zij ook zou gebruiken, het probleem was alleen hoe je hier nou echt een geweldige dag kon beleven en dat elke dag opnieuw. Ze vond het nu al niet leuk meer.
Ondertussen zag ze vanuit haar ooghoek dat de jongen weer was bijgekomen. Het was waarschijnlijk niet echt slaapmiddel geweest en anders niet heel sterk. Hij was erg snel weer wakker geworden. Ze wachtte tot hij rustig wakker werd, ze liet hem nog maar even met rust. Maar al snel keek hij haar en ze drukte snel het geluid zachter. ”Bedankt…” mompelde hij en ze knikte alsin dat het goed was. De jongen ging liggen en staarde naar het plafond, ze wist niet goed wat ze nu moest zeggen of doen. Misschien kon ze haar bas halen, maarja, de kans dat dat in een ziekenzaal mocht.. Of misschien, kon ze een spelletje gaan doen. Maar daar had de jongen vast niet veel zin in. De beste optie was misschien om hem gewoon met rust te laten.
- Ik weet echt niks -

Lucas staarde nog steeds naar het witte vlak boven hem. Hij begon bijna onbewust weer na te denken en te piekeren. Toen hij het opmerkte was het al te laat. Het lukte hem niet meer de vragen en gedachtes weg te drukken. Hij wilde echt niet weer een aanval krijgen en voor de derde keer vandaag van die troep binnen krijgen. Als het allemaal vandaag was gebeurt, hij wist het niet meer. Zijn tijdsbesef was volledig door de war gegooid. Bovendien wilde hij het meisje dat niet aandoen.
Om van de vragen in zijn hoofd af te komen, probeerde hij maar een gesprek te beginnen. "Dus ik zit hier in een inrichting?" vroeg hij, zijn blik nog steeds op het plafond gericht. Zijn stem ging aan het einde een beetje omhoog. Dat was niet de bedoeling geweest. Het verraadde dat hij het idee nog steeds niet geloofde en er eigenlijk bang voor was.
De jongen ging nu op de rand van het bed zitten. Het kostte hem even een beetje moeite om omhoog te komen en even voelde hij zich licht in zijn hoofd worden. Maar dat ging snel weer over.

[le me ook niets meer ><]

”Dus ik zit hier in een inrichting?” vroeg de jongen en Lynn zette haar iPod nu uit. Straks zou ze hem niet eens horen, dat was lekker asociaal. Ze moest toch normaal kunnen praten, ookal was het natuurlijk mooie muziek, vond zij dan. Ohja, ohja. Het was ook nog de bedoeling dat ze een antwoord zou zeggen. Zeg dat we in een discotheek zijn. Dat hij opgevangen is wegens een overdosis. Dat hij een massamoord heeft gepleegt en dat dit een gevangenis is. Dat hij zojuist aangekomen is op Zweinstein en dat hij ingedeelt is in Huffelpuf. OEH OEH of zeg dat dit de hemel is!
Lynn trok een wenkbrauw op. Jane moest natuurlijk lachen. Kom ohoooooop! Doe het, misschien trapt ie er wel in! “We zitten in de he…” ze stopte met praten. Waar sloeg dit nou weer op, ze ging zich echt niet laten ompraten door Jane. De jongen was al zo in de war, dan ging ze hem niet nog meer van de wij brengen. “We zijn inderdaad in een inrichting, maar niet echt om te genezen geloof ik.” Ze slikte, pijnlijk. “We blijven hier tot het einde, tot de dood.” Het klonk allemaal heel plechtig en niet serieus. Maar het was bloedserieus. Ze zaten hier voor de rest van hun leven opgesloten, omdat het er eigenlijk op neer kwam dat niemand ze meer wilde. Omdat ze te raar waren, en zogenaamd kon niemand worden genezen.
Daar geloofde Lynn dan ook absoluut niet in, bijna iedereen zou kunnen genezen. Veel mensen hadden helemaal niet zulke hele erge dingen, of wel erg, maar ook in principe makkelijk te genezen. Ze had geen idee wat er aan de hand was met deze jongen, dus over hem kon ze niet oordelen. “Je eet, je slaapt, je probeert je overdag te vermaken. Je word wel constant in de gaten gehouden door bewakers en camera’s.” Het klonk niet leuk zo, maar het was echt niet zo erg als het klonk. Althans, dat vond zij. Er was best redelijk wat te doen, er waren ook best aardige mensen. Maarja, het lag ook aan de persoon. De ene zou gek worden, de andere zou het langer volhouden.
“Ik ben Lynn trouwens.” Wat haar makkelijker leek. Als hij haar naam wist en zij zijn naam. “Wie ben jij?” voegde ze nieuwsgierig toe.

Het duurde een poosje voor het meisje antwoordde. Ze haalde eerst haar oortjes uit haar oren. Daarna leek ze even na te denken. “We zitten in de he…” begon ze toen, maar ze maakte haar zin niet af. De jongen keek haar vragend aan. “We zijn inderdaad in een inrichting, maar niet echt om te genezen geloof ik.” zei ze uiteindelijk, “we blijven hier tot het einde, tot de dood.” Lucas keek haar aan en knikte langzaam, terwijl hij het tot zich door liet dringen. Dit was dus zijn huis voor de rest van zijn leven? "Oké," was het enige wat hij antwoordde. Hij pikte het heel nuchter op. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen en wat hij er eigenlijk van moest denken. Hij had geen idee van wat zijn mening tegenover dit nieuws moest zijn. Misschien had hij die ooit wel gehad, maar hij wist daar niets meer van. En zolang hij het niet wist, kon hij beter neutraal blijven en dichtbij zijn gevoel en de wetenschappen die hij nog wel bezat.
“Je eet, je slaapt, je probeert je overdag te vermaken. Je word wel constant in de gaten gehouden door bewakers en camera’s.” ging het meisje verder. Opnieuw knikte hij. Het klonk hem eigenlijk niet erg slecht in de oren. Het leven van veel 'normale' mensen had niet veel verschil, behalve dat zij zogenaamd 'vrij' waren. niet dat ze daar dan iets mee deden. Ze bleven hun hele leven op dezelfde plek wonen, dezelfde saaie dingen doen. Het leven op de automatische piloot. Het moest maar zo. Lucas wist niet hoe hij dit wist, maar hij wist dat het zo was. Als een onbewust gevoel.
In ieder geval besloot hij er maar het beste van te maken en hier een redelijk leven op te bouwen. Ondanks dat, bleef de drang om wat van zijn vorige leven in hem zitten. Hij moest en zou er nog achter komen wie hij nu werkelijk was. Maar dat was nu niet de hoogste prioriteit.
“Ik ben Lynn trouwens. Wie ben jij?” vroeg ze na een moment van stilte. Het kostte hem even tijd om in zijn geheugen te graven, maar toen herinnerde hij zich weer dat de verpleegster hem Lucas had genoemd. "Ik ben Lucas," antwoordde hij toen. "Leuke naam," voegde hij eraan toe, meer uit beleefdheid dan dat hij het echt meende, aangezien hij de naam alweer vergeten was.
Hij streek de zwarte haren uit zijn gezicht. Ze voelde vies vettig aan en waren behoorlijk lang. Daar moest hij nog maar eens iets aan gaan doen, bedacht hij. Sowieso zag hij er niet uit. Bleek, mager, onder de littekens en hij had kippenvel, want het was behoorlijk koud. Daarom trok hij de laken van het bed en vouwde die om zichzelf heen. Het hielp niet veel, maar het ging om het idee.

De jongen leek het eigenlijk heel goed op nemen. Dat verbaasde haar, de meeste mensen zouden helemaal flippen. Teminste dat leek haar dan. Ze had al veel mensen die schreeuwend en krijsend binnen waren gekomen, agressief werden en dan vervolgens een tijd in de isoleercel zaten. Vervolgens kwamen ze er dan depressief uit en trokken ze zich nergens wat van aan, dat was wel een beetje het riedeltje waar een hoop patiënten zich aan hielden. Zijzelf niet hoor, ze was heel rustig met de bewaker meegelopen. Dat ze hier nooit meer uit kwam stond al vast, dan zat ze toch liever niet alleen in zo’n cel.
Dat ging ze wel proberen, zo lang mogelijk uit die cel blijven. Een jongen die hier ook zat was in een paar dagen al 2 keer er in gekomen, zo wilde zij niet worden. Ze wilde gewoon een zo leuk mogelijke tijd meemaken, dat zou het ook maar makkelijker maken. Misschien kon ze haar ziekte wel te boven komen, dan zat ze hier wel voor altijd. Maar dan kon ze meemaken hoe het was om normaal te zijn. Ze zou met de andere mensen meegroeien, met haar vrienden, haar vijanden. Iedereen kon ze zien veranderen, hopelijk zouden ze beter worden. Ik zit hier toch, dus ik kan gestoord en stom doen was geen instelling.
”Ik ben Lucas.” zei hij, best laat nadat ze zichzelf had voorgesteld had en vroeg hoe hij heette. Misschien was hij gewoon moe, het was ook wel heftig wat er net was gebeurt. Bovendien hadden ze alle tijd. ”Leuke naam.” Ze glimlachtte. “Jij ook.” Vervolgens schoot ze in de lach. “Haha, sorry, dat klonk wel heel cliché. Nog even alles goed vragen en dan is het helemaal compleet.” Er verscheen een grijns op haar gezicht. Zo ging het altijd op chatsites. Hoi, hoe heet je, leuke naam, alles goed enzovoorts… Niet dat dat erg was, maar ze vond het wel grappig dat het nu met haar en Lucas in het echt gebeurde.
“Heb je het koud?” vroeg ze met ietwat bezorgde toon in haar stem toen hij de dekens verder over zich heen trok. Zelf had ze het totaaal niet koud, maar zij was ook niet echt ziek. De chocolade had zijn werk prima gedaan. Ze keek even op of ze iets zag waardoor het warmer kon worden. Natuurlijk, de verwarming. Ze stond op, draaide de verwaming verder open en liep terug. Daar ging ze op het bed naast hem zitten en glimlachtte.